Multatuli schreef het al in een van zijn 'Ideën': kinderen krijgen mag iedereen, om oppasser te worden in een zoo moet men een brevet kunnen voorleggen.
In plaats van zo'n seksistische 'papaverklaring' zou men dus beter werk maken van een 'ouderschapsverklaring' of gelooft men in de onfeilbaarheid van het moederinstinct?
Eén detail uit het onderzoek springt in het oog: moeders besteden gemiddeld anderhalf uur aan het huiswerk van hun kinderen, vaders een half uur. Ik dacht dat het onderwijstijdschrift Klasse - en niet alleen Klasse, ook het departement onderwijs en de huidige minister - altijd de visie heeft verdedigd dat huistaken door de leerlingen zelf moeten opgelost kunnen worden. Indien dit niet zo is dan faalt het onderwijs in zijn gelijkekansenbeleid: kinderen van lageropgeleide ouders worden door dit soort huistaken zonder meer gediscrimineerd.
Wie ervoor pleit dat vaders zich meer bezig moeten houden met het huiswerk van hun kinderen zet de wereld op zijn kop: niet de vaders gaan in de fout maar de scholen.
Het is met de nodige schroom dat ik commentaar lever bij het interview met Els de Temmerman: het enige excuus van ondergetekende petit bourgeois is dat hij al jaren financiële steun verleent aan ngo's zoals Oxfam en Vredeseilanden en de verklaringen van de Temmerman geven hem de indruk dat hij geen nuttige maar een nutteloze idioot is.
Over Somalië schrijft ze: 'Ik probeer nu al zes weken naar Somalië te reizen, omdat het daar op dit moment gebeurt (...) ik weet dat de verhalen daar voor het oprapen liggen.'
Je kan er niet naast lezen: deze blonde passionaria kickt op gevaar en miserie en is vooral uit op 'verhalen' - een duidelijker voorbeeld van de aasgier in de journalist (en in de schrijver) kun je niet verzinnen.(En dit is niet zomaar persoonlijke aanval: deze verhouding lijkt het lot te zijn van alle schrijvers)
Haar kritiek op Artsen Zonder Grenzen wordt bevestigd door allerlei mensen die in Afrika actief (geweest) zijn: deze witte cowboys racen maar al te graag in hun luxueuze 4x4 over de broussewegen alsof ze eerder met een rally bezig zijn dan met noodhulp. En zij merkt terecht op dat deze organisatie te kort schiet als het gaat om de kerntaak van alle ontwikkelingshulp: zichzelf overbodig maken - AZG leidt geen lokale mensen op maar hun dokters functioneren als de Zorro's onder de hulpverleners.
Het wordt pas bedenkelijk wanneer de Temmerman deze Bat Man-attitude gaat veralgemenen en alle ngo's eigenbelang verwijt.
Recente getuigenissen uit Afghanistan tonen aan dat men onmogelijk aan ontwikkelingssamenwerking kan doen, aan opbouw dus, op plaatsen waar men moet vrezen voor het eigen leven en dat van lokale medewerkers. Het Rode Kruis kan dit gezien zijn internationaal erkend statuut meestal nog wel.
Wanneer de Temmerman 98 % van de Oegandezen corrupt noemt - ook al voegt ze daar een culturele verklaring aan toe - dan herhaalt zij het dogma van haar rechtse collega Mia Doornaert: alle miserie in Afrika is toe te schrijven aan de eigen corruptie en hebzucht.
De Temmerman klaagt meer dan terecht de internationale onverschilligheid ten opzichte van Afrika aan, maar ik vrees dat haar uitspraken deze onverschilligheid veeleer zullen bevestigen dan corrigeren. Misschien voelt zij zich daar goed bij: de overtuiging dat men de enige zuivere is in een boosaardige wereld kenmerkt alle Witte Ridders.
En die strijd van één tegen allen levert inderdaad mooie verhalen op.
Kunnen de verkiezingsuitslagen in Frankrijk een les zijn voor de campagne van de Belgische partijen en in het bijzonder de Vlaamse? Volgens een commentaar in De Standaard wel: die krant schrijft de nederlaag van Le Pen toe aan 'het potig discours' van Sarkozy - lees de straffe uitspraken van Sarkozy over de banlieus: 'ik ga u van dat gespuis verlossen'. Wie het nieuws uit Frankrijk heeft gevolgd zal inzien dat de meerderheid van de Fransen vooral geen herhaling wou van 2002: Le Pen in de tweede ronde en schaamte alom. De potige taal van Sarkozy betekent voor Vlaanderen natuurlijk 'het verhaal van rechten en plichten' dat CD&V wil brengen, meer bepaald hun aanval op justitie in het algemeen en ons gevangeniswezen in het bijzonder. Mochten de campagneleiders van CD&V enige eerlijkheid aan de dag leggen dan zouden zij toegeven dat de problemen in dat domein het gevolg zijn van tientallen jaren verwaarlozing, ook door hun eigen partij. Daaruit volgt dat Renaat Landuyt voor één keer gelijk heeft: dit probleem moet over de partijgrenzen heen worden opgelost, het is te ernstig om er een partijpolitiek spelletje van te maken. Ten tweede is de nadruk die door CD&V propagandisten - denk aan Tony van Parys - wordt gelegd op de onveiligheidsgevoelens bij de bevolking een zeer gevaarlijk manoeuvre: hoe meer je praat over onveiligheidsgevoelens, hoe meer deze gevoelens toenemen. In het Engels noemt men dit: 'a selffulfilling prophecy'. En dan hebben Dewinter en co wellicht gelijk: 'de mensen verkiezen het origineel boven de namaak'. Angstige mensen luisteren niet meer naar een genuanceerd betoog, zij willen harde maatregelen. Inspelen op angsten is het basiskenmerk van alle demagogen en misdadige regimes. Een waardige politieke campagne geeft het publiek vertrouwen, zegt in alle rust waar de problemen zijn en hoe men tot een oplossing kan komen. En voegt er in alle bescheidenheid aan toe dat men als politicus niet alle problemen kan oplossen. Er zijn machten die sterker zijn op economisch vlak - denk aan de 'herstructureringen' wat een eufemisme is voor massaal ontslag - en op sociaal vlak: ieder van ons is als opvoeder en burger medeverantwoordelijk, de staat kan niet op elke straathoek een gewapende agent plaatsen. Het volk beliegen kan ook betekenen jezelf sterker voordoen dan je bent, en omgekeerd beliegt en bedriegt het volk zichzelf door de eigen verantwoordelijkheid te ontkennen.
Tot mijn schande moet ik bekennen dat ik gisteren pas voor de eerste keer door het Brugse Lappersfortbos heb gelopen en dan nog omdat het mijn beurt was om er gedichten voor te lezen. De foto's van Sabine Luypaert volgen. Je wordt er getroffen door de rust, de lachende gezichten van kinderen, de majesteit van een forse beuk. En je vraagt je af waarom het Brugse stadsbestuur hier wandelpaden heeft ingehuldigd, voorzien van de bekende bordjes met informatie over fauna en flora, als ze toch het bos minstens gedeeltelijk willen omleggen ten voordele van de firma Bombardier en een bijkomende ontsluitingsweg. Bombardier kwam vorige week nog in het nieuws vanwege een staking: de 550 werknemers vrezen dat hun bazen of aandeelhouders het bedrijf willen overbrengen naar Oost-Europa. Kan het kappen van een bos de werkgelegenheid garanderen? Moet er telkens weer die tegenstelling gemaakt worden: ofwel natuur ofwel economie en tewerkstelling? Karel van de Woestijne schreef: 'Vlaanderen o welig huis, waar we zijn als genoden aan rijke tafelen...' Wat ben je met overvloedige feestmalen wanneer je aan tafel zit met een gasmasker voor je mond? Brugge is een centrum van toerisme, kleinhandel en onderwijs: vaak zie je de auto's en autobussen er bumper aan bumper aanschuiven. Kan zo'n agglomeratie het zich veroorloven om zo onverschillig om te springen met de laatste restjes groene zone? Brugge kunnen we beschouwen als een model voor onze economie, al is de belangrijkste bedrijvigheid daar het toerisme: nog altijd geloven onze politieke leiders en investeerders dat er geen grenzen zijn aan de groei. Brugge ontvangt jaarlijks ongeveer een miljoen toeristen, maar blijkbaar is dit nog niet genoeg - of de Bruggelingen zelf nu weggedrukt worden, vaak letterlijk, door de toeloop of niet. Reeds in 1967 of 68 (?) publiceerde de zogenaamde Club van Rome haar rapport: 'Grenzen aan de groei'. Het waren geen tuinkabouters of geitenwollensokken anarchisten, maar gespecialiseerde professoren. Maar om het denken, de attitudes en het dagelijkse gedrag te veranderen zijn er rampen nodig: je zou bijna gaan bidden tot de duivel.
vijf jaar Groene Gordel Front
