Vandaag zag ik in een tijdschrift een afbeelding staan van een mooi konijntje.Dat deed mij terug denken aan mijn tweede huisdier(en zijn vrouwtje), dat ik tot verleden jaar heb gehad. In de keuken stond een hokje waarin Bolleke, mijn lief dwergkonijntje, de plak zwaaide.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Hij was van het mannelijke geslacht en heeft ook een tijdje een “vrouwke” gehad(Ratteke heette ze ). Zij kwamen echter niet zo goed overeen, hij gromde altijd en dan was zij bang.Ratteke wilde op een dag eens verder gaan kijken dan onze tuin, de wijde wereld in, en had zichzelf uitgegraven ,op weg naar “the wide world”Toen ik merkte dat zij verdwenen was, ben ik uren lang gaan zoeken en bij de buren gaan vragen of ze mijn konijntje hadden gezien. Uiteindelijk had iemand het in zijn tuin zitten , de kinderen waren er mee aan het spelen.

Ik was heel tevreden dat ik Ratteke terugzag en ik geloof dat die gevoelens wederzijds waren, want zodra ik haar in mijn hals zette, begon ze mij te likken , kusjes te geven.

Zij is echter te vroeg gestorven , haar “ventje” heeft haar overleefd.Opeens kreeg ze stuiptrekkingen en viel dood neer in onze keuken.

Enkele maanden nadien, werd ook Bolleke ziek, zijn kopje was helemaal gezwollen, ik heb hem nog laten opereren maar de dierenarts heeft hem niet meer kunnen redden.  Zijn kaaksbeen was volledig ontstoken , hij is twee dagen na de operatie gestorven, misschien was hij te oud om de zware verdoving aan te kunnen….

Guido heeft Bolleke begraven in de tuin, waar ook zijn vrouwtje ligt, er staat een rozenstruik bij hun  grafje. Elke keer als de struik in bloei staat, zal ik aan mijn twee konijntjes denken , want ook al zijn het dieren, ze waren allebei soms een troost als ik mij eens wat minder goed voelde.

Slaap zacht Bolleke en Ratteke, ik denk aan jullie…..