Een gewricht is een beweeglijke verbinding tussen botstukken. Afhankelijk van de soort beweging die gemaakt moet worden, zijn er verschillende soorten gewrichten. Zo zijn er bijvoorbeeld ronde- of kogelgewrichten zoals de heup en scharniergewrichten zoals de elleboog.

Een gewricht wordt in de regel gevormd door twee botstukken waarvan de uiteinden zijn bekleed met kraakbeen. Dit kraakbeen is glad elastisch weefsel. Samen met het vocht (dat in het gewricht wordt aangemaakt) kan hierdoor een soepele beweging gemaakt worden en tevens worden schokken opvangen.

Elk gewricht is rondom omgeven door een stevige gewrichtskapsel met daarin een ruimte met vocht. Het kapsel houdt de botten bij elkaar en is aan de binnenzijde bekleed met een slijmvlieslaag (de Synoviale laag). Deze maakt het smeermiddel voor het kraakbeen aan. Het gewrichtssmeer bekleedt de gewrichtsvlakken met een dunne film waardoor de gewrichtsvlakken steeds van elkaar gescheiden blijven, waardoor schokken worden opgevangen en wrijving tot een minimum wordt beperkt.

Omdat kraakbeen zijn voeding krijgt uit de gewrichtsvloeistof en niet van bloedvaten is het nogal kwetsbaar. Gedurende het hele leven breekt het lichaam oud kraakbeen af en maakt het nieuw kraakbeen aan. De normale kraakbeendikte bij een volwassene in de heup en knie is ongeveer 5 mm. Wanneer het kraakbeen beschadigt, kan de soepele werking van het gewricht op den duur verloren gaan.

In het kapsel zitten veel bloedvaten om de slijmvlieslaag te voeden. Verder zitten er in het kapsel veel zenuwtjes met daaraan kleine sensors (metertjes) om spanning op het gewricht en de botten te meten. Doordat deze sensors weer via het zenuwstelsel zijn verbonden met de spieren kan het gewricht worden beschermd tegen abnormale bewegingen. Samen met de spieren zorgt dit voor de actieve stabilisatie van het gewricht. Daarbij is het belangrijk dat de spieren goed ontwikkeld zijn. De spieren zijn ook nodig voor de beweging van het gewricht.

Het gewrichtskapsel wordt verstevigd door banden die de botten stevig aan elkaar verbinden. De banden zijn belangrijk voor de stabiliteit van een gewricht. Dit is wel een passieve stabiliteit dus kwetsbaar bij een abrupte en grote abnormale belasting. Ook in de banden zitten sensors die reageren op uitrekking en dan direct de spieren aansturen om tegen te spannen. Bekende voorbeelden van banden zijn de enkelbanden en de kruisbanden van de knie.

Klachten aan een gewricht kunnen vele verschillende oorzaken hebben. Ze kunnen het gevolg zijn van gescheurd kraakbeen, een gescheurde meniscus, gescheurde banden, gebroken bot, losse bot- en of kraakbeenstukjes, slijtage van het gewricht of een combinatie van deze letsels. Verder kan een gewrichtsontsteking voor klachten zorgen. Gewrichtsontsteking kan ook een onderdeel zijn van reumatische aandoeningen of andere ziektes.

De afkorting MRI staat voor Magnetic Resonance Imaging, Magnetische Resonantie Beeldvorming
Met behulp van een grote sterke magneet en radiogolven worden bepaalde signalen in het lichaam opgewekt, die door een antenne worden opgevangen (Er wordt dus geen röntgenstraling gebruikt).
Een computer verwerkt de signalen tot een afbeelding die op een beeldscherm bekeken kan worden. Met deze techniek kunnen makkelijk doorsneden van het lichaam of bepaalde organen worden gemaakt alsof er plakjes van zijn gesneden. De afbeeldingen kunnen ook afgedrukt worden. Het beeldscherm en de computer bevinden zich in een ruimte naast de onderzoeksruimte. Van hieruit wordt het scanapparaat bediend.

In het algemeen heeft een MRI-scan geen bijwerkingen maar er zijn wel bepaalde risico's voor sommige mensen. Er kan geen MRI worden gedaan als zich in of op het lichaam kleine metaaldeeltjes bevinden, zoals een metaaldeeltje in het oog; implantaten in de oren en metalen vaatclips in het hoofd. Ook bij geïmplanteerde elektronische apparatuur, zoals een pacemaker of een onderhuids insulinepompje en bij bepaalde hartkleppen is het niet mogelijk om een MRI-scan te ondergaan.
Ook worden MRI-scans niet gedaan tijdens de eerste 12 weken van de zwangerschap.

Andere metalen voorwerpen, zoals een piercing, kunnen gevaarlijk zijn of de apparatuur beschadigen. Orthopedische prothesen, schroeven of platen storen de apparatuur, waardoor de beelden minder duidelijk worden, vooral als deze materialen dichtbij het te onderzoeken lichaamsdeel zitten.

Sommige mensen ervaren het als onprettig om voor de duur van het onderzoek (6 tot 45 minuten) stil op hun rug te moeten liggen. Als u denkt dat dit voor u problemen oplevert (bijvoorbeeld pijnklachten), dan kunt u dat van tevoren aangeven. Om ervoor te zorgen dat u geen hinder ondervindt van het geluid dat de scanner maakt kunt u uw eigen muziek meenemen. Tijdens het onderzoek heeft u via een intercom contact met de laborant en kunt u het onderzoek stoppen als u dat wenst.
Sommige mensen vinden het vervelend om in een tunnel te moeten liggen. Er bestaan ook MRI-scanners zonder tunnel.

Contrastmiddel bij MRI-onderzoek
Soms is het nodig om het contrastmiddel gadolineum in te spuiten via een bloedvat in de arm. Dit contrastmiddel maakt bepaalde weefsels beter zichtbaar. Soms wordt pas tijdens het onderzoek duidelijk dat het nodig is om contrastmiddel te gebruiken.
Gadolineum bevat geen jodium en geeft géén warmtegevoel zoals sommige röntgencontrastmiddelen. In zeldzame gevallen ontstaan door gadolineum onschuldige bijwerkingen zoals waterige ontlasting, darmkrampen, misselijkheid en braken. Er zijn medicijnen die deze bijwerkingen ongedaan kunnen maken.

Voor het onderzoek kan men meestal gewoon eten en drinken. Het is verstandig om dit na te vragen.

Er mogen geen metalen voorwerpen worden meegenomen in de onderzoekkamer. Het is handig om zoveel mogelijk spullen thuis te laten. Denk bijvoorbeeld aan: Haarspelden, Pennen / Potloden, Metalen ritssluiting / knopen, Metalen beugels in beha, Riem, Veiligheidsspelden, Munten en Sieraden.
De volgende eigendommen mogen ook niet mee in de scanruimte: Bril, Gebitsprothese, Hoorapparaat, Schoenen, Horloge, Alle kaartjes met een magneetstrip / pinpas /parkeerkaart ed., Portemonnee, Sleutels.
Wanneer het onderzoek in het hoofd- of halsgebied plaatsvindt, is het belangrijk geen make-up en/of haarlak te gebruiken. Hierin kunnen namelijk stoffen verwerkt zijn, die van invloed kunnen zijn op het magneetveld.

Men kan een warme pyama of joggingpak meenemen (zonder metalen onderdelen) om te voorkomen dat men het voor of tijdens het onderzoek koud krijgt.

Tijdens het onderzoek is het belangrijk zo stil mogelijk te liggen en zoveel mogelijk te ontspannen. Het enige dat men van het onderzoek merkt, is een luid getik op het moment dat de opnamen worden gemaakt (er is meestal de mogelijkheid om een gehoorbeschermer te dragen).
Tijdens het onderzoek kijkt een laborant mee en houdt contact via een intercom. Als er iets is kan men de laborant ook waarschuwen door op een knopje te drukken.
Afhankelijk van de hoeveelheid informatie die de specialist wil hebben, zal het totale onderzoek ongeveer een half uur tot één uur duren.

Van het onderzoek ondervindt men na afloop geen hinder. Ook kan men na het onderzoek weer gewoon eten en drinken, tenzij hierover andere afspraken zijn gemaakt.
Indien er een contrastmiddel is ingespoten, wordt geadviseerd om na het onderzoek een paar glazen water extra te drinken.

De uitslag van het onderzoek krijgt men nooit direct te horen, maar altijd van de arts die het onderzoek heeft aangevraagd. Omdat een MRI-onderzoek zo'n 100 tot 150 beelden oplevert, worden die eerst door de radiologen beoordeeld. Vervolgens worden de resultaten naar de aanvragende arts gestuurd. De uitslag is ongeveer een week na het onderzoek bekend. De specialist die het onderzoek heeft aangevraagd, zal de uitslag daarna bespreken.

Het menselijk lichaam telt naast de gewrichten meer dan zeshonderd spieren, met ieder een eigen functie. Sommige spieren zorgen voor de voortbeweging, andere zijn betrokken bij bijvoorbeeld de ademhaling, de hartslag of de spijsvertering.

Skeletspieren maken ongeveer veertig procent van het lichaamsgewicht uit en geven samen met botten en huid de vorm aan het lichaam.

De skeletspieren (dwarsgestreepte spieren) zijn aan de uiteinden door middel van pezen aan de beweegbare beenderen verbonden. Zij zorgen ervoor dat de gewrichten kunnen bewegen. Ze bestaan uit spiervezels en kunnen zich samentrekken. Als de spier zich spant, wordt deze korter en trekt aan de pees, waardoor het bot beweegt. Wanneer deze spieren overbelast worden, ontstaat er spierpijn.

Spieren hebben energie nodig om samen te trekken of korter te worden. Deze korter makende bewegingen leveren de kracht die nodig is om trekkracht op botten uit te oefenen, en voor het maken van een breed scala van lichaamsbewegingen, van hardlopen tot glimlachen. Spieren handhaven ook de lichaamshouding en stabiliseren de gewrichten. Door de warmte die bij spiersamentrekkingen als bijproduct wordt afgegeven, blijft het lichaam warm.

Spieren zitten overal, zelfs in de ogen en de huid, en ook het hart is een spier. Iedere beweging die een lichaam maakt, van een knipoog tot een reuzensprong, wordt gemaakt met spieren. Dat geldt ook voor de bewegingen binnenin het lichaam, zoals de hartslag en het voortduwen van voedsel door de darmen. Zonder spieren zouden we geen vin kunnen verroeren.

Als een spier zich spant, wordt die korter en dikker. Bij het korter worden, trekt de spier aan de lichaamsdelen waaraan ze bevestigd is. De grote spier achter aan de achterkant van het bovenbeen bijvoorbeeld zit met de bovenkant vast aan het heupbeen en met de onderkant aan het scheenbeen.
Wanneer die spier zich korter maakt door te spannen, trekt ze aan het scheenbeen, waardoor de knie zich buigt.
Spieren kunnen alleen maar trekken. Ze kunnen niet duwen. Als de grote spier in het dijbeen zich ontspant, wordt ze slap. Deze spier kan het been niet weer recht duwen. Daarvoor moet de spier aan de vóórkant van het dij zich spannen. Die trekt dan aan de voorkant van het scheenbeen en maakt het been weer recht. Heel wat spieren in het lichaam werken op deze manier in paren. De ene spier trekt een lichaamsdeel de ene kant op, de andere trekt het weer terug.

De meeste spieren in het lichaam worden na verloop van tijd moe. De hele dag houden de nekspieren het hoofd overeind en bewegen het. De kaakspieren openen en sluiten de mond, en de ooglidspieren openen en sluiten de ogen en knipperen met de oogleden. Bij vermoeidheid, beginnen de spieren vanzelf te verslappen. Het hoofd knikt voorover, de mond zakt open en de ogen vallen dicht.

De spieren die de armen, benen, gezicht, hoofd en lichaam bewegen zijn 'willekeurige' spieren. Dit betekent dat ze alleen maar werken als iemand dat wil. Vaak moet er goed nagedacht worden welke spieren voor een bepaald karwei nodig zijn, bijvoorbeeld als een kind leert fietsen en het tegelijkertijd moet leren te trappen, te sturen en het evenwicht te bewaren. Pas na veel oefening kan men willekeurige spieren gebruiken zonder er steeds bij na te denken.

Het hart is eigenlijk één grote speciale spier, de hartspier. Iedere keer dat de hartspier samentrekt, wordt er bloed uit het hart geperst. Dat samentrekken is te horen en dat noemen we de hartslag. De hartspier werkt dag en nacht en wordt nooit moe.

De ingewanden en andere organen zijn deels opgebouwd uit 'onwillekeurige' spieren. Die heten zo, omdat ze automatisch hun werk doen.

Spieren kunnen pijnlijk zijn door spierpijn of door een kneuzing, bloeduitstorting, scheur of peesontsteking.