Ik ben Wim del Arte
Ik ben een man en woon in een kartonnen doos onder een brug (( in Parijs)) en mijn beroep is Gepensioneerd clochard.
Ik ben geboren op 00/00/0000 en ben nu dus 2024 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Dat zijn er een pak geweest, te veel om op te noemen.
Het was te koud onder de brug , ben verhuisd, terug naar La Palma.
Schetsblog Niets meer niets minder. Dit blog is een tento met vervolg en bestaat uit een opeenstapeling van stijlen, citaten, beelden, ideeën, motieven en ook soms een fotoke. Voor de bezoeker is het nauwelijks duidelijk waarom dit schetsblog gemaakt is.- Om de invloed van de massamedia op de vorming van het individuele gedrag aan de kaak te stellen, dit door smakeloze, symbolische en tragikomische vervormde schetsen, waarvan de betekenis zelf kan ingevuld worden. - Zo ben ik althans gestart; MAAR EEN BLOG LEEFT EN PAST ZICH AAN... en zo langzamerhand werd het een foto-dagboek van een EILANDER
09-03-2012
STRANDKEIEN VERZAMELING
Geheugensteuntjes *** Geheugensteentjes
***
Memory stones Geheugensteentjes gaat in hoofdzaak over relaties tussen moeders en dochters. Nell, een 48-jarige Ierse, die in Parijs vinologe is, keert na dertig jaar afwezigheid terug naar Ierland. Toen ze als zestienjarige zwanger werd, vertrok ze naar familie in Engeland om te bevallen. Zelfs bij de begrafenis van haar moeder Agnes liet ze verstek gaan. Nu gaat ze terug naar Ierland, omdat oude vrienden lieten weten dat er iets aan de hand is met haar inmiddels volwassen dochter Ali. Ali reageert achterdochtig en is onvoorspelbaar. Haar man is erg ziek en ze hebben intussen een dochter, Grace, die dolblij is met de komst van haar oma. In het huis vindt Nell de geheugensteentjes van haar moeder terug, strandkeien, waarop zij over bijzondere gebeurtenissen schreef. Een dramatisch moment in haar jeugd was toen zij en haar zusje in het water sukkelden; zij werd door haar moeder gered, haar zusje verdronk. Stilaan worden het verleden en de knopen in de relaties ontward. Geheugensteentjes (originele titel: The Memory Stones) is een roman uit 2003 van de Ierse schrijfster Kae O'Riordan. Bron: Wikipedia _____________________________________________________________________________ De strandkeien zijn verzameld op de stranden aan de westkant van La Palma.
Het woord fotoshoot wordt over het algemeen gebruikt in de mode industrie, waarbij een model poseert voor een fotograaf in een studio. Maar als ik de deur uitga met mijn camera en tijdens de wandeling het landschap fotografeer met de intentie reklame te maken voor dit mooie eiland dan is het voor mij ook een fotoshoot ;-)
Playa La Florida
***
Even ten zuiden van El Remo is er een pad (deels ingestort) doorheen een lavastroom langsheen de kust naar een strand met meerdere baaitjes, dit strand heet nu 'La Florida'. De naam is betrekkelijk nieuw want in de volksmond zijn het de schildpaddenstrandjes. In de zomer werden er namelijk schildpadden gesignaleerd die er hun eieren kwamen leggen. In de winter is het strand moeilijk bereikbaar en zelfs gevaarlijk door de onvoorspelbare branding.
Op de promenade van Puerto Naos (een badplaatsje aan de kust) wacht een hond geduldig op zijn baasje. Van de eiland tamtam heb ik gehoord dat zijn baasje in't gashuis ligt, maar geen nood, de hond krijgt eten en drinken van de restaurants in de omtrek, zelfs toeristen heb ik al hapjes zien meebrengen :)
Rond 1500 ontdekten de Spaanse kolonisten een boom in het Amazonegebied die de Indianen Cahuchu (huilend hout) noemden. Een toepasselijke benaming voor hoe mensen met hun afgedankte autobanden omgaan en hoe men deze op grote schaal illegaal in de natuur dumpt.
Huilende natuur!
Sinds 2004 zijn producenten en importeurs van autobanden verantwoordelijk voor de inname en verweking van afgedankte exemplaren. Sinds de nieuwe regels worden er dus minder autobanden illegaal in de natuur gedumpt.
Ik ben super enthousiast dat ik deze manier van fotograferen heb ontdekt! Het was ook moeilijk om dit leuke project met de Indiaantjes voor mijn "Wanenonlie" geheim te houden. De Indiaantjes zijn gesneden door mijn "Wanenonlie", zij is namelijk een meesteres in het houtsnijden. Ze zijn vervaardigd uit vijgenhout, dikke takken die we gevonden hadden hoog op de berg in Valencia, een van de vele mooie streken op ons geliefd eiland.
Scrapbooking is een methode voor het behoud van dierbare persoonlijke en familiale voorgeschiedenissen in de vorm van een plakboek. Typische souvenirs zijn onder andere foto's, gedrukte media en al wat plat is en geplakt kan worden in een boek. Maar wat doe je met driedimensionale memorabilia. Wel, door de souvenirs en de gevonden voorwerpen, de aandenken en persoonlijke relikwieën op een kunstzinnige wijze te rangschikken en er dan foto's van te maken. Misschien wordt het wel een rage
Zondag. Zonsopgang rondomrond. De dageraad of ochtendgloren is de periode van schemering direct voorafgaand aan zonsopkomst maar de zon is reeds een tijdje oppgekomen in het oosten. Ik bevind mij aan de westkant van het eiland en tussen mij en de zon ligt de Cumbre, het ruggengraatgebergte van La Palma. Het is al wel licht maar het duurt nog even alvorens Lola over de kim komt kijken
De vulkaan Birigoyo is een zandtaart die de vallei van Aridane domineert. Het is mogelijk de top te beklimmen, je moet wel in goede conditie verkeren, het pad stijgt fel en gaat over rollend gesteente. Boven op de top kon je vroeger vertrekken met een parapente, je moest dan wel het 20 kilo zware vrachtje van de parapente op je rug naar boven torsen. De Birigoyo is nu gesloten als startplaats, de berg bevindt zich in een natuurreservaat. Om deze reden zijn er geen starts meer toegelaten. Maar voor piloten met enige vliegervaring is La Palma het hele jaar door hét Mekka. Het eiland is een berg die uit de oceaan oprijst, paragliding is er mooi en uitdagend.
Op de vele mails die ik voorbije week heb gekregen met de vraag; Waar op La Palma kan men leren schermvliegen, moet ik spijtig genoeg negatief antwoorden. Op het eiland is er tot hiertoe geen paraglidingschool (misschien een gat in de markt). Als ik ooit het parapenten onder de knie wil krijgen moet ik van mijn geliefd eiland af ...
Paragliding leer je het best op een licht hellend vlak. Bij Boom, niet ver van Antwerpen in België is er zo'n leshelling. Daar kun je in drie a vier dagen van telkens 4 uur leren hoe je de controle over je scherm houdt. Door de flauwe hellingshoek van het terrein maak je hopjes zoals op de maan, langzamerhand worden je passen langer en kom je helemaal los van de grond zodat je minivluchtjes maakt. Ook leer je hoe veilig te landen.
Daarna wordt er uitgeweken naar Frankrijk, waar vervolmakingscursussen worden gegeven waarbij je leert sturen in de vlucht, hoog en helemaal alleen. Onder radiobegeleiding van een instructeur oefen je bochten en vlieg je naar de landingsplaats.
Wij waren met z'n drieën in de lucht, Luk met mijzelf als tandem en Guy solo. Het was mooi om zien hoe Guy rondom, boven en onder ons evolueerde. Het voegde een dimensie toe aan mijn eerste vlucht samen met tandempiloot Luk van Sand http://www.coolvision.be/ Tijdens zo'n tandemvlucht beleef je het vrije gevoel van een spannende sport en het is leuk het parapenten op een veilige manier te ervaren. Wij zweefden als adelaars door de lucht. Ik raad het iedereen aan die een paar passen kan lopen om het ook eens te proberen.
We zetten langzaam de daling in en vliegen in glijvlucht naar de "Attero" (jargon voor landings- plaats). Dichter bij de kust vliegen we over bananen, (kapotte) tenten en een zonnepanelenparkje. Hier en daar wat (illegale) vuilstortplaatsen en we vliegen laag over villa's met zwemdokken (die hebben ook geen privacy ;-). We passeren links van ons Charco Verde, voor ons El Faro en Bombilla, zakken naast de klif van Puerto Naos in glijvlucht rustig naar de landingsplaats. De benen en voeten wat bewegen om de eventuele stijfheid of tinteling weg te werken en dan "touch down". De gebruikelijke doop foto, genomen door Guy. Weet je over van wat ik ga dromen deze nacht? Vliegen ...
Een parapente of glijscherm is een soepele, uit doek gemaakte vleugel waarmee men kan zweven. Het woord stamt af van de parachute, waar het deel 'chute' vervangen werd door 'pente'. Waar de 'chute' stond voor 'val', staat 'pente' voor 'helling', omdat de glijschermpiloten van berghellingen vertrekken en eromheen vliegen. In tegenstelling tot de 'ronde bol' parachute, die niet bestuurbaar is (enkel een minimum controleerbaar), is een glijscherm (net als een 'square' parachute) goed bestuurbaar. De parapente bestaat uit twee stofdelen, boven- en onderzijde, verbonden door bruggen, hierdoor wordt de vleugelvorm verkregen. Het materiaal is gemaakt van speciaal geweven doek. Het bekendste is nylondoek. Door het glijscherm te vullen met lucht (aan de voorkant is hij open) zal deze de vorm van de vleugel aannemen. De snelheid zal een opwaartse lift genereren die de zwaartekracht tegenbalanceert en het glijscherm zal doen zweven. Zonder verdere bekrachtiging (paramotor) is de verticale verplaatsing nog altijd neerwaarts. Men zal bijgevolg enkel opwaarts kunnen gaan als er thermische (warmte) of dynamische (hellings-) winden zijn. Zonder thermiek of dynamische winden heeft een moderne parapente een glijgetal (de tangens van de glijhoek) van 7.5-11, hetgeen betekent dat hij per 1.000 m neerwaarts zonder wind 7.500 m tot 11.000 m vooruit gaat. De besturing wordt mogelijk gemaakt door de twee stuurlijnen. Hiermee worden de rechter- en linkerkant van de vleugel geremd, waardoor de parapente in richting van het geremde kant vliegt. Verder kan met deze twee stuur- of eigenlijk remlijnen ook de snelheid van het scherm verlaagd worden. Ongeremd vliegt een glijscherm ca. 35-40 km/h en maximaal geremd (kort voor een stall) ca. 20-23 km/h. Bron : Wikipedia.
We zijn los van de grond en vliegen als een vogel. In de verte zie ik een valk, hij vliegt onder ons door. Wat een belevenis! Op mijn camera zie ik dat de horizon scheef staat, zo is het ook. We vliegen en maken bochten hangende aan onze rood-gele vleugel. Kun je dat voorstellen? Alleen in m'n dromen kon ik dat, ik knijp in m'n wangen, ik droom niet, ik vlieg, ik vlieg!! Wat een gevoel van vrijheid! Het heeft iets weg van de oeroude wens van de mens om met eigen vleugels te vliegen. In de verte zie ik waar ik woon en Los Llanos (mijn stad), ginder El Paso en nog veel andere herkenbare dingen ... ik zie dat mijn oude vertrouwde stappers versleten zijn en ik er dringend aan nieuwe toe ben. Niet aan denken nu. Genieten van elke minuut, elke seconde dat we vliegen. We vliegen over het beschermd landschap van Tamanca en kijken langsheen de zuid-westkust van La Palma en zien bijna tot het uiterste puntje van het eiland. En dit zonder het geluid van een motor of het gekraak van een zwever. Heerlijke stilte. Soms hoog, soms laag zien we Guy (ook een Belg) over of onder ons doorvliegen ... Morgen vliegen we verder ... met Luk, zie : http://www.coolvision.be/
In Puerto Naos (het Mekka van de paragliders) zie ik ze regelmatig vliegen ;-). "Het moet een geweldige ervaring zijn" dacht ik. Zweven als een valk hoog in de lucht. Iets in me zei : "Daar ben je te oud voor" tot ik Luc tegenkwam, zie : http://www.coolvision.be/ Ik had al een paar keer overwogen een duovlucht te maken maar vliegen in het Duits of Spaans vond ik niet zo mijn ding. Je zit dan met communicatie problemen omdat je niet de technische woorden in die taal beheerst. En heb je een Spanjaard al eens Engels horen praten :) Niet dat dit voor mij nu direct zo'n probleem is, maar dat Luc een Belg is, was voor mij een uitnodiging en het zetje dat ik nodig had. Vliegen met een nederlandstalig instructeur leek me in ieder geval het meest veilig.
Vanaf de kleine parkeerplaats hoog op de flank van de Cumbre is het nog een kleine honderd meter stijgen langsheen een pad in het bos. De "deco" oftewel glijschermvliegers-startplaats (om het in correct Nederlands te zeggen) is niet ver van de rotsen "Los Campanarios". Terwijl Luk alles klaarmaakt voor de start schiet ik nog wat foto's. We waren er vroeg en moesten nog wachten op de zon die de aarde verwarmt zodat we thermiek kunnen vinden. We willen geen "ploef", dit is jargon voor, vanaf de helling vertrekkend direct naar de landingsplaats glijden, zonder gebruik te maken van stijgwind.
Ik hang vast aan Luk, leun voorover terwijl hij de chute in de lucht trekt, hij kijkt naar boven en checkt of alles in orde is en dan lopen, lopen, lopen, tien misschien vijftien meter... lift off ... We vliegen !! Ik kon van dit gebeuren natuurlijk geen foto's maken maar ik ga nog wel terug om er te schieten van een vriend die opstijgt.
Eerste menselijke activiteiten in het lavaveld van Las Manchas.
Midden in het lavaveld ontdekte ik een kraal omzoomd door vijgenbomen, (voor geiten of jachthonden?). Bij nader onderzoek zag ik dat er geen mest lag, hij was netjes verwijderd voor een wijngaard een beetje verderop :) Zoals de foto's van gisteren zijn deze ook genomen verleden jaar na de regens.
De biologische interacties in de vulkaanstroom van Las Manchas gelijken op alle andere ecosystemen. Microben en schimmels zijn de voedingstoffen om de eerste aangewaaide zaadjes te laten schieten. Door deze microben en schimmels in de bodemevolutie (pedogenosis) van het lavaveld zullen de plantjes groeien en zich reproduceren waardoor ze langzaam grotere stukken lavaveld zullen bedekken. Eens dat het plantenleven zich heeft gevestigd komen de dieren zoals duiven, konijnen en ratten die de planten gebruiken als voedsel en onderdak. Konijnenkeutels zorgen dan weer voor mest om de volgende generatie plantjes te laten groeien. Alle plantjes en dieren die leven in de Las Manchas lavastroom staan onder grote druk van het lokale milieu, de droge wind, de hitte van de zon en de absorberende zwarte lava hebben de neiging om het onmisbare water snel te laten verdampen, water dat nodig is voor alle levende dingen.
De foto's zijn genomen verleden jaar na de regens. Momenteel is er weinig leven te bespeuren in het lavaveld door gebrek aan regen.
CUEVA DE LAS PALOMAS - TUBO VOLCANICO DE TODOQUE - MISLUKTE FOTO'S
Tijdens de fotoshoot in de "Cueva de Las Palomas", voorheen Tubo Volvanico de Todoque (De bewoners van Las Manchas proberen de naam terug te krijgen) waren er meerdere mislukte foto's, maar ik vond ze interessant genoeg om er een log aan te besteden.
De vulkanische buis (en het gebied er rond) bereidt zich voor om het grote publiek toe te laten in haar schoot. Het vulkanische complex wordt een toeristische attractie. Ik heb zo mijn bedenkingen; De toekomst van de "Cueva de Las Palomas" wordt kleurrijker om de toeristen spektakel en waar voor hun geld te bieden en daarom komen hier de mislukte foto's van pas. Alvast een voorproefje voor meer kleur in de grot.
Om van de vulkanische pijp en omgeving een geologisch openlucht museum te maken moeten er eerst gedwongen onteigeningen (+/- 50 hectare) plaatsvinden. De grond onder de lavastroom was voor de uitbarsting van de vulkaan San Juan in 1949, eigendom van vele boeren. De uitvoering van het project vraagt een investering van zeven miljoen euro, volgens een andere bron vier miljoen (genoeg speelruimte dus). In ieder geval worden de totale kosten voor 90% gefinancierd met Europees geld.
Een bron voor de toekomst met groot potentieel. Er zijn plannen voor een bezoekerscentrum met een rationele controle en bewaking van de duizenden mensen die per jaar toegang betalen tot deze natuurlijke omgeving van grote aantrekkingskracht.
Positief : Er worden effectieve maatregelen getroffen om de verdere verslechtering van de lavastroom te voorkomen.
TUBO VOLCANICO DE TODOQUE (Lavatunnel van Todoque) - CUEVA DE LAS PALOMAS - I
Dubbellog (1)
De Lavatunnel van Todoque
***
Een lavatunnel is een natuurlijke tunnel waardoor lava stroomt onder de oppervlakte van een lavastroom. Een lavatunnel kan (bij een vulkaanuitbarsting) actief zijn en lava bevatten of inactief als de aanvoer van lava opgehouden is en het gesteente gestold. In dat geval kan een lange ondergrondse holte achterblijven.
Lavatunnels worden gevormd als bovenop een actieve niet-viskeuze lavastroom een ononderbroken harde korst ontstaat, die steeds dikker wordt en een dak vormt waaronder het gesmolten gedeelte van de lava verder kan stromen. Lava verlaat de plek van een uitbarsting meestal in langgerekte stromen. Deze lavastromen blijven heet van binnen terwijl de buitenkant afkoelt. Hierdoor ontstaat er geleidelijk een cocon van afgekoeld materiaal aan de zijkanten terwijl de lava verder stroomt. Deze cocon isoleert de lava die erdoor stroomt zodat deze niet stolt.
TUBO VOLCANICO DE TODOQUE (Lavatunnel van Todoque) - CUEVA DE LAS PALOMAS -II
Dubbellog (2)
Brede lavastromen bevatten vaak één hoofd-lavatunnel en vele vertakkingen of kleine tunnels die samen de lava naar het front van de stroom en zijn vertakkingen brengen. Als de lavatoevoer stopt omdat de uitbarsting over is of hogerop de stroomrichting verlegd wordt trekt de lava naar beneden toe uit de tunnels weg om een holle ruimte achter te laten. In de lege tunnels kunnen vaak sporen van de stroming op verschillende hoogtes worden teruggevonden, dit representeert fasen waarbij de lava tot verschillende hoogtes kwam. Meestal hebben lavatunnels vlakke onder- en bovenzijdes, maar het kan ook zijn dat kleine stalactieten gevormd zijn vanaf het plafond van de tunnel, door het druppelen van lava. Soms zijn aan de binnenzijde ook sporen van lavaspatters te vinden.
De "Tubo Volcanico de Todoque" is ongeveer drie meter breed en op sommige plaatsen veel breder met een lengte van +/- 560 meter. Oorspronkelijk was de pijp 154 meter langer maar is niet meer verbonden met de rest van de tunnel. Dit is het gevolg van grondwerken tijdens de aanleg van een verkeersweg in 1987 dwars door het lavaveld van Las Manchas. Aan de andere kant van de weg is de vulkanische pijp een zeer smal kanaal, waardoor er slechts een persoon kan vooruit komen met speleologie technieken.
Op zoek naar de ingang van de lavatunnel van Todoque.
***
Zonder GPS is het even zoeken waar de ingang van de vulkanische buis zich bevindt, maar het lukt wel weer. Het is ongeveer een jaar geleden dat ik er nog ben in geweest. Aan de hand van enkele herkenbare lavastructuren vind ik de locatie makkelijk terug. De lava pijp is gevormd als gevolg van een vulkanische uitbarsting van de vulkaan San Juan in 1949.
Bij de declaratie als beschermd natuurgebied van de vulkanische tunnel en omgeving is er een "schrijffout" ontstaan en heeft het geologisch fenomeen verkeerdelijk de naam "Tubo Volcanico de Todoque" mee gekregen (naar een nabij gelegen dorp). Bij de lokale bevolking stond de pijp gekend als "Cueva de Las Palomas" (grot van de duiven) tengevolge van de grote aanwezigheid van deze vogels in de lava structuur. De duiven vliegen in en uit door de ontgassingsgaten, deze gaten zijn ontstaan door de vluchtige gassen bij de afkoeling van het magma.
Ik heb afgesproken met Luk Van Sand http://www.coolvision.be/ om er morgen nog eens in te gaan. Niet vergeten, : Helm en pillamp ( = Vlaams voor zaklantaarn ;-) Oant moarn ( = Fries voor tot morgen ;-)
Als men over de lavastroom van Las Manchas struint, loop je tussen de lavastroompjes door en zie je hier en daar diepe gaten en ingestorte lavatubes. Het zijn lavakanalen die toen de lava nog vloeibaar was zijn ontstaan en na de vulkanische fase zijn ingestort.
Ik ben Wim del Arte
