Spokend Spook
Stortregen bekletste kale bomen
Toen een spooksel streken uit wou halen.
Ach, de storm was gierend aangekomen
En al bevend moest het spook ronddwalen.
Stakkertje werd elk plezier ontnomen,
Want geen mens bleef in de bossen dralen.
Griezelgrapjes gingen in de mist;
Spokend spook had zich van tijd vergist.
Stadsschemer verscheen in stenen straten
Waarin griezeltje wat troost wou vinden.
Op de stoep stond er een vrouw te praten
En het spook sprong in schrikwekkend winden.
O, de schone kreeg niets in de gaten,
Want straatlicht ging duisteren verslinden.
Lampgloed had het spokenlijf gewist;
Spokend spook had zich van tijd vergist.
Nachtnevelen hingen over weiden
Waar het eenzaam spook was heengelopen.
Een knus paartje toog er ongescheiden
En de spookkop kwam nabij geslopen.
Het liet schril gekrijs de lucht doorsnijden,
Maar de minnaars wilden niet gaan lopen.
Uit de mode was een spokenlist;
Spokend spook had zich van tijd vergist.
Waarlijk, mensen waren niet te lijden,
Want een geest kon op hun hart niet hopen.
Spookgedoe werd lang niet meer gemist;
Spokend spook had zich van tijd vergist.
© Don Fabulist
OT: merciekes voor je reactie, en néé, je hebt gelijk, vermagerd is ie niet van al dat pianospel!  
29-10-2008 om 09:00
geschreven door gerdaYD
|
Ik ben Wim del Arte
