Samen met Wim, Kristof en Jos zal ik deelnemen aan de Oxfam Trailwalk 2010 op 28 en 29 augustus. Meer info vindt u als u op de foto klikt. Onze groepsnaam is "De Genieters" en ons nummer 158.
Vandaag is het de vierde en laatste dag van de wandel-4-daagse van de Sint-Janstappers uit Essen. Als ik met de trein in Antwerpen-Centraal overstap kom ik Rikske tegen en samen reizen we verder naar Wildert, waar de start is. Vanaf het station tot zaal Flora is het maar een kleine tweehonderd meter, samen met Rik drink ik nog een koffie en vertrek voor het parcours van de 18 kilometer. Eerst maak ik de lus van zo'n zes kilometer. Alhoewel het een pak zonniger is dan gisteren voelt het toch wel frisser aan dankzij de wind, hoe korter bij Nederland hoe meer wind Reeds van in de verte zie je de bakkersmolen van Wildert liggen, en even later komen we er ook voorbij. De molen zelf ziet er nog prachtig uit, maar dat is niet moeilijk als je weet dat hij pas in 1980 gebouwd is Er is hier een heel complex rond deze molen, met ook een stoommuseum, een bakkerij, een taverne en rond de molen ligt een treinspoor waar je in de zomermaanden met een stoomtreintje kunt rondrijden. We laten de molen voor wat hij is en gaan verder op onze route, langs de spoorweg gaat het terug naar het zaaltje. Ik laat er mijn boekje al afstempelen want straks in de tweede lus passeer ik het station en de laatste tweehonderd meter naar het zaaltje heb ik daarstraks al eens afgelegd. Het tweede gedeelte wordt een mooi natuurstuk. We doorkruisen het domein Van Dijk, onderweg staan er vele bordjes die ons iets bijleren over de natuur en zijn bewoners. Na een uurtje ben ik in de tennisclub waar het controle is. Binnen is het vrij druk, er zit een grote groep Nederlanders die even later samen vertrekken. Ook het laatste gedeelte gaat door het domein. Bij het buiten komen word ik gevolgd door een hond, blijkbaar hier in de buurt weggelopen. Als ik na een paar minuutjes de groep Nederlanders passeer blijft hij daarbij, hopelijk vindt hij zijn thuis terug. In het domein zelf word er vrij veel chalets gebouwd, waarschijnlijk buitenverblijven maar in België weet je maar nooit , er staan in ieder geval prachtstukken tussen. Als ik aan het station passeer heb ik nog vijf minuutjes over, en ook Rikske staat te wachten op de trein die even later ons naar Antwerpen brengt. Het komende wandelweekend zal maar uit één dag bestaan, zaterdag in Schriek. Zondag is het onze eigen tocht in Mechelen, dus moet er gewerkt worden!
8ste Herdenkingstocht Marc Verstraeten te Zottegem
Na twee dagen rust is het tijd om de beentjes nog eens te laten bewegen, mijn keuze valt vandaag op de organisatie van Egmont uit Zottegem omdat dit voor mij het makkelijkst bereikbaar is met de trein. Na een reis van bijna anderhalf uur ben ik om half tien in Zottegem, en na tien minuutjes stappen bereik ik de startzaal. Snel nog een broodje en dan op pad voor de 18 kilometer. Het eerste gedeelte brengt ons langs smalle wegen naar de controle in één van de kleine dorpjes in de omtrek van Zottegem. Even voor de controle zie ik Clement, die onlangs naar Compostella geweest is. In de controle eet ik een braadworst en ben ik snel weer op pad voor de lus op deze controle. De lus brengt ons door de gehuchten Steenbergen en Ten Ede, na een uurtje sta ik terug in zaal De Gilde voor mijn tweede controle. De laatste vier kilometer gaan weer terug naar Zottegem langs het dorpje Godveerdegem. Om kwart na één zit de tocht erop, binnen zet ik me nog even bij Annemie en een kwartiertje later is het tijd om naar het station te gaan. Zonder vertragingen geraak ik weer thuis, morgen breng ik een bezoekje aan Wildert.
Enkele weken geleden had ik me reeds ingeschreven voor de "80 van de Langstraat", een Kennedymars die georganiseerd wordt in Waalwijk. Vorige week kreeg ik in de bus mijn startnummer, 2669, een boekje met uitleg en de champion chip die je aan je schoenen moet bevestigen, hetzelfde principe dan in Bornem dus. Na een rit van een dik uur kom ik aan in Waalwijk, ik volg de bordjes voor de parking aan de Taxandriaweg en voor drie euro kan ik er mijn auto bewaakt laten staan tot morgen. Ik eet in de auto mijn boterhammetjes op en drink nog iets, daarna neem ik mijn spullen en ga op zoek naar de startplaats. Bij het verlaten van de parking kom ik een bekende tegen van het W4W-forum, hij weet de weg en samen gaan we naar het plein waar het morgenmiddag zal eindigen, op nog geen tweehonderd meter van de auto af De start is nog een beetje verder, op een ander plein. Hier staan Rudi en Caroline, het snelle koppel uit Geel en samen met hen wacht ik tot het tijd is om te starten. Om kwart voor negen wandelen we in groep naar het Unnaplein, op een podium worden er nog wat weetjes en dergelijke vertelt, het enige dat ik ervan onthoud is dat we met 2907 deelnemers zijn Stipt om negen uur kunnen we vertrekken, omdat ik helemaal vooraan sta zet ik er direct een stevig tempo in. Langs de kant staan duizenden mensen ons aan te moedigen, een echt volksfeest. De sfeer hier is vergelijkbaar met de Dodentocht, en net zoals in Bornem maken we hier ook eerst een klein lusje in de buurt. Via Sprang-Capelle en Kaatsheuvel gaat het terug naar Waalwijk. Onderweg hebben we nog geen seconde rust gehad, overal staan er mensen plezier te maken, op ons te roepen en van sommigen krijgen we kleine versnaperingen zoals spekjes en drop, maar ook bitterballen en kleine curryworsten worden ons voorgeschoteld Tijdens deze eerste tien kilometer zijn we ook door de eerste drie doorloopposten gegaan, posten waarbij je bevoorrading krijgt van de organisatie. Na dit kleine lusje is het tijd voor de eerste grote lus. We verlaten weer Waalwijk en gaan richting Vlijmen. Onderweg komen we door de dorpjes Drunen en Nieuwkuijk, en ook hier staan de mensen rijen dik om ons te kunnen zien! Op sommige plaatsen voel ik me een renner die in de Tour een berg beklimd, zo kort staan de mensen tegen elkaar. In Vlijmen hebben we na een kleine 24 kilometer een eerste keer een scanning in de eerste hoofdpost, waar je binnen iets kunt eten en drinken en er ook plaats is om even te zitten. Er zijn vier van zulke hoofdposten, hier kan je ook elke keer je bagage hebben. Ikzelf heb deze keer geen bagage meegegeven want je verliest er toch altijd wel een beetje tijd mee. Ik neem vijf minuutjes de tijd om even uit te blazen, dankzij het parcours (heel de tijd door straten) en de aanmoedigingen heb ik me een beetje geforceerd, tijd om iets trager te gaan. Om twintig voor één vertrek ik om weer naar Waalwijk te gaan, deze keer door de dorpjes Haarsteeg en Elshout, waar ook hier de mensen massaal op straat zijn en er een groot feest van maken. Onderweg maak ik kennis met Yolanda, een dame hier uit de buurt die voor de vierde keer deelneemt. Na 38,5 kilometer hebben we een tweede keer scanning in De Overlaat, een school in Waalwijk. Het is even voor drie uur, nog steeds een zeer hoog wandelgemiddelde. Tijd voor een koffie en een broodje, ik doe ook even mijn schoenen uit want mijn voetzolen beginnen te irriteren van het asfalt. Yolanda besluit niet te lang te rusten en is na vijf minuutjes weer de baan op, ikzelf blijf nog even zitten. Na de controle gaan we weer door het centrum van Waalwijk, ondanks het nachtelijke uur (na drie uur) is het hier nog steeds volle bak, dit heb ik nog nooit meegemaakt. Een paar kilometer verder zijn we uit Waalwijk en stopt ook de sfeer errond. Af en toe staan er nog een paar mensen buiten, voor de rest overvalt me de stilte van de nacht. Nu pas besef ik ook de saaiheid van het parcours, kilometers rechtdoor en altijd maar asfalt. Na een vijftig kilometer krijg ik een serieuze dip, mijn keelontsteking van de laatste dagen en de medicatie errond hebben me fysiek toch een beetje aangetast. Om kwart na vijf kom ik aan de derde hoofdpost, het sportcentrum van Waspik na 51,5 kilometer. Na het eten van soep en het drinken van een cola voel ik me terug frisser, Yolanda zit hier ook nog en samen vertrekken we, ikzelf met pijnlijke voetzolen en zij met spierpijnen, zo heeft ieder zijn kwaaltjes tijdens zo'n tocht natuurlijk. De tocht gaat verder met zijn drieën, ook Teun heeft zich bij ons gevoegd en samen gaan we verder. Via 's-Gravenmoer gaat het naar Dongen, De Moer en zo naar Loon op het Zand. Onderweg begint het tempo stilletjesaan te zakken, tijdens dat het licht wordt begint het een beetje te miezeren, gelukkig houdt het al op na enkele minuutjes. Ons groepje houdt goed stand en de sfeer zit er goed in, de tijd en de kilometers vliegen voorbij. Even na achten zijn we in De Wetering in Loon op het Zand, de laatste hoofdpost voor vandaag, reeds 67,5 kilometer zitten erop. Tijd hier voor thee en broodjes, de bevoorrading is prima! Na een kwartiertje rust zetten we ons recht voor het laatste gedeelte, al gaat dat rechtstaan niet van een leien dakje. Het lijkt wel alsof er naalden in mijn schoenen zitten, en het duurt even voor ik weer een beetje normaal kan gaan. We passeren het Golfpark van de Efteling te Kaatsheuvel en in de verte kan je ook de ingang van het pretpark bewonderen. Een vriendin van Yolanda komt ons tegemoet en met vier leggen we de laatste negen kilometer af. Onderweg zijn de mensen weer wakker en worden we weer harder aangemoedigd, ons tempo gaat terug een klein beetje de hoogte in. De laatste doorlooppost, waar we een sportdrankje krijgen, ligt op een kleine twee kilometer van de finish. Ik kan ze in de verte al zien liggen, we zitten al in de juiste straat, al duurt het toch nog even voor het stadhuis dichterbij begint te komen De laatste kilometer wordt aangegeven zoals in de koers, een boog met een rode driehoek eronder. Langs alle kanten worden we gefeliciteerd, en ik moet wel duizendmaal dankuwel zeggen. Aan de finish ligt de laatste mat waar we gescand worden om 10u44, als is het me even niet duidelijk dat dit het eindpunt is want even verder ligt er een rode loper die omhoog gaat naar een platform. Op het platform staat een man met een microfoon die wat uitleg geeft over de mensen die binnen komen, hij kan zien wie er voorbij komt op het computerschermpje omdat we een minuutje daarvoor uitgescand werden. Als ik op de rode loper ben hoor ik mijn naam en houdt de man me even staande voor een intervieuw, blijkbaar ben ik één van de twintig deelnemers die niet uit Nederland komt. Dankzij Yolanda heb ik een paar foto's van dit unieke moment, al was ik wel wat zenuwachtig om zo te spreken voor een plein vol toeschouwers Na een paar minuutjes word ik uit mijn lijden verlost en kan ik verder naar de zaal waar de administratie in orde gebracht word. Ik feliciteer Yolanda en Teun met hun prestatie en krijg van de organisatie een mooie oorkonde en een medaille. Tevens ontvang ik mijn tiende stempeltje op de Kennedykaart, mijn chip die ik moet teruggeven heb ik wel wat moeite mee, na tachtig kilometer willen de spieren niet echt meewerken om me te bukken om de chip van mijn schoenen te halen. Na een paar minuutjes zit ik reeds in de auto en zonder problemen raak ik weer thuis. Mijn eerste deelname aan deze Kennedymars werd een speciale ervaring. Het parcours zelf is typisch Nederlands, lange rechte saaie asfaltwegen, de sfeer is uniek, beter zelfs dan tijdens de Dodentocht en de organisatie en de bevoorrading is top, je komt er niets tekort en alles loopt op wieltjes! Ik zou dan ook iedereen willen bedanken die hieraan meewerkt, en in het bijzonder zou ik graag Yolanda en Teun willen bedanken voor hun gezelschap, twee aangename mensen die ik hoop ooit nog eens terug te zien! Volgend jaar ga ik zeker terug
Vandaag maken ikzelf en mijn echtgenote er een gecombineerd dagje van. We rijden naar Philippine in Nederland waar de Kwartels uit Groot-Assenede hun 12de mosselfeestentocht organiseren. In dit Mekka van de mossel is het tijdens het laatste weekend van augustus een feest voor de mosselliefhebbers, met niet enkel een wandeltocht maar nog tal van andere activiteiten in dit kleine dorpje. Even voor negen zijn we ter plaatse en schrijven we ons in in het veel te kleine voetbalchalet van de plaatselijke club. We kiezen voor de 10 kilometer aangezien we nog andere dingen willen doen vandaag. We beginnen met een rondje door de wijk en verlaten het dorpje via de mosselpolderstraat om langs de mosselpolder zelf heen te gaan. We laten de grotere afstanden voor wat ze zijn en gaan alleen verder langs de kleine Stellepolder. Er staat hier een zeer fris briesje, typisch voor deze gebieden. Na een klein uurtje hebben we controle in een schuur, tijd om van de gelegenheid gebruik te maken om eens zo'n grote éclair te proeven, wat me zeer erg smaakt. Het tweede gedeelte brengt ons langs de mosselpolder terug naar het dorp via het Spuikomparkje. In het centrum beginnen stilletjesaan de festiviteiten, ondertussen kijken we al eens waar we seffens kunnen gaan eten. In het centrum zijn maar liefst acht mooie mosselrestaurants, waarvan de eigenaars bijna allemaal familie van elkaar is. Op het dorpsplein staat het mosselmonument, een grote mosselschelp gemaakt van gemalen arduin en kunsthars, waar er steeds water overstroomt. Onderweg wil een folkloristische mosselverkoper nog gewillig op de foto en we verlaten zo het centrum en keren terug naar het voetbalveld. Ondertussen is het middag geworden en gaan we na het afstempelen van onze boekjes weer naar het centrum waar we in één van de restaurants lekker gaan eten, voor mezelf ossehaas en voor mijn echtgenote mosselen, overheerlijk! In de namiddag brengen we nog een bezoekje aan de winkels in Terneuzen en rijden we op tijd terug naar huis, vanavond ga ik nog naar de voetbal kijken en morgen denk ik naar Averbode te gaan, ik moet er nog even over denken.
Vandaag gaan we Lier bezoeken met de Zimmertocht van de Kleitrappers uit Terhagen. Voor zeven uur staat mijn auto reeds geparkeerd aan het parochiecentrum, ze beloven voor vandaag zeer warm weer en dan vertrek ik graag zo vroeg mogelijk. Na mijn inschrijving drink ik nog snel een koffie, broodjes zijn er nog niet, en stipt om zeven uur kan ik vertrekken voor 30 kilometer door en rond Lier. We vertrekken richting Duffel en gaan door de "polder van Lier" en het domein van het Ringenhof kasteel. Langs de oevers van de Nete gaan we onderdoor de ring van Lier en wandelen we Lier halfrond langs het fietspad tussen de bomen, onderweg staan er verschillende standbeelden uit de Lierse geschiedenis. Na een dik uur zijn we in zaal Lispelaar een eerste keer op de controle, waar ik wel een broodje kan eten. Op deze controle maken we een grote lus van zo'n dikke twaalf kilometer, onderweg is er wel ergens een taverne waar je iets kan drinken maar die is spijtig genoeg pas na tien uur open en daar zal ik reeds vroeger passeren. De lus begint met een passage voorbij het stadion van één van onze grootste aartsvijanden, Wadi Degla II (ofwel SK Lierse ), en verlaten het centrum naar de Kloosterheide. De andere afstanden laten ons nu alleen en we trekken verder doorheen het Natuurreservaat Zomerklokje en Steenbeemden, tot aan de voetbalvelden van Excelsior Kessel en terug. Dit stukje is nieuw ten opzichte van vorig jaar en is zeer de moeite Terug door de Kloosterheide en na een klein ommetje langs de Kleine Nete gaat het weer naar de Lispelaar. Onderweg heeft Jan van de pompoenstappers me ingehaald en samen zullen we de rest van de tocht voltooien. Het derde gedeelte laat ons het noordelijke gedeelte van de stad Lier zien, het heeft een beetje weg van Brugge in het klein We brengen een bezoekje aan de Sint-Gummaruskerk, een kerk uit de veertiende eeuw met een toren van maar liefst 83 meter, gaan even over het marktplein en hebben controle in het vrije technische instituut, waar we ons even bij Jean en Suzanne zetten. Het laatste gedeelte brengt ons over het marktplein waar er verschillende prachtige oude gebouwen staan, waaronder het Belfort, het stadhuis en de Sint-Jacobskapel. Ik maak er verschillende foto's, al is dat soms niet makkelijk met de zon die fel schijnt. Na de markt is het de beurt aan het beroemde Zimmerplein met zijn toren. De Zimmertoren is genoemd naar uurwerkmaker Louis Zimmer, de toren dateert van voor 1425 en noemde Corneliustoren. In 1928 schonk Zimmer aan de stad Lier een uurwerkmechanisme (de Jubelklok) dat diverse tijden en kosmische en andere periodieke verschijnselen aangeeft. Er werd besloten dit uurwerk onder te brengen in de bouwvallige Corneliustoren, die daartoe werd verbouwd en gerestaureerd en sindsdien Zimmertoren wordt genoemd. De tocht gaat verder naar het Begijnhof dat we volledig doorkruisen. Na al deze geschiedenisrijke plaatsen is het tijd om het centrum te verlaten en wandelen we terug naar het parochiecentrum, waar het buiten op het terras zoeken is naar een plaatsje met dit mooie weer. Ik sluit mijn zeer geslaagde wandelweekend af met een lekkere trappist en een hot-dog, een mens kan soms met weinig heel content zijn
Ondanks dat er vandaag een tocht in de buurt is besluit ik toch naar Affligem te rijden waar de Pajotten uit Hekelgem hun abdijtocht organiseren. Even na zeven uur sta ik aan de abdij en schrijf ik me in in de startzaal, gasthof d'oude brouwerij. Ondanks het vroege uur zijn er toch al wat mensen op de been en ben ik zeker niet de eerste die hier vertrekt. De maximumafstand voor vandaag bedraagt 18 kilometer, om half acht ben ik er klaar voor. Het eerste stuk leid ons langs kerkwegels en smalle natuurpaadjes naar Meldert. Na een klein uurtje ben ik in het cafeetje van Meldert waar de controleplaats is, ik eet er een broodje en drink er een frisse cola. Op deze controle maken we een zeer mooie lus van zo'n zes kilometer. De parcoursbouwer laat ons kennis maken met het Kravaalbos waar we enige tijd in verblijven. Aan het einde van het bos stap ik mijn elfduizendste kilometer ooit, het gaat de laatste jaren vrij snel Na een uurtje zijn we terug in het cafeetje, waar het beduidend drukker is dan daarnet. Hier neem ik even de tijd om een blond abdijbiertje van Affligem te drinken. Dit bier werd oorspronkelijk gebrouwen door de benedictijnerabdij van Affligem, maar wordt sinds 1970 gebrouwen door een brouwerij uit Opwijk. Het laatste gedeelte gaat helemaal rond het Kloosterbos waar we spijtig genoeg niet veel van zien. Ook hier krijgen we zeer veel smalle wegjes onder de voeten en word ik regelmatig geprikt door een brandnetel. Op het einde krijgen we nog een mooi zicht op de abdij die op een heuvel gelegen is en rond elf uur stap ik terug de zaal binnen waar het daarstraks begon. Binnen is het bijzonder druk en zeer warm, ik drink mijn colaatje op op het terras en na het afstempelen van mijn boekje keer ik tevreden huiswaarts
Voor de derde keer in evenveel weken rijden we richting Puurs, deze keer zijn we te gast bij WVK Puurs die hun 19e Kalfortwandeling organiseren. Even na de middag komen we in Kalfort waar we vlakbij de parochiezaal een plaatsje vinden en een paar minuutjes later zijn we reeds ingeschreven voor deze namiddagtocht. We kiezen voor de zes kilometer die rond het fort gaat. We gaan van start met een rondje door het centrum van Kalfort waar op de grond nog vele pijlen hangen van de Dodentocht vorige week. Sommige stukken kan ik mij al niet meer herinneren, al is het 's nachts natuurlijk helemaal anders dan overdag. In het centrum staan in verschillende straten kraampjes en attracties voor de jaarlijkse kermis hier. We verlaten Kalfort aan het kapelletje en gaan richting het fort, onderweg zien we massa's preiplantjes met hier en daar een manège tussen. Zo komen we aan het fort van Liezele terecht waar we bijna volledig rondstappen. Dit fort heeft een hele geschiedenis achter de rug! Met de bouw werd gestart in 1908 en was tegen de eerste Wereldoorlog zo goed als klaar. In het begin van de oorlog wordt alles in de omgeving platgebrand om een beter zicht te hebben op de omgeving, zo ook het volledige dorp Liezele. In het fort is nu het museum van de VZW Liezele, ook deed het fort dienst als filmdecor voor de Hel van Tanger en de reeks De Smaak van de Keyser. Spijtig genoeg gaan we vandaag niet in het fort maar laten het links liggen om weer terug naar Kalfort te gaan. Na een dik uur zijn we weer in het parochiezaaltje waar we na het afstempelen van de boekjes nog een lekkere pannenkoek eten, een geslaagd begin van (hopelijk) een mooi weekend.
Vrijdagavond is het weer tijd voor de grootste en bekendste 100 kilometer van België, de Dodentocht te Bornem. Na een korte rit in een propvolle trein ben ik even na zes uur 's avonds in Bornem, waar we in het café op de hoek hebben afgesproken met de andere clubleden. Eén voor één komen ze aan en als iedereen er is kunnen we naar de startplaats om te gaan wachten. Ik kan dit jaar mijn bagage meegeven met Brigit, de echtgenote van Kurt, die ons de hele tocht zal volgen. Even voor half acht staan we met duizenden anderen te wachten op het startschot, dat om negen uur gegeven word. Om negen uur kunnen we eindelijk vertrekken, al duurt het nog zeven minuutjes alvorens ik over de start kom en een eerste keer gescand word. In het gedrum zijn we bijna onmiddellijk iedereen uit het oog verloren, enkel ik en Gaston zijn nog samen. De eerste kilometers is het van hier naar ginder springen om door te kunnen, niet te doen. Ondanks de drukte halen we toch een degelijke snelheid en zijn we reeds terug in Bornem om half twaalf na het lokale rondje van zo'n 15 kilometer, even later zien we vlak voor de controle in Roddam de eerste keer Brigit die ons vertelt dat Kurt vijf minuutjes voor ons is. Zonder te rusten zetten we onze tocht verder en vliegen de kilometers erdoor, langs Wintam en Kalfort komen we even voor vier uur 's morgens in den "Duvel" na 40 kilometer en gaan we voor de eerste keer vannacht vijf minuutjes zitten. De volgende post is de Palm in Steenhuffel na vijftig kilometer, onderweg halen we Robby en zijne maat in die er de brui aan gaan geven in de Palm, ook Kurt zit ondertussen even achter ons. Vlak na het bord van de "50" zitten Sunny en Danyell van het W4W-forum uit Nederland met een vertroetelstand voor de Nederlandse deelnemers van het forum. In de sporthal zit Brigit op ons te wachten met de bagage en blazen we een half uurtje uit, de helft zit erop. Ikzelf heb een klein beetje last van mijn linkerscheenbeen en ook mijn schoenen beginnen te spannen, tijd voor een groter paar. In de hal zie ik ook verschillende bekende wandelaars, verspreid tussen de occasionele deelnemers die deze tocht met zich meebrengt. Om zes uur vertrekken Gaston en ik voor het "dag"gedeelte van de Dodentocht, Kurt blijft nog even zitten. Bij het buitenkomen hebben we het even fris, maar dat is na een paar minuutjes al over. Zonder problemen raken we via Merchtem tot in Buggenhout na 66 kilometer, waar er spijtig genoeg geen zitplaatsjes over zijn voor de wandelaars aangezien de volgers er zitten 5 Kilometer later zijn we in Opdorp rond de klok van tien uur, het is ondertussen al zeer warm en ik voel de eerste tekenen van vermoeidheid de kop opsteken! We wandelen voorbij het "middelpunt" van Vlaanderen en even na het bord van "75" kilometer staan de mensen van het W4W-forum er weer voor de verzorging. Knap van hun dat ze zich belangeloos inzetten voor hun vrienden-wandelaars Ikzelf word vriendelijk uitgenodigd om me er even bij te zetten en iets te drinken, maar ik besluit verder te gaan en niet te veel meer gaan rusten, het gaat stilletjesaan moeizamer en moeizamer. Een kilometer verder zijn we in het schooltje van Lippelo, nog 24 km te gaan. Na de controle in Puurs (81 km) gaan we door natuurgebied "Tekbroek", een verfrissing voor mijn warme voetzolen na het hete asfalt. Om half één zijn we aan het voetbalveld van Oppuurs, nog vijftien te gaan. De temperatuur begint ondertussen tropisch te worden, ik giet een bekertje water over mijn warme hoofd maar het helpt niet veel. De tocht brengt ons verder naar Sint-Amands, gelukkig niet de hele tijd naast de spoorweg, in de sporthal rusten we vijf minuutjes en komt Jan van de pompoenstappers even bij ons zitten. De volgend vier kilometer zijn de zwaarste van de hele Dodentocht, langs de oevers van de Schelde naar Branst. Onderweg heeft er iemand een ijskast op de weg gezet en verkoopt er blikjes frisdrank, ik neem er een ice-tea want de bevoorrading is hier al zeer zwak geweest. Op de dijk is het puffen en blazen, de zon brandt er in onze nek en de laatste krachten vloeien stilaan weg uit mijn oververmoeide benen. Even verder krijgen we nog een flesje Aquarius dat we in dank aannemen en om half drie kunnen we de dijk af en de laatste controlepost door. De laatste vijf kilometer lopen traditioneel licht bergop, ook in het laatste uur wordt je lichaam hier op de proef gesteld. Om half vier bereiken Gaston en ikzelf de finish in de tent en krijgen felicitaties van vrienden en familie langs de kant van de weg, de tocht zit er op! Aan de finish krijgen we een ananas, een flesje Bornem-bier, een diploma en een speldje tere ere van de veertigste editie, spijtig genoeg dit jaar geen speldje met het aantal gewandelde dodentochten De Dodentocht 2009 was vooral zwaar dankzij de hitte overdag die veel opgaves veroorzaakt heeft. Voor mezelf was de tocht een ontgoocheling, 28 euro voorinschrijving is veel voor wat je er krijgt van bevoorrading, die elk jaar minder en minder wordt Ook de grote massa is een dikke tegenvaller, vooral de eerste twintig kilometer loop je bijna de hele tijd op iemand zijn hielen of heb je het zelf voor. Dit zou voor mij (voorlopig) wel eens de laatste Dodentocht kunnen zijn in deze formule, er zijn in België andere lange-afstandstochten die een pak goedkoper en veel beter zijn en heel wat minder aandacht krijgen dan ze verdienen, daar blijf ik wel naartoe gaan.
Met de trein rijd ik vandaag naar Gent waar de Heirnisstappers hun Dekenijtochten organiseren. Na een kwartiertje stappen ben ik op het pleintje waar de tent staat en vanwaar we kunnen vertrekken. Er staan drie lussen van zes kilometer op het programma, telkens met begin- en eindpunt in deze tent. Een klein stukje van lus B heb ik reeds bewandeld toen ik van de trein kwam, dus besluit eerst lus A, dan C en als laatste B te doen en kan ik rechtsreeks terug naar het station. Lus A, ofwel de blauwe lus, brengt ons langs de Keizerpoort naar Ledeberg, terug richting Gent gaan we via het Koning Albertpark waar het standbeeld van Koning Albert I centraal staat. We komen voorbij het Sint Annaplein waar ik even halt houd bij de Sint Annakerk, een onafgewerkte kerk uit de jaren 1850 met een zeer mooi pleintje ervoor. Even voor de controle steken we voor de zoveelste keer een rivier over, de Leie en de Schelde zijn erg aanwezig in dit gedeelte van de stad. Na een klein uurtje ben ik weer in de tent en drink er een ice-tea, de temperatuur is aan de hoge kant en de zon schijnt volop, het wordt alle dagen beter Lus C, ofwel de rode lus, brengt ons over de Schelde naar Gentbrugge. Ik wandel rond het stadionnetje van Racing Gent, langs de kerk en daarna rond het kerkhof van Gentbrugge. Langs de oevers van het water gaat het terug naar de tent, ondertussen is het wel heel warm geworden en ben ik heel blij als ik terug in de tent ben waar ik iets fris kan drinken en een broodje kan eten. Deze lus bracht iets meer natuur dan de eerste lus, ben eens benieuwd wat de laatste lus gaat brengen. Lus B, ofwel de groene lus, is de laatste lus die me te doen staat. Langs de Sint Antoniuskerk gaat het door het Astridparkje, langs het water komen we aan de jachthaven die we rond gaan en daarna komen we langs het station van Gent-Dampoort waar ik daarstraks aangekomen ben. Langs het Antwerpen Plein gaat het naar het Groot-Begijnhof van Sint-Amandsberg waar we dwars doorgaan. De rust en de stilte die hier hangt is onbeschrijflijk, een oase van rust in de drukke stad! Even later kom ik onderdoor de spoorwegbrug waar ik daarstraks de eerste pijltjes had zien hangen en sla rechtsaf richting station. In het station hebben de treinen weeral eens vertraging maar dat zijn we ondertussen al gewoon en met een halfuurtje vertraging raak ik thuis na een extra lang wandelweekend. Vrijdag is het tijd voor de Dodentocht, hopelijk met mooi en droog weer
Voor onze wekelijkse zondagtocht rijd ik samen met Rik naar Zandhoven waar St. Amelberga reeds haar 32ste Kastelentocht organiseert. We zijn er vroeg bij en hebben een plaatsje vlak voor het clublokaal van de wandelclub/fanfare waar de start gegeven wordt. Na onze inschrijving vertrekken we rond half acht voor de 30 kilometer doorheen een bijzonder mooie streek. We verlaten vrij snel de dorpskern en gaan op zoek naar het eerste kasteel van de dag, dat we al vrij snel tegenkomen. Het eerste kasteel dat we zien is het Hof van Liere, een burcht uit de 15e eeuw. We gaan daarna door het Begijnbos en komen in Massenhoven terecht waar we aan de St Stephanuskerk een eerste keer controle hebben. We besluiten direct verder te gaan tot aan de volgende controle, zo'n kleine vijf kilometer verderop. Deze is gelegen in het zuiden van Zandhoven, in een auto-garage. We zijn zo'n negen kilometer ver en het is tijd om even iets te drinken, ondertussen komt Johan van onze club bij ons zitten en met drie gaan we dan ook verder. Het derde gedeelte brengt ons volledig rondom de Bautersemhoeve, een volledig omwaterde hoeve uit 1270, daarna bezoeken we de Blokskes, een stel huisjes uit 1842 die bestemd waren voor behoeftige dorpelingen. Daarna terug een stukje natuur dankzij het Binnenbos tot aan de Blauwe Hoeve, langs de Kauwenberghoeve tot in Pulle waar we na een dikke zestien kilometer een derde keer controle hebben. Tijd voor een broodje en iets fris, het zonnetje laat zich af en toe zien en dat voel je aan de temperatuur. Even verder is het tijd om afscheid te nemen van Johan, wij maken op deze controle een lus van zo'n 8 kilometer en hij gaat deze niet meedoen. Tijdens deze lus komen we door twee mooie natuurstukken, eerst door de Molenbeekvallei en daarna door het Lovenhoek. In het tweede gedeelte kom ik bijna ten val door een tak op het bosweggetje, het is hier werkelijk nog puur natuur. We houden even halt bij het kappelletje van Lovenhoek, daterend van rond de eeuwwisseling. Rond twaalf uur zijn we terug op de controle, tijd voor een fris pintje om de laatste zes kilometer aan te vatten In het laatste stuk wandelen we dwars door Pulderbos, geen natuur maar wel een dorpje , en gaan zo verder naar de startplaats die we om één uur bereiken. Buiten in het zonnetje doen we ons tegoed aan een hotdog en daarna een pannekoek, doorgespoeld met een Brugse Zot, een mooi einde aan een zeer mooie en geslaagde wandeldag!
Vandaag gaan we op bezoek in Herselt waar de Herentalse Wandelclub hun Herseltse Heuvelstocht organiseren. Zoals overal in het land zijn ze ook in Herselt aan het werken en het duurt even voor ik de start gevonden heb. Op het pleintje achter de kerk staan overal tenten, er is hier blijkbaar vanalles te doen. Bij de inschrijving krijg je een (klein) computertje voor op je fiets waar je je snelheid, afstand enz. kan op af lezen, een kleine attentie die geapprecieerd wordt Om half acht ben ik er klaar voor, 20 kilometer over de Herseltse Heuvels. De eerste honderden meters gaan door het centrum van Herselt, langs de kerk naar de Molenberg. Als we boven zijn komen we langs de watertoren, daarna gaat het afwaarts naar de Langdonken. Dit is een overgangsgebied tussen de arme zandgronden uit de Kempen en de rijkere gronden van het Hageland. In dit natuurgebied hebben we een eerste keer controle, in taverne "De Schilders" waar ik me op het terras even bij Jan en zijn twee metgezellen zet. Het tweede gedeelte brengt ons terug door de Langdonken tot aan de rand van het dorpje Varenwinkel en zo naar de Kapittelberg. Op deze heuvel ligt op de zuidflank een groot wijndomein met maar liefst 14.000 wijnstokken waarvan de "Witte Kapittel" wordt gemaakt, een droogfruitige witte wijn. De controle is dan ook in de wijnschuur, maar ikzelf houd het bij een colaatje. Alhoewel het bewolkt is lijkt het me toch niet te gaan regenen, ideaal op me even op het terras te posteren. In het derde gedeelte laten we de Kapittelberg achter ons en trekken domein Hertberg in. Dit domein is met zijn 236 hectare het grootste groendomein van de provincie Antwerpen en blijkbaar erg geliefd bij mountainbikers Onze derde controle is in taverne "Mie Maan" waar ik terug een colaatje drink. Een blik op de kaart van deze taverne leert me dat ze hier Mie Maan bier hebben, een speciaal biertje uit Blauberg op basis van honing. Het laatste gedeelte laat ons nog een groot stuk van het domein zien. Aan de rand van Herselt moeten we nog over de Stippelberg en om elf uur ben ik terug aan de tenten op het pleintje. Na een broodje en een blonde Maredsous ben ik klaar om naar huis te gaan, al zal dat niet van een leien dakje lopen met al die wegomleggingen Morgen naar Zandhoven tussen de kastelen
Het weekend voor de dodentocht in Bornem gaat de driedaagse van Ibis Puurs door, een klassieker in de wandelsport. Vandaag is de openingsavond met de Bloemkolentocht, morgen de Hoevetocht en zondag de Duveltocht. Dit jaar ga ik enkel vrijdag, samen met de familie ben ik om half drie in cultureel centrum De Kollebloem, het epicentrum van deze driedaagse. Na het eten van een broodje starten we om even na drie voor de tien kilometer, die er in werkelijkheid een dikke elf zijn. Voorlopig is er van de beloofde buien nog niets te zien, hopelijk blijft het zo. Na een ommetje door het centrum van Puurs steken we de N16 over en trekken natuurgebied Het Moer in, een bebost moerassig gebied dat omgeven is door een kleinschalig cultuurlandschap. Na een uurtje zijn we in Wintam, na het passeren van het voetbalveld komen we in het centrum waar we controle hebben. We drinken er een colaatje en een ice-tea, het is buiten dan wel bewolkt maar ook nog drukkend warm. Na een kwartiertje kunnen we terug op pad. De terugweg loopt parallel met de heenweg tot aan de N16, daarna krijgen we nog een stukje spoorweg en komen weer aan De Kollebloem aan. Na het afstempelen van onze boekjes eten we er nog een pakje friet met een curryworst aan zeer democratische prijzen, dat ons zeer lekker gesmaakt heeft!
Op mijn vrije maandag komen Vic en Sonja me om half acht ophalen en samen rijden we naar Diepenbeek, waar De Schoverik haar Oogsttocht organiseert. Na een uurtje rijden zijn we aan de startzaal Rooierheide op het Patersplein, binnen is het al een gezellige drukte, de mensen profiteren blijkbaar van het mooie weer vandaag na de stortbuien van gisteren. Na het eten van een broodje zijn we klaar voor het langste pacours van de dag, 17 kilometer doorheen een gebied dat voor mij onbekend is en ik vandaag ga ontdekken. We starten langs de kerk en het beeldje van de mijnwerker op het Patersplein en verlaten zo het centrum van het dorp richting het Albertkanaal, waar we de sluis oversteken. We nemen even de tijd om een paar foto's te nemen van deze indrukwekkende sluis waar juist een boot invaart voor versluist te worden. We duiken de natuur in in de buurt van de Stiemerbeek door natuurgebied De Maten, een 300 hectare groot reservaat met verschillende vijvers en waar het heerlijk wandelen is. Na een dik uurtje wandelen komen we voor de eerste keer op de controleplaats, de voetbalkantine van de damesploeg Berg en Dal. Tijd om buiten in het zonnetje eventjes uit te blazen en iets te drinken. Op deze controleplaats maken we een lusje van vijf kilometer doorheen het natuurgebied. Er zijn hier maar liefst 35 vijvers in dit domein en het is hier dan ook een waar paradijs voor de vogels. Het is een uurtje puur genieten van dit prachtige gebied, meer dan de moeite waard om eens tot hier te komen. Als we terug aan de kantine komen zit Rene hier iets te drinken en praat ik met hem even na over de natte tocht gisteren in Kasterlee. Het laatste gedeelte van de tocht leidt ons eerst naar de dijk van het Albertkanaal, waar we een ijsje eten aan een strategisch opgesteld ijskarretje We maken een laatste ommetje langs één van de vijvers en steken via de brug weer het Albertkanaal over. De laatste kilometers brengt ons tussen de huizen weer terug naar het Patersplein, het valt me op dat er bijzonder veel studentenhuizen in Diepenbeek zijn, ik wist niet dat de universiteit hier zo kortbij was. Even na half twee komen we aan in de zaal en kunnen ons boekje laten afstempelen, een blik op het deelnemerspapier leert me dat er al bijna duizend deelnemers zijn en dat voor een weektocht, niet slecht. Het was mijn eerste wandeling bij De Schoverik in Diepenbeek, en dankzij het mooie parcours en de uitstekende organisatie zal ik hier zeker nog eens naar toe komen!
Vanmorgen zeer vroeg uit de veren want ik heb met Rene afgesproken om half zeven in Kasterlee waar de Pompoenstappers hun Kabouterbergwandeling organiseren. Onderweg naar ginder regent het de hele tijd, maar als ik een parkeerplaatsje bemachtig wordt het droog, hopelijk blijft het zo! Rene is even na half zeven ook ter plaatse en kan ik hem de flessen geven die ik vorige week voor hem meegebracht had. Na een blik op het plannetje besluit ik om de 40 kilometer te stappen, al kan ik onderweg door een lus te laten liggen de afstand inkorten tot 29 kilometer, het zal wat afhangen van het weer. Stipt om zeven start ik aan mijn tocht. Na een kwartiertje begint het terug te regenen, het zal spijtig genoeg niet meer ophouden vandaag Bijna onmiddellijk gaat het over de Kabouterberg, een heuvelrug waar kleine kinderen zich kunnen uitleven, overal staan er kabouters die je de weg wijzen. Hierna gaan we het provinciaal domein Hoge Mouw in. In dit domein van zo'n kleine 100 hectare groot ligt de Hoge Mouw, een zandberg van 35 meter hoog. Na deze twee klimmetjes komen we voorbij Keeses Molen. Deze molen werd in 1853 gebouwd in Heist-op-den-Berg, maar was afkomstig van Antwerpen, waar hij rond 1650 werd gebouwd. Toen in 1921 de houten molen op de Heesbergen in Kasterlee omwaaide, kwam de huidige molen daarvoor in de plaats. De molen had toen een gesloten voet en nog houten borstroeden. In 1954 werd de molen overgebracht naar de huidige standplaats onder impuls van de Koninklijke Vereniging voor Natuur en Stedenschoon. Hierbij werd de gesloten voet veranderd in een open voet, maar de houten borstroeden werden opnieuw gestoken. Ernaast liggen enkele tavernes en een minigolfterrein maar daar heb ik nu geen tijd voor, er wachten me nog vele kilometers Na nog een klein stukje langs de oevers de Kleine Nete heb ik een eerste keer controle na zes kilometer in Oosteinde. Tijd om mijn paraplu eventjes neer te leggen en een colaatje te drinken. Het tweede gedeelte brengt ons over de Kleine Nete door de natuur naar de rand van domein het Prinsenpark, waar we in het bezoekerscentrum een tweede keer controle hebben. Binnen eet ik een soepje en besluit om de lus van elf kilometer die we hier moeten maken niet te doen, het blijft regenen en het ziet er niet naar uit dat het snel zal beteren. Het volgende stuk brengt me door het Prinsenpark. Dit park van 215 hectare is blijkbaar zeer geliefd bij joggers want er lopen me velen voorbij. Na dit mooie park blijven we in het groen wandelen, spijtig genoeg is het weer nu echt wel slecht, de regen valt met bakken uit de lucht. Na een uurtje heb ik controle in een tent te Tenaard, waar ik een broodje eet en even blijf wachten tot het weer wat minder regent, zonder succes De volgende controle is dezelfde als vanmorgen, deze in Oosteinde, en ik zet er mijn tocht onmiddellijk verder. Onderweg worden de veld-en boswegen stilletjesaan echte modderpoelen, mijn schoenen verdwijnen onder een dikke laag slijk. Om half één ben ik terug waar het vanmorgen begon, na het afstempelen van mijn boekje vertrek ik kletsnat naar huis De pompoenstappers hebben voor een zeer mooie tocht gezorgd, spijtig genoeg was het weer een zeer grote spelbreker vandaag!
De plannen om vandaag vroeg op te staan zijn gisterenavond gekelderd tijdens de fandag van Malinwa , pas om 11 uur rijd ik het parkeerterrein op in Leest waar De Slak reeds hun 21ste Zennetochten organiseren. Na het nodige papierwerk drink ik nog snel iets en ben dan op pad voor 14 kilometer doorheen het zuidelijk gebied van groot-Mechelen. Na een passage doorheen De Kouter komen we tot aan de grens met Hombeek, maar gaan richting Kappelle op den Bos waar we een eerste keer controle hebben in de Steyne Molen. Aan de bonnetjes zit mijn maatje Kurt waar ik vroeger nog mee gevoetbald hebt, en even later zet ik me bij Guido en Marie-Jeanne, twee leden van onze club. Het tweede gedeelte brengt ons langs het kasteel van Ekspoel over Hombeek terug naar Leest, waar we traditiegetrouw controle hebben aan het Kasteel van Moyson met ernaast de Lourdesgrot van Leest. Op deze controleplaats is het elk jaar heerlijk vertoeven, als het mooi weer is, je kan hier ook proeven van de speciale slakkenpaté. Ondertussen is Rik hier ook aangekomen en gaan we met zijn vieren verder. Het laatste stukje van deze tocht brengt ons nog tot aan de boorden van de Zenne, die zeer laag staat deze tijd van het jaar. We volgen de Zenne tot aan het Brughuis en slaan dan linksaf het centrum van Leest in. Langs de kerk en het kleine dorpspleintje komen we zo terug tot in de startzaal waar het zeer druk is. Na een drankje en een hamburger van op de barbeque neem ik nog twee flessen slakkenbier mee en een glas dat samen in een geschenkverpakking zit, spijtig genoeg kan ik vandaag niet van dit heerlijk biertje drinken, mijn maag zou hier niet mee akkoord gaan na gisteren
Zoals steeds na een lange-afstandstocht ga ik de dag erna een klein tochtje wandelen om de spieren los te maken. Vandaag moet daar niet ver voor rijden want wandelgroep Flamingo organiseert in Bonheiden hun eerste Imeldatocht. De start is in zaal De Krekel waar het best druk is. We kiezen voor het parcours van acht kilometer, en rond half twaalf zijn we klaar om te starten. Het eerste gedeelte brengt ons door de villawijken langs het Imelda-ziekenhuis, na een klein uurtje (het tempo ligt laag vandaag ) komen we aan de manége Vijverstein waar het controle is. We zetten ons in de zeteltjes en blazen even uit terwijl we beneden naar de ruiters kunnen kijken. In het tweede gedeelte laten we de bebouwing achter ons en trekken we natuurgebied Mispeldonk in. De lucht boven ons wordt dreigend en even voelen we een paar lekjes maar gelukkig blijft het droog. Om half twee zijn we terug in de startzaal waar we ons bij Jean en Suzanne zetten. Als ik onze boekjes laat afstempelen sla ik nog een praatje met Daniel, die ik ken van de lange-afstand. Blijkbaar hebben ze ook mijn startkaart getrokken (ieder uur een andere winnaar) en krijg ik uit handen van voorzitter Jan nog een grote fles Leffe die ik in dank aanneem.
Vrijdagavond vertrek ik samen met Rik naar Binche waar we zullen deelnemen aan de 23ste 100 kilometer van Binche, georganiseerd door Les Marcheurs de la Police de Binche. Op het perron komen we Kris, Filip en Hugo van Vos Schaffen tegen en samen reizen we verder naar Binche, waar we even voor acht uur aankomen. Na vijf minuutjes zijn we in Le Kursaal waar de start van deze zware tocht gegeven wordt, de zaal zit vol met bekende wandelaars. We zetten ons even bij Fernand en Chantal, maar al snel ga ik buiten wachten want in de zaal is het veel te warm. Stipt om negen uur luid de bel en kan ik samen met 223 andere wandelaars de weg op voor deze tocht, en mijn gemaakte belofte om het rustig aan te doen smijt ik al vrij snel overboord en zet er een stevige pas in. Na een ommetje door Binche gaan we naar Waudrez waar we na een kleine vier kilometer een eerste keer bevoorrading krijgen. Even ervoor krijgen we de eerste paar regendruppels, al zijn het er niet veel en kan ik vrij snel mijn paraplu terug wegsteken. Snel een colaatje drinken en weer weg, voorlopig wil ik niet te veel tijd verliezen. Het begint donker te worden en we wandelen nu meer op de heuvels waar er verscheidene windmolens staan voor onze groene energie. We gaan errond naar Estinnes waar we na een kleine elf kilometer een tweede keer bevoorrading hebben. Hier eet ik een suikerwafel en drink een colaatje, snel een toiletbezoek en weer weg. Het volgende uur gaat het parcours op en neer en het valt me op dat er veel wind staat als je op hoger gelegen gebieden komt. Voor en achter mij zijn geen wandelaars meer te zien, de groep is helemaal uit elkaar gevallen. In Vellereilles-le-sec krijgen we een AA-drink en een koekje, de eerste 18 kilometer zitten erop! Bij het buitengaan wacht er me een onaangename verrassing, het regent en nog geen beetje. Gewapend met mijn paraplu trek ik verder de donkere nacht in, het weer verandert nu met de minuut, dan weer druppels, dan weer niet. In Haulchin hebben we in het oude cafeetje "Chez Michel" een vierde keer controle, hier krijgen we een lekkere warme soep. Het volgende stuk brengt ons naar Fauroeulx via een ommetje langs Croix-Lez-Rouveroy. Het parcours wordt onderweg een stuk zwaarder, de hoogteverschillen worden groter en groter. Vlak voor Fauroeulx kom ik in een halve wolkbreuk terecht, ondanks mijn paraplu loopt het water langs mijn benen zo in mijn schoenen dankzij de felle wind. Er zijn stukken bergop bij waar het water zo hard naar beneden stroomt dat ik moet opletten om mijn voeten niet helemaal te laten verdrinken. Schuilmogelijkheden heb ik ook niet dus kom ik op de controleplaats aan als een verzopen kieken. Ik drink er een colaatje en ga weer verder, nu naar Merbes-le-Chateau. Onderweg blijft het nu even droog, maar als ik aan het bos van Chêne Houdier kom valt de regen terug met bakken uit de hemel. De moed zinkt stilletjesaan in mijn schoenen, de wind, regen en het golvend parcours hebben me al erg afgemat. Na de controle gaat het nu naar Fontaine-Valmont, ik steek de Samber over, ga door het dorpje Solre-Sur-Sambre en ga eenzaam verder naar de bagagepost na 45 kilometer. Het is onderweg gestopt met regenen, gelukkig maar! Om kwart na vier bereik ik de bagagepost, neem buiten mijn tas en binnen krijg ik vrij snel mijn ontbijt, lekkere spek met eieren. Iedereen trekt droge kleren aan, als ik in mijn tas zie merk ik dat ik geen extra kousen bij heb , hoe kan ik dat nu vergeten. Gelukkig heb ik wel droge schoenen bij, das toch al iets. Ik besluit om mijn trui aan te houden, het weerbericht heeft ook voor vandaag tijdens de dag geen goed weer en frisse temperaturen voorspeld. Om twintig voor vijf ben ik klaar voor het daggedeelte van deze tocht, al is het voorlopig nog wel donker. Bij het oversteken van de Samber bel ik even naar Rik om te informeren hoe het met hem gaat. Hij is een half uurtje voor mij maar ze hebben met vier man problemen omdat ze geen pijlen niet meer zien, verkeerd gelopen dus. Ik wens hem nog veel succes en zet mijn weg verder. Even verder moeten we rechtsaf de spoorweg volgen en hier is Rik met de anderen verkeerd gelopen, zo zou later blijken. We verlaten de spoorweg en gaan langs de oevers van de Samber, ondertussen begint het licht te worden. Onderweg haalt Paul me in en even later is hij al uit mijn zicht verdwenen, ongelooflijk hoe snel hij stapt en toch nog zoveel foto's kan nemen. Na 54 kilometer zitten we in Thuin, waar de laatste 200 meter voor de controle steil bergop zijn. Hijgend en puffend kom ik in het zaaltje aan, ik zet me vijf minuutjes neer om mijn banaan op te eten en even te bekomen van de zware klim. Als ik buiten kom bel ik nog eens naar Rik en blijkt dat hij nu achter mij zit, hij zal me straks wel inhalen. Van hierboven heb je een prachtig zicht op Thuin waar de Samber doorstroomt, het klimwerk wordt dan toch beloond en mijn fototoestel doet overuren In het bos van Lujeu stromen de beekjes dankzij de overvloedige regenval van vannacht hevig en de kleine watervalletjes maken een rustgevend geluid. Aan de Sint-Lernard kapel haalt Rik me bij en na een paar minuutjes gaat ook hij verder, mijn tempo ligt iets lager. Na zestig kilometer zitten we in Biesme-Sous-Thuin waar we in het schooltje onze negende controle hebben. Ook hier neem ik vijf minuutjes pauze en als ik terug rechtsta voel ik dat het vet van de soep is. Nu volgt een lastige afdaling door het Reumont-bos en zetten we koers naar de ruines van de abdij van Aulne. Reeds van ver zie je deze prachtige overblijfselen liggen van deze abdij die reeds in 656 werd opgericht door Sint-Landelinus maar in 1794 werd platgebrand tijdens de Franse Revolutie. In Leernes steken we weer de Samber over en hebben we controle in een wel heel oud schooltje waar ik een sandwich eet met kaas en een colaatje drink. Na de controle volgen we weer de oevers van de Samber. Ik krijg het gezelschap van een man uit de streek die me vertelt dat je van hieruit bootochten kan maken tot in Mons. Na een half uurtje verlaten we de rivier en duiken het bos in. Ook hier moet er stevig geklommen worden over moeilijke boswegen en begint mijn linkerknie pijn te doen. De gedachte om op te geven spookt door mijn hoofd en ik heb het bijzonder moeilijk, mijn inzinking is nabij. Gelukkig bereik ik even later de controle in Thuin in een schooltje en kan ik even op krachten komen. Nog 25 kilometer te gaan, het worden nog lange uren. Van hieruit krijgen we een stuk van negen kilometer voorgeschoteld. Na weer een zwaar stuk door het bos komen we op een grote weg die we enkele kilometers volgen en waar ik mentaal getest wordt. Gelukkig hebben de regenwolken van vannacht plaats gemaakt voor de zon en dat maakt het allemaal een beetje aangenamer natuurlijk. We verlaten de weg en slaan linksaf het bois d'Howis in waar me weer een zware klim wacht. Tijdens de klim moet ik even halt houden en als ik achterom kijk zie ik ook een paar andere wandelaars de heuvel opkruipen, ik ben blijkbaar niet alleen die het zwaar heeft. Stikkapot kom ik in Mont Saint-Geneviève aan, waar we controle hebben na 84 kilometer. Ik eet hier een cervela en drink een chocomelk, mijn maag zal het komende uur niet erg akkoord gaan met deze combinatie Het is twaalf uur 's middags als ik vertrek voor de laatste zestien kilometer. Het parcours blijft op en neer gaan, al is het nu iets minder dan daarstraks. Na 88 kilometer zitten we in Buvrinnes, ook hier rust ik vijf minuutjes. De volgende zeven kilometer brengen ons naar Vellereille-Les-Brayeux. Als ik in het dorp ben krijg ik telefoon van Rik die in de abdij op me zit te wachten om samen de laatste kilometers af te leggen. Ik zie de abdij al liggen maar toch duurt het nog even voor ik op de controle zelf ben. In deze abdij "Abbaye de Bonne Espérance" kan je het bier drinken dat hier gebrouwen word, maar ik hou mijn bonnetje nog even bij tot aan het einde, als ik nu een biertje drink geraak ik helemaal geen stap meer vooruit. De laatste vijf kilometer leg ik samen met Rik af, de eerste keer in mijn wandelcarrière dat we dit doen (gewoonlijk is hij al lang binnen)! Het gaat in dalende lijn via Waudrez naar Binche, waar we om half vier moe maar voldaan Le Kursaal betreden. De voorzitter luidt aan de bel als we binnenkomen en we krijgen van de mensen in de zaal een deugddoend applaus, een prachtig moment Als beloning voor onze inspanning krijgen we een diploma en een mooi t-shirt wat ik in dank aanvaard. Dankzij de regen en de wind 's nachts was het een bijzonder zware tocht, maar voor mij de mooiste van België, volgend jaar ben ik (hopelijk) weer op de afspraak hier!
3de Marche de la Vallée de la Lesse te Hulsonniaux
Na een deugddoende vakantie van twee weken in het zeer zonnige Turkije zijn we terug op pad op de wandelwegen. Vandaag rijd ik samen met mijn vrouw naar Hulsonniaux waar Les Batteurs De Cuir Dinant hun derde Marche de la Vallée de la Lesse organiseert. Na een rit van meer dan anderhalf uur, stomme file's, zoek ik een plaatsje in het kleine dorpje ten zuiden van Dinant. In een doodlopend straatje is nog een plaatsje en vijf minuutjes later zijn we in een hoeve waar de start is. We eten een broodje en drinken een cola, buiten is het al zeer warm, het beloofd een mooie dag te worden. We kiezen voor de kleinste afstand van zes kilometer omdat we in de namiddag Dinant zelf eens willen bezoeken. We starten met een kort klimmetje tot aan de begraafplaats van het dorpje. Daarna gaat het bergaf naar de vallei van de Lesse, onderweg krijgen we mooie vergezichten van deze mooie streek. We duiken de bossen in waar het een pak frisser en aangenamer is dan in de zon, langs smalle paadjes tot aan de oevers van de Lesse, waar we na een drie kilometer controle hebben. Het is een tentje en het drinken word gekoeld in de Lesse zelf, het heeft wat weg van kamperen. We rusten even uit, we hebben tenslotte de tijd vandaag. Het tweede gedeelte is heel wat andere koek! Als je altijd bergaf gaat weet je dat je er ook terug op moet, een prima testje voor morgen. We volgen een klein beekje en komen zo terug op de heuvel waar we vertrokken zijn. Als middagmaal eten we een braadworst van op de barbeque, even later begeven we ons naar de auto en bezoeken we in de namiddag het centrum van Dinant. Morgen gaan we naar Binche voor de 100 kilometer daar, het weer zal waarschijnlijk heel wat minder zijn dan vandaag
Vandaag kies ik voor een vijftig kilometer tocht te Terhagen, de Piet Van Aken tocht georganiseerd door de Kleitrappers. Om half zes ben ik reeds in het clublokaal van de Kleitrappers, het beloofd vandaag zeer warm te worden en ik wil dan al het grootste gedeelte gedaan hebben. Na mijn inschrijving praat ik nog even met Sandra na over de voorbije Nacht van Vlaanderen, en om zes uur stipt ben ik klaar voor een bijzonder mooie wandeling in een voor mij gekende streek. Vlak na de start duiken we al direct de natuur in, vlak in het centrum van het dorp. Na een ommetje langs de kerk bereiken we de oevers van de Rupel die we richting Boom volgen. Je kan niet al te ver kijken, het is vrij mistig en de wolken hangen laag maar de temperatuur is al aan de hoge kant. Na een kilometertje gaan we rechtsaf en bezoeken we het recreatiedomein De Schorre in Boom. Het is hier prachtig om te wandelen qua natuur, maar het stikt er eveneens van de muggen. Telkens ik even halt houd om een foto te maken word ik aangevallen door deze bloeddorstige dieren , dus houd ik er een stevige pas op na om hier snel weg te zijn. Na vijf kilometer hebben we een eerste keer controle in een schooltje in Boom, waar we straks ook nog eens zullen terugkomen. Na mijn stempeltje ben ik meteen weer op pad, zolang er nog geen zon is valt de warmte mee. We blijven aan de rand van De Schorre en gaan zo terug naar de oevers van de Rupel. In Boom hebben ze hier een zeer mooie wandelesplanade gemaakt, tot aan de brug die Boom met Willebroek verbind en die we seffens over moeten. Aan de overkant zie ik Sandra met Leo lopen, twee schimmen in de mist. Ik steek de brug over en wandel via de dijk naar Klein-Willebroek met zijn prachtige haven. In vissersclub "Nooit-Genoeg" hebben we na tien kilometer een tweede keer controle, ook hier laat ik afstempelen en ben direct weer weg. We gaan terug naar de dijk die we nog even volgen tot aan de Biesenweiden waar we doorheen gaan. De Biesenweiden is een natuurgebied van zo'n 40 hectare groot die ons van de Rupel naar domein Hazewinkel brengt. Ook hier zitten ontzettend veel muggen en zet ik er een stevig tempo in. Domein Hazewinkel is wereldberoemd voor zijn roeibanen, waar al menig kampioenschap doorgegaan is. We volgen de kant waar je in de zomer kan komen zwemmen, in onze jeugd zijn we hier vaak geweest, en komen zo in Heindonk, waar we doorheen gaan naar de blauwe voetgangersbruggen over de Beneden en Boven-Rupel. Even later hebben we een derde keer controle, nu in visclub "Hoop op beet" te Rumst. Hier besluit ik om even te rusten en iets te eten en te drinken, er staan reeds 18 kilometer op de teller. Na enkele minuutjes komt Anita aan de visput, die ik vorige week heb leren kennen tijdens de Nacht van Vlaanderen. We zullen samen de rest van het parcours afleggen, we hebben tenslotte hetzelfde tempo en alleen is maar alleen Na even de dijk van de Beneden-Rupel gevolgd te hebben volgen we nu " De Oude Spoorwegberm". Dit natuurgebied word sinds 1985 beheerd door natuurpunt en is langwerpig van vorm met een lengte van bijna vijf kilometer, wellicht het langste van België. We halen twee jongens in die aan het trainen zijn voor de Dodentocht en die zich achter ons zetten en proberen te volgen. We volgen de spoorwegberm tot in Waarloos, waar we het traject even verlaten om naar het centrum van Waarloos te gaan waar we in het voetbalchalet een vierde keer controle hebben. Hier krijgen we van de organisatie een broodje cadeau dat we in dank aannemen. We zitten hier juist over de helft van de afstand, en de zon is nog altijd niet door de wolken. De warmte word nu wel drukkend en er is weinig zuurstof in de lucht, je ziet het aan de rode gezichten van de mensen die hier binnenkomen. Na de controle volgen we terug de spoorwegberm, na tien minuutjes slaan we linksaf en is het voorlopig gedaan met de natuur, nu volgen er asfaltstukken. We dwarsen de E19 en gaan naar Reet, waar we in het caféetje "De Witpen" een vijfde keer controle hebben. Het volgende gedeelte brengt ons langs verschillende voetbalvelden hier in de buurt. Eerst passeren we het voetbalveld van SK Reet, daarna het veldje van een amatuerclub en tenslotte het stadion van Rupel Boom, gelegen in het park van Boom. Na een uurtje zijn we aan café "Nieuw Park", waar we een zesde keer een stempeltje krijgen. Op het terras zet ik me op de laatste vrije stoel, Anita zit op de grond aangezien er nergens geen plekje meer is. Ik doe mijn schoen even uit en plak een pleister op een beginnende blaar, altijd fijn als je nieuwe schoenen hebt Het voorlaatste gedeelte brengt ons weer naar de Schorre, waar de muggen ondertussen zo goed als verdwenen zijn. De zon komt af en toe door de wolken en de temperatuur stijgt, het wordt stilletjesaan te warm om ook nog maar iets te doen. Gelukkig zijn we vrij snel aan het schooltje waar we vanmorgen reeds geweest zijn, van hieruit is het nog een dikke vier kilometer. Het laatste gedeelte heeft nog een aantal verrassingen in petto voor ons. In de Schorre moeten we nog verschillende keer de trappen op, wat nu na deze afstand en deze temperaturen een zware opgave is. Na een lange zandstrook komen we weer in Terhagen waar we terug het natuurgebied van vanmorgen doorkruisen. Om half drie komen we aan het clublokaal van de Kleitrappers, waar het in de tuin heel druk is. Na het afstempelen van mijn boekje eet ik er nog een braadworst en praat even na met Anita. De komende twee weekends ben ik in Turkije op vakantie, tijd voor de batterijen op te laden voor het tweede deel van het wandelseizoen. Groetjes en tot binnenkort!!
Ik ben Steven Jaspers
Ik ben een man en woon in Mechelen (België) en mijn beroep is Arbeider.
Ik ben geboren op 26/02/1973 en ben nu dus 51 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen, Voetbal.
Reeds van in de verte zie je de bakkersmolen van Wildert liggen, en even later komen we er ook voorbij. De molen zelf ziet er nog prachtig uit, maar dat is niet moeilijk als je weet dat hij pas in 1980 gebouwd is 
, er staan in ieder geval prachtstukken tussen. Als ik aan het station passeer heb ik nog vijf minuutjes over, en ook Rikske staat te wachten op de trein die even later ons naar Antwerpen brengt.
Tijdens deze eerste tien kilometer zijn we ook door de eerste drie doorloopposten gegaan, posten waarbij je bevoorrading krijgt van de organisatie. 
De laatste kilometer wordt aangegeven zoals in de koers, een boog met een rode driehoek eronder. Langs alle kanten worden we gefeliciteerd, en ik moet wel duizendmaal dankuwel zeggen. Aan de finish ligt de laatste mat waar we gescand worden om 10u44, als is het me even niet duidelijk dat dit het eindpunt is want even verder ligt er een rode loper die omhoog gaat naar een platform. Op het platform staat een man met een microfoon die wat uitleg geeft over de mensen die binnen komen, hij kan zien wie er voorbij komt op het computerschermpje omdat we een minuutje daarvoor uitgescand werden. Als ik op de rode loper ben hoor ik mijn naam en houdt de man me even staande voor een intervieuw, blijkbaar ben ik één van de twintig deelnemers die niet uit Nederland komt. Dankzij Yolanda heb ik een paar foto's van dit unieke moment, al was ik wel wat zenuwachtig om zo te spreken voor een plein vol toeschouwers 
Na een paar minuutjes word ik uit mijn lijden verlost en kan ik verder naar de zaal waar de administratie in orde gebracht word. Ik feliciteer Yolanda en Teun met hun prestatie en krijg van de organisatie een mooie oorkonde en een medaille. Tevens ontvang ik mijn tiende stempeltje op de Kennedykaart, mijn chip die ik moet teruggeven heb ik wel wat moeite mee, na tachtig kilometer willen de spieren niet echt meewerken om me te bukken om de chip van mijn schoenen te halen. Na een paar minuutjes zit ik reeds in de auto en zonder problemen raak ik weer thuis.
Terug door de Kloosterheide en na een klein ommetje langs de Kleine Nete gaat het weer naar de Lispelaar. Onderweg heeft Jan van de pompoenstappers me ingehaald en samen zullen we de rest van de tocht voltooien.
maar dat zijn we ondertussen al gewoon en met een halfuurtje vertraging raak ik thuis na een extra lang wandelweekend.
Bijna onmiddellijk gaat het over de Kabouterberg, een heuvelrug waar kleine kinderen zich kunnen uitleven, overal staan er kabouters die je de weg wijzen. Hierna gaan we het provinciaal domein Hoge Mouw in. In dit domein van zo'n kleine 100 hectare groot ligt de Hoge Mouw, een zandberg van 35 meter hoog. Na deze twee klimmetjes komen we voorbij Keeses Molen. Deze molen werd in 1853 gebouwd in Heist-op-den-Berg, maar was afkomstig van Antwerpen, waar hij rond 1650 werd gebouwd. Toen in 1921 de houten molen op de Heesbergen in Kasterlee omwaaide, kwam de huidige molen daarvoor in de plaats. De molen had toen een gesloten voet en nog houten borstroeden. In 1954 werd de molen overgebracht naar de huidige standplaats onder impuls van de Koninklijke Vereniging voor Natuur en Stedenschoon. Hierbij werd de gesloten voet veranderd in een open voet, maar de houten borstroeden werden opnieuw gestoken. Ernaast liggen enkele tavernes en een minigolfterrein maar daar heb ik nu geen tijd voor, er wachten me nog vele kilometers 
, hoe kan ik dat nu vergeten. Gelukkig heb ik wel droge schoenen bij, das toch al iets. Ik besluit om mijn trui aan te houden, het weerbericht heeft ook voor vandaag tijdens de dag geen goed weer en frisse temperaturen voorspeld.
Ik ben Steven Jaspers
