Een gedicht van Pieter van Woensel 1747-1808
De bijl
Die t vatten kan, die vatt de kneep.
De Bijl (wie weet hoe lang geleden!)
Nog zonder steel, kwam t bos intreden,
En keek onnozel als een Lam,
En groette zelfs de kleinste stam;
Sprak voorts eerbiedig tot de bomen,
DEerste in rang: Ik ben gekomen,
O Eedle stammen, die uw kruin
Verheft tot boven berg en duin,
Om iets gerings u af te smeken!
k Verzoek voor mij te mogen breken
Van t kleine hout, dat u niet deert,
Een steeltje, dat mij slechts mankeert;
En zonder t welk mij staat te vrezen
Dat k ganselijk onnut zal wezen
Aan u, geëerde Maatschappij,
Waaraan ik al mijn zorgen wei.
De Bomen straks aan t overleggen,
Wat antwoord aan de Bijl te zeggen.
Een enkle Boom slechts hier en daar
Begreep maar enigszins t gevaar,
t Welk hun alle stond te vrezen,
Werd aan de Bijl een steel gewezen! -
Het antwoord was, om kort te gaan,
De Bijl t verzochte toe te staan. -
Deez had zodra geen Steel bekomen,
Of sprak aldus: Gij grote Bomen,
Gij trotse, werpt u voor mij neer!
Erken in mij uw Vorst en Heer.
En stel u niet in t minst daartegen;
De macht die k wettig heb verkregen
Eist eerbied, duldt geen trots bestaan,
Elk uwer is mijn onderdaan. -
Die taal deed al de Bomen schrikken;
Maar niemand durfde een woord te kikken:
Want die zich t spreken onderwond,
Werd neergehakt, hoe vast hij stond.
Die dit beseft, zal zeker beven,
Om aan de Bijl een Steel te geven.
|
