|
Het belang van een detail ...
Ach, het is maar een detail. Een onbelangrijk akkefietje. Een niemandalletje.
En toch houdt het me bezig. Al van gisteren.
Waarom hechten we meer belang aan de splinter dan aan de balk? Je kent het spreekwoord.
Waarom kijk je aan tegen die één procent en vergeet je de negenennegentig ander?
Waarom laat ik me daardoor inpakken? En lijdt mijn goed humeur eronder.
Aardbevingen, overstromingen, branden ...
ach, zo ver van mijn bed. Op veilige tv-afstand. Ik zap even en het verdwijnt uit mijn leven.
Maar deze onfatsoenlijke schoonheidsvlek houdt me bezig. Spreidt zich uit tot in mijn dagboek.
Annus horribilis. Het zijn de woorden van Queen Elisabeth, het jaar dat haar kinderen uit elkaar gingen en ook nog haar kasteel in brand vloog.
Verschrikkelijk jaar, zei ze in het Latijn. Sommige plezante kranten vergaten toen graag één n.
Anus, stel je voor. Denk aan Urbanus en je weet wat ik bedoel.
Annus horribilis. Waarom sluipt zo'n uitspraak -nu- in mijn hoofd? Ziekelijke connotatie?
Ik ga nog eens even controleren, ja, een controlefreak ben ik, of hét aan de beterhand is.
Na al dat gewrijf en geschrob met mirakelproducten.
Aan het venster. Want ik heb licht nodig. Fel daglicht.
Ik koester hem even in mijn handen. Heerlijk gevoel.
Mijn ogen strelen gans zijn oppervlakte. Wat is hij mooi, was ... ?
Mmmm, ik had het gisteren erger verwacht, toen zij me tegen kwam in het parkje en uitriep :
"Wat heb jij voor?".
Ik begreep ze niet meteen, want voelde me uitgelaten als een jong hondje, toen ik ze zag,
die knappe buurvrouw van me. Waarom die kreet dan van haar?
Met een aarzelende vinger, "smetangst?",
wees ze me iets aan met een brede omtrek ter hoogte van mijn knieën.
Ik boog me voorover en toen merkte ook ik hèt!
Links en rechts, frontaal vooraan, één zwarte uitdeinende vlek! En dat op mijn precieuse geliefde impermeabel!
Hoe hét erop kwam, bespaar ik je, het had met moederliefde te maken. En met containers.
Maar dat is maar een detail.
Uvi
|
