Parabeltje van een plattelandsdiaken

Het kruis is een venster

Vele ouders, en tegenwoordig veel grootouders, maken het mee dat hun kleine kinderen of kleinkinderen uitspraken doen die je verwonderd doen opkijken. Je denkt: ‘Dat moet ik noteren. Dat wil ik niet vergeten! Zo mooi, zo gevat, zo wijs!’

Als je op dit moment een beproeving meemaakt is het volgende echt gebeurde verhaal voor je. Een echte opsteker! Een moeder vertelde ons dat haar kleine dochter van vier jaar haar een echte ontdekking liet meemaken.

- “Die avond was mijn hart bedrukt en mijn lichaam zwaar. Ik ga de slaapkamer van Annemieke binnen om haar een kus te geven alvorens zij gaat slapen.”

- “Mama, weet je wat een kruis is…(Zou zij bemerkt hebben wat ik beleefde? Mijn gedachten razen sneller dan haar woorden. Een kruis? Natuurlijk weet ik wat dat is!) Een kruis is een venster.”

- ?...

- “Begrijp je het niet… Kijk eens mama.”

Mijn kleine dochter van nauwelijks vier jaar, die zelfs nog niet kan schrijven maar alleen maar tekenen, zet zich op haar bed, neemt een stylo en een blad papier om mij te helpen het te zien, het te begrijpen. Zij tekent een kruis en omringt het met een vierkant.

- “Zie je het nu, mama, een kruis is een venster.’

Mijn hart komt als door een bliksem tot rust, mijn hart klopt opnieuw op de juist plaats.

- “Wat je daar zegt is prachtig. Ik ga het in mijn boek schrijven opdat ik het je later, als je groot bent, kan herhalen.”

En mijn kleine dochter antwoordt zelfverzekerd:

- “Het is de moeite niet, mama, ik zal zelf wel onthouden.”

Het kleine meisje, Annemie, verwijst zonder het te weten naar een spreekwoord uit Rwanda, dat ons dezelfde hoop, hetzelfde vertrouwen verwoordt. “Als de duivel stenen naar de kerk gooit, rapen de engelen die op om de kerk verder op te bouwen.”

Diaken Maurice Temmerman