euthanasie

In de wachtkamer van een tandarts vind je toevallig het novembernummer van het Tijdschrift voor Psychologie. Daarin wordt een emeritus-hoogleraar in de anestesiologie van de universiteit van Nijmegen opgevoerd. Die man beweert dat euthanasie overbodig is geworden gezien de vorderingen inzake pijnbestrijding. Deze stelling is al tegengesproken door andere specialisten in de oncologie en geriatrie, maar dit is niet het enige tegenargument: deze geleerde heer ziet maar één reden om voor euthanasie te kiezen, namelijk lichamelijke pijn. Dat mensen weigeren de vernedering te ondergaan van het verlies van zelfcontrole en van totale afhankelijkheid, dat kan er bij deze emeritus niet in. Menselijke waardigheid is voor hem geen criterium. Hij haalt verder een moreel én een emotioneel argument aan: ‘Medisch handelen is niet te verzoenen met doden; dokters brengen na een euthanasie soms slapeloze nachten door.’xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Is medische deontologie dan wel te verzoenen met therapeutische hardnekkigheid, is laten sterven op verzoek hetzelfde als doden? Zou het niet net zo goed waar kunnen zijn dat een aantal dokters zich opgelucht voelt omdat zij patiënten uit hun lijden hebben kunnen verlossen?

Of omgekeerd: een dokter die persoonlijk meeleeft met een patiënt, kan er evenzeer wakker van liggen wanneer die patiënt ondanks zijn of haar goeie zorgen toch overlijdt. Is het al dan niet wakker liggen van een therapeut de beslissende norm in het medisch verantwoord gedrag? Hoe vaak liggen leerkrachten niet wakker na een deliberatie: soms omdat een leerling naar hun mening onterecht is tegengehouden of net omgekeerd onterecht een diploma heeft gekregen? Is deze slapeloosheid een indicatie van het juiste gedrag? En wat gezegd over rechters die moeten beslissen over vrijheid/onvrijheid of een regeringsleider die moet uitmaken of zijn land al dan niet aan een oorlog zal participeren?