Parabeltje van een plattelandsdiaken

“ Ik mag in mijn lichaam aanvullen wat er nog aan Christus’lijden ontbreekt, ten behoeve van zijn lichaam, de kerk.” (Kol 1, 24)

Op zekere dag nam een vijftigjarige wijnbouwer deel aan retraite. Hij zoekt tijdens de retraite de pater predikant op en vertelt hem over zijn vermoeidheid: “Het leven wordt al maar ingewikkelder. Er is een echte wettenwaterval. Men vertelt ons dat de school gratis is, maar dat is niet waar! Als men kinderbijslag (gezinsbijslag) nodig heeft, blijken die afgeschaft, en mijn twee oudsten aan de universiteit kosten mij verschrikkelijk veel geld…”

De predikant raad hem aan daarover met de Maagd Maria te spreken en ook om goed te profiteren van deze retraiteweek om zich uit te rusten: “ Hier heb je tenminste zes dagen dat je ’s avonds kunt gaan slapen zonder een pijnlijke rug te hebben.”

Deze wijnbouwer had wijn meegebracht, zeer goede wijn. Omdat het een gesloten retraite is is het toegelaten te communie te gaan onder twee gedaanten. Na de mis komt de wijnbouwer naar de pater toe: “Ik heb mijn wijn herkent…Wel, als mijn wijn – en wij kunnen ons voorstellen wat dat voor hem allemaal betekent – het bloed van Christus wordt, krijg ik opnieuw moed.”

Tijdens de mis, verenigen wij ons leven met het leven, het lijden, met de dood van Jezus voor zijn lichaam dat de Kerk is. Wat dat offer betreft bereiken wij niet allemaal hetzelfde niveau.

Dat leert ons het verhaal van de kip en het varken van boer Ginderachter. Die zegden tegen elkaar dat zij veel geluk hadden met zo’n goede meester.

- “ Ik geloof dat wij iets bijzonders moet doen voor boer Ginderachter”, zegt de kip.

- “ Waaraan denk je?” vraagt het varken.

- “ Wij zouden hem een ontbijt kunnen opdienen met eieren en spek”, suggereerde de kip.

- “ Misschien is dat wel goed”, antwoordt het varken, “maar voor jou is het maar een geschenk. Voor mij is het de totale gave.”

Ik houd veel van de volgende uitspraak van Bernadette Soubirous… Aangetast door tuberculose, moet zij veel te bed blijven, in het klooster van Nevers. De zuster verpleegster is een beetje geïrriteerd omdat zij haar moet verzorgen. De heilige Bernadette zegt haar: “Zuster, de kerk is als een uurwerk – wij hebben allemaal van die uurwerken gezien in hun prachtige houten kast en hun uit koper geslagen uurwijzerplaat: daarbij horen prachtig geciseleerde en vergulde wijzers die het uur aanduiden. Maar een uurwerk werkt niet zonder gewichten, en ik, ik moet een van die gewichten zijn.”

Misschien ben je aan je bed of aan je zetel gekluisterd en misschien denk je wel een gewicht te zijn. Besef dan goed, dat zonder jou, de kerk minder goed zou functioneren.

Diaken Maurice Temmerman.