|
De duifjes aan mijn raam
Nu ik ’s nachts alleen lig in mijn bed,
komt het missen zonder waarschuwing.
Het snijdt, het huilt, het breekt mij open
en tranen vinden mij in het donker.
Spirit… Milan…
mijn wakers, mijn warmte.
Jullie lagen bij mij,
nacht na nacht,
alsof jullie wisten
hoeveel pijn ik droeg.
Ziek, zwak, bang —
jullie weken geen moment van mijn zij.
Jullie sleepten mij door het leven
toen ik zelf niet meer kon.
Nu is het stil naast mij.
Te stil.
Maar dan,
op de takken voor mijn raam,
verschijnen twee duifjes.
Ze kijken naar mij.
Ze blijven.
De hele nacht.
En mijn adem wordt rustiger.
Mijn hart verzacht.
Het huilen zakt weg
in een diepe, veilige stilte.
Ik weet het dan zeker:
dit zijn geen duifjes.
Dit zijn engelen.
Gestuurd door mijn engelen.
Door jullie, Spirit en Milan.
Om mij te zeggen:
we zijn er nog.
Je bent niet alleen.
Wij waken nog steeds.
En zo slaap ik in,
gedragen door liefde
die nooit sterft. 🕊️🤍
22-12-2025 om 10:45
geschreven door bosheks
|
Ik ben Leny, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Bosheks.
