Bosheks

Varkensboer maakte gehakt van vermoorde prostituees en verkocht het vlees aan buren en lokale slagers — Foto: The Mirror

Delen
Tweet
Google+
Mail
3731 Shares

Buren van Robert ‘Willy’ Pickton, uit een piepklein Canadees dorpje, schoven aan voor zijn vers varkensgehakt. Zelfs lokale slagers behoorden tot zijn vast cliënteel. Zonder te beseffen dat die vriendelijke ongeschoren varkensboer in feite een gewetenloze seriemoordenaar was die het op hoertjes gemunt had en hun lichamen door de gehaktmolen draaide en mengde met echt varkensvlees. Wat overbleef, voederde hij aan de varkens.

Robert Pickton was boos op zichzelf toen hij werd gearresteerd. Hij had zijn werk niet kunnen afmaken. Hij had ‘maar’ 49 slachtoffers kunnen maken en geen 50, zoals hij had gepland. Maar hij had ze wel allemaal op dezelfde gruwelijke wijze gedood en laten verdwijnen. En dat maakte hem wel gelukkig.

Pickton was een rijke varkensboer die leefde als een kluizenaar. Hij sliep in een oude caravan. Nooit gehuwd geweest. Het enige wat hij zichzelf gunde, waren hete nachten met prostituees. En met veel drank en drugs. Niet in de eerste plaats voor de seks, wel om ze nadien te laten lijden. Hij was een sadist pur sang. Nadat hij de vrouwen had misbruikt en gedood, voederde hij hun lichamen aan zijn varkens. De schoonste stukken maalde hij en hij mengde het gehakt met echt varkensvlees dat werd verkocht aan de vleesverwerkende industrie. Maar ook aan familie en vrienden, en aan slagers. Zelfs aan de lokale politie toen die hun jaarlijks spaghettifeestje organiseerden. Pickton was daar een vaste gast. Alleen kwam hij niet om te eten, enkel om wat te drinken. Spaghetti, het was niet zo zijn ding, zei hij. Hij wist natuurlijk waarom.

De zonderlinge varkensboer ging volgens een vast stramien te werk. Hij lokte vrouwen, prostituees, naar zijn huis. In een stal gaf hij geregeld feestjes. Hij voerde ze dronken en gaf ze drugs. Daarna sloot hij ze op, misbruikte ze en martelde hen. Om hen uiteindelijk te boeien en te wurgen. Alleen maar voor de kick. En om zijn quotum van 50 slachtoffers te halen.

Voor zeven feiten is hij in 2007 veroordeeld tot levenslang. Toch heeft hij geen van de feiten ooit bekend. Niet aan de speurders, niet tegenover de voorzitter van de rechtbank. En zeker niet tegenover de nabestaanden van de slachtoffers. Hij lachte ze gewoon uit in de rechtbank.

Maar zijn celgenoot, die nam hij wel in vertrouwen en vertelde hem beetje bij beetje wat hij op zijn kerfstok had. Niet beseffende dat die man eigenlijk geen gedetineerde was maar een undercoveragent.

Hij vertelde hem onder meer hoe hij soep dronk uit kommen gemaakt van menselijke schedels. Hoe hij drugsverslaafde vrouwen, die toch door niemand werden gemist, gruwelijk had mishandeld en gedood. En hoe de notabelen van het dorp gehakt aten waarin hij de gemalen vrouwenlijken had vermengd. Hij kwam haast niet bij van het lachen toen hij er aan terug dacht.

Zesentwintig moorden gaf hij toe. Van nog een twintigtal anderen wordt hij verdacht. Maar hij kan het zich niet herinneren, zegt hij.

Onbetrouwbare getuige

Had de politie jaren geleden een getuige die zelf naar het gerecht stapte geloofd, waren er bijlange niet zoveel slachtoffers gevallen. Een vrouw stapte in 1997 hevig bloedend naar de politie. Ze was aangevallen door de varkensboer maar kon ontsnappen. Ze werd als onbetrouwbaar beschouwd en de politie dacht dat ze vooral aandacht zocht. De agenten geloofden eerder de rijke varkensboer dan een heroïnehoertje.

Rechercheurs namen wel een kijkje op het erf van Willy. Er zouden volgens getuigen ‘vreemde dingetjes’ gebeuren. Bovendien zou Willy in het bezit zijn van een vuurwapen terwijl hij daar geen vergunning voor had.

De afgrijselijke stank die op het erf rondhing, was niet te harden, zo beschreven de agenten de toestand daar nadien in hun proces-verbaal. De varkens die op stal stonden, waren zo verwaarloosd dat ze niet meer op hun rottende poten konden staan van ellende. De stank leidde de agenten naar een oude schuur. De gruwelijke ontdekking die zij daar deden, zou hen het hele leven bijblijven.

Diepvriezer

Achter in de schuur stonden twee vriezers. Eén van de agenten opende er één en liep brakend weg. In de vriezer lagen bebloede voeten, handen en zelfs hoofden. De andere vriezer werkte waarschijnlijk niet optimaal, er lag een soort soep van bloed en rottend vlees in. Het heeft, zo zei de agent, wekenlang geduurd voor hij weer normaal een hap door zijn keel kon krijgen.

Tijdens een van zijn vele verhoren werd de boer gevraagd welke meisjes naar zijn boerderij waren gekomen. Hij zei dat hij het zich niet kon herinneren. Opvallend was wel dat hij op geen enkel moment ook maar enige emotie toonde. Ondanks de gruwel die werd aangetroffen en waarmee hij werd geconfronteerd. Want hij kreeg foto’s te zien van alles wat op de boerderij werd teruggevonden.

Tijdens het proces van Pickton zei forensisch personeel dat ongeveer 80 ongeïdentificeerde DNA-profielen, ongeveer de helft mannelijke en de helft vrouwelijke, op bewijsmateriaal waren gedetecteerd. De items die politie in de trailer van Pickton aantrof, waren onder meer een geladen .22 revolver, dildo’s, twee paar met nepbont gevoerde handboeien, een spuit met drie milliliter blauwe vloeistof en een flesje Spaanse vlieg, een lustopwekkend middel. De varkensboer lachte het allemaal weg. Aan zijn celgenoot had hij wel toegegeven dat hij verschillende meisjes antivries voor de autoruiten in de aders spoot.

Seksfeestjes

Een oude werknemer heeft ooit eens gezien hoe Pickton een vrouw van achteren aanviel met een mes. “Ik zag dat hij haar stak in de rug en haar toen een tijdje liet bloeden. Daarna gooide hij haar, terwijl ze nog leefde, bij de varkens”, getuigde de man.

Maar er speelden zich nog meer ‘vreemde dingetjes’ af op de boerderij. Zo organiseerden Willy en zijn broer Dave wilde feesten op het erf. De boerderij werd dan omgedoopt tot ‘Piggy’s Palace’. Willy vertelde aan nieuwsgierige buren dat het opgebrachte geld werd geschonken aan liefdadigheid. Vrienden van Willy getuigden dat dit grote drugsfeesten waren waar veel hoertjes aanwezig waren.

Een getuige op zijn proces vertelde dat zij een met bloed besmeurde Willy ooit had betrapt toen hij bezig was met het villen van een lichaam terwijl het aan een vleeshaak hing. Daarna gooide hij stukken vlees bij zijn varkens. Willy moest lachen toen de vrouw dit vertelde. Hij vond het wel “grappige verhaaltjes”.

De zaak-Robert Willy Pickton is nog lang niet gesloten. Voor nog twintig moorden zal hij veroordeeld worden. Ook zijn broer David Francis Pickton wordt in verband gebracht met minstens één vermiste vrouw.