Complimentendag in het leven geroepen door het tijdschrift "Change", in samenwerking met b-post. Een mooi initiatief. Hoewel ik vind dat complimentjes geven zich niet moet beperken tot die ene dag. Bij deze een welgemeend compliment aan alle (b)loggers voor zoveel creativiteit die dagelijks op deze site wordt gepost. Ieder volgens eigen vermogen en interesse. Het schenkt oneindig veel plezier, zowel voor de (b)logger zelf, als voor de bezoekers. .
Vandaag las ik een artikel dat mij een beetje verbaasde, het kwam hier op neer : "Mensen denken dat een soul mate iemand is waarmee het perfect klikt, twee handen op één buik, iets waar iedereen van droomt om ooit tegen te komen. Niet dus. Een soul mate is een spiegel, een persoon die je met de neus op de feiten drukt totdat je inzichten krijgt om spiritueel te evolueren. Het is hoogstwaarschijnlijk de meest belangrijke persoon die je ooit in je leven zult tegenkomen omdat ze je doen ontwaken. Voor altijd met een soul mate samenleven is onmogelijk, veel te pijnlijk. Ze bezorgen je obstakels om te overwinnen, breken je hart open en maken je zo wanhopig dat je uiteindelijk tot aktie overgaat en je niet anders kunt dan je leven veranderen."
Geen romantiek, maar in de meeste gevallen uw ergste nachtmerry die je hoogste potentieel naar boven haalt. Dit geeft mij natuurlijk een heel andere kijk op mijn dertig jaar turbulente huwelijk met mijn ex. en de uiteindelijke breuk. Na het verwerkingsproces was er geen haat of wrok maar bleef er alleen nog dankbaarheid over omdat ik nu in het leven sta waar ik volgens mij nooit had gestaan zonder deze moeilijke jaren te beleven. 't Is maar hoe je het bekijkt natuurlijk.
Enkele jaren geleden vond ik sociale netwerken maar niets, nu vind ik het een van de meest fantastische uitvindingen van de laatste decennia. Het begon allemaal zeer onschuldig. Schoorvoetend maakte ik een facebook account aan en verstuurde enkele vriendschapsverzoeken. Snel kwamen de positieve reacties binnen. Ik begon mensen op te zoeken die ik jaren geleden uit het oog verloren had, ook daar kreeg ik vlug respons. Oude vriendschappen worden hernieuwd, nieuwe vriendschappen worden geboren. Er worden afspraken gemaakt voor een koffietje en een gezellige babbel. Foto's gedeeld, favoriete boeken, favoriete muziek, film...Dit is magisch! Ik moet eerlijk toegeven dat ik misschien wel een beetje te enthousiast ben en overdrijf. Er dreigt gevaar voor verslaving. Tussen mijn dagelijkse bezigheden door krijg ik meermaals de drang om te kijken of er iemand iets gepost heeft. Heb ik zelf iets gepost, dan wil ik zo vlug mogelijk weten wie er "geliked" heeft. Niet goed bezig dus. Zeker in 't oog houden dat het niet uit de hand loopt!
Gisterenavond het verloop van de dag even de revue laten passeren. Ik was helemaal niet tevreden over mezelf.
TE WEINIG GEDAAN : één schuif in de keuken (ont)rommel(d), lees uitgekuisd, de vaatwas leeggemaakt, een paar lakens gestreken, zelfs niet gekookt, er waren nog restjes om op te warmen van de dag voordien. Maar wel... TE VEEL gesnoept, te veel aan de laptop, gelezen...Gevolg, te veel schuldgevoelens. Ik zoek een zondebok, de winter, de koude grijze dagen. Een natuurlijke reactie van ons lichaam om onze laatste energie nog een beetje te sparen tot de lente komt? Vandaag is er een lichtpuntje. In de tuin staan de sneeuwklokjes te schitteren in de zon, symbool van de hoop, voorbode van de lente! .
De rust is eindelijk teruggekeerd, behalve voor de vriend die nog steeds met veel pijn door het huis sloft. Deze nacht gedroomd over vliegende vogels. Normaal verdwijnt de herinnering aan een droom onmiddellijk bij het ontwaken. Deze keer was anders. De vogels bleven door mijn hoofd spoken. Dat wil zeggen dat we te maken hebben met een droomsymbool. Dus direct opgezocht. "Het zien van vliegende vogels is een teken van voorspoed voor de dromer. Alle onaangename omstandigheden verdwijnen voordat de voorspoed zich aandient". Goede vooruitzichten dus!
. Het was een beetje hectisch de laatste dagen. Vriend ziek, met jongste zus naar de spoed zondagmorgen, kinderen en kleinkinderen op bezoek met carnaval, Emelie (kleindochter) die blijft logeren, tussendoor naar het hospitaal bij zus. Steentje in de nieren, op zich niet zo erg maar wel verschrikkelijk pijnlijk. Voor het ogenblik is alles nog rustig, dus nog even genieten!
De vriend zit al een week thuis met een pijnlijke rug, het is een zwakke plek en toegegeven het is geen pretje. Zuchtend, kreunend en steunend sloft hij van de zetel naar de tafel, probeert een beetje te lezen en sleept zichzelf terug naar de zetel om te slapen (van de medicatie). Ik moet mijn best doen om mijn energie op peil te houden. De aanblik van zijn door pijn vertrokken gezicht maakt mij een beetje moedeloos, ook het feit dat ik hem niet kan helpen. Ik loop dus door het huis, MP3 speler in de zak en koptelefoon op (gekregen van de zoon voor moederdag), dat maakt het werk een beetje aangenamer. Morgen vrienden op bezoek, dat zal hopelijk zijn zinnen een beetje verzetten. Vandaag al een stoofpotje gemaakt van varkenswangetjes, dan kan dat een nachtje trekken en smaakt het morgen nog zo lekker!
Vandaag samen met de dochter naar de kapper, we zijn terug een beetje toonbaar, geknipt en gekleurd om het oprukkende grijs een beetje te verbergen (in mijn geval dan toch, niet bij de dochter natuurlijk). Nu we toch op stap zijn en tevreden over ons nieuw "koppeken" gaan we een kleinigheid gaan eten in ons favoriete restaurantje. We hebben geluk, achteraan is er nog een tafeltje voor twee vrij. Terwijl we op onze bestelling wachten en gezellig zitten te keuvelen, trekt het gesprek aan het tafeltje achter ons, de aandacht. Een dame met een lieve, zachte stem spreekt bemoedigend : "Maar jij bent toch een flinke, brave jongen. Wil je nog een cola? Grote jongen, uw bordje helemaal leeg gegeten". Ze roept de kelner en bestelt nog een wit wijntje en een cola. "Zeker mevrouw, heeft het gesmaakt? Mag ik afruimen?" Wij vinden het wel een hele brave jongen, geen geluid, geen vrolijk kindergebabbel, geen gezaag. Een beetje vreemd toch. Ik kan mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en draai mij een beetje discreet om. Mijn vebazing is groot. Daar zit een oudere dame, rechtover haar in een kinderstoeltje zit een "GROTE TEDDYBEER". Na het afrekenen doet ze behoedzaam zijn jasje aan en schuifelt ze naar buiten met de beer teder in haar armen. Dit is Alzheimer. We zijn ontroerd maar ook een beetje triestig. Het mooiste vind ik toch de manier waarop de kelner haar blijft waarderen als mens.
Gisteren wafels gebakken, een dag later, lichtmis was zaterdag, maar door bezoekers is het er niet van gekomen. Ik vind het wel een mooie traditie om in ere te houden, vooral een lekkere traditie! Tot grote vreugde van Miranda, mijn jongste zusje die licht mentaal gehandicapt is. Elke zondag komt ze bij ons eten, lekker eten is haar lang leven. Ze werkt in een Beschutte Werkplaats en haar hobby's zijn winkelen, TV kijken, muziek en dansen. Ze woont alleen in een klein appartementje, heeft poetshulp maar wassen en strijken doet ze zelf. Eenvoudige gerechten klaarmaken lukt haar ook bijzonder goed. Als oudste van de vier zussen ben ik aangesteld als bewindvoerder om haar geldzaken te regelen. Geen onnodige luxe, ze kent de waarde van het geld niet, heeft een betaalkaart met een beperkt budget om haar boodschappen te doen, zoniet jaagt ze op een week tijd haar maandloon er door aan CD's, DVD's, en cadeautjes voor iedereen die een beetje vriendelijk is tegen haar. Verjaardags- en nieuwjaarskaartjes schrijven is ook nog een van haar geliefde bezigheden. Ze heeft zo haar eigen sociale netwerk, zo schrijft ze naar familie, vrienden, vrienden van vrienden, buren, vrienden van de familie, kortom bijna elke dag valt er wel ergens een kaartje in de bus van haar. Zelf ontvangt ze natuurlijk ook massa's wensen, die allemaal uitgestald worden op de kasten. Postzegels...maar ik ben afgedwaald, 'k wou alleen maar zeggen dat de wafels fantastisch gesmaakt hebben.
Complimentendag in het leven geroepen door het tijdschrift "Change", in samenwerking met b-post. Een mooi initiatief. Hoewel ik vind dat complimentjes geven zich niet moet beperken tot die ene dag.
Vandaag las ik een artikel dat mij een beetje verbaasde, het kwam hier op neer :
Enkele jaren geleden vond ik sociale netwerken maar niets, nu vind ik het een van de meest fantastische uitvindingen van de laatste decennia.
Gisterenavond het verloop van de dag even de revue laten passeren. Ik was helemaal niet tevreden over mezelf.
De rust is eindelijk teruggekeerd, behalve voor de vriend die nog steeds met veel pijn door het huis sloft.
Vandaag samen met de dochter naar de kapper, we zijn terug een beetje toonbaar, geknipt en gekleurd om het oprukkende grijs een beetje te verbergen (in mijn geval dan toch, niet bij de dochter natuurlijk).
Gisteren wafels gebakken, een dag later, lichtmis was zaterdag, maar door bezoekers is het er niet van gekomen. Ik vind het wel een mooie traditie om in ere te houden, vooral een lekkere traditie! Tot grote vreugde van Miranda, mijn jongste zusje die licht mentaal gehandicapt is. Elke zondag komt ze bij ons eten, lekker eten is haar lang leven. Ze werkt in een Beschutte Werkplaats en haar hobby's zijn winkelen, TV kijken, muziek en dansen. Ze woont alleen in een klein appartementje, heeft poetshulp maar wassen en strijken doet ze zelf. Eenvoudige gerechten klaarmaken lukt haar ook bijzonder goed. Als oudste van de vier zussen ben ik aangesteld als bewindvoerder om haar geldzaken te regelen. Geen onnodige luxe, ze kent de waarde van het geld niet, heeft een betaalkaart met een beperkt budget om haar boodschappen te doen, zoniet jaagt ze op een week tijd haar maandloon er door aan CD's, DVD's, en cadeautjes voor iedereen die een beetje vriendelijk is tegen haar.
