God, ik zoek even contact met U. Wil je mij nabij zijn? Geef mij geloof en vertrouwen kracht en volharding zodat ik mij ten volle kan geven aan de opdracht die ik nu mag vervullen. Amen
Het geloof is dezer dagen zo zwak en de onverschilligheid voor God is zo groot. We zijn ver, zeer ver van het ware christelijke leven afgedwaald. Vele woorden van de Schrift begrijpen we niet meer. Dit onbegrip vloeit voort uit ht feit dat wij door de zogenaamde voorlichting in een dergelijke duisternis van onwetendheid zijn beland dat we tegenwoordig niet meer begrijpen wat voor de oudere generatie nog zo duidelijk was.
Jezus vond het
belangrijk om de bidden. Hij zocht Zijn Vader op, in de eenzaamheid. Als het
voor Jezus belangrijk was, hoeveel te meer voor ons. Ieder van ons zou elke dag
even stil moeten staan, de wereld de rug toe keren en tijd nemen om met God te
praten, en Hem de gelegenheid geven tot ons te spreken. Temidden van volle
programma's, grote tijdsdruk en de stress van het dagelijks leven, is die stille
tijd gewoonlijk het eerste dat verdwijnt. Dat kunnen we niet toestaan, als we
tenminste een effectief leven willen leiden als christenen. Wij kunnen niet
zonder Hem, maar Hij kan wel zonder ons. Hoewel de Vader verlangt naar die
gemeenschap met ons. Een dagelijkse tijd van afzondering met de Heer, geeft ons
geestelijk leven diepgang.
Dat is wat ik lees op het koppelslot van een broeksriem die ik al jaren bewaar in één van mijn laden. Jawel, Kristus met K; wat toen blijkbaar vooruitsrtrevend was, zeg maar progressief.
Dit is inderdaad een slot van een oude Chiroriem. Ik heb er dit weekend thuis in de kast ook één gevonden, maar met de leren riem er nog bij. Die riemen werden gedragen op het oudste uniform, zowel dat van de jongens als van de meisjes. Vanaf 1974 werd dit oudste uniform vervangen, dus het is alleszins ouder dan 1974.
Niemand was toen beschaamd om zo iets te dragen, het was een vaanzelfsprekendheid en het werd met fierheid gedragen.
Die trouw aan Christus zal misschien wel in stilte worden aangehouden maar toch niet meer op deze manier tot uitdrukking gebracht worden. We kunnen ons niet meer voorstellen dat we onze trouw aan Christus, het lopen in zijn spoor, nog zouden uitdrukken op deze manier. En toch, het blijft heel zinvol als je er langer blijft bij stil staan.
Gezegend zijn zij die verstaan dat mijn handen beven en ik moeilijk kan gaan. Gezegend zijn zij die harder spreken om mij te helpen beter te horen. Gezegend zijn zij die doen alsof ze niet zien hoe moeilijk ik het heb om te eten. Gezegend zijn zij die geduldig belang stellen in mijn jeugdherinneringen. Gezegend zijn zij die luisteren als ik hun voor de derde maal hetzelfde nieuws vertel. Gezegend zijn zij die mij hun glimlach schenken en inschikkelijk zijn. Gezegend zijn zij die doornen wegnemen op mijn laatste weg naar het Vaderhuis. Wanneer ik de drempel zal overschreden hebben van de eeuwigheid, zal ik aan allen terugdenken bij God.
Als er één "antieke" heilige is die vandaag door vrijwel iedereen geassocieerd wordt met zijn specifieke opdracht, dan zal het wel de H. Kristoffel zijn.
Wie wil kan dan ook zondag a.s. 24 juni om 11.00 u zijn wagen laten zegenen t.h.v. de Sint-Jozefskerk te Roeselare. Ook bromfietsers en fietsers zijn welkom!
Vanuit het besef voor de risico's van
pelgrimstochten in de tijd van de Middeleeuwen groeide de verering tot Sint
Kristoffel, een heilige die bescherming en veiligheid kon bieden. Naast een
gewapende escorte kon een woordje tot Sint Kristoffel voor extra bescherming
zeker ook geen kwaad. Het kwaad lag dan ook letterlijk om elke hoek en zo vond
je menig kapelletje van Sint-Kristoffel. Op bedevaart gaan, om bescherming
vragen, lid zijn van de Kristoffelgelde: het blijft zinvol, ook in onze tijd,
omdat aan de basis een religieuze ondertoon ligt die de legende overtijgt.
Autozegeningen doen namelijk ook een appèl op onze verantwoordelijkheidszin en
hoffelijkheid tegenover iedereen die met ons deelneemt in het verkeer, heel
zeker in deze komende vakantieperiode.
Nu gemeenschappen ouder worden en sommigen hun deuren moeten sluiten, vond ik deze mooie bezinning die ik graag uit erkentetijkheid deel met jullie.
Ook met onze gemeenschap gaat het als met een man die zijn land bezaait: hij slaapt en staat op, intussen kiemt het zaad en schiet op, maar dat moet hij ook zien! Onze gemeenschap evolueerde van vrucht dragen voor anderen, buitenshuis, wa...arbij ieder zijn eigen gang ging en uitvloog, naar vrucht dragen voor elkaar, binnenshuis. Wij zijn meer aangewezen op elkaar en uitvliegen is vaak niet meer mogelijk, het evolueert steeds meer naar zorgvol inspringen. Terwijl mogelijkheden van medebroeders afsterven, kiemt toch het zaad en worden zij groter voor elkaar. Ongeziene kwaliteiten ontdek je bij anderen en jezelf. Je doet voor elkaar dingen die je nooit hebt gedaan. Daarvoor ben ik niet naar het klooster gekomen, zou je kunnen zeggen. En toch in de tijd dat wij in theologie zaten, legden wij niet de nadruk op priester worden, wel op gemeenschap vormen. Die klemtoon leggen is gemakkelijk als je jong bent en veel weg, en ook thuis wil komen! Nu moeten wij vanuit de realiteit een gemeenschap zijn, een thuis waar ook oude en zieke vogels zich nestelen. Theorieën en discussies van toen over spiritualiteit worden nu dagelijks beleefde realiteit. In een klimaat van zorg en familiale sfeer groeit het mosterdzaadje van het Rijk Gods tot een groot tuingewas waar medebroeders zich nestelen. Waar de boer gerust mag slapen en het zaad kiemt, is dat soms wel even anders in een gemeenschap: je moet je slaap al eens laten, je wordt al eens uit je slaap gewekt. Overdag slaap je best niet, je bent best alert: je moet meer overleggen, meer afspreken; er wordt meer gemorst, gebroken, niet weggestoken. Omdat men nog onafhankelijk of behulpzaam wil zijn, moet er meer worden opgeruimd, gekuist en gewassen. Zo leer je in liefde relativeren, je niet ergeren of opjagen, wel bevestigen wat goed is, ook al valt dat deels tegen. Uitvliegen voor jezelf of voor pastoraal wordt overvleugeld door thuis blijven uit zorg, door taxiën naar dokter of ziekenhuis, naar apotheek of warenhuis. Verrassingen, onvoorziene ongelukjes, regelingen voor hulp van buitenaf, doen het mooi geregelde gemeenschapsleven van vroeger even anders lopen. Is dat de spiritualiteit of realiteit van geloof, hartelijkheid en redelijkheid, of van eenheid in verscheidenheid die ieder tot zijn recht laat komen? Een zaaier bleef thuis om te zaaien Daar bewerkt hij de aarde en zaait hij Gods Woord. Het komt er voor hem op aan dat hij dit ziet. Daar alleen kan liefde wonen, daar alleen is t leven zoet, waar men stil en ongedwongen, alles voor elkander doet! en ... waar liefde woont, is God en groeit zijn koninkrijk, het is zijn genade dat medebroeders zich in gemeenschap geborgen en thuis voelen. Zolang dit kan: laat het gras maar groener zijn aan de andere kant van de heuvels!
1. Learn your Catholic faith and live it. Our confidence comes from being rooted in Jesus Christ, and the Catholic Church has so much to offer in order to deepen your relationship with God.
2. Pray often and do not be afraid to share your deepest desires or deepest fears with Jesus. Our Lord wants to heal us, and ou...r Lord also wants to encourage us. The latter only happens through a deep and constant life of prayer.
3. Live as simply as you possibly can given Gods call for your life. The stuff material possessions, commitments, obligations of our daily living can be a source of grace, but these same things also can be a source of tremendous distraction from God. We cannot be afraid of losing things if we never had them.
4. Finally, surround yourself with holy men and women who challenge us to become saints.
blij dat we zo een voort-trekker mochten kennen! proberen we in diezelfde eenvoud zijn spoor te volgen; in zijn pijn en lijden was hij groots, een aanmoediging voor velen.
meteen ook de kracht die het geloof kan geven; de teklening is dan ook toepasselijk!
Ja, ik was er even niet. Eén van de redenen daarvoor is het feit dat mijn blog - althans voor mij - blijbaar totaal verdwenen was. Anderen zagen dan wel weer wat ik had gepost. Dank zij enkele attente lezers die me een hint gegeven hebben dit euvel te verhelpen was ik meteen terug! Het deed dan ook goed te weten dat dit blog wél wordt gelezen, ook zonder commentaar, wat ook niet de bedoeling is. Een andere reden voor de afwezigheid was dat het vooral aangenaam is GELOVEN in daden van LIEFDE om te zetten waardoor er geen tijd meer is voor een zinvol bloggen.
Laten we dan ook smeken om de kracht en de stekte die van God uitgaat in zijn omgang met mensen, straks bij mijn ouders, later in het troostend aaanwezig-zijn bij mensen waarvan hun dochter zich hebben gekeerd tegen hun ouders. Deze mensen lijden omdat ze opgebracht werden met de waarden die ze zelf aan dochterlief doorgaven: EER JE VADER EN JE MOEDER!
Laten we van laatste een punt maken voor vandaag en voor de rest van de week!
Het grootst is Jezus' vreugde als hij ziet hoe kleinen alles begrijpen en groten niet meekunnen. Als de vreugde in ons ontbreekt - of in onze kerk! - moeten we ons afvragen: zijn we wel klein en arm genoeg? Waar de kleinen zijn, heerst vreeugde. Dat is immers de Geest van Jezus.
