Samen met Wim, Kristof en Jos zal ik deelnemen aan de Oxfam Trailwalk 2010 op 28 en 29 augustus. Meer info vindt u als u op de foto klikt. Onze groepsnaam is "De Genieters" en ons nummer 158.
Het is reeds de laatste dag van januari, de tijd vliegt snel. Vandaag ga ik naar Olen, waar wandelclub Gedoviba haar tweede Doffenwandeling organiseert. Na een kleine omleiding arriveer ik om iets na zeven uur de start, die in het chalet van de voetbalclub FC Gedoviba is. Na mijn inschrijving en een praatje met enkele bekenden is het rond half acht tijd om aan de dertig kilometer te beginnen. De eerste tien kilometer zal ik samen met Kurt stappen, die me daarna zal verlaten om de 42 kilometer te doen. Al vrij snel komen we aan het Albertkanaal. Dit kanaal is tussen 1930 en 1939 gegraven en per etmaal passeren hier zomaar eventjes 120 schepen. De Olense sluizen zijn prachtig verlicht, het is tenslotte nog vrij donker. Een beetje verder steken we het kanaal over en gaan via mooie landelijke wegen naar domein Teunenberg. Dit is een oud militair domein van zo'n 64 ha dat nu dienst doet voor wandelaars en natuurliefhebbers. In het domein is het controle in één van de hangars en neem ik even de tijd voor een colaatje te drinken. Bij het buitengaan loop ik Fernand en Chantal van de Schorrestappers tegen het lijf, zij doen ook de 42 km. De temperatuur is rond het vriespunt nu en ik besluit om er een stevige pas in te zetten en me zo wat op te warmen. We gaan verder in het domein en het is hier werkelijk prachtig! Eénmaal uit het domein zetten we koers richting Oevel en komen we even later terug aan het kanaal. Het haar op mijn armen komt omhoog als ik hier ben want dit is een stuk uit de eerste Kempentocht van wandelmee in 2006. Toen moest ik op dezelfde plaats als nu tien kilometer overbruggen (van 80 naar 90) en dat was me zo zwaar bevallen dat ik het van mijn hele leven niet meer vergeet Gelukkig is het nu een pak korter en komen we vrij snel aan de tweede controle die gelegen is in het chalet van visclub 't Rutske. Hier zie ik Paul en Marc en ook Marc herinnerde zich het ellenlange kanaal van toen. Tijd voor een soepje, we zitten tenslotte al over halfweg en buiten schijnt wel de zon maar de temperatuur wil niet echt mee. Het parcours brengt ons nu terug naast het kanaal, maar in omgekeerde richting en aan de overkant. Via het industrieterrein trekken we terug de natuur in en komen we voorbij het Kapelleke van Meren, ook wel Sint-Willibrorduskapel genoemd. Reeds 1414 was er reeds sprake van deze kapel die omgeven is door lindebomen. Via rustige wegen komen we aan in het centrum van Onze-Lieve-Vrouw Olen waar het controle is in het cafe 't Dorp, rechtover de Onze-Lieve-Vrouwekerk, die gebouwd is in 1865. Na een cola vertrek ik al vrij snel terug voor het laatste stuk van de dag die ons terugbrengt naar Doffen. We komen langs de spoorweg en via velden en bossen gaan we naar het chalet waar de tocht begon. Ik zet me bij Frans en Rik en eet een smakelijke pannekoek, ondertussen komen ook Vic en Sonja aan en ze zetten zich erbij. Voor we naar huis kunnen moeten we eerst nog even langs Intratuin, het tuincentrum dat hier vlakbij is. Vanmorgen bij het inschrijven heb ik een bonnetje ontvangen dat je in deze winkel gratis kan omruilen voor twee plantjes, mijn vrouw zal hier content mee zijn
Om zeven uur vanmorgen stond Kurt reeds aan de deur en rijden we samen naar Sint-Job-in-'t-Goor voor de pannenkoekentocht van wandelclub Olympic Deurne. Na een dik half uurtje zijn we er en hebben een plaatsje kort bij de startzaal. Volgens Kurt gaat het vandaag niet regenen en laat ik mijn paraplu in de koffer zitten, een wijs besluit want het zal een mooie winterdag worden. We gaan voor de 26km, die er eigenlijk 27 zijn, verdeeld over drie delen van negen kilometer. Het eerste gedeelte brengt ons al vrij snel tot aan het kanaal dat we een tijdlang volgen. Daarna gaan we langs mooie stukken natuur, het is er zeer rustig om te wandelen. Onderweg passeren we vele overblijfselen van de oude forten die de stad Antwerpen beschermden. Zo zijn we na anderhalf uur in Zonnebos te 's Gravenwezel, een instelling voor buitengewoon kleuter- en lager onderwijs waar het controle is. Op deze controle maken we een zeer mooie en afwisselende lus. We passeren het groot kasteel van 's Gravenwezel, en dat heeft zijn naam zeker niet gestolen, een enorm mooi kasteel dat nog in zeer goede staat is. We wandelen er bijna volledig rond en trekken zo naar de villawijken. Hier staan enkel pareltjes van villa's, ik denk niet dat de crisis al tot hier geraakt is Daarna gaat het terug de natuur in, en ook als er geen sneeuw ligt zijn we daar zeer blij mee. Terug aan de controle is het tijd voor even te zitten en een hot-dog te eten. Op de controle komen we Gaston tegen, mijn maatje van de lange afstand. Het is lang geleden dat ik hem nog eens gezien heb, en ben blij dat ik hem nog eens zie. Hij vertelt me dat het nog maar zijn eerste wandeling van het jaar is, maar ik ben er zeker van dat hij in form zal zijn tijdens de grotere tochten. Het derde deel brengt ons langs de vele anti-tankgrachten terug naar Sint-Job. We komen langs het golfterrein en als je de oppervlakte beziet moet je eigenlijk ook een beetje wandelaar zijn want het is best wel uitgestrekt. We maken ook nog een grote lus doorheen domein "De Poppelaer" waar de grond er vrij drassig bij ligt. Om half een passeren we de kerk van Sint-job en zijn we terug vanwaar we vertrokken zijn. We eten er nog een lekkere pannenkoek en daarna gaat het terug richting Mechelen, moe maar voldaan
Kurt van onze club kwam me vanmorgen oppikken en samen reden we naar Overijse, waar de IJsetrippers hun Kerselaartocht organiseerden. Even voor acht kwamen we aan en was er nog veel plaats op de parking voor de startzaal, die gelegen was in het Sint-Martinuscollege. Na het bestuderen van de plannetjes kiezen we voor de maximale afstand vandaag van 20 kilometer. Even na achten zijn we dan weg voor een mooie tocht, te beginnen met een deeltje van Overijse zelf. De straten liggen er spekglad bij, toch wel een verrassing eigenlijk en het is constant opletten geblazen. We trekken dan over de Koningsberg en gaan via landelijke wegen naar Eizer, waar we controle hebben in het ontmoetingscentrum De Fraat. Tijd voor eventjes te zitten en een lekker broodje met gehakt te eten. Op deze controleplaats maken we een lus van acht kilometer. Na het vertrek gaan we achter de kerk en gaan zo het dorpscentrum uit. Dan trekken we het Capucijnenbos in, een prachtig stukje natuur van zo'n 347ha waar het prachtig wandelen is! Van hieruit gaat het dan terug naar Eizer en hebben we een zeer geslaagd wandeluurtje gekregen! Na de controle gaat het dan terug naar Overijse. Onderweg gaan we over de Horenberg en door de Ketelheide. Het parcours is vrij heuvelachtig en dankzij de gladde asfaltstukken blijft het oppassen. Gelukkig gebeuren er geen ongelukken en komen we rond half twaalf veilig en wel terug in de startzaal. Aangezien het nog vrij vroeg is besluiten we om het parcours van de 6 kilometer ook nog te doen, tenslotte hebben we er nog maar twintig opzitten Het meeste van dit parcours hebben we reeds gedaan, maar er zit nog een zeer mooi stukje bij langs de Warrande en het kasteel van IJse. Onderweg passeren we nog een paar visvijvers en een wei met hertjes. Verder is er nog een serieuze beklimming over de Kalvarieberg die ons even naar adem doet happen. Onderweg komen we Jean en Suzanne tegen waarmee we na afloop van deze mooie tocht nog een frisse Leffe of Duvel mee drinken. De IJsetrippers hebben ons een mooie wandeldag bezorgd met afwisseld landelijke en boswegen, het weer was vrij koud maar droog en de broodjes met gehakt waren heerlijk Morgen gaan we naar Sint Job in 't Goor voor de pannenkoekentocht
Na een zeer korte nacht ben ik toch vrij vroeg present en begeef ik me naar Kessel, waar de Kleitrappers uit Terhagen hun Winter-Heidetocht houden. De start is in het plaatselijke schooltje Bisterveld en om iets na negen ben ik klaar voor een wandeltocht van 21km. We passeren bijna onmiddellijk het fort van Kessel. Het fort van Kessel maakte deel uit van de eerste verdedigingsgordel van de stad Antwerpen. Op de plaats waar het gebouwd werd, stond vroeger een uitgestrekte hoeve. Aan de bouw van het fort, met de vesting errond, werd gewerkt van 1908 tot 1912. Op deze plaats werden belangrijke archeologische vondsten opgedolven, zoals, tanden van haaien en andere zeevissen die zijn een duidelijk bewijs dat in vroegere tijden een deel van de zee ook tot hier kwam. Toen de bouw van het fort volledig afgerond was, werden alle woningen uit de onmiddellijke omgeving platgebrand, zodat de soldaten vanuit het fort een goed zicht hadden op de aanvallende vijand. Niemand die dacht dat het fort ooit ingenomen zou kunnen worden, met zijn dikke betonnen muren en koepels, waarvan men zei dat een kanonbal erop zou terugkaatsen als 'caoutchouc-balleken'. De realiteit was echter helemaal anders, alle onkosten en moeite hadden tot niks gediend. Er werden loopgraven gegraven en prikkeldraad aangebracht langs de velden van Kessel fort naar Lier fort. Er bleef amper een doorgang over en alle vee moest binnen de ring van de forten gebracht worden, zodat de Duisters de dieren niet zouden kunnen gebruiken om hun voedselvoorraad aan te vullen. De toren van de kerk van Kessel werd beschouwd als mikpunt voor de vijand en werd beschoten. Ondertussen naderde de dag van de vuurproef. Iedereen dacht dat vanop het fort alles omvergekegeld zou worden, maar dat was buiten de Duitse vuurkracht gerekend. Het zwaarste kanon van het Duitse leger, de Dikke Bertha, nam het fort vanop Beerzelberg, een afstand van maar liefst 8,4 km, onder vuur. Ook een Oostenrijks geschut van de Skoda fabriek wordt in de strijd betrokken. De eerste bom komt in de vroege morgen van 4 oktober 1914 terecht in de vest van het fort en doet het water als een toren omhoog spuiten. De obussen maakten een speciaal geluid en een kwartier later hoorden de soldaten op het fort een nieuwe bom naderen. Reageren kon niet, want de geschutskoepels op het fort waren lang niet sterk genoeg. Niemand van de 330 manschappen durfde nog op het fort te blijven en iedereen vluchtte in het bos 'de Aerd', achter het fort. Verdere voltreffers hebben het fort daarna helemaal uitgeschakeld. Daarna gaan we via de spoorlijn naar het Hoogbos en de Kesselse Heide. Deze heide is een provinciaal domein van 43ha groot en vormt eigenlijk een stuk Kempisch landschap zoals het vroeger was, afwisselend struikheidevlakten, naald- en loofbomen, zandvlakten en vennen. Het is hier prachtig om te wandelen en ik maak vele mooie foto's. Op het moment dat ik één van de foto's maak valt er iemand voor mij, en het toeval wil dat ik dat juist op beeld heb gezet Gelukkig heeft de man er niks aan over gehouden! Na een dik uurtje wandelen komen we aan in Nijlen, waar we in school Zevensprong controle hebben. Hier zitten Jean en Suzanne en ik zet me even bij hen om iets te drinken. Tijd voor een lus van een dikke zes km. Langs het kerkhof gaan we Nijlen uit, we passeren het waterzuiveringsstation en gaan langs landelijke rustige wegen. Onderweg passeren we nog de Scheudebroekhoeve. Het is hier zeer rustig en er zijn ook niet veel wandelaars te bespeuren, het is ondertussen wel serieus beginnen te regenen. Na een uurtje ben ik terug in het schooltje van Nijlen en eet ik een lekker kippesoepje. Het laatste deel van de dag brengt ons dan terug naar Kessel. Onderweg zie ik een kleine bok die precies de broek van een dalmatiër aan heeft, een heel gek gezicht! We trekken terug door de Heide en dankzij de bordjes leer ik nog iets over de plaatselijke flora. Om half twee ben ik terug in de zaal, best wel moe van een zeer mooie maar natte wandeling
Na lang wikken en wegen besluiten we om vandaag naar Schaffen te rijden waar de wandelclub Vos Schaffen haar Hezerheidetocht organiseert. Na een uurtje rijden komen Rik en mezelf aan in de Gildezaal waar de start is. We kiezen vandaag voor de 30km, normaal gezien eerst de lus van 9km en dan het parcours van de 21km, maar wij besluiten om eerst het langste parcours te doen. Na de voorbije weken van vrij extreme koude is het nu een heel ander weertje en kunnen we onze vertrouwde paraplu terug meenemen. Het eerste gedeelte, zo'n 6.5km, gaat over landelijke- en boswegen. De streek is er heuvelachtig en dankzij de dooi van deze week liggen de wegen er nogal vettig bij. We houden er een stevig tempo in en zijn al na een uurtje in de controle Kalendries te Meldert. Op deze controle maken we een lus van zo'n kleine 9km. Via Holleweg, Geenrode en Schuilenbroek komen we aan de voet van de Venusberg. De Venusberg is een Diestiaanheuvel in de gemeente Lummen. Deze getuigenheuvel bevindt zich op ongeveer 60m boven de zeespiegel en was een zandbank van de Diestiaanzee die zich 7 miljoen jaar geleden terugtrok. De 'berg' dankt zijn naam aan de vele vennen op de heuvel. Al in 1665 werd van Venderberch gesproken. De vele prehistorische vondsten in de omgeving maken duidelijk dat de Venusberg al in de prehistorie een drukbezochte plaats was. De heuvel wordt gekenmerkt door een uniek landschap met een hoge ecologische waarde. Naast de droge heide treft men ook natte heide aan. De natte biotopen op die hoogte zijn uniek en zijn ontstaan door de ondoordringbare ijzerzandsteen kwelbronnen die er ontspringen op de flanken. De top van de Venusberg biedt een weids panorama over de vallei van de Zwarte Beek. Na het afdalen van deze "berg" passeren we nog Geeneinde en Geenmeer en komen we zo terug aan de controle. De tocht zit er dan voor de helft op en we hebben al zeer mooie natuurfoto's kunnen maken. Na een korte rustpauze, er was bijna geen plaats om eventjes te zitten, gaan we nu terug naar de vertrekzaal in Schaffen. We passeren hierbij Bakel en Hees en via Barenberg komen we dan terug aan in Schaffen. Ondertussen is het middag en dus tijd voor een hapje. We zien ook enkele mensen van de wandelclub zelf die we nog kennen van lange-afstandtochten, en ze vertellen ons dat Vos Schaffen eind april een 100km tocht organiseert maar dat deze niet in de marching staat. We krijgen een reclamefolder hierover en hopelijk laat mijn planning dit toe en kan ik hieraan deelnemen Tijd voor de lus van negen kilometer die rond het militair domein en vliegveld gaat. We gaan een klein stukje door natuurreservaat De Schans, onderweg zien we een parachutist naar beneden komen en kan ik een laagvliegend sportvliegtuigje fotograferen. Ondertussen is het beginnen regenen en dat is wel minder natuurlijk. Na nog een bezoekje aan Fort Leopold gaat het via straatjes terug naar de start, waar we om iets voor 14u aankomen. We drinken er nog een Diests Gildenbier, een lekker donker bier van de streek. Tijd om naar huis te gaan want vanavond is het mijn personeelsfeest, dat ik morgen ga wandelen valt dus nog wel af te wachten
Vandaag kies ik voor een tocht kortbij huis uit het ruime aanbod, wegens het Belgisch Kampioenschap veldrijden dat zeker ik niet mag missen. Wandelclub Tornado Boortmeerbeek organiseert zijn wintertocht in Schiplaken, en das maar vijf minuutjes rijden. Wandelen in eigen streek dus, maar met de sneeuw die er nog steeds ligt is het toch ietsje speciaal. Om half negen vertrekken ik en Rik in het plaatselijke schooltje voor de twintig kilometer. We passeren bijna onmiddellijk het kasteel van Schiplaken, genaamd het kasteel Terlinden. Reeds in de 12e eeuw stond hier een gotisch kasteel. De familie Terlinden kocht het domein in 1897 en bouwde een nieuw kasteel, dat in 1914 geplunderd en in brand gestoken werd door Duitse soldaten, in 1918 werd het dan heropgebouwd. We stappen verder door het Schiplakenbos dat er met zijn wit kleedje prachtig bijligt. Wat later gaan we ook door het Vriezenbroek, waar drie zwarte Galloways staan, een groot runderras dat uit Schotland komt en een hekel aan honden heeft Via het Vriezenbroek komen we in Hofstade, waar we in het parochiezaaltje controle hebben. Op deze controle maken we een lus van zo'n acht kilometer. Via het Steppeke en de Ambroos gaan we naar de Leuvense vaart, plaatsen die ik ken als mijn broekzak want ik woon hier al dertig jaar in de buurt. Op de vaart zelf ligt er vrij veel ijs, lang geleden dat ik dat nog eens gezien had. Langs de achterkant van de Werfheide gaan we terug richting Hofstade, hier zitten we op de grens van de provincies Antwerpen en Vlaams-Brabant. Onderweg zien we een veld van kleine dennebomen, klaar om binnen een jaar echte kerstbomen te worden. Via het voetbalveld van FC Hofstade gaat het dan terug naar het parochiezaaltje, waar het ondertussen zeer druk is. Het laatste stuk brengt ons naar het bloso-domein in Hofstade. De twee grote vijvers zijn dichtgevroren, maar ondanks het bord "verboden op het ijs te komen" zijn er toch verschillende mensen die op het ijs plezier maken. Ik kan het zelf ook niet laten en ik wijk even af van het parcours om mee op het ijs te schuiven. Twintig jaar geleden stonden we hier ook zo, en ik kan me niet herinneren dat het daarna nog volledig dicht geweest is. Volledig dicht is het eigenlijk niet, aan het strand is er een stuk open gemaakt voor de vogels en de beestjes maken er gretig gebruik van. Na een lusje in het domein passeren we nog het Sportimonium en verlaten het domein om via de wijk Zevenbunder naar de vertrekzaal terug te keren. In de zaal eten we nog frietjes met stoofvlees en krijg ik nog een t-shirt met reclame voor de nationale VVRS wandeldag op 22 februari die georganiseerd wordt door Tornado en doorgaat in Boortmeerbeek zelf. Dan vertrekken we naar huis, waar we op tv live zien dat Bartje Wellens spijtig genoeg geen kampioen wordt
Na een lange werkweek is het eindelijk zaterdag en weer wandeltijd Vandaag kies ik voor de Lispertocht te Lier van de Dauwstappers uit Edegem. Na een zeer korte nacht (pintje drinken met de vrienden ) sta ik iets later op dan gewoonlijk. Na het afkrabben van de auto (het blijft maar vriezen) ben ik rond 8 uur aan het stadion van de aartsvijand van mijn geliefd Malinwa, de Lierse. Op de parking is er nog plaats zat, lekker dichtbij de inschrijving. Deze is in zaal de Lispelaar, waar ik toch al enkele keren in terechtgekomen ben. Bij het bestuderen van het plannetje zie ik dat de 25km opgedeeld is in het parcours van 20km plus de 5km. We beginnen met het parcours van de 20, met direct al een stuk van zo'n kleine negen kilometer. Het is weeral bitter koud (zo'n -10 graden) en de wegen liggen er bijzonder glad bij. Het parcours brengt ons direct buiten Lier, met prachtige natuurgebieden die bedekt zijn met een laagje sneeuw. We gaan achtereenvolgens door de Kloosterheide, Steenbeemden en Zomerklokje en via de kleine Nete komen aan de eerste controlepost die gelegen is in het visclublokaal de Sasvrienden. Hier tref ik Chantal en Fernand aan, en ook Rudi is naar Lier afgezakt. Na een soepje brengt de tocht ons verder door het centrum van Emblem en terug naar de landelijke wegen. De zon is ondertussen ook van de partij en dankzij de blauwe lucht en het prachtige witte landschap kan ik adembenemende foto's maken. Dankzij de fascinerende omgeving gaan de kilometers snel voorbij en voor ik het weet ben ik aan de tweede controle, die gelegen is in het kleine cafeetje "De vier gemeenten", piepklein maar dankzij het oude interieur en de kachel bijzonder speciaal. Het derde deel brengt ons terug naar Lier, langs de Emblemse heide komen we aan de ring van Lier en zijn de hoge lichten van het Lierse-stadion het teken dat het 20km-parcours er bijna op zit. Het is middag en tijd voor een lekkere hot-dog. Nu kwam er een stukje Lier-centrum dacht ik maar niets was minder waar. Ook dit parcours ging niet naar het centrum maar bleef meer in de natuur. Een uurtje later zat de tocht erop en na het eten van een lekkere pannekoek is het tijd om afscheid te nemen van Fernand en Chantal. Mede dankzij de weersomstandigheden werd dit een pracht van een tocht, de Dauwstappers hebben me een fijne zaterdag bezorgd!
Voor vandaag is de keuze gevallen op de 1ste winterserietocht van Ibis Puurs. De tocht is in en rond Sint-Amands en dat is toch wel een mooie streek om eens te gaan wandelen. Vandaag is het merkelijk warmer dan gisteren, maar boven het vriespunt is het toch nog altijd niet. Na mijn inschrijving kijk ik even naar het parcours en kies voor de 22km, met tussenin drie controleposten. Het parcours leidt ons eerst richting Nijven en via de spoorweg komen we terug tot bijna bij het vertrekpunt. Deze spoorweg is een deel van het vaste parcours van den Dodentocht en pijnlijke herinneringen komen naar boven. Na een uurtje ben ik op de eerste controle maar ik besluit direct door te stappen naar het tweede, dat gelegen is in Mariekerke. Mariekerke is het decor van de reeks "Stille Waters", en elk jaar tijdens het vierde weekend van juni zijn er de beroemde vis- en folkloredagen, waar telkens duizenden mensen op afkomen. Hier is het tijd voor een broodje, tenslotte zit de tocht er al voor de helft op. Op deze controle maken we een lus die ons via de Scheldedijk naar Branst brengt. Deze dijk is ook welgekend door de dodentochters, en na het passeren van het voetbalveld zie ik het cafeetje in Zates waar de laatste scan voor Bornem is. Het is er nu een pak rustiger dan in augustus, je herkent de plaats bijna niet. Na een uurtje sta ik terug in Mariekerke en ben ik klaar voor het laatste en mooiste gedeelte van mijn zondagwandeling. Na een bezoekje langs de kerk met de vele standbeelden errond komen we terug op de dijk waar je een prachtig zicht hebt op Sint-Amands. Langs deze dijk staan er borden van Jan Hammenecker, een schrijver-dichter die geboren is in Mariekerke in de 19e eeuw. We passeren ook een "Mariekerkse Jol", een Vlaams platboomde vissersboot en genoemd naar zijn thuishaven aan de Schelde. Deze boot werd gebruikt tot in de jaren 50. Hierna komen we in het centrum van Sint-Amands met zijn prachtige dorpskern. Via een ommetje achter de sporthal door de velden komen we dan terug in zaal Plaza, waar we vanmorgen vertrokken zijn. Het was een mooi maar koud wandelweekend, ik ben eens benieuwd wat het volgende week wordt
Na enkele dagen van wandelrust en drukke feestdagen is het tijd voor de eerste tocht van 2009. Onze keuze valt op de Driekoningentocht te Poederlee van de Herentalse wandelclub. Ik heb met Rik om zeven uur afgesproken en als we rond half acht door Lille rijden staat er op zo'n groot bord -8, het vriezemannetje geeft voorlopig niet op. We kiezen vandaag voor de langste afstand, de dertig km met tussenin vier controleposten. Om iets na acht uur zijn we weg en gaan bijna ogenblikkelijk de natuur in. Alles heeft zo'n bevroren laagje en in de morgenstond geeft dit prachtige beelden. We gaan via Schrieken en Galgenberg naar de eerste controle, die gelegen is in de kantine van voetbalclub FC De Kroon. Aangezien het nog vroeg is is er nog veel plaats en drinken om ons op te warmen een lekkere warme chocomelk. Het tweede gedeelte leidt ons naar de Vorselaarse Heide. Het is hier prachtig wandelen tijdens de zonsopgang. Het ijs hangt in mijn snor en baard, zo koud is het, er staat zelfs een paard in de wei met een wit laagje op. Na een uurtje hebben we terug controle in een voetbalkantine, deze maal van VK Zegbroek. Tijdens het eten van mijn soep komt Paul Baestaens binnen, samen met iemand die mee met ons naar Denemarken is geweest enkele jaren geleden. Het is een blij weerzien en er worden natuurlijk beste wensen uitgesproken voor het nieuwe jaar. Op deze controle maken we een lusje van zes km. We blijven tussen velden en heiden en heel af en toe zien we een huis. We passeren een visvijver en ik ga met één voet eens op het ijs staan. Voorlopig zullen hier geen vissen gevangen worden denk ik We passeren nog natuurgebied de Rommelzwaan en zo gaat het terug naar de controle. Hier is het ondertussen volle bak en we vinden nog een plaatske aan den toog. Er staan ondertussen 18km op de teller en het zonnetje komt sterker en sterker opzetten, enkel warmen doet ze niet. Tijd voor het volgende stuk, onderweg zien we een bord met "Opgepast Bosduivenjacht Vallende hagel" en horen in de verte serieuze knallen. Gelukkig valt er geen hagel en ook geen bosduif op ons hoofd en via Pallaaraard en de Niemandshoek komen we aan de veertien Kapellekes en hier gaat het voor de eerste keer dit jaar mis In plaats van rechts af te slaan gaan we rechtdoor, en snijden we een stuk van zo'n dikke kilometer af. Hierdoor missen we het kasteel De Borrekes, dat zal voor een andere keer zijn. Via de Berkelhei bereiken we dan iets vroeger dan voorzien de laatste controle, waar we daarstraks voor de eerste keer ook al geweest zijn. In de kantine kan je over de koppen lopen, en na even te wachten kunnen we twee stoelen bemachtigen die tegen de muur staan. Het laatste stuk brengt ons terug naar de bewoonde wereld, waar we de kapel van Zittaart, die in 1885 gebouwd is. Rond half twee komen we dan aan in de startzaal en zit de eerste tocht van het nieuwe jaar er reeds op. Van de dertig km wandelden we er toch zo'n 28 in de natuur, en dankzij de vriestemperaturen die overal een wit laagje oplegde konden we prachtige foto's maken. Waar het morgen naartoe gaat weet ik nog niet, de keuze is namelijk zeer uitgebreid
Ik ben Steven Jaspers
Ik ben een man en woon in Mechelen (België) en mijn beroep is Arbeider.
Ik ben geboren op 26/02/1973 en ben nu dus 51 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen, Voetbal.
Gelukkig is het nu een pak korter en komen we vrij snel aan de tweede controle die gelegen is in het chalet van visclub 't Rutske. Hier zie ik Paul en Marc en ook Marc herinnerde zich het ellenlange kanaal van toen. Tijd voor een soepje, we zitten tenslotte al over halfweg en buiten schijnt wel de zon maar de temperatuur wil niet echt mee.
Via het Vriezenbroek komen we in Hofstade, waar we in het parochiezaaltje controle hebben.
Ik ben Steven Jaspers
