Zaterdag 25 augustus 2007

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

We zullen vandaag nog eens een ferme trip gaan maken met de fiets, koersfiets wel te verstaan, de plannen zijn :ZEELAND.

Enkele dagen voorbereiding gingen natuurlijk vooraf, want een tochtje fietsen vergt wel degelijk een goede planning.

De kaart wijst aan dat we met de auto zullen rijden tot enkele km voorbij Bergen op Zoom, richting Halsteren , daar zullen we knooppunt 11 zoeken en dan kan de tocht beginnen.

We zijn al vroeg uit de veren, om 6 uur loopt de wekker af en ik verplicht Guido, die eigenlijk nog in dromenland vertoeft, toch om heel vlug na het openen van zijn Kleine oogskes, uit bed te springen (toch wel een beetje minder dan Springen ….). Eerst ons wassen, vlug een lekker bord muesli eten om wat extra energie te hebben voor straks, de laatste voorbereidingen treffen om straks na de autotocht en voor de fietstocht ook nog wat te eten, zodat we zeker niet in het rood gaan rijden want in Zeeland kan het flink waaien!!!

Guido maakt de fietsen vast op het rekje van de auto, en we kunnen vertrekken. Een raar voorgevoel overkomt mij op het moment dat we startensklaar zijn, ik heb vandaag beloofd aan mijn zus dat ik naar haar hondje ga want zij is deze nacht op reis vertrokken en heeft mij de zorg over haar schatje toevertrouwd. Er zal me ginder toch niks overkomen zeker, ik plan alles in de auto terwijl ik rijd: om half tien moeten we vertrekken met de fiets, 2 uren fietsen tegen ongeveer xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />25 km per uur, dan zijn we voor de middag nog aan het fietsveer dat ons zal overzetten in Yerseke , we zullen dan ook ongeveer in de helft zijn van het geplande aantal km.Terwijl ik aan het mijmeren ben, word ik opgeschrikt door een mooie duif die zich te pletter vliegt op mijn voorruit, mijn maag draait rond,ik heb het flink benauwd, ik mag er niet meer aan denken, of ik draai terug, naar huis.Dieren zien lijden is niet mijn sterkste kant, ik ben zoooo gevoelig voor hen….

Om 9 uur komen we inderdaad, zoals gepland, op een parking richting Halsteren aan, parkeren ons kleine bakske ergens waar ook nog andere sportfanaten samenkomen , geen fietsers, wel kleine voetballertjes, miniemen ofzo . We kijken even rond, zien vlakbij twee plastieken zakken die ze vol lucht blazen , kwestie van de reclame die er op staat goed te zien….www.kweetnietmeerwat.nl…..

Guido is al bezig met onze fietsen los te riemen, alles verloopt naar wens, en op de vastgestelde tijd kunnen we vertrekken. Als we aan knooppunt nummer 10 zijn, ligt het fietsveer voor ons, joepie , en nu een half uurtje varen, goed ter afwisseling, dan zijn we wat uitgerust voordat we de fietstocht verder zetten.

Maar het loopt niet zoals we dachten, het mooie veer waarop we wachten, zal ons vandaag niet ten dienste staan, geen tochten deze week…..wat een tegenslag, het zou toch plezierig zijn, maar ja, niks gebeurd, we leggen er ons gewoon bij neer , gaan wat eten en rijden dan maar weer langs dezelfde weg terug naar Halsteren. Zo gezegd, zo gedaan, en om 3 uur zijn we ook alweer zoals gepland, terug aan het eerste knooppunt, de zon is ondertussen al enkele uurtjes door de wolken gepriemd, , ik ben blij dat we aan het eindpunt zijn, heb er hoofdpijn van gekregen en ben ook meer moe , misschien heb ik te hard gereden in de heenweg, wind af, gemakkelijk, het heeft me al meer verrast…..maar een luttele 82 km, daar mag ik toch niks van weten , denk ik zo…

En nu maar vlug naar de auto want Brammeke wacht op mij…knooppunt 11, van daar is het vlakbij…nog enkele minuutjes en we kunnen naar Bram….

We rijden en rijden  , kijken uit naar de luchtzakken www.kneetniemerwat.nl maar vinden niks wat ons naar de auto verwijst , geen luchtzakken, geen parking, niks….een molen, drie rotondes (het was toch aan een rotonde…..) een grote weg die we met de auto opgereden zijn maar waar geen fietsen mogen rijden, alles maar geen Ford fiësta die  ons toebehoort….Een uur is al voorbij, ik moet naar BRAM, krijg het meer en meer benauwd, mijn tijdsplanning komt helemaal in het gedrang. Na een uur zoeken ben ik overmoe, barstende hoofdpijn, en zet me op een bank op één van de rotondes waar we steeds maar opnieuw knooppunten zoeken . Ik voel de krachten zo uit mij weg trekken die er nog over waren na de fietstocht, heb zin om een potje te wenen, ik wil rusten, ik wil naar BRAM, ik wil naar huis….Guido gaat dan maar alleen wat zoeken , ik zit op de bank, en dan komt er een mevrouw al lachend voorbij en zegt “zeg, zo zal je niet ver komen hoor als je de fiets daarheen zet en niet rijdt”, ik antwoord haar heel bedrukt dat ik mijn auto kwijt ben, dat ik naar huis wil maar niet kan…ze denkt diep na waar van die luchtzakken staan in HALSTEREN, en stelt voor, zoals ik al van plan was, om naar het politiekantoor te gaan om hulp. Eerst maar op Guido wachten, en dan overeen zien te komen hoe we dit gaan oplossen. Als hij terug komt en weer niks heeft gevonden, stel ik voor om de hulp van de politie in te roepen, we gaan nog eens aan de molen zien, want dat herinnert Guido zich dat we daar met de auto zijn  geweest ’s morgens , maar nog steeds niks…. Dan maar de politie. Daar aangekomen stellen we vast dat het politiekantoor gesloten is, geen mens te zien, ik vraag me af waar mensen hulp kunnen vinden indien nodig ….weer niks dus, terug zoeken, aan een koppeltje eens vragen of zij geen luchtzakken weten….de man wil ons helpen zoeken, zijn vrouw rijdt verder, hijzelf gaat met Guido mee met zijn fiets, hij denkt te weten waar het zou kunnen zijn, maar ik ben doodmoe geworden ondertussen.De vrouw die mij op de bank aansprak, is er ook weer bij komen staan, zij ziet mijn toestand en wil helpen, ik mag mijn fiets in haar auto leggen, en zij en de man spreken af om naar dezelfde plaats te rijden om te gaan kijken . Zo gezegd, zo gedaan, het wenen staat mij nader dan het lachen maar ik probeer me nog wat staande te houden, misschien komt er nu een oplossing, misschien zien we zo dadelijk de auto.Maar we vangen nogmaals bot, geen auto te zien op de plaats waar  de twee Halstenaren  dachten hem te vinden. Dan krijgt de vrouw , die ondertussen haar levensverhaal helemaal heeft verteld tegen mij, een idee en ze is er nu heel zeker van dat we de auto gaan vinden. Het geeft me weer wat kracht en ik rijd met haar mee naar de plaats die zij in gedachten heeft, en warempel, er staat daar een Ford fiësta (maar geen luchtzakken meer, die zijn verdwenen, ons enige aanknopingspunt)die me heel bekend voorkomt, ik ben de koning te rijk, nu vlug naar Guido en hem het grote nieuws vertellen; nu breken de traantjes echt door van emotie, jongen, jongen, wat een spektakel.

De vrouw pakt mij eens goed vast en spreekt me moed in, zij is de reddende engel geweest in mijn gedachten en ik dank haar meerdere malen, geef haar een dikke kus op haar wang en vraag haar naam en adres, zodat ik haar nog eens kan schrijven.Eindelijk kunnen we weg, terug naar huis, waar het toch nog altijd het beste vertoeven is…de terugweg met de auto duurt precies tweemaal zo lang dan de heenweg, maar dat komt omdat mijn barstende hoofdpijn mij parten speelt , mijn zus heeft al twee keer gebeld en ik heb de moed niet om haar terug te bellen, wat moet ik zeggen …..dat Brammeke nog alleen zit…ik kan het niet.

Maar zodra we in Turnhout aankomen, belt ze weer en pak ik op, zij schrikt wel maar zegt dat ze na een uurtje zal terug bellen, nadat ik mij  wat gewassen heb en gegeten in Merksplas._Vlug terug de auto in maar weer en nu naar Bram.Ik rijd de auto uit het gangetje van de parking, sleutel vergeten van mijn zus haar voordeur, ik stuur Guido om de sleutel vlug te gaan pakken uit de wandkast, die blijft weg….wat nu weer…Ik moet verder rijden want er staat een auto te wachten om het gangetje in te rijden , de “onderwijzer” kijkt mij aan met een air van “kunde gij nu nog niet beter rijden”.Ik parkeer de auto dan maar tegen de rijrichting en loop naar de deur, Guido komt juist buiten, en zegt dat hij de sleutel niet vindt, terwijl deze  vlak voor hem in het potje ligt dat hij vast houdt.Ik bedwing me om hem niet de huid vol te schelden, ik heb het gevoel dat mijn geduld nu helemaal op is..Mijn zus houdt woord .Ik ben maar juist in Merksplas aangekomen en ik vertel haar wat er gebeurd is die dag, ook zij had een vreemd voorgevoel die dag, wist dat er wat fout ging lopen, …..VROUWELIJKE   INTUITIE jaja, als ik voortaan ’s morgens een slecht voorgevoel heb, zal ik wel thuis blijven …..zeker weten….

De volgende dag kom ik terug in Turnhout aan en zie dat de ijskast zo ver als maar kan, open staat , nu nog een forse rekening voor electriciteit en dan heb ik het wel gehad….

Maar dit weegt nog steeds niet op tegen de dingen die de lieve mevrouw heeft moeten mee maken in haar leven: twee echtscheidingen, borstkanker,zonen met zelfmoordgedachten,   ik hoop uit de grond van mijn hart dat ze geneest , en zal haar zeker nog schrijven….er zijn nog goede zielen op de wereldbol, het zijn er weinige maar af en toe kom je er zo eentje tegen, zij was voor mij het beste van die dag in Zeeland….

xml:namespace prefix = v ns = "urn:schemas-microsoft-com:vml" />