Ik was nooit zelfzeker maar sinds de ziekte werd ik bijzonder onzeker. Het is alsof alle kledingstukken die ik vroeger met deze hitte kon dragen me nu bombardeerden tot een potsierlijke verschijning.
Zoeken en passen maar niets staat me nog goed. Ik kan me dus niet meer 'verschuilen' door mijn kleding, ze fungeren niet meer als een soort bescherming maar veranderen me in een clown.
Omdat de keuze beperkt werd en ik nog minder goed bestand ben tegen hitte en zon, moet ik het doen met wat nog past... maar ik voel me er bijzonder onzeker bij net omdat het niet meer bij mijn huidige verschijning past zoals het voorheen wel deed.
Soms wil ik daardoor alleen al de deur niet meer uit. Tenzij in het donker... .
Of vlug naar die ene buurtwinkel of buiten mijn stad waar ze me niet kennen van voor de ziekte.
Koop een nieuwe outfit? Nu, ik ben op zoek, maar met een uiterst klein budget en bepaalde stoffen die ik niet verdraag, is dat geen eenvoudige klus.
Met de solden? Dan wacht ik tot er nog amper mensen in de winkel zijn of ik sla volkomen kadul. Het is zonder drukte al enorm moeilijk om me te kunnen concentreren.
En het moet ook een dag zijn dat er genoeg energie voorhanden is.
Ik zou me naar ieder die ik ontmoet onderweg en die ik ken willen uitleggen waarom ik er zo uitzie, waarom ik niet zo gekleed loop als ik zou willen... want ook schoenen die erbij horen, behoren niet meer tot de mogelijkheden.
Je probeert je met alles te verzoenen, en dat lukt min of meer... maar niet als ik onder de mensen moet. dan wou ik dat ik me kon hullen in een grote zwarte kapmantel.
Ontwaken. Alsof je geen 'nachtrust' had... want je voelt je allesbehalve 'uitgerust'. Lichamelijk moe, psychisch moe. Wat zou je graag blijven liggen en nog slapen. Niet meer, zoals voorheen, om de dag niet te moeten doorkomen. Neen... gewoon door die immense vermoeidheid.
Je weet echter dat het je goed doet om niet te lang op bed te blijven liggen. Dat het lucht geeft, ruimte, in jezelf, om stilletjes bezig te zijn in je keukentje en vervolgens in de woonkamer. Maar eerst je hart luchten, vertellen wat je wil vertellen, al is het alleen voor jezelf.
Het doet je goed. En je bent dankbaar dat je er weer toe in staat bent. Dat was je bijna een jaar lang niet meer. Niet meer in staat om een fatsoenlijke zin neer te kwakken. Je hersenen leken niet meer zo goed te functioneren. Alles in dikke nevel gevangen. Jezelf door de ziekte en de medicatie verloren. Nog herken je jezelf niet. Niet uiterlijk maar ook niet innerlijk.
Maar er is alvast meer helderheid.
Er is veel wat je onverschillig laat, of eerder worden meer zaken door een soort van moeheid, gelatenheid, het zwijgen opgelegd.
Zoveel is veranderd
dan wou ik dat ik me kon hullen in een grote zwarte kapmantel.
