Een zaterdag, de eerste van de maand maart. Het gaf iets (geef toe) een horde profwielrenners, alsof het jonge kalveren waren net verlost van de winterse geur in de stal, over de Vlaamse kasseien te zien denderen. Gestroomlijnde wielerfanaten met een Spaans zomerkleurtje werden als ware artiesten opgevoerd in het Gentse Kuipje alvorens richting Ninove te laveren. We hadden misschien dan wel een Belg als winnaar verwacht, maar ach, die Stybar (als half-Belg) rekenen we toch ook goed? “De kop is er af”, zei Michel Wuyts waarop José Decauwer opmerkte dat tournée minérale voorbij is en ik schrijf dat we complimentendag ook gehad hebben.Van die laatste heb ik persoonlijk niet veel gemerkt, maar dat hoefde nu ook niet. Iedere dag heeft voor mij wel iets speciaals. Gisteren, op de dag van de Omloop was het boerendag in Myanmar, dag van de vlag in Bangladesh en dag van de doktersassistente bij onze Nederlandse buren. Of het nu echt snel lente gaat worden weet ik niet, maar jullie kennen ongetwijfeld het leuke deuntje van Peter de Koning. Akkoord, in dit geval gaat het over een tandartsassistente maar ik ga niet muggenziften.
Persoonlijk heb ik een eigen favoriete dag, niet echt een complimentendag maar een dag waarop de tijd geduld een beloning geeft. Ooit had ik op een onbewaakt moment in mijn gedachten een schattig muisje voorbij zien rennen, verzorgde haren met een rood hartje er in. Een mooi compliment van ergens denk ik. Ze had een sierlijke looppas alsof ze een soort nerveuze liefde naholde. Ik wou haar nog even wat suggesties geven maar ze verdween nog voor ik mijn monoloog kon beindigen. Ze kwam terug en luisterde hoe ik haar de raad gaf rust en leidraad in haar zoektocht te vinden aan een met berken omzoomde kapel. Ware liefde zoek je al met al niet, nu ja je kan het wel proberen maar beter is er voor open te staan en te wachten. Niet voor niets zegt men : geduld loont. Het muisje kroop soms weg in stilte... toch zou ze mijn woorden met zich meedragen en uiteindelijk haar eigen huisje wel-te-vree vinden. Ondanks haar zekere flitssnelheid in de passage was ik getroffen door haar hartje. Ik zag er een zekere broosheid in gecombineerd met een eerlijkheid die haar sierde. Ze verdiende haar eigen muizenliefdesgeluk. Knuffelend verwarmd te worden, liefdesgloed koesterend in slaap te dommelen en op de kalender iedere nieuwe dag aan te vinken als een etmaal van gelukzaligheid.
Het moet zijn dat mijn woorden haar hadden geraakt want sindsdien is muizeke gebleven. Of het iets te maken heeft met toiletbezoeken weet ik niet, maar plagend noemt ze hem nu slurf. Het was die bewuste dag dan wel geen complimentendag, voor mij is die dag nog steeds onze ware liefdesdag. En zo hebben sommige dagen voor elk van ons zijn speciale betekenis. Muizekesdag en slurfendag, komische namen voor een waar liefdespaar.
Het weekend kondige zich overigens met enige tristesse aan. Als we onze weermannen (en/of vrouwen) mogen geloven ging het behoorlijk regenen. Preventief had ik eraan gedacht een soort zetelmoment in te lassen zonder gezeur over doping en corruptie in de sport, een goed gebonden kom soep en wat binnenpretjes. Het bedenken van een naam voor zo een weekend zal nog wel enige tijd vragen maar er één vinden doe ik wel. Ach, weet je eigenlijk is schrijven als in een soort doolhof rondlopen terwijl je goed moet onthouden welk pad je al genomen hebt. Terwijl mijn muze mij een kopje koffie brengt zie ik zoveel emoties in haar ogen. Lieflijk teder eigenlijk (maar dat is ze altijd) en daarom zeg ik ook steeds dat zij menselijker is dan de meeste mensen. Ik verzwijg haar dat ik een naam zoek om vandaag (bij uitbreiding dit weekend) te benoemen. Na complimentendag, boerendag en dag van de vlag scheur ik in gedachten langsheen muizekes-en slurfendag. Ik kom er wel op, hoop ik. Terwijl “de rosse” zich komt neervlijen in mijn schoot om haar te warmen wens ik jullie allemaal een heel fijn leven toe.
HORIZON,EIERSCHAAL EN VLEUGELS. De horizon is nog leeg en de morgen lijkt wat donker. Het regent en hoge wolken weten zich wellustig weerspiegeld in regenplassen. Achter witte gordijnen schuilt de morgenstilte zonder enige voorwaarde. Terwijl ze zacht door de poort schuift van haar gekoesterde dromen, waar leefbaar wonen een bordje ware liefde heeft opgehangen, hoort ze de regen zachtjes zich neervlijen tegen het slaapkamerraam. Straks zullen flarden van de nacht een zweefvlucht nemen en dromen herinneringen worden. Weerloos van woorden zal de nieuwe morgen ontwaken. Het kraken van de nacht verliest zijn dagelijks gevecht tegen het krieken van de ochtend, zweetdruppels warm en zacht hunkeren naar een zachte hand. De dauwdruppels laten het raam tranen maar in haar hart voelt ze de warme gloed van ware liefde. Buiten zeurt de wind over kop en staart, dendert een eerste trein -jawel, stipt op tijd- door het vlakke land. In het klein stationnetje rilt spoor twee als drie reizigers diep in hun kragen ongekende gedachten verbergen. Horizon, eierschaal en vleugels. In de vroege ochtend snijdt de scherpte van de wind meedogenloos door de halfnaakte bomenrij. Eerder deze week had diezelfde wind mij nog met zekere ruwheid gestreeld in het flauwe zonnetje nabij het park. Het regent en twee krokussen in mijn straatbeeld -die de stoep eerder verrasten als een lentetuin - staan er mistroostig bij. Ik nip aan mijn eerste tas koffie. In gedachten denk ik hoe dezelfde wind losse fragmenten van verkeerde levens met zich meegenomen had. Die wind die om golven vraagt als ik mijmer, gezeten op een duin. Jou zie voorbij wandelen met een glimlach die je leeftijd nooit zal verraden, jij waarvan ik weet dat je hart weet waar het echt thuishoort en een zeebries een andere dimensie geeft. De “rosse”ontwaakt. In een soort beleefde pirouette maar nog een beetje verlegen om wat de nieuwe dag brengen zal had zij mij snorrend – nog halfnacht- weer wakker gemaakt. Vanuit haar eigen denkwereld maar met een warm hart en aanhankelijk beschaafd zorgt ze op haar manier voor mij. Vanuit de schrijfkamer merk ik hoe ze zichzelf op het aanrecht voorbij een lege verdwaalde eierschaal en een bananenschil welke de afvalemmer gisteren niet haalden laveert. Voor mij het blad nog onbeschreven, een beetje in "wait" wachtmodus tot de regen zijn laatste druppels aan de dag toe vertrouwt en zinnen krassend impressies zullen nalaten over ware liefde. Madame Soleil zal ongetwijfeld nog een robbertje uitvechten tegen natuurelementen terwijl ik een nieuwe emmer inspiratie probeer te verorberen. Op de plank ligt een open boek waarin letters vrank en vrij staan voor alle woorden, geletterde verhalen liggend blijven onaangeroerd in de boekenkast. Horizon, eierschaal en vleugels. Nog koffie. Mijn handen trillen lichtjes als ik schuifelend op mijn pantoffels de bloeddrukmeter zoek. Ik voel me een beetje als een fietser met pech, vervelend wachtend op een bus die alwéér te laat is. Het regent. De “rosse” lijkt samen met mij -in een soort mens/dier duet- de stilte te aanhoren met gelatenheid terwijl ik mijn adem piepend inhou. De lente lijkt ver weg, wat triest des morgens als weemoed onder kieren doorschuift gedragen op de wind die zachtjes aan de ramen rukt en rammelt. Ik waag een sprong, denk dat de nieuwe dag een rivier is en laat me meevoeren. Op het vel papier tover ik een glimlach op jouw broze gezicht terwijl mijn vingers liefdevol plooien strijken. Vandaag zit ware liefde, fris en geurig in een zacht glijdend vingergespeel schuilend langsheen littekens in de juiste plooi. Horizon, eierschaal en vleugels. Het is al licht. Het lijkt of ik een ganse ochtend gevlogen heb tussen liefdeswoorden en gedichten. Fier als een oudere pauw hang ik mijn vleugels in hun bergplaats, denk aan jou en zie hoe de regen gestopt is. Teder leg ik een ochtendvruchtje “ter wieg”, aai het nog even alsof het je broze gelaat is en gooi een zoentje de stilte van de schrijfkamer in.
KROKUSSEN,PASSIEDAUW EN EEN RODE BALLON. Aan de bosrand fleuren de kale struiken -nu nog begroeid met pinnige bramen- helemaal op. De vijverrand krijgt langzaam een strik vol sneeuwklokjes waarlangs een ekster wandelt, fier zelfbewust in haar wit en zwart. In de schaduwen van de hazelaars lijken een stel jonge eekhoorns tikkertje te spelen. Lenaerts laat op papier insecten dansen bij een bijenhotel, het zijn de vliegen. Krokussen tussen rijm en dauw houden hun kelk nog even goed gesloten In het sprietig gras en wachten ze op de eerste nieuwe zon om te ontpoppen. Krokussen, passiedauw en een rode ballon. Het is een stille morgen. Het dorp slaapt nog als op het perron een trein langzaam binnen rijdt. Een meisje -eenzaam verzonken in mijmeringen- blijft zitten op de bank terwijl reizigers uit en in stappen. Detrein trekt zich weer op gang, knarsende metaalklanken blijven hangen terwijl de laatste wagon verdwijnt. De trein is lijkt een slang, schichtige snelheid die door velden schiet van a naar b. Blinkende sporen in de ochtendzon laten haar raden waarheen de tijd heen rolt zonder weerstand en haar meesleept in gedachten. Rechtover het kleine stationnetje huilen minnende katten als een vondeling onder de ramen. In het grasperk -langs boorden vol ijzer en afval- zoeken orchideeën een eerste bloei, buigen koninklijk op hun hoge stengels. Krokussen, passiedauw en een rode ballon. In de nestwarmte denkt ze hoe de morgen weemoed in zich meedraagt, de middag werkelijkheid uitstraalt en de avond restjes moed bij elkaar schraapt. De dag ontwaakt nu in taal van sluimer nevels, de zon ontsluiert. Door het slaapkamerraam ziet ze hoe in de morgenzon de spitse takken opvallend gestrekt staan. Ogen en oren herkennen elkaar soms niet, eigenaardig feit. De grote stilte van een nieuwe morgen laat alweer van zich horen. In een klein schriftje leest ze hoe voor zoveel maal zoveel lente is in uren van komen en gaan.Tussen schaduw en passiedauw een mijlpaal van genegenheid en grenzen. Gegraveerd in de harde kaft de gloeidaad, de macht van woorden in het geheugen. Tussen de plooien van de lakens laat ze een rivier ontspringen tussen denkbeeldige hemels en sterren. Ze sijpelt door de steenlagen van haar ware liefde en zet alle filters uit. Krokussen, passiedauw en een rode ballon. De morgen is nog jong. Ik nip aan een tweede tas koffie en ik vang door het raam de laatste glimp op van een morgenster waarin de hoop zit dat de dag zijn doen in de goede richting zal sturen. De “rosse” slaapt nog en merkt niets op hoe boodschappers van ingewikkelde processen en malafide praktijken tot leven lijken te komen in de bibliotheekkast. Het licht lengt, de vogels laten zich horen in het park verderop. Wilgen willen bloeien en het groen van hun lancetvormig blad zit nog in het bot. Ik lurk aan mij sigaar en vertel mezelf hoe mooi het is al die vormen van nieuw leven. Daar moet ik aankloppen om de symboliek van de dingen en de dagen aan vast te knopen en mij taai te houden onder elk gesternte. In een poging een ochtendvruchtje door barensweeën te loodsen denk ik hoe de rook van woorden soms even je adem beneemt. Krokussen, passiedauw en een rode ballon. Het is nog stil in mijn wereldstad. Langs de kantlijn van het blad waar ik mijn liefde voor jou heb ingeschreven in woorden die je altijd zullen omvatten teken ik een hartje. Ik zit vast in de eenzame gedachte van het gemis en noem het tot herhaling een “ergernisgemis” van ochtenden met ongewenst perfecte stilte. Mijn begrip voor jou, gedeeld met allen die de stilte roemen en ik hun de zwijgzaamheid der dagen geef in ruil voor betere stonden. Gemis valt echter naast de lijnen want ware liefde wint altijd. Ik stop een lieflijk verhaal in een rode ballon, vertrouw op de zachte wind en laat hem weg zweven naar jou toe. Eenvoudige woorden zijn het, als een zon die hopelijk stralen van liefde laten schijnen op je zachte gelaat.
