God, ik zoek even contact met U. Wil je mij nabij zijn? Geef mij geloof en vertrouwen kracht en volharding zodat ik mij ten volle kan geven aan de opdracht die ik nu mag vervullen. Amen
Je mag allles verliezen in je leven, maar niet je vertrouwen. Je kunt je gezondheid, je werk, je huis verliezen, maar één iets moet blijven, dat is het vertrouwen en de hoop. God verbiedt ons de hoop te verliezen!
"Bewaar de u toevertrouwde schat met behulp van de Heilige Geest die in ons woont" (2 Tim 1,14).
Misschien ligt deze wel aan de basis van zo vele heiligen die deze week de revue passeerden op onze kalender en waar ik jammer genoeg niet voldoende aandacht kon aan besteden.
Neem ons maar mee op het pad van bevrijding en verlichting. Geef ons heden ons dagelijks brood zodat we niet cynisch hoeven te worden bij het zien van zoveel onrecht, pijn en onmenselijkheid.
Leer ons onszelf relativeren in een wereld die mensen maakt tot producten met een zo lang mogelijke houdbaarheidsdatum, tot producten zonder fouten.
Breng ons niet in de verleiding om olie op het vuur te gooien Breng ons niet in de verleiding om liefde en vriendschap te vergeten.
Nee, Laat ons samen met andere mensen op zoek gaan naar die diepe vrede en hartelijkheid waartoe een mens in staat is.
Verlos ons van het kwade, al weten we dat het tot het leven behoort.
Laat ons er in elk geval niet door bepalen. Dat we mogen leven in eeuwigheid, eeuwigheid als mystieke kracht opgewekt door een beweging van mensen.
BRUSSEL (KerkNet/Cathobel/Zenit) De film Une femme nommée Marie van de Franse cineast Robert Hossein is de winnaar van het derde internationale Festival van de Katholieke Film, van 2 tot 5 juli in het Vaticaan. Hossein wint er ook de Gouden Vis, een onderscheiding die verwijst naar het symbool van de eerste christenen. Het internationale filmfestival vindt plaats met steun van de Pauselijke Raad voor de Cultuur. Het wil films, documentaires, televisieseries en kortfilms in de kijker plaatsen die universele morele waarden promoten en die positieve voorbeelden voorspiegelen. De film Une femme nommée Marie werd vorig jaar voor 30.000 pelgrims geprojecteerd in het Franse bedevaartsoord Lourdes en gelijktijdig ook uitgezonden op de Franse televisie.
Deze film heb ik zelf mogen zien en heb die jullie warm aanbevolen in februari. Ik hoop dat hij binnenkort in onze zalen te zien zal zijn. Eigentijds en toch heel trouw weergegeven waar de kern van het Evangelie in soberheid wordt meegegeven.
Een van de geheimen van een lang en vruchtbaar
leven, is de gewoonte om iedereen alles te vergeven elke avond voordat je slapen gaat.
Francois de La Rochefoucauld
Talita Koemi: iemand die als een levende dode
neerligt bij de hand nemen en doen opstaan, dat ligt ook in onze macht. Je kan
het: mensen die je ter harte gaan terugschenken aan het leven. Je kan het:
mensen bij wie het water van verbittering tot aan de lippen staat uit het water
tillen. Je kan het: mensen uit een afgrond van vertwijfeling omhoog trekken. Je
kan het: mensen weer thuis halen in de gemeenschap waartoe ze behoren. Zon
wonderen kunnen wij verrichten als ons geloof groot genoeg is en onze liefde
krachtig. Ook vandaag zegt Jezus tot ons: Ga en doe gij evenzo!.
Het geloof is dezer dagen zo zwak en de onverschilligheid voor God is zo groot. We zijn ver, zeer ver van het ware christelijke leven afgedwaald. Vele woorden van de Schrift begrijpen we niet meer. Dit onbegrip vloeit voort uit ht feit dat wij door de zogenaamde voorlichting in een dergelijke duisternis van onwetendheid zijn beland dat we tegenwoordig niet meer begrijpen wat voor de oudere generatie nog zo duidelijk was.
Jezus vond het
belangrijk om de bidden. Hij zocht Zijn Vader op, in de eenzaamheid. Als het
voor Jezus belangrijk was, hoeveel te meer voor ons. Ieder van ons zou elke dag
even stil moeten staan, de wereld de rug toe keren en tijd nemen om met God te
praten, en Hem de gelegenheid geven tot ons te spreken. Temidden van volle
programma's, grote tijdsdruk en de stress van het dagelijks leven, is die stille
tijd gewoonlijk het eerste dat verdwijnt. Dat kunnen we niet toestaan, als we
tenminste een effectief leven willen leiden als christenen. Wij kunnen niet
zonder Hem, maar Hij kan wel zonder ons. Hoewel de Vader verlangt naar die
gemeenschap met ons. Een dagelijkse tijd van afzondering met de Heer, geeft ons
geestelijk leven diepgang.
Dat is wat ik lees op het koppelslot van een broeksriem die ik al jaren bewaar in één van mijn laden. Jawel, Kristus met K; wat toen blijkbaar vooruitsrtrevend was, zeg maar progressief.
Dit is inderdaad een slot van een oude Chiroriem. Ik heb er dit weekend thuis in de kast ook één gevonden, maar met de leren riem er nog bij. Die riemen werden gedragen op het oudste uniform, zowel dat van de jongens als van de meisjes. Vanaf 1974 werd dit oudste uniform vervangen, dus het is alleszins ouder dan 1974.
Niemand was toen beschaamd om zo iets te dragen, het was een vaanzelfsprekendheid en het werd met fierheid gedragen.
Die trouw aan Christus zal misschien wel in stilte worden aangehouden maar toch niet meer op deze manier tot uitdrukking gebracht worden. We kunnen ons niet meer voorstellen dat we onze trouw aan Christus, het lopen in zijn spoor, nog zouden uitdrukken op deze manier. En toch, het blijft heel zinvol als je er langer blijft bij stil staan.
Gezegend zijn zij die verstaan dat mijn handen beven en ik moeilijk kan gaan. Gezegend zijn zij die harder spreken om mij te helpen beter te horen. Gezegend zijn zij die doen alsof ze niet zien hoe moeilijk ik het heb om te eten. Gezegend zijn zij die geduldig belang stellen in mijn jeugdherinneringen. Gezegend zijn zij die luisteren als ik hun voor de derde maal hetzelfde nieuws vertel. Gezegend zijn zij die mij hun glimlach schenken en inschikkelijk zijn. Gezegend zijn zij die doornen wegnemen op mijn laatste weg naar het Vaderhuis. Wanneer ik de drempel zal overschreden hebben van de eeuwigheid, zal ik aan allen terugdenken bij God.
Als er één "antieke" heilige is die vandaag door vrijwel iedereen geassocieerd wordt met zijn specifieke opdracht, dan zal het wel de H. Kristoffel zijn.
Wie wil kan dan ook zondag a.s. 24 juni om 11.00 u zijn wagen laten zegenen t.h.v. de Sint-Jozefskerk te Roeselare. Ook bromfietsers en fietsers zijn welkom!
Vanuit het besef voor de risico's van
pelgrimstochten in de tijd van de Middeleeuwen groeide de verering tot Sint
Kristoffel, een heilige die bescherming en veiligheid kon bieden. Naast een
gewapende escorte kon een woordje tot Sint Kristoffel voor extra bescherming
zeker ook geen kwaad. Het kwaad lag dan ook letterlijk om elke hoek en zo vond
je menig kapelletje van Sint-Kristoffel. Op bedevaart gaan, om bescherming
vragen, lid zijn van de Kristoffelgelde: het blijft zinvol, ook in onze tijd,
omdat aan de basis een religieuze ondertoon ligt die de legende overtijgt.
Autozegeningen doen namelijk ook een appèl op onze verantwoordelijkheidszin en
hoffelijkheid tegenover iedereen die met ons deelneemt in het verkeer, heel
zeker in deze komende vakantieperiode.
Nu gemeenschappen ouder worden en sommigen hun deuren moeten sluiten, vond ik deze mooie bezinning die ik graag uit erkentetijkheid deel met jullie.
Ook met onze gemeenschap gaat het als met een man die zijn land bezaait: hij slaapt en staat op, intussen kiemt het zaad en schiet op, maar dat moet hij ook zien! Onze gemeenschap evolueerde van vrucht dragen voor anderen, buitenshuis, wa...arbij ieder zijn eigen gang ging en uitvloog, naar vrucht dragen voor elkaar, binnenshuis. Wij zijn meer aangewezen op elkaar en uitvliegen is vaak niet meer mogelijk, het evolueert steeds meer naar zorgvol inspringen. Terwijl mogelijkheden van medebroeders afsterven, kiemt toch het zaad en worden zij groter voor elkaar. Ongeziene kwaliteiten ontdek je bij anderen en jezelf. Je doet voor elkaar dingen die je nooit hebt gedaan. Daarvoor ben ik niet naar het klooster gekomen, zou je kunnen zeggen. En toch in de tijd dat wij in theologie zaten, legden wij niet de nadruk op priester worden, wel op gemeenschap vormen. Die klemtoon leggen is gemakkelijk als je jong bent en veel weg, en ook thuis wil komen! Nu moeten wij vanuit de realiteit een gemeenschap zijn, een thuis waar ook oude en zieke vogels zich nestelen. Theorieën en discussies van toen over spiritualiteit worden nu dagelijks beleefde realiteit. In een klimaat van zorg en familiale sfeer groeit het mosterdzaadje van het Rijk Gods tot een groot tuingewas waar medebroeders zich nestelen. Waar de boer gerust mag slapen en het zaad kiemt, is dat soms wel even anders in een gemeenschap: je moet je slaap al eens laten, je wordt al eens uit je slaap gewekt. Overdag slaap je best niet, je bent best alert: je moet meer overleggen, meer afspreken; er wordt meer gemorst, gebroken, niet weggestoken. Omdat men nog onafhankelijk of behulpzaam wil zijn, moet er meer worden opgeruimd, gekuist en gewassen. Zo leer je in liefde relativeren, je niet ergeren of opjagen, wel bevestigen wat goed is, ook al valt dat deels tegen. Uitvliegen voor jezelf of voor pastoraal wordt overvleugeld door thuis blijven uit zorg, door taxiën naar dokter of ziekenhuis, naar apotheek of warenhuis. Verrassingen, onvoorziene ongelukjes, regelingen voor hulp van buitenaf, doen het mooi geregelde gemeenschapsleven van vroeger even anders lopen. Is dat de spiritualiteit of realiteit van geloof, hartelijkheid en redelijkheid, of van eenheid in verscheidenheid die ieder tot zijn recht laat komen? Een zaaier bleef thuis om te zaaien Daar bewerkt hij de aarde en zaait hij Gods Woord. Het komt er voor hem op aan dat hij dit ziet. Daar alleen kan liefde wonen, daar alleen is t leven zoet, waar men stil en ongedwongen, alles voor elkander doet! en ... waar liefde woont, is God en groeit zijn koninkrijk, het is zijn genade dat medebroeders zich in gemeenschap geborgen en thuis voelen. Zolang dit kan: laat het gras maar groener zijn aan de andere kant van de heuvels!
"Bewaar de u toevertrouwde schat met behulp van de Heilige Geest die in ons woont" (2 Tim 1,14).
