Ik ben vyvey Jean Pierre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam JP.
Ik ben een man en woon in Jabbeke () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 03/10/1951 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen, fietsen.
Te voet van Jabbeke naar Compostela
Een dagelijks verslag over mijn tocht naar Compostela
26-09-2016
Dag 46 Larrazoana -Zariquegui
DAG 46:
Extra vroeg wakker. Had de slechtste plaats gekregen om te slapen. Net naast de deur van het Toilet. Dit zal niet meer gebeuren. Vroeg uit de veren dus en ontbeten en wat verder gewerkt aan mijn blogje.
Het eerste uur was makkelijk lopen op een vlakke weg. De eerste herberg reeds na 4 km en mij tegoed gedaan aan koffie en wat broodjes. Mooie vergezichten en de weg is perfekt gemarkeerd met het bekende gele schelpsimbool, of een gele peil op de straat of muur. Reeds om 10 uur aankomst in de voorstap van Pamplona. Iets gedronken en de gehele stad doorgewandeld. Groots en veel te zien. Veel jonge mensen en studenten. Te veel mensen eigenlijk en ik hou liever van de rustige dorpen.
Een stempel gekregen in het toeristen bureau en verder naar het zuiden. Aan de rand van de stad een pelgrimsmenu gegeten en na wat rusten,erug op stap richting Cizur Minor. Veel klimwerk en had wat moeite wegens te veel gegeten!
Het lang klimmen zou morgen lonen. Twee derden van de klim gestapt tot aan een dorpje met herberg en een bed gevraagd.
Morgen slechts 3 km klimmen en dan 10 dalen naar punta de la Reina.
Na het eten nog wat napraten over de voorbije dag met enkele Franssprekende Canadezenen.
Veel lawaai en gesnurk en reeds om 4 u staan mensen op om vroeg te vertrekken. De jonge Cannadese (Chevainne) was al om 5 u weg met haar zaklamp. Waarom? Ik haalde haar onderweg in om 11 uur en ik was slechts om 7 u 30 vertrokken. Domme mensen. 2 uur in het donker stappen op een slecht pad. Goed om je voet om te slaan of te verstuiken. En onderweg verprutsen ze dan veel tijd en komen veel later aan dan ik.
Na het ontbijt er vol tegenaan en meestal beraf. Een paar keer gestopt voor een koffie en wat brood en kaas gekocht. De paden en de wegen lopen meestal door de bossen en in de schaduw.
Bij aankomst omstreeks 13u30 inhet dorp Larrosoana is er niets open. Siesta. Wachten tot 14 uur voor de herberg en de winkel. De herberg is eenvoudig en proper en kost slechts 9 €.
Wat inkopen gedaan in het winkeltje en de blog aangepast.
De was en de plas gedaan, en na een douche de pelgrimsmenu gaan eten samen met een paar Brasielianen, in het restaurant. Menu slechts 12 € en de wijn inbegrepen.
Pasta en stoofvlees met wat aardappelen en rijstpap. Nog een kleine koffie en naar bed.
Whaw wat een dag. Eerst ontbijten bij de oude dame. Daarna op weg naar Roncheveau. Niet moeilijk te vinden. Volg de pelgrims. 10 tallen stappers richting de andere kant van de Pyrineeën.
Direkt na het verlaten van het stadje begint de steile klim. Van 200 meter naar 1400 meter en dan dalen naar 800 m. Afstand 27 km. Een beetje mistig en fris maar na 500 meter heb ik het al te warm. Ik probeer mijn tempo te kontroleren via mijn hartslag en dit met een Max van 80 % van mijn omslagpunt. Te doen en tijdens de gehele beklimming haalt niemand mij in! Ik echter moet wel 100 keer bon camino zeggen tegen de pelgrims die ik langzaam inhaal.
Na 7 km klimmen eindelijk een herberg en een drinkwaterbron. Koffie en een punt tortila gekocht en wat rondgekeken en terug gaan klimmen. Lekker weer en wat een mooie vergezichten. Zeer lastig en er zijn zeker 300 pelgrims op weg. Voor de splitsing naar Roncheveau staat een boer met zijn bestelwagen en verkoopt drank en kaas. Ik koop wat van die schapenkaas en eet het met wat brood.
Hier en daar een herder met zijn honden en grote kudden schapen. Ook loslopende paarden en koeien. Allen met een grote koperen bel rond de nek. Gieren cirkelen hoog boven ons. Ik vraag de herder wat ze eten en hij zegt al lachend: pelgrims. Neen hoor. Dode schapen en paarden worden door hen opgemerkt en opgepeuzeld. Ze doen honderden km per dag om hun maaltje te zoeken.
Na uren klimmen eindelijk de top. En dan nog moeilijker 4 km zeer stijl naar beneden via een smal pad met gladde keien en boomwortels. Zeer pijnlijk voor de knieen en scheenbeenspieren. Voor mij geen probleem want ik ben al meer dan 40 dagen bezig maar die mensen die pas begonnen zijn zien af.
In de vallei van Roncheveau komen we aan bij het klooster en schuiven aan om in te schrijven. Eerst de schoenen uit en wegzetten in een speciale kamer. Ik krijg bed nr 202 en er is plaats voor 300 pelgrims maar in nood maakt men nog een slaapzaal open.
Gelijk betaald en gereserveerd voor een pelgrimsmaaltijd en ontbijt. Nederlandse vrijwillegers leiden ons rond en helpen ons met de was. 3 € om je was te laten doen en te drogen. Makkelijk.
Moe maar voldaan naar mijn bedje. Naast en onder mij een Amerikaanse, een Canadese en een Ier. Ik haal mijn beste Engels boven.
Meer en meer bergop. Korte nijdige hellingen. Maar ook steile afdalingen. Gevaarlijk voor de voorbeenspieren. Anders geen bobotjes en geen verzuring en ik eet en rust veel.
Ik vertrek de eerste en haal de andere wandelaars in die verder gestart zijn. In de verte meen ik Chantal, Gerard en Michel te herkennen. En inderdaad na enkele km achtervolgen haal ik ze in en we praten wat. Een tijdje later laat ik ze achter wegens te traag.
Ik had een doos sardienes gekocht met wat brood en dat rond 11 u opgegeten.
Bij het naderen van Saint Jean Pied de Port word ik ingehaald door een kiwi. De New Zeelander met Nederlandse roots was gestart in Nederland en ging zijn fiets terug zenden en de rest tot Compostela te voet doen. Binnenwandelen in saint Jean de Port via de stadspoort is een belevenis.
Veel winkels en herbergen maar het meest pelgrimsherbergen.
Me gaan aanmelden bij het onthaal van de pelgrims. Wachten in de fille. Naast de deur staat een oude dame naar buiten te kijken en ik herken haar van op tv. Een reportage over st Jean de Port. Ik zeg haar ; "ben jij die vedette van op de tv"? Ja hoor en ik vraag en krijg onmiddelijk een kamer. Eeen kranige oude dame van 83 j die iedere dag pelgrims ontvangt.
Iets gaan eten en mijn blog bijwerken en vroeg slapen.
Morgen een moeilijke dag. Col Le Poeter en stijgen van 200 m tot 1400 meter en terug naar beneden naar 8OO meter. Daar is een klooster en men kan er tot 300 personen herbergen. Voorspelling 12 graden en geen regen.
Koffie gemaakt en samen met het Duitse koppel ontbeten. Daarna op weg richting Ostabat. Onderweg veel kiwi bomen. Er eentje gepikt, maar niet rijp, en veel te hard. Wat ik veel kan plukken zijn rijpe vijgen. mmmmmmmmm lekker zoet. De rijpste hangen hoog in de boom maar voor een pelgrim met wandelstok geen probleem. Ik eet er zo een stuk of 10 per dag. Meer durf ik niet wegens de gevolgen van de darmen weet je wel.
Redelijk klimmen en de GR 65 kronkelt zich door bos en weiden. In de verte zie ik de toppen van de bergen die ik morgen ga moeten beklimmen. De eerste schaapskudden dienen zich aan. Alle namen van de gemeenten en gehuchten zijn in het Baskische taal. Onderweg gestopt in een stadje en gehoopt om iets te kunnen eten en het was nog maar 11 uur, en de keuken opent pas om 12 uur. Dus iets drinken op het terras, en mijn stempel ophalen in het gemeentehuis en wachten tot noen.
Na de lekkere maaltijd verder via de GR gevolgd. Meer en meer pelgrims op de weg. Andere pelgrimswegen komen hier bijeen en het verkeer van de stappers neemt toe en allen stappen richting Ostabat.
Getelefoneerd naar een grote gite met 35 bedden en er was plaats. 35 € voor een bed, avondmaal met Baskische gezangen en een ontbijt. Veel volk : Duitsers, Zwitsers en Amerikanen en een Belg. Veel ambianse. Het zingen was leuk maar daarna moesten we het nazingen.
Niet te goed geslapen door de snurkers. Een Amerikaanse snurkster naast mij en Pierre uit de Vogezen recht voor mij. Mijn oordopjes zaten in mijn rugzak en ik kon er niet aan. Een volgende keer hou ik ze bij de hand.
Vroeg ontbeten en op weg voor een beklimming naar st Jean Pied de port.
Whaw wat een dag. Eerst ontbijden bij de oude dame. Dan op weg en niet moeilijk te vinden. Volg de anderen. Tientallen pelgrims beginnen aan de klim naar de Spaanse zijde.
Direkt stijgen van 200 meter naar 1400 meter en terug dalen naar 800 meter. Onmiddelijk na het verlaten van het stadje erg bergop en zeer lastig met koude spieren. Een beetje mistig en direkt een hoge hartslag. Even temporiseren en onder de 80 % van mijn maximale hartslag blijven en het gaat zonder probleven. Ik steek er velen voorbij en geniet van de vergezichten. Na 2 u klimmen een herberg. Fris water bijtanken, een grote koffie en een punt aardappeltaart. Terug langzaam klimmen, uren lang. Ik zie er veel die de overkant niet gaan halen. Er lopen er zeker 300 naar boven.
Voor de splitsing naar Ronceveau staat een boer met zijn bestelwagen en verkoopt drank en kaas. Ik koop wat en eet wat brood met schapenkaas. Lekker. Onderweg veel schapen en herders met honden. Ook veel gieren die boven onze hoofden cirkelen. Ik vraag de herder wat ze eten en hij antwoord al lachend: pelgrims! Neen zegt hij. Dode schapen en andere dode dieren worden door hen opgeruimd. Paarden en koeien met een koperen bel rond de nek hoor en zie je overal.
Eindelijk de top van de berg. En dan nog moeilijker. 4 km stijl naar beneden op smalle paden vol glibberige keien en boomwortels.
Aankomst in de vallei van Roncheveau en aanschuiven aan de inschrijving van het klooster. Nederlandse vrijwilligers leiden ons rond en helpen ons.
Gelijk gereserveerd om te eten en te ontbijten.
Bed 202 meneer. Er zijn meer dan 300 bedden. Douchen en de was naar beneden gedaan. Voor 3 euro wast en droogt men de was. Gemakkelijk.
Op de kamer 3 jonge mensen. Een Amerikaanse, een Canadese en een Ier.
Na een lekker ontbijt vertrokken met Chantal, Gerard en Michel langs de boorden van de Gave d'Oleron. Eeuwenoude pelgrimswegen en goede wegmarkering. Veel Romaanse kerkjes en kappelletjes.
Het tempo ws wel wat laag maar goed voor een keer.
Ik gereserveerd in een gemeentelijke gite, in het gemeentehuis van Bergouey. De andere 3 pelgrims zouden nog een paar km verder stappen en ginder gaan slapen.
Ik wist dat de sleutel op de deur zou zitten en dat ik kon telefoneren naar de plaatselijke beenhouwer,voor een maaltijd. Het dorp was volledig verlaten en ik bemerkte ter hoogte van de beenhouwerij een man op en sprak hem aan en vroeg hem of hij de beenhouwer was. Inderdaad. Mijn bestelling geplaatst en hij zou mij komen leveren om 19 uur. Brood, een warme maaltijd en een halfje rode wijn. Lekkere zelfgemaakte charcuterie en piperade met worst en groenten.
Ondertussen zijn nog 2 Duitsers bijgekomen en samen gegeten en wat nagepraat. Ze zouden fietsen tot Saint Jean Pied de Port en dan te voet naar de Spaanse kant wandelen en terug keren naar huis.
Samen ontbeten met mijn Nederlandse buurvrouw en daarna dwars door Dax, over de Adour, naar Saint Pandelon. Een mooie streek. Gedaan met de lange monotone rechte wegen in de Landes. Nu heuvelachtig en kronkelende wegen met mooie vergezichten, en veel groen. Bossen en weiden. Buizerts en andere roofvogels zijn regelmatig te zien. Mijn eerste vos gespot. 100 meter verder op de weg en nam alle tijd om in de mais te verdwijnen. Kleine gehuchten en bijna geen bars of winkels. Onderweg 4 pelgrims voorbijgestoken en even gepraat. Een koppeltje uit Duitsland en een Frans koppel. Wat verder een koffie gedronken en geschuild voor de regen. Nu en dan een bui maar eigenlijk niet genoeg om regenbroek en jas aan te trekken. Verder gestapt en de andere 4 gasten achtergelaten.
In Peyrehorade ontmoet ik Michel, Gerard en Chantal uit Charante Maritieme. Ze gaan slapen in de zelfde herberg als ik. Nog 4 km dus. Samen aangekomen en vriendelijk ontvangen door Térese, de hospitalia. Ze is een Noord Franse en komt hier ieder jaar 2 weken de pelgrims ontvangen. Ze vertelt mij dat ze in Brugge geboren is en haar famillienaam Veroest is. Haar moeder leerde haar enkele woorden Vlaams en hebben gelachen toen ze die probeerde op te zeggen.
De abdij gaan bezoeken met een gids. Gratis voor de pelgrims. Zeer interssant hoe die monnikken die gebouwen en de handel beheerden. Na de Franse revolutie was het echter afgelopen met die voordelen.
Ondertussen waren Brian en Verina, het Duitse koppeltje, ook al aangekomen in de herberg. Thérese had voor ons een lekkere eenvoudige maaltijd bereid. Allen naar bed moe maar tevreden dus.
s'Morgens na het ontbijt nog een broodje meegekrgen voor onderweg. Leuk.
Van Taller naar Saint Paul les Dax is het maar 21 km. Verder stappen kan maar dan past het niet zo goed om nog een bed te vinden op redelijke afstand. Daarmee bedoel ik zo een 25 km per dag.
Onderweg niets te eten en te koop dus knabbelen op een stuk oud brood.
Ik wilde mijn schoenen vervangen dus ik richting decathlon in Saint Paul les Dax. Een km voor de winkel in restaurant ingedoken en juist op tijd om te eten en om te schuilen voor een zware regenbui. Lekker gegeten en intussen was het onweer voorbij.
Binnen in de sportwinkel mij een paar goede wandelschoenen gepast en de oude in de vuilnisbak gekieperd.
Aankomst in de gite en de sleutel opgehaald bij de kerk. Een dame wist van mijn schoenproblemen en dacht dat ik pijnlijke voeten had. Ze had een maseuze gevorderd om mijn voeten te verzorgen. Heb niets aan de voeten maar heb haar laten doen. Heerlijk.
Wat eten gekocht bij de chinees en mijn tentje en e-reader via de post naar huis gestuurd. Morgen bijna 3 kg lichter in de rugzak. Kostprijs 21 € voor het terugsturen.
Toen ik uit de douche kwam melde zich nog een late pelgrim met haar fiets. Een Nederlandse vrouw was van Amsterdam tot hier gefietst en ging over de bergen en dwars door Spanje fietsen tot aan de klimaatconferentie van Marakesch in Marokko. Chapeau.
Samen het avondmaal gebruikt en bij een kopje thee nog lang nagepraat.
Was alleen in de gite. Goed geslapen in een zetel! Ontbijt had ik de avond vooraf gekregen en samen met de zelf gebrouwde cacao naar binnen gewerkt.
Vertrokken in de hoop geen regen te krijgen. Redelijk weer met hier en daar een wolkje. Een van de laatste staptochten in de eenzame Landes en de volgende dagen kom ik in het gebied van de Basken.
Aangekomen in Lesperon het gemeentehuis binnen voor een stempel. De bediende vond de stempel niet en de secretaris was in vergadering. Kan je straks even terugkomen? Ik rechtover het gemeentehuis een koffie drinken in de plaatselijke bar. Daar zat nog een belg. Een Gentenaar. "Ik woon hier" zei hij. Een beetje gepraat en hij zei dat Club Brugge verloren had. Wist ik veel. Ik zie al bijna 40 dagen geen kranten en tv. Mijn stempel opgehaald en terug op stap.
Onderweg even kennis gemaakt met een houthakker. De man zaagt de ganse zomer bomen neer voor een zagerij. Hij zegt ; "die bomen zijn 80 jaar oud meneer". Later gaan we hiet nieuwe boompjes planten en ze minstens 50 jaar laten groeien.
Aangekomen in Taller de code van de gite gaan vragen in het gemeentehuis. Het plaatselijke restaurant, café en broodverdeler was de ganse week dicht.
Dan maar wachten tot 18 u en een pizza gaan eten. De man gevraagt of hij met zijn deeg een paar broodjes kon bakken voor mijn ontbijt maar dat wilde hij niet. Niet lekker zij hij. Ik haal een half stokbrood uit de vriezer en je laat het maar dooien. Morgen kan je dus eten was zijn besluit.
Morgen naar Dax. Ik ken deze stad met zijn kuuroorden nog van vroeger.
Vroeg wakker en vertrokken om 7 u. Eerst een lang stuk langs de snelweg en dan via de Landes, de wijdse natuur in. Veel reeen die in de verte wegspurten en over de gracht, het bos in invluchten. Duidelijke sporen van wild op de grond. Nu en dan een regenbui maar net niet genoeg om de regenjas en broek aan te trekken. Een mooie dubbele regenboog en pikzwarte hemel rechts van mij. Geen probleem dit is meer in de richting van de kust.
Geen enkele pelgrim te zien.
Om 11 u telefoneer ik naar de gite van Onesse et Laharie voor een bed. 18 € ontbijt inbegrepen. Ik bestel ook de avondmaaltijd aan 15 €. Om 13 uur kom ik aan en krijg onmiddelijk toegang tot de kamers. 6 bedden en gisteren zat het vol zegde ze mij. Ik ben er voorlopig alleen. Mijn kleren gewassen en de verwarming op max gezet want slechts 20 graden, en wat regenachtig,en dus onvoldoende om de was buiten te drogen. Alles op stoelen gehangen voor de verwarming.
Wat brood en kaas gekocht in het winkeltje rechtover de deur, en een siesta gehouden.
Inhet restaurant staat een man een pint te drinken en stelt zich voor als Pierre. Hij heeft ook de camino gestapt. Ik vertel hem dat ik een trui gekregen heb maar dat die nogal zwaar is.
Ik ga ruilen met jou zegt hij. Ik neem je trui en jij neemt mijn lichtere trui.
Zeer lange tocht met dreiging van onweders. Eerst afscheid genomen van Bernard uit Nantes. Waren een beetje te laat wakker geworden en hebben samen ontbeten. Hest, confituur en hardgekookte eieren gekregen van de lieve uitbaatster.
Bernard zou slechts 20 km wandelen en had rugpijn. Ik op weg via een andere route naar labouheyre, 36 km verder. Eerst bossen en autoloze wegen maar daarna een weg pal naast de snelweg naar Bayonne. Ik had gezien, op het internet, dat er 13 km verder een wegrestaurant van Flunsch was. Normaal kan je er via de gewone weg niet bij maar ik dacht dat het personeel van het restaurant toch ergens een toegang had, zonder de snelweg te nemen. En inderdaad stonden aan de acterkant van de parking enkele auto's geparkeerd. De toegang van het terrein was via een groot hekken met badgecontrole. Gelukkig was er ook een klein poortje dat niet afgesloten was.
Brood en een paar cola's gekocht en het wc gebruikt en wat getelefoneerd, om een bed te bespreken voor de avond en, de volgende dag. Het ene hotel was vol en de anderen waren in verlof. Kon dan toch een telefoonnummer bemachtigen voor een gemeentelijke refuge.
De dame zou me ophalen van als ik in het centrum van Labouheyre zou aankomen. en zo geschiede. Na een lange zware tocht ,veel langs een rumoerige snelweg, en in de drukkende hitte, eindelijk Labouheyre. Eerst inkopen gedaan in een warenhuis want in de refuge was wel een keuken maar geen etensweren. Geen retaurant open die dag.
Rustige kamer met 2 bedden en ik was er alleen. Goed geslapen maar toch te warm en drukkend.
Van Mios naar Salles via de fietspaden. Altijd maar rechtdoor door de bossen. Nu en dan een geweerschot. De jacht op het grof wild is open sins gisteren. Info gaan vragen bij de toeristische dienst over campings of kamers in de buurt of verder op de weg.
Een stempel gekregen en gereserveerd voor een bed in een pelgrimsherberg te Belin-Béliet. Terug op stap dus in die richting via rustige wegen en fietspaden. In een bakkerij een broodje kip en een cola gekocht en ter plaatse op gegeten.
Nog 4 km naar het gehucht " Mons" en daar de sleutel genomen van de herberg. De sleutel lag onder de mat bij de voordeur. De dame aan de telefoon had me vergeten te zeggen dat ik alles moest mee brengen, en zelf moest koken. Geen winkel of restaurant in de buurt. Er stond een oude racefiets en ik was al klaar om die eventueel te gebruiken om het nodige te gaan halen toen een andere pelgrim binnen kwam. Daniel op weg naar Compostela en komende uit Nantes aan de Loire.
Hij zei me ik heb eten genoeg voor 2 en we delen. De verhuurster kwam ons een stempel geven en had eieren, brood en confituur meegebracht. Gratis.
De prijs van de kamer was donatief. Je geeft wat je wilt.
Met goede bedoelingen gestart. Ik zou bijna 30 km stappen op een vlakke mooie fietspiste. Altijd rechtdoor dus en aan 5 km per uur is dit een aankomst rond 13 uur. Rest dan nog veel tijd om te rusten en te ontspannen.
Om 9 u dus na 10 km stappen kom ik aan in een stadje met overdekte markt. Altijd interessant want de produkten zijn altijd vers op de markt. Gezocht: brood, beleg en een koffie. Ik kom aan een stand waar alle soorten wijn kan gedronken worden en vraag of ik een grote koffie kan kopen. De dame en haar vriendin wilden mij de koffie aanbieden. Een punt tortilla meneer, een glaasje rode wijn. Ik zeg niet neen. Ik krijg de rest van de fles en men vraagt me of ik naar de mis wil. Waarom niet. Eeen volle kerk en een doopsel van een klein meisje. De pastoor verwelkomde de pelgrim.
Na de mis terug op weg maar de wijn en het warme weer waren niet bevordelijk voor een gemakkelijk tocht. Een lange dag dus. Nog 19 km stappen.
De camping van Mios stond redelijk vol met carravans en mobil homes. Niemand aan de receptie. Gevraagd wat te doen. Zet uw tentje maar en ze komen wel je boete innen. Niemand gezien en s'morgens om 7 u vertrokken zonder betalen.
Voor ik naar mijn logement ging nog vlug kennis gemaakt met een jonge Bruggeling. Deed deugd nog eens West-Vlaams te praten? Ben vergeten zijn naam te vragen? Een leuke knul.
Gisteren avond is nog een pelgrim aangekomen en ging in mijn kamer slapen. Ik vroeg of hij een snurker was en inderdaad, hij bekende. Hij zei; "je gaat er geen last van hebben want ik ga tv gaan kijken en in die zetel blijven slapen". s'Morgens om 5 u 30 is hij dan toch op de kamer gekomen en wilde nog 3 u slapen. Ben op gestaan en mij klaar gemaakt om te vertrekken. Broodjes gekocht en via het strand naar Lége Cap Ferret.
Geen goed iee. Het zand was te zacht en mul en het strand helde veel af. Slecht voort de heupen. Terug de duinen overgeklauterd en het 13 km lange pad gekozen door het woud. Monotoom en eenzaam. plots, midden het bos een paar zwemvliezen. Raar. Van de fiets gevallel? Nu en dan een fietser en 3 u stappen tot Le Porge Océan. Daar was het markt en een paar café's. Een koffie en een cola gekocht en wat gepraat tegen mensen uit hasselt.
Vanaf Le Porge de gewone weg genomen naar Lége Cap Ferret omdat de pistes door de bossen afgesloten zijn wegens brandgevaar.
Na een lange, hete en vermoeiende dag aangekomen op een kleine camping. Na de douche iets gaan eten en naar bed.
Rustige nacht tot 3 u. Dan wakker en liggen woelen en toch een paar uurtjes terug geslapen. Start om 7 u en onmiddelijk in het woud van pijnbomen. Een betonnen pad van 14 km tot Carcans Plage. Het meest naast het pad gelopen op de zachte dennennaalden. Veel zachter voor de voetjes.
In Carcans Plage gestopt en een reuzenhamburger met friet besteld. De keuken was nog niet open maar ik wilde wel wachten. Lekker en voedzaam.
Nog 11 km naar mijn eindbestemming te Lacanau Océan. Even gaan vragen in het toeristenbureaux of ik als pelgrim goedkoop kan logeren. Buiten zaten mensen te genieten van de gratische wifi. Ik vroeg aan een jongen of er een code nodig was en hoorde aan zijn accent dat het een buitenlander was. Hij was van Brugge. Leuke kerel en deed me plezier nog even plat west-Vlaams te klappen. Heb vergeten zijn naam te vragen. Jammer.
"Ga maar logeren in Villa Zen" Daar is het betaalbaar en goed, zegden ze me.
En inderdaad. Een gemoedelijke sfeer en niet duur. Veel jonge mensen, surfers. Alle nationaliteiten. Spanjaarden, Fransen, Nederlanders en zwitsers.
De keuken was voor iedereen en heb wat voorraad gekocht en wat gekookt voor mezelf. Enkele eieren gekookt voor morgen.
Een stempel gevraagd in mijn boekje.
Morgen stap ik tot aan het meer van Arcachon en ga slapen in Lége Cap Ferret ongeveer 28 km.
Vandaag een lange tocht. Normaal 34 km maar uiteigenlijk 36 km ver. Een beetje motregen en veel wolken om te starten. Het fietspad dwars door de landes is goed onderhouden. Geen putten en bulten maar eentonig recht door de dennenbossen. Km lang. Men kan van de Medoc tot Biarits fietsen, 330 km lang. Niemand te zien en de oceaan is niet ver. Men hoort de golven ruisen en bruisen aan de rechterzijde.
Ongeveer 14 km stappen tot Montalivet les Bains. IK ken dit dorpje goed en kom er regelmatig tijdens mijn vakantie in de Medoc. Iedere dag is het markt. Heb dan ook niet gelaten om een dozijn oesters te bestellen en samen met een glaasje droge witte wijn en een stuk stokbrood te nuttigen.
Verder de piste gevolgt dwars door de bossen. Eigenlijk veel te warm om te stappen in de bossen. Geen of weinig schaduw en geen wind. Rechts richting de zee gestapt en over de duinen geklauterd tot aan het strand.
Niemand maar ook niemand te zien. Kilometers ver geen mens te bespeuren. Een lekker briesje en leuk stappen op de rand van de waterlijn.
Aangekomen in Hourtin Plage op zoek naar een camping. Er is er maar 1 en eentje van 5 sterren. 24 € meneer. Wat ....die prijs betaal ik niet om op de grond te slapen. Dan nog liever op het strand.
Even verder gevraagd of er iemand een kamer te huur had. Ja hoor. BIj een fietsenhandelaar kon ik een kamertje huren voor een briefje van 20. Niet de Hilton maar goed. Heb een bed, een douche en een wc. De kamer kan niet goed afgesloten worden maar de verhuurder zegt dat er hier geen dieven zijn. OK dan toch een stoel voor de deur gezet.
Morgen stap ik langs het strand tot in Lacanau Océan en moet nu nog ongeveer een kleine 1200 km stappen.
Om 5 u wakker na een rustige nacht. Vertrokken in het donker. Ongeveer 9 km naar de veerboot over de Garonne. Heb ik al dikwijls genomen met de auto. Nu eens te voet. Een koffie gedronken aan boord en wat chocolade koeken gegeten. Eenmaal aangekomen haast iedereen zich richting de stranden. Honderden fietsers op het mooie trajekt van Le verdon naar Saulac sur Mer.
Daar aangekomen via de hoofdstraat naar de kerk om een stempel. Veel toeristen en lekker weer.
De pastoor stuurde me door naar de toeristische dienst om een mooierestempel. Wat verder wat gaan eten in een restaurant en terug op weg naar mijn bestemming.
Camping l 'Ocean. Niemand aanwezig. Getelefoneers en ik mocht me plaatsen waar ik wilde. Een code gevraagd voor de wif en normaal 5 € voor 4 u maar kreeg vermindering omdat ik wandeleaar was.
Na de douche wat eten en drinken gaan zoeken zo een 500 meter verder. Bijna niemand op de camping.
Morgen naar Hourtin Plage via het strand en indien te lastig het pad achter de duinen.
Voor het slapengaan eerst een grote pizza gegeten. Niet veel geslapen. Mje gezet op het einde van de camping en ver van de straat. Nogal wat verkeer daar. 100 m van de camping was een meertje, en veel eenden. Gans de nacht gekwaak en gekwekker van die eenden. Het plaatselijke hondje moest dan ook nodig nog iedere keer blaffen,en keffen ,iedere keer er een eend kwaakte. Amaai.
Om 6 u opgestaan en weg. Was nog donker maar niemand op straat. Geen paden of wegels deze keer maar een rustige departementale straat. Wegens de hitte wilde ik zo vlug mogelijk aankomen dus de korste weg genomen. Flink doorstappen dus. 33 graden warm. Onderweg brood en cola gekocht.
In een cafe gevraagt naar een camping. " Er zijn er 2" zegden ze. "Een stlle met veel schaduw maar zonder wifi,of anders een gemeente camping met wifi".
Mij daar geplaatst en er s avonds mosselen friet gegeten.
Ik ben vyvey Jean Pierre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam JP.
