|
Sorry Wim, het liep weer eens verkeerd... Wis je de vorige reactie? Dank je wel!
Gelijk heb je Wim! En ik kon het ook niet laten (hoewel het eigenlijk veel te lang is voor je blog):
MUZIEK EN STENEN
Wezensvreemd
zijn muziek en stenen.
Miljoenen jaren verwijderd
van elkaar.
Muziek is beweging,
golving, rilling,
vluchtig als de wind
die haar klanken verder
De steen,
bewegingloos in zichzelf verzonken,
dempt alle trilling,
absorbeert in haar wezen alle geluid.
Muziek beroert ons hart:
wekt lach en tranen,
hemelse klanken...
Maar onbewogen is het hart van steen.
Stenen
zijn gestolde klanken
uit een ver verleden
toen de aarde werd gevormd.
Massief en zwijgend
doorstaan ze de eeuwen,
trotseren onaangedaan
de golven der tijd.
Muziek
is de storm
die langs de rotswand fluit.
Muziek
is de wind
die door de bomen ruist.
Het kolkende water
dat in de bergbeek bruist.
Het rollen van keien,
tot grind vergruisd.
De branding op het strand
die steen vermaalt tot zand.
Stormen van geluid
zijn aan de steen voorbij gegaan
voor hij uiteenvalt
in steeds kleinere brokken.
Gewenteld, gebroken,
geslepen, geschuurd,
tot zon, wind en water
hun werk hebben gedaan
De rots verpulverd
tot gruis, zand en klei.
Vruchtbare bodem,
waar zaden kiemen,
bomen verrijzen,
dieren grazen,
vogels zingen,
mensen leven,
instrumenten bouwen,
muziek doen klinken
op de wind.
Ja, wezensvreemd
zijn muziek en stenen.
Tegenpolen
Hoe groter steen,
hoe minder trilling.
Hoe kleiner steen,
hoe meer muziek.
© Marianne van Albada
14-01-2009 om 08:29
geschreven door gerdaYD
|
Ik ben Wim del Arte
