"De nieuwe Duitse eurokritische partij Alternative für Deutschland (AfD) is geen voorstander van de herinvoering van de D-mark, maar vindt juist dat zwakke eurolanden uit de muntunie moeten stappen. Dat heeft partijvoorzitter Bernd Lucke gezegd in de krant ..."
-o-o-o-o-
Voilà! Kan het nog logischer? Of is het soms logisch dat 'luiere' landen meeprofiteren van de ijver van naarstige landen? Als dat zo is kunnen we beter met zijn allen in een of andere sociale hangmat gaan liggen en ons laten betalen door de volkeren die nog vooruitstrevend genoeg zijn om te willen werken!
Wie er, wat mij betreft, al onmiddellijk mag uitgegooid worden zijn Griekenland, Kroatië, Spanje en Italië. Niet dat ik iets tegen die landen heb hoor! Wel integendeel. Maar ze zijn nu eenmaal nooit zo naarstig geweest als wij. En al heb ik grote sympathie voor hun levenswijze, logisch gezien kunnen ze maar de vruchten plukken van wat ze zelf zaaien.
Maar natuurlijk, toen ome Europa daar plots leek klaar te staan met een zak centjes en andere snoepjes voor het geval ze het niet haalden, konden ze gretig meeprofiteren, op grotere voet gaan leven en onverantwoord met de financiële middelen omgaan. Zowel de leiders als de bevolking. Ook voor dié landen was het cadeautjestijdperk ingetreden. Maar doordat ze zelf geen enkele inbreng in die hogere levensstandaard hadden, kon het zo niet blijven duren. Meer verdienen zonder meer te presteren is nu eenmaal een vlieger die niet opgaat.
Hoe dat nog om te keren? In één moeiteloze stap van arm naar rijk verplaatst worden is makkelijk hoor! Maar terugkeren naar die vroegere toestand? Dat zal een paar andere mouwen zijn voor die mensen denk ik.
En zo zie je maar hoe onze idiote leiders door ondoordachte stappen te hebben ondernomen ooit hele volkeren in de miserie zullen helpen! Want dat die landen er uitvliegen zal er sowieso ooit moeten van komen! De bevolking van die landen was relatief arm maar gelukkig. Nu hebben ze van welvaart geproefd, dankzij het genereuze Europa... en dank zij het zweet van de bevolking van andere landen.
Hoe moet dat nu teruggedraaid worden? Hoe breng je een politicus aan het verstand welke catastrofe hij in zijn kinderlijke onwetendheid heeft veroorzaakt? Ik weet het ook niet hoor! Wat ik wél zeker weet is dat er vooral in Duitsland wordt gemord. Terecht! Hopelijk houdt die logische strekking stand en volgen schoorvoetend ook andere landen.
Of ik dan Duitsgezind ben? Neen hoor! Of tóch wel misschien als je eventjes vergeet wat Hitler de wereld heeft aangedaan. Nou ja... de vent is al lang dood en het tegenwoordige Duitsland is niet meer vergelijkbaar met het Nazi-Duitsland.
Oef! Ik was er zes jaar niet meer geweest, twijfelde hevig, nu alles overal zo verwatert, maar de paling in Het Vissershuis is er nog net zo lekker als vroeger: héérlijk, en gebakken naar je wensen. Dit keer, zoals je hieronder ziet: 'goed' gebakken voor mij! Nét zoals ik ze graag heb.
We hebben dan ook heel lekker gegeten, en toen we rond 15 uur terug in Oostende kwamen brak een heerlijk warme zon door de wolken. Met Eddy heb ik dan nog een paar uren doorgebracht op het terras van de Bristol. Profiterend van de zon, want voor de volgende dagen is alweer regen voorspeld! Het zou dan ook zonde geweest zijn om thuis te blijven zitten! Doriane kon jammer genoeg niet mee omdat ze nog andere bezigheden had.
En zo liep een mooie dag stilaan naar zijn einde. Als de weerberichten kloppen hoop ik voldoende energie te hebben gekregen van de zon om de straks volgende wolken- en regenweek te doorstaan!
Goed gezelschap, goede keuken, en als toemaatje nog een paar uur zon? Méér dan je in dit rotjaar mag verwachten!
Wie zich afvraagt waar mijn schrijfsels blijven, kan ik maar beter meteen antwoorden: in die grijze wolkenmassa's die ons maar boven het hoofd blijven hangen en ons depressief maken. Een dergelijke lente moet je nou nét meemaken terwijl je een gestorven echtgenote moet verwerken!
Nergens kun je heen! Enkel snel met de hond naar buiten, en weer naar binnen! Van lieverlee ben ik vanmorgen, na enkele jaren, terug naar de bib geweest om enkele boeken. Inspiratie om te schrijven heb ik toch niet; ik kan dan maar wat genieten van die van anderen.
Het was toch even schrikken in de bib! De vertrouwde in- en uitbalie was verdwenen. In plaats daarvan allemaal automaten! Moest me een en ander laten uitleggen, en dat was nodig ook, want nu gaat alles met je elektronische identiteitskaart, die eerst even geregistreerd moet worden.
Voor de rest: makkelijker dan vroeger. Geen files wachtenden meer aan de balie. Identiteitskaart even in de gleuf, je boeken zelf scannen, en wegwezen. Terugbrengen: boeken in een soort brievenbus schuiven, ze worden geregistreerd, en op een scherm kun je volgen of alles correct verloopt.
Mooi en efficiënt. Maar: weeral minder personeel nodig! Tja, waar zou die hoge werkloosheid toch ook vandaan komen hé?
Klagen over het weer? Doe ik niet echt, maar er blij mee zijn doe ik nog minder!
Vandaag zaterdag, nog geen zondag - frietjesdag dus... maar toch ga ik er eten! Jawel, maar dan wél met lekkere gebakken paling!!! Mijn lievelingsschotel.
En die ga ik eten op de enige plaats waar ik vind dat ze nog echt goed en lekker vers zijn: in 'Het Vissershuis' in Pervijze, aan de Ijzer. Samen met een vriend en zijn zus. Volgens het weerbericht zou de zon wel eens van de partij kunnen zijn tegen de middag en dan kan het helemààl niet meer stuk.
Mijn schrijfsels? Ach ja... het slabakt een beetje. Dat weet ik ook wel. Maar dat verandert wel ooit. Inspiratie kun je nu eenmaal niet afdwingen.
Als gevolg van het jarenlang geklungel van onze Westerse regeringen, gegenereerd door het nonchalante en onverantwoord kiesgedrag van de bevolking, zitten we in een diepe economische crisis.
Dezelfde klungelaars die ons in die crisis hebben gebracht zoeken nu naar alle middelen om daar weer uit te kunnen komen. Onbeschaamd worden de meest absurde middelen op tafel gegooid. Onbeschaamd, maar toch bedekt, wordt weer de gewone man geviseerd. Dié moet het, hoedanook, maar bijleggen! De dikke vissen zullen, zoals gewoonlijk, de dans wel weten te ontspringen!
Je job is niet meer veilig... je bank is niet meer veilig... zelfs op je spaargeld als appeltje voor de dorst wordt al op alle manieren geaasd door de overheden! Waar gaan we naartoe? Zelfs het bankgeheim, ooit een der steunpilaren van onze 'vrije' wereld, wordt door die klungelaars meer en meer afgebroken! Net als de persvrijheid trouwens. En de kiezer lijkt het nog altijd niet door te hebben dat de mooie wereld die hij ooit kende stukje bij beetje wordt afgebrokkeld door die heren!
Waar we naar toe gaan?
Wel, we gaan naar waar we onszelf hebben gezonden! Leiders kiezen is een lolletje geworden waarin de charmantste het altijd weer wint van de intelligentste.
Ik herinner me nog de lagere school, toen de meester ons uitlegde hoe we moesten sparen op een spaarboekje bij de toenmalige A.S.L.K. Ook 'het blauwe fabriekje' genoemd vanwege hun logo van een fabriek. Het klonk toch allemaal zo logisch toen hij ook enige uitleg gaf over het Bruto Nationaal Product dat door steeds maar te stijgen, onze welvaart garandeerde.
Maar zó gauw slikte ik het niet als twaalfjarige. Ik dacht verder! Hoé in 's hemelsnaam kan iets steeds maar blijven stijgen? Waar is het plafond? En wat als dat bereikt is? Toén al dacht ik dat dit alles ooit zou moeten terugvallen. Of helemaal in duigen vallen.
Jaren later zag ik de lonen steeds stijgen, zonder dat we ons eigenlijk veel meer konden veroorloven met ons geld. Want alles wat je kocht ging evenredig duurder worden met de lonen! Maar de burger liep er in en de trend was gezet naar charmerende leiders.
Zo lang de leiders er van uitgingen dat het B.N.P., en daarmee de welvaart, wel zouden blijven stijgen tijdens hun ambtsperiode, konden ze inderdaad onverantwoord met cadeautjes gaan gooien. En zelfs schulden maken om dat nog steeds te kunnen doen als de schatkist al helemaal was uitgedeeld! Als ze maar sympathiek genoeg wisten over te komen om herverkozen te worden.
Ik zag het allemaal met lede ogen aan. Dat kon niet eeuwig blijven duren! Onze welvaartstaat was op groei gebouwd, maar groeien kun je niet blijven doen! Hoog tijd dat de regering wat ging afremmen Niet langer op groei, maar op stabilisering rekende en voor een appeltje voor de dorst ging zorgen! Want die dorst, die zou er wel komen op die manier! Maar de regeringen speelden het spelletje lustig door! Wat kon hén de welvaart van de bevolking schelen? Als ze zélf maar wel genoeg vaarden door herkozen te worden!
Toen ik dan, vooral de laatste decennia, al die regelrechte verkwistingen zag, in de vorm van steun aan iedereen die niet werkte (of dit nu al dan niet gewild was), en daar later zelfs nog kwistige steun aan vreemden zag aan toevoegen, wist ik genoeg! Dit kon niet blijven duren. En toch duurde het langer dan ik ooit voor mogelijk had gehouden! Jawel! Het dúúrde langer, maar door vals te spelen: door een steeds hoger wordende schuldenberg te veroorzaken! Maar nu is het zover, en moet de kleine burger het gelag betalen voor de fouten van de groten!
Naar het nieuws durf ik al bijna niet meer te kijken, want dag na dag is het weer slechter nieuws! Nou ja, we moesten hoognodig dat 'grote' Europa worden hé? En daarmee ook nog een aantal parasietstaten flink gaan sponsoren, met de hoogst naïeve gedachte dat die ooit wel eens zouden terugbetalen! De gevolgen lagen voor de hand: Europa is druk bezig een derdewereldland te worden. Geen wonder dat vooral nijverige staten als Duitsland en Engeland de Europese unie steeds meer in vraag gaan stellen!
Dat heb je ervan als je voor charmeurs stemt! Ik wacht nog altijd op de politicus die eens een voorstel uit de mouw weet te schudden dat ons er écht bovenop helpt! Zou die al geboren zijn?
... schreef ik hier dat troost niet werkt! Ik besefte toen echt nog niet hoe raak ik was met die uitspraak, want ik had nog nooit een echte rouwperiode gekend! Wist helemaal niet hoe erg dit kan aanvoelen en moest hoofdzakelijk uit mijn logisch denken putten. Maar nu ondervond ik het aan de lijve! Ik kreeg veel woorden van troost toen mijn echtgenote stierf. En hoe goedbedoeld ook, de meesten werkten totaal omgekeerd. Bij elk 'medelijdend' woord van troost voel je jezelf steeds meer als de meelijwekkende grote sukkelaar en glijd je steeds dieper in de put. En dat is nou nét wat mensen als ik wel helemaal kunnen missen!
Maar al gauw leerde ik de bomen onderscheiden tussen het bos: ik kreeg veel mails en kaartjes met rouwbetuigingen. En je merkt al gauw wat 'pro forma' werd gestuurd om eventjes je deelneming te betuigen, en wat écht als 'zware' rouwbetuiging was bedoeld, compleet met gedichtjes die weer anderen schreven en allerlei toeters en bellen erop en eraan. Wel, ik klampte me vooral aan die eerste categorie vast: mensen die wel meeleefden, maar geen medelijden wilden betuigen.
Neen. Die minderheid toonde geen medelijden, sprak geen klassieke woorden van troost, maar wàs er wel voor me. En ja hoor! Dàt was net wat ik nodig had. Dàt was wat me uit de diepste diepten haalde. Ik weet het wel, alhoewel ik optimistisch ben omdat ik dag na dag aanvoel dat het stilaan steeds beter wordt met me, ben ik nog lang niet helemaal uit die put. Maar ik ben al een heel eind weg van de bodem! Dat dus niemand het nog waagt me te troosten met dergelijk klassiek geleuter en me aldus onbedoeld terug naar die bodem weet te sturen!
Zelfs dàt moest ik korte tijd geleden ervaren toen ik onbewust wat op internet ging zoeken naar mensen in gelijkaardige situaties in de hoop op positieve reacties. Kréég ook reacties, maar van het klassieke soort met zowel 'troost', medelijden, en... geklaag! En eventjes zag ik wéér de bodem van de put! Toen ik me dat plots ging realiseren stopte ik er maar mee.
Enfin, gelukkig mag ik toch ook al bogen op een beperkt aantal nieuwe 'live' vriendschappen die helemaal niet leuteren! Die misschien wel meeleven maar dat niet uitbundig gaan demonstreren. Die er gewoon gekomen zijn op het juiste moment. Nét toen ik ze nodig had! Mensen die me heel gewoontjes zeggen dat alles nog heel vers is en dat het normaal is dat ik me nog niet helemaal goed in mijn vel voel. Dat alles tijd nodig heeft.
Dàt helpt! Want daar zit een verwijzing naar de toekomst in: tijd nodig... oké... ben ik helemaal mee akkoord, want tijd is tenminste niet tijdloos. Maar met wie me daarentegen met heel veel medelijden zegt dat de pijn nooit overgaat verbreek ik zo snel mogelijk het contact. Want jawel, zo zijn er wel! Ze zeggen het dan wel niet zo cru, ze bedoelen het wel goed, maar het zit wél vervat in hun 'medelijdende' bewoordingen! En dat is niét aan mij besteed! Hoé goedbedoeld ook! Want dat zijn mensen bij wie trauma's inderdaad nooit overgaan. Maar ze beseffen niet dat het hun eigen denkwijze is die dat veroorzaakt. Arme lui! Ik heb met ze te doen, maar laten ze alstublieft mijn deur voorbijgaan! Tenzij ze ook wel even bereid zijn naar mij te luisteren. Dàt is wat ik destijds bedoelde met 'troost werkt niet'! En toch liep ik er nu eventjes zelf in! Gelukkig had ik het al gauw door.
Ook de fijne reacties op mijn blog geven me een warm gevoel! Ze bewijzen dat je begrijpende vrienden kunt hebben al heb je ze soms nog nooit ontmoet!
En toch stel ik vast dat ik relatief weinig reacties krijg in vergelijking met sommige andere blogs, die desondanks minder bezoekers lijken te trekken dan dat van mij (ik sta meestal tussen de 150 en 200 in de top 200 van de Sennet blogs).
Hoe dat komt? Ik zou het niet weten. Maar het sluit wél aan met mijn persoonlijkheid: liever één welgemeende reactie die 'to the point' is, dan tientallen 'woorden in de wind' of zinloze fotootjes.
Zo wil ik het wel, en zo kreeg ik het ook. Zonder erom te vragen. Wie durft nog te zeggen dat ik niet onder een gelukkig gesternte ben geboren?
Het leven bestaat vooral uit het nu, uit herinneringen aan het verleden, en uit dromen voor de toekomst. En weer begin ik iets nieuws te ondervinden!
Als er namelijk een heel erg ingrijpend keerpunt komt in je leven zoals partnerverlies, heb je in eerste instantie de neiging achterom te kijken en je halsstarrig vast te houden aan de herinneringen uit dat 'ander' verleden! Maar omdat dit verleden letterlijk voltooid verleden tijd is, heb je eigenlijk niéts meer om je aan vast te houden en blijf je zowat tussen hemel en aarde zweven zonder enig houvast. En dat kan een heel naar gevoel geven.
Je kunt het vergelijken met een schip dat een ommezwaai van 180° neemt, maar waarop de roerganger halsstarrig in de vroegere richting blijft uitkijken. Een vroegere richting die eigenlijk naar niets meer kan leiden, vermits het schip omgekeerd is. Op die manier wordt het schip natuurlijk stuurloos.
Met mensen lijkt dat nét zo te gebeuren! Velen blijven herinneringen koesteren die weliswaar een mooi verleden tonen, maar die, vermits de noodzakelijke acteurs er niet meer zijn, geen toekomstperspectieven meer bieden. Niet verwonderlijk dat het net dié mensen zijn die verlies nooit kunnen verwerken.
Wat kun je daar tegen doen als je nog een menswaardige toekomst wilt? Toch wel veel ondervond ik. Belangrijk is ook dat je NIEUWE herinneringen opbouwt en koestert. Het hoeven geen spectaculaire dingen te zijn hoor! Tenzij je juist van spectaculaire dingen houdt. Maar een etentje met goede vrienden bijvoorbeeld en waarbij je vaststelt dat je je echt wel eventjes heel goed in je vel voelt. Of een leuke babbel met een vriend of vriendin. Kleine dingetjes die als eilandjes opdoemen in een grote, lege oceaan.
Wel, dàt zijn de zaken die je moet onthouden en die stukje bij beetje deel gaan uitmaken van je nieuwe herinneringen in je nieuwe leven. En hoe meer van die eilandjes zich in je leven voordoen, hoe beter je je in je vel gaat voelen. Het zijn niét die enkele zalige momenten die je meemaakte en heel kortstondig zijn. Het is de herinnering eraan die blijft nawerken en zich bij de andere nieuwe herinneringen voegt. Tenminste... zolang ze niet worden weggespoeld door herinneringen uit je vorig leven!
De menselijke geest is eigenlijk gebouwd op herinneringen, ervaringen en leerprocessen. Dat alles bijeen maakt tenslotte wie we zijn. Het maakt ook dat een pasgeboren baby eigenlijk nog niets is! Het moet er allemaal worden ingebracht in de loop van zijn leven. Wel, eventjes moet je nét doen als die baby: doen alsof je geen verleden hebt, en gretig al het nieuwe in je opnemen. Zo alleen kun je een nieuw en gelukkig leven gaan heropbouwen. Opnieuw starten van nul. Zonder overbodige ballast!
Na partnerverlies moet je, hoé dan ook, door met je leven. Ook leren beseffen dat het leven ook zonder partner nog altijd de moeite waard kan zijn.
Beseffen dat je eigenlijk een misdaad tegen het leven begaat als je niet alles op alles zet om dat leven zo belevenswaardig mogelijk te maken.
En vooral beseffen dat het hoogst ondankbaar tegenover het leven zou zijn als je dat niét doet!
En om terug gelukkig te worden helpen vooral nieuwe herinneringen mee. Zoek ze op, koester ze, en geniet er nog lang van na. Ze vormen je nieuwe leven en maken een brug naar je nieuwe toekomst!
Ik weet best wel dat dit stukje weer heel controversieel is en niet bij iedereen in goede aarde zal vallen. Niet iedereen is ook bij machte om aldus te handelen denk ik. Maar wie dit wél is zal ervaren dat het echt wel werkt op die manier.
Er is heel wat kritiek tegen het voorstel van minister van Financiën Koen Geens. Net zoals de Nationale Bank wil hij het fiscaal voordeel van spaarboekjes afschaffen. Geens wil zo de spaarrekeningen ontmoedigen, zodat dat geld terugvloeit naar de economie. Maar zowel Open-VLD als sp.a zijn tegen het voorstel
-o-o-o-
... Belasting dus op de rente die je krijgt op het geld op je spaarboekje. Welke rente? Die 0,...%, die nog dagdagelijks vermindert? Misschien zal er ooit wel een dag komen dat die rente juist ónder 0 zal zakken en de klant zélf rente zal moeten betalen aan de bank om er zijn geld te 'mogen' plaatsen! Zal Minister Geens dan ook bijleggen?
De enige logica in het voorstel zit in het ontmoedigen van sparen, zodat het geld terugvloeit naar de economie en niet werkloos wordt geparkeerd. Maar zou dat ook wel gebeuren?
Koentje toch! Heb je nog niet door over welk geld het gaat en hoe het komt dat plots zoveel geld op spaarboekjes staat? Het is voornamelijk 'zwart' geld, dat vroeger op Zwitserse bankrekeningen stond of op een andere manier werd verdonkeremaand. Met behulp van de regering is dat geld nu 'witgewassen' en prijkt op Belgische spaarboekjes. Geen slechte zaak voor de banken, maar Koen wilt dat ook de staat een graantje kan meepikken, én ondertussen dat geld zoveel mogelijk in omloop brengen om de economie aan te zwengelen.
Het eerste, het laten meepikken van een graantje door de staat, zou nog niet zo'n slecht idee zijn als de rente ook de moeite was. En vooral, als er een plafond werd ingesteld zodat de kleine spaarder niet wordt getroffen. Maar het lijkt me dat net dié wordt geviseerd. Individueel zijn het dan misschien wel minieme spaargelden, maar die groep vormt natuurlijk wel een grote meerderheid, wat het idee dan weer de moeite waard maakt.
De grote 'oppotters' echter zullen toch wel weer manieren vinden om hun geld van de bank te halen en naar veiliger oorden over te brengen! En dat geeft dan weer kansen aan witteboordencriminelen om fictieve en ondoorzichtige constructies op te zetten om naïevelingen op te lichten met beloftes van hoge rente, veiligheid en geheimhouding. Zó geheim dat zelfs de eigenaar niet meer kan bewijzen dat zijn geld foetsjie is...
Het tweede 'voordeel', dat kleine spaarders met een appeltje voor de dorst nu plots grote verkwisters zouden worden en daarmee de economie gaan aanzwengelen hoeft eigenlijk geen verder betoog. Van natte dromen gesproken...
En trouwens, waar zou het toe leiden als mensen plots weer verkwisters gaan worden? Niet langer moeite doen om een appeltje voor de dorst te behouden? Wéér in grote schulden geraken die nooit meer kunnen worden afgelost? Betalen we met zijn allen niet al genoeg voor lieden die door deze handelswijze in de collectieve schuldbemiddeling zijn terechtgekomen?
Waar het echter ook om draait, maar niet wordt gezegd, is dat op die manier de staat, via deze belasting, van elke burger tot op de cent zou weten wat hij bezit. Griezelig! Big Brotherachtig. Een aanfluiting van het bankgeheim!
Nu, vanwege de tegenstand van de andere partijen maakt het voorstel voorlopig weinig kans. Het bewijst alleen maar welke etterige hersenbrouwsels de verlichte geesten, die we door ons stemgedrag minister maakten, weten uit te braken. Als dat het enige is dat je hersenmassa kan opbrengen dan ben je toch wel een beklagenswaardig persoontje.
Ik ben voorzichtig geworden in mijn bewoordingen over rouwprocessen! Als het namelijk je dichtste partner betreft verloopt dat helemaal niet zoals je het wilt. Toch geef ik hier enkele tips die bij mij het beste werken, en misschien ook anderen kunnen helpen:
- Herinneringen.
De meeste mensen blijken zich vast te klampen aan herinneringen. Denken aan mooie tijden, halen foto's boven, doen alsof de overledene er nog is, en gaan naar plekken waar ze samen heengingen en pret hadden. Ze vinden dan dat dit hun verdriet verzacht.
Het zou kunnen bij sommigen! Maar bij mij werkt het zo niet. Integendeel, het verergert het verdriet. De eerste dagen deed ik het ook, maar stelde al gauw vast dat het zo niet zou lukken. Herinneringen begon ik dan ook zoveel mogelijk te verbergen. Zowel in mijn geest als in mijn omgeving. En dat werkt, bij mij althans, beter!
Voor je omgeving kan dit overkomen als een gebrek aan respect, maar dat is het niet! Jij moet namelijk doorgaan met je leven en dat moet je doen op de manier die in jouw geval het beste werkt. De overledene is gelukkig. Want of er nu al dan niet leven is na de dood weten we niet. Maar één ding weten we wél: er is in elk geval geen pijn meer na de dood!
- Goede en slechte dagen.
In elke relatie zijn er mooie dagen waarin je elkaar volkomen begrijpt en gelukkig bent. Maar in vrijwel elke relatie is er ook wel eens een woordenwisseling of regelrechte ruzie. Overlevenden hebben de neiging om die ruzies met de mantel der liefde te bedekken en te vergeten. Ze klampen zich vast aan de goede dagen die ze samen beleefden. Wel, onder heel veel voorbehoud vind ik dat mis! In mijn geval is dit nou nét de juiste brandstof om mijn rouwproces te doen oplaaien. Juist aan de minder goede dagen denken, helpt je veel beter door moeilijke momenten!
Of de dode dat zou afkeuren? Neen hoor! Zélfs als er leven is na de dood zou hij of zij blij zijn dat je je best doet om terug op je pootjes te vallen. En dat je dat doet op de manier die bij jou het beste werkt.
Misschien ben ik een buitenbeentje op dat gebied. Maar ik moet, of ik dat nu wil of niet, toch door een strijd. Een strijd tegen rouw en depressie. En dat doe ik nu eenmaal met de beste wapens die ik maar kan vinden. Dat ben ik aan het leven verplicht vind ik, en ik weet heel zeker dat mijn vrouw dat voor honderd procent zou goedkeuren.
- Gezelschap zoeken.
Wie zich in de put der eenzaamheid voelt zinken, heeft de neiging gezelschap op te zoeken. Heel dikwijls met als gevolg dat je in dit gezelschap nog eenzamer bent dan alleen! Je ziet dan namelijk hoe anderen liefdevol met elkaar omgaan, elkaar begrijpen, of gewoon regelrecht ruzie maken. En of dit nu positief of negatief lijkt, het zijn allemaal dingen des levens die jou zijn ontnomen.
Aan gezelschap zoeken is niets verkeerd. Als het maar het juiste gezelschap is. Een vriend, een vriendin, of een correspondent waar je goed mee overweg kunt. Dàt helpt wel. Maar je zomaar ergens in een of andere club gaan inschrijven enkel en alleen maar voor het sociaal contact? Om deel te nemen aan het openbaar leven? Je laten verleiden om deel te nemen aan een of ander feestje? Neen! Dit werkt meestal net omgekeerd, en ik heb ondertussen geleerd dit te vermijden als de pest.
Zo herinner ik me hoe mijn alleenstaande schoonmoeder zaliger zich destijds nog vóór het feestmaal liet naar huis brengen op ons trouwfeest. Toen begreep ik dat helemaal niet. Nu wél!!! Dit voorvalletje bewijst ook dat ik niet de enige ben die het op die manier ervaart. Maar misschien ervaar ik het bewuster, waardoor ik me tijdig kan aanpassen en weet wat goed en niet goed is voor me.
- Datums!!!
Dié vind ik nog het ergste! Ik heb echt wel dramatische momenten vastgesteld bij anderen, als een bepaalde datum nadert: een sterfdag... de verjaardag van een afgestorvene... en niet te vergeten dagen als Kerstmis...
Daarom juist heb ik al lang de gewoonte aangenomen om dergelijke dagen gewoon te laten voorbijgaan zonder er bij stil te staan. Ik leef vandaag. Wat voorbij is is voorbij, en of dat nu precies 365 dagen of duizend dagen geleden is... het is weg! Het is er niet meer! Vandaag is een heel andere dag dan die dag zoveel jaren geleden! Ik begreep mensen die naar dergelijke datums gaan toeleven dan ook helemaal niet. Natuurlijk! Toen stond ik nog niet in hun schoenen en kon het niet écht weten. Maar mezelf kennende denk ik niet dat ik ooit in deze val zal trappen. Zelfs verjaardagen zeggen me emotioneel eigenlijk niets. Alleen even pro forma een kaartje sturen, dat soms wel. Maar voor de rest is het gewoon 'een dag'. Ik wil mijn leven niet laten leiden door een stuk papier met een kalender op.
- Muziek.
Je hebt mensen die hun rouwproces volstouwen met droevige muziek, smartlappen, echte tranentrekkers, en dan vinden dat dit ze goed doet! Ja, misschien doet het wel goed in dié zin dat die muziek je gevoelens vertolkt... MAAR VERDORIE OOK VERSTERKT HOOR!
Of ze draaien constant nummers die de overledene graag hoorde, of waar ze ooit samen op dansten...
Het roept allemaal herinneringen op en zet aan tot nog grotere weemoed. En dus ban ik ook dàt uit mijn leven.
Het kan zijn dat sommige mensen zich daar écht wel beter gaan door voelen, maar ik moet het sterk betwijfelen! Misschien dénken ze dat alleen maar, terwijl het ze in werkelijkheid nog dieper in de put drukt.
- Besluit.
Ofwel ben ik een buitenbeentje, ofwel zet mijn logisch denkpatroon me aan om te doen wat ik doe. Hoedanook, ik wil niemand mijn tips opdringen. Het is mogelijk dat het voor anderen helemaal anders werkt. Ik wil alleen dat al die mensen die reageren op de manier die bij mij niét werkt, eens goed gaan nadenken of hun gewoontes écht wel naar verwerking leiden, of als dat alleen maar zo lijkt terwijl ze de verwerking net bemoeilijken.
Helaas heb ik de titelpagina van mijn blog moeten veranderen! Het deed me teveel pijn er haar foto telkens weer op te vinden! Dit is geen gemis aan respect, maar ik moet mezelf dwingen om te vergeten, en dat lukt alleen maar als ik er niet telkens weer aan word herinnerd.
Nu prijken daar enkel nog Chico, ik, en Pierewietje op. Mijn nieuwe, sterk gereduceerde 'gezinnetje' dus!
Er zouden fouten gebeurd zijn in Wetteren, na de brand en de onsnapte gevaarlijke stoffen in de ontspoorde goederentrein.
Ach ja... fouten zijn menselijk. Wie maakt er géén? Wie is zó volmaakt dat hij er geen maakt? En of er echt wel grove fouten zijn gebeurd durf ik te betwijfelen! Een dergelijke 'diagnose' is snel en makkelijk gesteld door de bevolking, en gretig overgenomen door de pers! Wie kon nou in enkele minuten of seconden inschatten wat de gevolgen zouden kunnen zijn van een bepaald ontsnappend gas? Burgers denken zo gauw dat de autoriteiten in alle omstandigheden alles in handen hebben. Maar niets is minder waar. Ook hier spelen haast, paniek en stress een handje mee.
Ik heb dus persoonlijk geen enkele kritiek op de aanpak in Wetteren. Maar waar ik me wél bezorgd over maak is het feit dat iedereen lijkt te denken dat hulpdiensten altijd en in alle omstandigheden zullen paraat staan om ook effectief hulp te bieden!
Maar ook dàt is een fictie! Allemaal goed en wel als het een enkel ongeluk(je) betreft. Maar stel je eens een wereldomvattende ramp voor? Wie zal hulp bieden? Waar zullen al die brave hulpverleners blijven? Ja... hier en daar zullen ze wel een enkeling kunnen helpen. Maar als de overmacht zo groot wordt dat er honderden gewonden zijn voor één hulpverlener... wat dan?
Ik vrees dat de tegenwoordige mens, verwend als hij is, daar helemaal niet bij stilstaat! Ik wél. En ik weet drommels goed dat het in een echt ernstig geval elk voor zich zal zijn! Dat het geen zin zal hebben om naar noodnummers of wat dan ook te bellen, maar dat je in de eerste plaats zult moeten zien hoe je jezelf kunt beredderen!
... dat alleen zijn voor jou helemaal geen probleem kan zijn.
Mis hoor! Hartstikke mis!
Ik ging door een hel. Verloor energie. Verloor kilo's. Voelde me slecht in mijn vel. Had oncontroleerbare ups en downs. Rookte meer. Greep meer naar de fles! Voor het eerst in mijn leven had ik helemaal geen controle meer over wat mijn hersenen deden of eisten. Er waren mooie dagen, maar zonder enige aanleiding kon dat omslaan in regelrechte depressieve buien! Onlogische buien! Buien zonder aantoonbare reden of oorzaak! En hoé ik mezelf ook dwong, ik had er geen zeggenschap over.
En dat alléén al gaf me een rot gevoel! Stel je voor! Voor het eerst in je leven je hersenen niet in de richting kunnen sturen waarin je wilt dat ze denken! Dat had ik nooit kunnen denken van mezelf. Maar blijkbaar zit een ernstig rouwproces toch anders in elkaar en werken trucjes niet! Zéker niet als het je naaste partner en vertrouwelinge betreft.
Maar gelukkig waren er ook lichtpunten, die soms wel het verschil uitmaakten tussen hemel en hel.
Vooral vriendschappen. Die helpen beter dan welke antidepressiva ook. Zeker als je de gepaste vriendschappen weet te vinden, of als die vriendschappen vanzelf op je afkomen. En onbewust ga je toch ook wel wat op zoek naar die uiterst zeldzame exemplaren, omdat die je stukken beter kunnen laten voelen. Of het nu per mail of live is.
Ondanks alles moet ik nu toch wel ondervinden en toegeven dat ik een veel socialere mens ben dan ik van mezelf had gedacht, en dat een mens toch wel sociaal contact nodig heeft. Zéker in minder goede of droevige omstandigheden. Ze hoeven mijn deur helemaal niet plat te lopen! Ik ben op bepaalde momenten nog altijd graag alleen. Maar een hele dag helemaal niemand over de vloer doet mijn hersenen toch weer in de knoop slaan en maakt me soms toch weer somber. Gek. Onlogisch. Maar zo lijkt een rouwproces nu eenmaal te werken! En dan heb je echt wel vrienden nodig om je erdoor te slaan!
Zo had ik heel onlangs een drie uur durende babbel bij mij thuis met een echt wel toffe dame zonder complexen. Zij noch ik zoeken naar een liefdesrelatie, maar we stelden vast dat we goed konden opschieten met elkaar, werden dikke vrienden, en meer hoeft daar ook niet achter te worden gezocht. Je gevoelens en wedervaren van je af kunnen schrijven in een blog is één ding. Maar dat rechtstreeks kwijt kunnen bij een goede vriend of liever nog vriendin werkt honderd keer beter. Moest ik tot mijn schade en schande ondervinden!
Hé? Ik? Drie uur aan één stuk babbelen? Kandit? Wel, ja is nu gebleken! Op voorwaarde dat ik de juiste gesprekspartner vind. Wel, die drie uurtjes, die zó voorbijvlogen, maakten het verschil. Deden me weer goed in mijn vel voelen, en hopelijk blijft dat goed gevoel nu zo lang mogelijk duren. Het deed me ook weer geloven in echte vriendschap tussen man en vrouw, zonder dat de een meer verwacht van de ander. Ja! Het blijkt te bestaan. Maar het zal ook wel heel zeldzaam zijn.
En weet je wat het gekke is aan een dergelijke situatie? Vrouwen zijn lang niet die bezitterige wezens die je doen en laten streng controleren... niét zo lang het bij vriendschap blijft. Het zijn dan gewoon hemelse wezens waarmee heel leuk te praten valt als je op dezelfde golflengte staat. Pas als seks en zo op het toneel verschijnen blijken ze volkomen te veranderen. Ik kan mis zijn, en ik aanvaard zéker kritiek op deze bewering. Maar dat is toch de ondervinding die ik persoonlijk heb van het leven.
Ook ondervond ik iets nieuws: je kijkt dagenlang uit naar zo'n afspraak met een goede gesprekspartner. En dan vliegen de uren voorbij in een géén tijd. Maar achteraf hou je er nog heel lang een goed gevoel aan over. Nawerking dus! Hopelijk werkt dat lang genoeg door tot je weer eens een goede babbel hebt met de een of de ander. Zo kunnen drie uurtjes je eigenlijk drie dagen, drie weken, drie maanden? Joost zal het weten... goed laten voelen. Niét direct die uurtjes spelen een rol. Het is vooral de nawerking ervan die (hopelijk) heel lang blijft duren.
En blijkbaar speelt mijn gelukkig gesternte hier ook wel een grote rol in. Het is namelijk niet de eerste keer dat me zoiets overkomt. Toen mijn eerste echtgenote me verliet zat ik in een min of meer gelijkaardige situatie, en toen daagden ook plots enkele vrienden en vriendinnen op aan mijn sombere horizon. En ontstonden nieuwe vriendschappen. Dat lijkt nu ook te gebeuren, al gaat het me allemaal een beetje te traag. Maar ja, zoiets kun je niet forceren. Soms vind je iets alleen maar als je niet zoekt en het gewoon op je laat afkomen!
Mijn echtgenote had de laatste jaren, door haar pijn, niet zo graag meer bezoek en trok daarom ook bijna niemand meer het huis in. Nu moet ik alles weer opbouwen, maar mijn aparte ingesteldheid, én mijn wantrouwen ten opzichte van het 'zwakke' geslacht, noodzaken me om daar heel selectief in te zijn! Maar waar mijn eigen selectiviteit alles afremt en heel mondjesmaat doet verlopen, schiet mijn gelukkig gesternte me toch wel te hulp door telkens weer de juiste mensen op het juiste moment op mijn levenspad te plaatsen. Bedankt... engelbewaarder of hoé ik het ook moet noemen!
Ook dát is weer een proces dat me stof tot nadenken geeft. Want het is weer zoiets waar ik helemaal geen controle over heb en zelfs niet mag proberen om er een handje aan toe te steken. Want dan lukt het gegarandeerd niet.
Nu iets anders: de verkoudheid of bronchitis die ik twee maand geleden 'overleefde' zonder dokter!
Die genas tamelijk snel, maar er bleef toch iets van hangen. Dat voelde ik. Bleef 's morgens en 's avonds toch nog fluimen ophoesten en me energieloos voelen. Weliswaar zonder er echt last van te hebben, maar ik maakte me zorgen. Grote kans op hervallen misschien? Of de ziekte een chronisch karakter zien krijgen? Dat kan ik me, ook al vanwege Chico, niet veroorloven, want ik moét op gezette tijden buiten met het beestje.
En uiteindelijk besloot ik dan om toch maar voor alle zekerheid de huisarts te raadplegen. Deed ik gisterenmorgen. Vandaar geen column gisteren.
De diagnose was geruststellend: ben kerngezond, maar die 'naweeën' kunnen soms erg lang naslepen wist de dokter me te vertellen. Antibiotica noch andere geneesmiddelen zijn dus helemaal niet nodig. Zouden trouwens ook niet helpen. Weeral een zorg van mijn hart! Buitenkomen bij de dokter zonder enig voorschrift voor medicijn! Whaauw! Bestaan er dan nog échte dokters? En zo voel ik me nog maar eens een stuk beter. Voor mij. Voor Chico. Want Chihuahuas kunnen twintig jaar leven. Hij is nu twee jaar oud, en ik wil er nog achttien jaar kunnen zijn voor hem. Het beestje verdient dat!
En even had ik een binnenpretje: als mijn echtgenote naar de dokter ging, verwachtte ze minstens ook een voorschrift voor weer een ander medicijn. En dat deed onze toenmalige dokter ook! Mijn nieuwe dokter lijkt daar veel gewetensvoller in: wat niet strikt noodzakelijk is, is ook niet nodig. Punt! We begrepen elkaar onmiddellijk.
Besluit: jawel hoor! Elke stap voorwaarts doet me weer wat beter voelen. Het is nog lang niet echt het goed gevoel van voorheen, maar dat komt wel. De zwaarste noten zijn (hopelijk) gekraakt. Rest me vooral nog om mijn gestegen rook- en drinkgedrag terug onder controle te krijgen. Maar ik vrees dat dit enkel zal kunnen nadat alles, vooral ook via de notaris, definitief is afgesloten. Duurt véél te lang door bepaalde omstandigheden met erfgenamen van mijn echtgenote.
Er lijkt toch ontzettend veel tijd nodig te zijn om alle wonden te helen! Zéker ook als er zich bovendien administratieve problemen gaan voordoen! Maar mondjesmaat valt alles in zijn plooi en voel ik me toch telkens weer een stukje beter. Wat mij betreft kan de tijd nu niet snel genoeg meer gaan. Maar o wee! Hij gaat net nú toch zo traag! Kon ik nou maar een jaar verder zijn!
Het verlies van mijn echtgenote heb ik gelukkig al helemaal kunnen verwerken. Nu enkel nog afrekenen met een zeker heel naar eenzaamheidsgevoel. Daar vind ik wel middeltjes en vriendschappen voor, maar toch... helemààl verdwijnt het toch niet!
Wééral een klaagcolumn? Denken misschien enkele van mijn lezers. Neen hoor! Ik wil alleen maar op gezette tijden eerlijk en strikt mijn eigen rouwproces bijhouden en proberen te analyseren! Gewoon omdat ik het zelf interessant vind om ook even mezelf gade te slaan in moeilijke situaties. Voor de rest sla ik me er wel door! Medelijden is wel het laatste wat ik wil opwekken!
Net het 19 uur journaal op VTM bekenen. De dader van het molesteren van die lerares was... wat anders? Een 'jongere'. Punt. Geen nationaliteit, geen huidskleur, geen religie vermeld. Niks van die aard. Wat zei ik vanmorgen ook?
Een 16-jarige Belgische scholier heeft zijn vijf maanden zwangere lerares genadeloos afgetuigd. De jongen van Marokkaanse afkomst draaide naar verluidt door omdat hij van school was gestuurd.
Wat er markant aan is? Dat Nederlandse kranten, eerder dan Belgische, de afkomst van de dader duidelijk vermelden! Chapeau Noorderburen!!!
De Dag van de Arbeid wordt vooral in Spanje en Griekenland aangegrepen om te demonstreren tegen de bezuinigingsmaatregelen van de regering en de hoge werkloosheid. In Madrid liepen duizenden mensen mee in een mars door de winkelstraat Gran ...
Bron: NOS.
-o-o-o-
Allemaal goed en wel, maar wie is hier verantwoordelijk voor?
Europa? Zéker niet. Wel integendeel! Ze kregen allemaal van ons.
De regeringen? Toch wel gedeeltelijk denk ik.
Het volk zelf? Jawél!!! Want als een volk niet in staat blijkt om zowel pientere ondernemers als werkwillige werknemers voort te brengen mogen de regeringen al op de kop gaan staan... geld als manna uit de hemel laten komen kunnen ze nu eenmaal niet!
Tegen wie protesteren die lui dan? Wel, eigenlijk vooral tegen zichzelf denk ik! Of minstens tegen onbekende vijanden onder de bevolking: snuggere zakenlui die zichzelf rijk spelen op de kop van de rest van de bevolking.
Het is namelijk mijn ervaring dat je in de armste landen altijd de rijkste happy few vindt! Zich verrijkend op de honger van de bevolking. De regeringen mogen zich zéker ook bij die laatste klasse rekenen.
Koken is helemaal geen kunst vind ik! Koken is een hobby en een liefde. Je hebt het of je hebt het niet. Koken hoéft geen tientallen groenten en kruiden op je keukentafel om een lekkere maaltijd te bereiden. Koken moet simpel zijn. Dàn pas is het lekker!
Zowel ik als mijn echtgenote hadden het. En dat gaf soms problemen: ik wilde dolgraag koken, maar zij ook! En ja, wat doe je dan als rechtgeaarde man? Je laat hààr maar doen hé? En gelukkig, ze deed het ook voortreffelijk. Ik at dagelijks als in een driesterrenrestaurant. Ze had mijn smaak ondervonden, mijn manier van koken gezien, bijgebeend en zelfs sterk overtroffen!
Maar nu ik alleen ben, moet ik het koken weer een beetje in de vingers krijgen, en dat lukt me steeds beter!
Ik kijk wel eens naar kookprogrammas, maar volg nooit klakkeloos de recepten! Wél leer ik er bepaalde trucjes door die soms wel nuttig kunnen zijn. En voor de rest kijk ik gewoon naar wat ik in de vriezer heb zitten aan groenten, maak een keuze, en begin eraan: verse soep? Die heb ik zowat altijd in huis als tussendoortje, als maagvuller of als wat dan ook. Momenteel staat een soepje op van diepvriesspruitjes en ajuin plus een massa kruiden en bouillon. Ruikt al heerlijk, en zal zéker ook goed smaken!
En zo geniet ik ook drie keer van mijn maaltijden: Eén keer van het bedenken en uitkiezen van de ingredienten, Eén keer van het kokkerellen, En één keer van het te eten! Of moet ik degusteren zeggen?
Het voordeel van zelf koken is dat je ook zelf kiest en het precies maakt zoals je het wilt en volgens je goesting van de dag. Alhoewel, gespannen wachten op wat de pot vandaag zal schaffen heeft ook wel zijn charme. Maar ja, het is het een of het ander.
Versierseltjes en fantasietjes hoeven niet voor mij. Ingewikkelde gerechten met vele tientallen ingrediënten ook al niet. Als het maar lekker smaakt! Wie zei daar ook dat je maaltijd niet smaakt als je het zelf moet bereiden? Dikke zever voor wie graag kookt! Het enige minpuntje bij mij is dat ik nu helemaal alleen moet dineren!
En elke morgen is het nu, daar waar ik vroeger nooit ontbeet, een vers pistoleeke! Nou ja, vers is veel gezegd. Elke morgen één pistolee halen bij de bakker doe ik niet. Ik koop er een zestal en bewaar ze in de vriezer. Wisten jullie trouwens dat ze uit de vriezer net zo vers smaken als recht van de bakker? Gewoon een uur op voorhand eentje uithalen, en zonder verder iets te doen ontdooit hij in dat uurtje tot zijn verse, krokante en smakelijke staat. Natuurlijk moet je ze dan wél 's morgens vroeg bij de bakker halen, want tegen de middag is het krokante er wel af. Dan komen ze natuurlijk ook verslensd uit de vriezer.
Als kersvers alleenstaande heb ik zo vanalles moeten uitdenken om mijn leven zo normaal als mogelijk te houden. Ook brood bewaar ik per twee sneetjes in plasticfolie in de vriezer. Zo heb je altijd wat in huis en hoef je geen halve broden weg te gooien.
Inventief in materiële zaken ben ik dus blijkbaar wel. Maar nét niet inventief genoeg om er iets op te vinden om me ook emotioneel al echt helemaal prettig te voelen alleen.. En toch ken ik mensen in mijn omgeving die zich wél prettig voelen alleen. Die niets liever hebben dan alleen zijn. En daar ben ik jaloers op! Maar ja, ik denk dat alles zijn tijd nodig heeft. Meer tijd dan ik, met mijn karakter van einzelganger, had gedacht. Of ben ik helemaal geen einzelganger? Ik vrees van niet. Ik vrees dat ik iemand ben die snakt naar een bepaald soort babbel of mail met anderen. Maar dan anderen die gelijkgestemd zijn, en daar vind ik er verdorie niet zoveel van! Dat krijg je er nu eenmaal gratis bijgeleverd als je een beetje apart bent!
Maar al met al, mijn maag heeft tenminste niet te lijden onder het verlies van mijn echtgenote!
Soms vraag ik me af waarom ik zo graag mijn biertje uit een fles drink! Niet normaal hé? Toch wel, want:
Ten eerste blijft je biertje langer koud door het dikke glas!
Ten tweede ontsnapt er minder gas.
Ten derde geniet je er langer van omdat de slokjes automatisch kleiner zijn.
Ten vierde vind ik het gewoon gezelliger!
Natuurlijk zou ik nooit uit de fles drinken in een horecazaak. Maar toch vind ik het jammer dat die gewoonte geen ingang vindt in kroegen of op terrasjes.
Want neem nou, om iéts te zeggen, een Leffe of beter nog, een kasteelbiertje. Dat krijg je geserveerd in een brede 'kuip', waarvan je zonder nadenken ook brede slokken neemt. Het peil vermindert zienderogen met als gevolg dat je veel sneller teleurgesteld op een leeg glas zit te staren! Neem daarbij nog het genoemde sneller afkoelen en het gasverlies over een grote oppervlakte, en waarom zou je eigenlijk niet uit de fles drinken? Misschien speelt in het genot van uit de fles drinken ook het Oedipuscomplex mee. Ik zou het niet weten maar ik drink dolgraag uit de fles.
Alleen echter... mijn écht favoriete drankje, Gordon Scotch, heeft een zó charmant en geschikt glas dat ik het zonde zou vinden het uit de fles te drinken. Maar dit verwennerijtje dan ook in hoofdzaak voorbehoud aan terrasjes. En vandaag lijkt dat er nét de dag voor!
Op 1 mei 2011 nam ik vanuit mijn venster een foto van het muziekkorps toen dit zich hier kwam opstellen voor de 1 meistoet.
Op 1 mei 2013 bekeek ik die foto nog eens, en stelde vast dat de bomen in 2011 toch al veel groener waren op die datum. Meteen nam ik een nieuwe foto van ditzelfde korps dit jaar, en had ik stof voor een nieuw stukje op mijn blog. Zie het verschil in groen op beide foto's:
1 Mei 2011.
1 Mei 2013.
Gek hé? In 2011 stond alles al vrolijk in bloei. Nu is er amper ergens een enkel boompje met wat groen! Voor de rest grijs en deprimerend. Wat is er aan de hand met de natuur? Gevolg van een te lange winter? Een aantal bomen lijkt zelfs helemaal niet van plan om nog bladeren te krijgen dit jaar! En toch was er, toen ik dit jaar de foto nam, volop zon. Op 1 mei 2011 viel zelfs een spatje regen op dit ogenblik en was het licht bewolkt.
Feest van de socialisten gisteren. Van tien uur af stroomden mensen, meestal in rode kledij en met rode vlaggen, toe aan de pleintjes waaraan mijn woning is gelegen. Omdat daar ook het hoofdkwartier van de Bond Moyson is gelegen. Van daaruit wordt dan een 1 meistoet gevormd die door heel Oostende trekt.
Socialisme! Wat een mooi woord! Ik zou het ook wel graag in mijn vaandel dragen. Geen wonder dat het vele jaren geleden zoveel aanhangers kreeg. Elkaar helpen. Elkaar uit de miserie halen. Strijden voor de minstbedeelden. Strijden voor betere werkomstandigheden voor arbeiders. Maar ook... strijden voor sociale hangmatten! Voor mij niet gelaten... als het dan ook om mensen gaat die écht noodlijdend zijn en niet gewoonweg lui. Want juist dààr wringt het schoentje!
Maar in de jaren zestig en zeventig werkte het allemaal perfect en konden arbeiders tevreden zijn met de behaalde resultaten. Maar toen ging het verwateren! Werd nepsocialisme. Ze gingen zich vooral richten op het gelukkig maken en verwennen van vreemden. (met 'vreemden' bedoel ik toch wel 'héél vreemd' qua waarden, religie en instelling). Maakten die vreemden in één adem door ook maar snel Belg. Waarom hoef je je niet af te vragen als je meer dan één hersencel hebt: om ook voor hen te kunnen stemmen natuurlijk!
Als ik die mensenmassa daar zo zie samentroepen met vlaggen en wimpels, dan denk ik: "naïevelingen toch! Denken jullie heus dat je ook maar iéts van voordeel hebt gehaald van deze partij? Beseffen jullie niet dat ze voor een groot deel verantwoordelijk is voor de werkloosheid, door de werkgevers bijna letterlijk te wurgen?"
Ooit waren de sossen toch wel een héél faire partij, en dat moet ik grif toegeven. Maar ook aan socialisme zijn grenzen!
Ja, diegenen die werk hebben verdienen (schijnbaar) méér dank zij de sossen. Diegenen die niet willen werken of geen werk vinden, krijgen méér genadegeld van vadertje staat dan ooit voorheen in de geschiedenis. Maar dat is allemaal voorlopig! Want waar komt dat geld vandaan? Van welke schuldenberg? Van welke zoveelste uitgezogen werkgever die het niet meer ziet zitten en dan maar naar het buitenland vertrekt met zijn hele zaak? Uiteindelijk zijn de sossen de stichters van werkloosheid gebleken, en dat blijven ze ook doen! Langetermijndenken zit er blijkbaar niet meer in! Ook wordt niet ingecalculeerd dat hogere lonen automatisch tot duurdere producten leiden, zodat die hogere lonen eigenlijk een zeepbel zijn! Wat je méér verdient in de fabriek betaal je terug in de winkel!
Ons sociaal stelsel, verstandig opgericht door de 'oude socialisten' is aan het afbrokkelen door het 'oversocialisme' van de nieuwe generaties sossen. Denken jullie heus dat dit alles zomaar kan blijven duren? Dat de staatskas een ijsjeskar is die nooit zal leegraken? Tja, dan zijn jullie toch wel héél erg naïef bezig!
En moet ik besluiten met de conclusie dat het menselijk ras toch niet dat verstandige ras is waarvan ik vroeger dacht dat het was! Zouden sommige mensen misschien écht geen hersenen hebben? En zich dan maar moeten laten meesleuren door mensen die er blijkbaar wél hebben, maar dan wél schaamteloos profiteren van de hersenloze massa? Zoals de slimme boer destijds profiteerde van zijn hersenloos werkpaard? En zijn hersenloze koe uitmolk?
Ja... kiesvee! Een betere benaming kan daar niet worden voor gevonden! De boer zit in de Wetstraat, en zijn vee loopt over alle straten van België. Dat zou nog niet echt een probleem zijn als er, net als vroeger, sprake zou zijn van een 'slimme' boer! Maar de Wetstraatboer is al lang niet slim meer! Hij keldert zijn volk ten gunste van vreemdelingen en beseft niet dat hij daar zelf vroeg of laat het slachtoffer zal van worden! Want ook die fel begeerde zitjes in parlementen en gemeenteraden gaan meer en meer naar vreemdelingen!!!
Laat ons eens, in aansluiting van mijn stukje van gisteren, de tijd terugdraaien tot even vóór die hele wansmakelijke politieke landverraderij begon. Toen politici nog niet de onvolwassenheid vertoonden van de huidige regeringen. Hoe had het dan wél moeten zijn om ons vredig landje intact te houden?
1. Geen vreemde arbeidskrachten binnenhalen zolang er voldoende Belgen 'werkbekwaam' zijn, al zwaaien ze dan ook met een doktersbriefje 'onbekwaam'. Strenge controle in plaats van sociale hangmatten, gebreid door de sossen!
2. Zéker geen vreemde en/of vijandige volkeren of religies binnenhalen. Grenzen in stand houden en voldoende laten bewaken door het voltallige douanierkorps dat we toen hadden. De Belg, en dan vooral de Vlaming, heeft in het verleden al voldoende bewezen perfect zijn eigen boontjes te kunnen doppen zolang dit niet wordt ontmoedigd door een te verwennende sociale wetgeving.
3. Weigeren in de Eurozone te stappen en mee te betalen aan landen die het minder goed of helemaal slecht doen. Daar moeten ze zelf maar voor knokken, zoals wij dat destijds deden. Maar meeprofiteren van ónze werklust tart elke logica. Toch?
4. Op de valreep van de aansluiting met Europa om één groot (en 'machtig?') geheel te vormen, nog snel ons eigen landje gaan verdelen in een federale en een aantal regionale regeringen? Dat was voor de bevolking een nuloperatie, want Vlaams geld bleef naar Wallonië stromen en niets veranderde ten goede. De onlogica droop er trouwens af, want weet je dan nog wel wat je wilt? Enerzijds het eigen land verdelen, en anderzijds dat land juist integreren in een groter geheel!
Het is delen(omdat je het kleiner wilt) of vermenigvuldigen (omdat je het groter wilt). Het een of het ander! Maar allebei tegelijk? De enigen die hier nut van hadden waren weeral... de bedenkers. De Politici. Er kwamen wéér een heleboel zitjes vrij. Zowel voor Europa als voor de (piepkleine) gewesten. Hoe in 's hemelsnaam is het mogelijk dat de bevolking dat niet snapte?
Jawel hoor, de heren politici creëren banen. Voor zichzelf! Betaald door de bevolking! Moet er nog zand zijn? Eigenlijk niét, want er is al genoeg zand in de ogen van de bevolking gestrooid.
- Als we nu alle besparingen die hadden voortgevloeid uit het niét begaan van al die stommiteiten, is het helemaal niet moeilijk meer je in te beelden in welk landje we nu zouden hebben geleefd:
1. Verstoken van terrorisme. 2. Ons eigen zelf kunnen zijn. 3. Terug zonder vrees bij valavond of nacht op straat kunnen wandelen. 4. Niets dan de landstalen horen spreken in je omgeving. 5. Niet met lede ogen naar een file asielzoekers staren waar wij weer voor zullen mogen opdraaien. Want zélfs als ze uitgewezen worden, wordt de peperdure administratieve rekening via ONZE belastingbrief betaald! 6. Een ijzersterk sociaal stelsel, bedoeld voor de échte noodlijdenden ONDER ONS! 7. Een sterk gereduceerd belastingstarief!
Maar helaas, dit alles is onomkeerbaar tenietgedaan door een stelletje hopeloze prutsers dat zich politici noemt!
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
