hij kruipt botweg elk bouwsel langs keurt roestig het beton met een halve oogopslag het schrille schreeuwen en steenhard de ingebedde keien
een lichte beving was al voldoende om de doden te tellen, en de honden om te blijven zoeken totdat het puin te ruim verspreid werd en 't stof te glad gestreken, een kerkhof groot
want toen scheurde de aarde ook en vervuilde de modder, die gretig een rivier werd
meedogend is deze man te vaag de vroege wandelaar, langzaam het slenteren langs de lanen licht een mistig web zo zwaar beladen
er druipt nalatigheid in 't klagen van beukendromen ze boorden een aardig pad, en het bladeren is begonnen want de zon is weg en elders hard, de regenstormen
zelfs dauw is deze man te zwaar geladen, hij houdt van wouden stelt geen vragen, het antwoord kent hij niet, een zon is altijd op haar keerkring schroeiend hard
moede is de man de grijze wandelaar zo slenteren lang de lege lanen de beuken boorden de aarden weg en het bladeren is begonnen want de zon is elders hard
ik boek nog wel een hemel vol met aardewaartse zaken, een blinkend overspel tussen twee verliefde paarden, Tinkerbel en Annabelle die mooie lange blonde stoot die zet ik op mijn schoot op sleeptouw ook want ik heb een wagen vol geladen met mooie wijven, die twee paarden zet ik ervoor op 't spel
een bromfiets klettert proestend het gekuch is niet van deze wereld de walm stinkt en hangt nog meters in de lucht er is wat met zijn knalpot die hangt er losjes bij
zoals altijd herteken ik vandaag, het stranden zandschepen uit wrakhout in schelpengeruis met zeegezichten in hun mistige ondertoon misschien nog een afgang in aartslelijk rood
als de nacht valt, dan wacht ik er op de maan haar schijngestalte, want zij kleurt de randen van mijn golven met zilveren schuimbekken
's nachts drink ik het melkwegvocht met droeve slaapogen, daarna verberg ik me tot de morgen
dan zal ik alles opnieuw tekenen, hetzelfde strand met hetzelfde zeegezicht maar eerst nog de maan een opgang in waterkleuren met verblindend geel
en zij mag even blijven totdat ik gewassen word, tenslotte ben ik zon of zee het water of stof
en dat ze misschien te hoopvol was toen ze de kaarten spreidde en er zonder omwegen een toekomst las de hare blijkbaar want ze verstarde een lichte aarzeling die mij niet ontging
'Impressie in een rusthuis' werd geschreven als één vloeiende gedachte, zo begin ik trouwens altijd een gedicht te schrijven. De letter 'a' wordt 'i' van intens en dichter.
hij lepelt de soep met een aangepaste lepel en hij smakt heel heerlijk, de lepelaar maar toch morst hij af en toe de soep, ze deppen dan de druppels uit zijn baard, vandaag is hij genietbaar vrolijk maakt hij grapjes over tafel
want alles loopt voor hem op wieltjes, grote en kleine wieltjes, hij laat zich rijden en noemt iedereen die duwt BOB!
als hij de trappen afgereden wordt dan roept hij bob, bob, bobberdebop
hij is grappig vandaag, want hij weet zeker dat zijn zuster op bezoek komt met zijn neefje die is al groot en BOB ook, straks gaan zij ook bob, bob, bobberdebop
hij lepelt soep met een aangepaste lepel, hij is lepelaar en morst af en toe ze deppen dan de druppels uit zijn baard en hij smakt zo heerlijk hij is vandaag genietbaar en dus vrolijk, hij maakt grapjes over de tafel die alleen voor hem bedoeld is, er is slechts plaats voor twee nooit meer
en alles loopt voor hem op wieltjes, grote en kleine wieltjes, hij laat zich rijden en noemt iedereen die duwt BOB, en als hij de trappen afgereden wordt (er is nog geen hellend vlak) dan roept hij bob, bob, bobberdebop
hij maakt grapjes vandaag, want één ding weet hij zeker, zijn zuster komt op bezoek met zijn neefje, die is al groot en BOB ook.
Men noemt het gevoel, ook een opwellende gedachte die zich nooit kernachtig vertalen laat, we kunnen het enkel omschrijven, of misschien ook weergeven met poëzie.
mijn hond heeft ook gevoel dat lees je zo af van zijn bedelsmoel hij houdt de kop dan scheef god, wat kunnen honden triestig kijken
ik ben niet een harteloos wezen, maar soms wel wezenloos hartverloren.
als ik een bouwsel dat in een SMAK gemaakt is verlaat dan heb ik een kunstnasmaak, zou het de cloaca kunnen zijn, één iemand die ons letterlijk te kakken zet, is kunst?
een mosselpot die overhoop ligt met lege mosselschelpen die vind je hier in' stad op elke hoek na 't vreten, zelfs een kok maakt kunst met hesp, op een bord en niet rond zuilen dat stinkt uren in de wind, dat is pure verspilling en groen van de schimmel na een paar dagen.
ik had weer kouwe kleren aan, impermeable en droeg ze met een zwierigheid die menigeen verbaasde, ze stoten 't water af en overjassen
bleven langs de kant toen ik met grote passen de straat breed overstak, ze haasten zich nadien om mij weer in te halen, ze dachten dat ik een zonderling en een onaangepaste burger was
ze vroegen zelfs of ik een poepzak had?
mijn hond misschien en ik een plastic zakje van de A.D. Delhaize
