Samen met Wim, Kristof en Jos zal ik deelnemen aan de Oxfam Trailwalk 2010 op 28 en 29 augustus. Meer info vindt u als u op de foto klikt. Onze groepsnaam is "De Genieters" en ons nummer 158.
Van een dagje vrijaf neem ik gebruik om eens in de week te gaan wandelen. In Lokeren organiseren de Reynaertstappers uit Belsele hun negende Krokustocht. Ook vorig jaar ben ik hier geweest en ik kon me herinneren dat het een mooie tocht was. Om half negen heb ik met Kurt afgesproken in het station van Mechelen en samen reizen we naar Lokeren. Als we het station buitenkomen zitten we direct op het parcours en kunnen we van start. We wandelen eigenlijk de laatste twee kilometer eerst, daarmee dat de foto's ook niet echt in volgorde staan Bij het buiten komen van het station gaan we rechtsaf en passeren we de brandweerkazerne van Lokeren. Even verder zitten we aan de Grote Kaai waar er plezierboten liggen. Ik merk op dat de tocht andersom is ten opzichte van vorig jaar. We komen in het Verloren Bos, dit park heeft een kasteel en een koetshuis, waar je in beiden kan logeren. Aan de rand van het bos is eigenlijk de vertrekzaal, het clublokaal van de schuttersgilde Sint-Sebastiaan. Er is veel volk en in dit kleine zaaltje is het dan ook drummen voor een plaatsje. Na onze inschrijving en een blik op het parcourskaartje zien we dat we eerst lus 1 van 7 kilometer moeten doen en daarna lus 2 aangezien deze passeert voorbij het station. De eerste lus brengt ons door het Bospark naar het natuurreservaat Molsbroek. In het Bospark staan lijnzaadmolenstenen, die geschonken zijn door een lid van een oude molenaarsfamilie aan de stad Lokeren. Zo'n molensteen weegt drie ton en heeft een diameter van 1,90m en zijn van de periode rond 1800. Wat verder komen we aan het natuurreservaat zelf. Dit prachtige natuurgebied is zo'n 80ha groot en bestaat uit open waterstukken en moeras. Jaarlijks komen hier zo'n 2000 kokmeeuwen broeden en dat is er aan te horen, de vogels maken een kabaal van jewelste. Via de dijken van de Durme gaat het terug naar het Verloren Bos, waar we terug in de startzaal aankomen. Tijd voor lus 2 waar we al een stukje vanmorgen van gedaan hebben. Deze lus is vooal over straten en tussen de huizen. We gaan naar Daknam waar het stadion van de eersteklasser Sporting Lokeren ligt. Als voetbalfan kan ik hier mijn hartje ophalen, je kan vlakbij het grasveld en mijn fototoestel heeft veel werk. Een beetje verder passeren we het vredegerecht, via jeugdcentrum Berendries komen we in het park Ter Beuken. We komen uit aan de achterkant van het station en na een ometje zitten we aan de ingang en zit onze tocht er voor vandaag weer op. Een klein uurtje later zijn we reeds thuis, de trein had eens geen vertraging
Traditiegetrouw is de laatste zondag van februari voor de Nationale wandeldag, de eigenlijke start voor het nieuwe wandelseizoen. Onze club gaat met de bus naar Beernem in West-Vlaanderen, waar de organisatie in handen ligt van de "wsv de moedige wandelaars" uit Beernem zelf. Om acht uur vertrekt de bus in Mechelen, en om twintig na negen rijden we Beernem binnen waar je aan de auot's en het volk kan zien dat het een succes zal worden. De start is in OC De Kleine Beer, en als we er aankomen herken ik deze zaal direct, het is het eerste bagagepunt na 50km in de vernieuwde nacht van Vlaanderen. De voorzitter haalt de inschrijfkaarten en na al de nodige formaliteiten kunnen we in de grote tent naast de zaal iets gaan eten en drinken. Even voor tien uur vertrek ik samen met Kurt voor de dertig kilometer, we hebben tenslotte tijd tot 17u want dan vertrekt de bus pas terug naar huis. Bij het buiten komen kan ik al direct men nieuwe paraplu testen want droog is het zeker niet. Het is zo'n hele fijne miezerrregen en omdat er wat wind staat helpt mijn paraplu me eigenlijk niet veel. We stappen naast het kanaal Brugge-Gent richting Sint-Joris. Na een paar kilometer is het splitsing en zitten we op het parcous van de 42 en 30. Het valt ons op dat we niemand meer zien, blijkbaar kiest iedereen vandaag voor een kleinere afstand. Na een klein uurtje hebben we een eerste keer controle in Sint-Joris, en als we het zaaltje binnen komen zijn de medewerkers dolblij dat ze eindelijk nog eens iemand zien. Het zaaltje is gewoon leeg en dit voor een tocht waar 6.500 mensen naar toekomen, een raar gezicht. We eten hier iets en slaan een praatje met de medewerkers. Het tweede deel brengt ons langs rustige wegen naar het domein van het kasteel Reigerlo. Onderweg op zo'n rustig baantje worden we voorbij gereden door zeker twintig terreinwagens, die een beetje verder halt houden. We zien er allemaal jachthonden die door de velden lopen en worden gevolgd door allerlei paardrijders, blijkbaar is hier iets te doen. Ik houd even halt en neem verschillende foto's van dit spektakel, je ziet dit tenslotte niet alle dagen. Even later is het terug rustig en kunnen we terug volop genieten van de natuur. Ondertussen hebben we ook onze paraplu kunnen opbergen en zullen we hem de rest van de dag niet meer nodig hebben. We passeren het psychiatrisch ziekenhuis Sint-Amandus van de broeders van Liefde en hebben ernaast in het sportcomplex controle. Hier is al wat meer volk en na een drankje is het tijd om hier een lus te maken van zo'n vier kilometer. Dit lusje brengt ons voornamelijk langs het educatief natuurpad St. Amandus, een prachtig stukje natuur dat in 2003 geopend werd. We gaan ook langs het Geboortebos, dit is aangeplant in december vorig jaar door de ouders van de 169 kinderen die in 2007 in Beernem zijn geboren. Een beetje later zijn we terug in het sportcomplex en zetten we ons bij Guy, een lid van onze club die op de 24 zit.Ondertussen is het tijd voor de inwendige mens te versterken met een lekkere soep met een broodje. Nu is het tijd voor het langste stuk van de tocht, zo'n kleine negen kilometer die ons terug naar het kanaal brengt. Het parcours varieert van bos- en veldwegen naar gewone asfaltwegen en onderweg komen ook de kleinere afstanden erbij. Nu beginnen we eigenlijk te zien hoeveel mensen hier vandaag zijn, en als we op de laatste controle van de dag komen is het zoeken naar een plaatsje. Een paar honderd meter na de controle is het tijd voor een specialleke Men heeft hier proberen een winters landschap te toveren met behulp van een sneeuwmachine en er zijn kraampjes waar je lekkere jenever kan drinken Na een deugddoend borreltje zijn we terug op pad. We komen tot op vijftig meter van de tent maar slaan dan af om door de velden nog een mooie lus te maken door het slijk en de plassen water. Even voor vier zijn we dan terug waar bijna iedereen van de club al is, we zetten ons bij aan tafel en horen wat de anderen van deze tocht vonden. Na een lekkere Westmalle of twee is het tijd om naar de bus te gaan en zit deze Nationale Wandeldag 2009 erop!
Na een korte maar deugddoende nachtrust (zoals steeds als Malinwa thuis gespeeld heeft) komt Kurt me om zeven uur halen en rijden we samen naar Wilrijk waar de Sinjorenstappers hun 26ste Geitentocht organiseren. Het is even zoeken naar de startzaal maar al vrij snel kunnen we ons inschrijven en zetten ons bij Fernand, Frans, Rik en Chantal. Na een blik op de verschillende parcoursomlopen kiezen we voor de 25 kilometer, de maximumafstand hier. Vlak na het vertrek komen we voorbij een tank, en dankzij een vriendelijke oudere medewandelaar uit de stad hier leer ik dat dit de eerste tank van de geallieerden was die in 1944 Antwerpen binnen geraakte. Daarna zitten we tussen de A12 en de oefenvelden van GBA en gaan we zo reeds naar de eerste controle na een dikke drie kilometer. Deze is in de Renaissance, dat gelegen is in het Nachtegalenpark. Dit park in Antwerpen-Zuid bestaat eigenlijk uit drie kleinere parken, Den Brandt, Middelheim en Vogelenzang. De Renaissance zelf is het lokaal van de Koninklijke Wipmaatschappij (wipschieten ) die reeds sinds 1844 bestaat. Het is er binnen al goed druk en verschrikkelijk warm, de houtstoof brandt volle bak. Omdat we nu een lusje moeten maken van zo'n vier kilometer op deze controle besluiten we direct door te gaan. We gaan het park uit en trekken over de Wolvenberg, het enige natuurgebied in de binnenstad van Antwerpen en is eigenlijk een overblijfsel van een voormalige kazerne. Via straten gaan we terug naar de controle en drinken we en colaatje. Het derde deel brengt ons dieper het park in en passeren we het ziekenhuis Middelheim. We gaan ook door de Groenenborger dat boven de Craeybeckxtunnel gelegen is. We gaan nu naar Mortsel en hebben controle in Fort 5, vroeger één van de forten als gordel rond de stad maar nu een wandel-en recreatiepark. Hier nemen we even de tijd voor een warme chocomelk, het is tenslotte een pak kouder dan gisteren. Hierna gaan we naar Edegem en gaat het grootste gedeelte in en rond het fort zelf. We gaan zelfs het fort in en dat is toch wel iets speciaals. In Edegem zelf is het controle in een café, even binnen voor een stempeltje op de controlekaart en dan direct weer verder voor het langste stuk van vandaag. Dit gedeelte is best wel de moeite, na enkele straten komen we aan fort 6 en even later gaan we door het park Steytelinck. Dit park was vroeger de tuin van het kasteel Steytelinck en is sinds 1928 in handen van de gemeente. Juist buiten het park is de laatste controle van de dag, maar deze zit eivol en we besluiten om dan direct door te stappen. De laatste drie kilometer brengt ons nog tot in het Den Brandt park, en daarmee zijn we in alle drie de parken van het Nachtegalenpark geweest. Rond half één zijn we terug en eindigen we deze wandeldag met een lekkere Leffe
Ondanks het feit dat ik reeds om half zes met de auto hier in Mechelen vertrek, ben ik pas om iets voor achten in Linkhout, waar Horizon Donk hun Wintertocht organiseert. Reden daarvoor is de file op de E314 wegens het dodelijke ongeval te Tielt-Winge. Deze tocht is één van de tochten die meetellen voor de trofee harten vijf, dit zijn vijf tochten van vijftig kilometer. Ik kies zelf voor de 27 kilometer, Kurt komt binnen juist als ik wil vertrekken, hij gat voor de volle pot vandaag. Iets na achten ben ik op weg voor wat een mooie tocht zal worden! Het eerste gedeelte brengt os langs veld- en rustige landelijke wegen richting Zelem, een prachtige deelgemeente van Halen. We komen voorbij de Sint-Lambertuskerk en hebben even later controle in de St-Lambertuszaal. Ik drink snel een cola en begeef me terug op pad. In dit tweede gedeelte gaan we langs de flanken van de Kolenberg naar het natuurrreservaat De Leunen en het is hier bijzonder mooi om te wandelen. De lucht is ondertussen helemaal opgeklaard en het zonnetje maakt zijn opwachting, eindelijk een beetje lente-gevoel. De veldwegen liggen er erg drassig bij, het is hier tenslotte dan ook de vallei van de Zwarte Beek. Na een uurtje zijn we op de tweede controlepost, het chalet van voetbalclub FC Polyte. We zijn reeds halfweg en is het tijd voor een soep met een broodje. Ondertussen is ook Kurt hier aangekomen en praten we even met een koppel van wandeclub Tornado over de nationale wandeldag van volgende week. Samen met Kurt vertrek ik terug richting Zelem, de tocht blijft ons langs rustige veldwegjes sturen en het zonnetje geeft zelfs een beetje warmte, wat moet een mens meer hebben. We passeren een verkeersbord dat we in de gemeente Meldert zitten, maar tot onze grote verbazing hangt het bord ondersteboven Onderweg is het tijd om afscheid te nemen van mijn wandelmaatje, we spreken af voor morgenvroeg en hij gaat verder op pad voor zijn eerste stempel voor zijn harten vijf trofee-kaart. Even later ben ik terug in de zaal in Zelem, waar er geen stoel onbezet is, en de zaal is nu niet van de kleinste Dan maar direct terug op weg voor het vierde en laatste deel van de dag. We komen door het wachtbekken "het Schulensbroek". In dit uitgestrekt, vochtig grasland, met ware polderallures, voelen zich vele planten en dieren thuis. De graslanden zijn botanisch zeer verscheiden omwille van de grote variatie in vochtigheid en bodemsoort. Bij de laatste tellingen werden er meer dan 400 soorten planten gevonden. Het is een paradijs voor grassen, zeggen en vochtminnende planten. Trosdravik, Poelruit, Grote Ratelaar, Kruipend Moerasscherm, Lidsteng en Veldgerst zijn enkele voorbeelden. In deze bloemrijke graslanden doorsneden met grachten, rietkragen, knotwilgen en meidoornhagen voelen zich ook vele dieren thuis zoals de zeldzame Waterspitsmuis. Voor de vogels is het Schulensbroek een waar paradijs, sinds 1992 werden er meer dan 250 verschillende soorten geteld. In de winter tref je er de Wilde zwaan, de Kramsvogel en duizenden eenden aan. De plasdrasse graslanden lokken in het voorjaar steevast een groot aantal steltlopers zoals de Kemphaan, de Tureluur, de Groenpoot en Bosruiter. In de zomer kan je genieten van de weide en zangvogels zoals de Grutto, de Wulp, de Scholekster, de Zomertaling, de Kleine Karakiet, de Roodborsttapuit en de Blauwborst. In het najaar is de indrukwekkende Visarend steevast van de partij. Hier kan ik prachtige foto's nemen, maar aangezien ik geen vogelkenner ben zou ik niet weten welke vogel wat is Tijd voor dit mooie stukje natuur te verlaten en via de voetbalvelden van Linkhout kom ik terug op de plaats waar het vanmorgen allemaal begon. Een stempel in mijn boekje en een cola later is het tijd om huiswaarts te keren, maar eerst onderweg nog een bloempje halen voor mijn echtgenote, het is tenslotte Valentijn vandaag
Na een zeer korte nachtrust blijf ik vandaag kort bij huis want in Heindonk organiseren de Vaartlandstappers uit Willebroek hun 10e Jos Broothaerstocht. Even voor achten vind ik een parkeerplekje vlakbij de start, die in zaal Bosveld gegeven wordt. Ik schrijf me in en vertrek voor de maximum afstand van vandaag, de 21 kilometer. We verlaten direct Heindonk-dorp, en gaan tussen de visvijvers richting Dijle en Rupel. Het is hier altijd een beetje zien aan welke rivier je nu eigenlijk bent, ze lijken allemaal zo op elkaar We gaan de dijk op juist aan de plaats waar de Dijle in de Rupel stroomt en gaan richting Zennegat. Een beetje verder gaan we de dijk terug af en stappen we naar Heffen, het dorp bij Mechelen waar Koen Wauters woont en waar het vandaag controle is in het parochiezaaltje. Op de controle zitten enkele clubleden die me vragen hoe het clubfeest is geweest en waar ik met enige trots kan tegen vertellen dat ik twee maal gehuldigd ben. Als ik me klaar maak om te vertrekken komt ook nog Kurt binnen met zijn vrouw en hij ziet heel bleek, volgens mij misschien van den Duvel gisterenavond maar volgens hem van iets anders Tijd voor de traditionele lus hier en deze keer bewandelen we de dijk van de Zenne richting het Zennegat. Het Zennegat is plaats waar de Dijle, Zenne en de Leuvense vaart samenvloeien. Langs zeer rustige landelijke wegen gaat dan terug naar Heffen. Het is hier zeer prachtig om te wandelen, en ook de fietsliefhebbers zullen deze plekken zeker kennen. Ik zie aan de hemel zelfs hier en daar een klein blauw plekje, zou de lente in aantocht zijn? Het gaat in elk geval de goede richting uit, het is vandaag heel wat aangenamer van temperatuur dan gisteren. Na Heffen gaan we nu naar natuurdomein "Het Broek", een prachtig gebied met tal van visvijvers, grachten en sloten. Het ligt tenslotte maar 2 à 3 meter boven de zeespiegel, nat gebied dus en is hier perfect als broedplaats voor vogels. Even voor de controle komen we langs het Kapelleke van Sint-Fransiscus-Xaverius, ook wel het Boskapelleke genoemd in de volksmond. Dit kapelletje is één van de oudste gebouwen van de gemeente en zou meer dan 250 jaar oud zijn. Spijtig genoeg werd het enkele jaren door vandalen bijna volledig vernield en zijn de restauratiewerken nu volop bezig. De controle is in de blokhut die ongeveer in het midden van het Broek ligt. Tijd voor het laatste en interessantste gedeelte van de wandeling. In het Broek gaan we voorbij de kapel OLV van de Bunders, waar een mooi verhaal aan vasthangt. Rond 1750 trof Michiel van Breedam turf aan in de regenbeemd en ontdekte plots een Mariabeeldje in zijn baggerijzer. Naar voorvaderlijk gebruik werd het aan de mooiste eikenboom ter verering opgehangen. De strenge winter van 1760 bedekte alle vijvers met een dikke ijslaag, behalve de plaats waar het beeldje gevonden werd. Het beeldje werd door godsdienstige vereerders als een mirakel aanzien en begon men met de bouw van een houten kapelletje dat al snel te klein bleek te zijn. De bedevaarders die naar Blaasveld kwamen brachten bakstenen mee om te offeren waarmee het kapelletje in 1860 werd heropgebouwd zoals we het nu nog kennen. Even later komen we aan de rand van de watersportbaan Hazewinkel. Deze oude kleiput is nu omgetoverd tot één van de bekendste roeibanen en heeft zomaar even een lengte van 2300 meter. Deze "vijver" is ook populair bij de Mechelse jeugd die hier in de zomer naar hartelust komen zwemmen. Als we helemaal aan de overkant van de vijver zijn komen we terug aan in het centrum van Heindonk, waar er overal auto's geparkeerd staan en het een drukte van jewelste is. Er is veel volk naar hier gekomen, tenslotte is het dan ook een zeer mooie tocht! Om twaalf uur ben ik terug in het zaaltje en zit het wandelweekend er weer op, straks beginnen we weer aan een saaie werkweek
Vandaag kiezen we als wandelplaats het Naamse Ernage tegen Gembloux, waar Les Spartiates de Gembloux hun Marche des Abbayes organiseerden. Als Kurt bij mij thuis aankomt en we samen doorrijden begint het te regenen, net zoals de weerman had beloofd. Iets voorbij Brussel stopt het gelukkig, maar steekt er een dichte mist op. Gelukkig heb ik mijn gps bij en komen we goed aan in Le Salle Concorde waar de start is. We kiezen voor de 27 kilometer en om iets na achten beginnen we eraan. Buiten is het nog altijd zeer mistig en zien we niet te veel van de omgeving. Na een ommetje door Ernage zelf gaan we via een landelijke weg naar Perbais, waar het in het piepkleine zaaltje La Forge reeds controle is na een kleine vier kilometer. We stappen onmiddellijk verder, passeren het dorpje Chastre en komen aan in Blanmont waar we reeds een tweede keer controle hebben na juist zes kilometer. We drinken hier iets en laten ons een klein beetje drogen, de mist valt op onze kleren en zo wordt je na verloop van tijd ook nat natuurlijk. Het derde stuk brengt ons verder langs het mooie golvende landschap, de mist is ondertussen zo goed als verdwenen en we kunnen eindelijk de mooie omgeving aanschouwen. De parcoursmeester leidt ons door allerlei kleine dorpjes, zoals Nil Pierreux en Hévillers, en we blijven altijd kortbij de riviertjes l'Orne en de Ry d'Ernage. In Hévillers is het voor de derde maal controle en zitten we zo goed als in de helft van onze tocht. Op deze controle maken we een lus van zo'n zes kilometer waarbij we een groot stuk van moeten klimmen. Het hoogste punt dat we halen is zo'n 150 meter en hebben hier een mooi uitzicht op Mont Saint-Guibert, daarna gaat het in dalende lijn terug naar Hérvillers. Hier eten we een lekkere cervela met mosterd, wat me heerlijk smaakt. Vanaf hier moeten we nog drie stukken doen van telkens een kleine drie kilometer en komen we elke keer op de controleposten die we daarstraks reeds bezocht hadden maar dan in omgekeerde volgorde. De temperatuur blijft ook nu weer aan de lage kant, zo'n drie graden, maar de beloofde regen blijft achterwege en daar kunnen we alleen maar blij om zijn. Om kwart na één zijn we terug in Le Salle Concorde waar we een lekkere pannenkoek eten en daarna huiswaarts gaan. Vanavond is het clubfeest, waar en wanneer we morgen gaan wandelen hou ik nog even in beraad
Vandaag is het reeds de tweede winterserietocht van het jaar van Ibis Puurs, deze keer in Breendonk. Om kwart na zeven parkeer ik mijn auto aan de kerk en ben even later in de startzaal waar het nog zeer kalm is. Eerst nog een warme choco en een broodje en dan ben ik klaar voor de 21 kilometer, die er in werkelijkheid 22,3 gaan zijn. Het is nog pikdonker als ik buiten kom, en na enkele straatjes komen we al in de open velden. Omdat het vannacht stevig gevrozen heeft ligt de grond er keihard bij en is het hier best gevaarlijk om je voet om te slaan. Gelukkig begint het vrij snel een beetje licht te worden en wordt het wat veiliger. Na een dikke vier kilometer is het reeds controle maar om de één of andere reden mis ik deze. Er stond nochtans een bordje maar blijkbaar was het langs de linkerkant van de weg en was ik naar de rechterkant aan het kijken en zoeken. Erg vind ik het niet want ook de tweede controlepost is niet zo ver en kan ik deze twee stukken best in één keer overbruggen. Onderweg variëert het landschap van straten naar veldwegen en omgekeerd. We passeren door het centrum van Liezele en gaan zo door naar Puurs waar het in het cc de Kollebloem controle is. Hier ben ik al vele malen geweest, het is dan ook de startplaats van de wandeldriedaagse van Ibis die traditiegetrouw doorgaat op het weekend voor de Dodentocht. Tijd voor een soep en een broodje want mijn maag is ondertussen ook al wakker geworden Nu gaan we een lus maken van vijf kilometer. Deze lus brengt ons naar de kapel OLV van Overheide uit 1854 en voor de rest zien we bijna enkel weilanden. De wind wordt ondertussen feller en het voelt verschrikkelijk koud aan, de winter is duidelijk nog niet voorbij. Tijd voor het laatste gedeelte van vandaag. Onderweg zien we het fort van Liezele. Dit fort heeft een rijke geschiedenis en is nog steeds in prima staat. In mei 1908 wordt gestart met de graafwerken en de bouw van het Fort van Liezele. Onder druk van de nakende oorlog (met Duitsland) wordt in versneld tempo gewerkt. Tegen het begin van de Eerste Wereldoorlog is Liezele tamelijk goed afgewerkt in vergelijking met andere forten. Op 4 augustus 1914 vallen de Duitsers België binnen. In allerijl worden rond het fort verdedigingswerken uitgevoerd. Het fort staat onder de leiding van commandant Fievez. Om vrij zicht te krijgen vanuit het fort, worden het dorp Liezele en omliggende gebieden volledig platgebrand. Begin september, na de verovering van de forten van Luik, vallen de Duitsers de fortengordel rond Antwerpen aan. Liezele ligt buiten de eigenlijke vuurlinie, maar wordt wel een aantal keren beschoten met veldartillerie. Begin oktober 1914 ziet de toenmalige koning Albert I zich verplicht zijn veldleger uit Antwerpen terug te trekken tot achter de IJzer. Het fort Liezele blijft geïsoleerd achter en capituleert noodgedwongen op 10 oktober 1914. Het fort wordt dan vier jaar een onderdeel van de Duitse verdedigingslijn rond Antwerpen en wordt versterkt door de bouw van betonnen bunkers. In 1939, een jaar voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog wordt het fort omgebouwd; er worden mitrailleurs geplaatst, de koepels worden weggenomen en een aantal lokalen gasvrij gemaakt. Op 10 mei 1940 vallen de Duitsers opnieuw België binnen. Tijdens de veldtocht van mei 1940 vinden geen gevechten plaats rond het fort. Tijdens de Tweede Wereldoorlog bezetten de Duitsers het fort en richten het in als een depot. Na de Tweede Wereldoorlog heeft het geen militaire functie meer. Het wordt ingericht als waardevol museum door de VZW Liezele. Het fort diende ook als filmlocatie voor De Hel van Tanger en de serie De Smaak van De Keyser. Tijdens de driedaagse van Ibis is dit één van de mooiste controleplaatsen die ik reeds bezocht heb, elk jaar is er op het binnenplein een barbeque en wordt er muziek gespeeld. Spijtig genoeg is het nu nog geen barbequeweer en stappen we verder. De laatste kilometers zijn eigenlijk redelijk saai, en ook dankzij de ijskoude wind ben ik blij als ik de kerk van Breendonk zie. Om half twaalf ben ik terug waar ik vanmorgen vertrokken ben, er zitten nog enkele mensen van de club waar ik een praatje mee maak en ondertussen brengt een charmante medewerkster van Ibis mijn spek met eieren die ik smakelijk opeet. Het was weer een mooi wandelweekend met droog maar koud weer, hopelijk is het volgend weekend een paar graden warmer!
Het is reeds de laatste dag van januari, de tijd vliegt snel. Vandaag ga ik naar Olen, waar wandelclub Gedoviba haar tweede Doffenwandeling organiseert. Na een kleine omleiding arriveer ik om iets na zeven uur de start, die in het chalet van de voetbalclub FC Gedoviba is. Na mijn inschrijving en een praatje met enkele bekenden is het rond half acht tijd om aan de dertig kilometer te beginnen. De eerste tien kilometer zal ik samen met Kurt stappen, die me daarna zal verlaten om de 42 kilometer te doen. Al vrij snel komen we aan het Albertkanaal. Dit kanaal is tussen 1930 en 1939 gegraven en per etmaal passeren hier zomaar eventjes 120 schepen. De Olense sluizen zijn prachtig verlicht, het is tenslotte nog vrij donker. Een beetje verder steken we het kanaal over en gaan via mooie landelijke wegen naar domein Teunenberg. Dit is een oud militair domein van zo'n 64 ha dat nu dienst doet voor wandelaars en natuurliefhebbers. In het domein is het controle in één van de hangars en neem ik even de tijd voor een colaatje te drinken. Bij het buitengaan loop ik Fernand en Chantal van de Schorrestappers tegen het lijf, zij doen ook de 42 km. De temperatuur is rond het vriespunt nu en ik besluit om er een stevige pas in te zetten en me zo wat op te warmen. We gaan verder in het domein en het is hier werkelijk prachtig! Eénmaal uit het domein zetten we koers richting Oevel en komen we even later terug aan het kanaal. Het haar op mijn armen komt omhoog als ik hier ben want dit is een stuk uit de eerste Kempentocht van wandelmee in 2006. Toen moest ik op dezelfde plaats als nu tien kilometer overbruggen (van 80 naar 90) en dat was me zo zwaar bevallen dat ik het van mijn hele leven niet meer vergeet Gelukkig is het nu een pak korter en komen we vrij snel aan de tweede controle die gelegen is in het chalet van visclub 't Rutske. Hier zie ik Paul en Marc en ook Marc herinnerde zich het ellenlange kanaal van toen. Tijd voor een soepje, we zitten tenslotte al over halfweg en buiten schijnt wel de zon maar de temperatuur wil niet echt mee. Het parcours brengt ons nu terug naast het kanaal, maar in omgekeerde richting en aan de overkant. Via het industrieterrein trekken we terug de natuur in en komen we voorbij het Kapelleke van Meren, ook wel Sint-Willibrorduskapel genoemd. Reeds 1414 was er reeds sprake van deze kapel die omgeven is door lindebomen. Via rustige wegen komen we aan in het centrum van Onze-Lieve-Vrouw Olen waar het controle is in het cafe 't Dorp, rechtover de Onze-Lieve-Vrouwekerk, die gebouwd is in 1865. Na een cola vertrek ik al vrij snel terug voor het laatste stuk van de dag die ons terugbrengt naar Doffen. We komen langs de spoorweg en via velden en bossen gaan we naar het chalet waar de tocht begon. Ik zet me bij Frans en Rik en eet een smakelijke pannekoek, ondertussen komen ook Vic en Sonja aan en ze zetten zich erbij. Voor we naar huis kunnen moeten we eerst nog even langs Intratuin, het tuincentrum dat hier vlakbij is. Vanmorgen bij het inschrijven heb ik een bonnetje ontvangen dat je in deze winkel gratis kan omruilen voor twee plantjes, mijn vrouw zal hier content mee zijn
Om zeven uur vanmorgen stond Kurt reeds aan de deur en rijden we samen naar Sint-Job-in-'t-Goor voor de pannenkoekentocht van wandelclub Olympic Deurne. Na een dik half uurtje zijn we er en hebben een plaatsje kort bij de startzaal. Volgens Kurt gaat het vandaag niet regenen en laat ik mijn paraplu in de koffer zitten, een wijs besluit want het zal een mooie winterdag worden. We gaan voor de 26km, die er eigenlijk 27 zijn, verdeeld over drie delen van negen kilometer. Het eerste gedeelte brengt ons al vrij snel tot aan het kanaal dat we een tijdlang volgen. Daarna gaan we langs mooie stukken natuur, het is er zeer rustig om te wandelen. Onderweg passeren we vele overblijfselen van de oude forten die de stad Antwerpen beschermden. Zo zijn we na anderhalf uur in Zonnebos te 's Gravenwezel, een instelling voor buitengewoon kleuter- en lager onderwijs waar het controle is. Op deze controle maken we een zeer mooie en afwisselende lus. We passeren het groot kasteel van 's Gravenwezel, en dat heeft zijn naam zeker niet gestolen, een enorm mooi kasteel dat nog in zeer goede staat is. We wandelen er bijna volledig rond en trekken zo naar de villawijken. Hier staan enkel pareltjes van villa's, ik denk niet dat de crisis al tot hier geraakt is Daarna gaat het terug de natuur in, en ook als er geen sneeuw ligt zijn we daar zeer blij mee. Terug aan de controle is het tijd voor even te zitten en een hot-dog te eten. Op de controle komen we Gaston tegen, mijn maatje van de lange afstand. Het is lang geleden dat ik hem nog eens gezien heb, en ben blij dat ik hem nog eens zie. Hij vertelt me dat het nog maar zijn eerste wandeling van het jaar is, maar ik ben er zeker van dat hij in form zal zijn tijdens de grotere tochten. Het derde deel brengt ons langs de vele anti-tankgrachten terug naar Sint-Job. We komen langs het golfterrein en als je de oppervlakte beziet moet je eigenlijk ook een beetje wandelaar zijn want het is best wel uitgestrekt. We maken ook nog een grote lus doorheen domein "De Poppelaer" waar de grond er vrij drassig bij ligt. Om half een passeren we de kerk van Sint-job en zijn we terug vanwaar we vertrokken zijn. We eten er nog een lekkere pannenkoek en daarna gaat het terug richting Mechelen, moe maar voldaan
Kurt van onze club kwam me vanmorgen oppikken en samen reden we naar Overijse, waar de IJsetrippers hun Kerselaartocht organiseerden. Even voor acht kwamen we aan en was er nog veel plaats op de parking voor de startzaal, die gelegen was in het Sint-Martinuscollege. Na het bestuderen van de plannetjes kiezen we voor de maximale afstand vandaag van 20 kilometer. Even na achten zijn we dan weg voor een mooie tocht, te beginnen met een deeltje van Overijse zelf. De straten liggen er spekglad bij, toch wel een verrassing eigenlijk en het is constant opletten geblazen. We trekken dan over de Koningsberg en gaan via landelijke wegen naar Eizer, waar we controle hebben in het ontmoetingscentrum De Fraat. Tijd voor eventjes te zitten en een lekker broodje met gehakt te eten. Op deze controleplaats maken we een lus van acht kilometer. Na het vertrek gaan we achter de kerk en gaan zo het dorpscentrum uit. Dan trekken we het Capucijnenbos in, een prachtig stukje natuur van zo'n 347ha waar het prachtig wandelen is! Van hieruit gaat het dan terug naar Eizer en hebben we een zeer geslaagd wandeluurtje gekregen! Na de controle gaat het dan terug naar Overijse. Onderweg gaan we over de Horenberg en door de Ketelheide. Het parcours is vrij heuvelachtig en dankzij de gladde asfaltstukken blijft het oppassen. Gelukkig gebeuren er geen ongelukken en komen we rond half twaalf veilig en wel terug in de startzaal. Aangezien het nog vrij vroeg is besluiten we om het parcours van de 6 kilometer ook nog te doen, tenslotte hebben we er nog maar twintig opzitten Het meeste van dit parcours hebben we reeds gedaan, maar er zit nog een zeer mooi stukje bij langs de Warrande en het kasteel van IJse. Onderweg passeren we nog een paar visvijvers en een wei met hertjes. Verder is er nog een serieuze beklimming over de Kalvarieberg die ons even naar adem doet happen. Onderweg komen we Jean en Suzanne tegen waarmee we na afloop van deze mooie tocht nog een frisse Leffe of Duvel mee drinken. De IJsetrippers hebben ons een mooie wandeldag bezorgd met afwisseld landelijke en boswegen, het weer was vrij koud maar droog en de broodjes met gehakt waren heerlijk Morgen gaan we naar Sint Job in 't Goor voor de pannenkoekentocht
Na een zeer korte nacht ben ik toch vrij vroeg present en begeef ik me naar Kessel, waar de Kleitrappers uit Terhagen hun Winter-Heidetocht houden. De start is in het plaatselijke schooltje Bisterveld en om iets na negen ben ik klaar voor een wandeltocht van 21km. We passeren bijna onmiddellijk het fort van Kessel. Het fort van Kessel maakte deel uit van de eerste verdedigingsgordel van de stad Antwerpen. Op de plaats waar het gebouwd werd, stond vroeger een uitgestrekte hoeve. Aan de bouw van het fort, met de vesting errond, werd gewerkt van 1908 tot 1912. Op deze plaats werden belangrijke archeologische vondsten opgedolven, zoals, tanden van haaien en andere zeevissen die zijn een duidelijk bewijs dat in vroegere tijden een deel van de zee ook tot hier kwam. Toen de bouw van het fort volledig afgerond was, werden alle woningen uit de onmiddellijke omgeving platgebrand, zodat de soldaten vanuit het fort een goed zicht hadden op de aanvallende vijand. Niemand die dacht dat het fort ooit ingenomen zou kunnen worden, met zijn dikke betonnen muren en koepels, waarvan men zei dat een kanonbal erop zou terugkaatsen als 'caoutchouc-balleken'. De realiteit was echter helemaal anders, alle onkosten en moeite hadden tot niks gediend. Er werden loopgraven gegraven en prikkeldraad aangebracht langs de velden van Kessel fort naar Lier fort. Er bleef amper een doorgang over en alle vee moest binnen de ring van de forten gebracht worden, zodat de Duisters de dieren niet zouden kunnen gebruiken om hun voedselvoorraad aan te vullen. De toren van de kerk van Kessel werd beschouwd als mikpunt voor de vijand en werd beschoten. Ondertussen naderde de dag van de vuurproef. Iedereen dacht dat vanop het fort alles omvergekegeld zou worden, maar dat was buiten de Duitse vuurkracht gerekend. Het zwaarste kanon van het Duitse leger, de Dikke Bertha, nam het fort vanop Beerzelberg, een afstand van maar liefst 8,4 km, onder vuur. Ook een Oostenrijks geschut van de Skoda fabriek wordt in de strijd betrokken. De eerste bom komt in de vroege morgen van 4 oktober 1914 terecht in de vest van het fort en doet het water als een toren omhoog spuiten. De obussen maakten een speciaal geluid en een kwartier later hoorden de soldaten op het fort een nieuwe bom naderen. Reageren kon niet, want de geschutskoepels op het fort waren lang niet sterk genoeg. Niemand van de 330 manschappen durfde nog op het fort te blijven en iedereen vluchtte in het bos 'de Aerd', achter het fort. Verdere voltreffers hebben het fort daarna helemaal uitgeschakeld. Daarna gaan we via de spoorlijn naar het Hoogbos en de Kesselse Heide. Deze heide is een provinciaal domein van 43ha groot en vormt eigenlijk een stuk Kempisch landschap zoals het vroeger was, afwisselend struikheidevlakten, naald- en loofbomen, zandvlakten en vennen. Het is hier prachtig om te wandelen en ik maak vele mooie foto's. Op het moment dat ik één van de foto's maak valt er iemand voor mij, en het toeval wil dat ik dat juist op beeld heb gezet Gelukkig heeft de man er niks aan over gehouden! Na een dik uurtje wandelen komen we aan in Nijlen, waar we in school Zevensprong controle hebben. Hier zitten Jean en Suzanne en ik zet me even bij hen om iets te drinken. Tijd voor een lus van een dikke zes km. Langs het kerkhof gaan we Nijlen uit, we passeren het waterzuiveringsstation en gaan langs landelijke rustige wegen. Onderweg passeren we nog de Scheudebroekhoeve. Het is hier zeer rustig en er zijn ook niet veel wandelaars te bespeuren, het is ondertussen wel serieus beginnen te regenen. Na een uurtje ben ik terug in het schooltje van Nijlen en eet ik een lekker kippesoepje. Het laatste deel van de dag brengt ons dan terug naar Kessel. Onderweg zie ik een kleine bok die precies de broek van een dalmatiër aan heeft, een heel gek gezicht! We trekken terug door de Heide en dankzij de bordjes leer ik nog iets over de plaatselijke flora. Om half twee ben ik terug in de zaal, best wel moe van een zeer mooie maar natte wandeling
Na lang wikken en wegen besluiten we om vandaag naar Schaffen te rijden waar de wandelclub Vos Schaffen haar Hezerheidetocht organiseert. Na een uurtje rijden komen Rik en mezelf aan in de Gildezaal waar de start is. We kiezen vandaag voor de 30km, normaal gezien eerst de lus van 9km en dan het parcours van de 21km, maar wij besluiten om eerst het langste parcours te doen. Na de voorbije weken van vrij extreme koude is het nu een heel ander weertje en kunnen we onze vertrouwde paraplu terug meenemen. Het eerste gedeelte, zo'n 6.5km, gaat over landelijke- en boswegen. De streek is er heuvelachtig en dankzij de dooi van deze week liggen de wegen er nogal vettig bij. We houden er een stevig tempo in en zijn al na een uurtje in de controle Kalendries te Meldert. Op deze controle maken we een lus van zo'n kleine 9km. Via Holleweg, Geenrode en Schuilenbroek komen we aan de voet van de Venusberg. De Venusberg is een Diestiaanheuvel in de gemeente Lummen. Deze getuigenheuvel bevindt zich op ongeveer 60m boven de zeespiegel en was een zandbank van de Diestiaanzee die zich 7 miljoen jaar geleden terugtrok. De 'berg' dankt zijn naam aan de vele vennen op de heuvel. Al in 1665 werd van Venderberch gesproken. De vele prehistorische vondsten in de omgeving maken duidelijk dat de Venusberg al in de prehistorie een drukbezochte plaats was. De heuvel wordt gekenmerkt door een uniek landschap met een hoge ecologische waarde. Naast de droge heide treft men ook natte heide aan. De natte biotopen op die hoogte zijn uniek en zijn ontstaan door de ondoordringbare ijzerzandsteen kwelbronnen die er ontspringen op de flanken. De top van de Venusberg biedt een weids panorama over de vallei van de Zwarte Beek. Na het afdalen van deze "berg" passeren we nog Geeneinde en Geenmeer en komen we zo terug aan de controle. De tocht zit er dan voor de helft op en we hebben al zeer mooie natuurfoto's kunnen maken. Na een korte rustpauze, er was bijna geen plaats om eventjes te zitten, gaan we nu terug naar de vertrekzaal in Schaffen. We passeren hierbij Bakel en Hees en via Barenberg komen we dan terug aan in Schaffen. Ondertussen is het middag en dus tijd voor een hapje. We zien ook enkele mensen van de wandelclub zelf die we nog kennen van lange-afstandtochten, en ze vertellen ons dat Vos Schaffen eind april een 100km tocht organiseert maar dat deze niet in de marching staat. We krijgen een reclamefolder hierover en hopelijk laat mijn planning dit toe en kan ik hieraan deelnemen Tijd voor de lus van negen kilometer die rond het militair domein en vliegveld gaat. We gaan een klein stukje door natuurreservaat De Schans, onderweg zien we een parachutist naar beneden komen en kan ik een laagvliegend sportvliegtuigje fotograferen. Ondertussen is het beginnen regenen en dat is wel minder natuurlijk. Na nog een bezoekje aan Fort Leopold gaat het via straatjes terug naar de start, waar we om iets voor 14u aankomen. We drinken er nog een Diests Gildenbier, een lekker donker bier van de streek. Tijd om naar huis te gaan want vanavond is het mijn personeelsfeest, dat ik morgen ga wandelen valt dus nog wel af te wachten
Vandaag kies ik voor een tocht kortbij huis uit het ruime aanbod, wegens het Belgisch Kampioenschap veldrijden dat zeker ik niet mag missen. Wandelclub Tornado Boortmeerbeek organiseert zijn wintertocht in Schiplaken, en das maar vijf minuutjes rijden. Wandelen in eigen streek dus, maar met de sneeuw die er nog steeds ligt is het toch ietsje speciaal. Om half negen vertrekken ik en Rik in het plaatselijke schooltje voor de twintig kilometer. We passeren bijna onmiddellijk het kasteel van Schiplaken, genaamd het kasteel Terlinden. Reeds in de 12e eeuw stond hier een gotisch kasteel. De familie Terlinden kocht het domein in 1897 en bouwde een nieuw kasteel, dat in 1914 geplunderd en in brand gestoken werd door Duitse soldaten, in 1918 werd het dan heropgebouwd. We stappen verder door het Schiplakenbos dat er met zijn wit kleedje prachtig bijligt. Wat later gaan we ook door het Vriezenbroek, waar drie zwarte Galloways staan, een groot runderras dat uit Schotland komt en een hekel aan honden heeft Via het Vriezenbroek komen we in Hofstade, waar we in het parochiezaaltje controle hebben. Op deze controle maken we een lus van zo'n acht kilometer. Via het Steppeke en de Ambroos gaan we naar de Leuvense vaart, plaatsen die ik ken als mijn broekzak want ik woon hier al dertig jaar in de buurt. Op de vaart zelf ligt er vrij veel ijs, lang geleden dat ik dat nog eens gezien had. Langs de achterkant van de Werfheide gaan we terug richting Hofstade, hier zitten we op de grens van de provincies Antwerpen en Vlaams-Brabant. Onderweg zien we een veld van kleine dennebomen, klaar om binnen een jaar echte kerstbomen te worden. Via het voetbalveld van FC Hofstade gaat het dan terug naar het parochiezaaltje, waar het ondertussen zeer druk is. Het laatste stuk brengt ons naar het bloso-domein in Hofstade. De twee grote vijvers zijn dichtgevroren, maar ondanks het bord "verboden op het ijs te komen" zijn er toch verschillende mensen die op het ijs plezier maken. Ik kan het zelf ook niet laten en ik wijk even af van het parcours om mee op het ijs te schuiven. Twintig jaar geleden stonden we hier ook zo, en ik kan me niet herinneren dat het daarna nog volledig dicht geweest is. Volledig dicht is het eigenlijk niet, aan het strand is er een stuk open gemaakt voor de vogels en de beestjes maken er gretig gebruik van. Na een lusje in het domein passeren we nog het Sportimonium en verlaten het domein om via de wijk Zevenbunder naar de vertrekzaal terug te keren. In de zaal eten we nog frietjes met stoofvlees en krijg ik nog een t-shirt met reclame voor de nationale VVRS wandeldag op 22 februari die georganiseerd wordt door Tornado en doorgaat in Boortmeerbeek zelf. Dan vertrekken we naar huis, waar we op tv live zien dat Bartje Wellens spijtig genoeg geen kampioen wordt
Na een lange werkweek is het eindelijk zaterdag en weer wandeltijd Vandaag kies ik voor de Lispertocht te Lier van de Dauwstappers uit Edegem. Na een zeer korte nacht (pintje drinken met de vrienden ) sta ik iets later op dan gewoonlijk. Na het afkrabben van de auto (het blijft maar vriezen) ben ik rond 8 uur aan het stadion van de aartsvijand van mijn geliefd Malinwa, de Lierse. Op de parking is er nog plaats zat, lekker dichtbij de inschrijving. Deze is in zaal de Lispelaar, waar ik toch al enkele keren in terechtgekomen ben. Bij het bestuderen van het plannetje zie ik dat de 25km opgedeeld is in het parcours van 20km plus de 5km. We beginnen met het parcours van de 20, met direct al een stuk van zo'n kleine negen kilometer. Het is weeral bitter koud (zo'n -10 graden) en de wegen liggen er bijzonder glad bij. Het parcours brengt ons direct buiten Lier, met prachtige natuurgebieden die bedekt zijn met een laagje sneeuw. We gaan achtereenvolgens door de Kloosterheide, Steenbeemden en Zomerklokje en via de kleine Nete komen aan de eerste controlepost die gelegen is in het visclublokaal de Sasvrienden. Hier tref ik Chantal en Fernand aan, en ook Rudi is naar Lier afgezakt. Na een soepje brengt de tocht ons verder door het centrum van Emblem en terug naar de landelijke wegen. De zon is ondertussen ook van de partij en dankzij de blauwe lucht en het prachtige witte landschap kan ik adembenemende foto's maken. Dankzij de fascinerende omgeving gaan de kilometers snel voorbij en voor ik het weet ben ik aan de tweede controle, die gelegen is in het kleine cafeetje "De vier gemeenten", piepklein maar dankzij het oude interieur en de kachel bijzonder speciaal. Het derde deel brengt ons terug naar Lier, langs de Emblemse heide komen we aan de ring van Lier en zijn de hoge lichten van het Lierse-stadion het teken dat het 20km-parcours er bijna op zit. Het is middag en tijd voor een lekkere hot-dog. Nu kwam er een stukje Lier-centrum dacht ik maar niets was minder waar. Ook dit parcours ging niet naar het centrum maar bleef meer in de natuur. Een uurtje later zat de tocht erop en na het eten van een lekkere pannekoek is het tijd om afscheid te nemen van Fernand en Chantal. Mede dankzij de weersomstandigheden werd dit een pracht van een tocht, de Dauwstappers hebben me een fijne zaterdag bezorgd!
Voor vandaag is de keuze gevallen op de 1ste winterserietocht van Ibis Puurs. De tocht is in en rond Sint-Amands en dat is toch wel een mooie streek om eens te gaan wandelen. Vandaag is het merkelijk warmer dan gisteren, maar boven het vriespunt is het toch nog altijd niet. Na mijn inschrijving kijk ik even naar het parcours en kies voor de 22km, met tussenin drie controleposten. Het parcours leidt ons eerst richting Nijven en via de spoorweg komen we terug tot bijna bij het vertrekpunt. Deze spoorweg is een deel van het vaste parcours van den Dodentocht en pijnlijke herinneringen komen naar boven. Na een uurtje ben ik op de eerste controle maar ik besluit direct door te stappen naar het tweede, dat gelegen is in Mariekerke. Mariekerke is het decor van de reeks "Stille Waters", en elk jaar tijdens het vierde weekend van juni zijn er de beroemde vis- en folkloredagen, waar telkens duizenden mensen op afkomen. Hier is het tijd voor een broodje, tenslotte zit de tocht er al voor de helft op. Op deze controle maken we een lus die ons via de Scheldedijk naar Branst brengt. Deze dijk is ook welgekend door de dodentochters, en na het passeren van het voetbalveld zie ik het cafeetje in Zates waar de laatste scan voor Bornem is. Het is er nu een pak rustiger dan in augustus, je herkent de plaats bijna niet. Na een uurtje sta ik terug in Mariekerke en ben ik klaar voor het laatste en mooiste gedeelte van mijn zondagwandeling. Na een bezoekje langs de kerk met de vele standbeelden errond komen we terug op de dijk waar je een prachtig zicht hebt op Sint-Amands. Langs deze dijk staan er borden van Jan Hammenecker, een schrijver-dichter die geboren is in Mariekerke in de 19e eeuw. We passeren ook een "Mariekerkse Jol", een Vlaams platboomde vissersboot en genoemd naar zijn thuishaven aan de Schelde. Deze boot werd gebruikt tot in de jaren 50. Hierna komen we in het centrum van Sint-Amands met zijn prachtige dorpskern. Via een ommetje achter de sporthal door de velden komen we dan terug in zaal Plaza, waar we vanmorgen vertrokken zijn. Het was een mooi maar koud wandelweekend, ik ben eens benieuwd wat het volgende week wordt
Na enkele dagen van wandelrust en drukke feestdagen is het tijd voor de eerste tocht van 2009. Onze keuze valt op de Driekoningentocht te Poederlee van de Herentalse wandelclub. Ik heb met Rik om zeven uur afgesproken en als we rond half acht door Lille rijden staat er op zo'n groot bord -8, het vriezemannetje geeft voorlopig niet op. We kiezen vandaag voor de langste afstand, de dertig km met tussenin vier controleposten. Om iets na acht uur zijn we weg en gaan bijna ogenblikkelijk de natuur in. Alles heeft zo'n bevroren laagje en in de morgenstond geeft dit prachtige beelden. We gaan via Schrieken en Galgenberg naar de eerste controle, die gelegen is in de kantine van voetbalclub FC De Kroon. Aangezien het nog vroeg is is er nog veel plaats en drinken om ons op te warmen een lekkere warme chocomelk. Het tweede gedeelte leidt ons naar de Vorselaarse Heide. Het is hier prachtig wandelen tijdens de zonsopgang. Het ijs hangt in mijn snor en baard, zo koud is het, er staat zelfs een paard in de wei met een wit laagje op. Na een uurtje hebben we terug controle in een voetbalkantine, deze maal van VK Zegbroek. Tijdens het eten van mijn soep komt Paul Baestaens binnen, samen met iemand die mee met ons naar Denemarken is geweest enkele jaren geleden. Het is een blij weerzien en er worden natuurlijk beste wensen uitgesproken voor het nieuwe jaar. Op deze controle maken we een lusje van zes km. We blijven tussen velden en heiden en heel af en toe zien we een huis. We passeren een visvijver en ik ga met één voet eens op het ijs staan. Voorlopig zullen hier geen vissen gevangen worden denk ik We passeren nog natuurgebied de Rommelzwaan en zo gaat het terug naar de controle. Hier is het ondertussen volle bak en we vinden nog een plaatske aan den toog. Er staan ondertussen 18km op de teller en het zonnetje komt sterker en sterker opzetten, enkel warmen doet ze niet. Tijd voor het volgende stuk, onderweg zien we een bord met "Opgepast Bosduivenjacht Vallende hagel" en horen in de verte serieuze knallen. Gelukkig valt er geen hagel en ook geen bosduif op ons hoofd en via Pallaaraard en de Niemandshoek komen we aan de veertien Kapellekes en hier gaat het voor de eerste keer dit jaar mis In plaats van rechts af te slaan gaan we rechtdoor, en snijden we een stuk van zo'n dikke kilometer af. Hierdoor missen we het kasteel De Borrekes, dat zal voor een andere keer zijn. Via de Berkelhei bereiken we dan iets vroeger dan voorzien de laatste controle, waar we daarstraks voor de eerste keer ook al geweest zijn. In de kantine kan je over de koppen lopen, en na even te wachten kunnen we twee stoelen bemachtigen die tegen de muur staan. Het laatste stuk brengt ons terug naar de bewoonde wereld, waar we de kapel van Zittaart, die in 1885 gebouwd is. Rond half twee komen we dan aan in de startzaal en zit de eerste tocht van het nieuwe jaar er reeds op. Van de dertig km wandelden we er toch zo'n 28 in de natuur, en dankzij de vriestemperaturen die overal een wit laagje oplegde konden we prachtige foto's maken. Waar het morgen naartoe gaat weet ik nog niet, de keuze is namelijk zeer uitgebreid
Nu we aan de vooravond staan van 2009 is het tijd om eens terug te blikken op het wandeljaar 2008. Het was een mooi en geslaagd wandeljaar, de doelstellingen die ik vooropgesteld had zijn allemaal met glans behaald De eerste grote afspraak was begin maart met de Kennedymars van de Zuid-Westhoek in Zevenbergen voor mijn tweede stempeltje op mijn Kennedykaart. Ondanks het 's nachts verloren lopen is deze 80km lange tocht goed verlopen. Twee weken later ben ik samen met Rik en Fons naar Sittard gereden om deel te nemen aan de grootste Kennedymars van Nederland. Samen met 3000 andere wandelaars vertrokken om 5u 's morgens en in zeer slechte weersomstandigheden binnen om 19.15u, een persoonlijk record en stempeltje nummer drie was binnen! In april was het dan "Dwars door Limburg" van Aviat St-Truiden, een jubileumtocht omdat de club 35 jaar bestond (1973-2008) en aangezien ik zelf van 1973 ben kon ik daar niet ontbreken Oorspronkelijk zou de tocht 70km zijn maar uiteindelijk bleken het er 78 te zijn, van Weert in Nederland in rechte lijn naar St-Truiden, voor mij één van de mooiste momenten dit jaar. In mei was het dan tijd voor de allereerste 100km van Kluisbergen, 50 op zaterdag en de klassieker van 50km op zondag die al jaren bestaat. Twee fantastische dagen samen met Paul Baestaens, die ik daar beter heb leren kennen en hopelijk met hem dit nog eens kan overdoen. Eind mei was het tijd voor de vierde Kennedymars, de Betuwse Nachttocht te Geldermalsen. Voor mij is dit (voorlopig) de mooiste Kennedymars waar ik al aan heb deelgenomen. Mooi parcours, schitterende dorpjes waar je langskomt en supervriendelijke vrijwilligers, spijtig dat deze tocht maar eens om de twee jaar is In juni was het alle hens aan dek tijdens de Mega-Sloebertocht van de Scheldestappers in Zingem. Deze 100km lange tocht werd voor de tweede maal georganiseerd en ik heb spijt dat ik er de eerste keer niet bij was! Prachtige tocht op een vrij zwaar parcours in het gezelschap van mijn maatje Gaston die bijna alle 100km-tochten samen met mij stapt. Een week later was er dan de vernieuwde Nacht van Vlaanderen, deze keer niet naar Middelkerke maar naar Brugge en zo terug naar Torhout. De benen waren nog vermoeid van de week ervoor, maar ook nu was ik binnen 20 uur terug! Het nieuwe parcours was zeker de moeite waard, alhoewel dat het vorige naar de zee voor mij ook zijn charmes had. Na een deugddoende vakantie in Turkije begin juli was het de 100km van Binche. Ik had al veel gehoord van deze tocht maar was er nog nooit geweest. Samen met Chantal en Fernand heb ik deze mooie maar zeer zware tocht volbracht en staat hij in 2009 terug op de kalender. In augustus viel de Dodentocht op 08-08-08, en na enkele jaren afwezigheid besloot ik om nog eens deel te nemen. Samen met Gaston bereikte ik om 15.00u de tent in Bornem en had ik 4 op 4 gehaald in mijn 100km-tochten dit jaar. In september haalde ik dan vol trots mijn titel van "Kennedywalker" tijdens de Kennedymars van Bergeijk. Deze titel krijg je als je vijf Kennedymarsen tot een goed einde brengt, samen met een bronzen medaille! De tocht zelf had niet veel om het lijf, lange rechte stukken langs lange wegen, mentaal zwaar maar geen probleem als je geoefend bent! Dit jaar heb ik niet alleen deze tochten gelopen natuurlijk, elk weekend kon je me vinden om één of andere tocht in ons mooie land. Overal zetten vrijwilligers zich in om ons, wandelaars, de mooiste delen van hun streek te laten zien en te zorgen voor een hapje en een drankje, mijn oprechte dank daarvoor
Voor volgend jaar zijn mijn doelstellingen 4 tochten van 100km en Super Kennedywalker worden in Nederland (weer 5 tochten van 80km). Als de gezondheid goed blijft zal het wel lukken
Voor de laatste keer in 2008 nemen we onze wandelschoenen en trekken we daarvoor naar Oostmalle waar de plaatselijke wandelclub Groen-Wit haar Oostmals drupk tocht organiseert. Iets voor negen uur komen we aan in de startzaal De Notelaar waar het nog vrij kalm is. Buiten schommelt het tussen -5 en -6, de vrieskou laat ons voorlopig niet los! Een blik op de kaart leert ons dat het parcours bestaat uit drie lussen van 8, 7 en 5km, we gaan dus dikwijls terug in deze feestzaaal komen We beginnen met de lus van 8km, na een tijdje tussen de villa's gewandeld te hebben (hier wonen precies geen sukkelaars) gaan we naar landelijke wegen waar het heel erg rustig en koud is. Als we terug in de zaal komen is het tijd voor iets warms, een lekker jeneverdruppelke van Oostmalle. De tweede lus die we maken is die van de 7km. Nu gaan we door het 's Herenbos, een prachtig stukje bos van zo'n kleine 100ha. We passeren ook het Wolfschot, een 31ha groot domeinbos dat tussen het 's Herenbos en het domein de Renesse gelegen is. Op de controle is het weer tijd voor een drupke, iedere deelnemer kreeg een bonnetje bij zijn inschrijving en aangezien Vic dat niet drinkt kan ik twee maal proeven van dit lekkers. Het derde deel leidt ons naar het domein de Renesse. In dit domein heeft vroeger het kasteel van Oostmalle gestaan, maar werd verwoest in het jaar 1542. Een paar jaar later werd een nieuw kasteel gebouwd door Jan van Renesse, dat er nu nog steeds staat en zeker eens een bezoekje waard is. In 1920 werd de rechtervleugel verbouwd maar de linkervleugel is nog volledig intact. De burcht heeft ook zijn eigen spookverhaal, tijdens WOI zou er een Duits onderofficier een moord en zelfmoord gepleegd hebben en zijn geest blijft er ronddwalen In het domein zelf is het prachtig, gele bordjes leren ons over de fauna en flora die in dit domein aanwezig zijn. In dit mooie gebied wandelen we onze laatste kilometers van dit jaar, een schoon einde van een geslaagd wandeljaar
Vroeg opstaan vandaag want het is van hieruit toch een klein uurtje rijden naar Zottegem, waar wandelclub Egmont hun Wafelentocht organiseerden. Het is er even zoeken naar de Bevegemse Vijvers waar de startplaats is. Even voor acht uur ben ik er, en de grote parking staat al redelijk goed vol, het wordt hier straks drummen voor een plaatsje. Binnen in de zaal zie ik Annemie (Daisy Walker) en Helga, en bij het buiten gaan loop ik ook Marc tegen het lijf. Het wordt al licht, en das goed nieuws voor mijn foto's! Ik kies vandaag voor het parcours van 28km, mooi verdeeld in vier stukken van 7km. Vlak na het vertrek krijgen we al direct een stukje natuur met het domein Breivelde en gaan we langs het gehucht Grotenberge. De temperatuur zit nog steeds onder nul maar er is geen wolkje te zien, voor de vierde dag op rij prima wandelweer dus, een rariteit in ons Belgenlandje. Een beetje later zijn we in het centrum van Zottegem, en ook hier staat natuurlijk een schaatspiste waar het nu nog wel wat vroeg voor is. Door de winkelstraat gaat het naar het kasteel van Egmont, waar nu een bibliotheek gevestigd is. Een half uur ver zijn we als we getrakteerd worden op een lekkere warme Glühwein, die bij deze temperaturen heerlijk smaakt. We verdwijnen uit het centrum en gaan naar de open vlakten waar de wind vrij spel heeft. Ik trek mijn muts tot ver over mijn oren maar blijf het koud hebben. Het zijn wel mooie beelden die we te zien krijgen, de winter heeft ook zo zijn charmes. Via de Blarenhoek komen we dan aan in Velzeke-Ruddershove waar we een eerste keer controle hebben. Op deze controle maken we een lus die ons langs Bussegem, Hundelgem, St-Pieters-ten-Berge en de pedesmolen terug naar het ontmoetingscentrum van Velzeke brengt. Voor mij was dit een prachtig stuk, met plaatsjes waar ik nog nooit geweest of zelfs van gehoord had. Terug in de zaal is het een pak drukker dan een dik uur geleden, en het is zoeken naar een plekje om mijn soep te kunnen opeten. Na het versterken van de innerlijke mens is het tijd voor het derde deel van deze mooie tocht. Via landelijke wegen gaat het naar Munkzwalm, we zien onderweg nog de Sint-Antoniuskapel en komen aan in Strijpen, waar ze op de controle lekkere braadworsten verkopen. Ik neem er eentje, het is tenslotte al middag. Het laatste stuk brengt ons dan terug naar Zottegem, waar de parking overvol staat en verscheidene auto's maar blijven zoeken achter een plaatsje. Na het ophalen van mijn stempeltje is het tijd om naar Mechelen terug te keren, en als ik mijn schoenen wissel aan mijn auto staan er reeds twee wagens te wachten, waarvan er eentje teleurgesteld gaat zijn Het was mijn eerste keer dat ik bij Egmont Zottegem ging wandelen maar het zal zeker niet de laatste zijn. Het was een mooie, verzorgde en afwisselende wandeling, dus zeker voor herhaling vatbaar.
Tijdens deze tweede Kerstdag ga ik samen met Vic naar Oudenaarde voor de tocht van Hanske de Krijger. We besluiten om met de trein te gaan, maar in Brussel-Zuid ontdekken we waarom de NMBS zoveel tegenwind krijgt. Als we op het perron staan voor de trein richting Poperinge komt deze niet opdagen of wordt er niet afgeroepen dat deze op een ander perron komt en moeten we noodgedwongen een uurtje wachten. Nog een uurtje later zijn we dan eindelijk op onze bestemming. Als we naar de startzaal stappen is het een helderblauwe hemel, maar de temperatuur valt dik tegen. Gelukkig heb ik vanmorgen een extra trui aangetrokken, en ook mijn jeans in plaats van de gebruikelijke trainingsbroek maakt een wereld van verschil Na de inschrijving begeven we ons op pad voor het 14km-parcours, dat mooi verdeeld is in twee stukken van zeven. We steken onmiddellijk de Schelde over en gaan door de abdij van Maagdendale met zijn 13e eeuwse gotische kapel. Daarna gaat het door het natuurreservaat "Het Spei" en gaan we naar de hoogvlakte van Edelare, waar we mooie foto's kunnen maken van de omgeving. We dalen via de Tenberge, die ik nog ken van de mega-Sloebertocht, naar Leupegem waar het controle is. Na de controle begint de eigenlijke stadswandeling. We wandelen langs de jachthaven en de Schelde voorbij het neogotisch gerechtsgebouw, terug over de Schelde naar het Begijnhof. Een beetje verder komen we aan de markt, waar het prachtige stadhuis alle aandacht opeist. Op het plein staat een overdekte ijspiste, blijkbaar zijn deze tijdelijke schaatsbanen enorm populair tijdens deze periode! De parcoursmeester stuur ons ook door het Liedspark met zijn bijhorend kasteel, om daarna in de winkelstraten te belanden. Het is hier een drukte van jewelste, er moeten precies nog een heleboel mensen cadeautjes kopen Als laatste juweeltje passeren we de Sint-Walburgakerk. Deze kerk is eigenlijk nooit voltooid en bestaat uit twee delen, de toren en het schip zijn opgetrokken in zandsteen, stamt uit de 15e eeuw en is in Brabantse gotiek. Het koorgedeelte is in Doornikse kalksteen en vroeggotisch uit de 13e eeuw. Na een kort bezoekje binnenin gaat het via het centrum van de Ronde van Vlaanderen terug naar de startzaal en komt er een einde aan deze mooie tocht.
Ik ben Steven Jaspers
Ik ben een man en woon in Mechelen (België) en mijn beroep is Arbeider.
Ik ben geboren op 26/02/1973 en ben nu dus 51 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen, Voetbal.
Men heeft hier proberen een winters landschap te toveren met behulp van een sneeuwmachine en er zijn kraampjes waar je lekkere jenever kan drinken 
Na een deugddoend borreltje zijn we terug op pad. We komen tot op vijftig meter van de tent maar slaan dan af om door de velden nog een mooie lus te maken door het slijk en de plassen water. Even voor vier zijn we dan terug waar bijna iedereen van de club al is, we zetten ons bij aan tafel en horen wat de anderen van deze tocht vonden. Na een lekkere Westmalle of twee is het tijd om naar de bus te gaan en zit deze Nationale Wandeldag 2009 erop!
Onderweg is het tijd om afscheid te nemen van mijn wandelmaatje, we spreken af voor morgenvroeg en hij gaat verder op pad voor zijn eerste stempel voor zijn harten vijf trofee-kaart. Even later ben ik terug in de zaal in Zelem, waar er geen stoel onbezet is, en de zaal is nu niet van de kleinste
Tijd voor dit mooie stukje natuur te verlaten en via de voetbalvelden van Linkhout kom ik terug op de plaats waar het vanmorgen allemaal begon. Een stempel in mijn boekje en een cola later is het tijd om huiswaarts te keren, maar eerst onderweg nog een bloempje halen voor mijn echtgenote, het is tenslotte Valentijn vandaag 
We gaan de dijk op juist aan de plaats waar de Dijle in de Rupel stroomt en gaan richting Zennegat. Een beetje verder gaan we de dijk terug af en stappen we naar Heffen, het dorp bij Mechelen waar Koen Wauters woont en waar het vandaag controle is in het parochiezaaltje. Op de controle zitten enkele clubleden die me vragen hoe het clubfeest is geweest en waar ik met enige trots kan tegen vertellen dat ik twee maal gehuldigd ben. Als ik me klaar maak om te vertrekken komt ook nog Kurt binnen met zijn vrouw en hij ziet heel bleek, volgens mij misschien van den Duvel gisterenavond maar volgens hem van iets anders 
In het domein zelf is het prachtig, gele bordjes leren ons over de fauna en flora die in dit domein aanwezig zijn. In dit mooie gebied wandelen we onze laatste kilometers van dit jaar, een schoon einde van een geslaagd wandeljaar
Ik ben Steven Jaspers
