Guy Tegenbos (in De Standaard van vandaag woensdag) citeert met instemming de aanbevelingen van een aantal internationale organisaties zoals het IMF, de EU en de Oeso: 'de arbeidsmarkt versoepelen, de druk op de werklozen verhogen, (...) de overheidsuitgaven afremmen, (...) de sociale uitgaven in toom houden' etc
Kortom, er moet dringend een rechts neoliberaal beleid worden gevoerd. Een beetje kennis van de geschiedenis leert wat de aanbevelingen van het IMF hebben aangericht in onder meer Latijns-Amerika: willen wij ook de kant opgaan van sociale dumping, willen wij de tegenstelling tussen 'haves and haves not' nog verder op de spits drijven?
Als men een autoriteit citeert moet men er ook bij zeggen wie door deze autoriteit wordt vertegenwoordigd en in het geval van het IMF zijn dat niet de loontrekkenden en nog minder al de mensen die afhankelijk zijn van een vervangingsinkomen of die nood hebben aan door de overheid verstrekte of gesubsidieerde zorg.
Thatcher kreeg alle lof van het IMF: is het in die richting dat Guy Tegenbos ons land wil laten evolueren?
(Zucht en verzuchting: soms weet je het niet meer op welke krant je een abonnement moet nemen wat betekent dat jij die krant financieel steunt: De Standaard mag dan wel de meest informatievekrant van Vlaanderen zijn, de standpunten van de leidende journalisten zijn vaak zo enggeestig, zo meedogenloos voor de zwakkeren in de samenleving - bij ons of elders - dat je er mismoedig van wordt)
Het 'Standpunt' van Yves Desmet over het kennis-versus-vaardighedendebat in het onderwijs (De Morgen van woensdag 14 maart) is om moedeloos van te worden.
Hij schrijft: 'Als leerlingen inderdaad alleen ex cathedra kennisinhoud krijgen ingelepeld die ze daarna moeten reproduceren en blind toepassen, zullen ze nooit in staat zijn zelfstandig te leren en inzicht te verwerven, zullen ze nooit leren leren (...)
De slogan 'leren leren' staat in onze school al ruim 15 jaar te lezen in elk klaslokaal, in elke schoolgang.
Het is een mythe dat de kennisgerichte taalleerkracht steeds te dicteren staat voor de klas en nooit uitgaat van de leefwereld van de leerlingen.
Reeds in 1973 heb ik met mijn leerlingen de lp 'De Zotte Morgen' van Zjef van Uytsel besproken, het jaar daarop volgde 'De eenzame fietser' van Boudewijn de Groot, en ieder liedje werd geanalyseerd door een andere leerling en niet door de leraar.
Wat stel je dan vast? Het maakt in wezen weinig uit of je deze liedjes bespreekt dan wel een gedicht van Gezelle of van de Woestijne. Zodra je concentratie vraagt, de openheid van geest om verder te zoeken dan het meest evidente, stuit je op de zelfde moeilijkheden: concentratie is het tegendeel van de oppervlakkigheid waardoor niet alleen de jeugd maar heel onze maatschappij overdonderd wordt.
Het fundamentele bezwaar tegen het overbenadrukken van de vaardigheden zit juist daarin: het gaat bij de nieuwlichters meer om de verpakking dan over de inhoud, en om het nog erger te maken wordt deze didactiek opgelegd met een houding van 'il suffit que le message passe'. Ongeveerkunde, daar komt het op neer.
Trouwens, wat dat 'leren leren' betreft: observatie van de collega's wijst uit dat het uitgerekend die verfoeide 'conservatieven' zijn die blijven lezen en studeren, terwijl de jonge generatie zich meestal klakkeloos houdt aan de voorschriften van inspectie en pedagogische begeleiders.
De conclusie van Yves Desmet, die naar mijn weten zelf een product is van dat gehekelde traditionalisme, is net zo goed de mening van de groep 'o-zon' (onderwijs zonder ontscholing) rond Marc Hullebus: 'een gezond evenwicht tussen kennis en vaardigheid' moet inderdaad de doelstelling zijn, met 'kwaliteitsbewaking' (om er een consumententerm aan toe te voegen) die gelijk staat met 'exactitude', het aanleren van een zelfdiscipline om het nauwkeurige en foutloze na te streven.
Toen de artikelenreeks over de islam werd aangekondigd dacht ik in mijn naïviteit dat De Standaard de bedoeling had de gemeenschappen dichter tot elkaar te brengen. De laatste nummers - 'De Islam en het Westen' en 'Islam in België - wijzen echter op het tegendeel.
De tekst van Guy Fransen bevat een opeenstapeling van clichés waar ik eerlijk gezegd misselijk van word.
Hij schrijft: 'Een bevriende moslima zonder hoofddoek nodigt uit tot de bij ons populaire begroetingszoen, de hoofddoek zorgt dat het niet meer wordt dan een handdruk'.
Het spijt me, maar hier in De Haan wonen geen moslims en de meeste autochtone Vlamingen lopen elkaar voorbij zonder die 'populaire begroetingszoen', zonder handdruk en meestal zonder een groet.
Wanneer kledij als bedreigend wordt ervaren, keren we terug in de tijd. Dan kan men zich net zo goed ergeren aan de haartooi en opvallende klederdracht van de chassidische joden in Antwerpen, en de fatsoensoordelen herhalen over 'werkschuw langharig tuig' etc Het doet me denken aan collega's die de zwarte kleren van een leerling eveneens bedreigend vonden met als gevolg dat deze jongen van onze christelijke school werd weggestuurd.
Zelf ben ik door de Gentse politie eens staande gehouden met als enige reden dat ik er nogal hippieachtig bij liep: moeten we deze oppervlakkige benadering van mensen cultiveren of moeten we er in onze opvoeding juist tegenin gaan?
Trouwens, als je sexy Turkse meisjes wilt zien, mijnheer Fransen, ga dan eens naar Antalya: je zal je ogen niet geloven.
Het is een bekende strategie van demagogen om inzichten van concurrenten te recupereren als eigen verdiensten. Zo eist Rik Daems (zie De Morgen van maandag) het gelijke kansenbeleid van de socialisten op en het groene principe van 'de vervuiler betaalt'. En klassiek is het ultraliberale verwijt: 'Bij een socialist zit belastingverhoging in de genen (...)'
De grote leugen van de donkerblauwe liberaal is dat hij de bevolking wil laten geloven dat met minder belastingen de overheid toch een betere service kan verlenen. Minder lasten en toch een beter onderwijs, een betere gezondheidszorg en minder wachtlijsten voor sociale woningen, gehandicapten etc
Concreet voorbeeld: het kiwimodel is geen zaak van meer of minder belastingen maar wel van een efficiënter en eerlijker beleid. Het zal een liberaal als Daems een zorg wezen dat de meest afhankelijken - zowel bij ons als in de Derde Wereld waar levensnoodzakelijke medicijnen onbetaalbaar zijn - door de farmaceutische reuzen aan hun lot worden overgelaten: winstmaximalisatie is immers het meest fundamentele economische principe van rechtse liberalen.
Maar goed, Sofie zal blij zijn met Riks 'penetratiegraad van meer dan 10 procent'.
