Samen met Wim, Kristof en Jos zal ik deelnemen aan de Oxfam Trailwalk 2010 op 28 en 29 augustus. Meer info vindt u als u op de foto klikt. Onze groepsnaam is "De Genieters" en ons nummer 158.
Vanochtend al vroeg uit de veren voor de Duivelskuilwandeling te Kasterlee van de Pompoenstappers. Aan het Sancta Maria instituut staan nog niet te veel wagens, het is nog geen half acht en de weerman heeft zeer slecht weer voorspeld, al is het voorlopig nog droog. Na mijn inschrijving en een koffietje ben ik even voor acht uur klaar om te vertrekken, samen met Jan zullen we het parcours van 25 kilometer volgen. De pompoenstappers zijn bekend voor hun zeer mooie natuurwandelingen, en ook vandaag krijgen we al direct een mooi stukje natuur onder de voeten, het natuurgebied Hoge Mouw, een prachtig domein van 95 hectare dat gevormd is rond een landduin die vroeger een hoogte had van bijna dertig meter maar ondertussen dankzij de erosie al heel wat minder hoogte heeft. Na een uurtje zijn we reeds op de controle, het ontmoetingscentrum van Lichtaart. Na een koffietje maken we op deze controle een lus van zes kilometer. Over bos- en veldweggetjes gaat het naar camping Langenberg en weer terug naar Lichtaart. In de zaal zijn de broodjes aangekomen, samen met een soepje goed voor de innerlijke mens te versterken. Het derde gedeelte brengt ons terug een stukje korter bij Kasterlee, ook nu blijven we door de natuur wandelen, het is hier een prachtige streek! Na een uurtje zitten we aan 't Boslicht, een kampeerterrein met een groot gebouw waar vooral jeugdkampen doorgaan. In gebouw zelf hebben we een derde keer controle, we drinken er snel iets en gaan weer verder voor het laatste gedeelte van deze wandeling. In dit laatste gedeelte krijgen we nog de Duivelskuil te zien en trekken we over de Kabouterberg waar er veel kinderen aan het spelen zijn, ondanks het sombere weerbericht hebben we nog geen druppel regen gekregen. Stipt twaalf uur staan we terug op de speelplaats van het Instituut, ik neem afscheid van Jan die er nog een extra lusje gaat bij doen, ikzelf ga binnen in de zaal en trakteer mezelf op een lekkere pannenkoek en een warme chocomelk. Buiten begint het ondertussen te regenen, met een beetje geluk af en toe kan het leven toch mooi zijn
Na een kort nachtje rij ik in de vroegte naar Kumtich, de weerman heeft vanaf 's middags slecht weer gegeven dus probeer ik er zo vroeg mogelijk bij te zijn. De locale wandelclub Trip Trap organiseert haar pannenkoekentocht en dat kan nooit slecht zijn Als ik om half acht mijn auto parkeer komt Kurt van onze club ook juist aangereden en samen gaan we naar de startplaats. Er is hier al heel wat volk, blijkbaar zijn er nog mensen die voor de regen willen binnen zijn. Even voor achten vertrekken we samen voor het 22 kilometer parcours. We verlaten het dorpje en gaan naar Tienen via het Aardgat, een natuurgebied van zo'n 7 hectare. De zon is ondertussen aan de hemel verschenen en zorgt voor mooie plaatjes, voorlopig wijst niks erop dat het straks slecht weer wordt. Na een bezoekje aan het stadspark van Tienen hebben we even later controle in het chalet van Sparta Tienen. Binnen is het verschrikkelijk warm, mijn soep koelt maar niet af Op deze controle maken we een lus van maar liefst elf kilometer , best wel lang voor een gewone tocht. Via de Rozendaalbeekvallei gaat het omhoog naar Vissenaken, ik moet ondertussen mijn jas uitdoen want het wordt nu toch wel warm voor de tijd van het jaar. Na een klein bezoek aan het dorpje gaat het weer naar beneden richting Tienen, de wind komt ondertussen opzetten en zorgt voor verfrissing. Als we weer in het chalet zijn is het er zeer druk, en we vinden met moeite een plaatsje. Het laatste gedeelte brengt ons terug naar Kumtich via landelijke wegen. Even na twaalf uur zijn we weer in het chalet van Kumtich en kunnen we onze pannenkoek opeten, die eigenlijk best een beetje warmer mocht zijn. Trip Trap heeft voor een mooie wandelzondag gezorgd, en ook de wolken bleven weg zodanig dat we meer een lentedag hadden dan een herfstdag, hopelijk is het volgend weekend evenmooi weer.
Na een rit van een klein uurtje komen Vic, Sonja en ikzelf aan in Zottegem voor de Halloweentocht van wandelclub Egmont. Alhoewel je pas vanaf 16u mag vertrekken, en dat is de tijd dat we de zaal binnenstappen, zijn er reeds een dikke 500 mensen vertrokken. Bij de inschrijving krijgen we nog een wafel met chocolade en na het eten van een broodje zijn we klaar voor deze avondtocht van 22 kilometer. We vertrekken langs de achterkant van de school en gaan via het voetbalstadion naar het centrum van de stad. Overal staan er uitgeholde pompoenen met lichtjes in, hier hebben de organisatoren zeer veel werk ingestoken, prachtig Spijtig genoeg is het nog niet echt donker, anders had het effect nog mooier geweest. Via het station komen we in het centrum van de stad dat we volledig doorkruisen, daarna trekken we de natuur in en gaan naar Slijpen waar het in het ontmoetingscentrum controle is. Op deze controle maken we een lus van zeven en een halve kilometer. Ondertussen is het donker geworden en kunnen we onze zaklamp nemen, geen overbodige luxe op deze lus. Nu staan er geen pompoenen meer, begrijpelijk want op een tocht zoals deze doen er niet teveel wandelaars de grootste afstand. De lus brengt ons door de velden langs de Bostmolen de berg op, tijdens de afdaling hebben we een prachtig zicht op het verlichte Slijpen. Om half acht zijn we terug in het ontmoetingscentrum en kunnen we ons verwarmen aan een pompoensoepje. Op het laatste gedeelte is er vanalles en nog wat te zien en mee te maken, de lichtjes in de pompoenen komen nu volledig tot hun recht en zorgen voor een prachtig schouwspel. Aan de Zottegemse bibliotheek kan je aanschuiven voor allerlei lekkers, dit laten we links liggen wegens teveel volk. Ook aan het Gildenhuis en café De Zoeten Inval staan kraampjes waar je iets kan eten en drinken. Als laatste gaan we door domein Breivelde waar de volledige route is aangeduid met lichtjes en waar je onderweg nog een drankje krijgt aangeboden. Om negen uur komen we aan de zaal waar we vannamiddag vertrokken zijn, buiten neem ik een hamburger want mijn maag begint nu toch wel te knorren, daarna is het binnen tijd voor een pannenkoek en kunnen we rond half tien tevreden huiswaarts keren na een zeer geslaagde Halloweenwandeling.
Dankzij het winteruur kan ik een uurtje langer slapen, en als ik om even na zeven uur de parking oprij is het reeds licht, alles heeft zo zijn voor- en nadelen Vandaag zijn we te gast in een buurgemeente van Mechelen, namelijk in Sint-Katelijne-Waver waar de Kadodders hun dertiende Jan Kadoddertocht organiseren. Ik parkeer mijn auto op de plaats waar ik vroeger veel kwam, een magazijn waar ik reeds vele jaren geleden een tijdje gewerkt heb. Heel de tocht zal voor mij zeer bekend zijn, ik heb hier in de streek vroeger nog gewoond en zal dus vele zaken nog eens terugzien. Na een koffie en een broodje is het tijd om te beginnen aan het parcours van de dertig kilometer. Als eerste krijgen we een lus rond het fort Midzelen dat gebouwd is juist voor de eerste wereldoorlog. Daarna volgen we het vernieuwde fietspad en komen langs de achterkant binnen bij Petrivo, een zaak die gespecialiseerd is in tropische planten, bomen en dergelijke. We mogen doorheen de serre's langs de palmbomen, ik voel me weer op vakantie in Turkije In de winkel zelf hebben we een eerste keer controle, na mijn stempeltje ben ik snel weer weg. Het tweede gedeelte voert ons naar het gehucht Elzestraat. We komen aan het Sint-Michielskasteel, een neoclassicistisch kasteel dat omstreeks 1800 gebouwd werd. We bezoeken het parkje erachter en komen via het zwembad weer op de straat en gaan naar de Liersesteenweg. Aan het kerkhof steken we de baan over en even later sta ik voor de eerste keer in tuinbedrijf De Keyser waar het een tweede keer controle is. Deze keer neem ik wel de tijd om iets te eten en te drinken, er zit reeds meer dan negen kilometer van de tocht op. Op deze controleplaats maken we twee lussen, we moeten hier dus driemaal komen! De eerste lus brengt ons naar domein Roosendael waar we twee weken ook al te gast waren tijdens de marathon van Duffel. Aan de oevers van de Nete gaan we rechtsaf, we blijven onder de dijk en even later gaan we weer rechtsaf richting Elzestraat tot aan het kerkhof en moeten we even het zelfde stuk volgen als daarstraks. In het tuinbedrijf eet ik een soepje, het is er ondertussen al een pak drukker dan een uur geleden. De tweede lus laat ons passeren aan het fort van Walem en zo naar het centrum. We slaan rechtsaf richting domein Roosendael en komen aan de achterkant van het domein aan de oevers van de Nete, waar we nu wel de dijk opgaan. Via de oevers van de Nete komen we in domein Battenbroek waar we de keuze hebben tussen asfalt en natuur, asfalt brengt ons rond de Kleine Vijver, natuur blijft ervoor en is een klein stukje korter. Ik kies voor het natuurstuk, onderweg ben ik er zowel blij mee als dat ik er een beetje spijt van heb. Het is een prachtig stukje natuur, we klimmen over bomen en moeten over een paadje dat bijna dichtgegroeid is, spijtig genoeg heb ik dankzij het mooie weer mijn korte broek aan en de netels prikken blijkbaar ook in de maand oktober. Als we de wildernis verlaten komen we in de industriezone van Mechelen-Noord en komen we voorbij de wereldberoemde gebouwen uit "Familie" van de Vandenbossche's Een paar minuutjes later sta ik voor de derde keer in het tuinbedrijf, deze keer voor het laatst. Het voorlaatste gedeelte brengt ons via de rand van de beruchte R6 (jaarlijks vallen hier heel wat verkeersdoden) weer naar de platenfirma Petrivo waar ik op de controle Rik even zie. Ik stap direct verder want in de zaal zitten Vic en Sonja op me te wachten. In dit laatste kleine stukje krijgen we nog de Midzeelhoeve als attractie en lopen we zo binnen na een mooie tocht. Als toetje eet ik nog een lekkere pannekoek, daarna snel naar huis want vanavond word ik verwacht achter de kazerne om te supporteren voor mijn Malinwa tegen Anderlecht.
Na mijn twee succesvolle tochten in groep dit jaar besluit ik om eens deel te nemen aan een Euraudax-tocht, de eerste in de reeks voor een gouden arend. In Terhagen organiseert Euraudax Bohomen een tocht van 25 of 50 kilometer, met start in het clublokaal van de kleitrappers. Ik kies voor de 25 kilometer, in het lokaal word ik wat geholpen met het papierwerk door de ervaren wandelaars in deze discipline. Er zijn heel wat wandelaars die ik ken, gelukkig maar want ik was een beetje bang dat ik er niemand zou kennen. Stipt om negen uur zijn we op pad. We verlaten Terhagen en gaan een stukje doorheen De Schorre, even later zijn we in Boom waar we de A12 oversteken. We volgen de spoorweg naar Niel en in het dorpscentrum hebben we na acht kilometer een caférust. Binnen is het een drukte van jewelste, tenslotte komen we met zeventig personen binnenvallen. Ik zet me samen met Joost en Maaike buiten op het terras, waar we rustig een pintje drinken. Na de caférust komen we voorbij het kasteel Nielderbroek, daarna komen we voorbij de Laarkapel waar we een klein lusje maken door het Niels Broek, via het Ravenstein komen we op de Dijk van de Rupel. Even verderop hebben we onze eerste wagenrust waar we een lekker ijsje krijgen. We blijven de dijk volgen en een klein uurtje later staan we voor het appartement van onze baankapitein waar we een snoepje en een cola krijgen. Het laatste stukje brengt ons langs de oude steenbakkerijen van Boom en Terhagen. Langs de aanlegsteiger van Boom komen we voorbij het standbeeld van Robert Vekemans en het overblijfsel van de brug van Enschodt, en om veertien uur staan we weer aan het lokaal van De Kleitrappers. Binnen doen de meesten zich te goed aan een croqske, ik laat mijn wandelboekje, spaarkaart en mijn euraudax-boekje afstempelen en neem afscheid van mijn medewandelaars. Mijn eerste Euraudax-wandeling was een zeer plezierige ervaring, er zullen er dus nog volgen.
Vandaag rij ik samen met Rik naar Berlaar, waar WSV Berchlaer hun 20ste editie organiseren van de Nete-en Kastelentocht. Even voor achten zijn we in zaal Forum", terwijl we iets aan het eten zijn komt ook Kurt binnen en samen zullen we het 18 kilometer parcour volgen. Vannacht heeft het een beetje gevrozen en dit zorgt zo vroeg in de morgen voor mooie plaatjes, samen met de lichte mistvorming en de opkomende zon is het prachtig wandelen. Onderweg passeren we het Kesselhof, het kasteel dat reeds in 1374 werd vernoemd als "Goet ten Dyke". Het huidige kasteel werd gebouwd eind 19de begin twintigste eeuw en is nu in het bezit van de bekende modeontwerpster An Demeulemeester. Langs de dijken van de Nete gaan we naar Bevel waar we in de parochiezaal een eerste keer controle hebben. Tijd voor een warme choco, de temperatuur is buiten aan de frisse kant Tijd voor de lus op deze controle. We krijgen van de parcoursbouwer een prachtig stukje natuur voorgeschoteld, de Kruiskesberg. Het domein dankt zijn naam aan het Kruis en de bijhorende kapel dat vroeger een echt bedevaartsoord was. Hierrond is een heel domein met afwisselend bossen en open heidevelden, typisch voor deze streek. Aan de rand van Herenthout komen we voorbij het voetbalveld 't Hutteke, ooit waren we hier eens te gast met onze ploeg. Na een dik uurtje genieten zijn we weer in de parochiezaal van Bevel waar we een lekkere pannenkoek eten. In de zaal zitten ehr en der nog enkele clubleden, we gaan overal dan ook eens goeiedag zeggen. Het laatste gedeelte brengt ons weer naar Berlaar langs de oevers van de Nete. Onderweg komen we nog voorbij het Hof van Rameyen, een waterburcht daterend uit de dertiende en veertiende eeuw. In 1696 werd de burcht gerestaureerd en in 1888 volledig hersteld. Spijtig genoeg draaien we rechtsaf en zien we er bijna niks van, Rik gaat langs de andere kant om wat foto's te nemen. Daarna krijgen we nog het kleien kerkje en het oude gemeentehuis van Gestel te zien en even later zit onze zondagstocht erop. In de zaal eten we nog een zwarte pens met appelmoes, aan eten was er zeker geen gebrek!
Voor vandaag valt mijn keuze op Rillaar, waar WSC Langdorp hun vijfde Tienbundertocht organiseren. Ik schrijf me in voor de 30 kilometer, een lusje van vijf en daarna eentje van vijfentwintig, ik besluit eerst de grote lus te doen en daarna het kleintje. Iets na zeven begin ik eraan, het is nog wel pikdonker en af en toe even zoeken, maar het is zeer goed aangegeven en even later begint het licht te worden. Het Hageland is vrij heuvelachtig, het is dus een pittig parcours. Na het oversteken van de E314 gaan we even door het Tienbundersbos en hebben we na een uurtje controle in de voetbalkantine van FC Houwaart. Na mijn stempeltje (eigenlijk een gaatje in de kaart) ben ik direct weer weg, 't is nog iets te vroeg om te rusten. Het parcours stuurt ons door het Rafelsbroek naar Tielt, je kan de kerk van het dorpje van alle kanten zeer goed zien omdat het boven het dorp uitsteekt. De controle is iets verderop in Huize Hageland. Tijd voor een koffie en een broodje, ik heb er hier elf kilometer opzitten. Het derde deel brengt ons terug naar Houwaart. Onderweg doen we een stukje van de Alsbergwandeling, en hebben een prachtig panoramisch over de omgeving. Na een bezoekje aan de St. Donatuskapel gaat het naar het Walenbos en het Tielts Broek en zo weer naar het voetbalchalet waar het ondertussen een pak drukker is dan twee uurtjes geleden. In het chalet zitten enkele clubleden waar ik me even bijzet om mijn soepje op te eten. Het laatste stuk van deze grote lus gaat voornamelijk door het Tienbundersbos, waar het met de vallende bladeren en de verscheidene kleuren zeer mooi is deze tijd van het jaar. Na een steile afdaling gaat het linksaf en daar gaat het mis. Er liggen een paar plassen en ik loop op de hogere zandlagen die er glibberig bijliggen. Plots gebeurt het, ik schuif weg en voor ik het goed en wel besef lig ik half in het water. Heel mijn linkerkant is zeiknat en plakt van het slijk, je ziet het soms wel eens bij iemand anders maar denkt dat het je zelf nooit zal overkomen. Gelukkig is het niet al te ver meer naar het zaaltje in Rillaar, en onderweg besluit ik om het kleine lusje van vijf kilometer zo te laten, het is niet echt het weer om zo nat nog een uurtje extra rond te lopen. Gelukkig heb ik geen al te grote lichamelijke schade opgelopen, enkel een pijnlijk linkerscheenbeen en -knie maar het is precies niet al te ernstig. Morgen naar Berlaar, hopelijk zonder ongevallen
Vandaag trekken Vic en ikzelf naar de Limburg, in het dorpje Bolderberg bij Zolder organiseren De Rakkers uit Hasselt hun maandagtocht. Het vertrek is in het parochiezaaltje, en van hieruit kan je drie verschillende lussen bewandelen, eentje van 9 kilometer, eentje van zes en eentje van drie. We besluiten om ze van groot naar klein te doen, en even na negen uur kunnen we op pad voor de grootste lus. Even na de splitsing komen we voorbij hostellerie De Kluis, aan het gebouw te zien wanen we ons even in Oostenrijk of Zwitserland. Van hieruit kan je verscheidene natuurwandelingen maken, elk parcours heeft er zijn eigen kleur. We trekken de natuur in en beklimmen de Galgeberg, al is dit meer een klein heuveltje dan een berg. De grond is er vrij drassig, zeker na de voorbije regenachtige dagen, en overal staan er paddestoelen, soms alleen maar soms ook met grote trossen samen, een prachtig beeld. Als we uit het bos komen kunnen we een glimp zien van de omloop van Terlamen, oftewel het circuit van Zolder, met zijn vier kilometer doorheen de bossen zeer gekend bij de autosportliefhebbers. We laten het asfalt voor wat het is en trekken terug het groen in langs de Bolderbergse heide en de Koeweide, en na een bezoek aan domein Bovy gaat het naar het parochiezaaltje. Tijd voor een broodje en een soep, de helft zit er reeds op met deze eerste lus. De tweede lus van vandaag, zes kilometer, leidt ons de andere kant uit. We gaan de Bolderberg zelf op en komen boven aan de Kluis, een gebouw uit het jaar 1673 met een hele geschiedenis. Tot 1880 woonden er twaalf kluizenaars, ondertussen is het sinds 1996 een beschermd monument en sinds de restauratie word het sinds 2006 terug bewoond. Het gebouw bestaat uit een woonhuis en een kapel die je kan bezoeken. Naast het gebouw staat een pelgrimskruis waar je symbolisch een steen kan een steen kan neerleggen, letterlijk je steentje bijdragen tot een mensvriendelijke samenleving. We dalen terug af tot aan de rand van de Grote Vijver en keren zo weer terug naar het zaaltje. De derde lus is een kort lusje dat ons langs de ingang van het racecircuit brengt en zo naar de vijver van Terlamen. Onderweg blijven we maar paddestoelen zien, enkel van de kabouters ontbreekt elk spoor Na een half uurtje zijn we weer terug en zit deze prachtige natuurwandeling erop. Na een broodje als middagmaal kunnen we tevreden huiswaarts keren, de werkweek kan beginnen
Ter gelegenheid van hun 20ste Ter Elsttocht zorgt Neteland Duffel voor een marathonafstand tijdens deze feesteditie. Even na half zes parkeer ik me aan het zwembad van Duffel en ga naar het Gildenhuis waar ik even moet wachten voor de deuren open zijn. Om kwart voor zes kunnen we binnen, ondertussen zijn Fernand en Chantal ook aangekomen en we zullen de tocht samen wandelen. We krijgen een speciale stempelkaart voor een t-shirt, ikzelf heb nummer zes, er zullen in totaal 66 mensen deze afstand afleggen. Stipt om zes uur zijn we weg, het is nog pikdonker en al snel hebben we ons zaklampje nodig in het park van Duffel. Reeds na twee en een halve kilometer krijgen we reeds een eerste stempeltje in zaal De Locht. We gaan direct verder, op deze controle maken we een lus van bijna negen kilometer doorheen de Lierse Polder. We blijven steeds in de buurt van de megadancing Illusion en horen de beats tot ver buiten de dancing, in een ver verleden was ik er zelf bijna wekelijks te vinden Via de dijk van de Nete komen we weer aan De Locht waar we een koffietje drinken en een broodje eten, buiten begint het nu toch eindelijk licht te worden. Er hangen donkere en dreigende wolken, gelukkig is het voorlopig nog droog. Na de controle maken we een ommetje door het centrum, steken de Nete over en langs de watervergaarbekkens van de Antwerpse Waterwerken verlaten we Duffel en trekken naar Walem door de Mosterdpot, een zes hectare groot natuurgebied met zijn hoeve. Daarna kan ik wat herinneringen ophalen in domein Roosendael, waar ik 's zomers nog geholpen heb ik het kleine cafeetje. Het domein was in de dertiende eeuw een abdij en later werd er een klooster op gebouwd, nu blijven er enkel nog de grote poort, het koetshuis, een ijskelder en wat archeologische vondsten van over. In Walem hebben we controle in een schooltje, ook hier krijgen we een stempeltje en zijn we direct weer verder. Nu volgt er een kort stukje van vijf kilometer naar Rumst waar wecontrole hebben bij visclub Hoop op Beet. Tijd voor even te zitten en iets te eten en te drinken, we hebben er reeds 24 kilometer opzitten. De terugweg naar Walem is een heel pak langer. We gaan over de Nete via de blauwe fietsersbruggen langs het voetbalveld van FC Walem, komen langs het Battenbroek en kunnen een glimp opvangen van de Grote Vijver. Daarna volgen we de Spildoornvijver en langs de oude watertoren gaan we achter het fort van Walem tot aan de rand van gehucht Elzestraat. We volgen het fietspad en komen zo weer in domein Roosendael en krijgen een kilometertje dubbel van daarstraks tot in het schooltje van Walem. Binnen is er geen plaatsje meer vrij, we zetten ons buiten met ons soepje op de kleine kinderbankjes en blazen even uit, ik vind het best warm en een regendruppel heb ik nog steeds niet gezien. Het laatste stuk van vandaag brengt voor ons vooral "de oude spoorwegberm", een stuk natuurgebied van bijna vijf kilometer lang en slechts een 50 meter breed. Dit gebied is een overblijfsel van de oude spoorlijn 27b, die van Wilrijk naar Mechelen liep. Ze dateert uit 1905, maar was na de tweede wereldoorlog niet meer rendabel. Het reizigersvervoer eindigde in 1959, het goederenverkeer in 1970, daarna werden de dwarsliggers en de rails weggenomen en nam de natuur de plaats weer in. Via de Maltahoeve gaan we over de spoorwegbrug langs het ziekenhuis naar ons eindpunt. De laatste tweehonderd meter begint het dan toch te regenen, gelukkig zit de tocht voor ons dan toch er juist op Binnen krijgen we voor onze volle stempelkaart een mooi t-shirt en genieten we nog na van onze inspanning met een lekkere pannenkoek. Morgen gaan we naar Zolder, niet om te racen maar om te wandelen
Vrijdagnacht had ik aan René beloofd dat ik vandaag naar Diepenbeek zou komen want zijn club De Schoverik organiseert een herfsttocht. Samen met Vic rijd ik naar ginder, na een goed uurtje zijn we aan het buurthuis Terlogt waar we kunnen parkeren op een groot grasveld. Binnen is er al redelijk wat volk ondanks dat het een weektocht is. We kiezen voor de 19 kilometer, mijn hiel heb ik goed ingepakt met een grote plakker over mijn blaar al doet het toch nog pijn als ik stap. Onmiddellijk na de start trekken we de velden in naar Vliermaalroot, ondanks dat de weerman regen voorspelt heeft is het voorlopig toch droog en zeker niet koud. Onderweg zien we verscheidene bomen waar er zich groene bollen in gevormd hebben, ik vraag me af welke bomen dit zijn. In het dorpscentrum staat er een kermis opgesteld, op dit vroege uur is er nog niks open. We wandelen verder en komen tussen de eerste boomgaarden, de perenbomen zijn hun vruchten reeds kwijt maar aan de appelbomen hangen grote dikke rode appels, de plukkers hebben een pak werk. Na anderhalf uur komen we toe in Romershoven waar we in het parochiezaaltje een eerste keer controle hebben. Na het eten van een broodje kunnen we beginnen aan het lusje van zes kilometer op deze controle. We verlaten de baan en krijgen een klein heuveltje voorgeschoteld dat best pittig is dankzij de steilte, gelukkig is het niet te hoog en even verderop gaat het al weer naar beneden. De parcoursbouwer brengt ons naar de rand van Hoeselt waar we een nieuw klimmetje krijgen. Hier staan er massa's fruitbomen, en ook hier hangen er per boom een massa appels, een mooi gezicht. Onderweg volgt er een poes ons, maar de hond heeft het gelukkig niet gezien. Ook de eerste spatjes vallen naar beneden, al valt het nog best mee. Na een goed uur zijn we terug in de parochiezaal, waar het ondertussen zeer druk geworden is. Ik informeer eens of René in de buurt is, maar hij zou op het parcours zitten voor te zien of alle pijltjes er nog hangen. Het laatste gedeelte voert ons via rustige wegen weer naar Diepenbeek, onderweg gaan we door het Jongenbos met zijn neoclassisistische kasteel uit 1844. De regen valt ondertussen harder en harder uit de grijze wolken, gelukkig heb ik mijn paraplu bij. Na een uurtje zijn we weer in het buurthuis en zit de tocht erop. Na het eten van een lekker broodje keren we tevreden huiswaarts, een nieuwe werkweek staat voor de deur
Vandaag, op werelddierendag, is er reeds de 18de Mechelse Gordel. Mijn eigen club Opsinjoorke staat in voor het wandelparcours, ik moet dus niet te ver voor mijn traditioneel klein tochtje na een lange-afstandstocht. De start is op de grote markt van Mechelen, ik vul een deelnemersformulier in en krijg een kaart met twee stukjes aan die je kan afscheuren, eentje voor een aquarius en eentje voor een t-shirt. Op de kaart zie ik dat je kan kiezen tussen vier verschillende afstanden, ik kies voor de zes kilometer "natuur", er is ook een verharde zes kilometer. Om twaalf uur kan ik starten, na vijftig meter houd ik al terug halt voor mijn aquarius Mijn blaar van gisteren is er nog, hopelijk heb ik er niet te veel last van. Ik neem de tijd om verschillende foto's te nemen op onze prachtige Grote Markt, zoals van het stadhuis, de Sint-Romboutstoren (onze 97 meter hoge trots), het postgebouw, het standbeeld van Margareta Van Oostenrijk enz... Via de IJzerenleen en de Lange Schipstraat kom ik aan de school Pitzemburg, welbekend bij ons thuis omdat de dochter er naar school gaat. Via de Kruidtuin verlaten we het centrum, na het oversteken van de Zandpoortvest zoeken we naast de Dijle rustiger oorden op. Ik steek de sluis over achter de Nekker en ga over de dijk tot aan het Mechels Broek, ik sla linksaf en ga over het smalle paadje tussen de vijver van de Nekker en de vijver van het Mechels Broek. Ik volg verder de Nekkervijver en kom zo aan de hoofdingang, daarna gaat het voorbij het cinemacomplex naar de Nekkerspoel. We steken terug de binnenring over en via het Gerechtsgebouw en de Stadsschouwburg naar de Veemarkt. De laatste honderden meters voeren ons terug naar de Grote Markt langs de zuilen van het Stadhuis. Op een terrasje van een terras zitten enkele clubbestuursleden waar ik me even bijzet. Na het verkrijgen van mijn stempeltje in mijn wandelboekje haal ik nog snel mijn t-shirt op en voert Brigit me naar huis, zo hoef ik niet op de bus te wachten.
Reeds voor het tweede jaar organiseert Luc zijn "100 van Beerse", een tocht van 100 kilometer in groep aan een tempo van zes kilometer per uur door de omgeving van Beerse. Om half acht arriveer ik aan het parochiezaaltje De Schrans, waar er al enkele wandelaars aanwezig zijn. De anderen komen één voor één binnen, sommigen ken ik al vrij goed, anderen heb ik nog nooit gezien maar zal ik wel in de loop van de tocht wat beter leren kennen. Het parcours bestaat uit vier lussen, telkens van 25 km, we zullen dus driemaal over onze bagage kunnen beschikken De bevoorrading onderweg zal gebeuren door de leden van het oxfam-trailwalk team van Luc, met name Patrick, Marc en Danny. Stipt om negen uur kunnen we de baan op voor de eerste lus richting Turnhout. De eerste kilometers lopen naast het kanaal en wandel ik naast Guy. Overal hoor je gepraat, de sfeer zit er al direct goed in. Even voorbij Vosselaar staat onze bevoorradingspost voor de eerste keer uitgestald. De keuze voor te eten en te drinken is zeer ruim, hier kunnen veel grote organisaties iets van leren. Luc leidt ons verder de mooie nacht in, het is zeker niet te koud en de maan geeft veel licht, hopelijk blijft het zo. Onderweg loop ik nu even bij Jan die hier uit de streek is. Ik heb hem al een paar keer gezien tijdens andere grote tochten maar nu leer ik hem beter kennen, hij leert me ook wat bij over de streek. We passeren Cartamundi, het grote speelkaartenfabriek van Turnhout en gaan verder naar Gierle door het Grotenhoutbos, waar onze drie bevoorraders hun standje hebben opgesteld aan een kappelletje. Hier nemen we ook afscheid van de schoonbroer van Luc die er de brui aan geeft, hij is niet gewent om aan deze snelheid te wandelen. Met vijftien trekken we verder, terug de E34 over naar Beerse waar we rond half twee aankomen en de eerste lus erop zit. Binnen in het zaaltje krijgen we eerst tomatensoep en daarna spaghetti, de innerlijke mens wordt serieus versterkt Om kwart na twee vertrekken we voor onze tweede lus langs Wechelderzande en Vosselaar. Deze keer wandel ik een stukje naast René en Jef, zo kom je met iedereen eens in contact en weet je altijd wel wat te vertellen. Juist voor Wechelderzande staat onze bevoorrading in een klein houten plaatsje waar je aardbeien kan kopen in automaten waar je bij mij in de buurt enkel brood in kan vinden In het volgend stukje loopt het even mis, Luc is in het bos de weg kwijt en moet even zoeken naar het juiste pad, zeer begrijpelijk hier in dit bos want alle wegjes lijken heel erg op elkaar en het is pikdonker. Onderweg hangt er nog een verloren pijltje van de plaatselijke wandelclub en even later hebben we weer onze bevoorrading. Het laatste gedeelte van lus twee brengt ons door domein Epelaar en tevens door het Echelpoelpark in Beerse zelf. Even voor zeven zijn we weer in het parochiezaaltje en zit de helft er reeds op. We krijgen ons ontbijt voorgeschoteld, boterhammetjes met beleg naar keuze met een yoghurtje als dessert. Ik doe mijn lange broek uit en trek een korte aan, ook mijn trainingsvestje gaat de zak in, mijn trui houd ik wel aan want ze geven stevige wind en dat houd de gevoelstemperatuur toch wel aan de lage kant. Om half acht beginnen we aan de derde lus, ondertussen is het buiten licht geworden en kunnen we beginnen genieten van het mooie Kempense uitzicht hier. Via natuurgebied Blackheide gaat het naar Sint-Jozef, waar we weer bevoorrading hebben. In deze lus zal het om de zes kilometer bevoorrading zijn, ideaal na deze afstand voor mezelf! Even rusten en weer weg, het begint al wat moeizamer te gaan bij sommigen, inclusief mezelf. We gaan door het domein Hoge Bergen-Ekstergoor, waar er hard wordt gewerkt aan wandelpaden en hutten en dergelijke. Hier krijgen we een bijzonder lastig stuk waar we bijna letterlijk over het houtafval moeten, toen Luc hier zijn voorbereidend werk kwam doen was er nog een padje, en voel ik aan mijn voetzolen dat we reeds een heel eind weg zijn. In Oostmalle staat onze post er weer, ik plof me even neer op een bankje en geniet van deze vijf wandelvrije minuten Het volgende stuk gaat over veld-en bosweggetjes naar Vlimmeren, en na onze post in het centrum gaat het weer richting Beerse, maar niet zonder eerst een grote zandstrook te moeten doorstaan. Ik raak stilaan meer achterop, gelukkig komen Jef of Hervé me regelmatig ophalen en brengen me weer bij de groep, zo'n beetje zoals in de koers. Achteraan mijn rechterhiel voel ik een branderige plek, en ook al wandel ik veel een blaar kan je altijd wel eens krijgen Even na twaalf zijn we weer in zaal De Schrans waar het middagmaal op ons staat te wachten, broodjes met kaas, hesp of salami. Bart deelt mee dat hij er mee stopt, na een zeer lange inactiviteit was dit zijn eerste deelname terug aan een lange-afstandstocht en heeft hij toch wel 75 kilometer op zijn teller vandaag, knap! Na lang twijfelen besluit ik om voor de laatste lus mijn paraplu mee te nemen, de wolken wordn dreigender en ook de wind neemt fors toe! Om kwart voor één is het tijd voor de vierde en laatste lus, deze keer gaan we in noordelijke richting naar Merksplas. Na een bezoekje aan de kermis, alles was nog dicht, krijgen we aan het kerkhof bevoorrading. Het begint te miezeren en ik open even mijn paraplu, niet voor lang want het water dat valt is de moeite niet en de wind zorgt ervoor dat het bijna onmogelijk is om met mijn paraplu verder te gaan. Vanaf hier volgen we een afgepijld parcours van zo'n twaalf kilometer, Luc maakt van de gelegenheid gebruik om zich eens wat meer tussen ons te voegen en anderen het kopwerk te laten doen. Na een zeer dringende sanitaire stop (teveel fruit ) heb ik een paar honderd meter achterstand op de groep die ik al joggend probeer te overbruggen, Jef heeft zich wat laten afzakken en samen halen we de rest weer in. Juist op tijd want nu moeten we over een lange zandweg in een open vlakte waar de wind vrij spel heeft. Mijn laatste energie gaat naar het opboksen tegen de wind, de laatste loodjes wegen het zwaarst zeggen ze altijd. Op de zandweg hebben we een laatste keer bevoorrading, de tocht loopt op zijn einde. De laatste kilometers loop ik weer achteraan ons groepje samen met Jan en Noël, een wandelaar uit Holsbeek die ik vandaag heb leren kennen. Even na vijf uur zit mijn laatste honderd kilometertocht van het jaar erop, binnen krijgen we nog een mooi diploma als aandenken. Om half zes rijd ik samen met Hervé naar Mechelen, met de trein vanuit Mechelen is hij sneller thuis en ik heb iemand als gezelschap voor de lastige terugrit, allebei tevreden dus Deze tocht doorheen de Kempen was zeer geslaagd, Luc heeft voor een mooi gevarieerd parcours gezorgd en zijn drie makkers zorgden ervoor dat we onderweg nooit honger of dorst hadden, mijn dank daarvoor, het was echt top! Verder wil ik ook mijn medewandelaars bedanken voor de fijne twintig uur die ik met hen mocht doorbrengen, het was een fantastische afsluiter van mijn lange-afstandsjaar
Al vroeg uit de veren voor een kort ritje naar Kampenhout waar de houtheimstappers hun 26e Houtheimtochten organiseren. De start is in Ons Tehuis Brabant, een centrum voor mensen met een mentale handicap. Onderweg is het toch wel opletten geblazen want er hangt een vrij dichte mist, zonder ongelukken raak ik op de parking en heb een plaatsje vlak voor de ingang, mijn beloning voor het vroege opstaan Ik drink nog snel een koffietje en schrijf me in, ondertussen komt Kurt binnen en ook nog enkele andere clubleden zijn er vroeg bij. Ik kies voor de langste afstand van vandaag, 28 kilometer, maar ik maak eerst het kleine lusje van acht kilometer omdat ik om half negen met Vic en Sonja heb afgesproken die de 20 zullen doen. Even na zeven uur vertrek ik, en na enkele honderden meters loopt het al mis in het donkere bos. Het is er wat zoeken omdat het nog vrij donker is, vrij snel vind ik weer het goede pad en kan nog enkele wandelaars roepen die ook mis waren. Het lusje brengt ons door de natuur langs de Sint Servaaskapel, de mist maakt het landschap zeer mysterieus maar wel adembenemend. Op het eind komt de zon er stilaan door, wat me een paar zeer mooie foto's oplevert. Aan de start is het ondertussen heel druk, de mensen moeten hun auto al vrij ver op de baan zetten. Binnen eet ik een broodje, ondertussen komen Vic en Sonja binnen en even later kunnen we samen vertrekken. Het volgende gedeelte brengt ons via het Hellebos naar Perk, de zon komt er steeds beter door en de mist verdwijnt, het wordt weeral een prachtige dag voor de tijd van het jaar. De controle is in zaaltje Teniers, waar we straks nog eens zullen terugkomen. Nu leidt de parcoursbouwer ons naar Melsbroek via het Floordambos, een zeven hectare groot natuurgebied. We passeren nog het Ravaartkasteel en gaan rond het golfterrein, waarna we controle hebben in het café Onder den Toren. Binnen staat er een tekst van Kim Gevaert en Tia Hellebaut op de muur, en blijkbaar is er hier ook een supportersclub voor de paars-witten uit Anderlecht, allemaal vergane gloriën dus Het volgende stuk heeft zowat alles wat een wandelaar graag heeft, velden en bossen en op het einde een stukje architectuur uit het verleden dankzij het kasteel van Ribaucourt. De oude burcht die volledig omgeven is door water dateert uit de twaalfde eeuw. In de 12de eeuw bestond dit kasteel enkel uit een versterkte houten toren; later werd die uit steen gebouwd. Deze toren bevond zich op de plaats van het huidige voorterras en diende als uitkijkpost en voorhoede voor de andere heerlijkheden in de omgeving, tot op het ogenblik dat de heren van Perk zich hier kwamen vestigen en het kasteel gingen uitbreiden. Godefridus van Schoten was de eerste heer van Perk, en wordt vermeld in de Vrijheidskeure van Vilvoorde uit 1196. Gedurende de Franse overheersing in 1809 werd Perk aangekocht door Pieter Bounder van Melsbroek, een Frans officier. Deze verkocht zijn goederen in 1833 aan graaf Prosper Christyn de Ribaucourt, die senator was voor Dendermonde. De huidige graaf Daniël de Ribaucourt is nog steeds heer van Perk. Het kasteel wordt gerekend onder de mooiste heerlijkheden in de omgeving van Brussel. Het telt meer dan 200 kamers en werd in de loop der tijden herhaaldelijk aangepast aan de noden van de toenmalige bewoners. Het huidige kasteel dateert deels uit de 17de en deels uit de 18de eeuw en is herbouwd in de 19de eeuw. Ik maak een praatje met de boswachter die aan het kasteel staat, hij vertelt me dat ze het kasteel weer aan het renoveren zijn. Even later zijn we weer in zaal Teniers waar we onze laatste controle hebben vandaag. Het laatste stukje brengt ons weer terug naar de startplaats waar het vrij druk is. Deze tocht is één van de Chimaywandelingen, buitenstaat er dan ook een tentje waar je Chimaykaas kan proeven en binnen vloeit de Chimay rijkelijk. Ik neem een blonde Chimay, samen met een pannekoek is dit een mooi einde van een zeer geslaagd wandelweekend met twee zeer mooie tochten dit weekend onder een stralende zon! Buiten het buiten gaan krijg ik van een koppel dat ik ken van zien een foto van mijn aankomst in Bornem, waarvoor mijn dank! Spijtig genoeg ken ik de mensen hun naam niet, de volgende keer dat ik ze zie ga ik dat zeker eens vragen! Volgende vrijdag staat er in Beerse een tocht van 100 kilometer op het programma, de laatste van 2009 voor mij, hopelijk met even mooi weer als dit weekend.
Vanmorgen om half negen komen Vic en Sonja ons oppikken en met zijn vieren rijden we naar Huldenberg aan de zuidrand van Brussel, waar de Ijsetrippers uit Overijse hun Ijsewandeltocht organiseren. De start is in het zaaltje 't Pakhuis, het oude pakhuis van de brouwerij Saint-Roch, waar het geweldig druk is dankzij een volle bus wandelaars die juist afgezet is. We vinden toch een plaatsje in de hoek en na een ontbijt (broodje met koffie) kunnen we beginnen. We kiezen voor het parcours van de twaalf kilometer, al vrij snel na de start volgen we de oevers van de Yse, erna krijgen we een stevig klimmetje en hebben we een prachtig zicht op Huldenberg-dorp. De mist is ondertussen volledig verdwenen en er is geen wolkje aan de lucht, een prachtige nazomerdag. Na een lange afdaling belanden we in het Margijsbos, een restant van het uitgestrekte Kolenwoud, een prachtig stukje natuur waar het wel een heel pak frisser is dan daarjuist in het zonnetje. We verlaten het bos en hebben controle in Loonbeek, waar we ons buiten op het terras zetten en volop genieten van het mooie nazomerweer. Het tweede gedeelte laat ons eerst even kennis maken met de villa's van Loonbeek, even verder moeten we halt houden want er zijn drie koeien op de baan die terug hun wei in moeten. Na dit speciale intermezzo is het weer tijd om een klimmetje te maken, weer naar beneden en volgen we de Yse weer terug naar Huldenberg, ditmaal langs de rand van het Margijsbos. Op het eind krijgen we nog een klimmetje met de Rattenberg, langs het voetbalveld gaat het terug naar 't Pakhuis dat we even na twaalf bereiken. Het was een zeer mooie wandeling onder een stralende zon, we kunnen tevreden terugblikken op een geslaagde uitstap!
Vandaag organiseert Neteland Duffel een speciale tocht ter ere van het 700-jarig bestaan van het dorp Schriek, de Sint-Janswandeling. Ik ben er vroeg bij, maak nog even een ommetje met de auto dankzij de wegenwerken , en vind een plaatsje vlak voor de deur van het cultureel centrum waar de start gegeven word. Binnen is het nog vrij rustig, ik kijk even op de kaart en besluit het parcours van de dertig kilometer te bewandelen. Er hangen affiches uit dat je een trofee per wandelclub kan krijgen als je met alle leden samen meer dan 700 kilometer stapt, ben benieuwd dat onze club dit zal halen. Stipt half acht start ik, bijna onmiddellijk gaan we de natuur in. Het is nog half donker en de mist hangt zeer laag hier, ik probeer er enkele foto's van te nemen waarvan er spijtig genoeg een paar van mislukken. We krijgen het gebied "de Bolloheide" onder de voeten, een mooi stukje heide. Bij het verlaten van dit stukje natuur hangen er affiches omhoog om ons te waarschuwen voor de processierupsen en dat de doorgang afgeraden word, fijn dat ze dit aan de uitgang hangen en niet aan de ingang We wandelen het dorp Grootlo in en hebben een eerste keer controle in zaal Magneet. Ik eet er een broodje en drink een frisse cola, buiten is het al vrij warm maar zijn er toch ook redelijk veel donkere wolken, hopelijk blijft het droog. Op deze controle maken we een lus van zo'n dikke zeven kilometer. Ook hier is het parcours meestal over veldwegen en in bossen, mooi en rustig om te wandelen Met de wolken gaat het de goede richting uit, ze verdwijnen stilaan en tegen dat ik terug in Grootlo ben is er enkel nog een stralende blauwe hemel te zien. Nu volgt er een kort stukje weer naar Schriek, de controle is in het KLJ-gebouw, en daar drink ik een frisse cola, buiten is het ondertussen zomers warm, waarschijnlijk de laatste keer dat we in 2009 zulk weer krijgen. Het volgende gedeelte brengt ons door de natuur van Grasheide naar de visput waar het in het clublokaal een laatste keer controle is. Hier verlaten de marathon-afstand wandelaars ons, wij gaan in rechte lijn weer terug naar Schriek. In het centrum kunnen we nog van kortbij zien waarom we vanmorgen met de auto een omleiding gekregen hebben, om half één ben ik weer in het cultureel centrum. Na het afstempelen van mijn boekje eet ik er nog vidée met frietjes aan democratische prijzen, daarna gaat het huiswaarts. Morgen kan ik niet wandelen want dan ben ik van dienst tijdens de organisatie van mijn club
Vandaag is het de vierde en laatste dag van de wandel-4-daagse van de Sint-Janstappers uit Essen. Als ik met de trein in Antwerpen-Centraal overstap kom ik Rikske tegen en samen reizen we verder naar Wildert, waar de start is. Vanaf het station tot zaal Flora is het maar een kleine tweehonderd meter, samen met Rik drink ik nog een koffie en vertrek voor het parcours van de 18 kilometer. Eerst maak ik de lus van zo'n zes kilometer. Alhoewel het een pak zonniger is dan gisteren voelt het toch wel frisser aan dankzij de wind, hoe korter bij Nederland hoe meer wind Reeds van in de verte zie je de bakkersmolen van Wildert liggen, en even later komen we er ook voorbij. De molen zelf ziet er nog prachtig uit, maar dat is niet moeilijk als je weet dat hij pas in 1980 gebouwd is Er is hier een heel complex rond deze molen, met ook een stoommuseum, een bakkerij, een taverne en rond de molen ligt een treinspoor waar je in de zomermaanden met een stoomtreintje kunt rondrijden. We laten de molen voor wat hij is en gaan verder op onze route, langs de spoorweg gaat het terug naar het zaaltje. Ik laat er mijn boekje al afstempelen want straks in de tweede lus passeer ik het station en de laatste tweehonderd meter naar het zaaltje heb ik daarstraks al eens afgelegd. Het tweede gedeelte wordt een mooi natuurstuk. We doorkruisen het domein Van Dijk, onderweg staan er vele bordjes die ons iets bijleren over de natuur en zijn bewoners. Na een uurtje ben ik in de tennisclub waar het controle is. Binnen is het vrij druk, er zit een grote groep Nederlanders die even later samen vertrekken. Ook het laatste gedeelte gaat door het domein. Bij het buiten komen word ik gevolgd door een hond, blijkbaar hier in de buurt weggelopen. Als ik na een paar minuutjes de groep Nederlanders passeer blijft hij daarbij, hopelijk vindt hij zijn thuis terug. In het domein zelf word er vrij veel chalets gebouwd, waarschijnlijk buitenverblijven maar in België weet je maar nooit , er staan in ieder geval prachtstukken tussen. Als ik aan het station passeer heb ik nog vijf minuutjes over, en ook Rikske staat te wachten op de trein die even later ons naar Antwerpen brengt. Het komende wandelweekend zal maar uit één dag bestaan, zaterdag in Schriek. Zondag is het onze eigen tocht in Mechelen, dus moet er gewerkt worden!
8ste Herdenkingstocht Marc Verstraeten te Zottegem
Na twee dagen rust is het tijd om de beentjes nog eens te laten bewegen, mijn keuze valt vandaag op de organisatie van Egmont uit Zottegem omdat dit voor mij het makkelijkst bereikbaar is met de trein. Na een reis van bijna anderhalf uur ben ik om half tien in Zottegem, en na tien minuutjes stappen bereik ik de startzaal. Snel nog een broodje en dan op pad voor de 18 kilometer. Het eerste gedeelte brengt ons langs smalle wegen naar de controle in één van de kleine dorpjes in de omtrek van Zottegem. Even voor de controle zie ik Clement, die onlangs naar Compostella geweest is. In de controle eet ik een braadworst en ben ik snel weer op pad voor de lus op deze controle. De lus brengt ons door de gehuchten Steenbergen en Ten Ede, na een uurtje sta ik terug in zaal De Gilde voor mijn tweede controle. De laatste vier kilometer gaan weer terug naar Zottegem langs het dorpje Godveerdegem. Om kwart na één zit de tocht erop, binnen zet ik me nog even bij Annemie en een kwartiertje later is het tijd om naar het station te gaan. Zonder vertragingen geraak ik weer thuis, morgen breng ik een bezoekje aan Wildert.
Enkele weken geleden had ik me reeds ingeschreven voor de "80 van de Langstraat", een Kennedymars die georganiseerd wordt in Waalwijk. Vorige week kreeg ik in de bus mijn startnummer, 2669, een boekje met uitleg en de champion chip die je aan je schoenen moet bevestigen, hetzelfde principe dan in Bornem dus. Na een rit van een dik uur kom ik aan in Waalwijk, ik volg de bordjes voor de parking aan de Taxandriaweg en voor drie euro kan ik er mijn auto bewaakt laten staan tot morgen. Ik eet in de auto mijn boterhammetjes op en drink nog iets, daarna neem ik mijn spullen en ga op zoek naar de startplaats. Bij het verlaten van de parking kom ik een bekende tegen van het W4W-forum, hij weet de weg en samen gaan we naar het plein waar het morgenmiddag zal eindigen, op nog geen tweehonderd meter van de auto af De start is nog een beetje verder, op een ander plein. Hier staan Rudi en Caroline, het snelle koppel uit Geel en samen met hen wacht ik tot het tijd is om te starten. Om kwart voor negen wandelen we in groep naar het Unnaplein, op een podium worden er nog wat weetjes en dergelijke vertelt, het enige dat ik ervan onthoud is dat we met 2907 deelnemers zijn Stipt om negen uur kunnen we vertrekken, omdat ik helemaal vooraan sta zet ik er direct een stevig tempo in. Langs de kant staan duizenden mensen ons aan te moedigen, een echt volksfeest. De sfeer hier is vergelijkbaar met de Dodentocht, en net zoals in Bornem maken we hier ook eerst een klein lusje in de buurt. Via Sprang-Capelle en Kaatsheuvel gaat het terug naar Waalwijk. Onderweg hebben we nog geen seconde rust gehad, overal staan er mensen plezier te maken, op ons te roepen en van sommigen krijgen we kleine versnaperingen zoals spekjes en drop, maar ook bitterballen en kleine curryworsten worden ons voorgeschoteld Tijdens deze eerste tien kilometer zijn we ook door de eerste drie doorloopposten gegaan, posten waarbij je bevoorrading krijgt van de organisatie. Na dit kleine lusje is het tijd voor de eerste grote lus. We verlaten weer Waalwijk en gaan richting Vlijmen. Onderweg komen we door de dorpjes Drunen en Nieuwkuijk, en ook hier staan de mensen rijen dik om ons te kunnen zien! Op sommige plaatsen voel ik me een renner die in de Tour een berg beklimd, zo kort staan de mensen tegen elkaar. In Vlijmen hebben we na een kleine 24 kilometer een eerste keer een scanning in de eerste hoofdpost, waar je binnen iets kunt eten en drinken en er ook plaats is om even te zitten. Er zijn vier van zulke hoofdposten, hier kan je ook elke keer je bagage hebben. Ikzelf heb deze keer geen bagage meegegeven want je verliest er toch altijd wel een beetje tijd mee. Ik neem vijf minuutjes de tijd om even uit te blazen, dankzij het parcours (heel de tijd door straten) en de aanmoedigingen heb ik me een beetje geforceerd, tijd om iets trager te gaan. Om twintig voor één vertrek ik om weer naar Waalwijk te gaan, deze keer door de dorpjes Haarsteeg en Elshout, waar ook hier de mensen massaal op straat zijn en er een groot feest van maken. Onderweg maak ik kennis met Yolanda, een dame hier uit de buurt die voor de vierde keer deelneemt. Na 38,5 kilometer hebben we een tweede keer scanning in De Overlaat, een school in Waalwijk. Het is even voor drie uur, nog steeds een zeer hoog wandelgemiddelde. Tijd voor een koffie en een broodje, ik doe ook even mijn schoenen uit want mijn voetzolen beginnen te irriteren van het asfalt. Yolanda besluit niet te lang te rusten en is na vijf minuutjes weer de baan op, ikzelf blijf nog even zitten. Na de controle gaan we weer door het centrum van Waalwijk, ondanks het nachtelijke uur (na drie uur) is het hier nog steeds volle bak, dit heb ik nog nooit meegemaakt. Een paar kilometer verder zijn we uit Waalwijk en stopt ook de sfeer errond. Af en toe staan er nog een paar mensen buiten, voor de rest overvalt me de stilte van de nacht. Nu pas besef ik ook de saaiheid van het parcours, kilometers rechtdoor en altijd maar asfalt. Na een vijftig kilometer krijg ik een serieuze dip, mijn keelontsteking van de laatste dagen en de medicatie errond hebben me fysiek toch een beetje aangetast. Om kwart na vijf kom ik aan de derde hoofdpost, het sportcentrum van Waspik na 51,5 kilometer. Na het eten van soep en het drinken van een cola voel ik me terug frisser, Yolanda zit hier ook nog en samen vertrekken we, ikzelf met pijnlijke voetzolen en zij met spierpijnen, zo heeft ieder zijn kwaaltjes tijdens zo'n tocht natuurlijk. De tocht gaat verder met zijn drieën, ook Teun heeft zich bij ons gevoegd en samen gaan we verder. Via 's-Gravenmoer gaat het naar Dongen, De Moer en zo naar Loon op het Zand. Onderweg begint het tempo stilletjesaan te zakken, tijdens dat het licht wordt begint het een beetje te miezeren, gelukkig houdt het al op na enkele minuutjes. Ons groepje houdt goed stand en de sfeer zit er goed in, de tijd en de kilometers vliegen voorbij. Even na achten zijn we in De Wetering in Loon op het Zand, de laatste hoofdpost voor vandaag, reeds 67,5 kilometer zitten erop. Tijd hier voor thee en broodjes, de bevoorrading is prima! Na een kwartiertje rust zetten we ons recht voor het laatste gedeelte, al gaat dat rechtstaan niet van een leien dakje. Het lijkt wel alsof er naalden in mijn schoenen zitten, en het duurt even voor ik weer een beetje normaal kan gaan. We passeren het Golfpark van de Efteling te Kaatsheuvel en in de verte kan je ook de ingang van het pretpark bewonderen. Een vriendin van Yolanda komt ons tegemoet en met vier leggen we de laatste negen kilometer af. Onderweg zijn de mensen weer wakker en worden we weer harder aangemoedigd, ons tempo gaat terug een klein beetje de hoogte in. De laatste doorlooppost, waar we een sportdrankje krijgen, ligt op een kleine twee kilometer van de finish. Ik kan ze in de verte al zien liggen, we zitten al in de juiste straat, al duurt het toch nog even voor het stadhuis dichterbij begint te komen De laatste kilometer wordt aangegeven zoals in de koers, een boog met een rode driehoek eronder. Langs alle kanten worden we gefeliciteerd, en ik moet wel duizendmaal dankuwel zeggen. Aan de finish ligt de laatste mat waar we gescand worden om 10u44, als is het me even niet duidelijk dat dit het eindpunt is want even verder ligt er een rode loper die omhoog gaat naar een platform. Op het platform staat een man met een microfoon die wat uitleg geeft over de mensen die binnen komen, hij kan zien wie er voorbij komt op het computerschermpje omdat we een minuutje daarvoor uitgescand werden. Als ik op de rode loper ben hoor ik mijn naam en houdt de man me even staande voor een intervieuw, blijkbaar ben ik één van de twintig deelnemers die niet uit Nederland komt. Dankzij Yolanda heb ik een paar foto's van dit unieke moment, al was ik wel wat zenuwachtig om zo te spreken voor een plein vol toeschouwers Na een paar minuutjes word ik uit mijn lijden verlost en kan ik verder naar de zaal waar de administratie in orde gebracht word. Ik feliciteer Yolanda en Teun met hun prestatie en krijg van de organisatie een mooie oorkonde en een medaille. Tevens ontvang ik mijn tiende stempeltje op de Kennedykaart, mijn chip die ik moet teruggeven heb ik wel wat moeite mee, na tachtig kilometer willen de spieren niet echt meewerken om me te bukken om de chip van mijn schoenen te halen. Na een paar minuutjes zit ik reeds in de auto en zonder problemen raak ik weer thuis. Mijn eerste deelname aan deze Kennedymars werd een speciale ervaring. Het parcours zelf is typisch Nederlands, lange rechte saaie asfaltwegen, de sfeer is uniek, beter zelfs dan tijdens de Dodentocht en de organisatie en de bevoorrading is top, je komt er niets tekort en alles loopt op wieltjes! Ik zou dan ook iedereen willen bedanken die hieraan meewerkt, en in het bijzonder zou ik graag Yolanda en Teun willen bedanken voor hun gezelschap, twee aangename mensen die ik hoop ooit nog eens terug te zien! Volgend jaar ga ik zeker terug
Vandaag maken ikzelf en mijn echtgenote er een gecombineerd dagje van. We rijden naar Philippine in Nederland waar de Kwartels uit Groot-Assenede hun 12de mosselfeestentocht organiseren. In dit Mekka van de mossel is het tijdens het laatste weekend van augustus een feest voor de mosselliefhebbers, met niet enkel een wandeltocht maar nog tal van andere activiteiten in dit kleine dorpje. Even voor negen zijn we ter plaatse en schrijven we ons in in het veel te kleine voetbalchalet van de plaatselijke club. We kiezen voor de 10 kilometer aangezien we nog andere dingen willen doen vandaag. We beginnen met een rondje door de wijk en verlaten het dorpje via de mosselpolderstraat om langs de mosselpolder zelf heen te gaan. We laten de grotere afstanden voor wat ze zijn en gaan alleen verder langs de kleine Stellepolder. Er staat hier een zeer fris briesje, typisch voor deze gebieden. Na een klein uurtje hebben we controle in een schuur, tijd om van de gelegenheid gebruik te maken om eens zo'n grote éclair te proeven, wat me zeer erg smaakt. Het tweede gedeelte brengt ons langs de mosselpolder terug naar het dorp via het Spuikomparkje. In het centrum beginnen stilletjesaan de festiviteiten, ondertussen kijken we al eens waar we seffens kunnen gaan eten. In het centrum zijn maar liefst acht mooie mosselrestaurants, waarvan de eigenaars bijna allemaal familie van elkaar is. Op het dorpsplein staat het mosselmonument, een grote mosselschelp gemaakt van gemalen arduin en kunsthars, waar er steeds water overstroomt. Onderweg wil een folkloristische mosselverkoper nog gewillig op de foto en we verlaten zo het centrum en keren terug naar het voetbalveld. Ondertussen is het middag geworden en gaan we na het afstempelen van onze boekjes weer naar het centrum waar we in één van de restaurants lekker gaan eten, voor mezelf ossehaas en voor mijn echtgenote mosselen, overheerlijk! In de namiddag brengen we nog een bezoekje aan de winkels in Terneuzen en rijden we op tijd terug naar huis, vanavond ga ik nog naar de voetbal kijken en morgen denk ik naar Averbode te gaan, ik moet er nog even over denken.
Ik ben Steven Jaspers
Ik ben een man en woon in Mechelen (België) en mijn beroep is Arbeider.
Ik ben geboren op 26/02/1973 en ben nu dus 51 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen, Voetbal.
Als ik om half acht mijn auto parkeer komt Kurt van onze club ook juist aangereden en samen gaan we naar de startplaats. Er is hier al heel wat volk, blijkbaar zijn er nog mensen die voor de regen willen binnen zijn.
, best wel lang voor een gewone tocht. Via de Rozendaalbeekvallei gaat het omhoog naar Vissenaken, ik moet ondertussen mijn jas uitdoen want het wordt nu toch wel warm voor de tijd van het jaar. Na een klein bezoek aan het dorpje gaat het weer naar beneden richting Tienen, de wind komt ondertussen opzetten en zorgt voor verfrissing. Als we weer in het chalet zijn is het er zeer druk, en we vinden met moeite een plaatsje. 
Spijtig genoeg is het nog niet echt donker, anders had het effect nog mooier geweest. Via het station komen we in het centrum van de stad dat we volledig doorkruisen, daarna trekken we de natuur in en gaan naar Slijpen waar het in het ontmoetingscentrum controle is. 
Een paar minuutjes later sta ik voor de derde keer in het tuinbedrijf, deze keer voor het laatst.
Even na twaalf zijn we weer in zaal De Schrans waar het middagmaal op ons staat te wachten, broodjes met kaas, hesp of salami. Bart deelt mee dat hij er mee stopt, na een zeer lange inactiviteit was dit zijn eerste deelname terug aan een lange-afstandstocht en heeft hij toch wel 75 kilometer op zijn teller vandaag, knap! Na lang twijfelen besluit ik om voor de laatste lus mijn paraplu mee te nemen, de wolken wordn dreigender en ook de wind neemt fors toe!
, en vind een plaatsje vlak voor de deur van het cultureel centrum waar de start gegeven word. Binnen is het nog vrij rustig, ik kijk even op de kaart en besluit het parcours van de dertig kilometer te bewandelen. Er hangen affiches uit dat je een trofee per wandelclub kan krijgen als je met alle leden samen meer dan 700 kilometer stapt, ben benieuwd dat onze club dit zal halen.
Na een paar minuutjes word ik uit mijn lijden verlost en kan ik verder naar de zaal waar de administratie in orde gebracht word. Ik feliciteer Yolanda en Teun met hun prestatie en krijg van de organisatie een mooie oorkonde en een medaille. Tevens ontvang ik mijn tiende stempeltje op de Kennedykaart, mijn chip die ik moet teruggeven heb ik wel wat moeite mee, na tachtig kilometer willen de spieren niet echt meewerken om me te bukken om de chip van mijn schoenen te halen. Na een paar minuutjes zit ik reeds in de auto en zonder problemen raak ik weer thuis.
Ik ben Steven Jaspers
