Hoeveel dagen is het alweer geleden sedert mijn laatste blogbericht? Ik stel het geduld van mijn lezers wel heel erg op proef. Maar hoe kan het ook anders?
In de eerste plaats is daar het uitzonderlijk mooie weer. Daar moet je van genieten!
In de tweede plaats voel ik me als op vakantie in het zuiden, en wie gaat nou blogje zitten schrijven op vakantie?
In de derde plaats is daar natuurlijk het nieuwe keyboard waar ik niet kan afblijven alvorens ik het volledig onder de knie heb. Vooral de vingerzetting van de linkerhand (begeleidingen) speelt me nog parten! Anders bij Yamaha dan bij mijn vroegere Rolands. En dat houdt in dat je zowat alles opnieuw moet leren, en vooral in de vingers krijgen!!! En laat ik hier maar onmiddellijk bekennen: het nummertje 'Greensleeves' dat ik onlangs toevoegde, bevat een heleboel valse akkoorden! Omdat ik de begeleiding gewoon speelde zoals ik dat op Roland gewoon was en er pas later achter kwam dat die akkoorden helemaal anders liggen bij Yamaha!
Mijn excuses hiervoor, en dat maak ik later wel weer goed als ik mijn instrument eenmaal helemaal meester ben. (Lijkt nog niet direct voor morgen te zijn). Je kunt het een beetje vergelijken met het rijden met een andere auto, waarvan gas- koppeling- en rempedaal van plaats verwisseld zijn! Geen probleem als je er constant aan denkt en alert blijft. Maar zodra de aandacht ook maar éven verslapt... lap! Je valt terug in je oude gewoontes, met alle gevolgen vandien.
Nu, van mijn blog gesproken: gisteren nog zei mijn dochter me dat ik soms toch wel erg racistisch overkwam op mijn blog. Racistisch? Ik? Absoluut niet! Of je nu met een wit, bruin of geel velletje op de wereld komt, je hebt er niet voor gekozen, je moet het er mee doen er het beste van maken. En het zal mij een zorg wezen welke kleur je vel heeft of waar je geboren bent. Ik kan best vriendschap sluiten met een neger, een Noordafrikaan, of een Chinees. Als het maar een fatsoenlijke vent is.
Wat ik wél aan de kaak wil blijven stellen is het feit dat sommige rassen, geïndoctrineerd door hun religie, toch maar middeleeuws, strijdlustig en barbaars blijven. Zien we tegenwoordig elke dag op het nieuws. Maar ook daaraan erger ik me niet echt, zo lang ze gewoon maar elkaar uitmoorden bij gebrek aan dieper inzicht en intelligentie.
Anders echter is het gesteld als die rassen naar hier komen, hun religie meebrengen, zich niet schamen die religie te promoten als 'vredelievende religie', en op de koop toe nog gesteund worden door onze onnozelaars van politici. En wat het ergste van alles is, hier ons hele land maar lustig mogen komen verloederen.
Als dit alles je als fatsoenlijk mens tegen de borst stuit in je eigen vaderland, en de hedendaagse sterk verdraaide normen vinden je dààrom een racist... wel, dan ben ik er fier op een racist te zijn! En mogen onze politici ook wel eens de ogen openen voor wat in Europa aan het gebeuren is.
En de vooral jonge kiezers, mogen wel eens gaan luisteren naar wat de ouderen hun vertellen over dat mooie, beloftevolle België, zoals het er vijftig jaar geleden uit zag. Als je die trend van de jaren vijftig -zestig doortrekt tot op heden, dan zouden we hier nu in een waar paradijs leven. Ware het niet dat voor de verkeerde politici werd gestemd, en die politici (hoe kan het ook anders) de verkeerde keuzes hebben gemaakt. Onvergeeflijke fouten die niet meer uit te wissen zijn.
Ik wil hier ook even een heel passende uitspraak van een blogvriendin aanhalen: de 'weg met ons' mentaliteit! Want inderdaad, waar anders kan die mentaliteit heen leiden dan naar pure zelfvernietiging van ons eigen ik, onze cultuur en onze waarden?
Overal in ons landje met zijn naïeve leiders en zijn tot naïevelingen geïndoctrineerde inwoners worden integratiecursussen gegeven. Voornamelijk gericht op de Moslimgemeenschap. Want dat is wel een héél vreemde (lees: achtergebleven) cultuur die het echt wel nodig heeft om in de eenentwintigste eeuw te integreren.
Helaas, ondanks, of juist dóór die cursussen, wordt helemaal niet geïntegreerd. Leren de halsstarrige volgelingen van die cultuur dat juist wij ons moeten integreren en tot hun cultuur toetreden. Een cultuur van stenigingen, folteringen, terrorisme en machtswellust. Een cultuur waarin meisjes doodleuk besneden worden om niet van de geneugten van het leven te kunnen genieten! Met andere woorden, een cultuur, nog achterlijker en barbaarser dan die van ons in de middeleeuwen.
Waarom die cursussen? Om onze sterk verschrompelende industrie op gang te laten houden door migranten, uit welke cultuur ze ook maar afkomstig zijn. Want het is de industrie die in dit land de wetten dicteert. Niét de politici. Die zijn maar slaafse volgelingen.
Waarom werken die cursussen averechts? Omdat ze, eerder dan de vreemdelingen diets te maken dat ze zich als gasten dienen te gedragen, hen liever onderdanig tegemoetkomen. Dat zou werken bij 'gewone' vreemdelingen die de geavanceerde technologie en cultuur van de eenentwintigste eeuw al gewoon zijn. Niét bij middeleeuwse en aanverwante culturen. Daar zaait die aanpak alleen maar grootheidswaanzin.
Waarom migranten? Omdat onze industrie in zijn geheel niet meer kan werken met Vlamingen alleen. Want die Vlamingen, van nature uit pientere en werklustige lui, zijn helemaal om zeep gebracht door de vakbonden. Aartslui gekweekt zeg maar! Want zeg nou zelf: als je voor amper een paar honderd euro minder lekker de hele dag in bed kunt blijven, waarom zou je je dan nog gaan uitsloven? En waarom zou je je hoofd pijnigen op school, als je toch zinnens bent je later lekker te laten onderhouden door vadertje staat? Gelukkig zijn er uitzonderingen, maar helaas betalen die het gelag!
We blijken een van de landen te zijn met de allerbeste sociale voorzieningen. Mogelijk gemaakt door de werklust van onze voorouders. En dat is niet in dovemansoren gevallen! Die zogenaamde werkzoekende migranten blijken al gauw steunzoekende parasieten te zijn. Komen het legertje Belgische doppers gretig versterken. Het enige wat hen interesseert is hoe ze zo snel mogelijk aan de dop of aan een leefloon kunnen geraken. En lukt dat écht niet (maar dan moet je al een héél grote pechvogel zijn) dan kun je nog altijd de criminele toer op.
Weeral hebben zich in de laatste weken twee voorbeelden gesteld van zinloos geweld door vreemdelingen op onschuldige slachtoffers: aan het Joods museum te Brussel, en op de grote markt te Brugge.
Daders: vreemdelingen die hier niks te zoeken hebben. Schuldige: de Belgische staat, door het die criminelen zo makkelijk te maken zich hier te 'integreren'!!!
Al die vermoorde mensen zouden nog geleefd hebben; al die families zouden nu niet in diepe rouw zijn, als de leiders van ons vaderland streng zouden laten toezien op elk individu dat onze grenzen probeert te overschrijden. Niét als hij hier al is (en al door ons betaald wordt voor opvang), maar voordat hij het ook maar in zijn hoofd haalt binnen te komen. Maar net het tegendeel is waar. Onze grenzen werden weggegomd, onze staatskas (of staatsschuld) wijd opengesteld om al die 'arme drommels' op te vangen. En enige controle op achtergronden of redenen van die trekvogels en asieltoeristen is zo goed als onmogelijk gemaakt!
Douane aan de grensovergangen: afgeschaft. Politie: gekortwiekt door idiote wetten in het voordeel van potentiële criminelen. Gerecht: struikelt telkens weer over zogenaamde 'procedurefouten', waardoor zowat elke misdadiger met een goede advocaat op vrije voeten weet te komen. Een foutje... één klein foutje dat zondigt tegen een van die idiote regeltjes, en het is zover. Zélfs al staat zijn schuld als een paal boven water. En welke mens maakt er nou eens nooit fouten?
Ik zeg wél: 'idiote regeltjes'. Regeltjes die er enkel maar zijn om de mazen van het net wijd open te houden. Om criminelen de kans te geven vrijuit te gaan! Een advocaat die zich toespitst op die regeltjes kan zowat élke crimineel uit de cel houden. Want foutjes zullen altijd wel gemaakt worden. Je moet ze alleen maar weten te zoeken waar ze eventueel te vinden zouden kunnen zijn.
Is er bij het opstellen van die regeltjes dan kwaadwilligheid in het spel? Neen! Alleen maar naïviteit van de opstellers. Naïviteit omdat ze van waar leiderschap geen kaas hebben gegeten. Omdat ze geen geboren leiders zijn. Omdat ze hun door de industrie bedachte verzinsels niet grondig hebben doordacht. Niet in staat zijn om op langere termijn de gevolgen van hun idiotie te overzien! En vooral: omdat ze verkozen zijn op charme. Niét op intelligentie!
En wie lacht in zijn vuistje? De industrie! Wat kan het hén schelen dat onder de duizenden binnenstromende asielzoekers een groot percentage profiteurs zit? Er is immers keuze genoeg om er de beste uit te pikken. En de rest? ...
... Daar moet de gemeenschap maar voor opdraaien. Door lijdzaam toe te zien hoe vrienden en familie worden bestolen, bedrogen of vermoord. Door lijdzaam (en veelal onwetend) braaf steeds meer belastingen te betalen om al die overlast het hoofd te bieden. Ja... door zelfs in zulke hoge mate geïndoctrineerd te zijn dat ze op straat gaan betogen als 'weeral eens' ééntje van die duizenden het land wordt uitgezet!
Een van de zaken die ongetwijfeld een bewijs is van een schromelijk gebrek aan politieke moed is de privatisering van steeds meer overheidsdiensten.
Ik herinner me de laatste jaren van mijn loopbaan bij de politie. Lang voorheen al, in de jaren 1970, was ik de eerste geweest om parkeermeters aan te bevelen in de stad. Ik had ze te Brussel zien verschijnen en er onmiddellijk het nut van ingezien. Want in mijn stad was winkelen met de auto voor de deur een utopie geworden. De winkelstraten waren immers volgeparkeerd met de auto's van de handelaren zélf en het personeel! En laat Knokke nou net een stad zijn waar de 'beau monde' àlles met de auto wil doen!
Jaren heeft het me gekost om het gemeentebestuur te overtuigen, en toen dat bestuur eindelijk begreep dat het zo niet verder kon, en parkeermeters inderdaad de oplossing zouden zijn, kwam zich een nieuw katje aanmelden om gegeseld te worden: de handelaren zélf! Die waren natuurlijk tégen betalend parkeren. Waar moesten ze nu hun auto kwijt? En die van het personeel? Van kortzichtigheid gesproken...
Gelukkig was er voldoende politieke moed aanwezig om door te zetten. Vóór het verbeteren van de handel, en tégen de opinie van de handelaren in.
Toen de eerste parkeermeters verschenen was de kritiek enorm! Ook de pers liet zich niet onbetuigd om die 'schandalige' beslissing van de gemeenteraad aan het kruis te nagelen. Foto's van een bijna ledige Lippenslaan moesten die kritiek kracht bijzetten. Politieke paniek alom! Maar wat (nog) niemand begreep was dat diezelfde Lippenslaan plots een paradijs was geworden voor dié mensen die daar persé hun boodschappen wilden doen, en liefst met de auto tot aan de winkeldeur konden rijden. En dat bleken er héél wat te zijn. De handel ging weer opbloeien, en na een jaar was de kritiek helemaal verstomd. Het ongemak voor hen persoonlijk namen de handelaren er graag bij. Ze hadden begrepen dat de klant koning moet zijn als je wilt dat je zaak bloeit.
De parkeerprijs was miniem. Amper kostendekkend, maar de trend was gezet en steeds meer gemeenten gingen dat voorbeeld volgen.
Maar toen kwam een nieuw duiveltje uit de doos: als je wilt dat een bepaald parkeerbeleid werkt, kun je niets anders dan controle uitvoeren, en moeten er, als stok achter de deur, ook boetes vallen. De kritiek van de handelaren bloeide weer op, want van logisch denken hebben handelaren blijkbaar geen kaas gegeten! Het gemeentebestuur lag met elke nieuwe boete weer onder vuur. Maar er was een oplossing in zicht! Een private firma wilde het parkeerbeleid overnemen! Zou zelf de parkeermeters aankopen, zelf personeel aanstellen voor de controle... en, natuurlijk, zélf de winst opstrijken! Voordeel voor de politici: ze zouden niet langer verantwoordelijk gesteld worden voor de nu eenmaal onvermijdelijke boetes.
Vele jaren lang heb ik me tegen dat 'giftig geschenk' kunnen verzetten, en bleef de parkeerprijs binnen de aanvaardbare regels en de plaatsen met parkeermeters beperkt tot winkelstraten. Telkens weer wist ik het gemeentebestuur te overtuigen de zaak niet uit handen te geven.
En dan... ging ik met pensioen. Geen jaar later was het zover: parkeerbeleid geprivatiseerd, en gecontroleerd door (onbeëdigde en ongeschoolde) burgers. Meestal mensen die uit de 'dop' werden geplukt. En toen was het hek van de dam. Want privé firma's zijn geen weldadigheidsinstellingen en daar telt maar één wet: winst maken! Binnen de kortste keren werd de hele stad volgepoot met parkeermeters en kon je zowat nergens meer gratis parkeren.
Waarom? Om één, en doodeenvoudige reden: 'systeem paraplu'! Niemand die beboet werd moest nog bij de politici komen klagen, want die konden nu prompt naar de privé firma doorverwijzen en zich de handen in de onschuld wassen, als slaafse volgelingen van Pontius Pilatus.
We zijn nu veertien jaar verder. Het parkeren hier is schandalig duur geworden, maar het zal mij een zorg wezen. Ik wil toch geen auto meer. Arme automobilisten!
Het hierboven aangehaalde gebruik ik als voorbeeld, omdat het net in mijn branche lag. Maar zo gaat het in het gehele land met alle diensten! Vuilnisophaling, groendiensten, technische diensten... allemaal naar huis gestuurd en vervangen door private ondernemingen. De reden is analoog aan het parkeerbeleid, zij het met enige nuance: een gemeentearbeider die vroeger niet goed presteerde moest op de vingers worden getikt door het bestuur. Door de politiek zeg maar. Oei! Dat kan stemmenverlies kosten! You see the picture?
Wel, zo gaat het op gemeentelijk niveau, maar ook op nationaal vlak! Privatisering is een uitmuntende paraplu gebleken om geen politieke verantwoordelijkheid te moeten nemen. Logisch toch? Want verantwoordelijkheden nemen? Een politicus? Kom nou... Zelfs als hij het zou willen kàn die vent dat niet eens door de schuld van ons kiessysteem!
Wie dit alles heeft gelezen en nadenkt, zal waarschijnlijk de bedenking maken: "Ja maar... het werk wordt ook vlugger en efficiënter verricht door een privé firma, want daar telt vooral winst!"
Akkoord. Want die privé firma's maken regelrechte slaven van hun personeel. Is dat ethisch verantwoord? Werk dat ooit door tien mensen werd verricht nu door vijf te laten doen tot ze er bij neervallen? Wat levert dat op voor de gemeenschap? Dat zal ik jullie even voorrekenen:
- Vijf mensen méér aan de dop. Mensen die WIJ weer moeten betalen! - De vijf privé-tewerkgestelden zijn na vijf jaar totaal versleten door de werkdruk, en vallen dan ook ten laste van de gemeenschap. In de sector handenarbeid zijn het vooral rugklachten die de betrokkenen naar de mutualiteiten drijven; in de administratieve sector is het de stress door een veel te hoge werkdruk.
Privatisering? Mooie oplossing nietwaar? Voor de politici! NIET voor ons! Al probeeert de politiek ons dat als een voordeel voor de bevolking te verkopen!
Een gelijkaardig fenomeen doet zich dan weer bij de nationale overheid voor: hetzelfde werk moet door steeds minder ambtenaren worden verricht. 'Besparingen' fluistert de politiek ons in het oor. Hoera! Juicht de bevolking met oogkleppen op. Weer minder belastingen betalen. O ja? En de mensen die pakweg dertig jaar geleden bij de overheid hadden terecht gekund, maar nu geen job vinden? Wie betaalt dié?
Wel, die moeten betaald worden door ons allen, en dus ook door dié ambtenaren die zich geen raad weten met de veel te grote massa werk die op hen afkomt.
Is de politiek dan zó kortzichtig? Welnee! Ze is gewoon zo slim! Zo bedot je de bevolking! Zo bedot je de kiezer! En... zo creëer je werkloosheid!
Zo laat je tien slaven betalen voor tien werklozen, en blijkbaar niemand heeft het door!
En nu zal deze namiddag weer de helft van België met spanning de uitslag van de verkiezingen volgen. Hoef ik niet te doen, want ik ken die uitslag al:
Winnen zal: De partij die de staatsschuld tot de grootste hoogte zal weten in te jagen.
Premier wordt: Een brave, charmante mens, die helaas geen kaas heeft gegeten van echt leiderschap en bijgevolg voor iedereen goed probeert te doen. Met als resultaat dat hij voor niemand, en allerminst voor het eigen volk, goed doet.
Dat zal resulteren in: Een België dat zal blijven tot wat het gedegradeerd werd: een vergeefs hard werkende paria van Europa.
Dàt, beste mensen, las ik in het koffiedik. Wedden dat het zo zal zijn? Jullie kunnen zich dus een spannende zondagnamiddag besparen, want dat mijn koffiedik me niet heeft bedrogen staat als een paal boven water.
Oef! Een hele week met bloed, zweet en tranen dat prachtige onding van een Yamaha Tyros 5 (Y.T. zoals een lieve lezeres het wist te noemen) geprobeerd onder de knie te krijgen. Paardenwerk! En dat ligt niét aan het instrument, maar aan de zeer summiere handleiding. 120 bladzijden? Het hadden er 600 moeten zijn. Yamaha blijkt niet te hebben bespaard op het instrument, maar wél op de handleiding! En zoek het dàn maar allemaal uit.
Enfin, ik weet de aan-uit knop toch al staan, kan instrumenten en begeleidingen selecteren, en die instellingen in een 'bank' opslaan om die bepaalde song later te herspelen met net dezelfde instellingen. En eindelijk ook heb ik mijn weg gevonden in de ingebouwde recorders.
En bijgevolg, jullie raden het al, hier steekt in bijlage dan ook een klein streepje muziek van mijn eerste probeersel bij. Ik koos daar 'Greensleeves' voor, een tijdloos nummer, dat ik ook van meet af aan als proefkonijn gebruikte om alle instellingen op te zoeken.
Ter verduidelijking: u hoort eerst één orgel (met schuifregisters); wat later komt daar een theaterorgel bij.
P.S. Die 'Lieve lezeres' indachtig heb ik mijn instrument meteen ook maar gedoopt. Het heet nu 'E.T.'
Iedereen heeft wel eens behoefte aan 'me-time'. Tijd waarin je net datgene kunt en mag doen waar je op dat moment het meest goesting voor hebt. Zonder compromissen te moeten afsluiten, en zonder externe druk. Een uitzondering op die regel ben ik niet. Integendeel. Daar heb ik altijd al behoefte aan gehad. En met ouder worden heb ik er steeds meer behoefte aan. Het werkt zo verslavend dat je er op de duur eigenlijk wel 24 uur per dag behoefte aan hebt, en echt gezond is dat misschien wel niet. Het keldert immers je sociale contacten.
Nou ja... de vraag is natuurlijk of die sociale contacten wel interessant genoeg zijn om ervoor te rouwen. Soms wél, soms niet. Maar als ze dat wél zijn dan doe ik er ook wel meer moeite voor.
Me-time dus. Het probleem is dat, als je samenleeft met een partner, die me-time telkens weer een compromis moet worden. Want je partner wil dit, en jij wilt dàt. Elke mens is immers anders ingesteld. En de ene partner weet dat compromis steeds weer in zijn of haar voordeel uit te spelen, de andere gaat er verstandiger mee om en verdeelt het water gelijkmatig over de wijn. Maar échte me-time heb je pas als je alleen bent.
In de regel denk ik dat vrouwen meer gelegenheid hebben voor me-time dan mannen. Tenminste toch de vrouwen die niet uit werken gaan. Niet dat ik de huishoudelijke taken onderschat, maar die kun je tenminste naar eigen inzicht verdelen. In een werkomgeving is dat helemaal anders. En dan komt de man thuis, en zijn me-time wordt stante pede omgezet in 'our time'. Arme jongen!
En dan gaan zoveel mensen janken over het 'alleen en eenzaam' zijn! Man man, ze weten niet hoe gelukkig ze zouden kunnen zijn als ze dat zelfbeklag maar eventjes opzij konden zetten! Als ze zich eventjes niét zouden laten beïnvloeden door de druk van de omgeving, die je een zielepoot vindt als je alleen bent. Zielepoot? Niks van!
Als ze eventjes de handen uit de mouwen zouden steken om helemaal op hun eentje hun eigen leven te regelen: huishoudelijke karwijtjes, je leefmilieu netjes houden, kokkerellen, noem maar op. Elke mens kan dit, want elke mens heeft twee handen en een stel hersenen. Je moet ze alleen maar willen gebruiken. En euh... op pensioen zijn natuurlijk.
Maar helaas gaat het er in veel gevallen anders aan toe en hoor je vaak:
- Ik ben een man en kan (wil) geen huishoudster zijn. Of: - Ik ben een vrouw en kan (wil) geen nagel in de muur slaan! Ook wel: - Dit zou ik niet willen kunnen!
Crazy! Compleet geschifte denkwijze! Enkel maar een alibi voor wie zich tegen beter weten in, in het rollenpatroon, opgelegd door de maatschappij, wilt wentelen. Moét dat? Helemaal niet! Heb je geen tijd om beide 'rollen' te spelen? Kom nou... ik speel ze wél allebei en heb nog een massa tijd over. En iedereen mag op het meest onverwachte ogenblik mijn appartement binnenkomen. Hij zal altijd alles netjes en opgeruimd terugvinden. En iedereen mag ook elke middag in mijn bord komen kijken. Hij zal er alleen maar gezonde, zelfbereide voeding in vinden.
Minstens de helft van de mensheid komt toch ooit eens alleen te staan en dan kan de miserie beginnen! Het resultaat van het vastroesten in een rollenpatroon is dan een gedwongen zoektocht naar een nieuwe partner op oudere leeftijd. Een zoektocht die meestal eindigt op een ramp, want twee mensen die een heel verschillend leven achter de rug hebben zijn heel erg moeilijk op een harmonische manier te verenigen. Bovendien gaat liefde dan ook een sterk ondergeschikte rol spelen. Het eerste wat die mensen immers zoeken is hulp. In de tweede plaats gezelschap, en 'als het effe kan' misschien een klein beetje liefde.
Zelfs ik, voelde eventjes de paniek opkomen toen mijn echtgenote stierf. Ondanks mijn diepe rouwgevoelens, of misschien net dààrdoor, keek ik toch alle vrouwen na, onbewust zoekend naar een vervangster. Tot ik vaststelde dat een mens onvervangbaar is, en ik in de grond der zaak eigenlijk helemaal geen vervanging nodig had! Me zelfs heel gelukkig kon voelen alleen. Een proces dat toch een goede zes maand nodig had om zich volledig te ontwikkelen.
Als ik aan die periode terugdenk, dan huiver ik! Want gedurende die maanden was ik toch wel kwetsbaar, loslopend wild en bereid in elke valstrik te trappen! Joost mag weten waar ik nu aan toe zou zijn geweest als ik aan bepaalde verleidingen had toegegeven! Gelukkig wist ik toch in alle omstandigheden mijn gezond verstand te laten primeren boven mijn emoties.
En nu zit ik me af te vragen waarom ik dit allemaal neerpen. Heeft dat enige zin? Heeft iemand hier een boodschap aan? Wel, je weet nooit. Als één van mijn lezers ooit in diezelfde situatie terecht komt, zal hij of zij zich misschien die woorden herinneren en er zich aan optrekken. Als ik, nu of in de toekomst, hiermee ook maar één persoon kan helpen, dan mag ik dit stukje geslaagd noemen.
Ja... mijn blog wordt weeral verwaarloosd, en dat heeft verschillende redenen. In de eerste plaats is daar mijn nieuwe keyboard, maar in de tweede plaats ook dat prachtige weer dat uitnodigt om buiten te lopen, een terrasje te doen, of gewoon op het balkon te zitten. Ik weet echt niet meer hoe handelen. Als ik buiten loop wil ik terug naar mijn muziek, als ik aan het keyboard zit en ik zie de zon... dan wil ik naar buiten. Zal ik mijn keyboard maar meteen op straat zetten? Dan heb ik het allebei. Dan Chico nog leren dansen, een hoedje op de grond leggen, en laat het maar centjes regenen.
Eigenlijk zou ik ook wel een streepje muziek mogen spelen voor mijn lezers, maar daarvoor is het nog net iets te vroeg. Ik heb het ding drie dagen, en in die drie dagen heb ik moeizaam de meeste instellingen weten te vinden. Het is tenslotte eigenlijk een computer, en jullie weten best dat nieuwe computers een massa hoofdbrekens kunnen kosten om ze in de vingers te krijgen en te laten doen wat je wilt dat ze doen. Wel, dat 'ding' van mij is nog tien keer moeilijker dan een pc! En de Yamaha terminologie is ook al heel anders dan wat ik van Roland gewoon was.
Maar goed, ik hou van uitdagingen, en een beetje stress kan er altijd nog wel bij. Heb ik zelfs nodig. Toch stond ik al tien keer op het punt om in de muziekwinkel raad te gaan vragen over een vermeende 'grove' fout in het toestel. Maar telkens weer vond ik toch de oorzaak: gewoon een van de vele honderden instellingen een beetje aanpassen.
Mijn nieuwe leven ziet er trouwens ook helemaal anders uit, met veel meer en heel andere (alhoewel vluchtige) sociale contacten. Voel me als herboren en heb eigenlijk de tijd niet om die contacten beter te koesteren. Heb daar trouwens ook niet echt behoefte aan. To stand alone is to stand as you wish! Sorry, maar ik zou het niet anders meer willen.
Eventjes ter kennis brengen van mijn trouwe lezers: de spanning van de blijde verwachting is voorbij. Straks volgt de geboorte. Om 14 uur kan ik mijn Yamaha Tyros gaan afhalen in de winkel op 50 meter van mijn deur. En na de blijde verwachting... volgt dan de geboorte. De champagne is al ontkurkt. Euh... het biertje bedoel ik, want ik lust helemaal geen champagne.
En dan volgt de uitdaging: die mastodont onder de keyboards leren kennen, ermee leren werken en hem helemaal naar mijn hand weten te zetten tot hij gehoorzaamt als een hondje! En daar zullen wel enkele maanden over gaan. De handleiding heb ik al lang gedownload en diagonaal gelezen. Maar daar snap je natuurlijk maar weinig van als je het instrument zélf niet bij de hand hebt.
De handelaar wist me telefonisch al te vertellen dat hij zijn winkel eventjes zal sluiten en meegaan met me, want zo'n klein pakketje is het echt niet. Maar daar bedankte ik voor. Wie niet sterk is moet slim zijn. Ik heb mijn handige trolley en kan er helemaal mijn plan mee trekken. Laat mij maar rustig doen en dan kom ik er wel!
Ja, we hebben het allemaal mooi voor elkaar! We hebben het gemaakt. We mogen onszelf nu echt wel een beschaafde en intelligente samenleving noemen. We lopen ook nooit meer 'hulpeloos' alleen op de wereld. Want we hebben nu allemaal een steen der wijzen op zak. Of tegen het oor geplakt. Al heet dat ding nu een GSM.
Om aan de andere kant van het land een concert bij te wonen hoeven we ons niet te verplaatsen. Dat maken we zó mee op dat scherm dat we TV noemen. Om hemelse muziek ten gehore te brengen hoeven we ook geen torenhoge constructies te maken met monsterachtige pijpen, die alleen in een kerk passen. Neen, ook dàt is er nu in zakformaat, of toch tenminste in een formaat dat probleemloos te integreren valt in de living. En het klinkt zelfs beter dan die grote mastodonten.
Zware arbeid is er ook bijna niet meer.
Waar ooit met veel mankracht stenen en mortel op wankele ladders naar boven moesten gebracht tijdens de bouw van een huis, staat nu een torenkraan.
Waar ooit een ploeg timmerlui met noeste arbeid een koets in elkaar moesten timmeren, en de hoefsmeden al klaar stonden om de paarden van nieuwe ijzeren hoeven te voorzien, staat nu een autofabriek die voornamelijk met robots werkt.
En omdat iedereen het zo goed heeft, worden ook naarstig meer en meer kindjes gemaakt. Kindjes die ooit van al dat moois zullen kunnen profiteren. (O ja?)
Allemaal goed en wel, maar waarin schuilt dan de logica? Hoe wordt de rekensom gemaakt?
Enerzijds is er, door het wegvallen van het meeste zware handwerk, steeds minder werk! Anderzijds groeit de wereldbevolking tegen een nooit gekend ritme.
Als die trend zich verderzet komt ooit een dag dat één werkende mens zal moeten afdokken voor een honderdtal werklozen! Kandit? Ik dacht het niet!
En nu al is de beroemde uitspraak van Winston Churchill, toen hij het over de R.A.F had, voorbijgestreefd: "Nooit in de geschiedenis van de mensheid deden zo weinigen zoveel voor zovelen"! Met een lichte wijziging is dat nu: "Nooit in de geschiedenis van de mensheid betaalden zo weinig werkenden zoveel voor zoveel werklozen"!
Een hond zou het ruiken: dit kan niet blijven duren! Steeds meer mensen, en steeds minder werk? Hoe zal de toekomstige bevolking overleven? Als steeds meer mensen moeten overleven met een leefloon dat wordt betaald door steeds minder werkenden? Het plaatje is sprookjesachtig mooi, maar zoals alle sprookjes: het klopt niet! De rekening klopt niet. Die rekening staat trouwens al heel lang in het rood, maar politici doen of hun neus bloedt. Als ze maar verkozen worden.
Hoe los je nu een en ander op en zorg je ervoor dat je uit het rood raakt? Er zijn verschillende mogelijkheden:
1. Uitroeiing van de overtollige bevolking door een nieuwe wereldoorlog. Dé gedroomde oplossing voor politici en debielen.
2. Alle moderne technologie overboord gooien en terug naar paard en kar, zodat iedereen weer voldoende werkgelegenheid heeft. De oplossing voor dromers die denken dat de verwende bevolking het harde werk nog zou aankunnen en aanvaarden.
3. Strenge geboortebeperking. Wat niet wordt gemaakt moet immers ook niet uitgeroeid worden wegens overbevolking. Moet ook niet van genadegeld leven op de kop van de werkenden. En vooral: moet niet de criminele toer op om aan zijn trekken te komen.
De derde oplossing lijkt mij het meest humaan en voor de hand liggend. Maar vereist ook de grootste dosis politieke moed. En dat zullen onze charlatans wel nooit opbrengen. Want dan wordt vooral op de moedergevoelens van de vrouw getrapt, en dat is erg. Héél erg! Want nog nooit durfde iemand een aanslag plegen op de gevoelens van een vrouw. Nochtans trappen zoveel vrouwen heel graag op de gevoelens van de man door elke vorm van seks te weigeren als het toevallig niet in haar kraam past.
Wel, de vrouw moet dan ook maar eens leren wat onthouding is! Is ze niet gewoon, maar alles went. Vraag het maar eens aan een vent.
Waar is de politicus die de rekensom durft te maken en tot dezelfde conclusie komt? En bovendien de politieke moed durft op te brengen er iets aan te doen! En weet je wat nog het ergst van al is? Intelligente volkeren zou je misschien nog kunnen overtuigen. Die gaan nu al wat op de rem staan. Anders is het gesteld met achterlijke culturen, waar kinderen aan de lopende band worden gemaakt. Culturen die hier, tot overmaat van ramp, heel graag worden geïmporteerd door de politici. En laat het nou nét voor dié culturen zijn dat wij het gros van onze belastingscentjes moeten afdokken! Dat hebben onze wijze politici zo beslist. En dat wordt door de intelligente autochtone bevolking geslikt. Tenminste, dat laatste wordt toch telkens weer bewezen als de uitslag van de verkiezingen wordt bekendgemaakt.
Een ander aspect van al die mooie technologie is het feit dat, wie ze bezit en commercialiseert, schandalig rijk kan worden. Rijker dan welke industrieel ooit, want hij hoeft maar een minimum aan werknemers te betalen. Het meeste wordt immers automatisch vervaardigd. Tot zelfs het papierwerk, dat vroeger door een heel team secretaressen werd verricht, loopt nu makjes door de computer. Gevolg: de rijken worden steeds rijker, en de armen kunnen de boom in.
En toch is er één klein lichtpuntje: je kunt de doorsnee bevolking verarmen, maar je kunt daar niet zover in gaan dat ze zich niets meer kan permitteren. Want dan valt ook jouw productie in elkaar bij gebrek aan afnemers.
Ja, er zitten grote gaten in ons economisch bestel. En het allergrootste gat, erger nog dan het gat in de ozonlaag, is het intellectueel gehalte van onze politici als het de eigen bevolking betreft. En dàt, beste mensen, hebben we te danken aan de kiezer. Vooral aan de jonge kiezer, die zich, als hij eenmaal tenvolle volwassen is geworden, de haren zal uittrekken als hij bedenkt hoe hard hij heeft meegewerkt aan het naar de knoppen helpen van wat onze hard werkende voorvaderen ons hebben geschonken.
Je moet het maar beleven: een muziekwinkel op 50 meter van mijn huis. Dat noem ik nou écht de kat bij de melk zetten. Bovendien is het nog steeds dezelfde muziekwinkel waar ik vroeger klant was en bevriend ben met de eigenaar.
En ja, het moest er van komen! Eigenlijk wàs ik al niet honderd procent tevreden over mijn laatste nieuw keyboard, en had ik het eigenlijk in een te goedkope categorie gezocht.
Het voornaamste probleem was eigenlijk dat ik van een superdeluxe, maar prijzig keyboard kwam dat technologisch helaas verouderd was, en dacht dat een goedkoper, maar moderner keyboard minstens even goed zou klinken. Niét dus!
En dan hoor je de Yamaha Tyros 5 spelen... Het beste dat er momenteel op de markt is. Helaas ook het duurste! Maar als je dan de puntzuivere orgelklanken uit het ingebouwde assortiment 'Organ world' hoort... vaststelt dat je er letterlijk àlles kunt mee nabootsen: Hammond orgels, Theater orgels, kerkorgels.... Jazz orgels. Alles compleet met de schuifregisters en schakelaars zoals de echte instrumenten... Dan is de beslissing gauw gevallen en loop je de winkel binnen. Even onderhandeld over de overname van mijn vorig keyboard, en binnen de kortste keren viel de bestelling. Levering nog deze week. Over de prijs zwijg ik maar. Schandalig duur, maar ook schandalig mooi! Om niet te zeggen: gewoon decadent voor maar een amateur als ik! De Caddillac onder de keyboards.
Maar ja... musiceren is nu eenmaal mijn hobby. Daar kan ik uren mee bezig zijn. En, anders dan bij bevoorbeeld een auto, kost je hobby je na de aankoop geen cent meer! Ook al een niet te versmaden voordeel.
En ach, voor een huismus als ik is dit toch wel het beste amusement dat ik me kan voorstellen. Waarom zou je dan niet ook maar meteen het onderste uit de kan halen?
Ja, ik heb de reageerknop maar teruggebracht, want hem verwijderen haalde toch niets uit. Die 'reacties' bleven maar komen. Ben er ondertussen trouwens van overtuigd dat het niet moedwillig is, maar ergens een lek in de 'cyberspace' moet betreffen. Alles wijst immers in de richting van facebook.
Banken lijken een slimme manier te hebben gevonden om hun bedienden te rekruteren naar intelligentie of ervaring (en waarschijnlijk ook naar verloning) en ze, naar gelang hun vermogens, op de strategisch meest geschikte plekken te plaatsen.
Toen ik begin deze week de bank binnenliep was ik vastbesloten me dit keer niet met een kluitje in het riet te laten sturen, maar de zaak tot op de bodem te laten uitspitten. Ik geef toe: echt simpel was 'mijn' probleem niet, gevolg van een aantal absurde wetten uit de tijd van Napoleon, waar geen politicus ooit een poot had durven naar uitsteken, + mijn verhuizing naar een andere stad, nét toen er eindelijk schot in de zaak bleek te komen. Toevallige samenloop van omstandigheden dus! Maar de moeilijkste hindernissen had ik zelf al genomen. Nu restte enkel nog de bank. Maar ook deze hindernis moest ik nu maar kost wat kost nemen om eindelijk, na meer dan een jaar, het overlijden van mijn echtgenote helemaal te kunnen afsluiten en op een nieuwe lei te beginnen.
Het meisje aan de balie was, naar het bolle buikje te oordelen, hoogzwanger, tenzij ze per ongeluk een buitenmaatse voetbal had ingeslikt. Afgezien van het buikje was ze uitzonderlijk slank, en ging ik eindelijk begrijpen waar het woord 'volslank' vandaan moet gekomen zijn. Of moest het 'bolslank' zijn? Meteen ook begreep ik het gezegde dat vrouwen op hun mooist zijn als ze zwanger zijn. Had ik nooit een woord van geloofd, want zwangere vrouwen? Bah! Niet erg uitnodigend! Maar nu bleek toch dat er inderdaad uitzonderingen zijn...
Ze knikte me vriendelijk toe en ik kon nog maar eens mijn verhaal van A tot Z vertellen. De hoeveelste keer was dat nu? De derde? Vierde? Ik was de tel kwijtgeraakt.
Als gevolg van mijn vraag ontfutselde ze me mijn bankkaart en begon ijverig op haar keyboard te tokkelen, me ondertussen een ongebreideld uitzicht op het bolle buikje gunnend. Het was zó volmaakt rond en uitdagend uitpuilend dat ik onwillekeurig toch weer aan die voetbal begon te denken. Maar dan was het wél de vraag langs waar en op welke manier die was binnengeraakt, en het antwoord daarop wilde ik eigenlijk niet weten!
Na veel vergeefs gehocuspocus op de pc, besloot ze het even aan een collega te gaan vragen, en het bolle buikje verdween, met het meisje er achteraan, naar ergens 'achter de coulissen'. Ik wachtte.
Ze kwam terug met het antwoord dat ik al verwacht had: "Neen. Ook met de post van vandaag is er niets binnengekomen". Daarmee was volgens haar de kous af en kon ik afdruipen. Daar was ik de vorige keren ook mee afgescheept. Maar dit keer zou dat niet lukken! Alle bolle buikjes ten spijt! 'Post' van vandaag? Bestaat dat nog? Waarom niet ook meteen postduiven? Leefden we dan niet meer in het digitale tijdperk? Neen hoor! Met dié dooddoener zou het niet meer lukken.
- Kijk, mevrouw, ik heb zelf alle mogelijke stappen ondernomen via notaris, advocaat, rechtbank en bewindvoerder. Het heeft me een behoorlijke duit gekost, en volgens de notaris zou alles nu in orde moeten zijn en moet de bank alleen die spaarrekening nog deblokkeren. En nu wil ik, na meer dan een jaar, toch ook wel aan die rekening kunnen. Die kan toch niet tot in de eeuwigheid geblokkeerd blijven?
- Tja, ik kan je geen ongelijk geven maar dan moet ik je wél vragen even plaats te nemen in de wachtplaats en zal ik een medewerker verwittigen.
Leek me een goed idee. Het 'Slimmetje' zou een slimmere van zijn luie stoel plukken, en nu zou ik wel effectief geholpen worden. En ja hoor, geen twee minuten later verscheen die slimmere en troonde me mee naar een bureeltje. En mocht ik nogmaals het hele verhaal doen. Verdomme! Ik had het moeten opnemen. Dan kon ik het telkens weer laten afspelen voor al wie het horen wou.
De muis holde als gek over de muismat, vingers sloegen naarstig allerlei toetsen aan op het keyboard, show en hocus pocus tot en met, en mijn grootste vrees werd bewaarheid: hij kwam er ook niet uit. Al was hij dan toch wel een slimmere volgens de voor mij op zijn minst duistere solicitatiecriteria van de bank.
- Maar we zullen het oplossen hoor! Stelde hij me gerust. Ik zal even een andere collega roepen.
Voilà! Zowel de slimme als de slimmere hadden gefaald. Zou ik nu eindelijk de slimste kunnen spreken? De man die ik meteen had moeten hebben, als de strategie van de bank geen mindere pionnen op de frontlijn had geplaatst.
De slimste verscheen ten tonele en troonde me mee naar weer een ander kantoortje. En je raadt het al: nog maar eens het gehele verhaal verteld. Maar dit keer had ik (eindelijk) de juiste man voor me zitten. Het duurde wél nog een kwartier, maar toen was het ook helemaal in orde.
Toen ik eindelijk opgelucht naar de uitgang liep en de balie passeerde keek ik nog even meewarig naar het voetbalmeisje. Had ze Jean-Marie Pfaff maar moeten inschakelen! Maar ze had het te druk met weer een andere klant met een kluitje in het riet te sturen om mijn medelijdende blik op te vangen. Nou ja, het zal haar kind maar wezen. En het zal je bank maar wezen!
Besparingsoverwegingen hebben voor een heel erg klantonvriendelijke strategie gezorgd:
Niveau 1: simpele dingen oplossen. Moeilijke dingen de deur zien uit te krijgen. Morgen zit er toch weer iemand anders aan de balie. Niveau 2: moeilijke dingen 'proberen' op te lossen. Lukt dat niet, buitenwerken of verder doorverwijzen. Niveau 3: moeilijke dingen daadwerkelijk oplossen. Maar alleen als de klant écht zo stom is om er op te staan zijn probleem opgelost te zien.
Die strategie kost de klant tijd. Veel tijd. Maar ook de bank verspilt tijd. Want een klant die op welk niveau ook met een kluitje in het riet wordt gestuurd zal sowieso blijven terugkomen en telkens weer aanslag plegen op de tijd van de meisjes aan de balie. En vroeg of laat zullen toch de hogere regionen moeten ingeschakeld worden. Als dat meteen zou gebeuren zouden alle partijen veel tijd kunnen winnen.
Nu begrijp ik ook waarom er zo dikwijls een file staat te wachten aan de balie: allemaal 'buitengewerkten die terugkomen'?
Als ik niet vreesde om van de regen in de drop te komen zou ik voorwaar overwegen om na vijftig jaar klant te zijn geweest, van bank te veranderen! Wat een geluk dat ik voor de normale bewerkingen pc banking heb. Zoniet zou het een totale catastrofe worden.
Een onverlaat of een ongelooflijke stommeling ( ik gok meer op het laatste) is mijn blog aan het ontsieren met kommentaren die nergens op slaan, en waarvan waarschijnlijk de bedoeling is dat ze op facebook belanden. Helaas belanden ze op mijn blog (kijk maar even in de rubriek 'laatste kommentaren').
De taal is meestal ook 'op zijn facebooks': onbenullig gezever en taalgebruik van een kind van zeven.
Hoe dan ook, tot nader order verwijder ik de knop 'reageer' tot nader order. Ondertussen zal die analfabeet misschien begrepen hebben dat hij de pedalen aan het verliezen is.
De meeste mensen worden poëtisch als ze de zee horen ruisen. Ik niet! Het ruisen van de zee zal me worst wezen. Mij bekoort vooral de geur van de zee! Die zuivere, onovertrefbare zeelucht! Ik woon op zowat 1,5 km van de zee af, en zelden komt het in me op om een wandeling naar zee te maken! Want op de Zeedijk ruik je vooral dure parfums, goedkoop zweet, zonneolie en de verschillende keukenluchtjes uit de vele restaurants.
Maar eenmaal de zeelucht tot aan mijn woonplaats gekomen, zijn al die geurtjes er al uitgefilterd en ruik je écht de zee. Die ruik je trouwens ook al van op 20 km afstand.
En blijkbaar is dat overal ter wereld zo, want ik herinner me dat, toen ik het binnenland van Spanje had doorkruist, ik geen landkaart nodig had om te weten dat we de zee naderden. Ik róók ze. Van op 20 à 30 km afstand!
Neen. Het 'geruis' van de zee op zich, zegt me helemaal niets en zal me ook nooit poëtisch kunnen maken. Wat me, vreemd genoeg, wél poëtisch maakt is het geruis van het... verkeer! Het verkeer onder me! Zo lang de ramen dicht zijn hoor je niets. Maar zodra je ze opent, is daar het zachte geruis van het verkeer. En vreemd genoeg is het juist dàt wat me poëtisch stemt. Want het is het geruis van mijn jeugd. Ik ben opgegroeid in dit geruis. Heb er mijn loopbaan van gemaakt. En ik stel vast dat de voortbrengers van dit geluid nog steeds dezelfden zijn als 60 jaar geleden! Want als ik naar beneden kijk, dan zie ik, in een weliswaar modernere versie, nog altijd diezelfde film die ik 60 jaar geleden al zag. Een film vol tegenstellingen:
- Enerzijds rijdt daar een poepchique cabriolet. Dak open, rijdt statig onder me door. Aan het stuur een kaal, oud, maar rijk manneke. Daarnaast een knappe jonge blondine. Het scenario is me welbekend en is eigenlijk een remedie tegen de liefde! Een liefhebbend, teder dametje? Vergeet het! Een geldbeluste jonge wolvin die er naar streeft haar slag te slaan. Binnen enkele jaren is dat manneke toch de pijp uit, is zij rijk (dénkt ze), en kan naar een jonger en knapper exemplaar van het andere geslacht op zoek gaan.
Arm manneke als haar opgestelde plannen lukken! Arm grietje als dat manneke op de valreep afhaakt! Arm koppel als er toch een relatie uit voortkomt! Want dàn pas is het hek van de dam!
Zij mag dan al rijk geworden zijn, van enige harmonische samenleving kan totaal geen sprake zijn. De hersenen streven immers totaal tegengestelde doelen na! Hij mag dan al een jong ding in bed hebben, hij weet best dat om de hoek de concurrentie staat te springen en het is maar de vraag hoelang hij die meute op afstand zal kunnen houden.
- Anderzijds rijdt daar nu een al wat ouder occasieke voorbij met een jong koppel dat er plezier lijkt in te hebben. En kan ik me weer de vraag stellen in wiens plaats ik zou willen zijn, maar dat doe ik niet. Gewoon omdat ik in niemands plaats zou willen zijn. Voel me best lekker in mijn eigen vel en wat mij betreft doen ze hun ding maar hoor. Zolang ze mij ook mijn ding laten doen en mezelf zijn heb ik er geen enkel probleem mee. Ik heb het allemaal gehad, heb het allemaal gezien, en hou het ook allemaal voor bekeken.
Laat mij maar gewoon op mijn manier genieten van mijn oude dag en van Chico.
Genieten... genieten van wat 'thuis zijn' betekent! La vie de chateau! Genieten van die dingen waar heel Vlaanderen zou kunnen van genieten... als Vlaanderen waardige leiders had gehad! Leiders die de rangen en de grenzen gesloten hielden. Leiders die geen boodschap hadden aan multiculturele parasieten. Leiders die eigen volk op de eerste plaats stellen. Leiders die noch de vazallen van Europa, noch van de Wetstraat zijn.
Waarom kan dat te Knokke, en niet op een ander? Antwoord: Knokke doet niet mee aan de nationale politiek. In Knokke winnen de 'Gemeentebelangen' telkens weer de verkiezingen! Knokke heeft een burgemeester die het comfort van zijn ingezetenen op de eerste plaats stelt. Die geen uitstaans heeft met nationale partijen en die zich bijgevolg ook geen betutteling door die partijen laat welgevallen! Die niet als politicus maar als mens met gezond verstand zijn mandaat waarneemt.
Wat ben ik dankbaar dat ik Knokke 'eventjes' voor 13 jaar lang heb verlaten! Eventjes heb kunnen ondervinden hoe het er op een ander aan toegaat! Om dan te kunnen ervaren dat Knokke ongewijzigd is gebleven. Ongewijzigd? Eigenlijk niet, want de stad evolueert als geen andere! Moderniseert, verfraait, verandert, breidt uit, maar verloedert niet. En de volksaard bleef dezelfde: een voor allen, allen voor één!
Ja, dat is wat je kunt verwachten van een stad waar de leiders niet echt politici zijn! Waar een burgemeester heerst die lak heeft aan elke vorm van doctrine vanuit de Wetstraat. Waar gemeentebelangen hoog boven politieke belangen tronen! Waar sossen, tjeven, groenen noch blauwen iets in de pap te brokken hebben vanuit hun veilige ivoren torens te Brussel.
Ik wil mijn thuisstad echt niet blijven ophemelen, maar wil alleen maar aantonen hoe het leven in heel België zou kunnen zijn als plaatselijke politici ditzelfde lef hadden, het helemaal voor het zeggen hadden, en geen rekening zouden moeten houden met wat 'hun' partij te Brussel hen dicteert! Dictaat, op zijn beurt weer 'aanbevolen' door Europa. Ach ja, de 'paraplu' kan niet ver genoeg open voor het lafhartig volkje dat in de Wetstraat huist!
Als bepaalde maatregelen helemaal mis lopen komen die nooit van henzelf hoor! Neen! De bevende vingertjes wijzen dan maar verwijtend naar Europa. Datzelfde verenigde Europa dat ze potverdorie wél zelf gewild hebben en waar ze op geilen! Het ontslaat hen immers van een groot stuk verantwoordelijkheid. En verantwoordelijkheid... dat is iets waar de moderne politici van balen! Alles wat je maar wilt: wedde binnenrijven, zeteltje warm houden, maar alstublieft toch geen verantwoordelijkheid moeten nemen!
En toch... toch is hier een andere vorm van migratie waar te nemen: steeds meer Antwerpenaren overspoelen de stad en komen hier wonen. Kun je het hen kwalijk nemen? De arme drommels zijn hun stad moeten ontvluchten vanwege de oprukkende Islam en alle verloederingen die er het gevolg van zijn. Hun eens zo geliefde 't stad waar ze zo trots op waren. Weggekwijnd. Gemulticulturiseerd. Gekannibaliseerd. Verloederd. En of Bart Dewever daar ooit iets zal tegen ondernemen valt nog heel erg te bezien. Vele generaties 'sossen' hebben van 't stad een woestijngebonden nederzetting gemaakt. Ik vrees dat Bartje vroeg zal moeten opstaan om de aangerichte schade ongedaan te maken. Als hij daar tenminste ambities voor heeft, wat ik durf te betwijfelen.
Maar vraag eens aan een Antwerpenaar waarom hij zijn zinkend schip verliet? Zelden zul je een eerlijk antwoord krijgen, want die sinjoor weet goed genoeg dat zijn eerlijk antwoord niet politiek correct is! En dus zal hij maar wat rond de pot blijven draaien en 't stad blijven ophemelen. Vreemd hoe de Vlaming zelden voor zijn eigen politieke mening durft op te komen! Zélfs in het kieshokje gaat hij, tegen zijn gevoel in, voor de politiek correcte paljassen stemmen! Vrezend, zélfs in de privacy van het kieshok, begluurd te worden door big brother.
En goed, liever vluchten dan strijden dan maar. Vluchten naar waar? Naar waar het nog goed en veilig leven is natuurlijk.
In de stad waar ik vandaan kom, zag ik een verpauperde jeugd. Losers in wording. Leefloners in spe. Geen toekomstperspectieven, tenzij de dop en het OCMW. Geen structuur, niet eens de meest elementaire beleefdheidsregels. Onbeschoft en onbeschaafd. Kortom... gedoemden tot drank, drugs en criminaliteit! Uitzonderingen daargelaten natuurlijk!
Maar die dertig kilometer tussenruimte met mijn gemeente blijken het verschil te maken, want hier zie ik een gelukkige jeugd. Een jeugd die het niet nodig vindt te roepen en te schelden om zich te doen gelden. Hier heeft de reinigingsdienst maar weinig werk, want er wordt weinig bevuild. In Oostende kwamen ze dagelijks grondig reinigen om de boel toch een klein beetje netjes te houden. Chapeau voor hun dienstijver! Maar ze waren pas de rug gekeerd of de parken lagen alweer vol met blikjes, overschotten van friet en andere fastfoodrommel.
En neen, de vervuiling kwam echt niet van de vele allochtonen, maar eerder van de ingezeten jeugd zelf. Hun misnoegen over de maatschappij uitend door het bevuilen van het milieu en het lastigvallen van anderen. Misnoegen over een maatschappij die luiaards en losers maar heel karig bedeelt. Denkend dat je zonder de handen uit de mouwen te steken grandioos zou moeten kunnen leven als een prins. Vindend dat de belastingbetaler daar allemaal maar moet voor opdraaien.
Neen, mensen. Ik ben reuzeblij dat ik de stap heb gezet: terug naar mijn moederstad. Terug naar waar het goed leven is. Waar de jeugd zich nog grotendeels aan de regels houdt. Nou... de jeugd is nu eenmaal de jeugd en je kunt niet verwachten dat er totaal géén buitenbeentjes zijn en dat het allemaal brave lammetjes zijn. Al evenmin dat ze niet luidruchtig doen. Maar het is een beleefde luidruchtigheid. En onaangepast gedrag is hier de uitzondering. In Oostende is het de regel!
Ja... ik weet het. Ik ben weer bezig! Maar ik heb toch al gewaarschuwd: ik kan alleen maar schrijven over wat me bezighoudt, en momenteel is dat vooral het enorme verschil tussen twee kuststeden die het eigenlijk even goed zouden kunnen hebben, maar waarvan de een vooral een uitgesproken depressieve sfeer tentoonspreidt, terwijl de andere vrolijk, maar netjes leeft en laat leven.
Waar het aan ligt? Wel, Oostende is zo rood als het maar kan zijn! En zoals iedereen weet staan de sossen voor het bepamperen van gediplomeerde losers en profiteurs. Trekken losers aan als een magneet. Die vormen immers een niet te onderschatten meerderheid en dus... stemmenwinst! Desondanks heeft Oostende meer potentieel dan Knokke! Er is meer industrie, er is de scheepvaart en de visserij, er is het toerisme... Maar die bronnen worden niet efficiënt aangeboord:
De industrie? Daar moet je werken en daar heeft de doorsnee Oostendenaar een broertje aan dood.
De scheepvaart? Grotendeels kapotgemaakt door de sossen: duizenden door de sossen 'gepistoneerde' werkkrachten voor het in de vaart houden van een paar schepen? Kom nou! De RMT moést wel failliet gaan op die manier!
De visserij? Tja... is moeilijk geworden door hoge brandstofprijzen, strenge regelgeving , vastgestelde quota en concurrentie van vooral Nederland.
Het toerisme? De doorsnee bevolking 'braakt' van toeristen! ('Braken' over iets is een Oostends gezegde hoor, voor wie het niet begrijpt). En dat wordt er ook niet onder stoelen of banken gestoken. De bevolking beseft blijkbaar niet echt dat het een bron van inkomsten kan betekenen. En de toerist voelt bijgevolg ook wel goed aan dat hij niet echt welkom is onder de gewone bevolking! Tenminste... als ie voldoende sfeergevoelig is.
Ook weeral een bron die onvoldoende wordt aangeboord! In Knokke zijn we dan misschien ook niet zo opgetogen als we onder de voet worden gelopen door massas toeristen, maar dat weten we tenminste heel goed te verbergen, wetende waar Abraham de mosterd vandaan moet halen!
Voilà. Dat is wat ik over Oostende denk. Niemand hoeft het met me eens te zijn, en ik ben wel de laatste om te claimen dat mijn definitie correct is. Maar zo heb ik het nu eenmaal ervaren in de dertien jaar dat ik in Oostende woonde.
Als de duisternis is ingevallen Hoor je hier en daar een roep. Geen dronkaards die wat lallen, Noch Arabische brabbelsoep.
Gewoon een gulle Vlaamse groet. Zo'n 'hallo daar' of 'tot ziens', Een ontlading van 't gemoed Tussen makkers of een vriend.
Ja, mijn thuisstad blijkt nog rein gebleven Van al dat crimineel gespuis. Hier verkoopt met geen gezever. Voel ik me veilig. Voel ik me thuis.
De beschaving werd hier noch verbannen Noch verloederd door multicultureel geblaat. De autenticiteit liet zich nog niet vangen, Hier speelt nog steeds dezelfde plaat.
Ongestoord en onbevangen, Zoals dat in Vlaand'ren hoort. Gesloten zijn hier nog de rangen, Al staat de vijand aan de poort.
Ongelooflijk hoe de levenskwaliteit in België zo kan verschillen van gemeente tot gemeente!
- Koop een brood in Oostende, en je kunt ETEN. Een beetje walgelijk, droogjes en taai, maar kom, je maag vult zich toch! In de concentratiekampen zal het nog wel erger geweest zijn denk ik. Klaag dus maar niet!
- Koop een brood in Knokke, en je kunt... GENIETEN!!! De prijs van beide is gelijk, zoniet eerder goedkoper te Knokke! Ik weet niet of ik in de 13 jaar dat ik in Oostende woonde meer dan tien broden heb gekocht! Ik kreeg het gewoon niet binnen. Nu eet ik een boterham soms zomaar als tussendoortje. Niét voor de honger, wél voor het genot.
- In Oostende kun je geen enkele nacht rustig slapen zonder gestoord te worden door het naargeestige geblaat van sirenes: van politie... van brandweer... van ziekenwagens! De bestuurders van die voertuigen hebben geen enkel besef van burgerzin en lijken niet eens te beseffen dat de bevolking ook nood heeft aan slaap! Hun sirene blijft aan, vanaf het vertrek uit hun stelplaats tot op hun bestemming. Ongeacht het nachtelijk uur en ongeacht of er al dan niet van ander verkeer sprake is. Waarschijnlijk moet je te Oostende 5 jaar muziekschool hebben gevolgd alvorens je bij een van die diensten terecht kunt. De bevolking noemt die prioritaire voertuigen dan ook terecht de 'stadsmuziek'!
- Te Knokke woon ik op het drukste verkeerspunt van de stad, en hoor, alleen maar overdag, héél sporadisch even een sirene. En dat gebeurt dan vanaf een twintigtal meter vóór het kruispunt, tot nét voorbij de gevarenzone. Dat is dan overdag, en enkel als er veel verkeer is. 's Nachts worden enkel de blauwe zwaailichten gebruikt.
- In Knokke kun je op elk uur van de dag of de nacht rustig op straat wandelen zonder te worden lastiggevallen of zonder uit je doppen te moeten kijken welk gespuis er nu weer in je omgeving rondzwerft. Kun je lang niet overal zeggen! Maar àls er te Knokke eens iemand overvallen of bestolen wordt, dan heeft de volgende dag het hele land het geweten! De media springen er op als gieren op een gestorven dier.
- Te Knokke is een bepaalde druk beklante beenhouwer-traiteur gevestigd. Is eigenlijk een nieuw bijhuis van net diezelfde zaak te Oostende. En toch... hoewel de kwaliteit in Oostende in die beenhouwerij zondermeer goed is, is hij hier echt wel superieur! Alsof de 'baas' te Oostende bij zichzelf denkt: "... Ho! Het is voor Knokke... dus moet het onberispelijk zijn". Maar een prijsverschil is er niet of nauwelijks.
Patisserie? Is te Knokke stukken goedkoper dan in Oostende. En ook stukken beter!
Schrijf ik dat en stel ik me dat alleen maar voor omdat Knokke nu eenmaal mijn thuisstad is? Ik denk het niet! Ik heb téveel mensen horen zeggen: "Hé... dat is toch wel het beste brood dat ik ooit at. Helemaal anders dan bij ons...". Of "Nergens smaakt een ijsje zoals het hier smaakt".
Het enige waar je in Oostende beter aan komt is lekker verse vis. Dat is dan ook het enige dat ik hier mis. Viswinkels hier zijn ofwel hondsduur, of de versheid is erg twijfelachtig.
Pistoleetjes dan weer zijn hier gewoon hemels, 's morgens in plaats van een boterham. Helaas is dit wel een product dat je 's morgens, en dus versgebakken moet eten, of versgebakken invriezen. Koop je ze in de namiddag, dan zijn ze al wat uitgedroogd en is het lekkerste er af. Maar dat weten de bakkers ook en bakken er in regel maar net voldoende om ze tot zowat de middag te kunnen verkopen.
Als ik dit alles in ogenschouw neem en bedenk hoe de pers niets liever doet dan Knokke de grond inboren, dan word ik woedend! Hoé jaloers moet je wel zijn om dergelijke leugenachtige nonsens aan de man te willen brengen? En hoé naïef om die nonsens maar klakkeloos te geloven? Lof der zotheid? Ik zou het wel moeten gaan geloven! want:
Knokke staat borg voor kwaliteit, En dat wordt door al te velen benijd.
En dat ondervind je pas goed als je eens enige jaren 'op een ander' hebt gewoond.
En zo is het dan weer Pasen. Tenminste, in onze cultuur toch. Een cultuur die steeds meer gaat vervagen door het stijgend aantal andersdenkende vreemdelingen die zich kost wat kost Belgen willen noemen als het er op aan komt van België te kunnen profiteren. Voor de rest zullen ze zich nimmer of nooit Belg voelen en de Belgen altijd blijven haten, terroriseren, uitdagen met hun hoofddoeken, en aansturen op de volledige verovering van het land. En tenslotte als kaars op de taart de echte Belgen buitenwippen. Verbannen naar de woestijngebieden waar ze zelf vandaan komen. Dit alles uiteraard met de onderdanige, maar zeer gewillige medewerking van onze 'leiders', die het hen allemaal heel gemakkelijk maakt.
Desondanks wens ik al mijn blogvrienden naar gelang hun instelling een zalig of een vrolijk Pasen. En hoop ik dat we nog lang het paasfeest mogen vieren in dit steeds verder gemoslimiseerd landje.
Meer heb ik vandaag eigenlijk niet te zeggen, want ik heb het superdruk! Vooral druk met genieten! Want reken maar dat ik daar mijn tijd voor neem! Ik heb zo een voorgevoel dat ik nog een twintig à dertig jaar tegoed heb, en ben vastbesloten daarvan het onderste uit de kan te halen.
Dankbaar maak ik daar gebruik van om een en ander uit de doeken te doen over Knokke. Want inderdaad, na de (sterk opgeklopte) frigoboxperikelen van weleer is het nu de beurt aan die luchtbrug om Knokke belachelijk te maken. Je zou denken dat journalisten er op geilen Knokke in een kwaad of belachelijk daglicht te stellen. En daar lukken ze nog in ook, te horen aan de commentaren van buitenstaanders over Knokke.
Ik kan nét hetzelfde doen in gelijk welke gemeente. Je hoeft er alleen maar de juiste personen voor uit te zoeken en te intervieuwen, en dan alleen maar de domste commentaren publiceren. En vind ik geen domme blondjes, dan kan ik mijn vraag ook nog zó stellen dat ze wel moéten denken dat het over een echte brug gaat. Natuurlijk publiceer ik dan alleen maar het 'domme' antwoord en laat mijn eigen, nog dommere vraag, weg.
Enfin, het feit dat iedereen toch wel jaloers (of boos) lijkt te zijn op Knokke zegt toch ook al veel over de badstad... of zegt veel over hoe makkelijk het voor de media is om het publiek te bespelen en te indoctrineren met leugens en halve waarheden.
Enkele échte waarheden over Knokke op een rijtje:
1. Domme blondjes die een 'luchtbrug' (heliverbinding) als een fysische, tastbare, échte 'brug' aanzien. Wel, domme blondjes vind je overal, en niet in het minst hier te Knokke! Niet te verwonderen: wie rijk is zal nog niet zo gauw een slimme maar lelijke vrouw kiezen. Veeleer zal zijn voorkeur naar domme blondjes uitgaan. Die moeten dan vooral als visitekaartje fungeren. Met alle gevolgen vandien natuurlijk voor de relatie! Reden temeer om de rijken niet te benijden!
2. Frigoboxtoeristen: twee oerdomme journalisten van Humo kwamen, alweer veel decennia geleden, op bezoek bij de burgemeester. Werden goed ontvangen en in de watten gelegd in zijn villa. Maar hun jaloerse inborst zag het anders. Er werden hem bepaalde woorden in de mond gelegd, woorden die later helemaal uit hun context werden getrokken en dik opgeklopt om een smerig, vettig artikel over Knokke te kunnen schrijven. En de massa trapte er in! Die journalisten beleven waarschijnlijk een levenslang orgasme aan hun vuilpraterij, want dertig jaar later gaat het begrip nog altijd mee en hebben minder welstellende mensen de indruk niet welkom te zijn in Knokke.
3. De rijken. Is het een misdaad rijk te zijn? Is het misdadig door hard werken een kapitaal te hebben vergaard? Een kapitaal dat je in staat stelt andere mensen tewerk te stellen en voldoende speling biedt om die mensen ook in dienst te kunnen houden als het eens wat slechter gaat? Wie hier positief op antwoordt bekijkt de zaken toch wat héél kortzichtig en vergeet dat zonder die rijken onze economie helemaal de grond zou worden ingeboord.
Dat dit kapitaal helaas meer en meer in het buitenland wordt besteed hebben we alleen maar te danken aan de kortzichtigheid van onze regeringen. Niét aan de rijken zelf!
4. De waarheid is dat je te Knokke alles vindt en iedereen er aan zijn trekken komt. Je moet Knokke alleen een beetje leren kennen en weten wat in jouw budget past en waar je best je inkopen doet. En dat vind je gegarandeerd! Maar dan moet je ook begrip kunnen opbrengen voor die 'arme rijken' die met hun geld geen blijf weten als ze dat niet kunnen vergooien aan exclusieve artikelen die hier verkocht worden tegen het tienvoudige van hun werkelijke waarde! Arme rijken die, omdat ze hun partner meer uit berekening dan uit liefde kozen, eigenlijk een hondenleven hebben, en dat dan maar compenseren door zich in exclusiviteit te wentelen.
5. De rasechte Knokkenaar ziet dit alles een beetje geamuseerd aan onder het motto: 'leven en laten leven'. Dergelijke verkwistingen zijn alleen maar het probleem van de verkwister zélf, en Knokke kan er maar wel mee varen. Dat gedrag legt de gemeente trouwens geen windeieren. Hoe zou het komen denk je, dat de autochtone bevolking hier geen gemeentebelastingen moet afdokken zoals in andere steden? Hoe zou het komen dat hier geen sprake lijkt te zijn van crisis? Hoe zou het komen dat de werkloosheid hier vrijwel nihil is? Hoe zou het komen dat iedereen hier tevreden is en dat ook goed laat merken in zijn gedrag op straat?
6. Besluit:
Ja... allemaal zaken om flink jaloers over te zijn. En dat zijn velen ook in andere steden. Vandaar al de modder die naar Knokke wordt gegooid. Deels uit echte jalousie, deels door doctrine van de media.
Tot al diegenen die Knokke niet kennen maar wél vinden zowel de gemeente als haar burgemeester te moeten verguizen, kan ik alleen maar zeggen: 'kom hier enkele jaren wonen, en dan pas zul je weten waarover je spreekt'. Maar ga dan wél wonen in dié wijken die jou persoonlijk passen. Zoek het als rijke niét in een werkmensenwijk, en zoek het als werkmens niét in het chique Zoute. Als je dàt eenmaal door hebt en in de praktijk brengt, en je kunt het hier nóg niet maken, dan vrees ik dat je het nergens zult kunnen maken.
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
