Samen met Wim, Kristof en Jos zal ik deelnemen aan de Oxfam Trailwalk 2010 op 28 en 29 augustus. Meer info vindt u als u op de foto klikt. Onze groepsnaam is "De Genieters" en ons nummer 158.
Wanneer ik de auto uit de garage ga halen, voel ik dat het opletten geblazen wordt, het is spekglad. Ik haal Sonja op (Vic blijft ziek thuis) en een paar minuutjes later zijn we reeds op onze bestemming, zaal Bosuil in Schiplaken waar Tornado Boortmeerbeek hun jaarlijkse Wintertocht organiseert. In de zaal is Kurt met zijn vrouw Brigit en even later komen ook Jean en Suzanne bij ons zitten. We kiezen vandaag voor een kleinere afstand, 15 kilometer, die ik samen met Sonja en Brigit zal afleggen. Even voor half negen zijn we weg, en al na een paar honderd meter maak ik een eerste schuiver, het zal zeker de laatste niet zijn. Via de Lievekesbossen komen we aan de Leuvense vaart, die we volgen tot aan het sas van Boortmeerbeek. Iemand vertelt ons dat de boot die er ligt te zien is in "Man bijt hond" op Vrt, maar dan wel gefilmd aan het sas van Tildonk. We steken de Leuvensesteenweg over en gaan via het Schippersbos naar het centrum van Boortmeerbeek. Onderweg hebben we nog bijna geen enkele wandelaar gezien, ook vandaag hebben de mensen zich blijkbaar laten afschrikken door het weer. Het gaat langs de kerk en het politiekantoor naar het station waar we de spoorweg oversteken. Even verderop in het Broek gaat het mis, plots komen verschillende wandelaars uit alle richtingen die de weg aan het zoeken zijn. Gelukkig maak ik voor het vertrek altijd een foto van het parcours en dat helpt wel eens als je de weg kwijt bent Na enkele minuutjes zoekwerk zijn we weer op het juiste spoor en gaan we tussen de voetbalvelden door weer naar de spoorweg die we nu volgen naar Hever. Na een kleine negen kilometer zijn we in het centrum van Hever waar we in parochiezaal Carpus controle hebben. Terwijl we een broodje eten en iets warms drinken komen ook Roger en Monique binnen, das ook weeral een tijdje geleden dat ik hun gezien had. Na de controle verlaten we Hever en gaat het weer naar de Leuvensesteenweg, die we oversteken aan de lichten waar ze van die kleine Fiatjes verkopen. Na het oversteken van de Leuvense vaart volgen we het kanaal weer, het begint ook weer lichtjes te sneeuwen. Als laatste krijgen we een ommetje door de wijk Zevenbunder, waar we zien hoe een auto met een moeder in haar kinderen voorttrekt op een slee , niet erg verantwoord vind ik. Even voor half één zijn we terug in zaaltje Bosuil waar ik nog frietjes met stoofvlees eet, daarna snel naar huis want het is het Belgisch Kampioenschap Cyclocross op televisie.
Ondanks de smeekbede van de media om vandaag binnen te blijven wegens het slechte weer datzou losbarsten, sta ik toch vroeg op om naar Lier te rijden waar de Dauwstappers uit Edegem hun jaarlijkse Lispertocht organiseren. Het sneeuwt nog niet en even na zeven uur rij ik goed en wel de parking op van Sk Lierse, de startplaats is aan de overkant in zaaltje de Lispenaar. Er is bijna geen volk in de zaal, hopelijk hebben niet te veel mensen zich laten afschrikken door het weer. Ik zet me even bij Rikske, even later komen Jean en Suzanne toe en ook Fernand, Frans en Chantal arriveren in de zaal, echte wandelaars laten zich niet ontmoedigen door een beetje sneeuw en wind Ik kies vandaag voor het langste parcours van 25 kilometer, eerst een lusje van vijf en daarna een grote lus van zo'n twintig kilometer. Het kleine lusje is hetzelfde als vorig jaar, van de koude en de wind heb ik geen last want ik heb me goed ingeduffeld. Aan brasserie d'oud Lier is het splitsing en wandelen we langs de rand van Lier verderdoor. Aan de paal van de GR12 gaan we door het Spui, een gebouw dat gebouwd werd in 1508 en waar er twee sluizen in ondergebracht werden, de grote en de kleine Spui waarvan nu enkel nog de grote bestaat. Na een klein uurtje ben ik weer in de start en zet ik me even bij Frans en Rikske terwijl ik een warme chocolademelk en een broodje verorber. Het begin van de grote lus brengt ons via de spoorweglijn uit Lier, via Kloosterheide en natuurgebied Steenbeemden gaat het naar Kessel waar we aan het station in café Stationneke een tweede keer controle hebben. Het is ondertussen licht beginnen sneeuwen, van de voorspelde stormwind heb ik nog niet veel gemerkt Na de controle volgen we opnieuw de spoorlijn en gaat het naar het fort van Kessel waar we bijna volledig rond moeten gaan. Het fort maakte vroeger deel uit van de eerste verdedigingsgordel rond Antwerpen en werd gebouwd tussen 1908 en 1912, toen het klaar was werden de huizen in de omgeving platgebrand zodanig dat de soldaten in het fort een goed overzicht hadden Na dit ommetje volgen we weer een stukje spoorlijn om daarna de Kesselse Heide in te trekken. Hier is het echt ploeteren in de sneeuw, en uit de lucht dwarrelen er meer en meer vlokjes naar beneden. De stilte en de schoonheid van de witte Kesselse heide, meer dan de moeite waard om eens tot hier te komen! We verlaten dit natuurgebied en aan taverne De Beemden gaan we de dijk van de Nete op, een half uurtle later ben ik op de grens tussen Kessel en Emblem en ligt de derde controleplaats van deze tocht onder mij. Na een schuivende afdaling kom ik aan het chalet van visclub Sasvrienden, binnen zitten de medewerkers naar de tennisfinale Clijsters-Henin op tv te kijken, veel volk is hier nog niet geweest. Terwijl ik een lekker warm soepje eet en even meekijk naar televisie komt Kurt binnen, vijf minuutjes later vertrekken we samen voor de laatste acht kilometer. Tijdens dit laatste gedeelte worden de weersomstandigheden slechter, maar ook nu heb ik er nog steeds weinig last van. We gaan in Emblem door het Ven en de Emblemse heide, daarna krijgen we nog een ellendig lang stuk fietspad, gelukkig wind af , en rond half één zijn we terug in de zaal. Het is hier bijzonder kalm, er zijn nog maar een dikke honderdtal wandelaars komen opdagen, onterecht want de weersomstandigheden zijn zeker niet zo slecht als werd voorgesteld en de tocht op zich is zeer de moeite. We eten er nog een broodje met gebakken gehakt en een pannenkoek, vakkundig weggespoeld met een Palm Zonder ongelukken geraak ik goed en wel thuis, morgen bezoeken we Schiplaken.
Vannacht hebben de weergoden ons getrakteerd op een dun laagje sneeuw, gelukkig moet ik niet te ver rijden voor mijn eerste zondagwandeling van het nieuwe jaar. De Morgenstond uit Humbeek organiseert in Zemst-Laar haar Wintertocht, na een klein halfuurtje schuiven met de auto ben ik aan de kerk van Laar waar er nog veel parkeerplaats is. Het dorp zelf hier is me heel bekend, ik heb een vijftal jaren hier gevoetbald bij SK Laar, ondertussen toch ook alweer meer dan vijftien jaar geleden. In het parochiezaaltje is er nog niet teveel beweging, de moeilijk berijdbare wegen zitten hier zeker voor iets tussen. Kurt komt binnen terwijl ik mijn broodje aan het eten ben, samen zullen we het parcours van de twintig kilometer volgen. Even na achten zijn we op pad, vlak na de start is er al direct een splitsing en zit onze afstand alleen. Buiten is het wit en stil, het voelt ook een pak kouder aan dan gisteren. Ploeterend door de sneeuw gaan we richting het Dalemansbos, we laten het spijtig genoeg links liggen en gaan richting Hombeek, waar we aan het Heiken een eerste keer controle hebben in zaal Vrolijke Vrienden. Tijd voor een warme chocomelk en een broodje De lus die we maken op deze controle brengt ons naar de rand van Leest en weer terug. Onderweg heeft een bestelwagen zich vastgereden in de sneeuw, voor de rest zien we bijna niemand op de weg. Het sneeuwtapijt zorgt voor idyllische taferelen op de weiden, de dieren buiten zoeken in de witte ondergrond naar voedsel. Regelmatig houden we even halt om wat foto's te nemen, spijtig genoeg heb ik geen handschoenen bij en zien mijn vingers serieus rood. Even voor half elf zijn we weer in zaaltje Vrolijke Vrienden, waar er nu redelijk wat volk is. Het laatste gedeelte brengt ons langs het kasteel van Ekspoel naar Oxdonk, een deelgemeente van Kapelle op den Bos en zo weer terug naar Laar. Om twaalf uur zijn we weer in het parochiezaaltje van Laar waar ik samen met Kurt nog een broodje met een zwarte pens eet. Het openingsweekend van het nieuwe wandeljaar is bijzonder goed meegevallen, ook voor volgend weekend geven ze sneeuw dus hopelijk worden het dan weer mooie tochten!
Op deze eerste wandelzaterdag van het nieuwe jaar trekken Vic en ikzelf naar Poederlee waar de Herentalse Wandelclub hun negentiende Driekoningentocht organiseren. Onderweg wijst de temperatuur -4 graden aan, net zoals vorig jaar is het koud, al was het toen nog kouder. Even na half acht rijden we de parking van voetbalclub Poederlee op, de startplaats is in het zaaltje naast het voetbalplein, vzw Den Kouter. Binnen is er al vrij veel volk, ik begroet enkele bekenden en wens hen het beste toe voor het komende jaar. Stipt acht uur zijn we de baan op voor de eerste dertig kilometer van het nieuwe jaar. De tocht loopt andersom ten opzichte van vorig jaar, simpel maar soms wel een succes omdat je alles anders ziet We komen voorbij de kapel van Zittaart, die rond 1885 gebouwd werd. De tocht loopt merendeel over veld- en bosweggetjes, best gevaarlijk want de ondergrond is bevrozen en ligt vol met putten. Na een uurtje zijn we voor de eerste keer aan het chalet van FC De Kroon, snel een stempeltje en weer verder, voorlopig hebben we nog geen honger of dorst. In dit tweede gedeelte passeren we het kasteel van Vorselaar, dat we vorig jaar gemist hebben door verkeerd te lopen. Dit prachtige kasteel is vermoedelijk gebouwd in de dertiende eeuw, er is spijtig genoeg niet veel informatie over. Op het water errond ligt een laag ijs, al zal dit waarschijnlijk nog niet te dik zijn. Even later komen we aan de "14 kapellekes" waar we even halt houden. Eigenlijk zijn er niet 14 maar 15 kapellen. In de Onze-Lieve-Vrouwekapel, toegewijd aan Onze-Lieve-Vrouw van Zeven Weeën, aan de noordzijde bevindt zich de eerste statie van de kruisweg, die vervolgt in een rij van 13 pijlerkapelletjes met een bidbankje ervoor. Aan de zuidkant vinden we een kapel die de Calvarieberg wordt genoemd. Deze kapellekes werden opgericht in 1860 door landbouwer Petrus Verhaert, die medio 19e eeuw met een zeis in zijn been had gemaaid. Hij kreeg de raad om het gewonde been regelmatig in de beerput te hangen opdat het goed zou genezen. Tijdens het genezingsproces zou Petrus beloofd hebben dat, als hij zijn been zou mogen behouden, hij uit dankbaarheid voor zijn genezing een kruisweg zou (laten) bouwen. Een paar minuutjes later komen we aan het chalet van VK Zegbroek, waar we een tweede keer controle hebben. Tijd voor een warme chocomelk en een broodje, Vic houdt het bij een koffie. Op deze controle maken we een lus van een kleine acht kilometer. Bij het buiten komen botsen we op Kurt van onze club, en hebben we even extra rust. Deze lus brengt ons vooral door het natuurgebied Lovenhoek, met zijn 145 hectare groot genoeg om een mooi stukje natuur voor de voeten te krijgen. De wolken beginnen meer en meer op te zetten, al blijft de sneeuw voorlopig weg. Onderweg ben ik nog getuige van een mooi intermezzo tussen Vic en een haan en zit deze mooie lus er al op. Binnen is het lekker warm en nemen we de tijd om terug iets te eten, ondertussen is ook Kurt binnen gekomen en zullen we de tocht met zijn drieën voortzetten. De laatste negen kilometer gaan langs veldwegen die er droog bijliggen, enkel op het einde is het een beetje sukkelen om geen natte voeten te krijgen. Even voor twee uur komen we weer aan de startzaal en zit deze jaaropener erop, na twee ice-tea's is het tijd om huiswaarts te keren. Het was een mooie verzorgde tocht, het jaar is goed begonnen
Het is nog pikdonker als ik thuis vertrek naar Hoeilaart waar de IJsetrippers uit Overijse hun 27ste Zoniënwoudwandeltochten organiseren. Tijdens de rit regent het nog, maar als ik mijn auto parkeer houd het op en kom ik droog in RSB Het Groene Dal waar de start is. Je hebt hier twee zalen, in de bovenste is nog niemand, buiten de medewerkers natuurlijk, en ook in de onderste waar de inschrijving doorgaat is er nog niet teveel volk te bespeuren. Ik schrijf me in voor de dertig kilometer en om half acht kan ik eraan beginnen, na eerst een lekker broodje met gehakt gegeten te hebben Vorig jaar had het nog stevig gevrozen en ben ik gevallen na enkele honderden meters, nu is het een heel pak warmer maar ben ik toch wel voorzichtig met de natte bladeren op de grond. De eerste twee kilometer is het regelmatig zoeken naar de pijltjes, niet zo simpel in het donker zonder pillamp, maar na het verlaten van het centrum word het net op tijd klaar genoeg want we trekken het Zoniënwoud in. Dit woud rond het Brusselse heeft iets magisch, je kan er uren in rond lopen en elk seizoen is anders. We krijgen ook al een eerste klimmetje te verwerken over de Dumberg, lastig om boven te raken en zeker even lastig om weer beneden te geraken met de bladeren op de grond, je ziet zo goed als niets van de takken en het water eronder, gelukkig heb ik mijn wandelschoenen bewerkt met een waterdicht middel We gaan onder de R0 door en laten de andere afstanden voor wat ze zijn, even later hebben we een eerste keer controle in een boshut. Na de controle duiken we verder het woud in. Gelukkig regent het nog steeds niet en kan ik volop genieten van de prachtige omgeving, hier komt een mens echt tot rust. We vervoegen ons terug bij de andere afstanden waardoor het een beetje drukker word, ondertussen zijn er ook al vele joggers en mountain-bikers gearriveerd om ook te komen sporten in dit prachtige decor. Ik kom een jogger tegen met ontbloot bovenlijf, het is nu wel niet echt koud maar dit vind ik er toch wel wat over. Na een uurtje zijn we aan de rand van het woud in Oudergem waar we in een school een tweede keer controle hebben, tijd voor mijn buikje te vullen Op deze controle maken we een lus van een kleine acht kilometer. We bezoeken het domein van het Rood Klooster, een klooster dat is ontstaan in 1367, en dat de laatste jaren volop gerestaureerd word. Tussen de vijvers door komen we voorbij de oude molenaarswoning, de voormalige priorwoning (de enig overgebleven vleugel van het klooster) en de portierswoning. De restauratiewerken zouden volgend jaar afgewerkt zijn, een reden te meer om volgend jaar zeker terug te komen. Hierna is het tijd om door de verschillende langwerpige parkjes tussen Oudergem en Bosvoorde te wandelen, achtereenvolgens bezoeken we het Bergojepark, het Senypark en het Tenreukenpark. Aan het Axa-hoofdkantoor slaan we linksaf (nu weet ik waar mijn verzekeringsgeld naartoe gaat ) en trekken weer het woud in. De zon is er ondertussen helemaal doorgekomen en geeft me meer het gevoel van een lente- dan van een herfstwandeling. Als ik weer in de controlezaal kom zit het er goed vol, ik zet me met mijn colaatje dan maar in de gang. Het laatste stuk brengt me onderdoor het Leonardkruispunt, één van de drukste van België, en ik verbaas me erover dat je hier zeer makkelijk te voet op de autosnelweg geraakt. We verlaten definitief het woud en komen nog even over het grondgebied van Overijse onder een stralende zon, voorlopig is er van slecht weer nog geen sprake. Om half één ben ik weer in de startzaal, die nu propvol zit. Ik kijk op het bordje en zie dat er om 12 uur reeds meer dan 1700 deelnemers zijn, ergens anders hangt er een bordje dat de Brusselse parken sluiten om 12 uur omdat er rukwinden op komst zijn, daar heb ik vandaag zeker geen last van gehad. Na het eten van een broodje met een zwarte pens kan ik voldaan naar huis na een zeer mooie en geslaagde tocht!
Samen met Vic en Sonja rijden we met zijn drieën naar de grens met Nederland, meer bepaald naar Putte waar de Wandelende Krabben hun jaarlijkse Sint-Nicolaastocht organiseren. Na een klein ommetje bereiken we goed en wel sporthal De Biezen, binnen is het niet te druk en we drinken er nog een koffietje, broodjes zijn er spijtig genoeg niet We gaan vandaag voor het 18 kilometer-parcours, en even na negen uur zijn we op pad. Al na enkele meters worden we gescheiden van de andere wandelaars die het bos intrekken, enkel onze afstand gaat rechtdoor. Het weer is prachtig, het zonnetje schijnt volop en vele wandelaars wandelen enkel in t-shirt, een raar zicht voor de tijd van het jaar. We wandelen doorheen het Markiezaat De Brabantse Wal en even later doorheen Grenspark De Zoom, een stuk van de Kalmthoutse Heide. We lopen bijna letterlijk op de grenslijn van België en Nederland, soms weet ik niet eens in welk land ik ben Na twee uurtjes en tien kilometer verder komen we in Ossendrecht waar we in de hoeve Hoeks een eerste keer controle hebben. Even voor de controle staan twee zwarte pieten die ons pepernoten geven, kleine bolletjes die heel erg hard op speculoos lijken. We zetten ons buiten op een bankje en doen ons te goed aan een broodje en een zeer lekkere aspergesoep. In het tweede gedeelte brengen we een bezoekje aan het natuur- en recreatiedomein Groote Meer, in deze streek ligt het ene natuurgebied naast het andere blijkbaar. Even later is het weer de beurt aan Grenspark De Zoom waar we een lange zandweg dienen te volgen. Dankzij het zeer zonnige weer komt deze mooie streek nog beter tot uiting, diegene die hier niet zijn missen iets. Even voor we terug in Putte zijn passeren we een groot Joods kerkhof, Machsike Hadass, één van de drie Joodse begraafplaatsen in Woensdrecht. Er zouden hier ook veel Belgische Joden liggen, omdat er bij ons niet wordt gegarandeerd dat de begraafplaats eeuwig blijft liggen. Onze tweede controleplaats is in de kantine van De Batters, de softbalclub uit Putte. Ook hier is er binnen geen plaats en zetten we ons buiten op het terras in het zonnetje. Vanaf hier zou het maar 2,5 kilometer meer mogen zijn, het zouden er uiteindelijk zes worden! In dit laatste gedeelte is het de beurt aan het Moretusbos om een bezoekje te krijgen. Onderweg komen we voorbij de Gloriëtte, een theehuis uit 1768 dat op Nederlands grondgebied staat en een paar honderd meter verder staan we voor het kasteel Ravenhof, dit staat dan weer op Belgisch grondgebied. Na 21,5 kilometer komen we weer aan de sporthal en zit deze Sint-Nicolaastocht erop. Deze tocht van de Wandelende Krabben had zowel plus- als minpunten. Minpunten waren vooral het ontbreken aan broodjes in de startzaal en de foutieve kilometers op het einde, pluspunten waren het zeer mooie parcours en de prima bepijling dat samen met het mooie weer ervoor zorgden dat we toch een prima wandeldag achter de rug hebben.
Op aanraden van Vic en Sonja gaan we vandaag met zijn drieën naar Prosperpolder, een gehuchtje van Kieldrecht vlak aan de Nederlandse grens. Deze tocht in het kader van Vlaanderen Wandelt wordt georganiseerd door de Sportraad van Beveren en staat niet vermeld in de Marching, ik ben dus eens benieuwd wat het wordt. Na een dik half uur rijden en langs vele kleine weggetjes komen we aan in het gehuchtje, er staan hier nog geen twintig huizen en een kerk. De start is in het jeugdcentrum, als we binnenkomen moeten de tafels en de stoelen nog klaar gezet worden Na de inschrijving en een koffie zijn we klaar om te vertrekken, je hebt de keuze uit vier routes met elk zijn eigen kleur, wij kiezen voor de groene, de prosperpolderroute van een dikke zestien kilometer. Als we buitenkomen kunnen we direct onze paraplu opendoen, de wind maakt het er zeker niet makkelijker op. We verlaten het centrum (de straat uit ) en na tien minuutjes zijn we reeds in Nederland. We wandelen hier door de vlaktes, de regen en de wind hebben vrij spel. De twee torens van Doel blijven in het zicht, ook al is het zeer donker weer, een echte herfstdag. Als ik op de dijk klim (we blijven met het parcours beneden) heb ik een zeer mooi zicht over het Verdronken Land van Saeftinghe, met zijn 3200 hectare is dit prachtig stuk natuur één van de grootste en belangrijkste schorgebieden van Nederland. Op deze dijk hebben we een eerste keer controle in een tentje, gelukkig kunnen we droog én uit de wind zitten terwijl we genieten van een overheerlijk soepje! Het volgende gedeelte brengt ons naar de Schelde. Het is ondertussen opgehouden met regenen en dat wandelt toch een stuk aangenamer. Ook nu gaan we over de dijk in het gras om iets te kunnen zien van het mooie uitzicht, terwijl we eigenlijk beneden over het asfalt moeten gaan. We krijgen een prachtig zicht over de haven van Antwerpen, en dankzij de opklaringen kunnen we nu ook de torens van Doel heel wat beter zien. We laten de Schelde voor wat ze is en trekken terug meer het binnenland in. Na het oversteken van de grens zijn we weer in België en hebben we controle in Ouden Doel, waar de scouts ons verwennen met allerlei lekkers. Ik eet er een hot-dog en daarna een pannenkoek, de jenever of Hasseltse koffie laat ik aan mij voorbij gaan. Het laatste, korte gedeelte brengt ons weer naar het jeugdcentrum, binnen staan ondertussen al de tafels en stoelen op hun plaats en dit geeft toch een heel ander zicht dan vanmorgen. Na onze stempel en een drankje is het tijd om huiswaarts te keren, mijn broek is ondertussen dankzij de wind helemaal opgedroogd
Elf november is sinds vandaag niet enkel een geschiedkundig historische dag, vanaf vandaag is het ook de dag dat wandelgroep Flamingo hun laatste tocht organiseren, deze club stopt op het einde van het jaar na een bestaan sinds 1982. In zaal De Krekel zitten Vic en Sonja op me te wachten, en rond negen uur zijn we klaar voor een tocht van 22 kilometer doorheen deze buurgemeente van Mechelen. In het eerste gedeelte brengt de parcoursbouwer ons doorheen de Mispeldonk, een mooi stukje natuur gelegen tussen de Boeimeerbeek en de Dijle, waar je tussen de Gallowaykoeien loopt. Na een dik uur zijn we in een klein zaaltje te Peulis waar het controle is, Vic en ikzelf gaan direct verder voor de lus terwijl Sonja hier op ons blijft wachten. De lus brengt ons doorheen de Peultebossen, die vroeger de Krankhoevebossen werden genoemd. De naam Peulte, net zoals Peulis, is volgens de geschiedenis een vervorming van het woord Poli, een welgestelde familie uit het Mechelse in de jaren 1200 die eigenaar was van het grootse deel van Peulis. Het is hier een oase van rust, en ook hier staan er zeer veel paddestoelen, echt opvallend deze herfst. Na een klein uurtje zijn we weer in het zaaltje, met veel moeite kunnen we een stoel bemachtigen om even te rusten. Het laatste gedeelte van de tocht brengt ons door de natuur van Bonheiden tot aan de achterzijde van de Krankhoeve, waar we achter de sportterreinen door gaan. Als laatste maken we nog een ommetje langs het Zellaerkasteel. Ooit stond hier een Middeleeuwse burcht, maar in de periode 188-1892 werd er op deze plaats een neogotisch kasteel in witte zandsteen gebouwd. Als toetje passeren we nog de Blijdenberghoeve waar je lekkere ijsjes kan gaan eten, rond half twee staan we terug aan de parochiezaal en zit deze allerlaatste organisatie van Flamingo erop. Binnen eet ik nog een broodje en neem ik Katrien mee naar het station van Mechelen, zo'n feestdag in het midden van de week is snel voorbij!
Met hoofdpijn en een zeer droge mond sta ik om acht uur op (zaterdagavonden op Malinwa zijn soms zeer zwaar ) want ik heb om half negen met Rik afgesproken om samen naar Boortmeerbeek te gaan waar Tornado hun Wandel-Mee dag organiseren. Gelukkig is het maar tien minuutjes rijden, na een parkingplekje gevonden te hebben aan het station kunnen we naar de Gildezaal waar het vertrek is. Na een sterke koffie en een broodje ben ik klaar voor een tocht van twintig kilometer, verdeeld in drie stukken. Na een bezoekje aan het marktplein van Boortmeerbeek verlaten we het centrum en steken de drukke baan Mechelen-Leuven over, vriendelijk geholpen door twee helpers van de club die het verkeer tegenhouden. Even later staan we op de dijk van de Leuvense Vaart die we in de richting van Kampenhout volgen, voorbij Kampenhout-Sas gaat het rechtsaf en trekken we naar Haacht waar we in een schooltje controle hebben. Ik drink er snel twee ice-tea's, niet voor de warmte , binnenin mijn hoofd is het ondertussen ook opgeklaard! Tijd voor een lus op deze controle, na een ommetje door de wijk staan we aan de ingang van de brouwerij van Haacht waar het bier Primus gebrouwen wordt. Na het oversteken van de spoorweg gaan we de natuur in tot aan de rand van Buken, daarna gaat het weer terug naar het schooltje in Haacht. Binnen zitten Vic en Sonja samen met Suzanne en we zetten ons even bij hen. Met vier vertrekken we voor het laatste stukje dat vooral langs de straten en tussen de huizen doorgaat. Onderweg zien we nog wel verscheidene paddestoelen, het valt me op dat er dit jaar erg veel zijn. Na een uurtje zijn we weer in het Gildezaaltje waar het bijzonder druk is, blijkbaar wilden veel mensen nog genieten van dit mooie weer vandaag. Achteraan het gebouw is er nog een tweede zaaltje waar het heel wat rustiger is en waar we iets kunnen drinken en een zwarte pens met een broodje eten. Het wandelweekend zit er weeral op, woensdag gaan we naar Bonheiden voor de allerlaatste tocht van wandelgroep Flamingo!
Vanochtend al vroeg uit de veren voor de Duivelskuilwandeling te Kasterlee van de Pompoenstappers. Aan het Sancta Maria instituut staan nog niet te veel wagens, het is nog geen half acht en de weerman heeft zeer slecht weer voorspeld, al is het voorlopig nog droog. Na mijn inschrijving en een koffietje ben ik even voor acht uur klaar om te vertrekken, samen met Jan zullen we het parcours van 25 kilometer volgen. De pompoenstappers zijn bekend voor hun zeer mooie natuurwandelingen, en ook vandaag krijgen we al direct een mooi stukje natuur onder de voeten, het natuurgebied Hoge Mouw, een prachtig domein van 95 hectare dat gevormd is rond een landduin die vroeger een hoogte had van bijna dertig meter maar ondertussen dankzij de erosie al heel wat minder hoogte heeft. Na een uurtje zijn we reeds op de controle, het ontmoetingscentrum van Lichtaart. Na een koffietje maken we op deze controle een lus van zes kilometer. Over bos- en veldweggetjes gaat het naar camping Langenberg en weer terug naar Lichtaart. In de zaal zijn de broodjes aangekomen, samen met een soepje goed voor de innerlijke mens te versterken. Het derde gedeelte brengt ons terug een stukje korter bij Kasterlee, ook nu blijven we door de natuur wandelen, het is hier een prachtige streek! Na een uurtje zitten we aan 't Boslicht, een kampeerterrein met een groot gebouw waar vooral jeugdkampen doorgaan. In gebouw zelf hebben we een derde keer controle, we drinken er snel iets en gaan weer verder voor het laatste gedeelte van deze wandeling. In dit laatste gedeelte krijgen we nog de Duivelskuil te zien en trekken we over de Kabouterberg waar er veel kinderen aan het spelen zijn, ondanks het sombere weerbericht hebben we nog geen druppel regen gekregen. Stipt twaalf uur staan we terug op de speelplaats van het Instituut, ik neem afscheid van Jan die er nog een extra lusje gaat bij doen, ikzelf ga binnen in de zaal en trakteer mezelf op een lekkere pannenkoek en een warme chocomelk. Buiten begint het ondertussen te regenen, met een beetje geluk af en toe kan het leven toch mooi zijn
Na een kort nachtje rij ik in de vroegte naar Kumtich, de weerman heeft vanaf 's middags slecht weer gegeven dus probeer ik er zo vroeg mogelijk bij te zijn. De locale wandelclub Trip Trap organiseert haar pannenkoekentocht en dat kan nooit slecht zijn Als ik om half acht mijn auto parkeer komt Kurt van onze club ook juist aangereden en samen gaan we naar de startplaats. Er is hier al heel wat volk, blijkbaar zijn er nog mensen die voor de regen willen binnen zijn. Even voor achten vertrekken we samen voor het 22 kilometer parcours. We verlaten het dorpje en gaan naar Tienen via het Aardgat, een natuurgebied van zo'n 7 hectare. De zon is ondertussen aan de hemel verschenen en zorgt voor mooie plaatjes, voorlopig wijst niks erop dat het straks slecht weer wordt. Na een bezoekje aan het stadspark van Tienen hebben we even later controle in het chalet van Sparta Tienen. Binnen is het verschrikkelijk warm, mijn soep koelt maar niet af Op deze controle maken we een lus van maar liefst elf kilometer , best wel lang voor een gewone tocht. Via de Rozendaalbeekvallei gaat het omhoog naar Vissenaken, ik moet ondertussen mijn jas uitdoen want het wordt nu toch wel warm voor de tijd van het jaar. Na een klein bezoek aan het dorpje gaat het weer naar beneden richting Tienen, de wind komt ondertussen opzetten en zorgt voor verfrissing. Als we weer in het chalet zijn is het er zeer druk, en we vinden met moeite een plaatsje. Het laatste gedeelte brengt ons terug naar Kumtich via landelijke wegen. Even na twaalf uur zijn we weer in het chalet van Kumtich en kunnen we onze pannenkoek opeten, die eigenlijk best een beetje warmer mocht zijn. Trip Trap heeft voor een mooie wandelzondag gezorgd, en ook de wolken bleven weg zodanig dat we meer een lentedag hadden dan een herfstdag, hopelijk is het volgend weekend evenmooi weer.
Na een rit van een klein uurtje komen Vic, Sonja en ikzelf aan in Zottegem voor de Halloweentocht van wandelclub Egmont. Alhoewel je pas vanaf 16u mag vertrekken, en dat is de tijd dat we de zaal binnenstappen, zijn er reeds een dikke 500 mensen vertrokken. Bij de inschrijving krijgen we nog een wafel met chocolade en na het eten van een broodje zijn we klaar voor deze avondtocht van 22 kilometer. We vertrekken langs de achterkant van de school en gaan via het voetbalstadion naar het centrum van de stad. Overal staan er uitgeholde pompoenen met lichtjes in, hier hebben de organisatoren zeer veel werk ingestoken, prachtig Spijtig genoeg is het nog niet echt donker, anders had het effect nog mooier geweest. Via het station komen we in het centrum van de stad dat we volledig doorkruisen, daarna trekken we de natuur in en gaan naar Slijpen waar het in het ontmoetingscentrum controle is. Op deze controle maken we een lus van zeven en een halve kilometer. Ondertussen is het donker geworden en kunnen we onze zaklamp nemen, geen overbodige luxe op deze lus. Nu staan er geen pompoenen meer, begrijpelijk want op een tocht zoals deze doen er niet teveel wandelaars de grootste afstand. De lus brengt ons door de velden langs de Bostmolen de berg op, tijdens de afdaling hebben we een prachtig zicht op het verlichte Slijpen. Om half acht zijn we terug in het ontmoetingscentrum en kunnen we ons verwarmen aan een pompoensoepje. Op het laatste gedeelte is er vanalles en nog wat te zien en mee te maken, de lichtjes in de pompoenen komen nu volledig tot hun recht en zorgen voor een prachtig schouwspel. Aan de Zottegemse bibliotheek kan je aanschuiven voor allerlei lekkers, dit laten we links liggen wegens teveel volk. Ook aan het Gildenhuis en café De Zoeten Inval staan kraampjes waar je iets kan eten en drinken. Als laatste gaan we door domein Breivelde waar de volledige route is aangeduid met lichtjes en waar je onderweg nog een drankje krijgt aangeboden. Om negen uur komen we aan de zaal waar we vannamiddag vertrokken zijn, buiten neem ik een hamburger want mijn maag begint nu toch wel te knorren, daarna is het binnen tijd voor een pannenkoek en kunnen we rond half tien tevreden huiswaarts keren na een zeer geslaagde Halloweenwandeling.
Dankzij het winteruur kan ik een uurtje langer slapen, en als ik om even na zeven uur de parking oprij is het reeds licht, alles heeft zo zijn voor- en nadelen Vandaag zijn we te gast in een buurgemeente van Mechelen, namelijk in Sint-Katelijne-Waver waar de Kadodders hun dertiende Jan Kadoddertocht organiseren. Ik parkeer mijn auto op de plaats waar ik vroeger veel kwam, een magazijn waar ik reeds vele jaren geleden een tijdje gewerkt heb. Heel de tocht zal voor mij zeer bekend zijn, ik heb hier in de streek vroeger nog gewoond en zal dus vele zaken nog eens terugzien. Na een koffie en een broodje is het tijd om te beginnen aan het parcours van de dertig kilometer. Als eerste krijgen we een lus rond het fort Midzelen dat gebouwd is juist voor de eerste wereldoorlog. Daarna volgen we het vernieuwde fietspad en komen langs de achterkant binnen bij Petrivo, een zaak die gespecialiseerd is in tropische planten, bomen en dergelijke. We mogen doorheen de serre's langs de palmbomen, ik voel me weer op vakantie in Turkije In de winkel zelf hebben we een eerste keer controle, na mijn stempeltje ben ik snel weer weg. Het tweede gedeelte voert ons naar het gehucht Elzestraat. We komen aan het Sint-Michielskasteel, een neoclassicistisch kasteel dat omstreeks 1800 gebouwd werd. We bezoeken het parkje erachter en komen via het zwembad weer op de straat en gaan naar de Liersesteenweg. Aan het kerkhof steken we de baan over en even later sta ik voor de eerste keer in tuinbedrijf De Keyser waar het een tweede keer controle is. Deze keer neem ik wel de tijd om iets te eten en te drinken, er zit reeds meer dan negen kilometer van de tocht op. Op deze controleplaats maken we twee lussen, we moeten hier dus driemaal komen! De eerste lus brengt ons naar domein Roosendael waar we twee weken ook al te gast waren tijdens de marathon van Duffel. Aan de oevers van de Nete gaan we rechtsaf, we blijven onder de dijk en even later gaan we weer rechtsaf richting Elzestraat tot aan het kerkhof en moeten we even het zelfde stuk volgen als daarstraks. In het tuinbedrijf eet ik een soepje, het is er ondertussen al een pak drukker dan een uur geleden. De tweede lus laat ons passeren aan het fort van Walem en zo naar het centrum. We slaan rechtsaf richting domein Roosendael en komen aan de achterkant van het domein aan de oevers van de Nete, waar we nu wel de dijk opgaan. Via de oevers van de Nete komen we in domein Battenbroek waar we de keuze hebben tussen asfalt en natuur, asfalt brengt ons rond de Kleine Vijver, natuur blijft ervoor en is een klein stukje korter. Ik kies voor het natuurstuk, onderweg ben ik er zowel blij mee als dat ik er een beetje spijt van heb. Het is een prachtig stukje natuur, we klimmen over bomen en moeten over een paadje dat bijna dichtgegroeid is, spijtig genoeg heb ik dankzij het mooie weer mijn korte broek aan en de netels prikken blijkbaar ook in de maand oktober. Als we de wildernis verlaten komen we in de industriezone van Mechelen-Noord en komen we voorbij de wereldberoemde gebouwen uit "Familie" van de Vandenbossche's Een paar minuutjes later sta ik voor de derde keer in het tuinbedrijf, deze keer voor het laatst. Het voorlaatste gedeelte brengt ons via de rand van de beruchte R6 (jaarlijks vallen hier heel wat verkeersdoden) weer naar de platenfirma Petrivo waar ik op de controle Rik even zie. Ik stap direct verder want in de zaal zitten Vic en Sonja op me te wachten. In dit laatste kleine stukje krijgen we nog de Midzeelhoeve als attractie en lopen we zo binnen na een mooie tocht. Als toetje eet ik nog een lekkere pannekoek, daarna snel naar huis want vanavond word ik verwacht achter de kazerne om te supporteren voor mijn Malinwa tegen Anderlecht.
Na mijn twee succesvolle tochten in groep dit jaar besluit ik om eens deel te nemen aan een Euraudax-tocht, de eerste in de reeks voor een gouden arend. In Terhagen organiseert Euraudax Bohomen een tocht van 25 of 50 kilometer, met start in het clublokaal van de kleitrappers. Ik kies voor de 25 kilometer, in het lokaal word ik wat geholpen met het papierwerk door de ervaren wandelaars in deze discipline. Er zijn heel wat wandelaars die ik ken, gelukkig maar want ik was een beetje bang dat ik er niemand zou kennen. Stipt om negen uur zijn we op pad. We verlaten Terhagen en gaan een stukje doorheen De Schorre, even later zijn we in Boom waar we de A12 oversteken. We volgen de spoorweg naar Niel en in het dorpscentrum hebben we na acht kilometer een caférust. Binnen is het een drukte van jewelste, tenslotte komen we met zeventig personen binnenvallen. Ik zet me samen met Joost en Maaike buiten op het terras, waar we rustig een pintje drinken. Na de caférust komen we voorbij het kasteel Nielderbroek, daarna komen we voorbij de Laarkapel waar we een klein lusje maken door het Niels Broek, via het Ravenstein komen we op de Dijk van de Rupel. Even verderop hebben we onze eerste wagenrust waar we een lekker ijsje krijgen. We blijven de dijk volgen en een klein uurtje later staan we voor het appartement van onze baankapitein waar we een snoepje en een cola krijgen. Het laatste stukje brengt ons langs de oude steenbakkerijen van Boom en Terhagen. Langs de aanlegsteiger van Boom komen we voorbij het standbeeld van Robert Vekemans en het overblijfsel van de brug van Enschodt, en om veertien uur staan we weer aan het lokaal van De Kleitrappers. Binnen doen de meesten zich te goed aan een croqske, ik laat mijn wandelboekje, spaarkaart en mijn euraudax-boekje afstempelen en neem afscheid van mijn medewandelaars. Mijn eerste Euraudax-wandeling was een zeer plezierige ervaring, er zullen er dus nog volgen.
Vandaag rij ik samen met Rik naar Berlaar, waar WSV Berchlaer hun 20ste editie organiseren van de Nete-en Kastelentocht. Even voor achten zijn we in zaal Forum", terwijl we iets aan het eten zijn komt ook Kurt binnen en samen zullen we het 18 kilometer parcour volgen. Vannacht heeft het een beetje gevrozen en dit zorgt zo vroeg in de morgen voor mooie plaatjes, samen met de lichte mistvorming en de opkomende zon is het prachtig wandelen. Onderweg passeren we het Kesselhof, het kasteel dat reeds in 1374 werd vernoemd als "Goet ten Dyke". Het huidige kasteel werd gebouwd eind 19de begin twintigste eeuw en is nu in het bezit van de bekende modeontwerpster An Demeulemeester. Langs de dijken van de Nete gaan we naar Bevel waar we in de parochiezaal een eerste keer controle hebben. Tijd voor een warme choco, de temperatuur is buiten aan de frisse kant Tijd voor de lus op deze controle. We krijgen van de parcoursbouwer een prachtig stukje natuur voorgeschoteld, de Kruiskesberg. Het domein dankt zijn naam aan het Kruis en de bijhorende kapel dat vroeger een echt bedevaartsoord was. Hierrond is een heel domein met afwisselend bossen en open heidevelden, typisch voor deze streek. Aan de rand van Herenthout komen we voorbij het voetbalveld 't Hutteke, ooit waren we hier eens te gast met onze ploeg. Na een dik uurtje genieten zijn we weer in de parochiezaal van Bevel waar we een lekkere pannenkoek eten. In de zaal zitten ehr en der nog enkele clubleden, we gaan overal dan ook eens goeiedag zeggen. Het laatste gedeelte brengt ons weer naar Berlaar langs de oevers van de Nete. Onderweg komen we nog voorbij het Hof van Rameyen, een waterburcht daterend uit de dertiende en veertiende eeuw. In 1696 werd de burcht gerestaureerd en in 1888 volledig hersteld. Spijtig genoeg draaien we rechtsaf en zien we er bijna niks van, Rik gaat langs de andere kant om wat foto's te nemen. Daarna krijgen we nog het kleien kerkje en het oude gemeentehuis van Gestel te zien en even later zit onze zondagstocht erop. In de zaal eten we nog een zwarte pens met appelmoes, aan eten was er zeker geen gebrek!
Voor vandaag valt mijn keuze op Rillaar, waar WSC Langdorp hun vijfde Tienbundertocht organiseren. Ik schrijf me in voor de 30 kilometer, een lusje van vijf en daarna eentje van vijfentwintig, ik besluit eerst de grote lus te doen en daarna het kleintje. Iets na zeven begin ik eraan, het is nog wel pikdonker en af en toe even zoeken, maar het is zeer goed aangegeven en even later begint het licht te worden. Het Hageland is vrij heuvelachtig, het is dus een pittig parcours. Na het oversteken van de E314 gaan we even door het Tienbundersbos en hebben we na een uurtje controle in de voetbalkantine van FC Houwaart. Na mijn stempeltje (eigenlijk een gaatje in de kaart) ben ik direct weer weg, 't is nog iets te vroeg om te rusten. Het parcours stuurt ons door het Rafelsbroek naar Tielt, je kan de kerk van het dorpje van alle kanten zeer goed zien omdat het boven het dorp uitsteekt. De controle is iets verderop in Huize Hageland. Tijd voor een koffie en een broodje, ik heb er hier elf kilometer opzitten. Het derde deel brengt ons terug naar Houwaart. Onderweg doen we een stukje van de Alsbergwandeling, en hebben een prachtig panoramisch over de omgeving. Na een bezoekje aan de St. Donatuskapel gaat het naar het Walenbos en het Tielts Broek en zo weer naar het voetbalchalet waar het ondertussen een pak drukker is dan twee uurtjes geleden. In het chalet zitten enkele clubleden waar ik me even bijzet om mijn soepje op te eten. Het laatste stuk van deze grote lus gaat voornamelijk door het Tienbundersbos, waar het met de vallende bladeren en de verscheidene kleuren zeer mooi is deze tijd van het jaar. Na een steile afdaling gaat het linksaf en daar gaat het mis. Er liggen een paar plassen en ik loop op de hogere zandlagen die er glibberig bijliggen. Plots gebeurt het, ik schuif weg en voor ik het goed en wel besef lig ik half in het water. Heel mijn linkerkant is zeiknat en plakt van het slijk, je ziet het soms wel eens bij iemand anders maar denkt dat het je zelf nooit zal overkomen. Gelukkig is het niet al te ver meer naar het zaaltje in Rillaar, en onderweg besluit ik om het kleine lusje van vijf kilometer zo te laten, het is niet echt het weer om zo nat nog een uurtje extra rond te lopen. Gelukkig heb ik geen al te grote lichamelijke schade opgelopen, enkel een pijnlijk linkerscheenbeen en -knie maar het is precies niet al te ernstig. Morgen naar Berlaar, hopelijk zonder ongevallen
Ik ben Steven Jaspers
Ik ben een man en woon in Mechelen (België) en mijn beroep is Arbeider.
Ik ben geboren op 26/02/1973 en ben nu dus 51 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen, Voetbal.
Na enkele minuutjes zoekwerk zijn we weer op het juiste spoor en gaan we tussen de voetbalvelden door weer naar de spoorweg die we nu volgen naar Hever. Na een kleine negen kilometer zijn we in het centrum van Hever waar we in parochiezaal Carpus controle hebben. Terwijl we een broodje eten en iets warms drinken komen ook Roger en Monique binnen, das ook weeral een tijdje geleden dat ik hun gezien had.
, niet erg verantwoord vind ik. Even voor half één zijn we terug in zaaltje Bosuil waar ik nog frietjes met stoofvlees eet, daarna snel naar huis want het is het Belgisch Kampioenschap Cyclocross op televisie.
Zonder ongelukken geraak ik goed en wel thuis, morgen bezoeken we Schiplaken.
) en trekken weer het woud in. De zon is er ondertussen helemaal doorgekomen en geeft me meer het gevoel van een lente- dan van een herfstwandeling. Als ik weer in de controlezaal kom zit het er goed vol, ik zet me met mijn colaatje dan maar in de gang.
We gaan vandaag voor het 18 kilometer-parcours, en even na negen uur zijn we op pad.
Een paar minuutjes later sta ik voor de derde keer in het tuinbedrijf, deze keer voor het laatst.
Ik ben Steven Jaspers
