je zal niet snel van mij een mail ontvangen waarin ik om jullie steun vraag, maar dit is wel heel uitzonderlijk.
Sandra is een meisje uit de buurt, die bij Xander ik de klas zat, tot ze ziek werd van een (geneeslijke) stofwisselingsziekte. Helaas is de behandeling omdat ze al 7 jaar is, verschrikkelijk duur. Maar als ouder wil je koste wat kost je kind redden, en staat daar geen prijs op
De noodoproep was de laatste dagen in verschillende kranten te lezen en in het nieuws op televisie. Wil je meer informatie dan verduidelijkt de site die enkele dagen geleden is opgericht al een heleboel:
Door al deze aandacht stroomt de hulp, en vooral het nodige geld nu eindelijk massaal binnen. Maar er is nog heel veel steun nodig, en omdat we ons zo persoonlijk betrokken voelen, vragen we ook om jullie hulp.
Bezoek de site even, en steun mee. Dit kan via overschrijving, creditcard en paypal.
Het zou ook fijn zijn mochten jullie zoveel mogelijk mensen hierover inlichten en vragen mee te steunen.
Heb je nog vragen, aarzel niet ons of hen te contacteren.
Deze foto: Deze houten plank heeft iemand langs de weg achtergelaten tussen een hoop stenen. De plank is niet over de ganse diepte doorgezaagd..er was dus nog hoop. Hier over nadenken is toch gewoon prachtig! Deze vond ik zó mooi.. Zo zijn er talrijke persoonlijke zaken langs de camino, elk met zijn eigen betekenis.
Foto1: Zo zijn er talrijke paaltjes te vinden waar mensen hun steentje achterlaten, een prachtige symboliek om je zorg van de dag daar achter te laten.
Om interne redenen heb ik besloten om met deze blog te stoppen. Het spijt me voor al de trouwe blogbezoekers die ik nu moet teleurstellen. Het is ook voor mij een moeilijke beslissing maar noodzakelijk. De reden is heel persoonlijk en heeft niets te maken met jullie reakties. Integendeel, het was fijn om zulke lieve en mooie reacties te mogen ontvangen. Wat ik wel nog wil verklaren is de titel die ik gekozen had voor de blog: eros_philos_agape. Wie ooit het boek van Paulo Coello heeft gelezen over de weg naar Compostela zal deze allicht beter begrijpen. Deze drie woorden gaan over de liefde in al zijn vormen. Eros: de erotiek, de vonk die overslaat tussen mensen en die elkaar aantrekkelijk vinden op seksueel vlak. Philos: de verliefdheid die uitgroeit tot een diepere liefde die meestal tussen partners ontstaat na een langere relatie. Agape: de alles overheersende liefde, overweldigend, onvoorwaardelijk! Een diepe liefde voor God bvb. of voor bepaalde mensen die je toevallig ontmoet of die je zelfs maar even ontmoet. Die je niet echt goed hoeft te kennen maar die ontstaat, spontaan, op een onverwacht ogenblik. Mijn camino heeft me veel geleerd over deze laatste twee vormen van liefde. Philos, zoveel mensen die elk met hun eigen verhaal hun weg afleggen, gesprekken tussen mensen die elkaar direct begrijpen. Mensen die elkaar steunen door dik en dun, in hun strijd tegen de pijn in gans hun lijf. Het lichamelijke afzien door de vele kilometers, het zware klimmen met de letterlijke en figuurlijke rugzak. Je kan het dagelijks delen met mensen waarvan je zelfs hun naam niet kent.. Mijn camino bracht me ook agape. Nog nooit in mijn leven heb ik me zo verbonden geweten met sommige vreemde mensen die ik eigenlijk helemaal niet ken..Dit is wat deze St Jacobsroute zo speciaal maakt, agape,agape,agape.. Het is zo moeilijk uit te leggen, het is zo intens, omdat je weet wat de ander doormaakt, zonder dat die het moet uit leggen. Er is zo'n grote verbondenheid..we hebben er allemaal over gepraat, niemand kan het juist verwoorden wat het is, maar het is zeer sterk. Agape zonder eros..begrijp je? Mijn verhaal moest nog beginnen, over die prachtige mensen, maar het brengt me pijn en verdriet. En dat is niet de bedoeling. Het spijt me heel erg, maar ik wil geen moeilijkheden meer. Ik zal nog wat fotos plaatsen met een korte uitleg erbij. Het is misschien moeilijk maar mag ik rekenen op enig begrip? Alvast bedankt voor de belangstelling, het ga je goed! Rita
Het is ondertussen bijna 12u, rechtover het station is ' brasserie Crocco' waar ik ondertussen iets ga eten. Er is voldoende tijd en ik ben blij dat ik kan zitten. De ober neemt mijn bestelling op en ik trakteer mezelf op een glaasje wijn bij het eten. Het biedt een klein beetje troost maar had ik dan geweten wat er boven mijn hoofd hing..! Voor het stappen met de poles heb ik handschoenen zonder vingertjes die ik uitdoe om te eten. Waarschijnlijk is het daar dat ik mijn trouwring verlies. De ring was een beetje beginnen spannen en ik had hem aan een andere vinger gestoken waar hij iets ruimer zat. Pas ruim een dag later merk ik dat ik hem kwijt ben en het doet me veel verdriet want dit is voor mij een teken dat het nooit meer goed komt tussen ons. Toeval of niet?! In Parijs kom ik aan om 16u30 en de aanblik van het grote station is indrukwekkend. Er staan tientallen rijen mensen aan te schuiven om naar hun perron te gaan en ik ga kijken welke ik moet nemen. Er is nergens sprake van een trein naar Bayonne en als ik het navraag aan een loket staat me nog een verassing te wachten. La mademoiselle legt me heel vriendelijk uit dat ik naar een ander station moet voor mijn verbinding. Hier was ik niet op voorbereid en even begin ik te zweten. En euh..hoe moet ik daar geraken? 'Ah, avec le metro!' 'Ah oui, biensûr'! Ik doe alsof het de normaalste zaak van de wereld is en koop een ticket. Ondertussen denk ik in mezelf hoe ik dit moet klaarspelen want verder dan met de trein eens naar Brussel of Blankenberge ben ik nog niet geweest. Niet alleen! Het is daar een komen en gaan als ik beneden in het metrostation aankom. Ik sta het even van op afstand te bekijken hoe ik in 's hemelsnaam door die metalen poort moet geraken. Eigenlijk is het lachwekkend, hier staat een Vlaams bleuke, die gans alleen naar het uiterste westen van Spanje wil, te apegapen in een Parijse metro. Plan trekken Rita! Je ziet dat ik geen wereldreiziger ben. In station Austerlitz moet ik zijn en ik zal er geraken, zeg ik bij mezelf. In het metrostel ben ik verre van op mijn gemak want ik moet de haltes goed in het oog houden, er is een bende jeugd die op mijn zenuwen werkt en een junk die komt bedelen met handen zo zwart als koolschoppen. Ik ben uit een kleine gemeente en op dat gebied niets gewoon. Als ik in station Austerlitz uiteindelijk aankom moet ik nog uren wachten want de volgende trein vertrekt maar om 23.11u. Om me dan toch maar wat bezig te houden ga ik een cappucino drinken die ik 4.40eur. moet betalen! Het is eindeloos wachten en ondertussen schrijf ik nog wat in mijn dagboek. Als het moment van vertrek er dan is moet ik tot wagon nr 49 gaan. Wat een trein! Je vraagt je af waar al deze mensen toch 's nachts nog naar toe gaan. Ik kon geen bed meer reserveren en uiteindelijk ben ik blij want met zes mensen in een lucifersdoos is niets voor mij. Ik heb een gemakkelijke zetel maar van slapen komt niets in huis. Geen oog heb ik dicht gedaan en ik ben echt jaloers op de snurkertjes. Het is schijnbaar een eindeloze rit en zonder slaap kom ik in Bayonne aan om 6u30. Het station zelf is niet veel zaaks en het is weer wachten..op de volgende trein. Na enkele minuten arriveren de eerste pelgrims al. Azië en Australië zijn al tegenwoordig. Wie nog, het zal me benieuwen..
Het was geen gezellige nacht. De koude, de vochtigheid, de regen, de harde grond om op te slapen, alles samen zorgen deze factoren ervoor dat ik al mijn moed moet bovenhalen. Het is moeilijk, maar het moet eigenlijk allemaal nog beginnen. Het wordt een bewogen dag maar dat weet ik nog niet als ik wakker word. Het is Hugo's verjaardag en ik denk aan thuis, ook al is onze relatie moeilijk, ik mis hem. Het is tijd om uit de tent te kruipen. Ik ben zo stijf als een plank en mijn rugspieren staan gespannen als pianosnaren en daarom kruip ik achterwaarts de tent uit. Wanneer ik me wil rechtzetten hoor ik plots een krak en een scherpe pijn in mijn rug. Ik zak op handen en voeten en zit naar adem te happen. Oh nee, dit kan niet waar zijn, rug geblokkeerd! Het Vlaams Verschot! Voorzichtig kruip ik terug de tent in en ga van mijn zij op de rug liggen, benen hoog. De paniek slaagt toe. Zo kan ik niet blijven liggen, ik kan me met moeite bewegen. Ik besef dat ik nu snel moet ingrijpen en graai naar mijn toiletzakje met medicatie. Gelukkig heb ik me voorzien met pijnstillers. Zie je wel, je weet nooit! Ik neem er direct twee, het moet! Ik blijf even liggen en kruip dan langzaam de tent uit. Ik kan me recht hijsen met mijn wandelstokken want alleen kan ik niet staan. Ik probeer niet na te denken over wat er nu zal moeten gebeuren. De wasruimte is opeens vreselijk ver maar daar is het tenminste warm! De medicatie helpt al wat en ik probeer me aan te kleden. Ik heb geen telescopische armpjes om mijn sokken aan te doen en daar komt weer een krak. De tranen springen in mijn ogen en ik voel me ellendig. Dit kan ik nu echt niet gebruiken.. In een oogwenk zie ik dat het zo niet verder kan. Er waren al tal van signalen geweest, elke vezel van mijn lichaam zei me dat dit eigenlijk te zwaar was voor mij. Maar ja, ik heb daar wat problemen mee om dit direct te willen erkennen. Het is drastisch maar de enige mannier om naar mijn lichaam te moeten luisteren was deze. De zware rugzak, het kamperen en de slechte weersomstandigheden hebben hun tol geëist. Nu moet ik snel een besluit nemen en in zo'n geval volg ik altijd mijn gevoel. Ik moet naar het zuiden waar het warmer is . Voor deze oorspronkelijke trip ben ik niet sterk genoeg, ik ben dan ook geen twintig meer. Mijn besluit staat vast: met de trein naar het zuiden van Frankrijk en starten vóór de Pyreneeën. De St Jacobsroute in Spanje is op zich lang genoeg en de Weg ernaartoe is onvoorspelbaar. Gelukkig heb ik een goed gevulde apotheek onder in de rugzak en ik neem iets om de spieren te ontspannen. Als deze begint te werken gaat het stappen al wat beter want mijn rug staat niet meer zo krom getrokken. Met de tranen in de ogen kraam ik op. Tranen van pijn en ontgoocheling omdat ik mijn plannen moet wijzigen.. Wat meevalt is, dat de vrouw des huizes me meeneemt tot in Troyes waar haar dochter woont. De rit in de auto is al pijnlijk genoeg maar ik laat niet blijken hoe erg het is. Ze vindt me maar raar, maar begrijpt me wel. Ze zet me af aan het station en met veel moeite geraak ik uit de auto maar met de rugzak moet ze me helpen want die krijg ik niet uit de kofferruimte. Ik zeg heel dapper dat het verder wel zal gaan en dat ik mijn plan wel zal trekken. Ze vraagt me een kaartje te sturen..ze twijfelt of ik Compostela wel zal halen! In het station krijg ik bewonderende blikken van de loketbediende als ik een ticket vraag naar St Jean Pied de Port. Hij weet natuurlijk niet dat ik noodgedwongen de trein moet nemen naar Bayonne! Hij wil van alles weten over mijn pelgrimage. Er gaat een trein om 14.45u naar Parijs. Vandaaruit kan ik met een rechtstreekse trein naar Bayonne waar ik dan nog een treintje op moet naar het laatste dorp voor de bergen, naar St Jean van waaruit de St Jacobsroute vertrekt. Ik neem het ticket en heb nu wat tijd om te rusten.
De barmadame is de ongelovige Thomas zelve en laat zelfs de bar alleen om zich ervan te vergewissen dat ik de waarheid spreek. De 'man van achter t hoekske' komt een pint drinken. Hij weet ook van geen bus en staat me aan te gapen alsof ik van Mars ben. Zij is echt beginnen ratelen en ik versta er niets meer van. Ik betaal en vertrek want s'mans verontwaardiging begint op mijn zenuwen te werken. Hij vraagt zich nu waarschijnlijk af of hij niet meer tegen bier kan.. Ik ga nog maar eens kijken aan de halte en ergens verderop hangt er een klein briefje. Horraire: s'morgens om 8.15 richting Troyes en s' avonds om 18 weer terug. Het is een schoolbus.! Nu ben ik het echt zat en besluit om er mee te kappen voor vandaag. Aan het deftigste huis in de straat ga ik aanbellen, er ligt een mooi groene pelouze op mij te wachten. Maar dit is een verrassing, deze dame is niet van plan haar tuintje te lenen en zegt me doodleuk dat ik dan maar autostop met doen als ik geen zin meer heb om te stappen. Ik kan er niet mee lachen maar zeg toch beleefd goeiedag want iedereen is hier vrij in hé. In het wild camperen durf ik nog niet en de mensen zijn hier ook niet zo vriendelijk. Ik vertrek te voet verder en ondertussen ga ik liften als ik een auto hoor. Ik moet geduld hebben want ik ben niet groot en blond..Uiteindelijk stopt er een jonge vrouw die naar Troyes rijdt. Lucky Me. Ze zegt me dat het de eerste keer is dat ze iemand meeneemt, ik zeg niet dat het ook voor mij geen gewoonte is. We hebben toch een leuke babbel en de kilometers vliegen vooruit. Ze zet me af aan het station van daaruit ga ik naar Thorvillier, een grens gemeente. Dit is de streek van de champagne en je ziet aan de stokken dat het nog vroeg in het jaar is. Er staan al groene bladeren aan maar het geeft nog geen kleur aan de velden. De wijnboer waar ik wil overnachten ,hebben we meermaals bezocht met de mobilhome, hij is dus geen onbekende en ik hoop dat ik daar dan mijn tent kan opslaan. Ze herkennen me niet als ik aanbel en eerst moet ik een aantal vragen beantwoorden alvorens ze de elektrische poort opendoen. Zij heeft ondertussen mijn naam gecheckt en vanaf dan is het ijs gebroken, ik mag me achter hun huis in de tuin installeren. De poort gaat terug toe en dat geeft me een super veilig gevoel.s'Avonds toont ze me een nette toiletruimte die ik mag gebruiken, er is zelfs verwarming!. Het is berekoud buiten en ondanks de droge kleren kan ik mezelf niet verwarmen. Ik maak me een kop warme chocolademelk en eet twee mueslirepen. Veel is het niet maar het knorren van mijn maag houd even op. Zo stijf als een plank kruip ik bibberend de slaapzak in. Even later moet ik de enige truitjes die ik heb over mijn nachtgoed aantrekken.
Het eerste wat ik doe als ik wakker ben is een douche nemen.Het water is warm en de ruimte netjes maar c'est tout! er is geen verwarming en buiten regent het nog steeds.Wanneer ik Jacques en Ton opzoek om te ontbijten hebben zij al gegeten. Het is Ton's vrouw die me van alles voorziet.Er is koffie,croissants,beleg,al wat een ontbijt smakelijk maakt. En er is ook de aanwezigheid van Margriet die me steeds maar koffie bij inschenkt. We praten over de pelgrimstocht, het werk op de camping, over het leven in Nederland en Frankrijk enz. Als we afscheid nemen heb ik alweer de belofte gemaakt om een kaartje te schrijven, ik zal mogen pennen! Ik vertrek richting Troyes, mijn tent heb ik noodgedwongen nat moeten opbergen want er valt nog steeds regen. Laat ik hopen dat het niet voor gans de dag is! De saaie, lange weg en de aanhoudende regen zorgen voor een slecht humeur en daar moet ik met alle macht tegenin gaan. Ik kom geen meter verder met te zitten zeuren over het weer en de natte kleren en probeer de sfeer wat te verbeteren door een deuntje te proberen fluiten. Eigenlijk kan ik niet fluiten dus is het maar wat blazen, euh ja, meer dan wat afleiding is het niet. Als ik een uur of drie onderweg ben moet ik van pijn en moeite weer de graskant in ploffen. Alles is nat van de regen en ik heb alleen een plastieken zakje om op te zitten. De rugzak staat in het gras en dat is een grote ramp want die terug op mijn schouders heisen is soms onmogelijk. Regenen of niet, de schoenen vliegen alweer uit en de voeten moeten verzorgd worden. Ik tel zeven 'empoullekes'waaronder op elke hiel een hele dikke! Mensen, wat kan dat pijn doen als je dan de schoenen weer aan moet. Het extra gewicht en de kilometers eisen hun tol. Het is niet aangenaam om te blijven zitten en ik moet weer verder maar de rugzak optillen vanop grondhoogte is geen sinecure. Ik ga op mijn knieën op het plastieken zakje zitten en dan krijgen we scenes voor candid camera... Een stevige ruk aan de riemen helpt niet veel want hij komt nauwelijks van de grond. Dit moet met een grote zwaai gebeuren want anders komt hier niets van. De krachten worden gebundeld en de zwaai komt er maar doet me langs de andere kant met zak en al in het gras vallen. Ooit al eens een schildpad met de pootjes omhoog gezien?!De vermoeienis is groot en de krachten klein en ik moet meermaals proberen. Nog enkele keren kapsijzen ,bijgestaan door gevloek een pelgrim onwaardig, sta ik eindelijk op de benen. Er begint me stilletjes iets te dagen dat ik nog niet durf uit te spreken. Ik kan niet alle dagen geluksvogeltje spelen denk ik bij mezelf en ik vertrek weer.t'Is tanden bijten. Vandaag nog in Troyes geraken zal ik mogen vergeten. Na kilometers zie ik het eerste dorp en ga een bar-bistro binnen. De naam van de bar is 'route 77' als je er nog moest aan twijfelen en het teken van de St Jacobsroute aan de gevel geeft me hoop. Het is inmiddels half drie en de dienster is aan het poetsen. Op de vraag of ik iets kan eten zegt ze: 'alleen een sandwish en maar tot drie uur'. Alléz, dépechez vous..De patron is niet van plan om nog te werken en is ook niet snel om een hongerige pelgrim te spijzen. Haal je teken van de muur man!! De dienster zegt me dat er in het volgende dorp een bus naar Troyes rijdt maar dat die maar om zes uur gaat. En bij ons kan je niet wachten want wij sluiten, maar mijn collega in het volgende dorp is gans de middag open, het is maar drie kilometer verder hoor.. Mens, weet je hoe ver dat dat is als je doodmoe bent en scheel ziet van de honger?Neen, ik zie het al, jij komt natuurlijk met de wagen om te komen werken. Mijn humeur maakt grafieken zoals op de beurs, t'is crisis. Ik stap op en ga tot aan het volgende dorp en breng een bezoek aan mademoiselle's collega. Mijn dieptepunt komt steeds nader. Deze dame heeft er zelfs geen weet van dat er vijftig meter verder een bushalte is. Merde, het is nog niet voorbij.
Dat deze mensen zo veel doen voor de pelgrims, dat moet ik toch op mijn beurt bewonderen hoor. Ze ontvangen er dan ook tientallen per jaar en Jacques wist me te vertellen dat hij de 'echte pelgrims'er zo kan uithalen. Hij wil hier mee zeggen dat de mensen die vertrekken met een bezieling, met de bedoeling hun geestelijk leven te verrijken, herkenbaar zijn voor hem. Hij heeft ervaring in die dingen. Tegen de avond aan begint mijn maag te knorren van de honger en Jacques wijst me een goed en leuk restaurantje aan en steekt een kaartje met de stempel van de camping in mijn handen. Het is mijn pasje voor een extra bediening.. Het is een Maroccaans restaurant en natuurlijk vraag ik couscous want hier kom je geen frieten eten, is mijn mening. De patron is heel vriendelijk en hij vraagt wat over de pelgrimstocht en wanneer ik een glas rosé vraag geeft hij me een klein flesje en doet teken dat ik dit wel verdien. Ik begin al stilletjes te denken dat dit geluksvogeltje spelen niet zal blijven duren en dat ik wel eens uit het nest zal vallen..t'Is allicht niet voor vandaag want het eten is superlekker, c'est impécable! Ondertussen schrijf ik wat in mijn dagboek want alleen zitten eten op restaurant is niet zo gezellig. Dit is dan ook voor mij een nieuwe ondervinding en zo begrijp ik heel wat mensen beter die dit niet voor elkaar krijgen. Mijn innerlijke onrust is zo goed als verdwenen en ik ben zeker dat ik beter zal slapen.Ik denk veel aan thuis en aan alle mensen waar ik van hou en die mijn familie zijn. De steun-smsjes van mijn zussen hebben me goed gedaan. Toch durf ik al eens denken: zie me hier nu zitten,heel alleen,waarom wil je dit nu persé doen?! Maar ik weet als geen ander dat ik deze tocht meer dan nodig heb en medelijden hebben met mezelf laat ik niet toe. Ik keer terug naar mijn huisje en het is beginnen regenen.Als't morgen maar over is.. Het is barkoud om te slapen en dat zorgt voor een onrustige nacht.
Er komt een zilverkleurig kallotje door het raam
en een dame van rond de zeventig roept naar me: kom stap in. Ik ben
toch wat voorzichtiger en zeg dat ik eigenlijk maar een vijf kilometer
nog wil stappen. "Ik zal je afzetten "zegt ze vriendelijk. Wel ja,
waarom niet ,denk ik en ik doe de rugzak af maar krijg hem bijna niet
meer in haar koffer gehesen.k'Ben doodmoe en zeig tevreden in de
pasagierszetel. Zij is babbelziek en ik ben wat blij dat ik niet te
veel moet zeggen. Mijn St Jacobsschelp had haar aandacht getrokken en
ze kon best wel een babbel gebruiken, zo blijkt het. Ze vertelt me
vanalles over de streek en de weg die we nu nemen heeft de naam
gekregen 'Route de barbarie'. Ik denk al direkt aan de lelijke
knobbeleenden en zie het verband niet goed. Een geluk dat ik eigenlijk
te moe was om snel te vragen vanwaar die eenden wel kwamen want ik zou
daar als Flamand een figuur geslagen hebben! De vele legers ,die er als
barbaren heel wat mensen hebben doen sneuvelen, hebben deze weg zijn
naam gegeven want ze hebben zich over vele jaren heen zich verplaatst
van het ene gebied naar het andere. Zelfs de dappere Galliërs. Deze
dame is alleenstaand en heeft geen kinderen en is blij met haar
zondagse rit met haar auto. Het is voor haar een welkome afwisseleling
en het doet haar veel plezier zegt ze dat ze me een eindje kan helpen.
Het is best gezellig en ook voor mij een meevaller. Ik vertel ook wat
over mezelf, ik moet wel want anders stelt ze de ene vraag na de
andere, en ze kan aandachtig luisteren. We zijn Vatry al voorbij en ik
herinner haar eraan dat ze me gelijk waar mag afzetten." Dat zal ik ook
doen, maar wat zou je hier gaan beginnen, hier is niets te zien!" zegt
ze heel kordaat.Uiteindelijk stopt ze in Arcis en zet me aan een
camping af.Ik moet haar beloven een kaartje te sturen vanuit Compostela
en ze geeft me haar visitekaartje. Ze heette Madeleine..Wat zijn er
toch leuke mensen denk ik ondertussen en we zwaaien alsof we familie
zijn. Pas als ik de campingpoort nader zie ik dat ik hier al eens
geweest ben tijdens een vroegere vakantie. Aan deze plaats heb ik een
zeer speciale herinnering die ik toch even moet vertellen. Als je even
teruggaat op de blog zie je een foto van onze poes Molleke. Wel, hier
op deze eigenste plaats heeft zij haar eerste 'vakantie-lief' opgelopen! Wij
hebben thuis een mobilhome en ons Molleke gaat steeds mee op vakantie
en geniet met volle teugen. En zo was het op de laatste dag van haar
eeste verlof bijna mis gegaan. Na een lange rit vanuit Frankrijk was
deze camping onze laatse slaapplaats en we hadden drie weken zeer
zorgvuldig opgelet dat ze niet zou gaan lopen want met een poes weet je
niet of ze nog terugkomt.Nu waren we op onze laatste avond nog even uit
geweest en het keukenraampje vergeten dicht te doen en ja hoor, wat ze
anders nooit zou durven, ze is vanop die hoogte naar beneden
gesprongen, de vrijheid tegemoet. De lokroep van de kater in de
buurt had haar al zenuwachtig gemaakt van bij onze aankomst en ze heeft
haar angst om te springen van die hoogte opzij gezet voor deze roepende
'chat'. Ze was weg.. Ik was in alle staten en had veel verdriet want we hadden zo goed op haar gepast en nu ,bijna thuis,waren we ze kwijt. s'Nachts
deed ik geen oog dicht en ging toch nog eens roepen. Het was er
pikdonker en ik zag niets, maar plots komt ze daar afgestormt , is blij
me te zien, bleef maar rond mijn benen draaien en spinde erop
los. Haar pels was nat en vuil, de bewijzen van het avontuur, en
de lokroep is opgehouden. Het was weer stil en vredig op de camping en ook in mijn hart.. Het
is wat pijnlijk om met deze herinnering geconfronteerd te worden want
het doet me aan thuis denken en daar gaat het nu niet zo best. Deze
camino heb ik nu heel hard nodig om me voor te bereiden op een leven
zonder echtgenoot en dan zijn zulke herinneringen uit andere tijden
pijnlijk. Enfin, wanneer ik aan het 'acceuil' toekom is er niemand
maar er hangt een kattebelletje met het advies me al te installeren. Om
vijf uur is de eigenaar terug staat er. Ik zet de tent langs de kant
van de stromende Aube in de buurt van een stenen tafel die me van pas
komt, en ik krijg plots bezoek van een zwaargebouwde man met een volle
grijze baard. Het blijkt Jacques te zijn, de Franse medeeigenaar. Hij
spreekt me dadelijk over de pelgrimsschelp en zegt me dat ik meer dan
welkom ben. Hij heeft veel respekt voor mij, toont dit ook duidelijk en
het is net of hij bij me te biechten gaat. Zijn leven, zijn pijn en
verdriet, hij kan het bij me kwijt en doet het zonder omwegen.
Ondertussen drinken we koffie die hij vlug vers voor me gezet heeft en
hij kijkt me met vochtige ogen aan. De plaats die ik onbewust had
gekozen om mijn tent op te zetten bleek het echte Compostela plekje te
zijn. Hij zegt" ik weet niet waarom maar ze kiezen het allemaal".Tja.. De camping was dit jaar nog maar net een week open en hij doet dit samen met een Nederlands echtpaar. Ton
is de andere helft en al even vriendelijk. De conversatie loopt wat
vlotter voor me natuurlijk en bij inschrijving moet ik alleen mijn
plaats betalen en niet voor mezelf. Het kost me maar 4eur! En bovendien
krijg ik morgenvroeg een pelgrimsontbijt bij hun in de caravan. Zo een ontvangst had ik zeker niet verwacht..!
Het is een koude nacht geweest en ik ben dikwijls wakker geworden.Alles moet wennen en ik ben dan ook geen buitenslaper.Het wekalarm van de gsm staat op 7u maar het is half negen als ik mijn eerste oog opentrek.Hij heeft me niet wakker gemaakt maar dat zal wel aan mij liggen want ik moet dat ding nog leren gebruiken.Ik probeer nog wat te genieten van mijn eigen gezellige plekje in de tent en de zachte slaapzak.Als ik dan uiteindelijk toch kan vertrekken is het inmiddels half elf.Het inpakken is nog geen routine en ik doe het op mijn gemak. Ik ga richting stad en als ik op de N77 aan het rond punt kom zie ik een vrij moderne kerk waar al heel wat mensen bijeen komen voor de eredienst.Ze bekijken me wat raar want ik ben net een enorme rugzak met twee beentjes. Een vijfhonderd meter verder kom ik plots op mijn stappen terug en ga resoluut de kerk binnen. Twee dames komen me direkt de hand geven en heten me welkom.Op de vraag of meneer pastoor er al is schieten ze in beweging om me naar de sacrestie te leiden. Hij is de vriendelijkheid zelve en stelt me wat vragen.Hij gaat me zegenen alvorens de mis begint. Het doet me wat als hij zijn handen op mijn hoofd legt en zijn zegen uitspreekt. Hij geeft me nog een kruisje op mijn bezweet voorhoofd en wenst me goede reis en een mooie pelgrimstocht. Het is toch een mooie start, alhoewel ik niet met religieuze bedoelingen ben vertokken..Ik voel me rustig en heb geen angst voor het onbekende.De grote onrust die ik al zo lang kende is weg maar dat is me op dat ogenblik niet opgevallen. Buiten is het echt reuze wandelweer, niet koud en af en toe zon. Al snel loop ik te zweten als een paard en snuiven doe ik ook al want de rugzak weegt als lood.Stiekem ben ik al aan het overdenken wat ik eruit zou kunnen laten maar ik kan niets vinden. Alles wat er in zit heb ik nodig! Ik vraag me af of ik aan dat gewicht ga wennen. Langs de N77 naar Troyes is niets te beleven. Het is een Nationale dus, druk verkeer, eindeloze kilometers rechte weg en maar hier en daar een dorp. Het is ploeteren en ik wil tot in Vatry geraken om daar een slaapplaats te zoeken. Het leger heeft manoeuvers denk ik want ze rijden in convooien voorbij en bekijken me met een blik van: waar gaat die aan beginnen! Mijn Sint Jacobsschelp is herkenbaar en de meeste mensen in Frankrijk weten direkt waar je naar toe gaat. Soms handig, soms niet. Rond half een s'middags plof ik in de graskant, de schoenen vliegen uit en zo ook de sokken. Mijn voeten doen al pijn en ik ben nog maar net vertrokken. Toen wist ik niet dat deze pijn me weken lang zou vergezellen.. Jandorie, ik zie de eerste verschijnselen van "empoullekes" op mijn hielen.(even een vertaling want dit woord ken ik ondertussen in vele talen: blaren.) Van deze rustpauze maak ik ook gebruik om wat te eten en de voeten nog eens goed in te smeren.Het is zonniger geworden en warm, mijn drinken is inmiddels al uitgezweet. Ik zal om drinken moeten gaan vragen want een winkel zie ik niet en het is zondag. Na enkele kilometers zie ik een boerderij en ik besluit langs te gaan, mijn eerste les in bedelen.De 'boerin' is een jonge, mooie blondine en na wat uitleg geeft ze me een fles water die ik niet hoef te betalen. Bon, vermits alles aan mijn lichaam pijn doet en mijn rug in brand staat vraag ik haar naar een plaatsje voor mijn tent. Een zwak moment..want in mijn linkeroor krijg ik de boodschap ermee op te houden voor vandaag en.. je hebt nog tijd genoeg ..en dan die empoullekes enz.enz. Een mooie plaats onder een fruitboom die in bloei staat,de roze bloesems fel afstekend tegen de helblauwe lucht. Tja, verleidelijk hé!Ik ben te moe om de tent al recht te zetten en leg me languit in het gras, de rugzak staat waar hij gevallen is. Ik zie de stapkaart aan mijn hals hangen en ben benieuwd waar ik terecht ben gekomen.Het is klaar en duidelijk, ik ben nog niets opgeschoten en de tent opzetten zal nog niet voor direkt zijn. Ik zal verder moeten. Mijn gastvrouw knikt begrijpend als ik haar uitleg dat Compostela nog ver is. Ze weet niet waar dat gelegen is en als ik haar vertel dat het in het westen van Spanje is kijkt ze me argwanend aan. Ben ik zot geworden of zo?! Niets aan te doen,het is te vroeg om al met de tremen omhoog te liggen en ik vertrek weer. Nog een vijf kilometer tot in Vatry.Ik begin liedjes uit te vinden en zing er maar op los. Geen mens die het kan horen en zo kan ik de pijn wat terugdringen. Plots vertraagt er een auto en wacht me op aan een parking.Als dit een man is mag je niet instappen, je weet maar nooit zegt mijn engelbewaarder, en dit is maar al te doorzichtig. Tja, ik ben nog niet lang onderweg en het vertrouwen is er nog niet zie je. Het autoraam gaat open..
Vandaag is het voor mij D-Day, de aanvang van een tocht van drie,vier maanden.Nauwelijks te vatten! Hugo,mijn man,brengt me met de wagen naar de champagnestreek,nl. naar de gemeentelijke camping in Chalons-en-Champagne,vanwaar ik mijn reis wil beginnen.Het is een mooie en nette camping maar het regent wat als we toekomen.Het meisje aan de balie stelt zelf voor om mijn boekje af te stempelen en zegt me dat ik de eerste pelgrim ben van dit jaar. Het stempelboekje is voor een pelgrim heel belangrijk en onze trots in zekere zin. Bij de inschrijving in het Genootschap van Pelgrims naar Compostela krijg je een klein boekje, een geloofsbrief, zoals ze dat noemen. Waar je dan ook gaat slapen kan je het laten afstempelen en deze zijn dan ook een bewijs dat je terplekke bent geweest op een bepaalde datum.Het credencial ,zoals we het allemaal noemen, heb je dan ook steevast nodig om in een herberg te kunnen overnachten, want anders kom je er niet in. Als ze de stempel zet ben ik al fier en ik heb nog niets gepresteerd, ik moet oppassen dat ik niet uit mijn schoenen groei want ik heb maar één paar bij! Ik krijg een mooi en rustig plaatsje onder een boom en ben de enige met een tent. Er staan redelijk wat caravans en mobilhomes dus voel ik me al direkt veilig.De vogeltjes die boven mijn hoofd in de boom zitten te fluiten laten ook vuile sporen na op mijn gloednieuwe tent. Een boze blik naar de nog doorzichtige kruin levert niets op en ja, dit is mijn eerste lesje natuurkunde.Te nemen of te laten.. De tent stond op korte tijd recht en dan is het tijd om wat te poseren.De Sint Jacobsschelp op mijn rugzak trekt al aandacht want een duitser komt even langs om me goede moed toe te wensen en vertelt ondertussen dat ook hij en zijn vrouw naar Santiago zijn gegaan ,met de fiets.Hij weet ondertussen waar ik voor sta,ik niet. Daarom kijkt hij vol bewondering als ik zeg dat ik alleen ga.. Rond half vijf moet Hugo terug naar huis vertrekken en dan wordt het pas moeilijk! Het afscheid voor zo'n lange tijd is heel moelijk, en het viel me bezonder zwaar als ik bedacht dat ik hier gans alleen ging achterblijven. God, plots was het een paniek vanbinnen en ik heb mezelf bij elkaar moeten rapen om me flink te houden.Ik had er toch zelf voor gekozen hé. Even wat waterlanders en enkele zorgen die worden uitgesproken en dan komt uiteindelijk het zo pijnlijke afscheid. We zwaaien naar elkaar en ik blijf staan tot ik hem niet meer zie. Wat zal de toekomst brengen want dit is ook een keerpunt in ons huwelijk. Tja, zeg ik bij mezelf, het is zover meid. Hier sta je dan in Frankrijk en zorg dat je uiteindelijk in Spanje geraakt! Als ik terugkeer naar de tent ga ik nog wat schikken in de rugzak en neem mijn notablok en schrijfgerief. Er is een rustig plaatsje op een bank aan de vijver waar wat eendjes peddelen. Inmiddels is het over met regenen en ik hoop stilletjes op droog weer want het weerbericht is niet zo best. Het avondzonnetje doet me besluiten om nog een wandeling te maken naar de stad. Het is een drie kilometer heen en terug denk ik en zo weet ik meteen welke richting ik uit moet morgen. Op tijd gaan slapen is het beste wat ik kan doen en ik geniet van de gezelligheid van de tent en de zachte,knusse slaapzak..
Beste mensen,
Het doet me werkelijk deugd te zien dat er toch zoveel interresse is in mijn blog.Jullie hebben lang moeten wachten en ik wil er dan ook zo snel mogelijk aan beginnen.
Dinsdagochtend ben ik na twee vermoeiende vluchten en geen slaap thuisgekomen.Het leven thuis terug opnemen is niet zo gemakkelijk want ik ben een ander ritme van leven gewend geraakt en ik mis de weidsheid van de natuur en de kontakten met mensen.Twee dagen na mijn thuiskomst heeft mijn dochter een zware operatie ondergaan en dat houdt me dan ook op een andere mannier bezig.Inmiddels gaat het goed met haar.
Mijn pelgrimstocht is niet zoals verwacht verlopen maar dat is eigen aan zo'n weg, niets kan je vooraf voorspellen.
Het is zwaar maar prachtig geweest en dit is het beste wat ik in mijn leven ondernomen heb,het is een zeer goede basis voor de start van een nieuw leven.
Dit is een korte inleiding van een lang verhaal.
Veel leesplezier, Rita
Eindelijk nog eens wat nieuws.Morgen is het mijn laatste dag stappen en ik ben er niet rouwig om. Het leven van een pelgrim is niet zo eenvoudig als het wel lijkt. Het is toch alle dagen wel een heel gedoe om een slaapplaats te vinden. Het is ondertussen wel een fabeltje dat er plaats genoeg is. Er zijn een massa duitsers op de been en op korte tijd zit alles overal overvol. De echte verhalen zullen volgende week te lezen zijn . Maandag avond neem ik een vlucht naar huis en het eerste wat ik ga doen is een warm en lang bad nemen.. Dit is zo een luxe geworden, je staat er nauwelijks bij stil als je thuis bent. morgen nog twintig km stappen en dan is er een einde gekomen aan dit dagelijks ritueel. Ik heb er in ieder geval veel vrienden aan over gehouden en zeer veel meegemaakt. Allen dit gedoe om op internet te kunnen heeft me stress gekost en dat wilde ik zeker niet op deze tocht. Vandaar het schaarse nieuws. volgende week zal ik alles inhalen. Nog 1nachtje slapen en ik weet nu al dat het aanschouwen van Santiago zeer emotioneel zal zijn. Tot later..
Eindelijk kan ik eens wat schrijven. Aan een pc geraken is hier niet simpel. Veel tijd is er niet. Mijn reis is niet verlopen zoals het moest. Na enkele dagen in Frankrijk in de koude te hebben gelopen heb ik een bokkage opgelopen in de rug. Het was afgelopen voor het begonnen was. Ik heb veel pijn gehad en heb me met pijnstillers moeten redden om mijn zware rugzak te kunnen opnemen. Het enige wat erop zat was een trein te nemen naar het zuiden. daarvoor meost ik terug naar Parijs, vandaar naar Bayonne met een nachttrein. Daar op de "rugzakkentrein" naar St Jean pied de Port. Dit is een klein dorpje voor de Pyreneeen. Mijn eerste dag was op 24 april en die kon tellen hoor. het was ongelooflijk zwaar met die bagage op mijn rug.Het werden 27km in de bergen op paadjes waar je nog geen ezel zou opsturen.Over deze tocht heb ik tien uren moeten zwoegen om in Roncevalles aan te komen.Ik was zeker de laatste niet want er kwamen er nog veel na mij. Doodmoe en stikkapot was ik! Ondertussen gaat het al heel wat beter, de voeten zijn nog niet blarenvrij.Erg is het niet want alles doet zo'n pijn in het begin dat het erbij hoord zeker. Nu ben ik ondertussen in een prachtig dorpje VIANA vlak voor LOGRONO. Ik heb er al 155km opzitten en nog 609km te doen. Het is hier al veel mooi weer geweest,met veel zon. De streek is gewoon prachtig en er is veel moois te zien van oude kerkjes en Romeinse bruggetjes enz. De sfeer onder de peregrinos is heel speciaal. Ieder komt hier met zijn eigen boodschap en bezieling: Morgen gaat het naar Logrono en nadien naar Navarrete, een tweeentwintig kms. De foto die ik stuurde is uit de Pyreneeen en daar lopen de paarden in het wild op de heuvels. Ik had het geluk om deze foto te nemen terwijl een paard de heuven afkwam op het pad en zich ook laafde aan dezelfde bron. Later op de reis zal ik mijn best doen om nog eens te schrijven maar deze comp. is op zijn Spaans en dus heel traag. Tot later..
De onderstaande foto van ons Molleke is toch wel schattig. Als dat niet solidair zijn is! Wat zal ik dat lieve beestje missen..Ik hoop maar dat ik ook zo'n gezellige momenten in mijn tentje kan doorbrengen. Het zou wel fijn zijn als ik onze poes zou kunnen meenemen maar helaas is zij veel te bang van mensen. Ze is eigenlijk een vondelingetje en wij weten natuurlijk niet wat het arme dier heeft meegemaakt voor ze in onze tuin verscheen.Alle dagen toont zij haar dankbaarheid door zo lief en schattig te wezen dat we haar niet meer willen missen. Morgen staat het vertrek op het programma en ik weet het nu al zeker dat het geen gemakkelijke dag zal worden. Ik hou me sterk en ga er echt iets van maken, de fundamenten voor een nieuwe toekomst gaan tijdens deze drie-vier maanden worden gelegd. De gemiddelde tijd die men nodig heeft voor deze tocht is een minimum van honderd dagen. Dat is lang maar het is ook heel ver: zo'n 2500km ongeveer. De eigenlijke St Jacobsroute loopt in het noorden van Spanje en is een kleine 800km lang. Van alle windstreken lopen er paden die duizenden pelgrims sinds vele jaren hebben belopen. De omstandigheden zullen vroeger heel anders zijn geweest maar de intenties zijn doorgaans dezelfde. De lange eenzaamheid onderweg, het één zijn met de natuur,helemaal op jezelf aangewezen enz. zijn zaken die een mens sterker maken. Ik hoop dat ik zo veel mogelijk kans heb om informatie door te sturen met af en toe wat foto's zodat jullie ook op de hoogte blijven want ik wil mijn trouwe bezoekers niet in de kou laten staan. Soms zal het even duren want de mogelijkheden zijn niet in ieder dorp aanwezig. Niet wanhopen,blijven kijken op de blog en reageren is altijd leuk! Lieve mensen, tot binnenkort!!
De laatste loodjes wegen het zwaartst, zegt het spreekwoord en die zijn meestal waar. Het wordt stilaan hoogtijd dat ik eraan kan beginnen want nu heb ik meer en meer het gevoel dat ik met niets klaar ben terwijl alles ok is. Ik ga ervan uit gaan dat dat de normale gang van zaken is en ga me er niet over opwinden. Iets vergeten zal nu ook weer niet zo'n ramp zijn, tenslotte blijf ik in de bewoonde wereld. De St. Jacobsroute is een pelgrimsroute die zeer gekend is en met een goede bewegwijzering. Hoe je naar het zuid-westen van Frankrijk trekt moet je min of meer zelf bepalen. De route uitstippelen heeft veel tijd gekost maar al bij al vond ik dat nog de minst moeilijke taak. De jaarlijkse vakanties in Frankrijk zijn in dat opzicht een rijke ervaring geweest waar ik nu mijn voordeel mee doe. Michelin,Michelin, hoe vaak heb ik jou toen vervloekt,je in alle richtingen gehouden, met ongelovige ogen bekeken,steevast gevolgd met de uitroep:dit kan niet juist zijn,hier moest nu een bruggetje liggen en er is ook geen eerst weggetje rechts!! Ergernis, zuchten,hopeloos Michelin achter in de auto zwieren..oh,oh, madre mia! Tot je jouw ware ik liet zien en het werd me zo duidelijk als wat.Ik leerde je steeds beter kennen en het werd een ware openbaring. Feilloos heb je ons geleid door prachtige streken en heb je me stillaan verlost van heel wat vakantiestress en nutteloze kilometers.Nu ben jij mijn leidraad gedurende heel wat weken.. Dikwijls krijg ik de vraag waarom ik toch aan zoiets wil beginnen. Een passend antwoord heb ik daar niet op, of men moet zich bereid verklaren enkele dagen werkonbekwaamheid voor te wenden om naar mijn beweegredenen te kunnen luisteren. Hoe meer ik kan schrijven hoe duidelijker het zal worden voor u en voor mij. De tittel van de blog, eros-philos-agape, gaat over de drie vormen van liefde die er bestaan. Onlangs las ik het boek 'De weg naar Santiago' van Paolo Coelho. Het is een schrijver naar mijn hart en dit boek leverde me deze prachtige titel. Een zoektocht naar zichzelf en de medemens. Beetje bij beetje zal dit aan bod komen in mijn ervaringen en zet alvast jullie hart maar open want daar gaat het over gaan: over mensen, warme mensen, en geen verloren wereld.
Het is nu zo dat het toch niet mogelijk blijkt om met mijn gsm e-mail te versturen.Wel, nieuws verzenden zal me toch wel op een of andere manier lukken zeker? Als het echt niet anders kan, duiven vindt je overal! De laatste dagen verlopen een beetje chaotisch want ik wil nog zoveel doen..Ik ben zeer blij met de fijne reakties op de blog. Het doet goed dat je succes word gewenst door bekenden maar ook onbekenden! Mensen die met je mee leven maar die je zelfs nog nooit hebt gezien . Eigenlijk heb ik wat weinig tijd, want ik ben ondertussen verknocht geraakt aan dat bloggen. Ik ben altijd zeer benieuwd naar reakties en ze mogen ook negatief zijn als dat nodig is. Daar kan ik dan weer iets uit leren. Zo,zaterdag vertrek ik .Mijn man gaat me met de wagen tot in Chalons-en-Champagne brengen en van daaruit kan ik dan s'anderdaags in deze mooie streek aan mijn tocht beginnen.Ik ga daar mijn eerste nacht op de camping doorbrengen. Het geeft me toch een beetje veilig gevoel want ik zal hierin duidelijk zijn, dit is mijn eerste reis gans alleen. Ik heb onze tuin als oefenterrein gebruikt om mijn tent te leren opzetten want bij het openen van de tentzak kreeg ik bijna een appelflauwte. Een hoop stokken die je niet weet waar je ze moet steken, twee zeilen met een hoop koordjes en zoveel pikketten!!Enfin,dat is inmiddels geen probleem meer maar toch denk ik dat het zandmannetje niet te vlug zal langs komen. Dit vraagt zoveel voorbereiding en als het moment dan is aangebroken zit je toch met een hoop twijfels die je dan zo snel mogelijk weer moet zien kwijt te raken. Vertrouw op jezelf Rita!!
Vandaag ga ik dus naar de zoon van mijn oudste zus om me alle mogelijke mannieren van draadloos verzenden eigen te maken .Hopelijk heeft hij geduld genoeg..Het is zaterdag en ik wil niet te veel van s'mens zijn kostbare tijd afnemen. Ik ga nog maar eens op zoek in de zoveelste campeerwinkel naar een klein en licht kookvuurtje. Men heeft me nochthans aangeraden om dit niet mee te zeulen maar een beetje eigenwijs als ik ben ga ik dit toch aanschaffen. Stel je voor dat je s'avonds, bij het schrijven in je dagboek,nog een lekkere beker thé kan drinken..En zeker bij het ontwaken zou ik mijn bakkie koffie niet willen missen! Voor het gewicht van mijn fotoaparaat kan ik twee vuurtjes meezeulen! Het is weliswaar een digitaal toestelletje maar in verhouding met al de light en extra light zaken die ik bij heb is dit toestel een zwaargewicht.Ik ben ook niet zinnens om daar nog dure euros aan te verspillen want die lijken wel te smelten. Later op de dag kan ik misschien nog verslag uitbrengen want ik kreeg van iemand de opmerking dat het niet genoeg vooruit gaat op de blog.Jeetje, ik zal me nog moeten reppen want nieuwsgierig maakt ongeduldig zeker?!
Het is me nu al duidelijk: ik zal nog veel moeten leren!Deze morgen heb ik een heel artikel geschreven en op het cruciale moment van 'toevoegen'druk ik op de verkeerde knop en ja hoor, alles weg!!Inclusief mijn kostbare tijd die ik eraan spendeerde..Blijkbaar heb ik er geen kaas van gegeten, of is bloggen dan toch niet zo makkelijk? Het is zeker niet het enige technische probleem dat zich heeft voorgedaan want daar ging het artikel eigenlijk over, over het DING en ONDING: de gsm.Sinds ruim een week heb ik een nieuw en meer geavanceerd toestel gekregen en het ding kan werkelijk alles!Niets is hem vreemd,je moet hem alleen maar laten gehoorzamen.Voor mijn part heb ik een mannelijk toestel.. Het is zoals met een computer, je geeft hem bevelen maar hij vertikt het om ze uit te voeren. Sakkeren, nondedorieën en nog erger, het heeft nog steeds niets uitgehaald. Zo is er de mogelijkheid om met je gsm te e-mailen,mét bijlage, naar je blog. Dit is toch wel pure luxe! En zo dacht ik dit vanmorgen vlug eens uit te testen maar het fotootje van mijn reisplan ligt nog steeds op verzending te wachten. Het lijvige boekje met de gebruiksaanwijzing in de vorm van een stappenplan, heeft me nog niets verder gebracht. Die vocabulaire is me geheel vreemd en vemists ik tot de na-oorlogse generatie behoor die nog niet is uitgerust met een extra hersenchip, versta ik er dus de ballen van. Ik zal me dus noodgedwongen tot de jongere generatie moeten wenden om hier mee om te gaan. Enfin, ik weet zeker dat dit in orde gaat komen. Ik heb trouwens nog ruim een week de tijd om me als informaticus te ontpoppen. Gelukkig zijn de andere voorbereidingen afgerond. Er komt een week van veel afscheid nemen en daar ben ik niet zo goed in maar dat is de eerste stap die ik zal moeten zetten.
El camino wil eigenlijk zeggen 'de weg', en daar gaat het vooral over gaan. Over mijn weg naar Santiago de Compostela. Het is niet de bedoeling om het zoveelste reisverhaal neer te zetten, alhoewel dat best wel boeiend kan zijn, het zal vooral het geestelijke aspekt zijn wat zo'n tocht kan inhouden,dat aan bod zal komen. Mijn vertrek zal op 19 april plaats vinden als er geen bijkomende hindernissen meer moeten genomen worden want het begint veel weg te hebben van een steaple-loop! Ik ga dus alleen op pelgrimstocht.Niet omdat ik boete wil doen of zo gelovig ben, nee, ik ben een gewone vrouw.Ik zeg wel alléén want ze lopen niet dik hoor de vlamingen die zich door dezelfde begeestering laten overspoelen en zich minimum 100dagen als een gek uitdagen om zichzelf te vinden. Om het zo bescheiden mogelijk te houden ga ik het althans proberen. De rugzak staat klaar maar is nog niet gepakt.Het geeft me nog wat veiligheid maar de spanning begint zich te laten voelen en de voorbereiding is nog niet helemaal afgerond. Vandaag ben ik bij de kapper om een 'coupe vacance' gegaan.Mooi is het niet maar kort en zo ben ik klaar om lekker zongedroogd drie maanden toe te komen met twee minuten onderhoud per dag. Morgen staat me weer een andere taak te wachten.
Aan iedereen die mijn blog bezoeken zal zeg ik: hartelijk welkom!! Dit is mijn eerste bericht en het is allemaal nog wat onwennig. Ik ga het dan ook kort houden en morgen schrijf ik mijn eerste tekstje. Groetjes en tot dan, Rita
Beste blogbezoekers,
Dat deze mensen zo veel doen voor de pelgrims, dat moet ik toch op mijn beurt bewonderen hoor. Ze ontvangen er dan ook tientallen per jaar en Jacques wist me te vertellen dat hij de 'echte pelgrims'er zo kan uithalen. Hij wil hier mee zeggen dat de mensen die vertrekken met een bezieling, met de bedoeling hun geestelijk leven te verrijken, herkenbaar zijn voor hem. Hij heeft ervaring in die dingen.
