Samen met Wim, Kristof en Jos zal ik deelnemen aan de Oxfam Trailwalk 2010 op 28 en 29 augustus. Meer info vindt u als u op de foto klikt. Onze groepsnaam is "De Genieters" en ons nummer 158.
Dit weekend staat de Oxfam Trailwalk op het programma, een tocht van 100 kilometer doorheen de Hoge Venen. Dit is alleszins geen normale tocht zoals anders, je moet met een team van vier personen zijn, 2 verzorgers onderweg en het engagement aangaan om minstens 1500 euro sponsorgeld bij elkaar te zoeken. Samen met Wim, Jos en Kristof vorm ik het team De Genieters dat het startnummer 158 krijgt, onze begeleiders zijn Dirk en Katrien en dankzij een steunkaartenverkoop en het organiseren van een etentje worden de 1500 euro vlot gehaald. Vrijdag start dan eindelijk het wandelavontuur zelf. Samen met Katrien en Jos neem ik om kwart voor drie de trein naar Eupen, Dirk en Wim zijn met de wagen al naar ginder en Kristof moet nog werken en komt later. Twee uurtjes later zijn we in het station van Eupen gearriveerd, en na een wandeling van een kwartiertje komen we aan de kampeerplaats waar er veel volk druk in de weer is hun slaapplaats op te stellen. Wim en Dirk zijn al volop bezig maar zijn bijzonder blij ons te zien om mee te helpen de tent recht te zetten. Een goed uur en veel plezier later staan de grote en de kleine tent opgesteld, en wanneer Kristof rond zeven uur arriveert kunnen we ons met zijn allen gaan inschrijven en het nodige papierwerk halen. Daarna gaat het naar de grote bbq die georganiseerd wordt waar we ons te goed doen aan het bijzondere lekkere vlees, doorgespoeld met een fris pintje. Tijd ook om de andere teams te leren kennen, al zijn de Doetjes en de Fairfoxes geen onbekenden voor ons. Rond de klok van tien drinken we nog een laatste pintje in de tent en om elf uur kruipt iedereen in zijn slaapzak, morgen wacht er een lange tocht. Na een bijzonder lawaaiierige nacht (stomme regen) lopen de gsm's om half zes af, tijd om in actie te schieten. Snel gaan ontbijten en ons klaar maken om te vertrekken, om kwart voor zeven staan we op de Marktplatz en wachten samen met de anderen op het startschot. Stipt zeven uur zijn we op pad, samen met meer dan tweehonderd andere teams aan wat voor mezelf één van de zwaarste 100 kilometer-tochten uit mijn toch al mooi gevulde carrière wordt. We verlaten de stad Eupen en trekken doorheen het Osthertogenwald naar Raeren. We starten aan een gezapig tempo, we hebben tenslotte dertig uur de tijd, en onderweg is het niet makkelijk iemand voorbij te gaan op de smalle bospaadjes. Aan de ondergrond merk je dat het de laatste tijd fel geregend heeft, al is het op dit moment gelukkig droog. Na negen kilometer hebben we een eerste checkpoint in Raeren, waar Dirk en Katrien ons opwachten. We nemen al direct een kwartiertje rust en het is al bijna negen uur vooraleer we terug vertrekken. In het Raererenwald wordt het zo mogelijk nog drassiger en gaat het gestaag omhoog. De omgeving is hier bijzonder mooi en samen met de anderen is het echt genieten van de natuur. We volgen een tijdje het riviertje Eschbach, we moeten zeer goed opletten voor de glibberige boomwortels en de natte stenen op de grond. Na een dikke zestien kilometer hebben we een eerste Waterpoint in Steinbach, hier treffen we de Fairfoxes van Luc Guns, we zullen hen spijtig genoeg de rest van de tocht niet meer tegenkomen. Het volgende stuk brengt ons naar de grens met Duitsland, en ook nu blijven we in de pure natuur. Ik sukkel met mijn schoen in het water, mijn kousen zijn nu al doorweekt. We wandelen een tijdje over de grenslijn en trekken dan Duitsland in naar het dorpje Mützenich, waar na 28 kilometer het tweede Checkpoint gelegen is. Katrien komt ons tegemoet, en wanneer we ons binnen laten scannen hebben en een lunchpakket gekregen hebben volgen we haar naar de auto die iets verderop geparkeerd staat. Tijd om even te zitten en iets te eten, spijtig genoeg begint het net nu te regenen. Van hieruit besluit Katrien een stukje mee te wandelen, tot aan het volgende Checkpoint. Na een tijdje verlaten we Duitsland en bevinden we ons terug in het Hertogenwald. Nu worden de hemelsluizen pas echt open gezet, gelukkig zijn de donkere wolken na een kwartiertje verdwenen en kunnen we de paraplu's terug wegbergen. Het parcours gaat op en neer, en vooral wanneer we geklommen hebben kunnen we een paar mooie panoramische foto's maken. Het volgende Waterpoint is na 37 kilometer aan het riviertje Hill, we krijgen er een appelsapje en gedroogde vruchten. Dankzij de zeer slechte staat van het stukje parcours dat normaal gezien volgt moeten we even een andere weg nemen die we later op de tocht in de andere richting zullen volgen. Zo komen we de eerste deelnemers tegen, een groep lopers die toch al een voorsprong van zo'n 17 kilometer op ons hebben. Bij het oversteken van een beekje sukkel ik weer in het water, hilariteit alom! Van Kristof leer ik aan een bepaald bord dat we nu echt in het gebied de Hoge Venen zijn, de toren van de Botrange waar we moeten zijn ligt rechts van ons en een heel stuk hoger. Tijdens de klim ernaartoe krijg ik wat last van mijn rug, een erfenis van op 't werk deze week, en ik ben dan ook blij wanneer we de top bereikt hebben. Boven neem ik wat foto's van de omgeving, wat verderop aan de toren zelf zijn we aan Checkpoint drie na 47 kilometer. Hier staat Kris met zijn gezin ons op te wachten, hij heeft de voorbije twee jaar meegedaan met de Fairfoxes en komt nu supporteren voor hen. Aan de auto nemen we een rustpauze van bijna drie kwartier, we zitten bijna in de helft. Om kwart na vijf zijn we klaar voor de volgende etappe. Deze keer is het vooral dalen, we moeten terug naar het Waterpoint aan het riviertje. Hier krijgen we de tweede zware stortbui van vandaag over ons heen, ook nu duurt het gelukkig niet te lang. Het beekje waar ik daarstraks ingesukkeld ben is hierdoor nog iets groter geworden, deze keer raak ik wel droog aan de overkant. Na 58 kilometer hebben we Waterpoint drie bereikt, spijtig genoeg kunnen we er bijna niet blijven staan want we worden constant gebeten door zeer kleine muggen, ocharme de bevoorraders die hier enkele uren moeten blijven. We steken het riviertje Hill over en beginnen aan een kleine maar zeer vettige klim. Eénmaal boven begint een lang recht stuk van verscheidene kilometers, we zien de prachtige zonsondergang en Jos zet zijn radio op want het is ondertussen acht uur gepasseerd en de voetbal is begonnen. In de vallende duisternis belanden we in het dorpje Drossart waar het vierde Waterpoint is, binnen in de tent doen we ons tegoed aan een warm soepje en komen ook de Doetjes binnengevallen, het oudste team van allemaal, maar wel één van de meest ervaren met vier wandelkleppers met jaren ervaring. Nu volgt het langste stuk van de hele tocht, dertien kilometer lang. In de duisternis volgen we het riviertje La Gileppe, ik heb het zelf verschrikkelijk koud en ook mijn voeten doen pijn na zoveel uren doorweekt in schoenen te zitten. Gelukkig heb ik mijn drie medemaats en gaat de tijd vlotjes voorbij. Na enkele zeer zware beklimmingen komen we om kwart na elf aan het Checkpoint vier, gelegen aan het meer van Gileppe. Binnen in de zeer warme tent zitten Dirk en Katrien ons op te wachten, ze hebben ons tassen klaar gezet en zorgen ervoor dat we niets tekort komen. Dirk wast mijn voeten en droogt ze vakkundig zodanig dat ik de laatste 21 kilometer weer met droge voeten kan vertrekken. Hier krijgen we ook een bord pasta aangeboden dat me bijzonder smaakt. We nemen een uurtje rust hier, het is al na twaalven wanneer we klaar zijn voor het laatste gedeelte. We volgen nog eventjes de oevers van het meer en moeten daarna weer het Hertogenwald in. Tijdens de eerste beklimming hangen er gelukkig koorden waar we ons aan kunnen optrekken, ik had anders niet boven geraakt vrees ik. Nu dat ik een extra vestje heb aangetrokken en mijn voeten weer droog zijn voel ik me een heel pak frisser en neem zelfs even de kop over in ons groepje, iets dat Wim al de hele dag doet. De sfeer in onze groep is opperbest en er wordt dan ook heel wat afgelachen in de donkere nacht. Ondertussen krijgen we telefoon van Katrien dat de auto van Dirk in panne staat, gelukkig is de wegenwacht er snel bij en zijn ze binnen het uur weer paraat. Aan de rand van Eupen herken ik een café waar we twee jaar geleden tijdens de Euregio van Welkenraedt bagage hadden, een paar honderd meter verder komen we aan Checkpoint 5 na 86 kilometer, binnen zitten de Doetjes die ons tijdens de vorige rust voorbij gegaan zijn. Ook nu is er weer wat klimwerk bij, na deze afstand een hele opgave. Mijn rechterknie begint lastig te doen, een weerkerend fenomeen tijdens tochten van dit kaliber. In de verte zien we beneden de verlichte stad Eupen, wij gaan naar het meer van Eupen en wandelen over de stuwdam naar de klimtoren waar we een laatste keer gescand worden aan Checkpoint zes. Na een koffie en een kwartiertje rust beginnen we vol goede moed aan de zeven laatste kilometers, spijtig genoeg in de verkeerde richting. Na enig vloek- en speurwerk geraken we weer op het juiste pad en gaat het in dalende lijn naar Eupen. Het is half vijf wanneer we in Eupen aankomen, via een lokaal rondje worden we naar het park geleid waar de finish ligt. Spijtig genoeg begint het juist voor de finish weer keihard te regenen, maar het kan ons eigenlijk niet deren want na 22u en 5min (het is 05u05 in de ochtend) komen we als vijftiende voltallig team over de finishlijn. Na het ontvangen van felicitaties en een medaille gaan we op zoek naar de camping waar Dirk en Katrien ondertussen de tenten aan het afbreken zijn. De regenbui duurt al bij al vijf minuutjes (hoe is het mogelijk) en wanneer we de camping bereiken is het alweer gestopt met regenen. We trekken met zijn allen naar het station, sommigen te voet en anderen met de auto :-), waar Dirk en Katrien nog een verassing voor ons hebben, een glaasje bubbels op de goede afloop :-8) Om zes uur 's morgens nemen we afscheid van Wim en Dirk die met de wagen terugrijden, de rest stapt de trein op en na een rustig ritje ben ik om twintig na acht in Mechelen en zit mijn tocht erop. Het weekend was voor mezelf top, een bijzonder mooie maar zeer zware tocht in het gezelschap van drie fantastische medestappers die ik zeker wil bedanken voor hun gezelschap,en de perfecte bevoorrading en verzorging van Dirk en Katrien, waarvoor mijn oprechte dank, maakten van dit laatste weekend van augustus eentje om nooit te vergeten!
Reacties op bericht (3)
30-08-2010
Felicitaties
Ook ik heb genoten van je verslag en beleefde zo de tocht weer eens op een andere manier. Nogmaals felicitaties aan jullie team en verzorgers. Vond het tof dat er zoveel clubgenoten aanwezig waren. En voor herhaling vatbaar ? Trouwens de foto's spraken ook voor zich. We praten nog wel eens bij op een volgende wandeling.
30-08-2010 om 20:53
geschreven door Guns Luc
Proficiat
Hoi Steven, jij en je ploeg een DIKKE proficiat voor deze 100 km onder niet de mooiste omstandigheden. Zien we elkaar nog in Waalwijk...
Groet 'uut Epe'
30-08-2010 om 20:24
geschreven door Rob & Aartje
Genieten
Jullie team heeft wel een toepasselijke naam gekozen. Ook van je verslag is het puur genieten.
Het was tof jullie zo geregeld tegen te komen. Zo een trail walk beschouw ik zelf als de topper in mijn wandeljaar.
Proficiat voor jullie prestatie.
30-08-2010 om 16:51
geschreven door G.U.Y.
Over mijzelf
Ik ben Steven Jaspers
Ik ben een man en woon in Mechelen (België) en mijn beroep is Arbeider.
Ik ben geboren op 26/02/1973 en ben nu dus 51 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen, Voetbal.
Ik ben Steven Jaspers
