Ik ben Wim del Arte
Ik ben een man en woon in een kartonnen doos onder een brug (( in Parijs)) en mijn beroep is Gepensioneerd clochard.
Ik ben geboren op 00/00/0000 en ben nu dus 2024 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Dat zijn er een pak geweest, te veel om op te noemen.
Het was te koud onder de brug , ben verhuisd, terug naar La Palma.
Schetsblog Niets meer niets minder. Dit blog is een tento met vervolg en bestaat uit een opeenstapeling van stijlen, citaten, beelden, ideeën, motieven en ook soms een fotoke. Voor de bezoeker is het nauwelijks duidelijk waarom dit schetsblog gemaakt is.- Om de invloed van de massamedia op de vorming van het individuele gedrag aan de kaak te stellen, dit door smakeloze, symbolische en tragikomische vervormde schetsen, waarvan de betekenis zelf kan ingevuld worden. - Zo ben ik althans gestart; MAAR EEN BLOG LEEFT EN PAST ZICH AAN... en zo langzamerhand werd het een foto-dagboek van een EILANDER
15-09-2011
EMIGREREN NAAR HET EILAND LA PALMA
Tijdens het dolen, dwalen en onbestemd wandelen in het noorden van La Palma, kwam ik dit tegen : "Vorsicht Scharfe Katze". Hier woont dus een Duitser die zijn Heimat heeft verlaten om zijn (hun) leven een nieuwe invullig te geven (dacht ik zo). Maar zonder de adelaar en de 'scherpe' kat ging het niet ;-)
De drakeboom is een indrukwekkende plant die een hoogte kan bereiken van 20 meter. De 'boom' is een agave die een stam vormt door bladverlies. Het is dus in feite geen boom en ook geen palm. De drakenbloedboom is windbestendig en kan lange periodes van droogte overleven. In legenden wordt verteld dat indien men een draak zijn hoofd afhakt er twee of meerderen voor in de plaats komen, zo ook met de takken van de drakeboom. De hars van de boom is kleurloos maar als het in contact komt met de lucht verandert het in donker rood. Voor de oorspronkelijke bewoners van La Palma, de Benahoaritas, was dit "drakenbloed" een medicijn en het werd ook gebruikt om hun doden te mummificeren. Doordat een drakeboom duizend jaar kan worden wordt het rood vocht tegenwoordig in de alternatieve geneeskunde gebruikt om het immuunsysteem te versterken. Deze mytische en legendarische boom is wat aantallen aangaat goed vertegenwoordigd in het noorden van La Palma.
Het meeste zeeglas dat ik op het strand vind is wit of groen. Groen is in de meerderheid. De minder gangbare kleuren zijn blauw en geel. De meest zeldzame kleur is rood. Rode stukjes zeeglas die er uit zien als robijnen, afkomstig van scheepslantaarns, mogelijk van de groene en rode lichten op gezonken schepen die stuur- en bakboord aangeven (tot hiertoe nog maar eentje gevonden). Wat ook heel zeldzaam is, is het "piratenglas" afkomstig van oude wijn of rum flessen, ze waren gemaakt uit donkergroen bijna zwart glas.
Omdat ik hou van Land-Art en tegelijkertijd een offer wou brengen aan Neptunus had ik twee vliegen in een slag. Nu maar hopen dat Neptunus mij zo welgezind is dat hij morgen enkele "robijnen" op het strand achterlaat.
Strandjutten naar zeeglas is een gepassioneerde hobby voor velen, maar ook een "business" voor sommigen. Wanneer ik over het strand wandel zie ik dingen die anderen niet zien. Waar de meesten, zand, keien en drijfhout vinden, zoek ik naar 'juweeltjes' van groen, wit, soms blauw, en op een goede dag een rood. De interesse voor zeeglas groeit, zodat er zakenlieden zijn die in trommels met zand en water namaak zeeglas maken, ten behoeve van de juwelen industrie. Op de lava heb ik een spiraal met gevonden zeeglas gemaakt en een met namaak. Er is geen vergelijk... De meeste liefhebbers van zeeglas zijn natuurlijk niet te spreken over namaak !!
Door onze wegwerpmaatschappij en het motto : "Verbruik de inhoud en gooi de fles weg" en de achteraf gezien, slechte gewoonte van ons afval in de oceanen te dumpen zijn er stranden waar het zeeglas meters onder de grond kan liggen. Daarom kwam er tijdens de werken met de Carter-pillar veel zeeglas boven. Ik was er als de pinken bij
Zoals beloofd; De log van vandaag heeft niets te maken met "zeeglas". Alhoewel! Anderzijds, gister morgen tijdens het wandelen op het strand en op jacht naar zeeglas, kwam ik dit tafereel tegen: "Een visser vangt een vis en zet hem netjes terug in zee." De vis is een koeneusrog. Ik heb het opgezocht op het internet.
Zoals je ziet, er zijn nog andere dingen op La Palma buiten het standjutten, maar als je hobby zeeglas is ... kom je nog wel eens wat tegen ... Het verbreedt in ieder geval je horizon.
Bij het zoeken naar zeeglas kom je ook gekleurde steentjes tegen die lijken op "tuttefrut" (kauwgom). Het zijn stukjes gesmolten en aaneen geklit glas uit vreugdevuren op het strand (bonfires). Door eb en vloed en de wrijving in de branding worden ze ook afgerond en zijn ze erg gewild bij de "zeeglas jagers". Sommigen zijn echte kunstwerkjes.
Zo, genoeg gezeverd over mijn geheime (nu niet meer zó geheim) hobby, morgen iets anders. Het eiland La Palma is onuitputtelijk
La Bombilla (de gloeilamp) is een gehucht aan de kust van de gemeente Los Llanos de Aridane. De wijk is omringd door bananen. De bananensector is tot hiertoe de grootste werkverschaffer op het eiland, maar met het einde van de Europese subsidies in zicht wordt het een dubbeltje op zijn kant. In de winter liggen er geen boten voor de kust omdat er steeds een zware en sterke golfslag heerst. Heel spectaculair voor 'fotogragen'. Vanaf mei gaan de bootjes in het water en blijven daar voor anker de ganse zomer. Het dorpje is gelegen (toeristisch gezien) op een van de beste plaatsen van het eiland. De plaats heeft de meeste zonuren en de aangenaamste temperaturen zowel in de zomer als in de winter. Van boven af gezien lijkt het op een "favela" maar dan in miniatuur. Als er een hond begint te blaffen beginnen ze allemaal en wordt het muziek uit de luidsprekers overstemt, kortom een echte Zuid-Amerikaanse bedoening. De foto's zijn genomen op een morgen in het weekeinde, alleman slaapt nog ;-). Deze Palmese gemeenschap is een doorn in het oog van beleidsmakers en project ontwikkelaars. Een groepje Palmese jongeren hebben er een liedje over gemaakt. Zij hebben de bevolking geïnterviewd en samen met een "rap" op YouTube gezet. De basist heet Koen en is een echte Belg.
Die dag probeerde ik met een deel van mijn verzameling zeeglas een golf na te bootsen (fotograferen is ook een van mijn hobby's ;-)) , toen ik in mijn vizier een kantvisser zag die "beet" had. Uitgelaten riep hij mij toe : " Kom kijken, kom kijken!! Wat een mooie!".
Vieja (een soort slijmvis) is een bekende vis op het eiland en hij wordt traditioneel gebakken in de pan met veel rots-zeezout, opgediend met mojo en papas arrugadas in de vele kleine visrestaurantjes.
De mannetjes zijn grijs en de vrouwtjes hebben een mooie rode kleur, ze smaken ook beter.
Het woordje 'zeeglas' staat nog niet in (mijn) dikke van Dale. Google kent het woord wel, en onder de benaming "sea glass" vindt men het in Wikipedia onder : http://en.wikipedia.org/wiki/Sea_glass
Zeeglas wordt omschreven als zeemeermin tranen, strandglas, strandgoed, jutglas enz ... Hoe je het ook noemt, sinds de mens de zeeën gebruikt als dumpplaats, ligt het al honderden jaren op onze kusten. Na verloop van de tijd, het rollen in de branding, schurend tegen zand en kiezels en de werking van het zout water, ontstaat er een ding van schoonheid.
Mensen over de hele wereld begonnen het zeeglas te verzamelen en met het internet ontstaan er zeeglas verenigingen die "weetjes" over hun hobby uitwisselen. Het zijn sociale netwerken met een taxidriver uit Nieuw Zeeland, een gepensioneerde beursspeculant uit Schotland, de vrouw van een eerste stuurman op een cruiseschip, een makelaar uit Spanje, een verpleegster uit Kaapstad, een huisvrouw uit Bogota, een havenarbeider uit Halifax, allemaal mensen met één gemeenschappelijke interesse . "Sea glass hunting" of "Sea glass loving".
Ze fotograferen niet alleen hun vondsten maar ook de meestal spectaculaire stranden waar ze hun "kroonjuwelen" vinden. http://seaglasslovers.ning.com/
Lomo de La Crucita is een gehucht in het 'hoge' noorden van het eiland op de top van een heuvel, 345.5 meter hoog. De gemiddelde hellingsgraad is 20,89 %. Volgens de statistieken heeft het gehucht nog 23 inwoners. Toen ik er langs kwam, leek het inwoner aantal meer dan gehalveerd. Vele huisjes zijn vervallen en wachten op restauratie, maar er is een probleem. De bouwvallen hebben geen eignaar meer, de jongeren zijn in de jaren '50 vertrokken naar het beloofde land, Cuba of Venezuela. De ouderen zijn gestorven, neven en nichten zijn niet meer traceerbaar ... Heel lastig om de eventuele rechtmatige eigenaar te vinden in verband met aankoop, registratie en restauratie. Dat is, indien er nog wat te restaureren overblijft, stilletjes aan neemt de natuur het terug.
Er was een tijd dat ik onderzocht wat ik zoal kon maken uit een strandkei. De vraag werd mij gesteld door vrienden die op het eiland een souvenirshop hebben. Dus ik begon strandkeien te bekijken, analyseren, bestuderen, testen, toetsen, ontleden, inspecteren enz... enz... en natuurlijk ook te verzamelen. De souvenir mocht niet abstract zijn en moest herkenbaar zijn, liefst in relatie met het eiland, iets commercieel. Iets wat mensen leuk vonden om mee te nemen als souvenir. Ik heb een kast vol met prototypen ; Uilen, parkieten, gelukskevers, vulkaanmonsters, hartjes, zeesterren, schildpadden enz... Uiteindlijk hadden we uitgevist ;-) dat het een vis zou worden, gemaakt uit zwarte lavasteen, waarvan ik er duizenden heb gemaakt.
Op de foto : Prototype van een schaap. Een van die probeersels dat een schaap moest worden maar het niet haalde (bij de jury;-)
Gisteren schreef Henk IJs in een reactie op het log het volgende : Altijd als ik een enkele schoen tegenkom, vraag ik mij af welk verhaal er achter zit. Als de schoen nog goed is, moet de eigenaar hinkend zijn thuisgekomen. Als de schoen er uitziet zoals op de foto, kan het ook zijn dat deze er al lang heeft gelegen, of de eigenaar heeft de moeite genomen om deze in de wildernis te dumpen. Je zult er nooit achterkomen ...
Ik heb daar niets aan toe te voegen, alleen dat ik het leuk vind dat er nog mensen zijn die kunnen rondlopen en kijken naar wat men onderweg tegenkomt. een fantasie wereld gaat open ...
Er is wandelen en wandelen ... Neem nu bijvoorbeeld het psychogeografisch wandelen. Niet zo nodig van punt A naar punt B, maar gewoon zonder bestemming. Rustig dolen, dwalen, flaneren en onderzoeken hoe de landschappelijke vormgeving van het gebied waarin je wandelt je gedrag beïnvloedt en eventueel manipuleert.
Het verkennen van locaties en holtes op een manier die afwijkt van het normale gebruik van de wandelroutes, door op zoek te gaan (in gedachte) naar wat hier is gebeurt. Een schoen geklemt tussen enorme keien, midden de bedding van een riviertje.
Een tijdje geleden was dit beekje een kolkende massa water ....
LA PALMA - SCHATTENEILAND ________________________________
Beach Adventure-Art
"Als je op een eiland woont zijn de ruimtes en de gebieden om te wandelen beperkt" Dat dacht je maar! Niets is minder waar! Als beroepsflâneur maak ik van de ruimte die het strand te bieden heeft op een afwijkende manier gebruik. Ik zoek naar zeeglas, zeekoper, zeeijzer, zeehout en al wat het strand van speelse inventieve aangespoelde rommel te bieden heeft. Dit strandgebruik noemt men "jutten". Van op een afstand bekeken lijkt het doelloos rondslenteren en in feite is het zo ook. Je moet houden van dwalen en dolen om er het avontuur in te ontdekken _____________________________________________________________________________ Assemblage van op het strand gevonden koper. Hoogte 45 cm. Breedte 13 cm.
Ik ben Wim del Arte
