|
In de stroom van het heden
zwermen schaduwen...
Beelden van de droefheid
die diep in het hart woont
en nooit vergaat...
Een weemoed die huist
in de stille druppels
van zacht ruisende regen...
in de windvlaag die weent
om de dood van een woud...
in het graf van de hond
die ooit vreugde schonk...
in het felle rood van een klaproos
die slechts een ééndagsvlieg bleek...
*
Eeuwig is de oceaan van het zijn
maar vergankelijk de golven
van ons menselijk bestaan
die breken op de kusten
van eindigheid...
|
