|
weemoed kleurt haar ogen purper
droevig kijken
de spiegels van haar ziel
in eindeloze verten
de golven van haar zee
dansen onstuimig
in de branding,
over haar blote voeten
kabbelt zacht
het zilte water
tranen druppen
over haar wangen
naar benee
heel haar zijn. haar voelen
hoort ze terug
in het zingen van de kleine merel
het is haar fluistering
in de wind
welke de schelpen
op het strand
zeemoedig
doet kleuren
© Windwhisper
Dat is nog eens wat anders dan een uitgekapte emmer polyester hé Wim?  
07-10-2008 om 09:55
geschreven door gerdaYD
|
Ik ben Wim del Arte
Wat ik zo fijn vind aan het 'op zo toevallig mogelijke wijze' fotograferen is enerzijds het verrassingsaspect (de foto's tonen dingen die je met je gericht kijken niet zo hebt waargenomen of helemaal niet hebt gezien) en anderzijds het afwijken in belichting, focus, standpunt, ... Ik kan daar zeer mijn plezier in hebben en sommige resultaten bevallen mij ook enorm. Een monochroom begrijp ik (nog) niet, maar ook dit is prettig om mee te experimenteren en te zoeken. 't Is ook niet voor niets, denk ik, dat onze leraar, ons dit DERTIG maal laat overschilderen, om alzo, al doende, wie weet, wel tot een inzicht te komen.
