‘même la plus belle (…) ne peut donner que’ –Félicien Rops
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

hij zegt: het is maar dat

en het is heel wat - hoor je

aan een muziekdoos hoe

krom en luchtig een sleutel

zijn vlechtwerk draagt,

ruik je door het  verbogen,

verfloos gaas van cederhout

de balsem in de harem

doen namen ter zake wanneer

de bloem raaskalt gelijk

een dronken horzel die

stepdanst met zijn stekel

het is maar dat en weinig

is meer: een scheur in

een schaduw, een baard

aan een schelp, een huig

als een harp van slijmen

en je hoort de muziekdoos

ziet een gezicht dat wegdraait

alsof het lichaam wentelt

op een vliegend wiel of wiekt

als een ster van celluloid

hij zegt: het is maar en

het tolt maar en geen naam

kan je roepen die het bedaart