fatalisme of masochisme of egocentrisme?

De getuigenissen van renners en ex-renners na de incidenten op de Kemmelberg doen denken aan de houding van gewezen mijnwerkers: die zijn toch zo trots dat zij tientallen jaren onder de grond hebben gewerkt en die stoflong nemen ze erbij.

Hoe moet je dit nu verklaren: is dit de bravigheid van de kleine man, een  Oosters fatalisme dat ook in het Westen voorkomt?

In beide gevallen gaat het om zware beroepen: is dit de reden waarom hun beroepsfierheid of arbeidsethos sterk gelijkt op masochisme?

Of ligt het aan het feit dat opkomen voor jezelf, voor je gezondheid  en rechtmatige eisen, nooit is aangeleerd tijdens de opvoeding?

In tegenstelling tot de mijnwerkers zijn wielrenners - net als alle atleten trouwens - onverbeterlijke individualisten: zolang  een tegenslag hen niet persoonlijk raakt, halen ze hun schouders op; het laatste wat je van dit soort mensen kunt verwachten is solidariteit: wie valt is een loser, een dommerik of mislukkeling.

Kortom, de Amerikaanse mentaliteit domineert de meest Vlaamse van alle sporten.