Samen met Wim, Kristof en Jos zal ik deelnemen aan de Oxfam Trailwalk 2010 op 28 en 29 augustus. Meer info vindt u als u op de foto klikt. Onze groepsnaam is "De Genieters" en ons nummer 158.
Als ik 's morgens wakker wordt twijfel ik toch een tijdje dat ik wel zou gaan wandelen. De zege van Malinwa gisterenavond en het feestje achteraf hebben ervoor gezorgd dat ik me allesbehalve goed voel. Ik besluit om toch te gaan, de frisse buitenlucht zal me goed doen. Vandaag is het in Hamme te doen, waar de lokale wandelclub 't Hoeksken hun Bunttocht organiseren. Even voor achten ben ik er en eet voorzichtig een broodje gehakt , mijn maag protesteert hevig. Jean en Suzanne komen nog even bij me zitten en vijf minuutjes nadat zij op pad gaan ben ik zelf ook klaar om er aan te beginnen. Vlak na het vertrek passeren we het voetbalstadion van tweedeklasser VW Hamme, ik neem binnen even een kijkje want ik ben er nog nooit geweest. Langs het kerkhof en daarna de grote baan verlaten we de dorpskern en komen we in rustige landelijke gebieden met vele visvijvers en mooie natuurbeelden. Deze streek is werkelijk de moeite om eens te bezoeken! Na een uurtje zijn we een eerste maal in zaal Familia waar we controle hebben. Ik neem twee cola's (nadorst) en begeef me meteen weer op pad. De lus die we op deze controle maken brengt ons door het Lippensbroek en Vrouwenbroek. Het Lippensbroek is eigenlijk een open-lucht laboratorium In maart 2003 werden de werken aangevat om het Lippensbroek om te vormen van een gebied met nog veel landbouwgebruik naar een gebied met hoogwaardige natuur. In een eerste fase moest o.a. de bestaande compartimenteringsdijk rond het gebied verzwaard en versterkt worden tot een ringdijk met een Sigmaprofiel. Zo kan het Lippensbroek ook worden gebruikt als overstromingsgebied om in tijd van nood via een overloopdijk het gebied gecontroleerd onder te laten lopen. Op deze manier kan men overstromingen vermijden op plaatsen waar dit zeker niet gewenst is (bv. woon- en industriegebieden). Nu is het Lippensbroek geëvolueerd tot een landschappelijk aantrekkelijk gebied met een meerwaarde voor passerende wandelaars en fietsers. Ook voor de vogelaars en natuurliefhebbers is het Lippensbroek ondertussen gekend voor niet alledaagse waarnemingen in onze regio zoals Groenpoot ruiter, Kleine plevier en Tureluur. Ik kan hier enkele prachtige foto's maken, spijtig genoeg geen vogels, en na een uurtje staan we weer in zaal Familia. Tijd voor soep met een broodje, de mooie gezonde omgeving heeft ervoor gezorgd dat ik me al veel beter voel Tijd voor het laatste deel van de dag. We trekken door het domeinbos driegoten en ter hoogte van het Pillecijnmonument komen we op de dijk. Dit monument is ter ere van de Hamse schrijver Filip De Pillecijn en staat juist aan de monding van de Durme en de Beneden-Schelde. We blijven even op de dijk naast de Durme en trekken dan door het Bunt. Via enkele straatjes komen we terug aan de startzaal en zit de tocht erop. Ik ben toch blij dat ik de moeite gedaan heb om tot hier te komen want het was zeker de moeite
Van een dagje vrijaf neem ik gebruik om eens in de week te gaan wandelen. In Lokeren organiseren de Reynaertstappers uit Belsele hun negende Krokustocht. Ook vorig jaar ben ik hier geweest en ik kon me herinneren dat het een mooie tocht was. Om half negen heb ik met Kurt afgesproken in het station van Mechelen en samen reizen we naar Lokeren. Als we het station buitenkomen zitten we direct op het parcours en kunnen we van start. We wandelen eigenlijk de laatste twee kilometer eerst, daarmee dat de foto's ook niet echt in volgorde staan Bij het buiten komen van het station gaan we rechtsaf en passeren we de brandweerkazerne van Lokeren. Even verder zitten we aan de Grote Kaai waar er plezierboten liggen. Ik merk op dat de tocht andersom is ten opzichte van vorig jaar. We komen in het Verloren Bos, dit park heeft een kasteel en een koetshuis, waar je in beiden kan logeren. Aan de rand van het bos is eigenlijk de vertrekzaal, het clublokaal van de schuttersgilde Sint-Sebastiaan. Er is veel volk en in dit kleine zaaltje is het dan ook drummen voor een plaatsje. Na onze inschrijving en een blik op het parcourskaartje zien we dat we eerst lus 1 van 7 kilometer moeten doen en daarna lus 2 aangezien deze passeert voorbij het station. De eerste lus brengt ons door het Bospark naar het natuurreservaat Molsbroek. In het Bospark staan lijnzaadmolenstenen, die geschonken zijn door een lid van een oude molenaarsfamilie aan de stad Lokeren. Zo'n molensteen weegt drie ton en heeft een diameter van 1,90m en zijn van de periode rond 1800. Wat verder komen we aan het natuurreservaat zelf. Dit prachtige natuurgebied is zo'n 80ha groot en bestaat uit open waterstukken en moeras. Jaarlijks komen hier zo'n 2000 kokmeeuwen broeden en dat is er aan te horen, de vogels maken een kabaal van jewelste. Via de dijken van de Durme gaat het terug naar het Verloren Bos, waar we terug in de startzaal aankomen. Tijd voor lus 2 waar we al een stukje vanmorgen van gedaan hebben. Deze lus is vooal over straten en tussen de huizen. We gaan naar Daknam waar het stadion van de eersteklasser Sporting Lokeren ligt. Als voetbalfan kan ik hier mijn hartje ophalen, je kan vlakbij het grasveld en mijn fototoestel heeft veel werk. Een beetje verder passeren we het vredegerecht, via jeugdcentrum Berendries komen we in het park Ter Beuken. We komen uit aan de achterkant van het station en na een ometje zitten we aan de ingang en zit onze tocht er voor vandaag weer op. Een klein uurtje later zijn we reeds thuis, de trein had eens geen vertraging
Traditiegetrouw is de laatste zondag van februari voor de Nationale wandeldag, de eigenlijke start voor het nieuwe wandelseizoen. Onze club gaat met de bus naar Beernem in West-Vlaanderen, waar de organisatie in handen ligt van de "wsv de moedige wandelaars" uit Beernem zelf. Om acht uur vertrekt de bus in Mechelen, en om twintig na negen rijden we Beernem binnen waar je aan de auot's en het volk kan zien dat het een succes zal worden. De start is in OC De Kleine Beer, en als we er aankomen herken ik deze zaal direct, het is het eerste bagagepunt na 50km in de vernieuwde nacht van Vlaanderen. De voorzitter haalt de inschrijfkaarten en na al de nodige formaliteiten kunnen we in de grote tent naast de zaal iets gaan eten en drinken. Even voor tien uur vertrek ik samen met Kurt voor de dertig kilometer, we hebben tenslotte tijd tot 17u want dan vertrekt de bus pas terug naar huis. Bij het buiten komen kan ik al direct men nieuwe paraplu testen want droog is het zeker niet. Het is zo'n hele fijne miezerrregen en omdat er wat wind staat helpt mijn paraplu me eigenlijk niet veel. We stappen naast het kanaal Brugge-Gent richting Sint-Joris. Na een paar kilometer is het splitsing en zitten we op het parcous van de 42 en 30. Het valt ons op dat we niemand meer zien, blijkbaar kiest iedereen vandaag voor een kleinere afstand. Na een klein uurtje hebben we een eerste keer controle in Sint-Joris, en als we het zaaltje binnen komen zijn de medewerkers dolblij dat ze eindelijk nog eens iemand zien. Het zaaltje is gewoon leeg en dit voor een tocht waar 6.500 mensen naar toekomen, een raar gezicht. We eten hier iets en slaan een praatje met de medewerkers. Het tweede deel brengt ons langs rustige wegen naar het domein van het kasteel Reigerlo. Onderweg op zo'n rustig baantje worden we voorbij gereden door zeker twintig terreinwagens, die een beetje verder halt houden. We zien er allemaal jachthonden die door de velden lopen en worden gevolgd door allerlei paardrijders, blijkbaar is hier iets te doen. Ik houd even halt en neem verschillende foto's van dit spektakel, je ziet dit tenslotte niet alle dagen. Even later is het terug rustig en kunnen we terug volop genieten van de natuur. Ondertussen hebben we ook onze paraplu kunnen opbergen en zullen we hem de rest van de dag niet meer nodig hebben. We passeren het psychiatrisch ziekenhuis Sint-Amandus van de broeders van Liefde en hebben ernaast in het sportcomplex controle. Hier is al wat meer volk en na een drankje is het tijd om hier een lus te maken van zo'n vier kilometer. Dit lusje brengt ons voornamelijk langs het educatief natuurpad St. Amandus, een prachtig stukje natuur dat in 2003 geopend werd. We gaan ook langs het Geboortebos, dit is aangeplant in december vorig jaar door de ouders van de 169 kinderen die in 2007 in Beernem zijn geboren. Een beetje later zijn we terug in het sportcomplex en zetten we ons bij Guy, een lid van onze club die op de 24 zit.Ondertussen is het tijd voor de inwendige mens te versterken met een lekkere soep met een broodje. Nu is het tijd voor het langste stuk van de tocht, zo'n kleine negen kilometer die ons terug naar het kanaal brengt. Het parcours varieert van bos- en veldwegen naar gewone asfaltwegen en onderweg komen ook de kleinere afstanden erbij. Nu beginnen we eigenlijk te zien hoeveel mensen hier vandaag zijn, en als we op de laatste controle van de dag komen is het zoeken naar een plaatsje. Een paar honderd meter na de controle is het tijd voor een specialleke Men heeft hier proberen een winters landschap te toveren met behulp van een sneeuwmachine en er zijn kraampjes waar je lekkere jenever kan drinken Na een deugddoend borreltje zijn we terug op pad. We komen tot op vijftig meter van de tent maar slaan dan af om door de velden nog een mooie lus te maken door het slijk en de plassen water. Even voor vier zijn we dan terug waar bijna iedereen van de club al is, we zetten ons bij aan tafel en horen wat de anderen van deze tocht vonden. Na een lekkere Westmalle of twee is het tijd om naar de bus te gaan en zit deze Nationale Wandeldag 2009 erop!
Na een korte maar deugddoende nachtrust (zoals steeds als Malinwa thuis gespeeld heeft) komt Kurt me om zeven uur halen en rijden we samen naar Wilrijk waar de Sinjorenstappers hun 26ste Geitentocht organiseren. Het is even zoeken naar de startzaal maar al vrij snel kunnen we ons inschrijven en zetten ons bij Fernand, Frans, Rik en Chantal. Na een blik op de verschillende parcoursomlopen kiezen we voor de 25 kilometer, de maximumafstand hier. Vlak na het vertrek komen we voorbij een tank, en dankzij een vriendelijke oudere medewandelaar uit de stad hier leer ik dat dit de eerste tank van de geallieerden was die in 1944 Antwerpen binnen geraakte. Daarna zitten we tussen de A12 en de oefenvelden van GBA en gaan we zo reeds naar de eerste controle na een dikke drie kilometer. Deze is in de Renaissance, dat gelegen is in het Nachtegalenpark. Dit park in Antwerpen-Zuid bestaat eigenlijk uit drie kleinere parken, Den Brandt, Middelheim en Vogelenzang. De Renaissance zelf is het lokaal van de Koninklijke Wipmaatschappij (wipschieten ) die reeds sinds 1844 bestaat. Het is er binnen al goed druk en verschrikkelijk warm, de houtstoof brandt volle bak. Omdat we nu een lusje moeten maken van zo'n vier kilometer op deze controle besluiten we direct door te gaan. We gaan het park uit en trekken over de Wolvenberg, het enige natuurgebied in de binnenstad van Antwerpen en is eigenlijk een overblijfsel van een voormalige kazerne. Via straten gaan we terug naar de controle en drinken we en colaatje. Het derde deel brengt ons dieper het park in en passeren we het ziekenhuis Middelheim. We gaan ook door de Groenenborger dat boven de Craeybeckxtunnel gelegen is. We gaan nu naar Mortsel en hebben controle in Fort 5, vroeger één van de forten als gordel rond de stad maar nu een wandel-en recreatiepark. Hier nemen we even de tijd voor een warme chocomelk, het is tenslotte een pak kouder dan gisteren. Hierna gaan we naar Edegem en gaat het grootste gedeelte in en rond het fort zelf. We gaan zelfs het fort in en dat is toch wel iets speciaals. In Edegem zelf is het controle in een café, even binnen voor een stempeltje op de controlekaart en dan direct weer verder voor het langste stuk van vandaag. Dit gedeelte is best wel de moeite, na enkele straten komen we aan fort 6 en even later gaan we door het park Steytelinck. Dit park was vroeger de tuin van het kasteel Steytelinck en is sinds 1928 in handen van de gemeente. Juist buiten het park is de laatste controle van de dag, maar deze zit eivol en we besluiten om dan direct door te stappen. De laatste drie kilometer brengt ons nog tot in het Den Brandt park, en daarmee zijn we in alle drie de parken van het Nachtegalenpark geweest. Rond half één zijn we terug en eindigen we deze wandeldag met een lekkere Leffe
Ondanks het feit dat ik reeds om half zes met de auto hier in Mechelen vertrek, ben ik pas om iets voor achten in Linkhout, waar Horizon Donk hun Wintertocht organiseert. Reden daarvoor is de file op de E314 wegens het dodelijke ongeval te Tielt-Winge. Deze tocht is één van de tochten die meetellen voor de trofee harten vijf, dit zijn vijf tochten van vijftig kilometer. Ik kies zelf voor de 27 kilometer, Kurt komt binnen juist als ik wil vertrekken, hij gat voor de volle pot vandaag. Iets na achten ben ik op weg voor wat een mooie tocht zal worden! Het eerste gedeelte brengt os langs veld- en rustige landelijke wegen richting Zelem, een prachtige deelgemeente van Halen. We komen voorbij de Sint-Lambertuskerk en hebben even later controle in de St-Lambertuszaal. Ik drink snel een cola en begeef me terug op pad. In dit tweede gedeelte gaan we langs de flanken van de Kolenberg naar het natuurrreservaat De Leunen en het is hier bijzonder mooi om te wandelen. De lucht is ondertussen helemaal opgeklaard en het zonnetje maakt zijn opwachting, eindelijk een beetje lente-gevoel. De veldwegen liggen er erg drassig bij, het is hier tenslotte dan ook de vallei van de Zwarte Beek. Na een uurtje zijn we op de tweede controlepost, het chalet van voetbalclub FC Polyte. We zijn reeds halfweg en is het tijd voor een soep met een broodje. Ondertussen is ook Kurt hier aangekomen en praten we even met een koppel van wandeclub Tornado over de nationale wandeldag van volgende week. Samen met Kurt vertrek ik terug richting Zelem, de tocht blijft ons langs rustige veldwegjes sturen en het zonnetje geeft zelfs een beetje warmte, wat moet een mens meer hebben. We passeren een verkeersbord dat we in de gemeente Meldert zitten, maar tot onze grote verbazing hangt het bord ondersteboven Onderweg is het tijd om afscheid te nemen van mijn wandelmaatje, we spreken af voor morgenvroeg en hij gaat verder op pad voor zijn eerste stempel voor zijn harten vijf trofee-kaart. Even later ben ik terug in de zaal in Zelem, waar er geen stoel onbezet is, en de zaal is nu niet van de kleinste Dan maar direct terug op weg voor het vierde en laatste deel van de dag. We komen door het wachtbekken "het Schulensbroek". In dit uitgestrekt, vochtig grasland, met ware polderallures, voelen zich vele planten en dieren thuis. De graslanden zijn botanisch zeer verscheiden omwille van de grote variatie in vochtigheid en bodemsoort. Bij de laatste tellingen werden er meer dan 400 soorten planten gevonden. Het is een paradijs voor grassen, zeggen en vochtminnende planten. Trosdravik, Poelruit, Grote Ratelaar, Kruipend Moerasscherm, Lidsteng en Veldgerst zijn enkele voorbeelden. In deze bloemrijke graslanden doorsneden met grachten, rietkragen, knotwilgen en meidoornhagen voelen zich ook vele dieren thuis zoals de zeldzame Waterspitsmuis. Voor de vogels is het Schulensbroek een waar paradijs, sinds 1992 werden er meer dan 250 verschillende soorten geteld. In de winter tref je er de Wilde zwaan, de Kramsvogel en duizenden eenden aan. De plasdrasse graslanden lokken in het voorjaar steevast een groot aantal steltlopers zoals de Kemphaan, de Tureluur, de Groenpoot en Bosruiter. In de zomer kan je genieten van de weide en zangvogels zoals de Grutto, de Wulp, de Scholekster, de Zomertaling, de Kleine Karakiet, de Roodborsttapuit en de Blauwborst. In het najaar is de indrukwekkende Visarend steevast van de partij. Hier kan ik prachtige foto's nemen, maar aangezien ik geen vogelkenner ben zou ik niet weten welke vogel wat is Tijd voor dit mooie stukje natuur te verlaten en via de voetbalvelden van Linkhout kom ik terug op de plaats waar het vanmorgen allemaal begon. Een stempel in mijn boekje en een cola later is het tijd om huiswaarts te keren, maar eerst onderweg nog een bloempje halen voor mijn echtgenote, het is tenslotte Valentijn vandaag
Na een zeer korte nachtrust blijf ik vandaag kort bij huis want in Heindonk organiseren de Vaartlandstappers uit Willebroek hun 10e Jos Broothaerstocht. Even voor achten vind ik een parkeerplekje vlakbij de start, die in zaal Bosveld gegeven wordt. Ik schrijf me in en vertrek voor de maximum afstand van vandaag, de 21 kilometer. We verlaten direct Heindonk-dorp, en gaan tussen de visvijvers richting Dijle en Rupel. Het is hier altijd een beetje zien aan welke rivier je nu eigenlijk bent, ze lijken allemaal zo op elkaar We gaan de dijk op juist aan de plaats waar de Dijle in de Rupel stroomt en gaan richting Zennegat. Een beetje verder gaan we de dijk terug af en stappen we naar Heffen, het dorp bij Mechelen waar Koen Wauters woont en waar het vandaag controle is in het parochiezaaltje. Op de controle zitten enkele clubleden die me vragen hoe het clubfeest is geweest en waar ik met enige trots kan tegen vertellen dat ik twee maal gehuldigd ben. Als ik me klaar maak om te vertrekken komt ook nog Kurt binnen met zijn vrouw en hij ziet heel bleek, volgens mij misschien van den Duvel gisterenavond maar volgens hem van iets anders Tijd voor de traditionele lus hier en deze keer bewandelen we de dijk van de Zenne richting het Zennegat. Het Zennegat is plaats waar de Dijle, Zenne en de Leuvense vaart samenvloeien. Langs zeer rustige landelijke wegen gaat dan terug naar Heffen. Het is hier zeer prachtig om te wandelen, en ook de fietsliefhebbers zullen deze plekken zeker kennen. Ik zie aan de hemel zelfs hier en daar een klein blauw plekje, zou de lente in aantocht zijn? Het gaat in elk geval de goede richting uit, het is vandaag heel wat aangenamer van temperatuur dan gisteren. Na Heffen gaan we nu naar natuurdomein "Het Broek", een prachtig gebied met tal van visvijvers, grachten en sloten. Het ligt tenslotte maar 2 à 3 meter boven de zeespiegel, nat gebied dus en is hier perfect als broedplaats voor vogels. Even voor de controle komen we langs het Kapelleke van Sint-Fransiscus-Xaverius, ook wel het Boskapelleke genoemd in de volksmond. Dit kapelletje is één van de oudste gebouwen van de gemeente en zou meer dan 250 jaar oud zijn. Spijtig genoeg werd het enkele jaren door vandalen bijna volledig vernield en zijn de restauratiewerken nu volop bezig. De controle is in de blokhut die ongeveer in het midden van het Broek ligt. Tijd voor het laatste en interessantste gedeelte van de wandeling. In het Broek gaan we voorbij de kapel OLV van de Bunders, waar een mooi verhaal aan vasthangt. Rond 1750 trof Michiel van Breedam turf aan in de regenbeemd en ontdekte plots een Mariabeeldje in zijn baggerijzer. Naar voorvaderlijk gebruik werd het aan de mooiste eikenboom ter verering opgehangen. De strenge winter van 1760 bedekte alle vijvers met een dikke ijslaag, behalve de plaats waar het beeldje gevonden werd. Het beeldje werd door godsdienstige vereerders als een mirakel aanzien en begon men met de bouw van een houten kapelletje dat al snel te klein bleek te zijn. De bedevaarders die naar Blaasveld kwamen brachten bakstenen mee om te offeren waarmee het kapelletje in 1860 werd heropgebouwd zoals we het nu nog kennen. Even later komen we aan de rand van de watersportbaan Hazewinkel. Deze oude kleiput is nu omgetoverd tot één van de bekendste roeibanen en heeft zomaar even een lengte van 2300 meter. Deze "vijver" is ook populair bij de Mechelse jeugd die hier in de zomer naar hartelust komen zwemmen. Als we helemaal aan de overkant van de vijver zijn komen we terug aan in het centrum van Heindonk, waar er overal auto's geparkeerd staan en het een drukte van jewelste is. Er is veel volk naar hier gekomen, tenslotte is het dan ook een zeer mooie tocht! Om twaalf uur ben ik terug in het zaaltje en zit het wandelweekend er weer op, straks beginnen we weer aan een saaie werkweek
Vandaag kiezen we als wandelplaats het Naamse Ernage tegen Gembloux, waar Les Spartiates de Gembloux hun Marche des Abbayes organiseerden. Als Kurt bij mij thuis aankomt en we samen doorrijden begint het te regenen, net zoals de weerman had beloofd. Iets voorbij Brussel stopt het gelukkig, maar steekt er een dichte mist op. Gelukkig heb ik mijn gps bij en komen we goed aan in Le Salle Concorde waar de start is. We kiezen voor de 27 kilometer en om iets na achten beginnen we eraan. Buiten is het nog altijd zeer mistig en zien we niet te veel van de omgeving. Na een ommetje door Ernage zelf gaan we via een landelijke weg naar Perbais, waar het in het piepkleine zaaltje La Forge reeds controle is na een kleine vier kilometer. We stappen onmiddellijk verder, passeren het dorpje Chastre en komen aan in Blanmont waar we reeds een tweede keer controle hebben na juist zes kilometer. We drinken hier iets en laten ons een klein beetje drogen, de mist valt op onze kleren en zo wordt je na verloop van tijd ook nat natuurlijk. Het derde stuk brengt ons verder langs het mooie golvende landschap, de mist is ondertussen zo goed als verdwenen en we kunnen eindelijk de mooie omgeving aanschouwen. De parcoursmeester leidt ons door allerlei kleine dorpjes, zoals Nil Pierreux en Hévillers, en we blijven altijd kortbij de riviertjes l'Orne en de Ry d'Ernage. In Hévillers is het voor de derde maal controle en zitten we zo goed als in de helft van onze tocht. Op deze controle maken we een lus van zo'n zes kilometer waarbij we een groot stuk van moeten klimmen. Het hoogste punt dat we halen is zo'n 150 meter en hebben hier een mooi uitzicht op Mont Saint-Guibert, daarna gaat het in dalende lijn terug naar Hérvillers. Hier eten we een lekkere cervela met mosterd, wat me heerlijk smaakt. Vanaf hier moeten we nog drie stukken doen van telkens een kleine drie kilometer en komen we elke keer op de controleposten die we daarstraks reeds bezocht hadden maar dan in omgekeerde volgorde. De temperatuur blijft ook nu weer aan de lage kant, zo'n drie graden, maar de beloofde regen blijft achterwege en daar kunnen we alleen maar blij om zijn. Om kwart na één zijn we terug in Le Salle Concorde waar we een lekkere pannenkoek eten en daarna huiswaarts gaan. Vanavond is het clubfeest, waar en wanneer we morgen gaan wandelen hou ik nog even in beraad
Vandaag is het reeds de tweede winterserietocht van het jaar van Ibis Puurs, deze keer in Breendonk. Om kwart na zeven parkeer ik mijn auto aan de kerk en ben even later in de startzaal waar het nog zeer kalm is. Eerst nog een warme choco en een broodje en dan ben ik klaar voor de 21 kilometer, die er in werkelijkheid 22,3 gaan zijn. Het is nog pikdonker als ik buiten kom, en na enkele straatjes komen we al in de open velden. Omdat het vannacht stevig gevrozen heeft ligt de grond er keihard bij en is het hier best gevaarlijk om je voet om te slaan. Gelukkig begint het vrij snel een beetje licht te worden en wordt het wat veiliger. Na een dikke vier kilometer is het reeds controle maar om de één of andere reden mis ik deze. Er stond nochtans een bordje maar blijkbaar was het langs de linkerkant van de weg en was ik naar de rechterkant aan het kijken en zoeken. Erg vind ik het niet want ook de tweede controlepost is niet zo ver en kan ik deze twee stukken best in één keer overbruggen. Onderweg variëert het landschap van straten naar veldwegen en omgekeerd. We passeren door het centrum van Liezele en gaan zo door naar Puurs waar het in het cc de Kollebloem controle is. Hier ben ik al vele malen geweest, het is dan ook de startplaats van de wandeldriedaagse van Ibis die traditiegetrouw doorgaat op het weekend voor de Dodentocht. Tijd voor een soep en een broodje want mijn maag is ondertussen ook al wakker geworden Nu gaan we een lus maken van vijf kilometer. Deze lus brengt ons naar de kapel OLV van Overheide uit 1854 en voor de rest zien we bijna enkel weilanden. De wind wordt ondertussen feller en het voelt verschrikkelijk koud aan, de winter is duidelijk nog niet voorbij. Tijd voor het laatste gedeelte van vandaag. Onderweg zien we het fort van Liezele. Dit fort heeft een rijke geschiedenis en is nog steeds in prima staat. In mei 1908 wordt gestart met de graafwerken en de bouw van het Fort van Liezele. Onder druk van de nakende oorlog (met Duitsland) wordt in versneld tempo gewerkt. Tegen het begin van de Eerste Wereldoorlog is Liezele tamelijk goed afgewerkt in vergelijking met andere forten. Op 4 augustus 1914 vallen de Duitsers België binnen. In allerijl worden rond het fort verdedigingswerken uitgevoerd. Het fort staat onder de leiding van commandant Fievez. Om vrij zicht te krijgen vanuit het fort, worden het dorp Liezele en omliggende gebieden volledig platgebrand. Begin september, na de verovering van de forten van Luik, vallen de Duitsers de fortengordel rond Antwerpen aan. Liezele ligt buiten de eigenlijke vuurlinie, maar wordt wel een aantal keren beschoten met veldartillerie. Begin oktober 1914 ziet de toenmalige koning Albert I zich verplicht zijn veldleger uit Antwerpen terug te trekken tot achter de IJzer. Het fort Liezele blijft geïsoleerd achter en capituleert noodgedwongen op 10 oktober 1914. Het fort wordt dan vier jaar een onderdeel van de Duitse verdedigingslijn rond Antwerpen en wordt versterkt door de bouw van betonnen bunkers. In 1939, een jaar voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog wordt het fort omgebouwd; er worden mitrailleurs geplaatst, de koepels worden weggenomen en een aantal lokalen gasvrij gemaakt. Op 10 mei 1940 vallen de Duitsers opnieuw België binnen. Tijdens de veldtocht van mei 1940 vinden geen gevechten plaats rond het fort. Tijdens de Tweede Wereldoorlog bezetten de Duitsers het fort en richten het in als een depot. Na de Tweede Wereldoorlog heeft het geen militaire functie meer. Het wordt ingericht als waardevol museum door de VZW Liezele. Het fort diende ook als filmlocatie voor De Hel van Tanger en de serie De Smaak van De Keyser. Tijdens de driedaagse van Ibis is dit één van de mooiste controleplaatsen die ik reeds bezocht heb, elk jaar is er op het binnenplein een barbeque en wordt er muziek gespeeld. Spijtig genoeg is het nu nog geen barbequeweer en stappen we verder. De laatste kilometers zijn eigenlijk redelijk saai, en ook dankzij de ijskoude wind ben ik blij als ik de kerk van Breendonk zie. Om half twaalf ben ik terug waar ik vanmorgen vertrokken ben, er zitten nog enkele mensen van de club waar ik een praatje mee maak en ondertussen brengt een charmante medewerkster van Ibis mijn spek met eieren die ik smakelijk opeet. Het was weer een mooi wandelweekend met droog maar koud weer, hopelijk is het volgend weekend een paar graden warmer!
Ik ben Steven Jaspers
Ik ben een man en woon in Mechelen (België) en mijn beroep is Arbeider.
Ik ben geboren op 26/02/1973 en ben nu dus 51 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen, Voetbal.
, mijn maag protesteert hevig. Jean en Suzanne komen nog even bij me zitten en vijf minuutjes nadat zij op pad gaan ben ik zelf ook klaar om er aan te beginnen. 
Men heeft hier proberen een winters landschap te toveren met behulp van een sneeuwmachine en er zijn kraampjes waar je lekkere jenever kan drinken 
Tijd voor dit mooie stukje natuur te verlaten en via de voetbalvelden van Linkhout kom ik terug op de plaats waar het vanmorgen allemaal begon. Een stempel in mijn boekje en een cola later is het tijd om huiswaarts te keren, maar eerst onderweg nog een bloempje halen voor mijn echtgenote, het is tenslotte Valentijn vandaag 
We gaan de dijk op juist aan de plaats waar de Dijle in de Rupel stroomt en gaan richting Zennegat. Een beetje verder gaan we de dijk terug af en stappen we naar Heffen, het dorp bij Mechelen waar Koen Wauters woont en waar het vandaag controle is in het parochiezaaltje. Op de controle zitten enkele clubleden die me vragen hoe het clubfeest is geweest en waar ik met enige trots kan tegen vertellen dat ik twee maal gehuldigd ben. Als ik me klaar maak om te vertrekken komt ook nog Kurt binnen met zijn vrouw en hij ziet heel bleek, volgens mij misschien van den Duvel gisterenavond maar volgens hem van iets anders 
Ik ben Steven Jaspers
