Ik ben YESSIE
Ik ben een vrouw en woon in TURNHOUT (BELGIE) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 06/01/1956 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: fietsen-wandelen-sudoku-lezen-eten.
Ik heb een vriend, Guido; hij is 51 jaar en woont in Brecht. We hebben een lat relatie. Ik was een keertje aan het fietsen langs het kanaal, en daar heb ik hem leren kennen Het klikte onmiddellijk, en het gaat goed met ons
Tekstgrootte aanpassen? Klik op + of -
BLOG ZOOM
tijdens wandelingen wordt er druk gefotografeerd
Met de GOLDWING van Medard
Met mijn vriend Guido op een wandeling
een vreemde poes die met mijn koersschoenen komt "vrijen"
natuurfoto's
GUIDO IN BENIDORM
GUIDO IN DINTELOORD (HOLLAND)
MINOU LIKT MIJN IJSJE HELEMAAL OP
dit is TEX, de border collie van onze vriend Medard
Weer enkele dagen niet aan mijn blog gewerkt maar met een goede reden. Vrijdag kon ik de pijn niet meer harden die nog steeds teweeggebracht werd door mijn gebroken pols.
Dan maar naar de dokter bellen die de operatie gedaan heeft. Die zegde dat ik onmiddellijk naar het ziekenhuis moest komen,te oordelen naar de symptonen (ik had een voos gevoel in twee vingers van de hand, een beetje zoals je van de tandarts komt, maar dan met veel pijn)
Er zijn terug rx genomen van de pols en hand, alles zat op de goede plaats, behalve de pin die door het plaatje zit die ze in mijn pols hebben gemonteerd Die blokkeerde heel waarschijnlijk een zenuw en heeft deze beschadigd. Het uiteinde van deze pin zat buiten mijn arm,dus die kon de dokter er zo uit trekken. Nu maar hopen dat het wat beter wordt. Het genezingsproces zal nu wel veel langer duren, het kon twee maanden worden zegde de dokter!!!
En Guido heeft er nog maar eens een taak bij gekregen, hij moet mij nu elke avond een inspuiting geven om die gekwetste zenuw terug leven in te blazen.
Ondertussen is Guido 50 jaar geworden, we zijn wel gaan uit eten maar zijn cadeautje zal ik later nog moeten bezorgen
Enkele foto's van die avond, dit was aan de jachthaven, daar konden we te voet naartoe.
En poesie probeert zoveel mogelijk mijn strandstoel in te palmen, die heb ik binnen gezet om toch wat van de natuur te kunnen zien als het slecht weer is. Zo kan ik de vogeltjes in de tuin zien als ze komen eten.
Vandaag heb ik voor het eerst na mijn operatie geprobeerd een beetje te wandelen, met gunstig resultaat overigens. Je kan je niet voorstellen wat een deugd dat wandelingetje deed na een volledige week geen frisse buitenlucht te hebben ingeademd ! We gingen eigenlijk alleen naar de glascontainer, 1 straat verder, maar omdat het goed ging, besloten we een eindje langs de vaart te wandelen. Ik heb mijn longen nogal open gezet hoor. Toen we aan het kanaal voorbij de plaats wandelden waar eerst de welgekende "ANCO" zich bevond (waar de spaghetti werd gemaakt!), hebben we enkele foto's gemaakt. Ze zijn namelijk dit gebouw volledig aan het slopen om er, alweer,appartementen op te zetten, of lofts (want die zijn tegenwoordig "in", de naam toont wat meer zeker...de gas-en electriciteitsrekening waarschijnlijk ook haha). De kraan heeft een soort "mond" waardoor het lijkt of zij het gebouw "op eet" (zie foto 3).
En nadien nog een terrasje aan de jachthaven van Turnhout met een lekker glaasje cola light, want dat mag er ook niet aan ontbreken. De foto's zijn wat donker omdat de zon vooraan was, maar dit was waarschijnlijk de laatste dag voordat het gebouw helemaal tegen de grond gaat. Voor onze familie was dit gebouw toch wel belangrijk, mijn grootvader heeft er lang gewerkt en mijn schoonbroer Jef ook.
Ik voelde me echt super na deze wandeling, wat buitenlucht toch kan doen met je...ondanks de handicap die ik nu heb...
Spijtig dat ik nog steeds niet goed of lang kan typen, het gips dat ik nu draag aan mijn arm is loodzwaar en reikt tot aan mijn schouder(rechts!!), het valt niet mee om na de operatie plezier te hebben int leven. Ik troost me met de gedachte dat heel veel mensen er erger aan toe zijn dan ikzelf maar het is zo verdomd ambetant, die constante pijn , niet alleen in mijn arm, maar vooral ook in mijn nek en hoofd (misschien door het gewicht van de gips, of is dit ook een blijvend letsel van de zware val die ik maakte.....) Mensen, profiteer ervan want voor je het weet zit je thuis, te wachten tot er een maand "voorbij KRUIPT". Binnen een maand mag ik uit het gips en dan stilaan proberen weer vanalles te doen. Ondertussen heeft mijn vriend Guido ook zijn handen vol want nu komt het hele huishouden op zijn nek terecht.Ik ben hem natuurlijk heeeeeeeeeeel dankbaar.Wat hij al voor mij heeft gedaan, getuigt van een grote liefde en verbondenheid. Dit berichtje op mijn blog zetten is zowat het meeste wat ik kan doen, met 1 vinger van mijn linker hand dan.Na dit berichtje is het weer terug gaan liggen want anders zijn de pijnen niet te harden. Tot bloggens allemaal enne..... wees voorzichtig in het verkeer!!! YESSIE
Ik ben YESSIE
