Ik ben Wim del Arte
Ik ben een man en woon in een kartonnen doos onder een brug (( in Parijs)) en mijn beroep is Gepensioneerd clochard.
Ik ben geboren op 00/00/0000 en ben nu dus 2024 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Dat zijn er een pak geweest, te veel om op te noemen.
Het was te koud onder de brug , ben verhuisd, terug naar La Palma.
Schetsblog Niets meer niets minder. Dit blog is een tento met vervolg en bestaat uit een opeenstapeling van stijlen, citaten, beelden, ideeën, motieven en ook soms een fotoke. Voor de bezoeker is het nauwelijks duidelijk waarom dit schetsblog gemaakt is.- Om de invloed van de massamedia op de vorming van het individuele gedrag aan de kaak te stellen, dit door smakeloze, symbolische en tragikomische vervormde schetsen, waarvan de betekenis zelf kan ingevuld worden. - Zo ben ik althans gestart; MAAR EEN BLOG LEEFT EN PAST ZICH AAN... en zo langzamerhand werd het een foto-dagboek van een EILANDER
22-07-2011
VEERBOOT LA PALMA TENERIFE - NAVIERA ARMAS
Naviera Armas vaart op de Canarische Eilanden. U hebt de keus uit tientallen routes tussen de eilanden. Foto's : De Armas veerboot "Volcan de Tauce" in de haven van Santa Cruz de La Palma wachtend op de inscheping van pasagiers om de reis te maken naar het eiland Tenerife.
HACIENDA DEL CURA - CALDERA DE TABURIENTE - LA PALMA
De Caldera de Taburiente is een van de grootste erosiekraters ter wereld. Binnen zijn loodrecht oprijzende wanden tref je een oerlandschap aan van een kleine 50 km2 groot. De moeilijkheidsgraad om de ketel vanbinnen te voet te bezoeken is groot. De laatste jaren is een aarden ezelspad geasfalteerd en is het mogelijk met een gewone auto naar de Mirador de los Brecitos te rijden. Vandaar uit kun je de krater als een 'nobele wilde' te voet verkennen. Ergens halfweg Los Brecitos kom je voorbij een mystieke plek vol rust en vrede waar verlichte wezens in enkele huizen wonen. Een tiental jaren geleden dacht ik daar anders over, dan had ik meer de indruk dat een of andere groep maatschappelijke bannelingen hier hun rust hadden gevonden. Het is mij steeds een raadsel gebleven welke mensen hier wonen. Terwijl ik kijk hoe de zon achter de bergkam verdwijnt, verschijnen er zonneharpen tussen de gekartelde bergtoppen. Mystiek genoeg op deze plaats die de naam draagt "Hacienda del Cura" (= Landgoed van de Priester of landbezit van de zielverzorger). Cura wil ook zeggen, genezing of herstel maar als zelfstandig naamwoord is het dan vrouwelijk en zou het Hacienda de la Cura zijn in de plaats van Hacienda del Cura..... en zo blijven we aan de gang .... Niemand kon me vertellen wie de priester was of waar hij woonde.
Het natuurmonument Costa de Hiscaguán (2) De kusten in het noorden van La Palma rijzen honderden meters boven de Antlantische Oceaan uit. In de winter beitelt de reusachtige branding monsters uit in de basalt stenen kliffen. In de zomer kan men de meeste schelpvormige strandjes die verscholen liggen tussen de geribbelde kliffen alleen per bootje benaderen.
Het zweet parelde gestaag vanonder mijn hoedrand op het geitenpad tussen de rotswand en de diepte. 200 meter boven de glinsterende zeespiegel stopte het pad. Althans voor mij, want verder durfde ik niet, het pad was afgebrokkeld en gedeeltelijk naar beneden gestort. Ik keek in de diepe afgrond. Voor Palmeros is het hun thuis, een plek om te vissen en op het strand een visje te roosteren tussen twee keien met wat drijfhout als brandstof.
De noordwest kust van het eiland staat bekend om zijn schoonheid en is het resultaat van erosie als gevolg van oceaan, weer en wind. Sommige strandjes zijn alleen in de zomer tijdens een kalme zee breikbaar, andere dan weer via een duizelingwekkend geitenpad, maar hier moest ik terugkeren. Tijdens de klim terug naar boven waar de auto stond zong ik een deuntje, klimmen is nu niet zo direct mijn ding ;-) Toch had ik genoten van mijn tocht en van het weids zicht over de oceaan en de kliffen.
COSTA DE HISCAGUAN - NATUURMONUMENT - ISLA LA PALMA
Natuurmonument Costa Hiscanguán.
Het gebied rond Las Trícias is in tegenstelling tot het aardsparadijs op elke toeristenkaart van La Palma te vinden. De streek met zijn grotten, holen en ruwe kustlijn was het Shangri - La voor de hippies die hier in de jaren '70 van verleden eeuw neerstreken. De alternatievelingen probeerden te overleven buiten de traditionele handelssystemen, ver weg van de op geld gebaseerde economie. Van die groep zijn er nog steeds enkele die zich jeugdig genoeg voelen en met hun kampeervergunning van 8 dagen, jaren zijn blijven hangen. Ze zijn nog steeds tevreden in hun stulpje met uitzicht doorheen de kloof over zee. Er heerst een intens gevoel van vredigheid en rust hier in hun vallei. Ik zit hier een uurtje rustig te genieten, eet een boterhammetje en drink een kop koffie uit de thermos. Om hier te leven, denk ik, heb je die typische hippiecultuur nodig, een spirituele kracht ingegeven door goden en sjamanen (en misschien wat marihuana ;-). Ik krijg kippenvel als ik er aan denk hier zo te "moeten" leven. Ik stap in de auto en vier maal vier de dag verder, mijn eigen "Lost Horizon" tegemoet .....
Voor bergwandelaars is het noorden van La Palma "het einde", maar ook voor gewone mensen is het noorden van het eiland het einde van de wereld. De grote uitdaging is om van dorpje tot gehucht te wandelen door indrukwekkende barranco's langsheen steile geitenpaden. De foto's van het gehucht La Fajana zijn genomen vanaf het dorpje Don Pedro, dat gelegen is op een mini bergplateautje. Het lijkt alsof La Fajana op een steenworp binnen handbereik ligt, niets is minder waar, met de auto dik drie kwartier en te voet met geitenpoten ;-) mag je rekenen op een halve dag.
Dromen met Carlos Castaneda en Don Juan in Mesa Verde.
*** Een belangrijke stelling van de door Castaneda gepropageerde levensbeschouwing is de mogelijkheid om 'heldere dromen' te cultiveren, om zo tot een beter bewustzijn te komen, wat leidt tot een toestand waarin buitengewone waarnemingen kunnen worden gedaan. Ook wordt het breken met routines en het toepassen van nieuwe vormen van gedrag (onvoorspelbaarheid) aanbevolen als manier om de relatie van een persoon met de wereld duidelijk te maken. De combinatie van droomtechniek en gedragsbeheersing leidt volgens Castaneda uiteindelijk tot het vermogen om te komen tot een hoger waarnemingsniveau.
Na het verzamelen van brandstof voor mystiek (oud roest op het strand) en het aaneenlassen in trance onder invloed van peyote ;-) werd deze assemblage het resultaat. Dit laatste is natuurlijk een grapje, maar wat ik wel vind, is dat het leven een reis is met een onbekende bestemming. Als je eraan begint, weet je niet waar het je naartoe zal brengen. Zolang je het kind in jezelf blijft koesteren zal de "reis" je blijven verwonderen.
Update: Aan de hand van de vele mailen en belangstelling voor dit onderwerp (peyote). Er is een drug met heftiger visioenopwekkende resultaten namelijk 'ayahuasca'. Wordt beschreven in het boek : Het Oermysterie - Ontmoetingen met de oude leermeesters van de mensheid. Door Graham Hancock - Tirion
Reeds een kleine 10 jaren geleden schreef Juan josé Santos in "La Palma, un jardin natural" deze "overpeinzing"
............ Ook al valt een groot deel van de oppervlakte van het eiland onder een of andere vorm van beschermd gebied zoals het Nationale Park, verscheidene natuurparken en een Wereldnatuurreservaat van de Biosfeer die het hele eiland omvat, toch is het zo dat de destructieve activiteit van de mens een zware druk blijft uitoefenen op het kwetsbare eco-systeem van het eiland. Het evenwicht tussen hetgeen de "vooruitgang" genoemd wordt en het natuurbehoud valt helaas in het voordeel van het eerstgenoemde uit. Ik wil hiervan graag enkele voorbeelden geven :
De bouw van de illegale woningen neemt met de dag toe zelfs buiten de stedelijke gebieden. Bovendien getuigen veel van deze huizen van slechte smaak en houden op generlei wijze rekening met onze traditionele bouwwijze. De aanleg van nieuwe communicatieverbindingen, die in sommige gevallen uitgevoerd worden, zonder enige overweging ten aanzien van het milieu, brengen onherstelbare schade aan het landschap toe. De landbouwkassen kennen een enorme groei en de visuele gevolgen daarvan spreken voor zich. De kabels, zoveel kabels!, houden het eiland gevangen onder een plakkerig spinnenweb. En de buitenwijken, werkelijk onvoorstelbaar, wat hebben dat soort grote gebouwen hier op het eiland te zoeken? In kleine dorpjes worden zowel afschuwelijk lelijke als overbodige dingen gebouwd en zo zal het platteland van het eiland haar eigen charme voor eeuwig verliezen.
Als we op ons eiland dezelfde levenskwaliteit willen bewaren waarvan we tot op de dag van vandaag van hebben kunnen genieten en daarmee het toerisme willen aantrekken dat we nodig hebben, dienen er vele dingen te veranderen. Onze uitdaging ligt in een grotere zorg voor de "Kleine Dingen", die kleine en grote dingen zonder enige verdienste die overal het uitzicht vervuilen en schaden. Wij hebben een door de natuur uitermate begunstigd land en wij zullen niet de eerste bewoners zijn die dat uiteindlijk verstoren..............
Juan José Santos Cabrera Hij is auteur van verschillende gidsen en boeken over La Palma, van landkaarten en meer dan 400 verschillende ansichtkaartmotieven, te verkrijgen in dagblad- en boeken winkels. Op de werelddag van het toerisme, is hem de zilveren medaille "Importantes del Turismo" toegekend door het ministerie van de Canarische regering.
Het is ongeveer 2, 3 uur lopen vanaf de ingang van de kloof tot aan het watergebouw Dos Aguas. Daar wordt het water van de rivier afgetapt en gekanaliseerd. Vanaf dit punt wordt de kostbare vloeistof door een hoofdkanaal naar Los Llanos gevoerd.
Het vrachtvervoer gebeurd op de rug van muilezels. Vroeg in de ochtend worden muildieren beladen met allerlei bouwmaterialen en vertrekt de kleine karavaan lastdieren onder begeleiding van Jesús en keert terug in de late namiddag om het heetst van de dag te vermijden.
Dat was de werkelijkheid van wat ik me gisteren allegorisch had voorgesteld
Tijdens een wandeling in de Barranco de Las Angustias tot diep in de Caldera kom je in de lente niet veel mensen tegen maar wel gele kwikstaarten en een biddende valk op zoek naar een wegritselende hagedis. Het is tenslotte een opgave om dit traject te volgen en te laveren tussen de rotsblokken en van kei naar kei te springen over een stromend beekje. Af en toe kom je een "Indiaan" tegen, t.t.z. een 'nobele wilde toerist' die zich goed in zijn vel voelt in dit laatste restje paradijslijk gebied. Je moet dus goed kijken waar je loopt. Ik zag dat er nog maar net een paard was voorbij gekomen, een Indiaanse Appaloosa misschien? In een door mezelf bedacht hersenspinsel begon ik te spoorzoeken. Het spoor was vers. Een beetje verder zag ik meerdere hoef afdrukken. De ene al wat dieper dan de andere ... sommige paarden moesten dus zwaar beladen zijn. Onwillekeurig maakte ik mij een voorstelling van een reeds lang vergeten samenleving van rondreizende Indianen ...
*** Volgens een oude legende op Hawaï, streedt Pele een harde strijd met haar zus, de godin van de zee. Hoe Pele ook opgejaagd werd haar vuur liet zich niet bedwingen, zij kwam dichterbij en zocht een nieuwe thuis maar werd steeds weer verdreven door haar zuster de zeegodin. Hun krachtmeting duurt voort tot op de dag van vandaag, waarbij de oceaan voorlopig langzaam de overhand krijgt. Zo vertelt de legende het onstaan van een vulkanisch eiland.
Strandjutters zijn verzamelaars. Ze speuren de kusten af op zoek naar voor hen "waardevolle" spullen. Aangespoelde 'rommel' wordt door deze romantische zonderlingen dikwijls gebruikt om hun huis en erf te versieren.
Cafébaas De laatste der Tabladanen. Een gedeelte van het gehucht El Tablado ligt op een kleine hoogvlakte van een zakdoek groot, een afgeplatte bergtop. Er staan enkele verlaten huizen. Bij een van de huisjes zag ik leven. De was hing te drogen op het dak en toen ik er voor de tweede keer langs kwam stond de deur open. Gedreven door mijn nieuwsgierigheid loerde ik even naar binnen en het was waarempel het dorpscafé. Na een praatje, het nuttigen van een cafe solo en een tip, wou de cafébaas graag poseren. Ik maakte daar duchtig gebruik van ;-)
Toemaatje. Speciaal voor Mary-Anne en Henk; "Het was relativeren, lachen en gezellig gisteren".
Het is al een hele tijd geleden dat ik tijdens m'n ochtendescapades papier en potlood bij me had. Gewoonlijk wandel (struin) ik wat rond en maak enkele foto's. Deze morgen ben ik op een steen gaan zitten en heb een schets gemaakt. Op de terugweg liepen de geiten voor m'n voeten en had ik een scherp zicht over het stadje Los Llanos. Ik kom hier zeker nog terug schetsen maken. Het was er mooi en heel rustig, de distels stonden in bloei, buiten de geiten die kwamen kijken was er geen kat ;-)
Als men op La Palma aan tien bananenboeren de vraag stelt : "Hoe zit dat met het water?" dan krijg je tien verschillende antwoorden. Dat is omdat de boeren zichzelf organiseerden om de soms wel tientallen kilometers 'galerias' (watermijnen) en het boren van putten. Zij stichtten watergenootschappen (die een naam kregen bv. "Lasovejas") waarvan een niet gedefinieerd aantal wateraandelen verdeeld werden onder de leden voor een vastgestelde prijs, te betalen per maand, semester of per jaar. Dan pas konden de werkzaamheden beginnen. Indien er extra kosten bijkwamen werd een bijkomende heffing gevraagd. Dit noemde men een "derrame". Op het moment dat de waterput of galerij water gaf (In veel gevallen was dat niet zo en verloor men zijn investeringen, zie foto's van de verlaten put) werd het water op gelijke wijze verdeeld onder de aandeelhouders die om de zoveel tijd het water kregen dat hen toekwam. Dit systeem noemde men "duda". De eenheidsmaat voor het water noemde men pipa (480 liter) maar dat kon verschillen van genootschap tot genootschap. Per aandeel kreeg men een bepaalde tijd (in minuten) water dat toekwam aan een bepaald debiet, een pipa had dus een grote marge en hing af van de grote van het waterkanaal en het debiet (de snelheid waarmee het water kwam). Ingewikkeld en niet te controleren. Algauw werd er gesproken over de watermaffia ;-). De laatste tijd zijn vele van die kleine venootschappen samen gegaan in enkele grote maatschappijen, maar ingewikkeld blijft het nog steeds.
Foto's: Aan het begin van de Caldera wandeling langsheen de Barranco de Las Angustias staat links hoog deze waterput. De galeria 'Lasovejas' ergens op de weg naar Los Brecitos.
Het noordwesten van La Palma was en is nog steeds het Walhala voor hippies en mensen met een alternatieve levenswijze. Vele hippies streken hier neer eind jaren zestig en begin jaren zeventig van verleden eeuw. Nog steeds leven hun "nakomelingen" in grotten, vindingrijke en kunstig samengestelde onderkomens en hun medegebrachte "hippiebus". Zie : http://nl.wikipedia.org/wiki/Hippiebus Zo'n tien jaar geleden probeerde men het gebied te ontsluiten met vakantiehuizen voor begoede pensionistas. Makelaars verschenen om een graantje mee te pikken. Hippies waren niet meer welkom. "Utopia" zou al gauw plaats maken voor meer urbanisatie met de grotten als toeristische attractie. De financiële crisis stak er een stokje voor.
Vandaag een steenman die in het huidige maatschappelijk klimaat goed tot zijn recht komt. De snelheid waarmee hij zich kan aanpassen aan de nieuwe omstandigheden, ttz. van recht- opstaande naar tegen de vlakte liggende hoedanigheid noemt men flexibiliteit Een overgevoelige steenman heeft het daar natuurlijk moeilijk mee ;-)
Ik ben Wim del Arte
