Op de lichtende hoogte

van een zomergroene heuvel
vond ik jou
Je had op me gewacht
met ogen vol leven
handen vol verwachting

Onze blikken zochten een glimlach
in het eindeloze deemster
voorbij de sterrenkou
spraken van ongekende paden
omhelsden gouden dromen
lachten als jonge goden
zwervend door de wouden
aan de rand van de wereld

Wat wij zagen
was een verloren glans
een glans van schoonheid
een wondere bloem
op een vergeten eiland
een helderrood juweel
in een blauwe maanstraal

Toen fluisterde jij :
ik wil niet dat je weggaat
uit de lichtschelp van mijn hart
dat de liefdesroos verdort
en ons bestaan vergaat
in de wrede schaduw van het niets

Liefste, zei ik,
o liefste mijn
En ik streelde
de halmen van je verdriet
mateloos teder
terwijl het zand van de tijd
onherroepelijk weggleed
tussen machteloze vingers...