Er zijn de voorbije halve eeuw veel ontwikkelingen ten goede gebeurd. We zijn vrijer en geëmancipeerder, er zijn veel meer mogelijkheden om te studeren en de wetenschap heeft unieke zaken tot stand gebracht. Maar we zijn overmoedig bezig. Ik kan me vreselijk kwaad maken over de drammerigheid van de reclame en het feit dat we louter als consument worden beschouwd. We kopen en verbruiken veel waar we totaal geen behoefte aan hebben en lijken niet meer in staat om het essentiële te onderscheiden van het bijkomstige. Op die manier zijn we ook de natuur naar de vaantjes aan het helpen voor al wie na ons komt. Natuurromantiek is aan mij niet besteed. De natuur is gruwelijk. Het is eten en gegeten worden en de mens is daarin een schakel. Maar ik heb wel een groot ontzag voor de natuur en vind dat we er met respect moeten mee omspringen. We zijn er zo van vervreemd dat we menen ongestraft lucht, water en bodem te kunnen vervuilen. We bouwen liever nog een verbrandingsoven dan het immense afvalprobleem aan de bron aan te pakken en komaf te maken met al die wegwerpverpakkingen. Vroeg of laat zal er een generatie opstaan die dat niet meer neemt. Zo hoopvol ben ik wel. Nu al zijn er heel wat mensen die de druk om te consumeren en de wegwerpcultuur beu zijn. Als ze zich verenigen zal de politiek wel moeten volgen. Er wordt veel over milieu gepraat, maar het blijft meestal nog één grote schijnheilige vertoning.
God is onzichtbaar omdat Hij zich heeft weggegeven!
Waarom is God onzichtbaar? Omdat Hij zich heeft weggegeven!
In mijn vroeger leven, toen ik godsdienstleraar was, kreeg ik af en toe de vraag: Hoe weet u dat God bestaat? Waarom kun je Hem niet zien?
De Oude Catechismus antwoordde, dat je God niet kon zien, omdat hij geen lichaam had. Dat God geest was.
Maar je zou ook kunnen zeggen: we kunnen God niet zien, omdat Hij Zichzelf heeft weg-gegeven.
Maar hoe moet je je dat voorstellen?
Halverwege de vorige eeuw in België trad bij de missiepaters een jongen in die Pierre heette. Hij sloot al gauw vriendschap met een zekere Jean. Samen spraken ze vaak over hun ideaal: pater in de missie.
Totdat Pierre een boek leest over het Melaatseneiland.
Het boek schrijft, dat de melaatsen er waarschijnlijk eerder doorgaan aan lusteloosheid, apathie of zelfs aan honger en dorst, dan aan hun ziekte.
Pierre wordt daar zo door gegrepen, dat hij aan niets anders meer kan denken. Het melaatseneiland achtervolgt hem overal. Jean kan het zich allemaal niet zo goed indenken. Na een lange innerlijke strijd komt het voor Pierre vast te staan, dat hij de aangewezen man is om naar het melaatseneiland toe te gaan.
Hij nam afscheid van Jean. Eenmaal aangekomen op het eiland moet hij eerst zijn walging overwinnen, voor hij een melaatse aanspreekt:
Is er niemand die voor je zorgt?
- Nee!
- Zou je het fijn vinden?
- Dr is toch niemand.
- Zouden de anderen het ook fijn vinden?
- Allicht.
- Waarom ben je dan zelf niet ermee begonnen: je weet zelf hoe het zou zijn ?
- U hebt gemakkelijk praten: u bent gezond.
Pater Pierre gaat aan het werk. Het eiland moet bewoonbaar worden. Hij hakt bomen, zaagt, timmert, bouwt huisjes. Pas na een paar maanden komen de eerste helpen. Maar dan gaat het ook vlot. Het melaatseneiland wordt een menselijk eiland.
Als iedereen een dak boven zijn hoofd heeft, komt er zelfs een kerk.
Tevreden bidt pater Pierre in zijn kerk. Hij heeft wat tot stand gebracht.
Dan valt zijn oog op witte plekjes op zijn handen; en op zijn armen. Ze zitten overal. Ik heb het ook! Nee God, dat niet. Dat kan U niet van me vragen .
Drie dagen en nachten is pater Pierre in paniek. Hij wil weg. Terug naar huis.
In de derde nacht schiet het hem te binnen: Nu kunnen ze nooit meer zeggen: U hebt gemakkelijk praten, u bent gezond.
Nu begon het eigenlijke werk pas. Hij bleef.
Voortaan was hij melaatse pater van het melaatseneiland.
Na jaren was pater Jean in de gelegenheid het eiland te bezoeken.
Hij zocht zijn oude vriend Pierre, maar zag hem nergens. Hij riep op een afstand naar een melaatse: Is pater Pierre hier ergens? De melaatse begreep het meteen, en zei: Ga terug naar de kerk, en als u hem nog niet ziet, dan moet u maar roepen.
Pater Jean deed het.
U kunt zich voorstellen wat erdoor pater Jean heengegaan zal zijn, toen op zijn geroep één van de melaatsen in de kerk opstond en hem toeriep: Jean!
Waarom kan pater Jean pater Pierre niet zien?
Deze had zichzelf weggegeven, en nu zag hij er heel anders uit dan zijn oude vriend Jean dacht.
Waarom kunnen wij God niet zien?
Die heeft zichzelf weggegeven, en nu ziet Hij er anders uit dan wij denken.
'Het Schaeck' is het stamhuis van de familie Temmerman te Erondegem
Foto van 'Het Schaeck', het stamhuis van de familie Temmerman te Erondegem. In 1661 woonde daar Pieter Timmerman, 'vis-à-vis' de Kruis-Lieven-Heer van de kerk van Erondegem. Op de zolder van 'Het Schaeck' was de 'muyte' ofte de gevangenis van Erondegem gevestigd. 'Het Schaeck' is hoogstens 10 jaar in 'vreemde' handen terecht gekomen. Verkocht na het overlijden van tanten Delphine Temmerman.
CHRISTELIJKE GEBED IS EERST EN VOORAL EEN BELUISTEREN
Enzo Bianchi leidde de laatste conferentie op 'Brussel-Allerheiligen'
BRUSSEL (Kerknet) - Enzo Bianchi, de prior van de gemeenschap van Boze (in Piëmonte, Italië) en de laatste hoofdspreker op het congres 'Brussel-Allerheiligen 2006' behandelde vanmorgen het thema: 'Gebed en evangelisatie'. "Na Auschwitz vroegen sommigen zich af of het nog mogelijk was om te bidden. God leek dood. Men zou zich echter eerder moeten afvragen of het niet de mens is die gestorven is in zijn verhouding met de goddelijke werkelijkheid." Bianchi onderstreepte dat het christelijke gebed eerst en vooral een (be)luisteren is: "God openbaart zich om een relatie, een dialoog, een gemeenschap aan te gaan."
Enzo Bianchi
Luister Als God zich als Woord openbaart, maakt hij van Israël "het volk van het luisteren". Het is niet toevallig dat het Shema' Israël (O, luister Israël) ritme geeft aan het joodse gebed. "De echte bidder is diegene die luistert, die als Abraham zijn oor leent aan God. 'Spreek, uw dienaar luistert' (1 Samuel, 3,10) vormt het oorspronkelijke gebed. Helaas zijn wij te vaak geneigd te zeggen: 'Luister Heer, jouw dienaar spreekt'. Het gebed van het beluisteren is datgene dat toegeeft dat het initiatief aan God toekomt. Als het luisteren geen voorrang krijgt, dreigt het gebed een menselijke activiteit te worden die zich aan handelingen en formules voedt waarin men veiligheid en zelfgenoegzaamheid zoekt."
Enzo Bianchi in gesprek met Mgr. Jozef De Kesel
Verwelkoming van een aanwezigheid "Als het gebed luisteren wordt, is het ook een "verwelkoming van de aanwezigheid van God in ons", aldus Bianchi. "De aanwezigheid van God ontdekken, betekent vooral aanvaarden dat het echte onderwerp van het gebed, de echte hoofdpersoon, de heilige Geest is, die wij ontvangen hebben (.) De aanwezigheid van God die zich in het gebed openbaart kan ons soms overweldigen, maar zij kan ook oneindig stil zijn. Deze stilte is een pedagogie waarin zijn aanwezigheid zich van mijn verlangen onderscheidt." Al waarschuwde Bianchi dat het gebed, door zijn dialogale karakter, het gevaar loopt gemanipuleerd te worden. Hij benadrukt ook de nauwe band van dat gebed met de evangelisatie. Tussen beide is er een meer dan gewone relatie. De evangelisatie kan niet authentiek zijn als zij niet gevoed wordt door het gebed. "Wie evangeliseert, heeft niets van zichzelf aan anderen aan te kondigen (.) Alleen wie zelf geëvangeliseerd is, kan evangeliseren."
Nicolas Buttet leidde de donderdagconferentie op 'Brussel-Alleheiligen 2006'
BRUSSEL (Kerknet) - Nicolas Buttet, stichter van de gemeenschap 'Eucharistein', reflecteerde vanmorgen op de donderdagconferentie van 'Brussel-Allerheiligen 2006' in de basiliek van Koekelberg over de eucharistie, die hij in navolging van paus Joannes Paulus II 'bron en hoogtepunt van het christelijke leven' noemde. "Door dit grote geheim van de eucharistie blijft Jezus Christus - die op het kruis gestorven, maar verrezen is - vandaag aanwezig in de wereld en schenkt Hij zich elke dag onder de vorm van brood en wijn aan diegenen die Hem willen ontvangen."
Buttet betoogde dat Christus voor altijd zijn geheim van Liefde in het heilige sacrament van de eucharistie geconcentreerd heeft. "De mensheid werd door het kruis van de zonde en de dood bevrijd. En juist daarom heeft Jezus gewild dat elke persoon, van alle generaties en onder alle hemelen, een rechtstreeks contact met het geheim van zijn hartstocht en zijn verrijzenis kan hebben. De eucharistie, dat is Christus die va ndaag voor ons aanwezig is (.) Door ermee in te stemmen mens te worden, is God tot het niveau van de mens neergedaald. Hij is zelfs slaaf geworden, door te gehoorzamen tot de dood op het kruis, tot het altaar, tot het tabernakel (uit de brief van Paulus aan de Filippijnen, 2, 6-8)."
Wisselwerking "Zoals Kardinaal Lubac schreef, is het de Kerk die eucharistie maakt en de eucharistie die de Kerk maakt. De Kerk maakt de eucharistie, omdat zij zorgvuldig de kostbare schat bewaart die Christus haar heeft toevertrouwd. De eucharistie maakt de Kerk, omdat zij allereerst teken van eenheid is: het brood wordt gemaakt van een massa korrels, de wijn van vele druiventrossen. De eucharistie is noodzakelijkerwijs ook gemeenschapsstichtend en kerkelijk. Z ij stuwt ons tot evangelisatie."
Gedwongen tot dienstbaarheid Buttet vroeg ook aandacht voor de sociale dimensie van de eucharistie. "De eucharistie dwingt ons tot dienstbaarheid'". Dankzij de eucharistie bezwijken we niet onder de immense taak die we moeten vervullen. Ze bevrijdt ons van de illusie de wereld op eigen kracht te moeten redden en een nieuwe sociale orde zonder God tot stand te willen brengen. " De eucharistie heeft ook een kosmische dimensie, omdat ze bron van vernieuwing voor de hele schepping is. Hij onderstreepte het belang van de eucharistische aanbidding, die hij 'fundamenteel' noemde. "Toen men aan Moeder Teresa vroeg wat de wereld zou redden, antwoordde ze dat elke parochie in aanbidding voor Jezus moest komen. Voor paus Benedictus XVI maakt alleen de eucharistie de mens werkelijk vrij... Juist in een wereld waarin de richtpunten ontbreken en waarin de dreiging bestaat dat iedereen voor zichzelf eigen criteria kiest, is het fundamenteel de kracht van de aanbidding te onderstrepen." Tot slot citeerde hij paus Joannes Paulus II die stelde dat men nooit kan overdrijven in de aandacht die men geeft aan dit geheim, "omdat in dit sacrament het hele mysterie van ons heil wordt samengevat".
Homilie van kardinaal Godfried Danneels in de Sint-Michiels- en Sint-Goedelekathedraal
Allerheiligen 1 november 2006 Brussel-Allerheiligen 2006
Broeders en zusters,
Deze kathedraal staat in het hart van Brussel. Buiten ligt de stad, een plaats van bruisend leven en van veel verborgen lijden, een plaats van leven en dood. Een stad van mensen van alle rassen, talen culturen en religies. Is er wel één taal die men in Brussel niet spreekt en één land op de planeet waarvan niemand hier verblijft?
En midden in deze stad wonen wij, christenen van Brussel, als vonken in een stoppelveld zou de bijbel zeggen. Maar, houden wij, christenen, wel van de stad? Soms zegt men van niet: de stad is heidens en zondig. Waar is de rust, de vrede en het geloof rond de vertrouwde kerktoren in de landelijke gemeenten? En toch is het christendom niet in de stad geboren: in Jeruzalem, in Korinte en Rome. Daar is de Kerk gesticht. Zal het dan ook niet zijn dat ze in de steden wordt hersticht en zal ze er herleven? Christenen houden van de stad, het is hun biotoop en net daarom is dit congres van Brussel-Allerheiligen 2006 er ook gekomen.
Christenen houden van de multiculturaliteit. God trouwens ook. Was zijn eerste Verbond, dat Hij met de mensen sloot in Noach, er niet een met alle naties over de hele aarde en zette Hij zijn regenboog niet in de wolken opdat allen eraan zouden worden herinnerd? Dat verbond met alle mensen heeft God nooit teruggenomen. De Babelse spraakverwarring die onze samenleving al te vaak kenmerkt, komt niet van God, maar van ons. Wij zijn het die niet naar God hebben geluisterd en meteen verstonden we ook elkaars taal niet meer. Maar Gods droom van een Stad voor alle mensen blijft. We hebben het daarnet nog eens gehoord in het Boek van de Openbaring: Daarna zag ik een grote menigte, die niemand tellen kon, uit alle rassen en stammen en volken en talen. Ze stonden voor de troon en voor het Lam, gekleed in witte gewaden en met palmtakken in de hand. En zij riepen allen luid: Aan onze God die op de troon is gezeten en aan het Lam behoort de overwinning (Apo 7, 9v.). Gods stad komt. Dat visioen van het Nieuwe Jeruzalem mogen we vandaag al in geloof vooruit zien. En in dat visioen zit ook Brussel. Het is maar een visioen, zal wel iemand opmerken en ik zie het slechts van verre of zelfs helemaal niet. Maar de Bijbel weigert om visioenen naar het rijk van de verbeelding te verbannen. Visioenen zijn geen creatie van een op hol geslagen verbeelding, ze zijn de vrucht van Gods beloften en gevestigd in de goddelijke hoop die nooit wordt beschaamd. Daarom zijn wij christenen verplicht om van deze visioenen te leven, ook al in de wetenschap dat als het visioen verdwijnt, het volk verwildert(Spr 29,18).
Niet dat we het zullen waarmaken op eigen krachten. In deze nieuwe Stad Jeruzalem staat geen monument gewijd aan het menselijk kunnen. Centraal staat de troon van God en van het Lam. Immers, Als de Heer de stad niet bouwt, bouwen vergeefs de bouwers (Ps 127, 1). Maar Hij doet het niet zonder ons, wij helpen mee. Ja, in de stad werken wij, christenen, mee aan de gerechtigheid, aan de zorg voor zieken en armen, voor vluchtelingen en asielzoekers, aan vrede en verdraagzaamheid. Er gebeurt ongelofelijk veel aan service en diensten aan de samenleving door de Kerk in Brussel. Ze heeft een Open Deur waar zowat iedereen binnenvalt. Maar wat de Kerk doet in parochies en verenigingen, blijft vaak al te verborgen. Best misschien, want je linkerhand mag niet weten wat je rechter doet, zegt Jezus. Maar voor één keer mogen we toch ook dan andere woord van hem uitzeggen: Gij zijt het licht der wereld. Een stad kan niet verborgen blijven als ze boven op een berg ligt. En men steekt toch ook geen lamp aan om ze onder de korenmaat te zetten, maar men plaatst ze op de kandelaar zodat ze licht geeft voor allen die in huis zijn. Zo moet ook uw licht stralen voor het oog van de mensen, opdat ze uw goede werken zien en uw Vader verheerlijken die in de hemel is (Mt 5, 14vv.).
Kerk van Brussel, toon je maar eens zoals je bent opdat ze uw werken zien en vooral opdat ze de Vader verheerlijken die in de hemel is. Want godsdienst is geen privé-zaak: ze hoort ook thuis in het publieke leven en in het hart van de publieke samenleving.
Maar, zal u wellicht zeggen, dienst bewijzen doen toch alle goede mensen, daar hebben wij, christenen niet het monopolie van. Nee, maar we hebben wel iets bijzonders, een surplus. En dat staat in evangelie vandaag te lezen. Tot acht keer toe zegt Jezus wat aan christenen eigen is: dat ze arm van geest zijn dus niet groot gaan op zichzelf, dat ze treuren omdat het goede zo langzaam vordert en het kwade lijkt te winnen, dat ze zacht zijn en zachte waarden huldigen in de samenleving, dat ze hongeren en dorsten naar gerechtigheid, barmhartig zijn en vergeven, dat ze zuiver zijn van hart en vrede brengen en dat ze het doorstaan van vervolgd te worden en van allerlei kwaad te worden beticht om Christus wil. En boven dat alles nog dat ze blij zijn en verheugd. Want Jezus eindigt met: Verheugt u en juicht want groot is uw loon in de hemel (Mt 5, 12).
Welaan dan christenen van Brussel en van ver daarbuiten, Wees niet bang, toon wie je bent zonder complexen en zonder arrogantie. Met de psalmist mag ik u zeggen: Gelukkig het volk dat de Heer heeft als God (Ps 33, 12).
+ Godfried kardinaal Danneels Aartsbisschop van Mechelen-Brussel
Niet de daders hebben het laatste woord, maar de biddenden.
Beste vrienden,
Vele duizenden mensen in meer dan 40 landen bidden met ons elke dag een Onze Vader voor een door christelijke waarden gedragen Europa. Het gemeenschappelijk geloof en hetzelfde verlangen maken ons tot een Europawijd netwerk van God.
Het Onze Vader werd niet toevallig gekozen als gebed voor Europa. Elke aanroeping en elke bede is heel actueel. P. Johannes Lechner, een Oostenrijkse priester van de in Frankrijk opgerichte Broeders van St.-Jan, heeft de gedachten van het Onze Vader in hun diepe samenhang met onze maatschappij beschreven voor deze november-nieuwsbrief.
Eigenlijk is deze tekst een meditatie. Neem dus rustig de tijd en laat u treffen door de diepte van deze gedachten. Misschien kunt u hem ook meenemen naar een gebedsbijeenkomst en anderen uitnodigen om in Gods netwerk voor een christelijk Europa mee te bidden.
Vater unser. Notre Père. Our Father. Padre nuestro.
Pater hemon. Padre nostro. Otče ná. Ojcze nasz. Oče na. Vor Fader.
Meie Isa. Isä meidän. Musu Tevs. Téve musu. Mi atyánk. Onze Vader. Missierna. Fader vår. Pai nosso. Tatãl nostru. Göklerdekí babamiz.
Отче наш.
Stilstaan bij het Onze Vader voor Europa
Door P. Johannes Lechner
In Gods netwerk
In Europa spelen netwerken op alle niveaus een grote rol: veelzijdige netwerken van regio´s, organisaties, ondernemingen en lidstaten. Netwerken baseren zich op de gedachte dat het op elke betrokkene aankomt In de complexe, veelzijdige, interactieve globale wereld kan niemand het alleen klaarspelen. (1)
Het sterkste netwerk waartoe wij behoren, is het relatienetwerk van de biddenden. Begrijpen we dat we, wanneer we het Onze Vader bidden, ons als individu binnen een groter geheel plaatsen? In de grote zin van de geschiedenis, in het mystische Lichaam van Christus? Wij zijn een wereldwijde familie, kinderen van één Vader. Wij horen tezamen en hebben elkaar nodig.
Eens was Jezus ergens aan het bidden. Toen Hij opgehouden was, vroeg een van zijn leerlingen Hem: Heer, leer ons bidden´ (Luc. 11,1). Dan heeft Hij de leerlingen het Onze Vader geleerd en hen daarmee een samenvatting van het gehele evangelie gegeven (Tertullianus, Or.1). De eerste christengemeenten baden het Gebed van de Heer driemaal per dag (Didaché 8,3). Niemand kann tellen hoe dikwijls sindsdien in alle talen der wereld het Gebed des Heren gebeden werd: om de dag te beginnen en om de avond in de handen te leggen van Hem die Jezus Abba noemt; voor het werk, in de momenten van stil overwegen, in de loopgrachten van de wereldoorlogen, bij het verlies van een geliefde, in ogenblikken van groot geluk of als zegening bij het eten... Jezus heeft met het Onze Vader een vloed van gebed doen ontstaan, een stroom van zegen en genade. Het bidden van Jezus heeft zich voortgezet in alle tijden en ruimten van de geschiedenis. 2000 jaar geestelijke networking, of beter netpraying door het Onze Vader. Ora et labora. Ons hart is verbonden met Gods hart, en door Zijn hart verbonden met alle biddenden. De Heer leert ons gezamelijk voor onze broeders te bidden. Hij zegt immers niet Mijn Vader in de hemel, maar Onze Vader, waardoor ons gebed als uit één ziel voor het gehele lichaam van de Kerk zou optreden (Johannes Chrysostomus, hom. in Matt. 19,4). Wanneer we met de woorden van de Heer bidden, is het altijd het herboren volk dat bidt en barmhartigheid vraagt (Vgl. 1Paulus 2,1-10). Zo scheppen we een ´geestelijk´Europa: het Onze Vader geeft Europa een ziel.
Wie bidt, hoopt en wie hoopt, die bidt. Het gebed is ´hoop in uitvoering´. Wat mogen wij hopen? Waarvoor moeten we bidden? Het gebed is in zekere zin bij God de tolk van ons vurig verlangen. Wij vragen daarom in het gebed slechts met recht datgene wat we werkelijk mogen verlangen. In het gebed des Heren wordt niet enkel voor datgene gebeden dat we met recht verlangen, maar het wordt ook in de rang -en volgorde gebeden waarin we het moeten verlangen. Daarom leert dit gebed niet alleen te bidden, het beinvloedt ook ons ganse verlangen en voelen (Thomas v. A., s. th. II-II 83,9). In de zeven bedes van het Onze Vader toont de Heer ons waarheen we ons streven moeten richten. Wat betekenen deze bedes voor Europa? Zijn deze zeven bedes niet net datgene wat het huidige Europa nodig heeft?
Europa heeft een Vader nodig
Abba. Zo heeft Jezus God in zijn moedertaal genoemd. Met de Heilige Geest, zegt Paulus, kunnen we eveneens Abba, Vader zeggen, als broeders en zusters van Jezus (Rom. 8,15-16) en zijn innerlijke ervaren. God is de Vader van Jezus Christus. Jezus heeft ons Zijn ware gezicht getoond: Hij is de barmhartige Vader, die op de verloren zoon wacht, hem tegemoet loopt, hem omarmt en kust, hem nieuwe kleren geeft en voor hem een feest viert (Luc.15,20-24). Hij is grootmoedig en vergeeft. Hij is goedertieren en kan wachten. De Vader van barmhartigheid en de God van alle troost zoekt ons. Hij brengt leven, laat groeien, schept ruimte, bemoedigt, geeft vrijheid en hoop.
Het beste van Europa heeft Hij ons geschonken en ingeblazen: wijnstok en tarwe, de schoonheid van de kunst en de vruchten van de geest. Europa lijkt dikwijls op de verloren zoon. Hoe hard is zijn neen tegen God! Maar een vader blijft vader, ook als de zoon zich niet meer over hem bekommert. Hij is de Vader van alle mensen op dit wonderbare continent: van allen die Hem dankbaar aannemen, maar ook van allen die Zijn vaderschap loochenen of weigeren; van hen die tot Hem bidden en van hen die Hem met onverschilligheid bejegenen. Hij is goed. Hij laat elke dag Zijn zon opgaan over goeden en slechten, hij laat het regenen over gerechtigen en ongerechtigen. Hij is ook goed voor hen die hem vervloeken. Hij is de bron van onuitputtelijke, eeuwige, zich schenkende liefde. Zijn gezag is dat van het erbarmen. Onvermoeibaar is Hij aan het werk om daar liefde te brengen waar geen liefde is, om liefde te wekken. Hij is zuivere liefde.
We hebben de genade ontvangen om door Jezus in de geest de Vader te kennen. We hebben een plaatsvervangende plicht tegenover allen. Wij moeten zelf iconen van deze liefde zijn en voor allen bidden. Voor Europese leiders, wetenschappers aan universiteiten en laboratoria, kunstenaars, journalisten, artsen, zielenherders, families, alleenstaande moeders en vaders, kinderen, bejaarden in de rusthuizen... Wij bidden met allen en voor al diegenen die de Vader nog niet kennen. Gods liefde is grenzenloos, en ons gebed moet het eveneens zijn.
Europa heeft nood aan vergiffenis en verlossing
De Europese cultuur wekt de indruk van een stilzwijgende apostasie vanwege de zelfvoldane mens die leeft alsof God niet bestond (2). Het vergeten van God leidt tot de ondergang van de mens. Het kwade krijgt ruimte in de on-cultuur van de dood door abortus, euthanasie en terrorisme; in onverschilligheid, angst voor de toekomst en verlies van zingeving; in de vereenzaming, de familiecrisis en een beginnende dictatuur van het relativisme... Er is geen enkel land in Europa, dat zich niet op een gegeven moment aan een of meer van deze schuldig maakte. Hebzucht, machtswellust, roem en waan vormen een rode draad doorheen de bloedige geschiedenis van Europa. Wij hebben vergiffenis nodig. We hebben nood aan een zuivering van ons geheugen. Wij hebben het gebed en het handelen nodig voor de vrede. De schuld van onze voorouders mag niet langer op ons wegen. Ons gebed kan diegenen die in het kwade verstrikt zijn, vrijmaken. Christus schenkt een nieuw begin, een nieuwe schepping, de ware vrijheid.
Vele zaken verstoren onze hoop. Al denkend aan de talrijke kwalen van onze tijd, verzinken wij leerlingen van Jezus echter niet in gelatenheid. We richten onze ogen met volle verwachting naar de Vader die ons van het kwade kan verlossen. Niet de daders hebben het laatste woord, maar de biddenden (Reinhold Schneider).
Werp met elk Onze Vader opnieuw de netten uit (vgl. Luc 5,4). Laat ons over Europa het netwerk van gebed werpen. Ook wanneer alles uitzichtloos lijkt en we de eenzame, dorre nachten ervaren: de Heer belooft een rijke visvangst.
Het komt aan op uw gebed.
P. Johannes Lechner csj is sinds 1991broeder bij de in Frankrijk gestichte Broeders van Sint-Jan. Hij werd in 1970 in St. Stefan/Rosental, in de Steiermark (Oostenrijk) geboren en werkte in het landbouwbedrijf van zijn ouders. Op 17jarige leeftijd onderging hij een radicaleommekeer naar Jezus toe, die zijn leven veranderde. Hij studeerde filosofie en theologie in Frankrijk en werd in 1999 priester gewijd. Van 2000 tot 2006 was hij Prior van de gemeenschap in Marchegg (Oostenrijk). Momenteel is hij belast met de evangelisatie onder de jongeren, houdt vele voordrachten en legt zich toe op de prediking.
(1) Jeremy Rifkin De Europese droom. Business Contact, 2005.
Bisschop Edwin Hughes preekte op zekere dag over het onderwerp: God, Heer en Meester van alle dingen. Het sermoen was best, maar het viel toch maar weinig in de smaak van een van de rijkste grondbezitters uit de streek. De man liet het niet bij een zwijgend protest. Hij nodigde de bisschop aan zijn tafel, en liet hem daarna zijn tuinen, bossen en hoeven bewonderen.
En wat denkt u er nu van, vroeg de eigenaar een beetje korzelig, blijft u nog altijd bij uw idee dat dit alles mij niet toebehoort?
De bisschop glimlachte en zei: Laten wij hier over honderd jaar nog eens terugkeren en dan verder praten.
De fout zit hem inderdaad zeer dikwijls in het feit dat wij de zaken te kortzichtig beoordelen. De juiste norm om ons leven te bekijken en alles wat ons leven kruist, ligt in het perspectief van God. Wij kunnen onszelf veel wijsmaken, maar uiteindelijk moeten wij bekennen dat wij vals hebben gespeeld. Voor God en de eeuwigheidsgedachte wordt alles tot zijn echte waarde en tot de ware proporties teruggebracht.
BRUSSEL ALLERHEILIGEN IN GESPREK OVER JONGE ALLOCHTONEN EN DE ARBEIDSMARKT
BRUSSEL (KerkNet) - Op initiatief van ADIC, de vereniging van christelijke werkgevers en kaderleden, vond maandagavond het eerste rondetafelgesprek plaats onder voorzitterschap van Mgr Roger Vangheluwe, de bisschop van Brugge. Het debat bracht vijf sprekers samen rond het thema: 'Verscheidenheid en vorming voor een betere toegang van jonge allochtonen tot de arbeidsmarkt'. Deelnemers aan het debat waren Johan Leman, gewezen directeur van het Centrum voor Gelijke Kansen; Benoît Cerexhe, minister van Economie en Tewerkstelling van de Regio van Brussel Hoofdstad; Pierre Laurent, directeur van de Campus St.-Jean, een school met een positief discriminatiebeleid in St.-Jans Molenbeek; de allochtone Jamila Bujarda, schatbewaarder en boekhouder; en Vincent Doumier, afgevaardigd beheerder van de Compagnie du Bois Sauvage en beheerder van Neuhaus. Mgr. Vangheluwe onderstreepte in zijn verwelkoming dat dit debat eens te meer aantoonde dat de katholieke kerk zich niet alleen over binn enkerkelijke, maar evenzeer over maatschappelijke problemen buigt.
De harde wet van de arbeidsmarkt De sprekers waren erover eens dat er nog steeds heel wat discriminatie is op de arbeidsmarkt, in het bijzonder voor de allochtonen. Minister Benoît Cerexhe gaf toe dat dit ongetwijfeld ook in de Regio van Brussel Hoofdstad het geval is. Allochtonen vinden bijzonder moeilijk verantwoordelijke jobs, zowel in de privésector als in openbare diensten. Tegelijk gaf hij enkele pistes aan om daarin verandering te brengen. Zo kan men jongeren in Brussel bewustmaken van het feit dat dit een multiculturele wereldstad is, betere informatie verstrekken aan werkzoekenden over het tewerkstellingsaanbod (vele allochtonen jongeren lezen geen kranten en zijn daardoor ook niet op de hoogte van de vacatures), allochtonen jongeren een betere taalkennis aanbieden en een ondernemingsgeest stimuleren. "Momenteel is er in Brussel ook het handvest voor diversiteit, waarin 150 bedrijven er zich toe verbinden diversiteitsplannen uit te werken", me t actieplannen en bekendmaking van de resultaten. Vincent Doumier gaf een enkele ontnuchterende cijfers voor Brussel. "60 procent van de werkzoekenden heeft geen diploma Hoger Onderwijs. Daarvan is bijna 90 procent Franstalig. Vele allochtonen ondervinden discriminatie aan den lijve." De oorzaken zijn erg verscheiden. Daardoor is het bijzonder moeilijk een schuldige aan te duiden. Doumier onderstreepte dat werkgelegenheid de sleutel tot integratie is. Wetten die maatregelen opleggen zijn evenwel contraproductief. "Een land dat geen prioriteit maakt van zijn jongeren, is een land zonder toekomst. We moeten in de jongeren investeren."
Onderwijs Pierre Laurent, directeur van de Campus St.-Jean, getuigde vanuit de onderwijspraktijk hoe moeilijk het is om het tij te keren. Tegelijk bracht hij ook een verhaal van hoop. "Op 400 leerlingen hebben we meer dan 50 verschillende nationaliteiten. We moeten aan onze nieuwkomers prioriteiten stellen en de kennis van de taal is daarbij een eerste vereiste." Leerlingen moeten een gepaste taalopleiding krijgen om geen schoolachterstand op te lopen. Allochtone jongeren raken ook soms gefrustreerd als ze door taalachterstand met de grenzen van hun mogelijkheden geconfronteerd worden. Thuis hebben ze het vaak niet makkelijk en asielprocedures kunnen soms jaren aanslepen. Jongeren vragen zich dan al snel af welk nut studeren heeft. Laurent wees ook op de gettovorming in bepaalde buurten, waar op nauwelijks tien jaar tijd de kruidenier, het bank- en verzekeringsfiliaal en de post verdwenen en waar er nog uitsluitend Arabische handelszaken zijn. Daardoor gaan sommige gezinnen zich op zichzelf terugplooien en niet langer Frans spreken, vooral als men dan ook nog eens televisie in de eigen taal heeft. Toch kan men met een goed en strikt kader, dat rechtlijnig is, veel bereiken. "Er moet wederzijds vertrouwen groeien. Dan kan men erg ver komen." Jamila Bujarda zei: "Ik heb vastgesteld dat ons leven een voortdurende strijd is. Sommigen slagen, anderen niet. Op onze school wordt goed werk verricht." Zo werden sommige leerlingen later advocaat, anderen kwamen bij grote bedrijven terecht. Dat terwijl de ouders niet zelden analfabeet waren.
Concentratiescholen Johan Leman verwees naar de PISA-studie en onderstreepte dat er enkele domeinen zijn waar we opvallend slechter presteren dan andere landen. Hij verwees naar de concentratiescholen en het watervalsysteem, waarin al erg snel een selectie wordt doorgevoerd. Leman vindt dat men aan landen als Zweden een voorbeeld kan nemen voor de contacten met de buurt en ouders, waarop België opvallend zwak scoort en waaraan wel degelijk iets veranderd kan worden. Hij onderstreepte ook het belang van voorbeelden die aantonen dat allochtone jongeren wel degelijk kunnen slagen op de arbeidsmarkt. "We moeten dit sterker in de verf durven zetten. Maar we moeten daarbij natuurlijk ook eerlijk blijven." Ondanks het verzet meent Leman dat men voor een bepaalde periode wel degelijk quota moet durven opleggen en die ook moet afdwingen. "Er zal wel altijd een reden zijn waarom men die niet wil naleven. (.) Het feit deze quota nog steeds nodig zijn, is op zich a l een aanwijzing dat we het op dit vlak misschien toch niet zo goed deden". Mgr Vangheluwe vestigde in zijn slotwoord de aandacht op de grote belangstelling. "Daaruit blijkt ook de bereidheid om hier iets aan te veranderen (.) Ik ben sterk getroffen door het belang dat tijdens dit debat telkens aan het onderwijs werd toegekend." En hij voegde tot slot eraan toe: "Misschien zit de tendens tot discriminatie in het hart van ons allen. Net daarom is een avond als deze zo bemoedigend"
Dejongeren erkennen, is ook van hun relatie houden
TIMOTHY RADCLIFFE EN DE EVANGELISATIE IN DE GROOTSTAD
Gewezen magister van de dominicanen te gast op 'Brussel-Allerheiligen 2006'
BRUSSEL (Kerknet) - Timothy Radcliffe, de gewezen magister van de dominicanen, heeft vanmorgen, op de tweede dag van 'Brussel-Allerheiligen 2006' een conferentie gegeven over de vraag: 'Hoe het goede nieuws verkondigen aan de inwoners van de grote steden van Europa?'.
Radcliffe stelde dat evangeliseren in de grote steden van Europa vandaag in eerste instantie 'ontmoeten' betekent. "De jongeren van vandaag leven in hun 'Pop'-wereld. We moeten daar zijn waar zij samenkomen: op het internet, in hun chatrooms en hun blogs. Maar dat vraagt dat we de moed hebben ons eigen goed beveiligde territorium te verlaten."
Jongeren vandaag bereiken is echter allerminst eenvoudig. Vaak is de identiteit van de jongeren geworteld in gebroken of onregelmatige gezinnen, behoren ze tot eenoudergezinnen of leven hun ouders met partners die zelf hun eigen kinderen hebben of een homoseksuele relatie aangaan. In die context verkondigen dat het traditionele gezin de hoeksteen is van de menselijk e samenleving is niet eenvoudig. Of zoals Radcliff het formuleerde: "Jongeren erkennen, is ook van hun relaties houden." Jongeren willen vooral gelukkig zijn. "Die 'verplichting' om vrolijk te zijn is trouwens één van de oorzaken van de epidemie van zelfmoorden (.) We moeten hen tot een ander soort geluk uitnodigen, een geluk dat zijn bron vindt in Jezus Christus en dat zich niet in het huidige moment opsluit." Radcliffe riep op aandacht te hebben voor waarden als vrijheid en authenticiteit, die typisch zijn voor jongeren. "Men moet zijn overtuigingen met oprechtheid uitspreken en dienovereenkomstig leven (.) Wij moeten ervoor zorgen dat we erkend worden als trouwe en authentieke mensen, maar tegelijk ook even oprecht zijn ten aanzien van hun twijfels en hun vragen. In het evangelie is de waarheid één: wij moeten vastberaden Christus aankondigen, maar net zo goed moeten we nederig aandacht hebben voor elk spoor naar waarheid dat wij bij niet-gelovigen kunnen ontdekken (.) Wij moeten ervoor zorgen dat ons geloof de verbeeldingskracht van jongeren opvangt. Wij moeten manieren vinden om ons geloof te delen, zodat we die verbeeldingskracht kunnen raken (.) Evangeliseren is de andere tegemoet treden, wat in zekere zin betekent dat men aan zichzelf moet sterven. Maar wij geloven dat God ons zal doen verrijzen, zelfs als wij niet weten hoe Hij dat zal doen geschieden!".
Mister J. Arthur Rank, een van de bigbosses uit de engelse filmindustrie, had de eigenaardige gewoonte altijd langs de lange trap naar zijn bureau te lopen, in plaats van de snelle lift te nemen zoals iedereen.
Aan een journaliste die hem vroeg waarom, zei meneer Rank: Mij te gemakkelijk, die lift! Ik gebruik liever mijn gebedstrap. Uw wat? vroeg de kranteman verwonderd. Mij gebedstrap, herhaalde de glimlachende mister Rank. Iedere morgen, terwijl ik naar boven loop, heb ik even de tijd om in een paar gebedjes te vragen dat ik de beslissingen van die dag altijd zal kunnen verantwoorden tegenover de duizende mensen die voor mijn firma werken, en tegenover de miljoenen die onze films zullen zien. En s avonds, als ik weer naar beneden kom, geeft die traploperij me de kans om God te danken voor zijn leiding.
BRUSSEL (KerkNet) - De Stichter van de Sant'Egidiogemeenschap, Andrea Riccardi, opende vanmorgen het eigenlijke Congres Brussel-Allerheiligen 2006, waaraan duizenden deelnemers van België, Europa en elders deelnemen. Het congres duurt nog gans de Allerheiligenweek.
In zijn toespraak, "De Christen, vriend van de armen", pleitte Riccardi voor een bondgenootschap met de armen. Riccardi zei de deelnemers dat hij zich in 1968 liet interpelleren door het woord van Christus in het Evangelie van Matteus (25,40): "Wat ge aan de kleinsten gedaan hebt, dat heb je ook aan mij gedaan." Vanaf dan zou de stichter van de Sint-Egidiusgemeenschap niets anders meer doen dan op zoek te gaan naar de allerarmsten. Over die ervaring getuigde hij vandaag ook aan de meer dan 3000 congressisten.
De Stichter van de Sant'Egidiogemeenschap, Andrea Riccardi
Andrea Riccardi onderstreepte dat de arme meer is dan een sociaal of politiek probleem: "Hij is in de eerste plaats een persoon".
Men ontdekt de arme een beetje zoals men God ontdekt in het gebed; dat vraagt tijd en ervaring. Men kan armen volgens hem ook moeilijk een etiket opkleven: zo zijn er in Rome migranten uit Zuid-Italië, maar evenzeer bejaarden, gehandicapten, vreemdelingen, mensen die op straat leven, en de zieken.
"De arme benaderen is hem natuurlijk de hulp bieden die hij nodig heeft, maar het is ook en vooral hem vriendschap bieden en hem uit de eenzaamheid halen waarin de armoede hem bracht (..) Een christen is iemand die een arme als vriend heeft."
De Stichter van de Sant'Egidiogemeenschap is er tevens van overtuigd dat de armen ons in de diepte evangeliseren: "Tussen de armen en onszelf ontstaat er een diepe relatie die men niet kan beredeneren in termen van geven of krijgen". Zich inspirerend op de profeet Sofonia "zoek de nederigheid : misschien zal j e in veiligheid zijn op de dag van de Heer." (2,3) roept Andrea Riccardi ten slotte op tot een verbintenis tussen de nederigen en de armen, want in de "nederigheid groeit de broederlijkheid met de armen."
Een Japanse herfstbloeier Chrysanten met Allerheiligen
De kerkhoven in Vlaanderen zijn een jaar lang een schakering van grijstinten. Tegen begin november kleuren ze evenwel wit en geel en sinds een aantal jaren ook rood, paars en bruin. Met Allerheiligen in zicht worden schuurborstels en zeemvellen bovengehaald om het graniet en het marmer van de zerken te ontdoen van een jaar weer en wind en worden chrysanten op de graven van de dierbaren geplaatst. Het gemak waarmee die bloemenzee tot stand komt, staat in schril contrast met de eerder korte geschiedenis van deze traditie. Ze gaat, samen met de kerkhofgang, terug tot de romantiek en het religieuze reveil in de negentiende eeuw, toen het belang van de band tussen de opeenvolgende generaties werd benadrukt.
Uiteraard worden graven al sinds de oudheid gedecoreerd, afhankelijk van plaats en tijd met kaarsen, wit zand of bloemen. Dechrysant deed echter pas in de negentiende eeuw zijn intrede in Europa. In oorsprong afkomstig uit Japan, groeide hij uit dé kerkhofbloem; voorzichtig in de negentiende eeuw en voorgoed na de Tweede Wereldoorlog. Hoewel, recent vervoegden andere bloemen de chrysant op de begraafplaatsen en de chrysant zelf - zijhet niet de witte potchrysant - maakt stilaan deel uit van de standaard najaarsdecoratie van het huis.
Waarom net deze Japanse bloem, die ginder vreugde en geluk symboliseert, in een aantal West-Europese landen het symbool werd van de dodenherinnering, laat zich verklaren door praktische overwegingen: de chrysant is een herfstbloeier met een zekere mate van vorstvastheid. Sommigen zagen in dat laatste trouwens een teken van onsterfelijkheid. Ook met de kleuren van de chrysant poogde men betekenis toe te voegen: wit voor waarheid en licht; geel voor eeuwigheid.
Mgr. Policarpo verwees in zijn toespraak naar die eerdere congressen: "Telkens zijn we erin gelukt de eenheid in de verscheidenheid te vinden". De Portugese Patriarch verwees in zijn toespraak naar de recente encycliek van de paus, 'Deus Caritas Est'. Daarin schreef paus Benedictus XVI: "De missie van de Kerk is het concreet maken van de naastenliefde".
