Werd de Liefde eens geknakt

Werd de Liefde eens geknakt in haar tedere knop,
Tot haar blaren verwelkten en vielen,
Geen genegenheids-zon wekt haar leven weer op,
Want maar eens bloeit de lente der zielen.

Is de Hope misleid, dan ontvlucht zij het hart,
En keert weer door beloften noch giften;
Maar de Erinnring blijft achter en leeft van de smart,
En broedt voort op de puinhoop der driften.

Men verhaalt, dat de zwaluw haar nestje ontwijkt,
Als de stormwind de gevel doet kraken;
Maar de nachtuil keert in tot het huis dat bezwijkt,
Waar ze bouwt in een klove der daken.