Liturgie én Diaconie gaan samen. Zij zijn als een ellips met twee brandpunten
1. Internationaal Eucharistisch Congres Lourdes 1981: Jezus Christus, Brood gebroken voor een nieuwe wereld. Enkele belangrijke toespraken, Uitgave I.E. 81 Gent, p.138 140:
Consecratie en Communie. Twee sleutelwoorden van de Eucharistie. Maar zijn wij soms niet eenzijdig geweest?
Er is een dubbele consecratie. Dezelfde waarheid kunnen wij uitdrukken met een ander woord: er is een dubbele identificatie.
De Heer zegt: Dit is mijn Lichaam. Dit is mijn bloed. Brood en wijn worden geconsacreerd. Het is de Heer in persoon. Hij is het zelf, wezenlijk en waarachtig.
Maar de Heer zegt ook: Ik had honger Ik was ziek Ik was naakt Zwakke mensen, arme zondaars worden geconsacreerd tot het Lichaam van Christus dat de Kerk is. Wonderbare conversio, omvorming. Het is Jezus zelf die Zijn gemeenschap opbouwt, die mensen opneemt en omvormt tot Zijn lichaam.
Dubbele consecratie; dubbele identificatie. Jezus is niet alleen tochtgenoot die met ons gaat: door de eucharistische communie komt Hij in ons, in een allerinnigste eenheid.
Waarom? Omdat hij door ons naar de mensen wil gaan. Om wat te doen? Om te doen wat Hij gedaan heeft: - om brood te breken voor hen die honger hebben; - om wijn van vreugde te schenken aan hen die het niet meer zien zitten; - om vertrapten en vernederden op te richten en hen een waardigheid van mensen en kinderen van God te geven; - om eenzamen op te nemen in een vriendenkring; - om God te leren ontdekken als een lieve Vader; - om mensen te leren ontdekken niet als rivalen en concurrenten maar als broeders; - om een wereld op te bouwen waar plaats is voor iedereen, waar geen oorlog en haat meer zijn maar enkel vrede in Jezusnaam.
Dezelfde gedachte kunnen wij nog anders uitdrukken. De oude wereld is vol communicatiestoornissen. De zonde is immers communicatiestorend. De nieuwe wereld van de open Communicatie in twee richtingen of een dubbele Communicatie als vrucht van een dubbele Consecratie en Communie.
Open communicatie met God. Deze wordt uit-gedrukt in de orante-houding (Waarom alleen de celebrant? Waarom niet alle circumstantes, alle gelovigen?).
Open communicatie met de mensen: die wordt uitgedrukt in het gebaar van de vredewens (Waarom komt deze expressie zo weinig tot uiting in onze streken?).
Hoe zinvol zijn deze twee gebaren: in eerste beweging de handen (en harten) verheffen tot God: vertikaal. Maar dit is eenzijdig wanneer wij onze handen ook niet gebruiken om elkaar de hand te reiken en de hand te geven.
Misschien zeggen sommigen laatdunkend: Dat zijn maar gebaren. Dat kunnen formaliteiten worden. Zij vergeten dat Thomas van Aquino leerde dat elk sacrament is in genere signi: het Sacrament heeft een teken-waarde en nog wel drievoudig om te verwijzen naar het verleden als een memoriaal, een gedachtenis, een herinnering, om een teken te geven in het heden waarin God werkzaam is en om een profetisch teken te zijn van een wereld waarin God alles in allen zal zijn en alle mensen de gemeenschap der heiligen vormen als een levende kroon op het levenswerk van Jezus.
In elke Eucharistie werkt een geweldig dynamisme, een dubbele beweging. Door Christus en met Hem en in Hem gaan wij naar de Vader om hem te aanbidden, te loven en te prijzen. Dat is de jubel en de vreugde die het geheim moet zijn van elke christen. Bij de Vader aangekomen draait de beweging om. Zoals de Vader Mij gezonden heeft, zo zend Ik u. Door ons en met ons en in ons wil Christus nu naar de mensen gaan om nu te doen voor onze tijd en onze mensen wat Hij eens gedaan heeft: mensen naar God brengen en naar elkaar. Mensen samenroepen en vergaderen, maken tot het volk van God en tot Zijn lichaam.
De Eucharistie schenkt ons vertrouwen in God als de warme golfstroom in ons leven en maakt ons verantwoordelijk voor de opbouw van een nieuwe wereld.
Het arme woordje mis, het woord van le catholicisme populaire, van de volkskatholieken, krijgt een nieuwe glans: missio, zending. De mis is niet gedaan als de priester de zegen geeft. De mis voor de wereld en in de wereld kan nu beginnen als een zuurdesem in een logge massa, als een licht in een donkere nacht, als moed om er te zijn voor anderen en als geneesmiddel van de kwalijke zuchten, de hebzucht, de eerzucht en de heerszucht. Gaat nu allen heen in vrede om te werken aan een wereld van rechtvaardigheid en vrede.
2. Liturgie und Diakonie. Das Beispiel des Leipziger Oratoriums, Andras Poschmann, Trier, in Benedikt Kranemann e.a. (red.), Die diakonale Dimension der Liturgie, Herder, Freiburg Basel Wien, 2006, p. 145 160.
Die Liturgispastoral der Oratorianer, die nicht isoliert den Gottesdienst in den Vordergrund stellte, sondern liturgisches Tun und soziales Handeln als unbedingt zusammengehörig als zwei Brennpunkt
einer Ellipse verstand, prägte die bis heute beeindruckende und Geltung beanspruchende liturgische Erneuerung der Gemeinde.145, p.
Over Die Gemeindetheologie der Ellipse, p. 152 153.
Die Verbindung von Liturgie und Diakonie ist ein entscheidendes Kriterium für eine glaubwürdige Feier der Liturgie. Die Diakonie bezeugt die in der Liturgie gefeierte Heilszuwendung Gottes. Der Gottesdienst wird in seiner Relevanz für das alltägliche Leben erfahrbar., p. 155
Paul Michal Zulehner, Wien, Ritendiakonie in B. Kranemann id.,p. 271 283.
Vielmehr führt das Eintauchen in Gott eben zum Auftauchen bein den Armen. Wer diesen Weg Gottes nicht mitgeht, wird Gott-los. Dat Typische für chritliches Leben is daher letzlich eine Spiritualität des Und, welche Gottes- und Nächstenlieb zusammenhält.,p.277
Over de Eucharistie, p. 282 283
3. Johan Van Der Vloet (red.), Het permanent diaconaat op zoek naar zichzelf. 35 jaar diakens in Vlaanderen, Halewijn, 2006.
Daar in Alphonse Borros, Gezonden tot authenticiteit. Diakens als garanten van een doorleefd geloof, p. 79 98.
p. 86 87: Op het domein van de liturgie, zullen zij niet de kerkelijke vergadering voorzitten maar zullen zij er toe bijdragen dat de verzamelde christenen zo goed mogelijk aan de eucharistie kunnen deelnemen om zo hun leven tot offer te maken dat God behaagt. Het mag ons niet verwonderen dat zij hier een zekere rol vervullen in het oproepen tot gebed van de gelovigen. In het aanbrengen van wat nodig is voor de eucharistie: brood en wijn, de vrucht van de aarde het werk van de mensen (lat. Fructum terrae et operis manuum hominum), herinneren de diakens er door deze gaven aan dat de Kerk de anderen nodig heeft. God aanvaardt inderdaad onze mensheid; meer nog hij deelt in ons mens-zijn om ons in zijn goddelijk leven op te nemen. Heel concreet nog herinneren de diakens in de eucharistie de gemeenschap er aan dat er geen eucharistie is zonder voetwassing. ( Hier verwijst naar E. Van Waelderen, in Wakers en voortrekkers in een dioconale Kerk, in Collationes 22 (1992), p. 344.). Zo is dit in de diaconie van de liturgie hun wijze van waken, met de bisschop, over de evangelische authenticiteit van de christelijke eredienst.
p. 88: Wat de diaconie van de inzet (voor onze broeders en zutsters) betreft: deze komt in eerste instantie aan de bisschop toe. De bisschop wordt volgens de traditie de vader der armen genoemd. De diakens zullen op zulke wijze dit werk doen dat dit in al zijn waarde verwijst naar Christus. Zij hebben niet enkel te maken met werken van liefdadigheid: de solidariteit met de armen is niet het eigene van christenen. Het is een morele plicht die aan elke mens wordt gesteld. Diakens hebben de taak om te getuigen dat de christelijke liefde voortkomt uit de gave van Christus aan de mensen die Hij liefheeft. Deze liefde van Christus voor ons vanwege de Vader verruimt onze liefde, onze solidariteit met de anderen, onze bezorgdheid voor mensen die in nood zijn. Elke mens wordt een broeder of een zuster, bemind door God. Waken over de apostoliciteit van de diaconie in de liefdewerken betekent getuigen van de Christus Dienaar die zijn leven geeft voor zijn vrienden (vgl. Jo 15, 13 15).
p. 89: Hun bijdrage tot het apostolische ambt bestaat hierin dat de eucharistie waar Christus zijn Kerk laat delen in zijn paasmysterie, in waarheid wordt gevierd. Dit is zeker een plicht van alle gelovigen maar de diakens en op de eerste plaats de bisschop en bijgevolg geheel het presbyterium hebben de opdracht om hierover te waken.
In id. Kristiaan Depoortere, Typologie van het permanente diaconaat: een kleurenpalet, p. 129 147.
p. 133: de gewijde diaken is de garant, de waarborg voor de dienstbaarheid van de Kerk. Hij wordt als het ware een scrupule, een steentje in de schoenen van de Kerk, dat bij iedere stap prikt en zegt: en de armsten?. Ietwat gewaagd: een diaken handelt sterker: leeft in persona Christi cordis: Hij be-har-tigt in Christusnaam en met zijn kracht de zaak van de armen en roept ieder systeem in de Kerk telkens weer tot de orde, tot de orde van het verloren schaap.
4. Twee fotos genomen in Cité St. Pierre te Lourdes, gesticht door Jean Rodhain, een van de eerste promotors van het diaconaat in Frankrijk. Opnieuw de und, de en, de ellips met twee brandpunt van liturgie en diaconie.
FRANKRIJK IN ROUW NA OVERLIJDEN VAN MONUMENT VAN DE BARMHARTIGHEID
'Men lijdt meer onder de wereldproblemen, als men niet langer in staat is zelf vooraan te staan in de strijd' - Abbé Pierre
BRUSSEL (Kerknet) - Abbé Pierre, de bij leven al legendarische priester die in de jaren 1950 de Emmanuelgemeenschappen stichtte, is vanmorgen vroeg in het ziekenhuis van Val de Grâce in Parijs overleden. Abbé Pierre, Henri Grouès met zijn echte naam, werd op 14 januari in het ziekenhuis opgenomen. Hij stierf aan de gevolgen van een longinfectie. Hij werd 94 jaar. Met het overlijden verdwijnt een 'monument van de barmhartigheid' en meteen een van de populairste inwoners van Frankrijk. Sommigen plaatsen hem op gelijke voet met Moeder Theresa, waarvoor het proces voor de zaligverklaring nog binnen een periode van vijf jaar werd opgestart. Dat het bij Abbé Pierre zo'n vaart zal nemen is, wellicht wegens zijn uitgesproken visie en standpunten, bijzonder twijfelachtig. Zo stelde hij in zijn onlangs verschenen boek 'Mon Dieu . pourquoi?' (Mijn God . waarom?) het verplichte priestercelibaat in vraag. In 1996 zorgde hij even voor opschudding door zijn steun voor de marxis tische filosoof Roger Garaudy, die de Holocaust in twijfel trok. Maar al snel daarna groeide hij opnieuw uit tot populairste Fransman. Helemaal onverwacht komt zijn overlijden niet. Onlangs nog moest hij verstek geven voor de viering van de 50ste verjaardag van Emmaus, omdat hij sukkelde met de gezondheid en te zwak was voor de verplaatsing. Abbé Pierre zal vooral herinnerd worden omdat hij armen en zwakken een stem gaf en bleef strijden tegen het schandaal van de armoede.
Verzet
Henri Grouès, zoals zijn echte naam luidt, werd in 1912 in Lyon geboren. Zijn levensavontuur begon toen hij als negenjarige een bezoek bracht aan het klooster van Crest (Drôme). In 1930 werd hij lid van de kapucijnenorde en later rooms-katholiek priester. In de Tweede Wereldoorlog sloot hij zich aan bij het verzet. Uit die tijd stamt ook zijn schuilnaam. Na de oorlog ontving Abbé Pierre het verzetskruis als blijk van waardering voor zijn moed en werd hij parlementslid voor de M.A.P., een partij van katholieken en christen-democraten. In 1949 stichtte hij de Emmausgemeenschap. Die omschreef hij later als een klein beekje, dat steeds groter werd. Intussen zijn er ongeveer 400 Emmausgroepen in 40 landen. Echt beroemd, ook buiten de landsgrenzen, werd hij als pleitbezorger van dak- en thuislozen. Op 1 februari 1954 lanceerde hij op Radio Luxemburg zijn eerste dramatische oproep tegen de armoede, nadat een baby op straat was doodgevroren. Later stichtte hij verschillende op vanghuizen voor daklozen en bleef hij 'woordvoerder van de stemlozen'. Zijn 'Fondation Abbé Pierre' biedt momenteel onderdak aan zo'n 13.000 mensen. Mee door zijn inzet zijn alle Franse gemeenten met meer dan 3.500 inwoners verplicht 20 procent sociale woningen te bouwen. De voorbije jaren pleitte hij er vooral voor dat arm en rijk zouden delen, ook op wereldvlak.
Populairste Fransman
Kardinaal Jean-Pierre Ricard, de aartsbisschop van Bordeaux en voorzitter van de Franse bisschoppen, herinnert vandaag in een rouwtelegram met ontroering aan de laatste zin uit zijn 'Brief aan God' van 4 oktober 2005: "Vader, ik wacht sinds zo lang om in uw totale aanwezigheid te leven en die is, daaraan heb ik nooit getwijfeld, ondanks alles de Liefde." Kardinaal Ricard spreekt de hoop uit dat Abbé Pierre nu door God zal verwelkomd worden in de volheid van zijn liefde, waarvan hij doorheen zijn leven steeds getuigenis heeft afgelegd. Hij wijst er ook op dat Abbé Pierre, ondanks alles, bij zijn landgenoten nooit aan populariteit heeft ingeboet. Hij wijst er ook op dat zijn landgenoten dankzij hem getuigenis konden afleggen van hun edelmoedigheid, solidariteit en aandacht voor de zwaksten. En dat er ondanks de tomeloze inzet van Abbé Pierre nog steeds onzekerheid en slechte huisvesting bestaat. Daardoor blijft het werk van Emmaüs en de 'Fondation Abbé Pierre' ook in de toek omst noodzakelijk. De Franse president Chirac zei vanmorgen dat hij ''kapot'' is door het bericht over de dood van Abbé Pierre.
Monument van barmhartigheid
Ook kardinaal Godfried Danneels looft Abbé Pierre, namens de Belgische bisschoppen, als een 'Monument van barmhartigheid'. "Wij danken God voor zijn leven en gedenken hem in onze gebeden (.) Terecht wordt hij 'de rebel van de goedheid' genoemd. Hij was immers een monument van barmhartigheid." Kardinaal Danneels wijst er ook op dat hij ons steeds herinnerde aan de universele plicht tot medemenselijkheid. "Meer dan een halve eeuw lang belichaamde deze priester met de onafscheidelijke baret Jezus' boodschap van liefde: 'Ik verzeker jullie, alles wat je voor een van de minste broeders van Mij hebt gedaan, heb je voor Mij gedaan'. Dat hij in vrede moge rusten bij de Heer en bij velen het vuur van zijn strijd voor gerechtigheid en broederlijkheid brandend moge houden."
BRUSSEL (Kerknet) - Met een openingszitting in een nokvol Cultureel Centrum 'De Werf' - in aanwezigheid van de Gentse bisschop Luc Van Looy, kamervoorzitter Herman De Croo, baron Stijn Coninckx en burgemeester Ilse Uytersprot van Aalst - is het Daensjaar zaterdag officieel van start gegaan. De deelnemers kregen er onder meer een overzicht van de activiteiten die in de loop van dit jaar in Aalst, maar onder meer ook in Gent en in Brussel, plaatsvinden. Priester Daens blijft tot op vandaag een symbool, door zijn verdediging van de armen en minderbedeelden, die destijds zelfs leidde tot een pijnlijke confrontatie met de toenmalige bisschop, waarnaar ook Mgr. Luc Van Looy in zijn gelegenheidstoespraak verwees. Priester Adolf Daens voerde onverdroten een strijd voor een sociale en rechtvaardige samenleving en de ontplooiing van het Vlaamse volk, waarbij hij ook de confrontatie met de politieke en kerkelijke macht niet schuwde. Hij werd uiteindelijk ook parlementslid in het arro ndissement Aalst (1894-1898) en later nogmaals van het kiesarondissement Brussel (1902-1906).
Blijvende actualiteit
Op 14 juni 2007 is het precies honderd jaar geleden dat priester Adolf Daens overleed. Reden te over dus voor het Priester Daensfonds en de stad Aalst om de handen in elkaar te slaan en dit Daensjaar te organiseren. Het Daensfonds huldigt Daens omdat hij wars van elke vorm van eigenbelang en tegen de stroom en de gevestigde machten in opkwam voor een eerlijke, sociale en rechtvaardige wereld. Daarbij bleef hij zijn protest herhalen tegen de uitbuiting van de arbeiders, de mishandeling van vrouwen en het misbruik en de uitbuiting van kinderen. Toch wil het fonds zich tijdens dit jaar niet beperken tot de herinnering aan deze moedige man en zijn onophoudelijke strijd voor solidariteit en rechtvaardigheid. We moeten ons de vraag durven stellen of zijn gedachtegoed nog toekomst heeft en nagaan hoe we ook vandaag nog de profetische stem van priester Daens kunnen laten weerklinken. "Zoals bij het proces van de industrialisatie zal ook bij globalisering kritisch toezicht nodig zi jn en moeten er waar nodig correcties aangebracht worden. Het is mijn persoonlijke overtuiging dat daarbij de figuur van Daens, zijn engagement, zijn gedachtegoed een bron van inspiratie kunnen zijn", aldus voorzitter Rob Librecht van het Daensfonds.
"Slaaf nog bedelaar, mag de arbeider zijn"
Rob Librecht gaf in zijn inleiding de historiek van de Daensherdenking doorheen de laatste eeuw en beklemtoonde dat het Daensjaar 2007 bestaat uit een hulde aan Daens en vooral het actief 'her-denken' en actualiseren van diens gedachtegoed. "Geïnspireerd door de pauselijke encycliek 'Rerum Novarum' was het zijn overtuiging dat iedereen recht heeft op een menswaardig bestaan en structurele sociale rechtvaardigheid in de plaats moest komen van de gebruikelijke liefdadigheid. Hij ijverde voor de ontplooiing van het Vlaamse Volk. Taal en onderwijs waren daarbij belangrijke hefbomen. Vandaar zijn pleidooi voor middelbaar onderwijs dat voor iederéén toegankelijk is en in het Nederlands dient te gebeuren en voor de vernederlandsing van de universiteit van Gent." Librecht onderstreepte dat Daens zijn actualiteit blijft behouden, door zijn streven naar een solidaire samenleving. "Het verhaal van Daens is het verhaal van een solidaire rechtvaardige samenleving, waarin de zwakken ste eds sterker worden en de rijken steeds meer solidair." De herinnering aan Daens draagt ook een boodschap uit aan de samenleving, inzake de democratisering van de samenleving en actief pluralisme.
Mgr. Van Looy tijdens de opening van het Daensjaar
Priester Daens moest de zaken wel forceren
Burgemeester Uytersprot herinnerde zaterdag aan de impact van priester Daens op de sociale geschiedenis van ons land. Zij huldigde Daens als gedreven altruïstische dwarsligger met 'typisch Aalsterse anarchistische trekjes', wiens strijd voor rechtvaardigheid ook een strijd voor het algemeen belang was. "Daarom wordt Daens nu ook door iedereen geacht en aanvaard." Leerlingen van het Sint-Maarteninstituut brachten een preekscène van Daens, daar waar hij de via de parabel van de verdeling van de vissen en de broden de Aalsterse mistoestanden aan de kaak stelde, waarop de gegoede burgerij prompt de kerk verliet. Andere leerlingen actualiseerden Daens' boodschap door te wijzen op het analfabetisme, de velen die onder de armoedegrens leven, de onderbetaling van de vrouw, ondermaatse huisvesting, het importeren van sociale miserie en kinderarbeid door de import van goedkoop textiel etc. Mgr. Van Looy wees erop dat het vroeger en nu vaak de Kerk geweest is die als eerste de mensen organiseerde tegen onrecht. Hij verwees ook naar het conflict van priester Daens met de toenmalige bisschop van Gent Mgr. Stillemans en onderstreepte dat Daens de zaken wel moest forceren omdat hij met diplomatie weinig bereikte. "In de veranderende wereld en globalisering komen we wel voor nieuwe, gelijkaardige uitdagingen te staan. De Kerk moet zich daarop voorbereiden en haar rol spelen." De laatste spreker was Marie Perdaens, ervaringsdeskundige betreffende armoede die nu de overheid ter zake adviseert. "14,8 % mensen bij ons leven onder de armoedegrens, waarbij ook werkende mensen. 17% van onze kinderen leven onder de armoedegrens en moeten permanent gesteund worden om gewoon de schoolse activiteiten te kunnen volgen . Het verhaal van arm en rijk is bij ons ook dat van een mentale kloof waarbij de armen een minderwaardigheidsgevoel hebben en de rijkeren vaak met tal van vooroordelen rondlopen. De eerste stap leren zetten naar cultuur, onderwijs en andere maats chappelijke domeinen, en dit in groep, is voor de armen belangrijk."
Eeuwfeest
Het Daensjaar moet het brede publiek duidelijk maken dat de boodschap van de priester actueel blijft in een geglobaliseerde wereld en een samenleving waar economische belangen steeds vaker de bovenhand halen en het individu steeds meer aangewezen lijkt op zichzelf. Die boodschap wordt dit jaar uitgedragen in tal van activiteiten waaronder tentoonstellingen, inclusief de vernieuwde Daensmodule, een Daenscantate, toneelvoorstellingen, eucharistievieringen (onder meer op 10 juni 2007 in de Sint-Martinuskerk in Aalst), een herdenking in het Vlaams Parlement (op 13 oktober 2007) en een wandelzoektocht in de sporen van priester Daens. Het Priester Daensfonds organiseert in de loop van het jaar ook drie bezinningsdagen, waarin het gedachtegoed van de priester en de actuele betekenis daarvan centraal staan. De eerste bezinningsdag, met bisschoppelijk vicaris Luc De Geest, heeft plaats op 3 maart 2007 vanaf 9 uur in het Sint-Jozefscollege in Aalst. De dag wordt afgesloten met e en eucharistieviering met als voorganger de bisschop van Gent. Daarna volgen nog bezinningsdagen op 12 mei 2007 in Gent en het Vlaams Parlement in Brussel op 13 oktober 2007, telkens vanaf 9 uur. Ook de 11 juli-herdenking in Aalst zal dit jaar volledig in het teken staan van priester Adolf Daens. Het Daensjaar wordt op zaterdag 15 december afgesloten met een slotzitting in het Cultureel Centrum 'De Werf' in Aalst, waarbij in een videomontage wordt teruggeblikt op de hoogtepunten van het voorbije Daensjaar.
Kardinaal Godfried Danneels over abbé Pierre naar aanleiding van diens overlijden
BRUSSEL (Kerknet) - In een perscommuniqué naar aanleiding van de dood van abbé Pierre heeft kardinaal Godfried Danneels de bij leven al legendarische Franse priester "een monument van barmhartigheid" genoemd. Het communiqué wordt hierna onverkort weergegeven. "In naam van de bisschoppen van België en van de katholieke gemeenschap in ons land wil ik uitdrukkelijk eer betuigen aan abbé Pierre, die deze nacht is overleden. Wij danken God voor zijn leven en gedenken hem in onze gebeden. Terecht wordt hij 'de rebel van de goedheid' genoemd. Hij was immers een monument van barmhartigheid. Boven alle religieuze en filosofische overtuigen uit herinnerde hij iedereen aan de plicht van medemenselijkheid. Meer dan een halve eeuw lang belichaamde deze priester met de onafscheidelijke baret Jezus' boodschap van liefde: 'Ik verzeker jullie, alles wat je voor een van de minste broeders van Mij hebt gedaan, heb je voor Mij gedaan'. Dat hij in vrede moge rusten bij de Heer en bij velen het vuur van zijn strijd voor gerechtigheid en broederlijkheid brandend moge houden. Getekend, Godfried kardinaal Danneels, aartsbisschop van Mechelen-Brussel en voorzitter van de Bisschoppenconferentie van België."
Indien wij het evangelie opnieuw ter hand nemen en gaan bedenken vanuit de vraag wat ons te doen staat lijkt het dat wij het evangelische handwerk opnieuw zullen moeten leren.
Nieuwe omstandigheden, een nieuwe situatie, nieuwe uitdagingen nodigen ons uit om althans in ons leven het evangelie meer een zaak te laten zijn van hand-werk dan van hoofd-werk, meer van praktijk ( het ten volle pratikeren) dan van theorie, meer van vaardigheid dan van bespiegeling, meer van beleven dan van belijden.
Om een idee te krijgen van wat dit evangelisch handwerk inhoudt zouden wij de evangelische werkwoorden bij elkaar kunnen lezen.
In deze lijst van evangelische werkwoorden komen dan ongetwijfeld de volgende werkwoorden voor:
Bevrijden genezen - biddende mens worden menselijkheid herstellen gemeenschap stichten geven vergeven je zelf onteigenen minste worden dienaar zijn ter beschikking stellen kinderen opnemen het hart van de arme binnengaan God beminnen mens beminnen geven waarvan je zelf moet leven doen wat je kunt ten bate staan vrede stichten gerechtigheid nastreven van destructieve krachten bevrijden enz.
De variëteit, die h
et evangelie aanbiedt, is wel zo groot dat ieder wel een werkwoord vindt dat bij hem past en dat hij of zij in zijn of haar situatie kan proberen te verwerkelijken.
Dat betekent dan ook dat allen samen een heel stuk evangelie gestalte kunnen geven in onderlinge samenwerking en aanvulling.
Deze evangelische werkwoorden zouden opnieuw het christen-bestaan kunnen programmeren voor het dagelijkse leven en voor het dagelijkse samen-leven in de situatie waarin wij bestaan.
Ieder zou naar eigen geaardheid en mogelijkheid een keuze kunnen maken uit deze evangelische grond-woorden en samen met anderen één of meer van deze evangelische werkwoorden kunnen uitwerken tot praktische programmas, tot modellen of projecten, waarin denken en werken, sturen en bijsturen, inspanning en ontspanning, situatie-verkenning en stratiegie-ontwikkeling hun plaats hebben.
Vermoedelijk zullen wij wel niet in staat zijn om al deze evangelische werkwoorden in ons leven gestalte te geven. Dat hoeft waarschijnlijk ook niet. Want indien iemand één evangelisch werkwoord tot richtsnoer neemt, wordt zijn leven en zijn levenshouding waarschijnlijk zodaning, dat alle andere werkwoorden op de een of andere wijze toch medeverwerkelijkt worden.
Zo kunnen wederom christen-gemeenten ontstaan waarin het evangelische handwerk ter plaatse en direct verwerkelijkt wordt.
Hoe de praktische verwerkelijking dient te gebeuren kan alleen ter plaatse en met allen die betrokken zijn bij het plaatselijk gebeuren overlegd en uitgewerkt worden. Vanuit dit proberen kunnen opnieuw modellen groeien en nieuwe gemeenten zich vormen als pluisjes op de wind, als zaadjes in de akker.
Het einde of in ieder geval het verbleken van bepaalde verleden modellen van christen-zijn kan de mogelijkheid openen tot een ongekend open bloeien en verwerkelijken van de boodschap van Jezus van Nazareth ten bate van mensen.
