Diaken-zijn "Binnen het geheel van diensttaken heben bisschoppen, priesters en diakens een eigen plaats. Ze vervullen het apostolisch dienstwerk in de kerk en staan doorheen de wisselende tijden borg voor de trouw aan de apostolische oorsprong van het kerkelijk leven. Voor dit dienstwerk ontvangen ze het wijdingssacrament dat hen niet verheft boven de andere gedoopten maar hen toerust om hun specifieke taak in dienst van het godsvolk te kunnen vervullen.
Zo ontvangt de gedoopte en gehuwde diaken door zijn wijding een specifieke toerusting van de Geest om midden de geloofsgemeenschap een levende heenwijzing te worden naar Christus, dé Dienaar van God en van de mensen. De diakenwijding doet niets af van het feit dat Christus door zijn Geest in elke christen leeft, ieder van hen in dient en tot dienstbaarheid uitnodigt. De wijding geeft aan de diaken wel de kracht en de opdracht om midden een dienende kerkgemeenschap te herinneren aan en te verwijzen naar de ons overstijgende Bron van alle dienstbaarheid die in Christus te vinden is. Doorheen gebed, verkondiging, liturgische vieringen en groeiende zelfvergeten dienstbaarheid verbindt de diaken de dienende kerk met haar Meester bij wie ze een inspirerend voorbeeld en steeds nieuwe kracht kan vinden. Een diaken zal binnen de inzet en het getuigenis van de kerkgemeenschap steeds herinneren aan de voorrang van Christus, die onze diaconie inspireert en mogelijke maakt. De indentiteit van het permanent diaocnaat mogen we niet teveel en zeker niet louter in termen van activiteit verhelderen. Het specifieke dienstwerk van een diaken wil voor alles waken over het Christusverbonden karakter van de kerkelijke diaconie."
Koen Vanhoutte, in Ambt en huwelijk, Bisdom Brugge, Diocesane Commissie Permanent Diaconaat, 12 / 2003, p. 9 - 10
In de bijbel gaan de mensen met elkaar om in alle eenvoud en ieder ander wordt bij zijn voornaam genoemd: Heli, Mozes, Andreas, Petrus,
Zo gaat het bij de mensen: al vóór de geboorte zoeken mensen een naam voor hun kind.
Iemand die je liefheeft geeft je een naam.
En als kind, als jongere, laat je je ook bij die naam noemen.
Maar als je ouder wordt begin je je voornaam soms te verbergen: sommige mensen omringen hun naam met hun titels, met hun beroep.
Veel mensen hebben geen voornaam meer, maar een beroep, een functie: ze vinden dat veel voornamer en het schept afstand, discreties.
In sommige straten kent men de naam niet van de mensen die er wonen.
Men zegt gewoon mijnheer, mevrouw, soms komt er nog iets bij ook. Bijvoorbeeld/
Als je je voornaam prijsgeeft, dan weten de mensen: ik mag haar, hem roepen, ik mag een beroep om haar, hem doen.
Als je één of andere van die ingewikkelde diensten moet opbellen bijvoorbeeld en je kent een naam, dan is dat een lichtpunt in die doolhof, dan kom je dadelijk terecht.
Iemand die je echt zijn naam prijsgeeft, wil daarmee zeggen: bel even aan, bel mij op, voor jou ben ik thuis.
Bij een begrafenis wordt de overledene (hoe rijk ook, hoe belangrijk ook) altijd met de voornaam genoemd.
Jammer dat het voor velen dan te laat is, want niemand kan haar of hem nog roepen Zij zijn er niet meer
Het wondere in de bijbel is nu dat iedereen met de voornaam genoemd wordt.
Er lopen in de bijbel veel groten rond: Abraham, David, Mozes, Judith, Esther, Maria,
De koningen en de profeten, ze worden allemaal met de voornaam genoemd.
Ik heb mij afgevraagd hoe het komt dat in de bijbel ook al die groten een voornaam hebben.
Ik denk dat het komt omdat God ze zo noemt: voor God is David ook maar gewoon David.
Voor God is Mozes maar gewoon Mozes, enz.
En Jezus noemt zowel de simpele visser Petrus en Andreas, als de rijke Zacheüs de farizeeër Simon die een feestmaal geeft, gewoon bij hun voornaam.
Noem niemand heer of vader of meester of mijnheer, zegt Jezus.
Eén is uw Vader, één is uw Meester!
Ik denk dat daarom alleen voornamen in de bijbel staan, doordat God ze bij hun naam noemt.
Voor God is er noch hoog noch laag, noch rijk noch arm, noch zwak noch machtig.
Hun naam staat geschreven in de palm van Zijn hand.
Het is nog meer.
God zelf geeft zijn naam aan ons prijs. Hij wil daarmee zeggen: je mag mij aanspreken, je mag op mij roepen.
Ik roep jou bij de naam, maar jij mag ook op mij roepen.
Het oude testament vertelt hoe God zijn naam prijsgeeft: Jahweh (Ik zal er zijn betekent dat), en dat is diep menselijk, want hoe je ook heet, als je je naam aan iemand geeft, betekent dat: ik zal er zijn voor je.
Ik wil besluiten met twee zeer eenvoudige vraagjes over ieder van ons als bezinning:
- aan hoeveel mensen hebben wij al onze voornaam prijsgegeven, voor hoeveel mensen zijn wij thuis, aan wie zeggen we met Jezus woorden: kom eens kijken, je kent mijn adres, je bent welkom. Voor hoeveel mensen zal jij er zijn
- en dan: durven we geloven dat we God mogen roepen bij zijn naam, dat God ook aan ons zijn naam heeft prijsgegeven, opdat we Hem zouden roepen in vreugde en nood?
Misschien luistert God wel het liefst naar hen die ook luisteren als anderen hun naam roepen. (Met dank aan Dries Morel)
Hoe gaat dat geroepen worden?
De samaritaan
- waarom plaatst Jezus zijn verhaal op straat, waar de meest onverwachte dingen kunnen gebeuren, waar volslagen onbekenden op één of ander kruispunt je tot hun naaste kunnen uitroepen. Sommigen onder ons doen dat: zij zijn de Samaritanen
- wij hebben anders een prachtig model van een samaritaan: hij die het verhaal zelf vertelde. Hij liep langs de weg en duizenden onbekenden deden een beroep op hem: Jezus, riepen ze, gij zijt mijn naaste, gij kunt mij helpen. En Jezus liep nooit met een boogje om hen heen.
BRUSSEL (KerkNet) - Iedereen kent 'A Christmas Carol - Een Kerstvertelling' van Charles Dickens, het beroemde verhaal over de gierige Scrooge die op kerstavond bezoek krijgt van de geest van zijn overleden compagnon. Volgens een aantal welzijns- en ontwikkelingsorganisaties raken echter ook wij door de commercie rond het Kerstfeest steeds verder verwijderd van de echte geest van Kerstmis. Daarom sporen ze ons via de website van www.feelgoodgift.be aan een alternatief kerstgeschenk te geven en zo opnieuw aansluiting te vinden bij de echte geest van kerstmis. "In de periode voor Kerstmis wordt er een recordbedrag uitgegeven aan cadeautjes. Meestal gaat het over luxeproducten waarmee men familieleden en vrienden wil verwennen. Volgens een Europese studie spendeerde een Belgisch gezin in 2005 gemiddeld 634 euro aan kerstgeschenken. Als we een deel van dat geld inzetten waar het echt nodig is, kunnen we de kerstdroom dichterbij brengen."
Van droom naar werkelijkheid "Het idee is heel eenvoudig", zegt Bart van Peel, een van de initiatiefnemers van de vzw Feelgood aan Kerknet. "Maar er is heel wat professionele ondersteuning nodig om dit ook in de praktijk te brengen." Feelgood moest de ngo's, die aanvankelijk sceptisch waren, aanspreken. Die scepsis had volgens Van Peel ook te maken met het feit dat dit initiatief niet in de ngo-wereld zelf ontstaan is. Daarna werd een firma gecontacteerd die vaker met de ngo's samenwerkt om de infrastructuur op poten te zetten. "En de kerstman is met die concurrentie absoluut niet gelukkig." Uiteindelijk werden Oxfam, Broederlijk Delen, Vredeseilanden, Natuurpunt, SOS-Kinderdorpen, Welzijnszorg, Amnesty International en 'Dokters van de wereld' bereid gevonden het initiatief te ondersteunen. Mensen die de actie steunen doen een statement dat Kerstmis wel bijzonder commercieel geworden is en doen een schenking voor het goede doel. Nadat men heeft aangegeven dat men de actie wil steunen, ontvangt men - vooral om misbruiken tegen te gaan - een mail waarin men zijn engagement bevestigd en krijgt men een persoonlijke pagina, waarop men aan geeft dat men graag een alternatief kerstgeschenk wil. Die pagina kan men aan vrienden en bekendmaken. Wie op de vraag ingaat kan een certificaat afdrukken, dat men bij het geschenk kan stoppen. Om de nodige echo te geven werden een aantal BV's aangesproken, om ervoor te zorgen dat dit ook in de media voldoende ruchtbaarheid zal krijgen.
'Mensen kunnen ervaren dat ze iets goed doen' Pia Buysse van SOS-Kinderdorpen zegt ons dat mensen tijdens de kerstperiode enorm veel geld uitgeven aan geschenken. "Soms lijkt het wel alsof mensen met niets anders meer bezig zijn. Dat geeft een heel verkeerd gevoel. Bart Van Peel had de moed om met dit project naar buiten te komen. Mensen kunnen een geschenk geven en ervaren dat ze iets goed doen. Dat is een uitstekend idee, maar dit volstaat echter niet. Dit idee moet ook nog bekendgemaakt en ondersteund worden. SOS-Kinderdorpen is heel blij dat men hieraan kan participeren." "SOS-Kinderdorpen is een internationale privéorganisatie die bekommerd is om het lot van kinderen. Dit zijn niet altijd wezen. Vaak ook komen ze uit verstoorde gezinnen. We bouwen dorpen waar een aantal eengezinswoningen samen staan. Elk huis heeft daar een SOS-moeder, die telkens zeven tot tien kinderen onder haar hoede heeft. De kinderen blijven daar wonen tot ze opgegroeid z ijn." Volgens Pia Buysse worden de SOS-kinderdorpen vaak uitgebreid met een medisch centrum, scholen . zodat ook de omgeving baat heeft bij het kinderdorp. "Zo proberen we ook de plaatselijke bevolking te ondersteunen met medische zorg, informatie, volwassenenvorming .Bij ons in Vlaanderen bestaat er door gebrek aan voldoende financiële middelen nog geen kinderdorp, maar er is wel al een transithuis waar kinderen in een probleemsituatie twee tot zes maanden terecht kunnen." Daarbij krijgt men ook ondersteuning vanuit de VUB. Daarnaast steunt men vanuit Vlaanderen natuurlijk ook de al bestaande SOS-Kinderdorpen elders in de wereld.
Jo De Poorter doet mee
Lof voor de transparantie Ook Peter Van Caenenbroeck, die bij Broederlijk Delen verantwoordelijk is voor de fondswerving, vindt dit een sympathiek initiatief. "We geven hier graag onze steun aan, omdat dit de commercie rond het kerstgebeuren in vraag stelt. Dit initiatief is bovendien bijzonder transparant. Feelgood is bovendien ook welkom omdat we op promotie en reclame kunnen besparen." Feelgood is niet echt uniek, omdat er vooral in de Angelsaksische wereld al langer gelijkaardige initiatieven bestaan. Volgens Van Caenenbroeck mag men die echter niet op een lijn plaatsen. "Het is allicht leuk om mensen voor te spiegelen dat ze een kip of een geit of landbouwwerktuigen geven, maar in werkelijkheid is dat niet altijd het geval. Op zo'n manier werken is niet helemaal eerlijk, maar allicht heeft men in de Angelsaksische wereld ter zake minder schroom. Hoe concreet kan men iets maken zonder misleidend te zijn?" Van Caenenbroeck is niet blind voo r het gevaar dat men tijdens de kerstperiode, die hoe dan ook een bijzonder emotionele tijd is, met te veel mensen in dezelfde vijver gaat vissen. "Wij zijn vooral actief in de periode van de Veertigdagentijd, maar vele ngo's zijn extra actief in de kerstperiode. Ik denk dat het publiek het zal waarderen dat we ons rond een project verenigen, ook al zullen een aantal ngo's hun kerstactie voortzetten." Mensen die de actie willen ondersteunen of daarover meer willen te weten komen vinden alle informatie op de website: www.feelgoodgift.be.
Brochure Ambt en huwelijk[1]als ankerpunt op de zoektocht naar de relatie en integratie van huwelijkssacrament en diakenwijding.
Suggestie voor de vormgeving van die relatie en integratie tijdens vorming en wijding
Sinds ik tochtgenoot mag zijn van de grote familie van het permanent diaconaat, nu toch al meer dan een kwarteeuw, is er veel geëvolueerd. Van bij de aanvang werd ervoor geopteerd om de echtgenote samen met de kandidaat te laten delen in de opleiding. De wijding en benoeming van een man tot diaken grijpt immers sterk in in het leven van zijn gezin, het meest nog van de echtgenote. Het gaat niet zomaar om een beroep of een opdracht. Gelovige koppels weten dat God hen op een bijzondere wijze nabij komt. Ze ervaren dat de wijding tot diaken eveneens een nieuwe dimensie geeft aan hun huwelijk.
Gedurende de vele jaren werd getracht om daar vorm aan te geven, niet alleen gedurende de opleiding en bij de benoeming, maar ook via symbolen op het moment van de wijding zelf.
- Zo vonden we het normaal dat de vrouw niet alleen haar toestemming uitspreekt, maar ook gedurende de hele plechtigheid naast haar man staat of knielt.
- Tijdens de litanie komen niet alleen de aanwezig diaken een kring vormen rond de wijdeling, maar ook hun echtgenoten.
- Recent is er nu een moment waarop de bisschop tijdens de wijdingsplechtigheid de band legt met de huwelijksbelofte, deze bevestigt en Gods zegen vraagt over het echtpaar en gezin.
Op een nieuwe wijze gaat het koppel voortaan verder op de weg van samen gedragen
verantwoordelijkheid in hun gezin, in de maatschappij en in de kerkgemeenschap.[2]
Tijdens dat proces van zoeken naar de relatie en integratie van huwelijkssacrament en diakenwijding werd de vraag naar dieper theologisch inzicht steeds maar sterker. Deze brochure is een ankerpunt op die zoektocht.[3]
[1]Bisdom Brugge, Diocesane Commissie Permanent Diaconaat, 12/ 2003, Voorwoord van bisschop Roger Vangheluwe, 26 bladzijden. De brochure bestaat uit twee delen: het eerste deel is van de hand van prof. Koen Vanhoutte; het tweede deel is een ervaringsbericht, resultaat van het zoeken naar woorden om uit te zeggen wat gehuwde diakenkoppels beleven. In de bijlage vind je vragenlijst die aan de basis van het ervaringsbericht liggen.
2 Op een andere plaats bieden wij een bespreking van deze brochure.
"Alvorens zijn offer te volbregen, heeft hij willen wijzen welke weg Hij wilde gaan. Hij legde de herkenbare tekens a f als Jood. Met een vingerknip kon Hij iedereen laten doen wat Hij wilde. Door de voetwassing zegt Hij: Als je dit niet doet, hoor je niet bij Mij."
"Een kleine groep (diakens) houdt zich bezigmet liturgie en hebben nu reeds een identiteitscrisis!"
Gehoord tijdens het congres IDZ in Pianezza Italië
Eveneens: "De diakens mogen de plaats van Christus niet innemen. Zij moeten Hem representeren."
"De zin van wijding kunnen we niet oplossen met woorden op '-heid', maar met: "Wie zegt gij dat Ik ben?"
"Hoe zit het met de evolutie van uw wijding? Is het de weg van het abstracte? Het concrete is de ware weg: "Ik ben de Weg, de Waarheid en het Leven."
"God komt in ons leven en trekt ons op een peil waar wij normaal niet kunnen komen (wij zijn geen wijsheidsgodsdienst!). Dan krijg ik een sacrament. Dat is het merkteken. Ik ben mij dat niet bewust. Daarom: Wie mij ziet, ziet de Vader. Wie de priester ziet, de diaken ziet, ziet God. Wij moeten God God laten zijn. "
"God bewerkt iets in jullie (diakens). Misschien iets onzichtbaar. God is niet zo zichtbaar. Wij hebben gewoonlijk geen oog voor het onzichtbare. God werkt door mij, maar het is mij niet altijd zichtbaar. Er moeten wel zichtbare momenten zijn. Maar niet de kus is niet het voornaamste!"
De namen van de kinderen zeggen veel over de ouders. En over de tijdgeest. Toen onlangs[1] de weduwe van Jozef Delille (vooroorlogs Vlaams-nationalistisch Kamerlid, uitgever van het legendarische weekblad t Getrouwe Maldegem) overleed, herinnerde men ook aan de namen van hun acht kinderen: Edelhart, Goedewil, Koerraad, Vredeman, Godetrouw, Genade, Allenbroer en s Herengave[2]. Een ware programma-verklaring.
Wij hebben ze al meer dan eens in vriendenkring geciteerd en meestal worden ze op een wat ongelovige of ironische glimlach onthaald. Waarom eigenlijk?[3]
De ouders Delille deden niets anders dan teruggrijpen naar een zeer oude traditie in onze gewesten, zoals zij die o.m. vonden bij Gezelle.
Maar in de oren van de jongste lichtingen klinkt het eigen Vlaamse Genade vreemder dan het Franse Grace, is s Herengave exotisch vergeleken met Dieudonné.
Bij de generatie die nu boven de vijftig is, ging men niet zo ver als bij de Maldegemse vrienden, maar in elk Vlaamsgezind gezin was er wel een Lutgart, ter ere van de patrones der flaminganten, of een Godelieve, naar de heilige van bij ons. Hun zusters en broers droegen ronde en mals klinkende namen uit de volkstraditie. (In Lier liepen vele Gommaartjes rond, want men eerde ook graag de stedelijke patroonheilige).
Als je nu op school of in het parochieblad namenlijsten leest, kom je de hele film- en televisiewereld tegen. Hoeveel Wendys weten nu al niet Van Wanten?
(GD)
Uit de persknipsels van diamautem uit zijn verzamelmap Namen geven.
Het zou mij plezieren mochten jullie willen reageren op dit persknipsel.
Het kind moet een naam hebben, zeggen wij. Wat betekent dat voor jou?
[1] Het persknipsel is jaren oud. Het komt uit De Standaard. Alleszins vóór 1965.
[2] Het persknipsel waarin de Latijnse of Griekse vorm van de namen werden geciteerd heb ik nog niet kunnen terugvinden.
"Ik hoef niet katholiek te zijn... om te geloven in de praktische linksheid van al die nonnen en paters die lesgeven in de brousse of die weggegooide kinden uit de goten oprapen. Als ikop mijn tenen ga staan, ben ik in vergelijking met hen hooguit een fatsoenlijke burgerman."
De schrijver Benno Barnard hekelt de pensée unique van linkse intellectuelen omtrent het katholicisme. (Knack 15 november), geciteerd in De Standaard van donderdag 16 november, p. 29.
* Teken - band - aanwezigheid - contact * De zorg van de Goede Herder tegenwoordig stellen en representeren: zorg, belangstelling, tederheid en volharding, inzet en behoeden. * Concurrenten voelen priester en diaken zich als zij naar elkaar kijken! Priester en diakens oeten samen naar de Heer leren kijken en de vraag stellen: "Heer, wat wilt Gij dat ik doen?" En wij moeten onze ogenen openen voor de noden van de mensen. Elke mens heeft recht om in contact te komen met de zorg van de Heer die zijn leven heeft gegeven voor allen. * Pastoraal heeft twee polen: enerzijds christen-zijn, zijn heilsboodschap, zijn evangelei én de anderzijds de concreet-gesitueerde mens. *Bisschop, priester en diaken participeren aan het ene apostolische ambt door de wijding. Daar ligt de gezamenlijke worten waaruit zij moeten leven - met eigen inbreng en eigen gestalte - want zonder Christus kunnen zij niets en dreigen zij te verdorren en te verstarren. Bewogen door zijn Geest actuliseren en representeren (in de goede betekenis van het woord) zij de zorg en de zending van de Heer, de Ene Hogepriester, de oorsprong en bron.
BRUSSEL (Kerknet/Tertio) - Onder het motto 'Anders is ook mooi' beloven de Vlaamse senioren tijdens de ouderenweek, van 20 tot 26 november a.s., extra aandacht te hebben voor de diversiteit onder de derde leeftijd. Tertio laat in zijn editie van vandaag woensdag enkele bejaarden van rusthuis Molenheide in Wijnegem aan het woord. Ze maken duidelijk dat het niet in alle rusthuizen kommer en kwel is wat de klok slaat. In de Achterkrant richt Tom Claus, de coördinator van 'Aandacht voor Senioren', met een aantal frisse initiatieven de aandacht op de eenzaamheid van veel bejaarden.
BRUSSEL (Kerknet/KatholiekNederland/ANP/DPA) - De opgetuigde kerstbomen in de winkelcentra in de VS heten opnieuw officieel kerstboom en niet langer 'feestboom'. Werknemers wensen elkaar en de klanten ook weer 'vrolijk kerstfeest' in plaats van 'vrolijke feestdagen'. Vorig jaar december leek het in de Verenigde Staten nog politiek incorrect om Kerstmis als christelijk feest te vieren. Grote warenhuisketens wilden de niet-christelijke minderheden niet voor het hoofd stoten. Door de zelfcensuur waren liedjes als 'White Christmas' en 'Stille Nacht' in veel winkelcentra niet te horen.
Boycot Christelijk-conservatieve, maar ook andere groepen riepen op tot een boycot van bedrijven die Kerstmis in de ban hadden gedaan. De rechtse zender Fox News berichtte dagelijks over de vermeende hetze tegen kerstmis. Verontruste burgers richtten actiecomités op zoals 'Redders Van Het Kerstfeest'. "We hebben ons lesje geleerd'', benadrukte een woordvoerster van het supermarktconcern Wal-Mart vandaag. De verkoop voor Kerstmis vormt een kwart tot 40 procent van de jaarlijkse omzet in de branche.
Kruipt eens in de huid van een kevertje dat zich op de grond tussen het hoge gras voortbeweegt. En sta dan stil, om verbaasd rond te kijken naar die hoog boven je hoofd oprijzende reuzenhalmen Dat doet zon insect natuurlijk niet. Maar wij mensen zijn niet altijd zoveel beter. Als we namelijk door een bos lopen, zijn we ongeveer in dezelfde situatie als dat beestje tussen het gras Met dit verschil, dat de boom het hoogtepunt, de bekroning vormt van het plantenrijk.
De boom in het enkelvoud. Waarbij we liefst denken aan een min of meer alleenstaande boom. Want in een bos komt de boom minder tot zijn recht: we dreigen door het bos de boom niet te zien. Daar gaat het ons om: de boom leren zien.
Maar hebben we dan niets belangrijkers te doen? Dat is het juist: sommige onbelangrijke dingen zijn in het leven (léven) van een mens nu eenmaal niét zo onbelangrijk. Onder meer meditatief bezig zijn. Een pleidooi hiervoor achten we overbodig: er is voldoende literatuur over meditatie als tegenwicht tegen drukte en gejaagdheid; als herstel van dát stuk van onszelf waarvan het verlies de psycholoog M. Wertheimer ertoe bracht een volwassene te definiëren als een ontaard kind; als een manier om meer te beantwoorden aan de bedoeling van een Schepper die de mens vreugde wilde zien beleven aan de tuin van zijn schepping.
Een uitstekend middel hiertoe: aandacht overhebben voor een boom, tijd verliezen aan die boom. Waarom juist een boom? Omdat, als we een algemeen menselijk symbool zoeken, een symbool dat aansluit bij diepere lagen van ons wezen en dat, bewust gemaakt, de opbouw van onze persoonlijkheid ten goede komt, we het best terecht kunnen bij de boom: hij ligt in een tweevoudige betekenis het meest binnen ons bereik.
Het protest tegen het ondoordacht vellen van bomen en de populariteit van het boompjes-planten zijn slechts de buitenkant van een diepere liefde en verering voor de boom, waarto we de aanleg in ons dragen.
Probeert u maar eens die aanleg tot ontwikkeling te brengen. Begin met iets over bomen te lezen. Verzamel mooie afbeeldingen van bomen. Blader eens rustig in een boek met afbeeldingen van het boom-symbool. Maar vooral bekijk bomen in levende lijve.
Kijk er b.v. naar als u in de trein zit. Ook in de winter! En natuurlijk in de lente, als ze allen nog maar met fijne tule of met donzige gaas zijn omhangen. Verwonder u over de vele vormen die ze aannemen: lange fijne pluimen of kort dikke vederbossen, reusachtige sparrekegels of opengevouwen waaiers. Zelfs geteisterde, gehavende bomen zijn het bezien waard: meer nog dan gave bomen spreken zijn van levenskracht en levensmoed.
We kunnen van de primitieve mens nog wel wat leren, zegt men vaak. Zonder dat we daarom bomen hoeven te vergoddelijken. Bij de verkondiging van het christendom door Bonifatius ging er af en toe een heilige eik voor de bijl. Jammer misschien, maar doordat die ene boom werd geofferd, konden we de overige bekijken als wat ze zijn: beeld van onszelf, van de mens, die geschapen is naar het beeld van God.
De dringende vraag van vandaag waar ik het deze morgen samen met u over wil hebben lijkt me dezelfde als de kwestie die Johannes Paulus II zo sprekend omschreef als die van de eucharistische verstomming. Ja, hoe kunnen we dat met stomheid geslagen worden oproepen, dat zelfs provoceren? Een verbijstering vervuld van dankbaarheid voor het Sacrament waarin Christus voor altijd zijn liefdesmysterie heeft willen concentreren. Hierbij neem ik de precieze uitdrukking van de Dienaar Gods over[i]. Hoe kunnen we een verrukking opwekken die eerst de christenen en daarna heel de mensheid naar de bron van het leven toe kan brengen? Hoe de mensen de schoonheid van de liefde laten zien en die omzetten in een kracht die de harten en de hele mensheid van gedaante doet veranderen? Want het gaat hier inderdaad om schoonheid. Een schoonheid die de wereld heeft gered. Een schoonheid die schittert als de glans van de waarheid over God en als de vervulling van het geluk waar het hart van de mens voor geschapen is. De geconsacreerde hostie is de meest hoogstaande icoon van Gods schoonheid zoals die in Christus is geopenbaard, de waarlijke, levende, levenbrengende, eenmakende tegenwoordigheid van de mooiste onder alle mensen (Ps 45,3).
1.boom m bomen, -pje (plantk.) gewas met (één) houtige stam die zich eerst op zekere hoogte boven de grond vertakt: (bijb. Gen.2, 9 en 17) de der kennis des goeds en des kwaads, , de - des levens twee bomen in het Paradijs (bij. Gen. 2, 9);
een kerel als een -, een van een kerel groot, fors gebouwd;
(zegsw.) hoge bomen vangen veel wind hooggeplaatste personen staan bloot aan kritiek;
er zijn wel hoger bomen gevallen wel vreemder dingen gebeurd;
de bomen groeien niet tot in de hemel (Duits: die Bäume wachsen nichtin den Himmel) alles heeft zijn natuurlijke grens;
men moet geen oude bomen verplanten (of: verzetten) oude lieden moeten blijven waar ze zijn;
door de bomen het bos niet zien geen kijk hebben op het geheel doordat men zijn aandacht teveel wijdt aan bijzonderheden;
aan de vruchten kent men de boom s mensen karakter toont zich in zijn werken;
ook gezegd van kinderen in betrekking tot hun ouders (bijb.z.o.a. Mt 7, 17 20)
de kat uit de boom kijken een afwachtende houding aannemen;
tengevolge van de vele liefhebbers zaten bij de opening van de markt vele verkopers in de boom vroegen ze te hoge prijzen; (zegsw.)
