Samen met Wim, Kristof en Jos zal ik deelnemen aan de Oxfam Trailwalk 2010 op 28 en 29 augustus. Meer info vindt u als u op de foto klikt. Onze groepsnaam is "De Genieters" en ons nummer 158.
Ter gelegenheid van hun 20ste Ter Elsttocht zorgt Neteland Duffel voor een marathonafstand tijdens deze feesteditie. Even na half zes parkeer ik me aan het zwembad van Duffel en ga naar het Gildenhuis waar ik even moet wachten voor de deuren open zijn. Om kwart voor zes kunnen we binnen, ondertussen zijn Fernand en Chantal ook aangekomen en we zullen de tocht samen wandelen. We krijgen een speciale stempelkaart voor een t-shirt, ikzelf heb nummer zes, er zullen in totaal 66 mensen deze afstand afleggen. Stipt om zes uur zijn we weg, het is nog pikdonker en al snel hebben we ons zaklampje nodig in het park van Duffel. Reeds na twee en een halve kilometer krijgen we reeds een eerste stempeltje in zaal De Locht. We gaan direct verder, op deze controle maken we een lus van bijna negen kilometer doorheen de Lierse Polder. We blijven steeds in de buurt van de megadancing Illusion en horen de beats tot ver buiten de dancing, in een ver verleden was ik er zelf bijna wekelijks te vinden Via de dijk van de Nete komen we weer aan De Locht waar we een koffietje drinken en een broodje eten, buiten begint het nu toch eindelijk licht te worden. Er hangen donkere en dreigende wolken, gelukkig is het voorlopig nog droog. Na de controle maken we een ommetje door het centrum, steken de Nete over en langs de watervergaarbekkens van de Antwerpse Waterwerken verlaten we Duffel en trekken naar Walem door de Mosterdpot, een zes hectare groot natuurgebied met zijn hoeve. Daarna kan ik wat herinneringen ophalen in domein Roosendael, waar ik 's zomers nog geholpen heb ik het kleine cafeetje. Het domein was in de dertiende eeuw een abdij en later werd er een klooster op gebouwd, nu blijven er enkel nog de grote poort, het koetshuis, een ijskelder en wat archeologische vondsten van over. In Walem hebben we controle in een schooltje, ook hier krijgen we een stempeltje en zijn we direct weer verder. Nu volgt er een kort stukje van vijf kilometer naar Rumst waar wecontrole hebben bij visclub Hoop op Beet. Tijd voor even te zitten en iets te eten en te drinken, we hebben er reeds 24 kilometer opzitten. De terugweg naar Walem is een heel pak langer. We gaan over de Nete via de blauwe fietsersbruggen langs het voetbalveld van FC Walem, komen langs het Battenbroek en kunnen een glimp opvangen van de Grote Vijver. Daarna volgen we de Spildoornvijver en langs de oude watertoren gaan we achter het fort van Walem tot aan de rand van gehucht Elzestraat. We volgen het fietspad en komen zo weer in domein Roosendael en krijgen een kilometertje dubbel van daarstraks tot in het schooltje van Walem. Binnen is er geen plaatsje meer vrij, we zetten ons buiten met ons soepje op de kleine kinderbankjes en blazen even uit, ik vind het best warm en een regendruppel heb ik nog steeds niet gezien. Het laatste stuk van vandaag brengt voor ons vooral "de oude spoorwegberm", een stuk natuurgebied van bijna vijf kilometer lang en slechts een 50 meter breed. Dit gebied is een overblijfsel van de oude spoorlijn 27b, die van Wilrijk naar Mechelen liep. Ze dateert uit 1905, maar was na de tweede wereldoorlog niet meer rendabel. Het reizigersvervoer eindigde in 1959, het goederenverkeer in 1970, daarna werden de dwarsliggers en de rails weggenomen en nam de natuur de plaats weer in. Via de Maltahoeve gaan we over de spoorwegbrug langs het ziekenhuis naar ons eindpunt. De laatste tweehonderd meter begint het dan toch te regenen, gelukkig zit de tocht voor ons dan toch er juist op Binnen krijgen we voor onze volle stempelkaart een mooi t-shirt en genieten we nog na van onze inspanning met een lekkere pannenkoek. Morgen gaan we naar Zolder, niet om te racen maar om te wandelen
Vrijdagnacht had ik aan René beloofd dat ik vandaag naar Diepenbeek zou komen want zijn club De Schoverik organiseert een herfsttocht. Samen met Vic rijd ik naar ginder, na een goed uurtje zijn we aan het buurthuis Terlogt waar we kunnen parkeren op een groot grasveld. Binnen is er al redelijk wat volk ondanks dat het een weektocht is. We kiezen voor de 19 kilometer, mijn hiel heb ik goed ingepakt met een grote plakker over mijn blaar al doet het toch nog pijn als ik stap. Onmiddellijk na de start trekken we de velden in naar Vliermaalroot, ondanks dat de weerman regen voorspelt heeft is het voorlopig toch droog en zeker niet koud. Onderweg zien we verscheidene bomen waar er zich groene bollen in gevormd hebben, ik vraag me af welke bomen dit zijn. In het dorpscentrum staat er een kermis opgesteld, op dit vroege uur is er nog niks open. We wandelen verder en komen tussen de eerste boomgaarden, de perenbomen zijn hun vruchten reeds kwijt maar aan de appelbomen hangen grote dikke rode appels, de plukkers hebben een pak werk. Na anderhalf uur komen we toe in Romershoven waar we in het parochiezaaltje een eerste keer controle hebben. Na het eten van een broodje kunnen we beginnen aan het lusje van zes kilometer op deze controle. We verlaten de baan en krijgen een klein heuveltje voorgeschoteld dat best pittig is dankzij de steilte, gelukkig is het niet te hoog en even verderop gaat het al weer naar beneden. De parcoursbouwer brengt ons naar de rand van Hoeselt waar we een nieuw klimmetje krijgen. Hier staan er massa's fruitbomen, en ook hier hangen er per boom een massa appels, een mooi gezicht. Onderweg volgt er een poes ons, maar de hond heeft het gelukkig niet gezien. Ook de eerste spatjes vallen naar beneden, al valt het nog best mee. Na een goed uur zijn we terug in de parochiezaal, waar het ondertussen zeer druk geworden is. Ik informeer eens of René in de buurt is, maar hij zou op het parcours zitten voor te zien of alle pijltjes er nog hangen. Het laatste gedeelte voert ons via rustige wegen weer naar Diepenbeek, onderweg gaan we door het Jongenbos met zijn neoclassisistische kasteel uit 1844. De regen valt ondertussen harder en harder uit de grijze wolken, gelukkig heb ik mijn paraplu bij. Na een uurtje zijn we weer in het buurthuis en zit de tocht erop. Na het eten van een lekker broodje keren we tevreden huiswaarts, een nieuwe werkweek staat voor de deur
Vandaag, op werelddierendag, is er reeds de 18de Mechelse Gordel. Mijn eigen club Opsinjoorke staat in voor het wandelparcours, ik moet dus niet te ver voor mijn traditioneel klein tochtje na een lange-afstandstocht. De start is op de grote markt van Mechelen, ik vul een deelnemersformulier in en krijg een kaart met twee stukjes aan die je kan afscheuren, eentje voor een aquarius en eentje voor een t-shirt. Op de kaart zie ik dat je kan kiezen tussen vier verschillende afstanden, ik kies voor de zes kilometer "natuur", er is ook een verharde zes kilometer. Om twaalf uur kan ik starten, na vijftig meter houd ik al terug halt voor mijn aquarius Mijn blaar van gisteren is er nog, hopelijk heb ik er niet te veel last van. Ik neem de tijd om verschillende foto's te nemen op onze prachtige Grote Markt, zoals van het stadhuis, de Sint-Romboutstoren (onze 97 meter hoge trots), het postgebouw, het standbeeld van Margareta Van Oostenrijk enz... Via de IJzerenleen en de Lange Schipstraat kom ik aan de school Pitzemburg, welbekend bij ons thuis omdat de dochter er naar school gaat. Via de Kruidtuin verlaten we het centrum, na het oversteken van de Zandpoortvest zoeken we naast de Dijle rustiger oorden op. Ik steek de sluis over achter de Nekker en ga over de dijk tot aan het Mechels Broek, ik sla linksaf en ga over het smalle paadje tussen de vijver van de Nekker en de vijver van het Mechels Broek. Ik volg verder de Nekkervijver en kom zo aan de hoofdingang, daarna gaat het voorbij het cinemacomplex naar de Nekkerspoel. We steken terug de binnenring over en via het Gerechtsgebouw en de Stadsschouwburg naar de Veemarkt. De laatste honderden meters voeren ons terug naar de Grote Markt langs de zuilen van het Stadhuis. Op een terrasje van een terras zitten enkele clubbestuursleden waar ik me even bijzet. Na het verkrijgen van mijn stempeltje in mijn wandelboekje haal ik nog snel mijn t-shirt op en voert Brigit me naar huis, zo hoef ik niet op de bus te wachten.
Reeds voor het tweede jaar organiseert Luc zijn "100 van Beerse", een tocht van 100 kilometer in groep aan een tempo van zes kilometer per uur door de omgeving van Beerse. Om half acht arriveer ik aan het parochiezaaltje De Schrans, waar er al enkele wandelaars aanwezig zijn. De anderen komen één voor één binnen, sommigen ken ik al vrij goed, anderen heb ik nog nooit gezien maar zal ik wel in de loop van de tocht wat beter leren kennen. Het parcours bestaat uit vier lussen, telkens van 25 km, we zullen dus driemaal over onze bagage kunnen beschikken De bevoorrading onderweg zal gebeuren door de leden van het oxfam-trailwalk team van Luc, met name Patrick, Marc en Danny. Stipt om negen uur kunnen we de baan op voor de eerste lus richting Turnhout. De eerste kilometers lopen naast het kanaal en wandel ik naast Guy. Overal hoor je gepraat, de sfeer zit er al direct goed in. Even voorbij Vosselaar staat onze bevoorradingspost voor de eerste keer uitgestald. De keuze voor te eten en te drinken is zeer ruim, hier kunnen veel grote organisaties iets van leren. Luc leidt ons verder de mooie nacht in, het is zeker niet te koud en de maan geeft veel licht, hopelijk blijft het zo. Onderweg loop ik nu even bij Jan die hier uit de streek is. Ik heb hem al een paar keer gezien tijdens andere grote tochten maar nu leer ik hem beter kennen, hij leert me ook wat bij over de streek. We passeren Cartamundi, het grote speelkaartenfabriek van Turnhout en gaan verder naar Gierle door het Grotenhoutbos, waar onze drie bevoorraders hun standje hebben opgesteld aan een kappelletje. Hier nemen we ook afscheid van de schoonbroer van Luc die er de brui aan geeft, hij is niet gewent om aan deze snelheid te wandelen. Met vijftien trekken we verder, terug de E34 over naar Beerse waar we rond half twee aankomen en de eerste lus erop zit. Binnen in het zaaltje krijgen we eerst tomatensoep en daarna spaghetti, de innerlijke mens wordt serieus versterkt Om kwart na twee vertrekken we voor onze tweede lus langs Wechelderzande en Vosselaar. Deze keer wandel ik een stukje naast René en Jef, zo kom je met iedereen eens in contact en weet je altijd wel wat te vertellen. Juist voor Wechelderzande staat onze bevoorrading in een klein houten plaatsje waar je aardbeien kan kopen in automaten waar je bij mij in de buurt enkel brood in kan vinden In het volgend stukje loopt het even mis, Luc is in het bos de weg kwijt en moet even zoeken naar het juiste pad, zeer begrijpelijk hier in dit bos want alle wegjes lijken heel erg op elkaar en het is pikdonker. Onderweg hangt er nog een verloren pijltje van de plaatselijke wandelclub en even later hebben we weer onze bevoorrading. Het laatste gedeelte van lus twee brengt ons door domein Epelaar en tevens door het Echelpoelpark in Beerse zelf. Even voor zeven zijn we weer in het parochiezaaltje en zit de helft er reeds op. We krijgen ons ontbijt voorgeschoteld, boterhammetjes met beleg naar keuze met een yoghurtje als dessert. Ik doe mijn lange broek uit en trek een korte aan, ook mijn trainingsvestje gaat de zak in, mijn trui houd ik wel aan want ze geven stevige wind en dat houd de gevoelstemperatuur toch wel aan de lage kant. Om half acht beginnen we aan de derde lus, ondertussen is het buiten licht geworden en kunnen we beginnen genieten van het mooie Kempense uitzicht hier. Via natuurgebied Blackheide gaat het naar Sint-Jozef, waar we weer bevoorrading hebben. In deze lus zal het om de zes kilometer bevoorrading zijn, ideaal na deze afstand voor mezelf! Even rusten en weer weg, het begint al wat moeizamer te gaan bij sommigen, inclusief mezelf. We gaan door het domein Hoge Bergen-Ekstergoor, waar er hard wordt gewerkt aan wandelpaden en hutten en dergelijke. Hier krijgen we een bijzonder lastig stuk waar we bijna letterlijk over het houtafval moeten, toen Luc hier zijn voorbereidend werk kwam doen was er nog een padje, en voel ik aan mijn voetzolen dat we reeds een heel eind weg zijn. In Oostmalle staat onze post er weer, ik plof me even neer op een bankje en geniet van deze vijf wandelvrije minuten Het volgende stuk gaat over veld-en bosweggetjes naar Vlimmeren, en na onze post in het centrum gaat het weer richting Beerse, maar niet zonder eerst een grote zandstrook te moeten doorstaan. Ik raak stilaan meer achterop, gelukkig komen Jef of Hervé me regelmatig ophalen en brengen me weer bij de groep, zo'n beetje zoals in de koers. Achteraan mijn rechterhiel voel ik een branderige plek, en ook al wandel ik veel een blaar kan je altijd wel eens krijgen Even na twaalf zijn we weer in zaal De Schrans waar het middagmaal op ons staat te wachten, broodjes met kaas, hesp of salami. Bart deelt mee dat hij er mee stopt, na een zeer lange inactiviteit was dit zijn eerste deelname terug aan een lange-afstandstocht en heeft hij toch wel 75 kilometer op zijn teller vandaag, knap! Na lang twijfelen besluit ik om voor de laatste lus mijn paraplu mee te nemen, de wolken wordn dreigender en ook de wind neemt fors toe! Om kwart voor één is het tijd voor de vierde en laatste lus, deze keer gaan we in noordelijke richting naar Merksplas. Na een bezoekje aan de kermis, alles was nog dicht, krijgen we aan het kerkhof bevoorrading. Het begint te miezeren en ik open even mijn paraplu, niet voor lang want het water dat valt is de moeite niet en de wind zorgt ervoor dat het bijna onmogelijk is om met mijn paraplu verder te gaan. Vanaf hier volgen we een afgepijld parcours van zo'n twaalf kilometer, Luc maakt van de gelegenheid gebruik om zich eens wat meer tussen ons te voegen en anderen het kopwerk te laten doen. Na een zeer dringende sanitaire stop (teveel fruit ) heb ik een paar honderd meter achterstand op de groep die ik al joggend probeer te overbruggen, Jef heeft zich wat laten afzakken en samen halen we de rest weer in. Juist op tijd want nu moeten we over een lange zandweg in een open vlakte waar de wind vrij spel heeft. Mijn laatste energie gaat naar het opboksen tegen de wind, de laatste loodjes wegen het zwaarst zeggen ze altijd. Op de zandweg hebben we een laatste keer bevoorrading, de tocht loopt op zijn einde. De laatste kilometers loop ik weer achteraan ons groepje samen met Jan en Noël, een wandelaar uit Holsbeek die ik vandaag heb leren kennen. Even na vijf uur zit mijn laatste honderd kilometertocht van het jaar erop, binnen krijgen we nog een mooi diploma als aandenken. Om half zes rijd ik samen met Hervé naar Mechelen, met de trein vanuit Mechelen is hij sneller thuis en ik heb iemand als gezelschap voor de lastige terugrit, allebei tevreden dus Deze tocht doorheen de Kempen was zeer geslaagd, Luc heeft voor een mooi gevarieerd parcours gezorgd en zijn drie makkers zorgden ervoor dat we onderweg nooit honger of dorst hadden, mijn dank daarvoor, het was echt top! Verder wil ik ook mijn medewandelaars bedanken voor de fijne twintig uur die ik met hen mocht doorbrengen, het was een fantastische afsluiter van mijn lange-afstandsjaar
Al vroeg uit de veren voor een kort ritje naar Kampenhout waar de houtheimstappers hun 26e Houtheimtochten organiseren. De start is in Ons Tehuis Brabant, een centrum voor mensen met een mentale handicap. Onderweg is het toch wel opletten geblazen want er hangt een vrij dichte mist, zonder ongelukken raak ik op de parking en heb een plaatsje vlak voor de ingang, mijn beloning voor het vroege opstaan Ik drink nog snel een koffietje en schrijf me in, ondertussen komt Kurt binnen en ook nog enkele andere clubleden zijn er vroeg bij. Ik kies voor de langste afstand van vandaag, 28 kilometer, maar ik maak eerst het kleine lusje van acht kilometer omdat ik om half negen met Vic en Sonja heb afgesproken die de 20 zullen doen. Even na zeven uur vertrek ik, en na enkele honderden meters loopt het al mis in het donkere bos. Het is er wat zoeken omdat het nog vrij donker is, vrij snel vind ik weer het goede pad en kan nog enkele wandelaars roepen die ook mis waren. Het lusje brengt ons door de natuur langs de Sint Servaaskapel, de mist maakt het landschap zeer mysterieus maar wel adembenemend. Op het eind komt de zon er stilaan door, wat me een paar zeer mooie foto's oplevert. Aan de start is het ondertussen heel druk, de mensen moeten hun auto al vrij ver op de baan zetten. Binnen eet ik een broodje, ondertussen komen Vic en Sonja binnen en even later kunnen we samen vertrekken. Het volgende gedeelte brengt ons via het Hellebos naar Perk, de zon komt er steeds beter door en de mist verdwijnt, het wordt weeral een prachtige dag voor de tijd van het jaar. De controle is in zaaltje Teniers, waar we straks nog eens zullen terugkomen. Nu leidt de parcoursbouwer ons naar Melsbroek via het Floordambos, een zeven hectare groot natuurgebied. We passeren nog het Ravaartkasteel en gaan rond het golfterrein, waarna we controle hebben in het café Onder den Toren. Binnen staat er een tekst van Kim Gevaert en Tia Hellebaut op de muur, en blijkbaar is er hier ook een supportersclub voor de paars-witten uit Anderlecht, allemaal vergane gloriën dus Het volgende stuk heeft zowat alles wat een wandelaar graag heeft, velden en bossen en op het einde een stukje architectuur uit het verleden dankzij het kasteel van Ribaucourt. De oude burcht die volledig omgeven is door water dateert uit de twaalfde eeuw. In de 12de eeuw bestond dit kasteel enkel uit een versterkte houten toren; later werd die uit steen gebouwd. Deze toren bevond zich op de plaats van het huidige voorterras en diende als uitkijkpost en voorhoede voor de andere heerlijkheden in de omgeving, tot op het ogenblik dat de heren van Perk zich hier kwamen vestigen en het kasteel gingen uitbreiden. Godefridus van Schoten was de eerste heer van Perk, en wordt vermeld in de Vrijheidskeure van Vilvoorde uit 1196. Gedurende de Franse overheersing in 1809 werd Perk aangekocht door Pieter Bounder van Melsbroek, een Frans officier. Deze verkocht zijn goederen in 1833 aan graaf Prosper Christyn de Ribaucourt, die senator was voor Dendermonde. De huidige graaf Daniël de Ribaucourt is nog steeds heer van Perk. Het kasteel wordt gerekend onder de mooiste heerlijkheden in de omgeving van Brussel. Het telt meer dan 200 kamers en werd in de loop der tijden herhaaldelijk aangepast aan de noden van de toenmalige bewoners. Het huidige kasteel dateert deels uit de 17de en deels uit de 18de eeuw en is herbouwd in de 19de eeuw. Ik maak een praatje met de boswachter die aan het kasteel staat, hij vertelt me dat ze het kasteel weer aan het renoveren zijn. Even later zijn we weer in zaal Teniers waar we onze laatste controle hebben vandaag. Het laatste stukje brengt ons weer terug naar de startplaats waar het vrij druk is. Deze tocht is één van de Chimaywandelingen, buitenstaat er dan ook een tentje waar je Chimaykaas kan proeven en binnen vloeit de Chimay rijkelijk. Ik neem een blonde Chimay, samen met een pannekoek is dit een mooi einde van een zeer geslaagd wandelweekend met twee zeer mooie tochten dit weekend onder een stralende zon! Buiten het buiten gaan krijg ik van een koppel dat ik ken van zien een foto van mijn aankomst in Bornem, waarvoor mijn dank! Spijtig genoeg ken ik de mensen hun naam niet, de volgende keer dat ik ze zie ga ik dat zeker eens vragen! Volgende vrijdag staat er in Beerse een tocht van 100 kilometer op het programma, de laatste van 2009 voor mij, hopelijk met even mooi weer als dit weekend.
Vanmorgen om half negen komen Vic en Sonja ons oppikken en met zijn vieren rijden we naar Huldenberg aan de zuidrand van Brussel, waar de Ijsetrippers uit Overijse hun Ijsewandeltocht organiseren. De start is in het zaaltje 't Pakhuis, het oude pakhuis van de brouwerij Saint-Roch, waar het geweldig druk is dankzij een volle bus wandelaars die juist afgezet is. We vinden toch een plaatsje in de hoek en na een ontbijt (broodje met koffie) kunnen we beginnen. We kiezen voor het parcours van de twaalf kilometer, al vrij snel na de start volgen we de oevers van de Yse, erna krijgen we een stevig klimmetje en hebben we een prachtig zicht op Huldenberg-dorp. De mist is ondertussen volledig verdwenen en er is geen wolkje aan de lucht, een prachtige nazomerdag. Na een lange afdaling belanden we in het Margijsbos, een restant van het uitgestrekte Kolenwoud, een prachtig stukje natuur waar het wel een heel pak frisser is dan daarjuist in het zonnetje. We verlaten het bos en hebben controle in Loonbeek, waar we ons buiten op het terras zetten en volop genieten van het mooie nazomerweer. Het tweede gedeelte laat ons eerst even kennis maken met de villa's van Loonbeek, even verder moeten we halt houden want er zijn drie koeien op de baan die terug hun wei in moeten. Na dit speciale intermezzo is het weer tijd om een klimmetje te maken, weer naar beneden en volgen we de Yse weer terug naar Huldenberg, ditmaal langs de rand van het Margijsbos. Op het eind krijgen we nog een klimmetje met de Rattenberg, langs het voetbalveld gaat het terug naar 't Pakhuis dat we even na twaalf bereiken. Het was een zeer mooie wandeling onder een stralende zon, we kunnen tevreden terugblikken op een geslaagde uitstap!
Vandaag organiseert Neteland Duffel een speciale tocht ter ere van het 700-jarig bestaan van het dorp Schriek, de Sint-Janswandeling. Ik ben er vroeg bij, maak nog even een ommetje met de auto dankzij de wegenwerken , en vind een plaatsje vlak voor de deur van het cultureel centrum waar de start gegeven word. Binnen is het nog vrij rustig, ik kijk even op de kaart en besluit het parcours van de dertig kilometer te bewandelen. Er hangen affiches uit dat je een trofee per wandelclub kan krijgen als je met alle leden samen meer dan 700 kilometer stapt, ben benieuwd dat onze club dit zal halen. Stipt half acht start ik, bijna onmiddellijk gaan we de natuur in. Het is nog half donker en de mist hangt zeer laag hier, ik probeer er enkele foto's van te nemen waarvan er spijtig genoeg een paar van mislukken. We krijgen het gebied "de Bolloheide" onder de voeten, een mooi stukje heide. Bij het verlaten van dit stukje natuur hangen er affiches omhoog om ons te waarschuwen voor de processierupsen en dat de doorgang afgeraden word, fijn dat ze dit aan de uitgang hangen en niet aan de ingang We wandelen het dorp Grootlo in en hebben een eerste keer controle in zaal Magneet. Ik eet er een broodje en drink een frisse cola, buiten is het al vrij warm maar zijn er toch ook redelijk veel donkere wolken, hopelijk blijft het droog. Op deze controle maken we een lus van zo'n dikke zeven kilometer. Ook hier is het parcours meestal over veldwegen en in bossen, mooi en rustig om te wandelen Met de wolken gaat het de goede richting uit, ze verdwijnen stilaan en tegen dat ik terug in Grootlo ben is er enkel nog een stralende blauwe hemel te zien. Nu volgt er een kort stukje weer naar Schriek, de controle is in het KLJ-gebouw, en daar drink ik een frisse cola, buiten is het ondertussen zomers warm, waarschijnlijk de laatste keer dat we in 2009 zulk weer krijgen. Het volgende gedeelte brengt ons door de natuur van Grasheide naar de visput waar het in het clublokaal een laatste keer controle is. Hier verlaten de marathon-afstand wandelaars ons, wij gaan in rechte lijn weer terug naar Schriek. In het centrum kunnen we nog van kortbij zien waarom we vanmorgen met de auto een omleiding gekregen hebben, om half één ben ik weer in het cultureel centrum. Na het afstempelen van mijn boekje eet ik er nog vidée met frietjes aan democratische prijzen, daarna gaat het huiswaarts. Morgen kan ik niet wandelen want dan ben ik van dienst tijdens de organisatie van mijn club
Vandaag is het de vierde en laatste dag van de wandel-4-daagse van de Sint-Janstappers uit Essen. Als ik met de trein in Antwerpen-Centraal overstap kom ik Rikske tegen en samen reizen we verder naar Wildert, waar de start is. Vanaf het station tot zaal Flora is het maar een kleine tweehonderd meter, samen met Rik drink ik nog een koffie en vertrek voor het parcours van de 18 kilometer. Eerst maak ik de lus van zo'n zes kilometer. Alhoewel het een pak zonniger is dan gisteren voelt het toch wel frisser aan dankzij de wind, hoe korter bij Nederland hoe meer wind Reeds van in de verte zie je de bakkersmolen van Wildert liggen, en even later komen we er ook voorbij. De molen zelf ziet er nog prachtig uit, maar dat is niet moeilijk als je weet dat hij pas in 1980 gebouwd is Er is hier een heel complex rond deze molen, met ook een stoommuseum, een bakkerij, een taverne en rond de molen ligt een treinspoor waar je in de zomermaanden met een stoomtreintje kunt rondrijden. We laten de molen voor wat hij is en gaan verder op onze route, langs de spoorweg gaat het terug naar het zaaltje. Ik laat er mijn boekje al afstempelen want straks in de tweede lus passeer ik het station en de laatste tweehonderd meter naar het zaaltje heb ik daarstraks al eens afgelegd. Het tweede gedeelte wordt een mooi natuurstuk. We doorkruisen het domein Van Dijk, onderweg staan er vele bordjes die ons iets bijleren over de natuur en zijn bewoners. Na een uurtje ben ik in de tennisclub waar het controle is. Binnen is het vrij druk, er zit een grote groep Nederlanders die even later samen vertrekken. Ook het laatste gedeelte gaat door het domein. Bij het buiten komen word ik gevolgd door een hond, blijkbaar hier in de buurt weggelopen. Als ik na een paar minuutjes de groep Nederlanders passeer blijft hij daarbij, hopelijk vindt hij zijn thuis terug. In het domein zelf word er vrij veel chalets gebouwd, waarschijnlijk buitenverblijven maar in België weet je maar nooit , er staan in ieder geval prachtstukken tussen. Als ik aan het station passeer heb ik nog vijf minuutjes over, en ook Rikske staat te wachten op de trein die even later ons naar Antwerpen brengt. Het komende wandelweekend zal maar uit één dag bestaan, zaterdag in Schriek. Zondag is het onze eigen tocht in Mechelen, dus moet er gewerkt worden!
8ste Herdenkingstocht Marc Verstraeten te Zottegem
Na twee dagen rust is het tijd om de beentjes nog eens te laten bewegen, mijn keuze valt vandaag op de organisatie van Egmont uit Zottegem omdat dit voor mij het makkelijkst bereikbaar is met de trein. Na een reis van bijna anderhalf uur ben ik om half tien in Zottegem, en na tien minuutjes stappen bereik ik de startzaal. Snel nog een broodje en dan op pad voor de 18 kilometer. Het eerste gedeelte brengt ons langs smalle wegen naar de controle in één van de kleine dorpjes in de omtrek van Zottegem. Even voor de controle zie ik Clement, die onlangs naar Compostella geweest is. In de controle eet ik een braadworst en ben ik snel weer op pad voor de lus op deze controle. De lus brengt ons door de gehuchten Steenbergen en Ten Ede, na een uurtje sta ik terug in zaal De Gilde voor mijn tweede controle. De laatste vier kilometer gaan weer terug naar Zottegem langs het dorpje Godveerdegem. Om kwart na één zit de tocht erop, binnen zet ik me nog even bij Annemie en een kwartiertje later is het tijd om naar het station te gaan. Zonder vertragingen geraak ik weer thuis, morgen breng ik een bezoekje aan Wildert.
Enkele weken geleden had ik me reeds ingeschreven voor de "80 van de Langstraat", een Kennedymars die georganiseerd wordt in Waalwijk. Vorige week kreeg ik in de bus mijn startnummer, 2669, een boekje met uitleg en de champion chip die je aan je schoenen moet bevestigen, hetzelfde principe dan in Bornem dus. Na een rit van een dik uur kom ik aan in Waalwijk, ik volg de bordjes voor de parking aan de Taxandriaweg en voor drie euro kan ik er mijn auto bewaakt laten staan tot morgen. Ik eet in de auto mijn boterhammetjes op en drink nog iets, daarna neem ik mijn spullen en ga op zoek naar de startplaats. Bij het verlaten van de parking kom ik een bekende tegen van het W4W-forum, hij weet de weg en samen gaan we naar het plein waar het morgenmiddag zal eindigen, op nog geen tweehonderd meter van de auto af De start is nog een beetje verder, op een ander plein. Hier staan Rudi en Caroline, het snelle koppel uit Geel en samen met hen wacht ik tot het tijd is om te starten. Om kwart voor negen wandelen we in groep naar het Unnaplein, op een podium worden er nog wat weetjes en dergelijke vertelt, het enige dat ik ervan onthoud is dat we met 2907 deelnemers zijn Stipt om negen uur kunnen we vertrekken, omdat ik helemaal vooraan sta zet ik er direct een stevig tempo in. Langs de kant staan duizenden mensen ons aan te moedigen, een echt volksfeest. De sfeer hier is vergelijkbaar met de Dodentocht, en net zoals in Bornem maken we hier ook eerst een klein lusje in de buurt. Via Sprang-Capelle en Kaatsheuvel gaat het terug naar Waalwijk. Onderweg hebben we nog geen seconde rust gehad, overal staan er mensen plezier te maken, op ons te roepen en van sommigen krijgen we kleine versnaperingen zoals spekjes en drop, maar ook bitterballen en kleine curryworsten worden ons voorgeschoteld Tijdens deze eerste tien kilometer zijn we ook door de eerste drie doorloopposten gegaan, posten waarbij je bevoorrading krijgt van de organisatie. Na dit kleine lusje is het tijd voor de eerste grote lus. We verlaten weer Waalwijk en gaan richting Vlijmen. Onderweg komen we door de dorpjes Drunen en Nieuwkuijk, en ook hier staan de mensen rijen dik om ons te kunnen zien! Op sommige plaatsen voel ik me een renner die in de Tour een berg beklimd, zo kort staan de mensen tegen elkaar. In Vlijmen hebben we na een kleine 24 kilometer een eerste keer een scanning in de eerste hoofdpost, waar je binnen iets kunt eten en drinken en er ook plaats is om even te zitten. Er zijn vier van zulke hoofdposten, hier kan je ook elke keer je bagage hebben. Ikzelf heb deze keer geen bagage meegegeven want je verliest er toch altijd wel een beetje tijd mee. Ik neem vijf minuutjes de tijd om even uit te blazen, dankzij het parcours (heel de tijd door straten) en de aanmoedigingen heb ik me een beetje geforceerd, tijd om iets trager te gaan. Om twintig voor één vertrek ik om weer naar Waalwijk te gaan, deze keer door de dorpjes Haarsteeg en Elshout, waar ook hier de mensen massaal op straat zijn en er een groot feest van maken. Onderweg maak ik kennis met Yolanda, een dame hier uit de buurt die voor de vierde keer deelneemt. Na 38,5 kilometer hebben we een tweede keer scanning in De Overlaat, een school in Waalwijk. Het is even voor drie uur, nog steeds een zeer hoog wandelgemiddelde. Tijd voor een koffie en een broodje, ik doe ook even mijn schoenen uit want mijn voetzolen beginnen te irriteren van het asfalt. Yolanda besluit niet te lang te rusten en is na vijf minuutjes weer de baan op, ikzelf blijf nog even zitten. Na de controle gaan we weer door het centrum van Waalwijk, ondanks het nachtelijke uur (na drie uur) is het hier nog steeds volle bak, dit heb ik nog nooit meegemaakt. Een paar kilometer verder zijn we uit Waalwijk en stopt ook de sfeer errond. Af en toe staan er nog een paar mensen buiten, voor de rest overvalt me de stilte van de nacht. Nu pas besef ik ook de saaiheid van het parcours, kilometers rechtdoor en altijd maar asfalt. Na een vijftig kilometer krijg ik een serieuze dip, mijn keelontsteking van de laatste dagen en de medicatie errond hebben me fysiek toch een beetje aangetast. Om kwart na vijf kom ik aan de derde hoofdpost, het sportcentrum van Waspik na 51,5 kilometer. Na het eten van soep en het drinken van een cola voel ik me terug frisser, Yolanda zit hier ook nog en samen vertrekken we, ikzelf met pijnlijke voetzolen en zij met spierpijnen, zo heeft ieder zijn kwaaltjes tijdens zo'n tocht natuurlijk. De tocht gaat verder met zijn drieën, ook Teun heeft zich bij ons gevoegd en samen gaan we verder. Via 's-Gravenmoer gaat het naar Dongen, De Moer en zo naar Loon op het Zand. Onderweg begint het tempo stilletjesaan te zakken, tijdens dat het licht wordt begint het een beetje te miezeren, gelukkig houdt het al op na enkele minuutjes. Ons groepje houdt goed stand en de sfeer zit er goed in, de tijd en de kilometers vliegen voorbij. Even na achten zijn we in De Wetering in Loon op het Zand, de laatste hoofdpost voor vandaag, reeds 67,5 kilometer zitten erop. Tijd hier voor thee en broodjes, de bevoorrading is prima! Na een kwartiertje rust zetten we ons recht voor het laatste gedeelte, al gaat dat rechtstaan niet van een leien dakje. Het lijkt wel alsof er naalden in mijn schoenen zitten, en het duurt even voor ik weer een beetje normaal kan gaan. We passeren het Golfpark van de Efteling te Kaatsheuvel en in de verte kan je ook de ingang van het pretpark bewonderen. Een vriendin van Yolanda komt ons tegemoet en met vier leggen we de laatste negen kilometer af. Onderweg zijn de mensen weer wakker en worden we weer harder aangemoedigd, ons tempo gaat terug een klein beetje de hoogte in. De laatste doorlooppost, waar we een sportdrankje krijgen, ligt op een kleine twee kilometer van de finish. Ik kan ze in de verte al zien liggen, we zitten al in de juiste straat, al duurt het toch nog even voor het stadhuis dichterbij begint te komen De laatste kilometer wordt aangegeven zoals in de koers, een boog met een rode driehoek eronder. Langs alle kanten worden we gefeliciteerd, en ik moet wel duizendmaal dankuwel zeggen. Aan de finish ligt de laatste mat waar we gescand worden om 10u44, als is het me even niet duidelijk dat dit het eindpunt is want even verder ligt er een rode loper die omhoog gaat naar een platform. Op het platform staat een man met een microfoon die wat uitleg geeft over de mensen die binnen komen, hij kan zien wie er voorbij komt op het computerschermpje omdat we een minuutje daarvoor uitgescand werden. Als ik op de rode loper ben hoor ik mijn naam en houdt de man me even staande voor een intervieuw, blijkbaar ben ik één van de twintig deelnemers die niet uit Nederland komt. Dankzij Yolanda heb ik een paar foto's van dit unieke moment, al was ik wel wat zenuwachtig om zo te spreken voor een plein vol toeschouwers Na een paar minuutjes word ik uit mijn lijden verlost en kan ik verder naar de zaal waar de administratie in orde gebracht word. Ik feliciteer Yolanda en Teun met hun prestatie en krijg van de organisatie een mooie oorkonde en een medaille. Tevens ontvang ik mijn tiende stempeltje op de Kennedykaart, mijn chip die ik moet teruggeven heb ik wel wat moeite mee, na tachtig kilometer willen de spieren niet echt meewerken om me te bukken om de chip van mijn schoenen te halen. Na een paar minuutjes zit ik reeds in de auto en zonder problemen raak ik weer thuis. Mijn eerste deelname aan deze Kennedymars werd een speciale ervaring. Het parcours zelf is typisch Nederlands, lange rechte saaie asfaltwegen, de sfeer is uniek, beter zelfs dan tijdens de Dodentocht en de organisatie en de bevoorrading is top, je komt er niets tekort en alles loopt op wieltjes! Ik zou dan ook iedereen willen bedanken die hieraan meewerkt, en in het bijzonder zou ik graag Yolanda en Teun willen bedanken voor hun gezelschap, twee aangename mensen die ik hoop ooit nog eens terug te zien! Volgend jaar ga ik zeker terug
Vandaag maken ikzelf en mijn echtgenote er een gecombineerd dagje van. We rijden naar Philippine in Nederland waar de Kwartels uit Groot-Assenede hun 12de mosselfeestentocht organiseren. In dit Mekka van de mossel is het tijdens het laatste weekend van augustus een feest voor de mosselliefhebbers, met niet enkel een wandeltocht maar nog tal van andere activiteiten in dit kleine dorpje. Even voor negen zijn we ter plaatse en schrijven we ons in in het veel te kleine voetbalchalet van de plaatselijke club. We kiezen voor de 10 kilometer aangezien we nog andere dingen willen doen vandaag. We beginnen met een rondje door de wijk en verlaten het dorpje via de mosselpolderstraat om langs de mosselpolder zelf heen te gaan. We laten de grotere afstanden voor wat ze zijn en gaan alleen verder langs de kleine Stellepolder. Er staat hier een zeer fris briesje, typisch voor deze gebieden. Na een klein uurtje hebben we controle in een schuur, tijd om van de gelegenheid gebruik te maken om eens zo'n grote éclair te proeven, wat me zeer erg smaakt. Het tweede gedeelte brengt ons langs de mosselpolder terug naar het dorp via het Spuikomparkje. In het centrum beginnen stilletjesaan de festiviteiten, ondertussen kijken we al eens waar we seffens kunnen gaan eten. In het centrum zijn maar liefst acht mooie mosselrestaurants, waarvan de eigenaars bijna allemaal familie van elkaar is. Op het dorpsplein staat het mosselmonument, een grote mosselschelp gemaakt van gemalen arduin en kunsthars, waar er steeds water overstroomt. Onderweg wil een folkloristische mosselverkoper nog gewillig op de foto en we verlaten zo het centrum en keren terug naar het voetbalveld. Ondertussen is het middag geworden en gaan we na het afstempelen van onze boekjes weer naar het centrum waar we in één van de restaurants lekker gaan eten, voor mezelf ossehaas en voor mijn echtgenote mosselen, overheerlijk! In de namiddag brengen we nog een bezoekje aan de winkels in Terneuzen en rijden we op tijd terug naar huis, vanavond ga ik nog naar de voetbal kijken en morgen denk ik naar Averbode te gaan, ik moet er nog even over denken.
Vandaag gaan we Lier bezoeken met de Zimmertocht van de Kleitrappers uit Terhagen. Voor zeven uur staat mijn auto reeds geparkeerd aan het parochiecentrum, ze beloven voor vandaag zeer warm weer en dan vertrek ik graag zo vroeg mogelijk. Na mijn inschrijving drink ik nog snel een koffie, broodjes zijn er nog niet, en stipt om zeven uur kan ik vertrekken voor 30 kilometer door en rond Lier. We vertrekken richting Duffel en gaan door de "polder van Lier" en het domein van het Ringenhof kasteel. Langs de oevers van de Nete gaan we onderdoor de ring van Lier en wandelen we Lier halfrond langs het fietspad tussen de bomen, onderweg staan er verschillende standbeelden uit de Lierse geschiedenis. Na een dik uur zijn we in zaal Lispelaar een eerste keer op de controle, waar ik wel een broodje kan eten. Op deze controle maken we een grote lus van zo'n dikke twaalf kilometer, onderweg is er wel ergens een taverne waar je iets kan drinken maar die is spijtig genoeg pas na tien uur open en daar zal ik reeds vroeger passeren. De lus begint met een passage voorbij het stadion van één van onze grootste aartsvijanden, Wadi Degla II (ofwel SK Lierse ), en verlaten het centrum naar de Kloosterheide. De andere afstanden laten ons nu alleen en we trekken verder doorheen het Natuurreservaat Zomerklokje en Steenbeemden, tot aan de voetbalvelden van Excelsior Kessel en terug. Dit stukje is nieuw ten opzichte van vorig jaar en is zeer de moeite Terug door de Kloosterheide en na een klein ommetje langs de Kleine Nete gaat het weer naar de Lispelaar. Onderweg heeft Jan van de pompoenstappers me ingehaald en samen zullen we de rest van de tocht voltooien. Het derde gedeelte laat ons het noordelijke gedeelte van de stad Lier zien, het heeft een beetje weg van Brugge in het klein We brengen een bezoekje aan de Sint-Gummaruskerk, een kerk uit de veertiende eeuw met een toren van maar liefst 83 meter, gaan even over het marktplein en hebben controle in het vrije technische instituut, waar we ons even bij Jean en Suzanne zetten. Het laatste gedeelte brengt ons over het marktplein waar er verschillende prachtige oude gebouwen staan, waaronder het Belfort, het stadhuis en de Sint-Jacobskapel. Ik maak er verschillende foto's, al is dat soms niet makkelijk met de zon die fel schijnt. Na de markt is het de beurt aan het beroemde Zimmerplein met zijn toren. De Zimmertoren is genoemd naar uurwerkmaker Louis Zimmer, de toren dateert van voor 1425 en noemde Corneliustoren. In 1928 schonk Zimmer aan de stad Lier een uurwerkmechanisme (de Jubelklok) dat diverse tijden en kosmische en andere periodieke verschijnselen aangeeft. Er werd besloten dit uurwerk onder te brengen in de bouwvallige Corneliustoren, die daartoe werd verbouwd en gerestaureerd en sindsdien Zimmertoren wordt genoemd. De tocht gaat verder naar het Begijnhof dat we volledig doorkruisen. Na al deze geschiedenisrijke plaatsen is het tijd om het centrum te verlaten en wandelen we terug naar het parochiecentrum, waar het buiten op het terras zoeken is naar een plaatsje met dit mooie weer. Ik sluit mijn zeer geslaagde wandelweekend af met een lekkere trappist en een hot-dog, een mens kan soms met weinig heel content zijn
Ondanks dat er vandaag een tocht in de buurt is besluit ik toch naar Affligem te rijden waar de Pajotten uit Hekelgem hun abdijtocht organiseren. Even na zeven uur sta ik aan de abdij en schrijf ik me in in de startzaal, gasthof d'oude brouwerij. Ondanks het vroege uur zijn er toch al wat mensen op de been en ben ik zeker niet de eerste die hier vertrekt. De maximumafstand voor vandaag bedraagt 18 kilometer, om half acht ben ik er klaar voor. Het eerste stuk leid ons langs kerkwegels en smalle natuurpaadjes naar Meldert. Na een klein uurtje ben ik in het cafeetje van Meldert waar de controleplaats is, ik eet er een broodje en drink er een frisse cola. Op deze controle maken we een zeer mooie lus van zo'n zes kilometer. De parcoursbouwer laat ons kennis maken met het Kravaalbos waar we enige tijd in verblijven. Aan het einde van het bos stap ik mijn elfduizendste kilometer ooit, het gaat de laatste jaren vrij snel Na een uurtje zijn we terug in het cafeetje, waar het beduidend drukker is dan daarnet. Hier neem ik even de tijd om een blond abdijbiertje van Affligem te drinken. Dit bier werd oorspronkelijk gebrouwen door de benedictijnerabdij van Affligem, maar wordt sinds 1970 gebrouwen door een brouwerij uit Opwijk. Het laatste gedeelte gaat helemaal rond het Kloosterbos waar we spijtig genoeg niet veel van zien. Ook hier krijgen we zeer veel smalle wegjes onder de voeten en word ik regelmatig geprikt door een brandnetel. Op het einde krijgen we nog een mooi zicht op de abdij die op een heuvel gelegen is en rond elf uur stap ik terug de zaal binnen waar het daarstraks begon. Binnen is het bijzonder druk en zeer warm, ik drink mijn colaatje op op het terras en na het afstempelen van mijn boekje keer ik tevreden huiswaarts
Voor de derde keer in evenveel weken rijden we richting Puurs, deze keer zijn we te gast bij WVK Puurs die hun 19e Kalfortwandeling organiseren. Even na de middag komen we in Kalfort waar we vlakbij de parochiezaal een plaatsje vinden en een paar minuutjes later zijn we reeds ingeschreven voor deze namiddagtocht. We kiezen voor de zes kilometer die rond het fort gaat. We gaan van start met een rondje door het centrum van Kalfort waar op de grond nog vele pijlen hangen van de Dodentocht vorige week. Sommige stukken kan ik mij al niet meer herinneren, al is het 's nachts natuurlijk helemaal anders dan overdag. In het centrum staan in verschillende straten kraampjes en attracties voor de jaarlijkse kermis hier. We verlaten Kalfort aan het kapelletje en gaan richting het fort, onderweg zien we massa's preiplantjes met hier en daar een manège tussen. Zo komen we aan het fort van Liezele terecht waar we bijna volledig rondstappen. Dit fort heeft een hele geschiedenis achter de rug! Met de bouw werd gestart in 1908 en was tegen de eerste Wereldoorlog zo goed als klaar. In het begin van de oorlog wordt alles in de omgeving platgebrand om een beter zicht te hebben op de omgeving, zo ook het volledige dorp Liezele. In het fort is nu het museum van de VZW Liezele, ook deed het fort dienst als filmdecor voor de Hel van Tanger en de reeks De Smaak van de Keyser. Spijtig genoeg gaan we vandaag niet in het fort maar laten het links liggen om weer terug naar Kalfort te gaan. Na een dik uur zijn we weer in het parochiezaaltje waar we na het afstempelen van de boekjes nog een lekkere pannenkoek eten, een geslaagd begin van (hopelijk) een mooi weekend.
Vrijdagavond is het weer tijd voor de grootste en bekendste 100 kilometer van België, de Dodentocht te Bornem. Na een korte rit in een propvolle trein ben ik even na zes uur 's avonds in Bornem, waar we in het café op de hoek hebben afgesproken met de andere clubleden. Eén voor één komen ze aan en als iedereen er is kunnen we naar de startplaats om te gaan wachten. Ik kan dit jaar mijn bagage meegeven met Brigit, de echtgenote van Kurt, die ons de hele tocht zal volgen. Even voor half acht staan we met duizenden anderen te wachten op het startschot, dat om negen uur gegeven word. Om negen uur kunnen we eindelijk vertrekken, al duurt het nog zeven minuutjes alvorens ik over de start kom en een eerste keer gescand word. In het gedrum zijn we bijna onmiddellijk iedereen uit het oog verloren, enkel ik en Gaston zijn nog samen. De eerste kilometers is het van hier naar ginder springen om door te kunnen, niet te doen. Ondanks de drukte halen we toch een degelijke snelheid en zijn we reeds terug in Bornem om half twaalf na het lokale rondje van zo'n 15 kilometer, even later zien we vlak voor de controle in Roddam de eerste keer Brigit die ons vertelt dat Kurt vijf minuutjes voor ons is. Zonder te rusten zetten we onze tocht verder en vliegen de kilometers erdoor, langs Wintam en Kalfort komen we even voor vier uur 's morgens in den "Duvel" na 40 kilometer en gaan we voor de eerste keer vannacht vijf minuutjes zitten. De volgende post is de Palm in Steenhuffel na vijftig kilometer, onderweg halen we Robby en zijne maat in die er de brui aan gaan geven in de Palm, ook Kurt zit ondertussen even achter ons. Vlak na het bord van de "50" zitten Sunny en Danyell van het W4W-forum uit Nederland met een vertroetelstand voor de Nederlandse deelnemers van het forum. In de sporthal zit Brigit op ons te wachten met de bagage en blazen we een half uurtje uit, de helft zit erop. Ikzelf heb een klein beetje last van mijn linkerscheenbeen en ook mijn schoenen beginnen te spannen, tijd voor een groter paar. In de hal zie ik ook verschillende bekende wandelaars, verspreid tussen de occasionele deelnemers die deze tocht met zich meebrengt. Om zes uur vertrekken Gaston en ik voor het "dag"gedeelte van de Dodentocht, Kurt blijft nog even zitten. Bij het buitenkomen hebben we het even fris, maar dat is na een paar minuutjes al over. Zonder problemen raken we via Merchtem tot in Buggenhout na 66 kilometer, waar er spijtig genoeg geen zitplaatsjes over zijn voor de wandelaars aangezien de volgers er zitten 5 Kilometer later zijn we in Opdorp rond de klok van tien uur, het is ondertussen al zeer warm en ik voel de eerste tekenen van vermoeidheid de kop opsteken! We wandelen voorbij het "middelpunt" van Vlaanderen en even na het bord van "75" kilometer staan de mensen van het W4W-forum er weer voor de verzorging. Knap van hun dat ze zich belangeloos inzetten voor hun vrienden-wandelaars Ikzelf word vriendelijk uitgenodigd om me er even bij te zetten en iets te drinken, maar ik besluit verder te gaan en niet te veel meer gaan rusten, het gaat stilletjesaan moeizamer en moeizamer. Een kilometer verder zijn we in het schooltje van Lippelo, nog 24 km te gaan. Na de controle in Puurs (81 km) gaan we door natuurgebied "Tekbroek", een verfrissing voor mijn warme voetzolen na het hete asfalt. Om half één zijn we aan het voetbalveld van Oppuurs, nog vijftien te gaan. De temperatuur begint ondertussen tropisch te worden, ik giet een bekertje water over mijn warme hoofd maar het helpt niet veel. De tocht brengt ons verder naar Sint-Amands, gelukkig niet de hele tijd naast de spoorweg, in de sporthal rusten we vijf minuutjes en komt Jan van de pompoenstappers even bij ons zitten. De volgend vier kilometer zijn de zwaarste van de hele Dodentocht, langs de oevers van de Schelde naar Branst. Onderweg heeft er iemand een ijskast op de weg gezet en verkoopt er blikjes frisdrank, ik neem er een ice-tea want de bevoorrading is hier al zeer zwak geweest. Op de dijk is het puffen en blazen, de zon brandt er in onze nek en de laatste krachten vloeien stilaan weg uit mijn oververmoeide benen. Even verder krijgen we nog een flesje Aquarius dat we in dank aannemen en om half drie kunnen we de dijk af en de laatste controlepost door. De laatste vijf kilometer lopen traditioneel licht bergop, ook in het laatste uur wordt je lichaam hier op de proef gesteld. Om half vier bereiken Gaston en ikzelf de finish in de tent en krijgen felicitaties van vrienden en familie langs de kant van de weg, de tocht zit er op! Aan de finish krijgen we een ananas, een flesje Bornem-bier, een diploma en een speldje tere ere van de veertigste editie, spijtig genoeg dit jaar geen speldje met het aantal gewandelde dodentochten De Dodentocht 2009 was vooral zwaar dankzij de hitte overdag die veel opgaves veroorzaakt heeft. Voor mezelf was de tocht een ontgoocheling, 28 euro voorinschrijving is veel voor wat je er krijgt van bevoorrading, die elk jaar minder en minder wordt Ook de grote massa is een dikke tegenvaller, vooral de eerste twintig kilometer loop je bijna de hele tijd op iemand zijn hielen of heb je het zelf voor. Dit zou voor mij (voorlopig) wel eens de laatste Dodentocht kunnen zijn in deze formule, er zijn in België andere lange-afstandstochten die een pak goedkoper en veel beter zijn en heel wat minder aandacht krijgen dan ze verdienen, daar blijf ik wel naartoe gaan.
Met de trein rijd ik vandaag naar Gent waar de Heirnisstappers hun Dekenijtochten organiseren. Na een kwartiertje stappen ben ik op het pleintje waar de tent staat en vanwaar we kunnen vertrekken. Er staan drie lussen van zes kilometer op het programma, telkens met begin- en eindpunt in deze tent. Een klein stukje van lus B heb ik reeds bewandeld toen ik van de trein kwam, dus besluit eerst lus A, dan C en als laatste B te doen en kan ik rechtsreeks terug naar het station. Lus A, ofwel de blauwe lus, brengt ons langs de Keizerpoort naar Ledeberg, terug richting Gent gaan we via het Koning Albertpark waar het standbeeld van Koning Albert I centraal staat. We komen voorbij het Sint Annaplein waar ik even halt houd bij de Sint Annakerk, een onafgewerkte kerk uit de jaren 1850 met een zeer mooi pleintje ervoor. Even voor de controle steken we voor de zoveelste keer een rivier over, de Leie en de Schelde zijn erg aanwezig in dit gedeelte van de stad. Na een klein uurtje ben ik weer in de tent en drink er een ice-tea, de temperatuur is aan de hoge kant en de zon schijnt volop, het wordt alle dagen beter Lus C, ofwel de rode lus, brengt ons over de Schelde naar Gentbrugge. Ik wandel rond het stadionnetje van Racing Gent, langs de kerk en daarna rond het kerkhof van Gentbrugge. Langs de oevers van het water gaat het terug naar de tent, ondertussen is het wel heel warm geworden en ben ik heel blij als ik terug in de tent ben waar ik iets fris kan drinken en een broodje kan eten. Deze lus bracht iets meer natuur dan de eerste lus, ben eens benieuwd wat de laatste lus gaat brengen. Lus B, ofwel de groene lus, is de laatste lus die me te doen staat. Langs de Sint Antoniuskerk gaat het door het Astridparkje, langs het water komen we aan de jachthaven die we rond gaan en daarna komen we langs het station van Gent-Dampoort waar ik daarstraks aangekomen ben. Langs het Antwerpen Plein gaat het naar het Groot-Begijnhof van Sint-Amandsberg waar we dwars doorgaan. De rust en de stilte die hier hangt is onbeschrijflijk, een oase van rust in de drukke stad! Even later kom ik onderdoor de spoorwegbrug waar ik daarstraks de eerste pijltjes had zien hangen en sla rechtsaf richting station. In het station hebben de treinen weeral eens vertraging maar dat zijn we ondertussen al gewoon en met een halfuurtje vertraging raak ik thuis na een extra lang wandelweekend. Vrijdag is het tijd voor de Dodentocht, hopelijk met mooi en droog weer
Voor onze wekelijkse zondagtocht rijd ik samen met Rik naar Zandhoven waar St. Amelberga reeds haar 32ste Kastelentocht organiseert. We zijn er vroeg bij en hebben een plaatsje vlak voor het clublokaal van de wandelclub/fanfare waar de start gegeven wordt. Na onze inschrijving vertrekken we rond half acht voor de 30 kilometer doorheen een bijzonder mooie streek. We verlaten vrij snel de dorpskern en gaan op zoek naar het eerste kasteel van de dag, dat we al vrij snel tegenkomen. Het eerste kasteel dat we zien is het Hof van Liere, een burcht uit de 15e eeuw. We gaan daarna door het Begijnbos en komen in Massenhoven terecht waar we aan de St Stephanuskerk een eerste keer controle hebben. We besluiten direct verder te gaan tot aan de volgende controle, zo'n kleine vijf kilometer verderop. Deze is gelegen in het zuiden van Zandhoven, in een auto-garage. We zijn zo'n negen kilometer ver en het is tijd om even iets te drinken, ondertussen komt Johan van onze club bij ons zitten en met drie gaan we dan ook verder. Het derde gedeelte brengt ons volledig rondom de Bautersemhoeve, een volledig omwaterde hoeve uit 1270, daarna bezoeken we de Blokskes, een stel huisjes uit 1842 die bestemd waren voor behoeftige dorpelingen. Daarna terug een stukje natuur dankzij het Binnenbos tot aan de Blauwe Hoeve, langs de Kauwenberghoeve tot in Pulle waar we na een dikke zestien kilometer een derde keer controle hebben. Tijd voor een broodje en iets fris, het zonnetje laat zich af en toe zien en dat voel je aan de temperatuur. Even verder is het tijd om afscheid te nemen van Johan, wij maken op deze controle een lus van zo'n 8 kilometer en hij gaat deze niet meedoen. Tijdens deze lus komen we door twee mooie natuurstukken, eerst door de Molenbeekvallei en daarna door het Lovenhoek. In het tweede gedeelte kom ik bijna ten val door een tak op het bosweggetje, het is hier werkelijk nog puur natuur. We houden even halt bij het kappelletje van Lovenhoek, daterend van rond de eeuwwisseling. Rond twaalf uur zijn we terug op de controle, tijd voor een fris pintje om de laatste zes kilometer aan te vatten In het laatste stuk wandelen we dwars door Pulderbos, geen natuur maar wel een dorpje , en gaan zo verder naar de startplaats die we om één uur bereiken. Buiten in het zonnetje doen we ons tegoed aan een hotdog en daarna een pannekoek, doorgespoeld met een Brugse Zot, een mooi einde aan een zeer mooie en geslaagde wandeldag!
Vandaag gaan we op bezoek in Herselt waar de Herentalse Wandelclub hun Herseltse Heuvelstocht organiseren. Zoals overal in het land zijn ze ook in Herselt aan het werken en het duurt even voor ik de start gevonden heb. Op het pleintje achter de kerk staan overal tenten, er is hier blijkbaar vanalles te doen. Bij de inschrijving krijg je een (klein) computertje voor op je fiets waar je je snelheid, afstand enz. kan op af lezen, een kleine attentie die geapprecieerd wordt Om half acht ben ik er klaar voor, 20 kilometer over de Herseltse Heuvels. De eerste honderden meters gaan door het centrum van Herselt, langs de kerk naar de Molenberg. Als we boven zijn komen we langs de watertoren, daarna gaat het afwaarts naar de Langdonken. Dit is een overgangsgebied tussen de arme zandgronden uit de Kempen en de rijkere gronden van het Hageland. In dit natuurgebied hebben we een eerste keer controle, in taverne "De Schilders" waar ik me op het terras even bij Jan en zijn twee metgezellen zet. Het tweede gedeelte brengt ons terug door de Langdonken tot aan de rand van het dorpje Varenwinkel en zo naar de Kapittelberg. Op deze heuvel ligt op de zuidflank een groot wijndomein met maar liefst 14.000 wijnstokken waarvan de "Witte Kapittel" wordt gemaakt, een droogfruitige witte wijn. De controle is dan ook in de wijnschuur, maar ikzelf houd het bij een colaatje. Alhoewel het bewolkt is lijkt het me toch niet te gaan regenen, ideaal op me even op het terras te posteren. In het derde gedeelte laten we de Kapittelberg achter ons en trekken domein Hertberg in. Dit domein is met zijn 236 hectare het grootste groendomein van de provincie Antwerpen en blijkbaar erg geliefd bij mountainbikers Onze derde controle is in taverne "Mie Maan" waar ik terug een colaatje drink. Een blik op de kaart van deze taverne leert me dat ze hier Mie Maan bier hebben, een speciaal biertje uit Blauberg op basis van honing. Het laatste gedeelte laat ons nog een groot stuk van het domein zien. Aan de rand van Herselt moeten we nog over de Stippelberg en om elf uur ben ik terug aan de tenten op het pleintje. Na een broodje en een blonde Maredsous ben ik klaar om naar huis te gaan, al zal dat niet van een leien dakje lopen met al die wegomleggingen Morgen naar Zandhoven tussen de kastelen
Het weekend voor de dodentocht in Bornem gaat de driedaagse van Ibis Puurs door, een klassieker in de wandelsport. Vandaag is de openingsavond met de Bloemkolentocht, morgen de Hoevetocht en zondag de Duveltocht. Dit jaar ga ik enkel vrijdag, samen met de familie ben ik om half drie in cultureel centrum De Kollebloem, het epicentrum van deze driedaagse. Na het eten van een broodje starten we om even na drie voor de tien kilometer, die er in werkelijkheid een dikke elf zijn. Voorlopig is er van de beloofde buien nog niets te zien, hopelijk blijft het zo. Na een ommetje door het centrum van Puurs steken we de N16 over en trekken natuurgebied Het Moer in, een bebost moerassig gebied dat omgeven is door een kleinschalig cultuurlandschap. Na een uurtje zijn we in Wintam, na het passeren van het voetbalveld komen we in het centrum waar we controle hebben. We drinken er een colaatje en een ice-tea, het is buiten dan wel bewolkt maar ook nog drukkend warm. Na een kwartiertje kunnen we terug op pad. De terugweg loopt parallel met de heenweg tot aan de N16, daarna krijgen we nog een stukje spoorweg en komen weer aan De Kollebloem aan. Na het afstempelen van onze boekjes eten we er nog een pakje friet met een curryworst aan zeer democratische prijzen, dat ons zeer lekker gesmaakt heeft!
Ik ben Steven Jaspers
Ik ben een man en woon in Mechelen (België) en mijn beroep is Arbeider.
Ik ben geboren op 26/02/1973 en ben nu dus 51 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen, Voetbal.
Via de dijk van de Nete komen we weer aan De Locht waar we een koffietje drinken en een broodje eten, buiten begint het nu toch eindelijk licht te worden. Er hangen donkere en dreigende wolken, gelukkig is het voorlopig nog droog.
In het volgend stukje loopt het even mis, Luc is in het bos de weg kwijt en moet even zoeken naar het juiste pad, zeer begrijpelijk hier in dit bos want alle wegjes lijken heel erg op elkaar en het is pikdonker. Onderweg hangt er nog een verloren pijltje van de plaatselijke wandelclub en even later hebben we weer onze bevoorrading. Het laatste gedeelte van lus twee brengt ons door domein Epelaar en tevens door het Echelpoelpark in Beerse zelf. Even voor zeven zijn we weer in het parochiezaaltje en zit de helft er reeds op. We krijgen ons ontbijt voorgeschoteld, boterhammetjes met beleg naar keuze met een yoghurtje als dessert. Ik doe mijn lange broek uit en trek een korte aan, ook mijn trainingsvestje gaat de zak in, mijn trui houd ik wel aan want ze geven stevige wind en dat houd de gevoelstemperatuur toch wel aan de lage kant.
Even na twaalf zijn we weer in zaal De Schrans waar het middagmaal op ons staat te wachten, broodjes met kaas, hesp of salami. Bart deelt mee dat hij er mee stopt, na een zeer lange inactiviteit was dit zijn eerste deelname terug aan een lange-afstandstocht en heeft hij toch wel 75 kilometer op zijn teller vandaag, knap! Na lang twijfelen besluit ik om voor de laatste lus mijn paraplu mee te nemen, de wolken wordn dreigender en ook de wind neemt fors toe!
) heb ik een paar honderd meter achterstand op de groep die ik al joggend probeer te overbruggen, Jef heeft zich wat laten afzakken en samen halen we de rest weer in. Juist op tijd want nu moeten we over een lange zandweg in een open vlakte waar de wind vrij spel heeft. Mijn laatste energie gaat naar het opboksen tegen de wind, de laatste loodjes wegen het zwaarst zeggen ze altijd. Op de zandweg hebben we een laatste keer bevoorrading, de tocht loopt op zijn einde. De laatste kilometers loop ik weer achteraan ons groepje samen met Jan en Noël, een wandelaar uit Holsbeek die ik vandaag heb leren kennen. Even na vijf uur zit mijn laatste honderd kilometertocht van het jaar erop, binnen krijgen we nog een mooi diploma als aandenken. Om half zes rijd ik samen met Hervé naar Mechelen, met de trein vanuit Mechelen is hij sneller thuis en ik heb iemand als gezelschap voor de lastige terugrit, allebei tevreden dus 
, en vind een plaatsje vlak voor de deur van het cultureel centrum waar de start gegeven word. Binnen is het nog vrij rustig, ik kijk even op de kaart en besluit het parcours van de dertig kilometer te bewandelen. Er hangen affiches uit dat je een trofee per wandelclub kan krijgen als je met alle leden samen meer dan 700 kilometer stapt, ben benieuwd dat onze club dit zal halen.
We wandelen het dorp Grootlo in en hebben een eerste keer controle in zaal Magneet. Ik eet er een broodje en drink een frisse cola, buiten is het al vrij warm maar zijn er toch ook redelijk veel donkere wolken, hopelijk blijft het droog.
Na een paar minuutjes word ik uit mijn lijden verlost en kan ik verder naar de zaal waar de administratie in orde gebracht word. Ik feliciteer Yolanda en Teun met hun prestatie en krijg van de organisatie een mooie oorkonde en een medaille. Tevens ontvang ik mijn tiende stempeltje op de Kennedykaart, mijn chip die ik moet teruggeven heb ik wel wat moeite mee, na tachtig kilometer willen de spieren niet echt meewerken om me te bukken om de chip van mijn schoenen te halen. Na een paar minuutjes zit ik reeds in de auto en zonder problemen raak ik weer thuis.
Ik ben Steven Jaspers
