Samen met Wim, Kristof en Jos zal ik deelnemen aan de Oxfam Trailwalk 2010 op 28 en 29 augustus. Meer info vindt u als u op de foto klikt. Onze groepsnaam is "De Genieters" en ons nummer 158.
Aangezien ik dit weekend maar één keer kan gaan wandelen, kies ik voor een euraudaxtocht aan de zee, meer bepaald in Duinbergen aan Knokke-Heist. Na anderhalf uur rijden sta ik om even na acht aan café Duinzicht waar de start is. Ik schrijf me in voor de 50 kilometer en hier en daar zie ik toch een bekend gezicht zo ver van huis. Vanuit deze plaats maken we twee lussen van 25 kilometer, eentje richting Nederland, de andere richting Zeebrugge. Stipt negen uur zijn we weg voor de eerste lus, aan het station enkele honderden meters verder komen er nog enkel wandelaars bij en hebben we een groep van zo'n tachtig deelnemers. Via de velden langs het treinspoor verlaten we Duinbergen en gaan we naar Knokke, het regent wel niet echt maar dankzij de miezer moet ik toch mijn paraplu gebruiken. We komen voorbij het voetbalstadion van Knokke-Heist en langs het ziekenhuis. Even later zijn we in Het Zoute, deelgemeente van Knokke-Heist, en hebben we een eerste wagenrust na acht kilometer op het Oosthoekplein. We krijgen er een koekje en ik neem een cola voor te drinken, er is ook Glühwein maar daar blijf ik wijselijk af. Tien minuutjes rust krijgen we hier en daarna gaan we verder naar de Zwinduinen, waar de Vlaamse overheid druk bezig is met het aanleggen van nieuwe wandel- en fietspaden. Langs deze duinen komen we op de dijk en kan ik eindelijk de zee zien, daar ben ik toch eigenlijk een beetje voor naar hier gekomen. Het gaat weer terug naar Knokke, daar verlaten we de dijk en komen voorbij het standbeeld van Maurice Lippens. Even verderop op het Lichttorenplein hebben we een tweede wagenrust na zeventien kilometer, tijd voor een droog worstje en een cola. In het gebouw voor toerisme ga ik even naar het toilet, en bij het buiten komen is het weer tijd om door te gaan. We volgen terug de dijk tot aan het casino van Knokke, onderweg krijg ik een beetje geschiedkundige uitleg van iemand uit de streek hier, altijd interessant om iets uit de omgeving te leren. Na een ommetje rond het Zegemeer komen we aan de bouw van het hotel La Réserve, dat afgebroken werd en nu weer wordt heropgebouwd. We doorkruisen Park 58 en brengen een bezoek aan het kerkje van Duinbergen. Als laatste natuurstuk komen we nog door het Directeur Generaal Willemspark, een parkje van tien hectare groot. Als we het park verlaten hoeven we enkel nog de grote baan over te steken en zijn we weer in Duinzicht, stipt op tijd. Ik heb me vanmorgen ingeschreven voor fietjes met vol-au-vent en ik moet dan ook niet te lang wachten voor ik mijn eten krijg dat ik smakelijk opeet. Om tien na twee zijn we klaar voor de tweede lus van vandaag, via Heist gaan we naar Zeebrugge. Op de brug over het zeekanaal is het even spannend want de bel rinkelt en we staan er nog maar juist op. Gelukkig geraakt iedereen er tijdig weer af, want de brug gaat toch wel snel de hoogte in. Na dit spannende intermezzo komen we in de nieuwe vismijn van Zeebrugge en bezoeken we de verschillende dokken. Via een lange weg richting Blankenberge komen we aan de ingang van het Zeebos, waar we een wagenrust hebben. Ook hier krijgen we een koekje en een cola die we tijdens onze tien minuutjes rust kunnen opeten. We gaan doorheen het Zeebos en aan de kustweg hebben we even oponthoud omdat we over een beek moeten, gelukkig is er geen water in en geraakt iedereen er goed en wel over. We steken de kusttramsporen over en komen in natuurgebied De Fonteintjes, een deels natuurlijk, deels aangelegd gebied van duinplassen, duinrietlanden en duinstruwelen. Via de kustlijn komen we weer in de haven van Zeebrugge, waar we zien hoe een containerschip geladen wordt. Deze keer bezoeken we de oude vismijn waar nu themapark Seafront gelegen is. Via het maritiem themapark komen we langs de oude vismijnen waar er verschillende vissersboten liggen. Ik houd even halt aan de Russische duikboot Foxtrot en het lichtschip West-Hinder, waar ik enkele mooie foto's kan maken. We maken een ommetje langs het Visserskruis, waar de namen opstaan van al de Zeebrugse vissers die gestorven zijn op zee. Even verderop hebben we een caferust in Zeemeermin, waar er allerlei attributen hangen van Club Brugge Hier hebben we een half uurtje de tijd om iets te drinken, ondertussen is het buiten helemaal donker geworden. In het laatste stukje komen we nog aan de Visserskapel, en om even voor zeven uur zit mijn tweede euraudaxtocht erop. Binnen laat ik mijn boekjes afstempelen en besluit ik direct huiswaarts te keren, ik heb tenslotte nog een hele terugrit voor de boeg. Thuisgekomen en bij het invullen van mijn boekje besef ik dat ik aan het cafeetje Zeemeermin mijn twaalf duizendste kilometer stapte! Morgen word een rustdag, tot volgend weekend!
Het is al een tijdje geleden, maar vandaag steek ik de taalgrens nog eens over voor een wandeltocht, al is het maar enkele kilometers van Leuven, het is er toch heel anders vind ik. Na een half uurtje in de gietende regen kom ik in Hamme-Mille waar wandelclub Amicale Marcheurs Indépendants hun twintigste Randonnée Hivernale organiseren. Binnen in de zaal eet ik een broodje met een koffie en om half negen begin ik aan mijn tocht, eerst een rondje van twaalf kilometer en daarna eentje van zeven. De eerste twee en een halve kilometer van elk parcours is hetzelfde en ik besluit dan ook al vrij snel om van dit eerste stukje straks pas foto's te nemen, nu is het nog redelijk donker en dankzij de regen is het helemaal niet te doen om een deftige foto te maken. Na het oversteken van de beek La Nethen beginnen we aan het eerste klimmetje van de dag en komen we voorbij het domein van Valduc waar de oorspronkelijke abdij verdwenen is, nu staat er enkel nog de abdijhoeve en een watermolen, evenals een recenter kasteel waar nu een restaurant in gelegen is. De veldwegen liggen er verschrikkelijk bij, soms slijk met pakken water, dan weer ijs met sneeuw en soms zelfs de twee samen, mijn schoenen krijgen het zwaar te verduren. Na een half uurtje ben ik aan de kapel St Corneille waar de splitsing is. Ik moet rechtdoor naar het gehuchtje Mille waar we controle hebben in een piepklein zaaltje, ik laat er mijn kaart afstempelen en ga direct weer verder. Na de controle krijgen we zo mogelijk nog slechtere wegen dan ervoor, er zijn veldwegen bij die een riviertje geworden zijn en dat ik door de velden heen moet, waar je dan weer diep inzakt. Aan de kapel Rond-Chêne moeten we naar links, het lijkt er wel een samenvloeiing van twee grote beken. Na de kapel worden we door de golvende velden gestuurd, gelukkig stopt het stilletjesaan met regenen en kan ik mijn paraplu wegsteken. Onderweg passeer ik drie jagers met enkele honden, maar een schot heb ik nog geen enkele keer gehoord. Aan een nieuwbouwhuis waar ze nog druk aan bezig zijn gaat het mis, ik kan kiezen tussen de rechterkant die volledig ondergelopen is en de linkerkant met een sneeuwberg. Ik probeer via de sneeuwberg op het hogergelegen veld te raken maar ik zak er tot mijn knieën in weg , tijdens mijn poging om er weg te raken val ik ook nog eens tegen de vlakte, gelukkig zijn het enkel mijn handen die vol slijk hangen en zijn mijn kleren gespaard gebleven. Na dit vuile voorval wandel ik door het dorpje Tourinnes-La-Grosse, bij het verlaten van het dorp gaat het een tweede keer mis, ik mis een pijltje naar rechts en na een tiental minuten heb ik door dat ik mis ben, weer terug en dan zie ik dat ik het nochtans zeer duidelijke pijltje gemist heb Na een bezoekje aan het dorp Nodebais kom ik weer aan de startzaal en heb ik veertien kilometer afgelegd. Binnen zet ik me even neer en eet ik een lekkere cervela. Het begin van de kleine lus is dus hetzelfde als daarstraks, enkel schijnt nu de zon volop en dit geeft toch een heel andere kijk op het landschap. Aan de kapel St Corneille ga ik nu rechtsaf naar het beekje La Mille en volgen we zeer rustige veldwegen. Onderweg zie ik nog een wandelaar zijn petje in het water vliegen en hij doet verwoede pogingen met een stok om zijn petje terug te pakken te krijgen. aan de kwaliteit van het water te zien zou ikzelf opteren om het gewoon erin te laten Om half één ben ik weer in het zaaltje en zit deze tocht erop, binnen praat ik nog even met Marc en eet ik nog een pannenkoek terwijl ik kennis maak met Patrick, even later komt ook nog Filip bij me zitten. Om één uur is het tijd om huiswaarts te keren, tevreden na een mooi wandelweekend.
Om iets voor zeven vertrek ik samen met Rik en Kurt naar Schaffen waar Vos Schaffen hun jaarlijkse Hezerheidetocht organiseren. Een uurtje later heb ik een parkeerplekje aan de kerk en even later zijn we in de Gildenzaal waar het vertrek is. Na een broodje en een warme chocomelk zijn we klaar voor het dertig kilometer parcours, dat bestaat uit een kleine lus van tien kilometer en daarna een grote van twintig. De eerste lus brengt ons rond het vliegveld van Schaffen, er ligt nog heel wat sneeuw en ijs op de weg en het is hier toch best wel gevaarlijk. We wandelen tot bijna aan het station van Diest en trekken de Lazarijberg over. De zon komt op en ik kan enkele mooie foto's maken, ondertussen schuif ik een paar keer weg, het is hier spekglad. Onderweg zien we nog een klein kasteeltje en gaan we door natuurgebied De Schans waar een gedenkplaat staat voor een neergestort vliegtuig in 1944. Na anderhalf uur staan we weer in de Gildenzaal, het tempo lag ondanks de gladde wegen bijzonder hoog. Ik praat nog even bij met Kris, organisator van de 100 kilometer Gildentocht die doorgaat op 30 april en waar ik voor de tweede maal zal deelnemen, een aanrader voor de lange-afstandswandelaar! Tijd voor de grote lus, we verlaten Schaffen en komen in natuurgebied Hezerheide. We laten de provincie Vlaams-Brabant voor wat ze is en komen in Limburg terecht via het dorpje Zelem. Hier zitten we in natuurgebied de Zwarte Beek, genaamd naar de beek die hier stroomt maar eigenlijk heel bruin ziet. We hebben het gezelschap gekregen van een wandelaar zodanig dat we met zijn vieren verdertrekken. Na het oversteken van de Goerebeek hebben we controle in Schurfert, waar het klein en warm is. Ik drink er rechtopstaand een colaatje en ga even goeiedag zeggen tegen Jean en Suzanne. Op deze controle maken we een lus van een dikke zeven kilometer. Bij het buiten komen botsen we nog op Paul Baestaens, ofwel Paul de fotograaf We passeren de Sint-Annakapel in Mellaar die dateert uit 1748 en die gebouwd werd in opdracht van de Schuttersgilde, en daarna gaan we rond de duizendjarige eik die een stamomtrek heeft van maar liefst 6,3 meter! Na het oversteken van de E314 gaan we over de Willekesberg en via het gehuchtje Goeslaar komen we weer in het controlezaaltje. Ook nu is er zo goed als geen plaats en zetten we ons aan de toog voor het eten van een grote éclair met een chocomelk. Na de rust gaan we door het natuurreservaat De Vallei van de zwarte Beek en trekken we door de bossen van Hees. Na een uurtje staan we weer in Schaffen en zit deze prachttocht erop. Ik laat me nog verleiden tot een Gildenbiertje en daarna keren we huiswaarts! Morgen trekken we de taalgrens eens over, al is het maar een paar kilometer.
Wanneer ik de auto uit de garage ga halen, voel ik dat het opletten geblazen wordt, het is spekglad. Ik haal Sonja op (Vic blijft ziek thuis) en een paar minuutjes later zijn we reeds op onze bestemming, zaal Bosuil in Schiplaken waar Tornado Boortmeerbeek hun jaarlijkse Wintertocht organiseert. In de zaal is Kurt met zijn vrouw Brigit en even later komen ook Jean en Suzanne bij ons zitten. We kiezen vandaag voor een kleinere afstand, 15 kilometer, die ik samen met Sonja en Brigit zal afleggen. Even voor half negen zijn we weg, en al na een paar honderd meter maak ik een eerste schuiver, het zal zeker de laatste niet zijn. Via de Lievekesbossen komen we aan de Leuvense vaart, die we volgen tot aan het sas van Boortmeerbeek. Iemand vertelt ons dat de boot die er ligt te zien is in "Man bijt hond" op Vrt, maar dan wel gefilmd aan het sas van Tildonk. We steken de Leuvensesteenweg over en gaan via het Schippersbos naar het centrum van Boortmeerbeek. Onderweg hebben we nog bijna geen enkele wandelaar gezien, ook vandaag hebben de mensen zich blijkbaar laten afschrikken door het weer. Het gaat langs de kerk en het politiekantoor naar het station waar we de spoorweg oversteken. Even verderop in het Broek gaat het mis, plots komen verschillende wandelaars uit alle richtingen die de weg aan het zoeken zijn. Gelukkig maak ik voor het vertrek altijd een foto van het parcours en dat helpt wel eens als je de weg kwijt bent Na enkele minuutjes zoekwerk zijn we weer op het juiste spoor en gaan we tussen de voetbalvelden door weer naar de spoorweg die we nu volgen naar Hever. Na een kleine negen kilometer zijn we in het centrum van Hever waar we in parochiezaal Carpus controle hebben. Terwijl we een broodje eten en iets warms drinken komen ook Roger en Monique binnen, das ook weeral een tijdje geleden dat ik hun gezien had. Na de controle verlaten we Hever en gaat het weer naar de Leuvensesteenweg, die we oversteken aan de lichten waar ze van die kleine Fiatjes verkopen. Na het oversteken van de Leuvense vaart volgen we het kanaal weer, het begint ook weer lichtjes te sneeuwen. Als laatste krijgen we een ommetje door de wijk Zevenbunder, waar we zien hoe een auto met een moeder in haar kinderen voorttrekt op een slee , niet erg verantwoord vind ik. Even voor half één zijn we terug in zaaltje Bosuil waar ik nog frietjes met stoofvlees eet, daarna snel naar huis want het is het Belgisch Kampioenschap Cyclocross op televisie.
Ondanks de smeekbede van de media om vandaag binnen te blijven wegens het slechte weer datzou losbarsten, sta ik toch vroeg op om naar Lier te rijden waar de Dauwstappers uit Edegem hun jaarlijkse Lispertocht organiseren. Het sneeuwt nog niet en even na zeven uur rij ik goed en wel de parking op van Sk Lierse, de startplaats is aan de overkant in zaaltje de Lispenaar. Er is bijna geen volk in de zaal, hopelijk hebben niet te veel mensen zich laten afschrikken door het weer. Ik zet me even bij Rikske, even later komen Jean en Suzanne toe en ook Fernand, Frans en Chantal arriveren in de zaal, echte wandelaars laten zich niet ontmoedigen door een beetje sneeuw en wind Ik kies vandaag voor het langste parcours van 25 kilometer, eerst een lusje van vijf en daarna een grote lus van zo'n twintig kilometer. Het kleine lusje is hetzelfde als vorig jaar, van de koude en de wind heb ik geen last want ik heb me goed ingeduffeld. Aan brasserie d'oud Lier is het splitsing en wandelen we langs de rand van Lier verderdoor. Aan de paal van de GR12 gaan we door het Spui, een gebouw dat gebouwd werd in 1508 en waar er twee sluizen in ondergebracht werden, de grote en de kleine Spui waarvan nu enkel nog de grote bestaat. Na een klein uurtje ben ik weer in de start en zet ik me even bij Frans en Rikske terwijl ik een warme chocolademelk en een broodje verorber. Het begin van de grote lus brengt ons via de spoorweglijn uit Lier, via Kloosterheide en natuurgebied Steenbeemden gaat het naar Kessel waar we aan het station in café Stationneke een tweede keer controle hebben. Het is ondertussen licht beginnen sneeuwen, van de voorspelde stormwind heb ik nog niet veel gemerkt Na de controle volgen we opnieuw de spoorlijn en gaat het naar het fort van Kessel waar we bijna volledig rond moeten gaan. Het fort maakte vroeger deel uit van de eerste verdedigingsgordel rond Antwerpen en werd gebouwd tussen 1908 en 1912, toen het klaar was werden de huizen in de omgeving platgebrand zodanig dat de soldaten in het fort een goed overzicht hadden Na dit ommetje volgen we weer een stukje spoorlijn om daarna de Kesselse Heide in te trekken. Hier is het echt ploeteren in de sneeuw, en uit de lucht dwarrelen er meer en meer vlokjes naar beneden. De stilte en de schoonheid van de witte Kesselse heide, meer dan de moeite waard om eens tot hier te komen! We verlaten dit natuurgebied en aan taverne De Beemden gaan we de dijk van de Nete op, een half uurtle later ben ik op de grens tussen Kessel en Emblem en ligt de derde controleplaats van deze tocht onder mij. Na een schuivende afdaling kom ik aan het chalet van visclub Sasvrienden, binnen zitten de medewerkers naar de tennisfinale Clijsters-Henin op tv te kijken, veel volk is hier nog niet geweest. Terwijl ik een lekker warm soepje eet en even meekijk naar televisie komt Kurt binnen, vijf minuutjes later vertrekken we samen voor de laatste acht kilometer. Tijdens dit laatste gedeelte worden de weersomstandigheden slechter, maar ook nu heb ik er nog steeds weinig last van. We gaan in Emblem door het Ven en de Emblemse heide, daarna krijgen we nog een ellendig lang stuk fietspad, gelukkig wind af , en rond half één zijn we terug in de zaal. Het is hier bijzonder kalm, er zijn nog maar een dikke honderdtal wandelaars komen opdagen, onterecht want de weersomstandigheden zijn zeker niet zo slecht als werd voorgesteld en de tocht op zich is zeer de moeite. We eten er nog een broodje met gebakken gehakt en een pannenkoek, vakkundig weggespoeld met een Palm Zonder ongelukken geraak ik goed en wel thuis, morgen bezoeken we Schiplaken.
Vannacht hebben de weergoden ons getrakteerd op een dun laagje sneeuw, gelukkig moet ik niet te ver rijden voor mijn eerste zondagwandeling van het nieuwe jaar. De Morgenstond uit Humbeek organiseert in Zemst-Laar haar Wintertocht, na een klein halfuurtje schuiven met de auto ben ik aan de kerk van Laar waar er nog veel parkeerplaats is. Het dorp zelf hier is me heel bekend, ik heb een vijftal jaren hier gevoetbald bij SK Laar, ondertussen toch ook alweer meer dan vijftien jaar geleden. In het parochiezaaltje is er nog niet teveel beweging, de moeilijk berijdbare wegen zitten hier zeker voor iets tussen. Kurt komt binnen terwijl ik mijn broodje aan het eten ben, samen zullen we het parcours van de twintig kilometer volgen. Even na achten zijn we op pad, vlak na de start is er al direct een splitsing en zit onze afstand alleen. Buiten is het wit en stil, het voelt ook een pak kouder aan dan gisteren. Ploeterend door de sneeuw gaan we richting het Dalemansbos, we laten het spijtig genoeg links liggen en gaan richting Hombeek, waar we aan het Heiken een eerste keer controle hebben in zaal Vrolijke Vrienden. Tijd voor een warme chocomelk en een broodje De lus die we maken op deze controle brengt ons naar de rand van Leest en weer terug. Onderweg heeft een bestelwagen zich vastgereden in de sneeuw, voor de rest zien we bijna niemand op de weg. Het sneeuwtapijt zorgt voor idyllische taferelen op de weiden, de dieren buiten zoeken in de witte ondergrond naar voedsel. Regelmatig houden we even halt om wat foto's te nemen, spijtig genoeg heb ik geen handschoenen bij en zien mijn vingers serieus rood. Even voor half elf zijn we weer in zaaltje Vrolijke Vrienden, waar er nu redelijk wat volk is. Het laatste gedeelte brengt ons langs het kasteel van Ekspoel naar Oxdonk, een deelgemeente van Kapelle op den Bos en zo weer terug naar Laar. Om twaalf uur zijn we weer in het parochiezaaltje van Laar waar ik samen met Kurt nog een broodje met een zwarte pens eet. Het openingsweekend van het nieuwe wandeljaar is bijzonder goed meegevallen, ook voor volgend weekend geven ze sneeuw dus hopelijk worden het dan weer mooie tochten!
Op deze eerste wandelzaterdag van het nieuwe jaar trekken Vic en ikzelf naar Poederlee waar de Herentalse Wandelclub hun negentiende Driekoningentocht organiseren. Onderweg wijst de temperatuur -4 graden aan, net zoals vorig jaar is het koud, al was het toen nog kouder. Even na half acht rijden we de parking van voetbalclub Poederlee op, de startplaats is in het zaaltje naast het voetbalplein, vzw Den Kouter. Binnen is er al vrij veel volk, ik begroet enkele bekenden en wens hen het beste toe voor het komende jaar. Stipt acht uur zijn we de baan op voor de eerste dertig kilometer van het nieuwe jaar. De tocht loopt andersom ten opzichte van vorig jaar, simpel maar soms wel een succes omdat je alles anders ziet We komen voorbij de kapel van Zittaart, die rond 1885 gebouwd werd. De tocht loopt merendeel over veld- en bosweggetjes, best gevaarlijk want de ondergrond is bevrozen en ligt vol met putten. Na een uurtje zijn we voor de eerste keer aan het chalet van FC De Kroon, snel een stempeltje en weer verder, voorlopig hebben we nog geen honger of dorst. In dit tweede gedeelte passeren we het kasteel van Vorselaar, dat we vorig jaar gemist hebben door verkeerd te lopen. Dit prachtige kasteel is vermoedelijk gebouwd in de dertiende eeuw, er is spijtig genoeg niet veel informatie over. Op het water errond ligt een laag ijs, al zal dit waarschijnlijk nog niet te dik zijn. Even later komen we aan de "14 kapellekes" waar we even halt houden. Eigenlijk zijn er niet 14 maar 15 kapellen. In de Onze-Lieve-Vrouwekapel, toegewijd aan Onze-Lieve-Vrouw van Zeven Weeën, aan de noordzijde bevindt zich de eerste statie van de kruisweg, die vervolgt in een rij van 13 pijlerkapelletjes met een bidbankje ervoor. Aan de zuidkant vinden we een kapel die de Calvarieberg wordt genoemd. Deze kapellekes werden opgericht in 1860 door landbouwer Petrus Verhaert, die medio 19e eeuw met een zeis in zijn been had gemaaid. Hij kreeg de raad om het gewonde been regelmatig in de beerput te hangen opdat het goed zou genezen. Tijdens het genezingsproces zou Petrus beloofd hebben dat, als hij zijn been zou mogen behouden, hij uit dankbaarheid voor zijn genezing een kruisweg zou (laten) bouwen. Een paar minuutjes later komen we aan het chalet van VK Zegbroek, waar we een tweede keer controle hebben. Tijd voor een warme chocomelk en een broodje, Vic houdt het bij een koffie. Op deze controle maken we een lus van een kleine acht kilometer. Bij het buiten komen botsen we op Kurt van onze club, en hebben we even extra rust. Deze lus brengt ons vooral door het natuurgebied Lovenhoek, met zijn 145 hectare groot genoeg om een mooi stukje natuur voor de voeten te krijgen. De wolken beginnen meer en meer op te zetten, al blijft de sneeuw voorlopig weg. Onderweg ben ik nog getuige van een mooi intermezzo tussen Vic en een haan en zit deze mooie lus er al op. Binnen is het lekker warm en nemen we de tijd om terug iets te eten, ondertussen is ook Kurt binnen gekomen en zullen we de tocht met zijn drieën voortzetten. De laatste negen kilometer gaan langs veldwegen die er droog bijliggen, enkel op het einde is het een beetje sukkelen om geen natte voeten te krijgen. Even voor twee uur komen we weer aan de startzaal en zit deze jaaropener erop, na twee ice-tea's is het tijd om huiswaarts te keren. Het was een mooie verzorgde tocht, het jaar is goed begonnen
Ik ben Steven Jaspers
Ik ben een man en woon in Mechelen (België) en mijn beroep is Arbeider.
Ik ben geboren op 26/02/1973 en ben nu dus 51 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen, Voetbal.
Hier hebben we een half uurtje de tijd om iets te drinken, ondertussen is het buiten helemaal donker geworden. In het laatste stukje komen we nog aan de Visserskapel, en om even voor zeven uur zit mijn tweede euraudaxtocht erop. Binnen laat ik mijn boekjes afstempelen en besluit ik direct huiswaarts te keren, ik heb tenslotte nog een hele terugrit voor de boeg. Thuisgekomen en bij het invullen van mijn boekje besef ik dat ik aan het cafeetje Zeemeermin mijn twaalf duizendste kilometer stapte! Morgen word een rustdag, tot volgend weekend!
, tijdens mijn poging om er weg te raken val ik ook nog eens tegen de vlakte, gelukkig zijn het enkel mijn handen die vol slijk hangen en zijn mijn kleren gespaard gebleven. Na dit vuile voorval wandel ik door het dorpje Tourinnes-La-Grosse, bij het verlaten van het dorp gaat het een tweede keer mis, ik mis een pijltje naar rechts en na een tiental minuten heb ik door dat ik mis ben, weer terug en dan zie ik dat ik het nochtans zeer duidelijke pijltje gemist heb 
Na een bezoekje aan het dorp Nodebais kom ik weer aan de startzaal en heb ik veertien kilometer afgelegd. Binnen zet ik me even neer en eet ik een lekkere cervela.
Om half één ben ik weer in het zaaltje en zit deze tocht erop, binnen praat ik nog even met Marc en eet ik nog een pannenkoek terwijl ik kennis maak met Patrick, even later komt ook nog Filip bij me zitten. Om één uur is het tijd om huiswaarts te keren, tevreden na een mooi wandelweekend.
Na enkele minuutjes zoekwerk zijn we weer op het juiste spoor en gaan we tussen de voetbalvelden door weer naar de spoorweg die we nu volgen naar Hever. Na een kleine negen kilometer zijn we in het centrum van Hever waar we in parochiezaal Carpus controle hebben. Terwijl we een broodje eten en iets warms drinken komen ook Roger en Monique binnen, das ook weeral een tijdje geleden dat ik hun gezien had.
Ik ben Steven Jaspers
