Het vraagt veel fijngevoeligheid op niet bang te maken
Het vraagt veel fijngevoeligheid om mensen niet bang te maken!
Getuigen van mijn geloof en het delen van mijn liefde voor God is niet vanzelfsprekend. Het is een verdraaid zwaar programma ver van gemakkelijk. Het vraagt heel veel fijngevoeligheid om mensen niet af te schrikken. Het geloof is een rijkdom. Men kan op die rijkdom de raad toepassen die Mama Rothschild aan haar kleinkinderen gaf toepassen betreffende de materiële rijkdommen: "Men moet zich laten vergeven rijk te zijn door veel goed te doen." Deze Mamie Rothschild heeft veel mooiesgezaaid dat gekiemd heeft en vruchten heeft gedragen in schenkingen, hospitalen, scholen, parken en andere stichtingen. Wij ook moeten er voor zorgen dat het ons wordt vergeven het geloof te hebben door veel goed te doen rondom ons."
"Ik ben gelovig geworden, christen. Ik ben niet bang om het te zeggen. Maar ik ben geen christen die alles weet, die op alles een antwoord heeft. Ik bega evenveel stommiteiten als degenen die geen christen zijn. Ik ga ze vooral niet belasten met God. Ik geef er in mijn manier van leven de voorkeur aan Hem te beleven in mijn dagelijks leven eerder dan de anderen murm te slaan met Hem."
"Mijn gehandicapte vrienden waren van de eersten die mij de goesting om te leven hebben gegeven. Ik heb twee jaar met hen geleefd. Ik heb ze gedragen, gekleed, gewassen, gevoed, ze vergezeld naar het toilet, gewandeld met mijn broers en zusters, en met hen gebeden. Zij zijn verre van gehandicapten van het hart. Zij stellen belang in u. Zij vragen wie u bent. Een gehandicapte mens komt naar u toe. Zo u hem bevalt, zal hij u zeggen dat u lief bent, zij nodigt u gratis uit en zegt dat zij u bemint. Als je ze na drie op zes maanden later weerziet, zullen zij u bij uw voornaam noemen. Sommigen zouden een wereld zonder gehandicapten willen maken. Ik, ik zeg dank omdat zij bestaan. Dat kan je doen lachten, maar zij lijken mij geruststellender dan de 'normalen'. Zij leten mij om geen gehandicapte van het hart te worden."
Aan een kind of zelfs aan een volwassene verbieden om te wenen is hetzelfde als aan een pottenbakker te verbieden om de klei vochtig te maken die hij aan het bewerken is.
Je moet een heldhaftige moed hebben om aan een derde zijn gekwetste hart te durven tonen. Men heeft al zo lang geprobeerd dat verbergen achter een schild. Het is voor elke leeftijd geen vernedering te moeten wenen. Het wenen zuivert, verzorgt de kwetsuren. De verdroogde aarde, eens dat zij vochtig is geworden, laat zich makkelijk bewerken.
