Samen met Wim, Kristof en Jos zal ik deelnemen aan de Oxfam Trailwalk 2010 op 28 en 29 augustus. Meer info vindt u als u op de foto klikt. Onze groepsnaam is "De Genieters" en ons nummer 158.
Dit weekend staat de Oxfam Trailwalk op het programma, een tocht van 100 kilometer doorheen de Hoge Venen. Dit is alleszins geen normale tocht zoals anders, je moet met een team van vier personen zijn, 2 verzorgers onderweg en het engagement aangaan om minstens 1500 euro sponsorgeld bij elkaar te zoeken. Samen met Wim, Jos en Kristof vorm ik het team De Genieters dat het startnummer 158 krijgt, onze begeleiders zijn Dirk en Katrien en dankzij een steunkaartenverkoop en het organiseren van een etentje worden de 1500 euro vlot gehaald. Vrijdag start dan eindelijk het wandelavontuur zelf. Samen met Katrien en Jos neem ik om kwart voor drie de trein naar Eupen, Dirk en Wim zijn met de wagen al naar ginder en Kristof moet nog werken en komt later. Twee uurtjes later zijn we in het station van Eupen gearriveerd, en na een wandeling van een kwartiertje komen we aan de kampeerplaats waar er veel volk druk in de weer is hun slaapplaats op te stellen. Wim en Dirk zijn al volop bezig maar zijn bijzonder blij ons te zien om mee te helpen de tent recht te zetten. Een goed uur en veel plezier later staan de grote en de kleine tent opgesteld, en wanneer Kristof rond zeven uur arriveert kunnen we ons met zijn allen gaan inschrijven en het nodige papierwerk halen. Daarna gaat het naar de grote bbq die georganiseerd wordt waar we ons te goed doen aan het bijzondere lekkere vlees, doorgespoeld met een fris pintje. Tijd ook om de andere teams te leren kennen, al zijn de Doetjes en de Fairfoxes geen onbekenden voor ons. Rond de klok van tien drinken we nog een laatste pintje in de tent en om elf uur kruipt iedereen in zijn slaapzak, morgen wacht er een lange tocht. Na een bijzonder lawaaiierige nacht (stomme regen) lopen de gsm's om half zes af, tijd om in actie te schieten. Snel gaan ontbijten en ons klaar maken om te vertrekken, om kwart voor zeven staan we op de Marktplatz en wachten samen met de anderen op het startschot. Stipt zeven uur zijn we op pad, samen met meer dan tweehonderd andere teams aan wat voor mezelf één van de zwaarste 100 kilometer-tochten uit mijn toch al mooi gevulde carrière wordt. We verlaten de stad Eupen en trekken doorheen het Osthertogenwald naar Raeren. We starten aan een gezapig tempo, we hebben tenslotte dertig uur de tijd, en onderweg is het niet makkelijk iemand voorbij te gaan op de smalle bospaadjes. Aan de ondergrond merk je dat het de laatste tijd fel geregend heeft, al is het op dit moment gelukkig droog. Na negen kilometer hebben we een eerste checkpoint in Raeren, waar Dirk en Katrien ons opwachten. We nemen al direct een kwartiertje rust en het is al bijna negen uur vooraleer we terug vertrekken. In het Raererenwald wordt het zo mogelijk nog drassiger en gaat het gestaag omhoog. De omgeving is hier bijzonder mooi en samen met de anderen is het echt genieten van de natuur. We volgen een tijdje het riviertje Eschbach, we moeten zeer goed opletten voor de glibberige boomwortels en de natte stenen op de grond. Na een dikke zestien kilometer hebben we een eerste Waterpoint in Steinbach, hier treffen we de Fairfoxes van Luc Guns, we zullen hen spijtig genoeg de rest van de tocht niet meer tegenkomen. Het volgende stuk brengt ons naar de grens met Duitsland, en ook nu blijven we in de pure natuur. Ik sukkel met mijn schoen in het water, mijn kousen zijn nu al doorweekt. We wandelen een tijdje over de grenslijn en trekken dan Duitsland in naar het dorpje Mützenich, waar na 28 kilometer het tweede Checkpoint gelegen is. Katrien komt ons tegemoet, en wanneer we ons binnen laten scannen hebben en een lunchpakket gekregen hebben volgen we haar naar de auto die iets verderop geparkeerd staat. Tijd om even te zitten en iets te eten, spijtig genoeg begint het net nu te regenen. Van hieruit besluit Katrien een stukje mee te wandelen, tot aan het volgende Checkpoint. Na een tijdje verlaten we Duitsland en bevinden we ons terug in het Hertogenwald. Nu worden de hemelsluizen pas echt open gezet, gelukkig zijn de donkere wolken na een kwartiertje verdwenen en kunnen we de paraplu's terug wegbergen. Het parcours gaat op en neer, en vooral wanneer we geklommen hebben kunnen we een paar mooie panoramische foto's maken. Het volgende Waterpoint is na 37 kilometer aan het riviertje Hill, we krijgen er een appelsapje en gedroogde vruchten. Dankzij de zeer slechte staat van het stukje parcours dat normaal gezien volgt moeten we even een andere weg nemen die we later op de tocht in de andere richting zullen volgen. Zo komen we de eerste deelnemers tegen, een groep lopers die toch al een voorsprong van zo'n 17 kilometer op ons hebben. Bij het oversteken van een beekje sukkel ik weer in het water, hilariteit alom! Van Kristof leer ik aan een bepaald bord dat we nu echt in het gebied de Hoge Venen zijn, de toren van de Botrange waar we moeten zijn ligt rechts van ons en een heel stuk hoger. Tijdens de klim ernaartoe krijg ik wat last van mijn rug, een erfenis van op 't werk deze week, en ik ben dan ook blij wanneer we de top bereikt hebben. Boven neem ik wat foto's van de omgeving, wat verderop aan de toren zelf zijn we aan Checkpoint drie na 47 kilometer. Hier staat Kris met zijn gezin ons op te wachten, hij heeft de voorbije twee jaar meegedaan met de Fairfoxes en komt nu supporteren voor hen. Aan de auto nemen we een rustpauze van bijna drie kwartier, we zitten bijna in de helft. Om kwart na vijf zijn we klaar voor de volgende etappe. Deze keer is het vooral dalen, we moeten terug naar het Waterpoint aan het riviertje. Hier krijgen we de tweede zware stortbui van vandaag over ons heen, ook nu duurt het gelukkig niet te lang. Het beekje waar ik daarstraks ingesukkeld ben is hierdoor nog iets groter geworden, deze keer raak ik wel droog aan de overkant. Na 58 kilometer hebben we Waterpoint drie bereikt, spijtig genoeg kunnen we er bijna niet blijven staan want we worden constant gebeten door zeer kleine muggen, ocharme de bevoorraders die hier enkele uren moeten blijven. We steken het riviertje Hill over en beginnen aan een kleine maar zeer vettige klim. Eénmaal boven begint een lang recht stuk van verscheidene kilometers, we zien de prachtige zonsondergang en Jos zet zijn radio op want het is ondertussen acht uur gepasseerd en de voetbal is begonnen. In de vallende duisternis belanden we in het dorpje Drossart waar het vierde Waterpoint is, binnen in de tent doen we ons tegoed aan een warm soepje en komen ook de Doetjes binnengevallen, het oudste team van allemaal, maar wel één van de meest ervaren met vier wandelkleppers met jaren ervaring. Nu volgt het langste stuk van de hele tocht, dertien kilometer lang. In de duisternis volgen we het riviertje La Gileppe, ik heb het zelf verschrikkelijk koud en ook mijn voeten doen pijn na zoveel uren doorweekt in schoenen te zitten. Gelukkig heb ik mijn drie medemaats en gaat de tijd vlotjes voorbij. Na enkele zeer zware beklimmingen komen we om kwart na elf aan het Checkpoint vier, gelegen aan het meer van Gileppe. Binnen in de zeer warme tent zitten Dirk en Katrien ons op te wachten, ze hebben ons tassen klaar gezet en zorgen ervoor dat we niets tekort komen. Dirk wast mijn voeten en droogt ze vakkundig zodanig dat ik de laatste 21 kilometer weer met droge voeten kan vertrekken. Hier krijgen we ook een bord pasta aangeboden dat me bijzonder smaakt. We nemen een uurtje rust hier, het is al na twaalven wanneer we klaar zijn voor het laatste gedeelte. We volgen nog eventjes de oevers van het meer en moeten daarna weer het Hertogenwald in. Tijdens de eerste beklimming hangen er gelukkig koorden waar we ons aan kunnen optrekken, ik had anders niet boven geraakt vrees ik. Nu dat ik een extra vestje heb aangetrokken en mijn voeten weer droog zijn voel ik me een heel pak frisser en neem zelfs even de kop over in ons groepje, iets dat Wim al de hele dag doet. De sfeer in onze groep is opperbest en er wordt dan ook heel wat afgelachen in de donkere nacht. Ondertussen krijgen we telefoon van Katrien dat de auto van Dirk in panne staat, gelukkig is de wegenwacht er snel bij en zijn ze binnen het uur weer paraat. Aan de rand van Eupen herken ik een café waar we twee jaar geleden tijdens de Euregio van Welkenraedt bagage hadden, een paar honderd meter verder komen we aan Checkpoint 5 na 86 kilometer, binnen zitten de Doetjes die ons tijdens de vorige rust voorbij gegaan zijn. Ook nu is er weer wat klimwerk bij, na deze afstand een hele opgave. Mijn rechterknie begint lastig te doen, een weerkerend fenomeen tijdens tochten van dit kaliber. In de verte zien we beneden de verlichte stad Eupen, wij gaan naar het meer van Eupen en wandelen over de stuwdam naar de klimtoren waar we een laatste keer gescand worden aan Checkpoint zes. Na een koffie en een kwartiertje rust beginnen we vol goede moed aan de zeven laatste kilometers, spijtig genoeg in de verkeerde richting. Na enig vloek- en speurwerk geraken we weer op het juiste pad en gaat het in dalende lijn naar Eupen. Het is half vijf wanneer we in Eupen aankomen, via een lokaal rondje worden we naar het park geleid waar de finish ligt. Spijtig genoeg begint het juist voor de finish weer keihard te regenen, maar het kan ons eigenlijk niet deren want na 22u en 5min (het is 05u05 in de ochtend) komen we als vijftiende voltallig team over de finishlijn. Na het ontvangen van felicitaties en een medaille gaan we op zoek naar de camping waar Dirk en Katrien ondertussen de tenten aan het afbreken zijn. De regenbui duurt al bij al vijf minuutjes (hoe is het mogelijk) en wanneer we de camping bereiken is het alweer gestopt met regenen. We trekken met zijn allen naar het station, sommigen te voet en anderen met de auto , waar Dirk en Katrien nog een verassing voor ons hebben, een glaasje bubbels op de goede afloop Om zes uur 's morgens nemen we afscheid van Wim en Dirk die met de wagen terugrijden, de rest stapt de trein op en na een rustig ritje ben ik om twintig na acht in Mechelen en zit mijn tocht erop. Het weekend was voor mezelf top, een bijzonder mooie maar zeer zware tocht in het gezelschap van drie fantastische medestappers die ik zeker wil bedanken voor hun gezelschap,en de perfecte bevoorrading en verzorging van Dirk en Katrien, waarvoor mijn oprechte dank, maakten van dit laatste weekend van augustus eentje om nooit te vergeten!
Zoals beloofd vorig jaar neem ik dit jaar niet deel aan de Dodentocht, maar dat neemt niet weg dat er niet kan gewandeld worden op deze zaterdag. Ik rij naar Lennik waar ik voor de eerste keer te gast ben bij de Lennikse Windheren die hun derde Lennikse Feestentocht organiseren. Op het Masiusplein in Sint-Kwintens-Lennik parkeer ik mijn auto, de inschrijving is in een boerderij. Na het papierwerk kijk ik op het parcoursblaadje, het is vrij ingewikkeld en het duurt dan ook even voor ik het gebruikte systeem begrijp. We moeten eerst naar Sint-Martens-Lennik en van daaruit heb je de keuze uit drie verschillende lussen. Het eerste stukje tussen de start en de controle is er eentje van bijna vijf kilometer en gaat veel doorheen het groen dat hier in de buurt te vinden is. Er hangen nog wat mistige plekken tussen de bomen, de zon probeert erdoor te komen en dat lukt met mondjesmaat. In het Sint-Godelieve instituut is de grote controlepost van waaruit de lussen vertrekken, ik besluit er eerst een broodje met gehakt te eten. De eerste lus die ik hier ga wandelen is de blauwe lus vier van 8,5 kilometer. In het centrum wandel ik voorbij de Sint-Martinuskerk uit de twaalfde eeuw waarvan de toren nu volledig in de steigers staan, oude gebouwen worden nu eenmaal vaak gerestaureerd. We moeten over kleine landweggetjes, er is hier nauwelijks een auto op te bespeuren. Ook hier vind je het bewijs dat er in de Brusselse rand nog zeer veel groen aanwezig is, al beweren sommigen van niet. Het gaat langs de Meiseniersschuur richting Gaasbeek, waar we linksafslaan en weer terugkeren naar de school waar het ondertussen een heel pak drukker is. Ook nu neem ik de tijd voor een broodje te eten en een colaatje te drinken. Als tweede lus neem ik de gele lus twee van een dikke zeven kilometer. Ook deze lus blijft bijna de hele tijd in de natuur, met als letterlijk hoogtepunt de Tomberg waar we over moeten. Wanneer ik weer in het schooltje kom zitten er enkele lange-afstandswandelaars die net zoals de dodentocht links hebben laten liggen en dezelfde mening hebben, blijkbaar ben ik niet de enigste die er zo over denkt. De laatste lus laat ik links liggen en vervolg mijn weg terug naar de startplaats. Op het eind houd ik nog even halt bij Prins, een standbeeld van een Brabants trekpaard en wat verderop neem ik nog wat foto's van de zeer mooie Sint-Kwintenskerk, waarvan de bouw begonnen is in de elfde eeuw. Aan het boerderijtje haal ik mijn stempel op, buiten zet ik me even neer en eet een zeer smakelijk broodje met spek ertussen. Het was hier een zeer mooie natuurtocht, de moeite waard om eens tot hier te komen.
Eindelijk heb ik nog eens de tijd om naar de noorderburen te trekken voor een Kennedymars. Plaats van het gebeuren is Geldrop nabij Eindhoven, waar Olat de Kempenlandtocht organiseert. Even voor tien arriveer ik aan het sportcomplex van KC De Kempen en kan ik me binnen inschrijven, ik krijg startnummer 160, nadien zet ik me bij een andere Belg, Ludo uit Willebroek, en samen doden we de tijd tot het vertrek. Even voor de klok van elf gaan we naar buiten om onze bagage af te geven en klokslag elf uur start ik samen met 70 anderen aan deze Kennedytocht. Ludo gaat er als een pijl vandoor, ikzelf houd me aan mijn eigen tempo en neem dan ook afscheid van hem. Na de doortocht door het centrum van Geldrop met zijn prachtige kerk steken we de A67/E34 over en volgen fietspaden richting Valkenswaard. Onderweg komen de wandelaars van de 110 kilometer erbij, ze zijn vertrokken om acht uur vanavond, en na een zeer donkere passage in een dennenbos hebben we na een kleine elf kilometer een eerste wagenrust. De bevoorrading bestaat uit soep en broodjes, er staan schaaltjes met kaas, chocolade, salami, drop, enz.. en ook om te drinken is er heel wat keuze, prima bevoorrading dus. Na vijf minuutjes en met een volle buik ben ik weer weg en volg een drukke baan. We slaan linksaf het industriegebied in waar er in sommige magazijnen nog hard gewerkt word. aan de Venbergse watermolen houd ik even halt, spijtig dat het donker is want van deze molen was reeds sprake in het jaar 1227 en heeft een zeer rijke geschiedenis. Na het oversteken van het riviertje Dommel hebben we even verderop onze tweede wagenrust na 17 kilometer, en ook hier is er een zeer uitgebreide bevoorrading. Wanneer ik even rust komt Marc hier aan, een voor mij zeer bekende wandelaar uit Lier. Hij doet de 110 kilometer, we besluiten om samen verder te gaan zo lang het parcours van onze afstanden samen blijft. De tocht brengt ons verder langs Westerhoven, Bergeijk en Eijkereind, enkele plaatsen herken ik nog van de kennedymars van Bergeijk twee jaar geleden. Nu we met twee zijn gaat de tijd sneller voorbij en voor we het weten staan we aan wagenrust nummer drie na 24 kilometer. Hier krijgen we een hot-dog aangeboden inclusief al hetgene ik daarstraks al vernoemd heb, het is hier een super bevoorrading! We zetten onze tocht verder, steeds blijven we over fietspaden lopen en hebben nog bijna geen verkeer gezien. Na een bezoekje aan Walik gaat het naar Riethoven, waar we in café de Sleutel na dertig kilometer een eerste keer onze bagage hebben. Binnen in het gezellige café worden we opgewacht door zeer sympathieke diensters die vragen welke soep we wensen, groenten- of tomatensoep. Ik kies voor de groentensoep, en wanneer we ons aan tafel zetten komt ook Wilco binnen die zich bij ons zet. Na een kwartiertje pauze zijn Marc en ik weer klaar om verder te gaan, het is even na vier uur in de ochtend dus moeten we ons fluovestje nog wat aanhouden. De kilometers vliegen erdoor, de bagagerust heeft ons nieuwe krachten gegeven. Terwijl het licht aan het worden is komen we aan de volgende wagenrust, die een kilometertje verder staat dan op ons plan, er staan bijna 39 kilometer op mijn gps, de helft is nabij. Nu begint het echt klaar te worden en kunnen we de zeer mooie omgeving bewonderen. Aan de hut van Mie Pils krijgen we het gezelschap van Ton, een Nederlander die supportert voor PSV. Na 47 kilometer hebben we onze vijfde wagenrust, en ook hier kunnen we weer genieten van een prima bevoorrading. Met drie leggen we de laatste acht kilometer af van het nachtparcours, weer naar het chalet waar we vertrokken zijn gisterenavond. De sfeer in ons klein groepje zit er goed in, de gesprekken gaan vooral over het voetbal, niet moeilijk met supporters van drie verschillende ploegen (Psv, Lierse en Malinwa), de twee anderen zijn regelmatig verbaasd over mijn geheugen als het over wedstrijden van lang geleden gaat. Om half negen zijn we terug in het chalet van KC De Kempen, tijd voor een pasta-schotel met een omelet bij. De overbodige spullen gaan de bagage in, en na een rustpauze van een half uur ben ik klaar voor de laatste 25 kilometer, Ton en Marc moeten er nog 35 wandelen. Onze bagage gaat van hieruit naar de overkant van de straat naar de sporthal, waar de startplaats is voor de kleinere dagtochten van de Kempische wandeldagen, en tevens onze aankomstplaats straks. Gedaan is het ook met de asfaltpaadjes, we krijgen de Kempische zand- en bosgrond onder de voeten. Op de smalle bospaadjes wordt het moeilijker, de mensen van de kleinere afstanden zitten er nu bij en zijn niet echt geneigd om wat uit de weg te gaan van de snelleren. Ton is hier uit de streek en is een beetje onze gids voor alles wat we hier zien, hij weet wel veel over zijn eigen buurtstreek. We volgen een tijdje het Eindhovens kanaal en na een kleine vijf kilometer hebben we een wagenrust in het bos. Vanaf nu moeten we onze bonnetjes gebruiken die we gekregen hebben bij het inschrijven, na een colaatje zijn we snel weer verder. De tocht gaat verder langs de prachtige Nederlandse Kempen, een bijzonder mooie streek hier. Aan het station Helmond Brandevoort steken we het spoor over, we gebruiken hiervoor de lift , een aangenaam tussendoortje dat de opkomende vermoeidheid wat breekt. De gebouwen rond dit station zijn allemaal mooie appartementjes, een nette buurt hier. Na nog een stukje natuur zijn we in Mierlo aanbeland, waar we na 68 kilometer een controle hebben in café 't Tapperijke. Ton en Marc zitten al aan 88 kilometer, ik haal dan ook binnen het drinken terwijl zij zich buiten op het terras zetten. Ik bestel een ice-tea, cola en een pintje, groot is dan ook mijn verbazing als ik zie hoe groot de pintjes hier wel zijn, het glas is nog kleiner dan mijn 20 centiliter-flesje cola Wanneer we het terras verlaten nemen we afscheid van Ton, hij heeft wat last van zijn knie en doet het wat rustiger aan. Ik wens hem veel succes en dank hem voor zijn aangename gezelschap en zet samen met Marc de tocht verder. Na 71 kilometer is het ook tijd om van hem afscheid te nemen, aan het boswachtershuis sla ik rechtsaf en ga alleen verder voor de laatste kilometers. We moeten over een landbouwer zijn veld dat net besproeid is en er zeer vettig bijligt, het water drenkt in mijn schoenen Erna volgt er een stuk doorheen het hoge onkruid en moeten we enkele keren onderdoor de prikkeldraad kruipen, niet zo eenvoudig na deze afstand. Aan de rand van de Strabrechtse Heide heb ik mijn laatste wagenrust na 74 kilometer, nog 7,5 te gaan. Het laatste stukje brengen we vooral door in deze Heide, een stuk natuurgebied van zo'n 1500 hectare dat vorige maand nog getroffen werd door een hevige brand dat een groot stuk van de natuur aantastte. Op het einde hebben we nog een passage doorheen het dorp en bezoeken we nog het kasteel Geldrop, en om tien voor twee na bijna 82 kilometer bereik ik de sporthal en zit mijn dertiende Kennedymars erop. Binnen krijg ik felicitaties en een mooi diploma van de organisatie, buiten op het terras drink ik nog iets samen met Luc die hier vandaag een kleine afstand komen wandelen is. Mijn eerste deelname hier was een schot in de roos, zeer goede bevoorrading en een uitstekend parcours, mij zien ze hier zeker nog terug!
Ik ben Steven Jaspers
Ik ben een man en woon in Mechelen (België) en mijn beroep is Arbeider.
Ik ben geboren op 26/02/1973 en ben nu dus 51 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen, Voetbal.
, waar Dirk en Katrien nog een verassing voor ons hebben, een glaasje bubbels op de goede afloop 
Om zes uur 's morgens nemen we afscheid van Wim en Dirk die met de wagen terugrijden, de rest stapt de trein op en na een rustig ritje ben ik om twintig na acht in Mechelen en zit mijn tocht erop.
Erna volgt er een stuk doorheen het hoge onkruid en moeten we enkele keren onderdoor de prikkeldraad kruipen, niet zo eenvoudig na deze afstand. Aan de rand van de Strabrechtse Heide heb ik mijn laatste wagenrust na 74 kilometer, nog 7,5 te gaan.
Ik ben Steven Jaspers
