Samen met Wim, Kristof en Jos zal ik deelnemen aan de Oxfam Trailwalk 2010 op 28 en 29 augustus. Meer info vindt u als u op de foto klikt. Onze groepsnaam is "De Genieters" en ons nummer 158.
Vrijdagavond is de start van de 100km Eurégio van de Pomona Trotters te Welkenraedt. Deze tocht staat al sinds vorig jaar op mijn verlanglijstje maar dit jaar zal ik er voor de eerste keer meedoen. Na een treinreis van een kleine twee uur komen we aan in Welkenraedt waar het lichtjes regent. Zowel op de trein als hier in het station zien we vele bekende wandelaars, de lange-afstand is eigenlijk een wereldje apart binnen de wandelsport vind ik. Terwijl Rik een plaatsje zoekt in de zaal schuif ik aan om ons in te schrijven. Ik krijg startnummer 235, in de envelop zitten ook twee kaartjes, een blauw en een geel, dat dient om aan je bagage te hangen. Het blauwe om je tas éénmaal ter beschikking te krijgen (na 51km) of het gele, dan krijg je je tas tweemaal onderweg (na 51 en 81km). Een goed systeem vind ik wel en ik kies voor het gele labeltje. Om even voor negen begeven de 246 deelnemers zich naar buiten voor de start, waar het juist stopt met regenen Iedereen wenst elkaar nog veel succes en stipt om negen uur beginnen we aan wat één van de zwaartse tochten van het land genoemd word. Via Hoof en Elsaute komen in Clermont sur Berwinne waar het een eerste keer controle is na 10 kilometer. Snel een colaatje drinken en weer verder op weg, ik wil niet teveel tijd verspelen. Via Aubel gaan we naar Abbaye de Val-Dieu, waar we een tweede keer controle hebben na 20 kilometer. Ondanks de vele klimmetjes onderweg ben ik hier al om even na twaalf uur, het gaat bijzonder goed voorlopig. Ik zet me even bij Paul om mijn soepje op te drinken en samen gaan we even later weer op pad. Bij het buiten komen passeren we de prachtige abdij waar een zeer lekker biertje gebrouwen wordt. Even wat foto's nemen en weer weg, verder de donkere nacht in. De klimmetjes worden zwaarder, ofwel zijn ze steiler ofwel word ik al wat moe Paul gaat niet te snel om een beetje reserve over te houden, de tocht is tenslotte nog zeer lang. Terwijl we door Heydt gaan krijg ik telefoon van Rik, hij heeft zich bezeert aan zijn lies en heeft het lastig. Na een zeer lange en gevaarlijke afdaling door een slijkweggetje komen we in Sint-Martens-Voeren, waar het na 28 kilometer een derde keer controle is. Rik zit hier nog en besluit op te geven om geen risico's te nemen, ik zet me even bij hem voor mijn broodje kaas op te eten en neem afscheid, hij gaat op me wachten tot ik binnen ben. Bij het buiten gaan loopt er even iets mis, ik ga naar links en daal een heel stuk af, maar omdat ik geen pijlen meer zie moet ik terug naar boven en zie ik dat ik eigenlijk rechtdoor na de controle had moeten gaan. Dankzij mijn eigen stomme schuld tien minuten en een pak energie kwijt. Ik probeer het terug goed te maken met een beetje sneller te stappen, maar ook nu krijgen we weer een serieuze klim die al in mijn benen kruipt. We steken de grens over en gaan door Slenaken, waar ik een bordje zie met "Mechelen 7km" Blijkbaar hebben ze in Nederland ook een Mechelen, dat wist ik niet en zo leer ik wat bij in het midden van de nacht. We komen aan in Teuven, waar we in het Dorpshuis onze vierde controle hebben na 36 kilometer. Het is even voor drie uur, mooi op mijn zes per uur schema dus. Ik krijg hier een stukje taart en neem wat foto's, want veel heb ik er nog niet. Ook nu krijgen we vlak na de controle een stevige klim, gelukkig zijn de meest klimmetjes over asfaltwegen want 's nachts is het moeilijk om te zien waar je je voeten zet, ook al heb je een zaklamp. Er is ondertussen in mijn buurt niemand meer te zien, de deelnemers zitten hoe langer hoe meer verspreid natuurlijk. Ik steek de grens terug over en ga naar Sippenaeken, waar het controle is in het lokaaltje van de lokale fanfare. We moeten de trappen op en na mijn colaatje de trappen terug af en voel ik voor de eerste keer ook al een beetje mijn knieën, wat wel normaal is na 44 kilometer op en af. Nu volgt er een korter stuk van zeven kilometer naar Plombières, waar ik even na vijf uur 's morgens aankom. Hier krijgen we spek met eieren en ook een eerste keer bagage. Tijd dus voor een iets langere rustpauze, tenslotte hebben we reeds 51 kilometer afgelegd en zitten we reeds over de helft. Het eerste deel is al bij al vrij vlot gegaan, alhoewel het vrij zwaar was. Toch al vrij vele hellingen gedaan, maar omdat het meeste over asfaltwegen was en het droog gebleven is tot nu toe mogen we zeker niet klagen. Om half zes start ik voor het tweede deel, en als ik een paar minuutjes op pad ben heb ik spijt dat ik mijn zaklamp niet in mijn bagage gestoken heb want het word al vrij goed licht. We krijgen meer en meer veldwegen die er dankzij de overvloedige regen van de laatste dagen zwaar bijliggen. Ondertussen zit ik in het Duitstalige gebied van ons land, al twijfel ik soms dat we nog in België zijn ofwel in Duitsland, want aan sommige huizen staan twee auto's geparkeerd die elk een andere nummerplaat hebben. Ik stap ondertussen vlijtig verder, het parcours is nu meer golvend en dat ligt me beter dan die klimmetjes. In Hergenrath hebben we controle na 57 kilometer en ik ga direct door, via Hauset en Walhorn naar Merols. De omgeving is hier prachtig, en mijn fototoestel heeft veel werk Even voor acht uur ben ik op de controle, die in een oranje tentje is. We krijgen er een cola en een wafel, snel naar binnen en weer op pad, want het weer begint er slecht uit te zien. Donkere wolken pakken zich samen boven mij en even na acht uur begint het te regenen. Gelukkig is de wind gaan liggen en valt de regen recht naar beneden, dankzij mijn paraplu kan ik me vrij goed droog houden. Ondertussen worden we ook door de bossen gestuurd en de wegjes beginnen er slechter en slechter bij te liggen. Mijn benen beginnen serieuze kenmerken van vermoeidheid te krijgen, het vele klim- en daalwerk van 's nachts met het slijkparcours van nu begint zijn tol te eisen. Na 74 kilometer hebben we controle in Barrage Eupen. Even rusten en weer op pad, de regen valt nu met bakken uit de hemel. We gaan over de stuwdam van Eupen die ook wel eens de stuwdam van de Vesdre genoemd word. Hier boven hebben we een prachtig uitzicht dat nu wel wat belemmert word door het weer. We trekken terug het bos in en gaan verder doorheen prachtige stukken natuur, zeer de moeite waard!! Ook het thuisfront laat zich een paar keer horen, het is tenslotte al bijna middag. Na 81 kilometer hebben we een tweeke keer onze bagage in zaal Oksenalm te Eupen, maar ik moet daarvoor de laatste honderd meter nog wel steil voor naar boven. Van mij hadden ze het zaaltje gerust beneden mogen bouwen, als ik boven aankom zie ik zo rood als een tomaat en loopt het zweet van mijn rug. Ook hier krijgen we een lekkere soep en steek ik mijn lamp in mijn tas. Even voor twaalf uur zet ik me recht en kan ik aan de laatste 19 kilometer beginnen. Mijn voeten beginnen te protesteren en ik voel dat ik aan mijn rechterhiel een blaar heb, juist op dezelfde plaats als twee weken geleden. Vlak na de controle moeten we stevig klimmen over een bosweg, en dankzij de hevige regenval word dit een zware dobber. Ik glij altijd maar we en kan me met moeite rechthouden, ook een paar andere wandelaars hebben het moeilijk maar samen komen we toch goed en wel boven. Ook nu blijven we door de bossen trekken en hoor je kleine waterbeekjes die naar beneden stromen. Het weer is ondertussen iets gebeterd, al blijft er af en toe een regenbui naar beneden komen. In Membach hebben we controle na een dikke 88 kilometer in het plaatselijk schooltje waar we opnieuw een broodje krijgen. Vier kilometer verder hebben we nog controle in Baelen Sur Vesdre en gaan we terug naar Welkenraedt. Het zonnetje schijnt ondertussen terug, al blijven er donkere wolken in de buurt hangen. Onderweg kom ik Mark tegen die het parcours omgekeerd volgt om Annemie tegen te komen, na een kort praatje weer op weg want ik voel dat het beste er stilletjesaan af is. De allerlaatste controle hebben we nog op twee kilometer van de finish in L' Enclume, een metaalbedrijf aan de ran van Welkenraedt. De laatste twee kilometer brengen ons langs het station en zo door het centrum naar de finish, waar Rik me staat op te wachten. Het is half drie als ik er ben, een pak sneller dan ik gedacht en gehoopt had. Na het halen van mijn diploma en het in ontvangst nemen van de felicitaties trakteert Rik me nog op frietjes met speciale bouletten wat ik smakelijk opeet. Om drie gaan we naar het station, onderweg zien we nog René en Luc die binnenkomen en om twintig na drie zitten we op de trein, moe maar voldaan Mijn eerste Eurégio hier is bijzonder goed meegevallen, prima verzorging, mooi en afwisselend parcours en zonder noemenswaardige problemen uitgestapt Zondag word een rustdag, volgend weekend ben ik terug paraat op de wandelwegen
Vandaag ga ik met mijn echtgenote naar Buggenhout waar de plaatselijke wandelclub De Vossen hun 25ste Lentevossentocht organiseren. Aangezien ze er elk jaar een pak deelnemers hebben besluiten we met de trein te gaan, goed voor het milieu en ik moet geen half uur rondrijden voor een parkingplaatsje Om half elf komen we in de zaal waar het bijzonder druk is, ik zie dat ze om 10u bijna 2000 deelnemers hebben, het wordt hier wederom een groot succes. Na een rustig ontbijt vertrekken we om elf uur voor de 10 kilometer, naar Opdorp en terug. Via het centrum gaan we naar de spoorweg en zo verlaten we Buggenhout en gaan via rustige binnenwegen naar Opdorp. We krijgen de kasseiweg voorgeschoteld waar ik enkele jaren geleden tijdens de dodentocht zo op gevloekt heb en komen zo in Opdorp, het middelpunt van Vlaanderen. De controle is in het schooltje waar het ook tijdens de dodentocht controle is en zo is dit eigenlijk wel een speciale controleplaats voor mezelf. Buiten is er nergens geen plaats, de mensen genieten van het zonnetje, dus zetten we ons binnen voor het middagmaal Voor we vertrekken gaan we eerst nog een kijkje nemen op het dorpsplein, waar de tweejaarlijkse openluchttentoonstelling "beelden in het middelpunt Vlaanderen" plaats vindt. Beelden van 75 verschillende kunstenaars staan er ten toon tussen duizenden narcissen, een prachtig schouwspel Verder staan er ook vele gedichtjes, geschreven door kinderen en volwassenen, tussen het mooie bloemenveld. Hier nemen we onze tijd om rond te kijken en mooie foto's te nemen. Er moet natuurlijk ook nog gewandeld worden en we vervolgen onze weg terug naar Buggenhout. Ook nu doen we een stukje van de dodentocht andersom en ook het weer blijft stralend, al is er wel meer en koudere wind dan gisteren. Via het station komen we terug in de startzaal, waar we helemaal in de hoek een plaatsje vinden. We eten en drinken nog iets, voor mij een Karmeliet , kopen nog speciale ham aan het traditionele standje dat hier altijd staat en aan de Aktivia-stand kopen we zomerkousen, want dankzij het mooie weer kunnen we nu wel zeggen dat de winter definitief gedaan is Volgende week wacht de eerste "100" van het jaar in Welkenraedt, volgens de commentaren van de meeste mensen de zwaarste maar ook de mooiste 100 kilometertocht van ons land, ik ben eens benieuwd. Hopelijk blijft het dan droog, maar volgens de huidige voorspellingen ziet dat er niet zo goed uit
Op deze eerste lentedag neem ik de trein naar Bergen op Zoom waar de Wandelende Krabben hun 22ste Gertrudistochten houden dit weekend. Om 8 uur ben ik er en na vijf minuutjes wandelen kom ik aan het Markiezaatcollege waar de start is. Na mijn inschrijving blijf ik even aan het kaartje met afstanden staan, 25 is te kort en 40 te lang omdat ik de trein moet halen, ik zie dat de 40 twee extra lussen maakt op het parcours van 25 en besluit de grootste lus ook te doen, dan kom ik op 34 kilometer en heb ik nog tijd genoeg voor mijn trein. Om half negen begin ik aan wat een voor mij verrassend mooie en afwisselende tocht zou worden. Na een ommetje door het park komen we in het centrum van de stad. We gaan door het Markiezenhof, het laatgotisch stadspaleis. Dit paleis werd aan het einde van de 15e eeuw gebouwd door de Mechelse bouwmeesters Anthonie en Rombout Keldermans II in opdracht van Jan II van Glymes, heer van Bergen op Zoom. Dankzij mijn twee stadsgenoten voel ik me er al direct thuis . Via het Markiezenhof komen we op de mooie Grote Markt. We zien er de stadsschouwburg De Maagd in de oude kerk, het stadhuis en de prachtige Sint-Getrudiskerk. Deze kerk heeft een toren die ze in de volksmond De Peperbus noemen. Deze klokketoren moet zelfs gebouwd zijn rond het jaar 1370. We gaan uit het centrum weg en komen aan de rand van de Binnenschelde. Hier staat de Sint-Getrudiskapel. Deze kapel is gebouwd in 1987 ter ere van het 700-jarige bestaan van Bergen op Zoom. Ze is een herinnering aan de oude kapel , die in de middeleeuwen ter ere van Sint-Gertrudis even ten zuiden van Bergen op Zoom werd gebouwd. We komen aan de oevers van de Binnenschelde die we een tijdje volgen voor we terug de stad intrekken waar we controle hebben in zaal d'Honneur. Reeds acht kilometer gedaan, en dankzij het warme lentezonnetje en de mooie stadskern voel ik me op en top. Na een broodje zet ik me op weg voor een lus van negen kilometer. Aan het einde van de Lievevrouwestraat gaan we onderdoor de gevangenpoort of lievevrouwepoort. De poort is gebouwd in het midden van de 14de eeuw en is één van de oudste nog bestaande poorten in Nederland. De poort verloor echter al snel zijn functie wanneer het havenkwartier in 1480 omwalt wordt. De poort krijgt hierna, waarschijnlijk in 1482, de functie als gevangenis. Hierdoor komt de toren bekend te staan als gevangenpoort. Door de protestantisering in de 16de eeuw vervalt de naam lievevrouwepoort. De poort was vroeger een stuk groter, het had namelijk ook een voorpoort, hierna ging men over een bruggetje, waarvan de resten nog steeds onder de bestrating aanwezig zijn, over de stadsgracht naar buiten. De poort raakte, toen het zijn functie als stadspoort verloor, ingebouwd tussen de Rijkebuurtstraat en de Lievevrouwestraat. De grote grijzen torens zijn bekleed met Gobertanger kalksteen en hebben nog steeds de schietgaten die berekend zijn op kruisbogen. Even later komen we aan de haven en beginnen we aan het volledige traject rond de Binnenschelde. Dit is een grote recreatieplas, die ontstaan is door omdijking van een deel van de Oosterschelde. De plas is ongeveer 172 ha groot en heeft een paai- en opgroeigebied voor snoeken. Het is hier heel rustig en mooi om te wandelen. De kilometers vliegen erdoor en na 17 kilometer ben ik terug in d'Honneur, reeds de helft afgelegd. Ik eet er een saucijzenbroodje en drink een colaatje, de innerlijke mens moet ook versterkt worden Tijd voor de natuurstukken van deze wandeltocht. We verlaten Bergen op Zoom en gaan naar Halsteren. Via landelijke wegen komen we aan de laatste controle van vandaag, van hieruit gaan we door het fort van Roovere.Dit is een schans die onderdeel was van de West-Brabantse waterlinie. Het is een aarden fort dat door middel van een wal (Ligneweg) aan het fort Pinssen is verbonden. Het fort is aan de "achterzijde" open, aan de "voorzijde" bestaat het uit twee bastions. Het fort heeft een droge gracht en de hellingen zijn begroeid met bomen. Het is een prachtig stukje natuur en ik neem er vele foto's. Onderweg zie ik nog een mini-dierenparkje met herten, kippen, lama's, kleine kangoeroes enz... De laatste kilometers van deze tocht brengen ons door de industrie-zone terug naar de startzaal. Ik heb nog de tijd om iets te drinken en een broodje met krabsalade te eten. Ook het treinverkeer naar huis verloopt zonder problemen en zorgt ervoor dat ik een zeer geslaagde wandeldag achter de rug heb
Vanmorgen vroeg uit de veren want ik ga naar het verre Waregem waar de Mirakelstappers hun 16e Steepletochten organiseren. Deze tocht krijgt van Aktivia drie sterren en mijn verwachtingen van vandaag zijn dan ook redelijk hoog. Na een uurtje rijden ben ik aan de Hippodroom te Waregem waar de start is. Ik kan me lekker kortbij parkeren, het voordeel van er vroeg bij te zijn. Na een koffietje en een broodje is het om zeven uur tijd om van start te gaan aan mijn 42 kilometer lange tocht. Het eerste deel brengt ons volledig rond de Hippodroom waar ieder jaar de wereldberoemde Waregem Koerse gehouden worden. Van kortbij is het indrukwekkend hoe dik de hagen wel zijn waar de paarden moeten overspringen. We verlaten Waregem aan de Belle Maries Kapel. Deze kapel werd gebouwd in 1857, op verzoek van Isabella Rosa Brugge of Belle Marie. Isabella werd geboren te Vichte in 1806. Ze was verzorgster aan huis bij vele Waregemse zieken die getroffen waren door tyfus, pest en tering gedurende de hongersnood van 1845-1846. Belle Marie stierf zelf aan tyfus in 1866 en ligt begraven op het kerkhof Den Olm. We gaan de brug over van de E40 en komen voorbij het Flanders Field. Dit is de kleinste Amerikaanse militaire begraafplaats in Europa en meteen ook de enige Amerikaanse begraafplaats in ons land uit de eerste wereldoorlog. Het stijlvolle Flanders Field American Cemetery and Memorial telt 368 zerken in wit marmer uit Carrara en ligt in een mooi verzorgd park van twee hectare. Een beetje later zijn we reeds aan de eerste controle in de gebouwen van Concordia Textiles, een weverij/spinnerij. Hier krijgen we een lekkere warme wafel aangeboden die ik in dank aanneem. Aangezien we nog geen vier kilometer op pad zijn besluit ik direct verder te gaan. Vlak na de controle duiken we de Spiaalsbossen in. Deze bossen zijn beroemd geworden in de Eerste Wereldoorlog tijdens de Slag aan de Schelde. De Amerikaanse troepen stootten daar op 30 oktober op een belangrijke Duitse weerstand. In de Spitaalsbossen is hard gevochten. De Duitsers hadden er verscheidene mitrailleursposten. De 91ste divisie verloor 49 officieren en 920 manschappen bij deze krijgsverrichtingen. In die periode kon men echter niet meer spreken van bossen daar deze volledig waren uitgedund door de lokale bevolking die te lijden had aan een nijpend brandstoftekort. Gelukkig is het bos nu hersteld en kunnen we er ten volle van genieten. Alhoewel het zonnetje schijnt en het een mooie lentedag in wording is, liggen de boswegen er hier zeer vettig bij. Terug op de straat gaan we langs het golfterrein van Waregem en trekken we daarna het Oud-Moregem bos in. Deze bossen bevinden zich op de heuvelkam tussen Leie en Schelde, op zo'n 55 meter hoogte boven de zeespiegel. Dankzij deze hoogte kan ik aan de rand van het bos een paar mooie panorama-foto's maken. Even voor de controle passeren we d'oude stokerij. Daar, zeggen sommigen, ligt het prille begin van de "Wortegemsen", een inmiddels wereldberoemd geworden "dreupel" die buitenstaanders kennen als een beetje troebele jenever op basis van suiker en citroen Na het oversteken van de baan zien we de controle liggen. Deze is in BMB, een groothandelszaak die gespecialiseerd is in het verzagen van graniet- en marmerblokken naar platen en standaardtegels. Binnen moet je een rondje maken tussen de granietblokken, best wel uniek en interessant. We zijn reeds een dikke negen kilometer op weg en ik ga ook hier nog niet rusten, de volgende post is maar 4,5 kilometer verder. We trekken nu naar het Sint-Vincentiusinstituut te Wortegem-Petegem. Het begint zelfs warm te worden en het voelt zalig aan, de eerste lentezon op mijn spierwitte benen. Het parcours blijft golvend en met een combinatie van veldwegen die er niet al te best bijliggen naar landelijke wegen en omgekeerd. In de school krijg ik een chocolaatje aangeboden in de vorm van een paardekop, die ik met een colaatje doorspoel. Nu volgt een stuk van een kleine acht kilometer, het langste gedeelte van de dag. Het parcours golft verder en dankzij het mooie weer kunnen we veel van de omgeving zien. We gaan langs verschillende boerderijen waar er stilletjes aan ook terug op het veld kan gewerkt worden. Ook nu kunnen we door een bos, het Bouvelobos deze keer. Dit bos kreeg het zwaar te verduren tijdens de twee wereldoorlogen omdat er van de beuken die er stonden geweerkolven werden gemaakt. Gelukkig is er bos genoeg over om ons er een half uurtje in te laten wandelen. Terug uit het bos zetten we koers richting Wortegem, waar we in café Tempo weer controle hebben. Reeds 22 kilometer gedaan hier, over de helft. Tijdens het drinken van mijn cola kijk ik rond en zie dat het wielrennen in deze streek heel erg leeft, overal hangen affiches en borden over de koers. Ook is er hier een supportersclub van Zulte-Waregem, die zullen gisterenavond niet veel plezier beleefd hebben Na deze controle trekken we door een oude boerderij, prachtig om eens te zien maar mijn neus is er niet zo blij mee We gaan voorbij het Oud-Moregemkasteel (ik vind het niet echt een kasteel, eerder een groot herenhuis) en komen zo aan de volgende rustpost waar we een gratis Chimay krijgen, spijtig genoeg wel in een klein glaasje Ondanks mijn belofte zaterdagmorgen om nooit nog bier te drinken laat ik het me toch smaken. Daarna gaat het terug naar de gebouwen van BMB, waar we er reeds dertig kilometer opzitten hebben. Er is hier een pak meer volk dan vanmorgen maar toch vind ik nog een plaatsje om even te rusten. Van hieruit gaan we naar de Speldoorn in Heirweg-Anzegem en onderweg komen de kleinere afstanden er weer bij. Er is veel volk op pad, begrijpelijk met dit weer en deze zeer mooie wandeling. In de Speldoorn is er geen plaatsje vrij en ik ga direct verder, het is tenslotte maar zeven kilometer tot aan de finish. Nu gaan we onder de E17 door en lopen er een tijdje naast. Zo komen we voorbij La Crèbe, een hoeve uit de achttiende eeuw en tijdens de tweede wereldoorlog verzamelplaats voor de verzetsleden uit Waregem. Een beetje later zien we nog de blauwpoortshoeve en gaan we naar de Hippodroom. De straten staan vol auto's en als ik in de zaal binnenkom is het een drukte van jewelste. Ik zie op een bladje dat er om 13u al meer dan 3.000 deelnemers waren, en de laatste twee inschrijfuren zullen er ongetwijfeld nog een pak bijgekomen zijn. Ik vind een plaatsje bij iemand die ik al heb leren kennen tijdens de 100km van Kluisbergen van vorig jaar en we praten bij over het voorbije en het huidige wandeljaar. Ik eet er nog een heerlijke vol-au-vent met frietjes en als ik mijn boekje laat afstempelen krijg ik als toemaatje nog een bloemetje voor thuis te planten. Het was een fantastische wandeldag, heerlijk weer, een prachtig afwisseld parcous en mooie, grote verzorgde controleposten. Deze tocht verdient dubbel en dik zijn drie sterren van Aktivia, ze zien mij hier zeker nog terug
Vandaag ga ik met vrouw en kinderen naar Zellik waar de Trekplosters hun Bavotocht organiseren. We vertrekken iets later dan gewoonlijk en dat komt goed uit na de feestelijkheden gisterenavond/nacht op de Malinwa We kiezen vandaag voor het 9km-parcours, en even voor half elf zijn we op pad. We vertrekken door de industriezone van Asse en gaan over de E40 naar rustiger oorden. Het zonnetje komt af en toe eens piepen en ook de temperatuur doet een mens helemaal opfleuren. We trekken naar Dilbeek en passeren onderweg het Sint-Wivinaklooster. Hier leefde de heilige Wivina van 1129 tot 1170. Godfried I, Hertog van Brabant, schonk haar in 1133 deze eigendom. In 1242 wordt de Benedictijnse kloostergemeenschap een zelfstandige priorij, los van Affligem, en draagt van 1548 tot 1794 de titel van abdij. Na de Franse Revolutie vestigt de familie Dansaert een chicoreifabriek in het domein. Sinds 1897 bewonen de Broeders van de Christelijke Scholen het klooster. De oude infirmerie (1631), het Poortgebouw (1730), het priesterhuis (1756), het pachthof (1775) en de omheiningsmuur (17de eeuw) zijn restanten van de abdij. De andere gebouwen werden opgetrokken door de Broedergemeenschap. In het park liggen nog de ruïnes van de oorspronkelijke abdij. Tegenover de ingang, aan het einde van de dreef, bevindt zich de Sint-Wivinakapel (1660) met haar bron. De Sint-Wivina-abdij en de ommuring zijn beschermd sinds 1996 en als dorpsgezicht erkend. Even later gaan we voorbij het oude station van Dilbeek en hebben we controle in het Saviocentrum. Tijd voor het middageten, broodje met gehakt en een lekkere cervela. Ook Guido en Marie-Jeanne van onze club zijn er en zetten zich bij ons. Na een half uurtje is het tijd om verder te gaan. We gaan helemaal rond het Sint-Wivinaklooster en lopen een tijdje naast de spoorlijn. Het begint ondertussen zwaar bewolkt te worden, veel zon is er spijtig genoeg nog niet We zien onderweg een vrouwenvoetbalwedstrijd (hilarisch) en komen voorbij het oude gemeentehuis. Hierna komt het hoogtepunt van deze tocht, het kasteel van Groot-Bijgaarden. Het kasteel van Groot-Bijgaarden is opgetrokken omstreeks 1640 in traditionele bak- en zandsteenstijl, toont fier zijn wapensteen en twee medaillons. Een stenen brug, uit afbraakmateriaal van een Schaarbeekse kerk, verleent toegang tot het poortgebouw met ronde hoektorens. Dit domein, oorspronkelijk in het bezit van de heren van Bijgaarden, werd in 1903 aangekocht door Raymond Pelgrims. Het kasteel is omringd door een brede sloot. Het diepe, stilstaande water wordt afgezoomd door de trotse bladerpracht van een reeks eeuwenoude beuken Een brug met vijf bogen, bewaakt door twee heraldieke figuren uit de XVIIe eeuw, voert de bezoeker tot aan de ophaalbrug die toegang verleent tot het voorkasteeltje waarvan het middelste deel dateert uit de 14e eeuw. Na het kijken naar dit prachtig stukje geschiedenis, gaan we terug naar de vertrekzaal en zit deze korte Bavotocht erop. Morgen naar Waregem voor de Steepletochten, hopelijk met mooi weer
Reeds lang staat 7 maart aangestipt in mijn agenda want dan begint voor mij weer het lange-afstandsseizoen. De eerste grote afspraak is de 17e Nachtmars van de Zuid-Westhoek, waar ik me ingeschreven heb voor de Kennedymars van 80km. Het speciale van zo'n tochten begint eigenlijk al thuis met de voorbereidingen zoals het maken van je sporttas, batterijen voor je zaklamp, vervoer regelen, enz... Ik vertrek met de trein vanuit Mechelen en rijdt tot in Roosendaal. Hier moet ik normaal gezien een andere trein nemen maar dankzij werken aan het spoor kan ik op zoek naar een bus. Na enige tijd heb ik ze gevonden en daar ben ik blij om, mijn nervositeit om goed en wel op de startplaats te geraken was nogal vrij hoog Op de bus naar Zevenbergen leer ik Ria kennen, een gepensioneerde dame die bijna alle deelnemers aan KM's kent en ervoor zorgt dat de busrit zeker niet saai verloopt. We worden afgezet aan het station van Zevenbergen en na een kwartiertje gaan zijn we in sportpark De Knip, waar de start zal gegeven worden. Om 19.30u is het dan zover, tijd om eraan te beginnen. Vlak voor de start maak ik nog kennis met enkele leden van het walkers4walkers-forum uit Nederland, waar ikzelf ook af en toe eens een berichtje opzet. Bij het vertrek is het droog en niet te koud, toch neem ik mijn paraplu mee want de weerman heeft ons toch een klein beetje regen voorspeld. Deze tocht wordt verdeeld in drie etappes, en de eerste etappe brengt ons van Zevenbergen naar Steenbergen over een afstand van zo'n 30 kilometer. Via kleine weggetjes gaan we naar Standdaarbuiten, waar we na elf kilometer een eerste keer rust hebben en een stukje appel en een koffie krijgen. Daarna trekken we door Stampersgat waar we ook in een boerderij een tweede keer rust hebben na zo'n 18 kilometer, en hier krijgen we een bouillonsoepje. Mijn wandelsnelheid is vrij hoog, ik voel me zeer goed en ondervindt enkel een beetje hinder van de toch wel vrij sterke wind die er staat. Het laatste deel van deze etappe is een 12 kilometer lang stuk waarbij er verschillende wegen van enkele kilometers lang moeten begaan worden. Saaiheid troef dus, en aangezien we maar met zo'n tachtig deelnemers vertrokken zijn wandel ik hier moederziel alleen, af en toe hoor ik wel eens stemmen van mensen die in mijn buurt zijn maar dat is het dan ook. Even voor de bagagerust begint het een klein beetje te miezeren, en dankzij de wind is het zeker de moeite niet om mijn paraplu te openen, de druppels vliegen naar alle kanten Even over twaalf ben ik dan op de eerste grote bagagerust te Steenbergen. We krijgen soep en een drankje en daar ben ik blij mee want ik heb best wat honger. De tweede etappe brengt ons van Steenbergen naar Bergen Op Zoom over een afstand van dertig kilometer. Het parcours blijft onveranderd, lange rechte asfaltstukken, en ook de wind blijft vrij hard waaien maar rond één uur wordt het wel terug droger. In Notendaal hebben we op de dijk een eerste keer rust en krijgen we terug bouillon. Via Nieuw-Vossemeer en Oud-Vossemeer komen we in het dorpshuis De Vossenkuil, waar we een cola en een bolus krijgen. De bolus is een soort van koek die ik persoonlijk niet binnen krijg maar blijkbaar toch geaprecieerd wordt door mijn mede-wandelaars. We hebben reeds 42 kilometer afgelegd en zitten over de helft, het ziet er goed uit. Van hieruit gaan we naar Tholen, en ook op dit stuk krijgen we een baan voorgeschoteld waar we bijna een dik half uur opblijven en waar geen einde aan lijkt te komen. Daarna gaat het naar Halsteren waar we in Grandcafe De Kannenbuis een colaatje drinken. Reeds 52 kilometer staan er op de teller en de eerste vermoeidheidsverschijnselen steken de kop op. Ook als ik terug rechtsta voel ik aan mijn voetzolen dat zij best wat meer rust willen Het laatste gedeelte van deze etappe brengt ons door de industrie-zone van Bergen Op Zoom naar het clublokaal van SV Spado waar we onze tweede bagagerust hebben. Het is half zes in de ochtend als ik er aankom en we hebben er zestig kilometer opzitten, mijn snelle wandelingen samen met Kurt de laatste weken hebben hun effect niet gemist In de zaal staat er een lekker ontbijt op ons te wachten, wat ik ten zeerste kan appreciëren want eigenlijk hebben we nog niks serieus gekregen om te eten tijdens deze tocht. Ik blijf even rusten en doe mijn andere schoenen aan, mijn voeten zwellen altijd op op zo'n lange tocht en daarmee heb ik altijd een grotere maat van schoen bij. Ik voel wel aan mijn voeten dat het beste eraf is, gelukkig is het maar twintig kilometer meer. Om zes uur krijg ik nog een aanmoedigingstelefoontje van Rik en is het tijd om aan de derde en laatste etappe te beginnen, twintig kilometer van Bergen Op Zoom naar Roosendaal. Het begint stilletjes licht te worden en kunnen we eindelijk eens iets van de omgeving zien. Spijtig genoeg zie ik nu ook de lengte van de wegen die we moeten doen en dat weinig goeds aan mijn moraal. Ook mijn yoghurtje dat ik gegeten heb ligt op mijn maag en dat zijn voortekenen dat het vet van de soep is. Even over half zeven en na zo'n 63 kilometer is het dan zover. Niemand heeft hem ooit gezien, maar de meeste lange-afstandwandelaars kennen hem wel, de gevreesde man met de hamer Weg is de frisheid, de snelheid en het enthousiasme, in de plaats enkel kommer en kwel. Ik zwalp over de weg en zie af, hopelijk betert het snel want de eerste rust is toch nog zo'n zes kilometer verderop. Mijn redding komt uit de achtergrond, twee snelle mannen die me voorbij steken en waar ik me achter zet en ze probeer te volgen. Tien minuutjes later ben ik er weer helemaal bovenop en laat ik de twee snellere gaan, zoek ik terug mijn eigen tempo en zet ik vol goede moed mijn tocht verder. Na 69 kilometer hebben we rust in de mooie taverne van camping Wouwseplantage. Even ervoor is het terug beginnen miezeren, en blijf ik op deze controle iets langer zitten dan gewoonlijk. Als ik terug buiten kom is het aan het regenen, spijtig genoeg is er ook nog altijd veel wind en is het een echt gevecht met mijn paraplu om droog te blijven. Een uurtje later zijn we in Nispen waar we een laatste keer rust hebben. Volgens de medewerkers is het van hieruit nog zo'n vijf kilometer tot de finish, dus is het nog een uurtje. Het laatste stuk brengt ons dan naar Roosendaal. Het blijft maar regenen en mijn voeten voelen verschrikkelijk aan, de lol is er nu wel echt af Ook voor mijn foto's is het een droevige dag, veel is er niet te zien en als er al eens iets te zien is mislukt mijn foto bijna altijd dankzij het donkere natte weer. Om twintig voor tien kom ik dan eindelijk aan de finish in sportpark Vierhoeven, blij dat het voorbij is. We krijgen een diploma en een sjaaltje, ook weer een stempeltje voor mijn Kennedywalker-kaart en in mijn wandelboekje. ik praat even na met de anderen die reeds binnen zijn, maar veel tijd heb ik niet want het busje voor ons naar het station te voeren staat reeds klaar. De treinrit verloopt zeer vlot en reeds om 11.20u ben ik terug in Mechelen en zit deze eerste Kennedymars van het jaar erop! Deze tocht was saai met zeer lange rechte stukken, 99% asfalt en zeer weinig om te eten (behalve het ontbijt, dat was dik in orde). Wel een pluim voor de helpers die allemaal zeer vriendelijk waren Heb onderweg gehoord dat het parcours volgend jaar anders zou zijn, dus dan kom ik zeker terug
Vandaag kiezen we om te gaan wandelen in Sint-Antonius, waar de natuurvrienden van Zoersel hun Trappistentocht organiseren. Deze club staat bekend om zijn prachtige en zeer goed verzorgde natuurwandelingen. Kurt komt me oppikken om zes uur en een dik half uur later hebben we het GSA gevonden waar de startzaal is. We gaan vandaag voor de marathonafstand, 42 kilometer die er in werkelijkheid een dikke 40 zullen worden. We zetten ons even bij Chantal en Fernand die eveneens de 42 doen en even voor ons vertrekken. Even na de zevenen vertrekken we voor wat een zeer mooie wandeltocht zou worden. Het eerste korte stukje van zo'n vier kilometer brengt ons langs het nieuwe gemeenthuis naar het domein van Bethanïë, waar het in de sporthal een eerste maal controle is. We besluiten om direct verder te stappen, er wacht ons nu een stuk van een dikke acht kilometer. We trekken eerst door het Molenbos en gaan voorbij de Trappistenabdij waar er een heerlijk biertje gebrouwd wordt en gaan verder via bos- en veldwegen naar de Drieboomkensberg. Spijtig genoeg kunnen we van de prachtige natuur nog niet te veel zien, de mist blijft koppig hangen. Na twee uur stappen komen we aan de tweede controlepost van de dag. Deze is gelegen in de gebouwen van de firma Luyckx, een firma die gespecialiseerd is in distributie en service van landbouwmachines. Tijd voor een hapje en een drankje, en we zetten ons even neer bij Fernand en Chantal. Ook nu zijn ze weer even voor ons weg en missen het spektakel met een hond uit de buurt die meegelopen was met de wandelaars en in de zaal bij iedereen eens kwam snuffelen Tijd voor de traditionele lus van de lange afstanden, op deze controle maken we eentje van zo'n 8,5 kilometer. De lus brengt ons door de Brechtse heide, een prachtig natuurgebied van bijna 1800ha We zien in de verte onze vrienden lopen en proberen hen in te halen, wat uiteindelijk lukt met veel moeite, want ook zij zijn wandelaars die snel stappen en grote afstanden doen. Als we terug op de controle zijn hebben we de helft van de tocht afgelegd. Het is ondertussen half elf maar nog steeds is het mistig, hopelijk klaart het snel op want de weerman heeft ons toch wel mooi weer beloofd. Nu volgt er een stukje van een dikke zes kilometer die ons naar Sint Job in 't Goor zal brengen. We gaan ook nu vooral over veldwegen die er erg slecht bijliggen. Het is opletten geblazen en Kurt heeft het zitten, weggeschoven en tegen de grond. Gelukkig heeft hij zich niet bezeerd en de wasmachine zal dat slijk wel van zijn broek krijgen Op het eind gaan we nog door domein de Poppelaer en komen zo aan in Kristus Koning, de beroepsschool van Sint-Job, waar we controle hebben. Het zonnetje begint ondertussen ook de strijd te winnen tegen de mist en we krijgen een echt lente-gevoel. Ook op de controle gaan we een lus maken van 7,5 kilometer. deze lus brengt ons langs de golfterreinen naar het natuurpark La Garesse. Dankzij het prachtige weer kan ik er zeer mooie foto's maken, en ook Kurt haalt zijn fototoestel meer dan anders boven. We gaan ook nog voorbij een hockeyveld en komen zo Sint-Job weer binnen waar we nog langs de kerk zo terug naar de school gaan. Hier zitten ondertussen vele wandelaars buiten te genieten van het zonnetje, en ook wij zetten ons buiten om even te genieten na de toch wel koude en lange wintermaanden. We hebben ondertussen 33 kilometer afgelegd en ik begin het toch wel te voelen dat we al een hele morgen een zeer hoog tempo hebben gehouden. Het laatste stukje brengt ons ook nu weer over veld- en boswegen. De wandelaars van de kleinere afstanden komen ook weer bij op het parcours en het wordt vrij druk, er zijn blijkbaar nog mensen die willen genieten van de mooie omloop en het weer. Via het Kotsbos komen we op de Hegte Heyde om zo terug naar het domein Bethanië te gaan. Onderweg heeft een ijskarretje zich zeer strategisch opgesteld langs het parcours en doet gouden zaken! Om kwart na twee zit de tocht er op, in de zaal is het zeer druk en we vinden nog een plaatsje bij Frans, Fernand en Chantal waar we samen nog iets mee drinken. Voor mij was deze tocht een zeer goede en geslaagde test voor volgende week, dan is het al tijd voor de eerste Kennedymars van het jaar. Meer dan veertig kilometer aan een tempo van meer dan 6,6 km/u zonder problemen, de conditie zit super
Ik ben Steven Jaspers
Ik ben een man en woon in Mechelen (België) en mijn beroep is Arbeider.
Ik ben geboren op 26/02/1973 en ben nu dus 51 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen, Voetbal.
Iedereen wenst elkaar nog veel succes en stipt om negen uur beginnen we aan wat één van de zwaartse tochten van het land genoemd word. 
Paul gaat niet te snel om een beetje reserve over te houden, de tocht is tenslotte nog zeer lang. Terwijl we door Heydt gaan krijg ik telefoon van Rik, hij heeft zich bezeert aan zijn lies en heeft het lastig. Na een zeer lange en gevaarlijke afdaling door een slijkweggetje komen we in Sint-Martens-Voeren, waar het na 28 kilometer een derde keer controle is. Rik zit hier nog en besluit op te geven om geen risico's te nemen, ik zet me even bij hem voor mijn broodje kaas op te eten en neem afscheid, hij gaat op me wachten tot ik binnen ben. 
Blijkbaar hebben ze in Nederland ook een Mechelen, dat wist ik niet en zo leer ik wat bij in het midden van de nacht. We komen aan in Teuven, waar we in het Dorpshuis onze vierde controle hebben na 36 kilometer. Het is even voor drie uur, mooi op mijn zes per uur schema dus. Ik krijg hier een stukje taart en neem wat foto's, want veel heb ik er nog niet. Ook nu krijgen we vlak na de controle een stevige klim, gelukkig zijn de meest klimmetjes over asfaltwegen want 's nachts is het moeilijk om te zien waar je je voeten zet, ook al heb je een zaklamp. Er is ondertussen in mijn buurt niemand meer te zien, de deelnemers zitten hoe langer hoe meer verspreid natuurlijk. Ik steek de grens terug over en ga naar Sippenaeken, waar het controle is in het lokaaltje van de lokale fanfare. We moeten de trappen op en na mijn colaatje de trappen terug af en voel ik voor de eerste keer ook al een beetje mijn knieën, wat wel normaal is na 44 kilometer op en af. Nu volgt er een korter stuk van zeven kilometer naar Plombières, waar ik even na vijf uur 's morgens aankom. Hier krijgen we spek met eieren en ook een eerste keer bagage. Tijd dus voor een iets langere rustpauze, tenslotte hebben we reeds 51 kilometer afgelegd en zitten we reeds over de helft. Het eerste deel is al bij al vrij vlot gegaan, alhoewel het vrij zwaar was. Toch al vrij vele hellingen gedaan, maar omdat het meeste over asfaltwegen was en het droog gebleven is tot nu toe mogen we zeker niet klagen.
Zondag word een rustdag, volgend weekend ben ik terug paraat op de wandelwegen
, kopen nog speciale ham aan het traditionele standje dat hier altijd staat en aan de Aktivia-stand kopen we zomerkousen, want dankzij het mooie weer kunnen we nu wel zeggen dat de winter definitief gedaan is
Na het oversteken van de baan zien we de controle liggen. Deze is in BMB, een groothandelszaak die gespecialiseerd is in het verzagen van graniet- en marmerblokken naar platen en standaardtegels. Binnen moet je een rondje maken tussen de granietblokken, best wel uniek en interessant. We zijn reeds een dikke negen kilometer op weg en ik ga ook hier nog niet rusten, de volgende post is maar 4,5 kilometer verder.
We zien onderweg een vrouwenvoetbalwedstrijd (hilarisch) en komen voorbij het oude gemeentehuis. Hierna komt het hoogtepunt van deze tocht, het kasteel van Groot-Bijgaarden. Het kasteel van Groot-Bijgaarden is opgetrokken omstreeks 1640 in traditionele bak- en zandsteenstijl, toont fier zijn wapensteen en twee medaillons. Een stenen brug, uit afbraakmateriaal van een Schaarbeekse kerk, verleent toegang tot het poortgebouw met ronde hoektorens. Dit domein, oorspronkelijk in het bezit van de heren van Bijgaarden, werd in 1903 aangekocht door Raymond Pelgrims. Het kasteel is omringd door een brede sloot. Het diepe, stilstaande water wordt afgezoomd door de trotse bladerpracht van een reeks eeuwenoude beuken
Een brug met vijf bogen, bewaakt door twee heraldieke figuren uit de XVIIe eeuw, voert de bezoeker tot aan de ophaalbrug die toegang verleent tot het voorkasteeltje waarvan het middelste deel dateert uit de 14e eeuw. Na het kijken naar dit prachtig stukje geschiedenis, gaan we terug naar de vertrekzaal en zit deze korte Bavotocht erop. Morgen naar Waregem voor de Steepletochten, hopelijk met mooi weer
maar blijkbaar toch geaprecieerd wordt door mijn mede-wandelaars. We hebben reeds 42 kilometer afgelegd en zitten over de helft, het ziet er goed uit. Van hieruit gaan we naar Tholen, en ook op dit stuk krijgen we een baan voorgeschoteld waar we bijna een dik half uur opblijven en waar geen einde aan lijkt te komen. Daarna gaat het naar Halsteren waar we in Grandcafe De Kannenbuis een colaatje drinken. Reeds 52 kilometer staan er op de teller en de eerste vermoeidheidsverschijnselen steken de kop op. Ook als ik terug rechtsta voel ik aan mijn voetzolen dat zij best wat meer rust willen 
Weg is de frisheid, de snelheid en het enthousiasme, in de plaats enkel kommer en kwel. Ik zwalp over de weg en zie af, hopelijk betert het snel want de eerste rust is toch nog zo'n zes kilometer verderop. Mijn redding komt uit de achtergrond, twee snelle mannen die me voorbij steken en waar ik me achter zet en ze probeer te volgen. Tien minuutjes later ben ik er weer helemaal bovenop en laat ik de twee snellere gaan, zoek ik terug mijn eigen tempo en zet ik vol goede moed mijn tocht verder. Na 69 kilometer hebben we rust in de mooie taverne van camping Wouwseplantage. Even ervoor is het terug beginnen miezeren, en blijf ik op deze controle iets langer zitten dan gewoonlijk. Als ik terug buiten kom is het aan het regenen, spijtig genoeg is er ook nog altijd veel wind en is het een echt gevecht met mijn paraplu om droog te blijven. Een uurtje later zijn we in Nispen waar we een laatste keer rust hebben. Volgens de medewerkers is het van hieruit nog zo'n vijf kilometer tot de finish, dus is het nog een uurtje. Het laatste stuk brengt ons dan naar Roosendaal. Het blijft maar regenen en mijn voeten voelen verschrikkelijk aan, de lol is er nu wel echt af
Op het eind gaan we nog door domein de Poppelaer en komen zo aan in Kristus Koning, de beroepsschool van Sint-Job, waar we controle hebben. Het zonnetje begint ondertussen ook de strijd te winnen tegen de mist en we krijgen een echt lente-gevoel.
Ik ben Steven Jaspers
