Ik ben De Boeck Etienne, en gebruik soms ook wel de schuilnaam tjenneke.
Ik ben een man en woon in Wommelgem (Belgie) en mijn beroep is gepensioneerd hoofdtreinwachter.
Ik ben geboren op 11/11/1951 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: miniatuurtreinen in clubverband-AMRA-modeltreinen.
Op 11-12 en 13 November was er weer tentoonstelling van onze treinclub in het fort van Wommelgem. Ik was al met nog anderen al aanwezig om 08.00.Ik zette al het koffiemachine klaar om het bakje troost klaar te hebben voor de leden.een machine is goed voor max.58 tassen.Ik heb voor de drie dagen 10 maal het machine opgezet. Er waren anderen die broodjes en croques maakten om de gasten te voorzien van de nodige spijzen.Er was ook soep gamaakt. Om 10.00 kwamen de eerste toeschouwers.Af en toe moest ik meehelpen de in-en uitgang controleren. De treinbaan werd bediend via drie stations in ploegen van twee of drie mensen en om de twee uur afgelost.Ik voor mij vind het bedienen van het schaduwstation het plezantste.Niemand ziet je bedienen,alleen de man die bij je staat.Die twee uur zijn snel voorbij. Vele mensen bleven ook lang op een plaats staan.Zeker aan het grote rangeerstation. De stoomlocomotief stelplaats was ook deze dagen in werking. Tussendoor reed tussen de treinen een locje met een kuiswagen rond. Er waren goederentreinen,die ook gevolgd werden door reizigerstreinen. Buiten de bedieningstations is de rest van de baan automatisch.de seinen die gebruikt worden zijn deze van het belgisch systeem.Trein rijdt sein voorbij en deze wordt rood.Het wordt pas geel als de sectie vrij is.Zijn er meer secties vrij wordt het een groen sein. Op zeker moment moesten we even een trein van de baan binnen nemen om de baan niet te overlasten. De technicis moesten eens tussenbeiden komen als er een blok uitviel,maar dat was snel opgelost. De volgende tentoonstelling is normaal voorzien voor een weekend van November 2007. Tot dan Tjenneke
Op een morgend in dat zelfde jaar 1978 wist ik niet wat te doen.In dat zelfde hoteletje was er een moeder met de dochter.Ze wilden naar Tegernsee wandelen en ze vroegen of ik meeging.Ik dacht waarom niet.We vroegen een lunchpakket. Zo vertrokken we.We waren de Rauheckstrasse uit en kwamen in de Waldschmidtstrasse tot aan het station.Aan het station sloegen we links af naar een weggetje dat onde de spoorweg loopt.Aan het BAURNHOF sloegen we weer links af.Zo kwamen we aan de rand van het meer Schliersee waarnaartoe ook de hele plaats is genoemd.Nu gingen we het meegebrechte plan even bekijken en we moesten een weg inslaan naar een bergtop.Zo kwamen we weer de spoorweg onder en verdwenen we in het gebergte.Onder ons verdween het kamppark uit de ogen. We moesten boven op een alm aankomen De Gindelalmschneid.Ik keek even naar de natuur om mij en plots merkte ik dat ik alleen was.Ja waar zijn die twee.Ik even een vitesse erbij en ging verder.Onderweg verhoogde ik mijn tempo.En plots was ik boven op da alm.Ik had een mooi uitzicht over de Bayerische alpen. Ik ging op de alm in het groot lokaal een grote pint pakken om eens uit te rusten. Mijn halve liter was bijna op of die twee kwamen boven. Ze namen beide een verse melk en ik een tweede pint.Na een uur pauze en eten zijn werder gegaan. Daar die beide dames veel bleven zien naar de natuur zijn we niet gans tot Tegernsee gewandeld maar we sloegen een bergweg in en kwamen via een andere bergpas KUZAGL en BUMGARTENSCHNEID terug in Neuhaus.Daar ik er bij was hadden we nog even tijd om langs de Josefstaler waterval te gaan. We hadden afgesproken om tegen 18.00 terug te zijn maar we waren een half uur vroeger binnen. De moeder was moe maar de dochter niet.Ik was toen zesentwintig en die die dochter negentien. Ik heb haar adres gevraagd maar kreeg het niet omdat ik aan het spoor werkte. tot volgend verhaal. tjenneke.
In de maand Mei van het jaar 1978 was ik voor de tweede maal in Bayern.Ik was nu alleen omdat ik geen verlofdagen kon krijgen in de zomer. Het was bijna zo of ik kon niet gaan.een paar dagen voor het vertrek had ik een ongeval met de trein.een bovenleiding was gebroken en sloeg door de voorruir van de trein.De enigste gekwetste was ik.Ik had glasstof in de ogen gekregen.Maar alles viel nog goed mee,maar ik moest wel nog twee weken druppels in de ogen doen voor het slapen gaan. Tijdens mijn verblijf daar had ik veel wandelingen gedaan.Ik moest nog veel leren van die plaats.Op een dag ging ik wandelen en nam een lunchpakket mee. Van aan het tehuis waar ik overnachtte vertrok im negen uur richting zuiden in de bergen.Ik wandelde eerst in de Waldschmitstrasse tot de weg overging in een bergpaadje.Ik moest over een bruggetje en daar hoorde ik een geruis.Ik wist nog van het vorig jaar dat het de Josefstaler waterval was.Rode punten verwezen me dat ik op de goede weg was.Ik zag een schildje met erop W14-een wandelweg die op mijn kaartje kon vinden om te volgen naar het bergdorpje.Aan het eind van die bosweg kwam ik weer op de straat.Links van mij zag ik een gebouw.Op mijn kaart kon ik zien dat het een kabinebaan was naar boven.De Taubenstein.Die heb ik genomen naar boven waar ik vaststelde dat ik een droge keel kreeg.In het lokaal dronk ik dan een bier.Terug in het dalstation kon ik buiten de bus nemen tot in het dorpje beneden.Daar de bus zondags niet rond reed maar gewoon de grote weg moest ik een stuk te voet tot aan mijn verblijf. Ik zag een bierhuis waar ik een biertje dronk. Dit lokaal droeg de naam Brunhof.Ik wou al vroeg doorgaan als ik buiten op het terras een paar drinkebroers zag. Een van hen vroeg me of ik een Engelsman was.de andere dan weer Nederlander of Fransman. Toen ze begrepen dat belgier ben zei die:Kom zit bij ons en drink een pint met ons.Ik zei hem dat het een STAMMTISCH was en dat ik daar niet mag zitten. Hij zei:Jij bent mijn vriend en vanaf nu van ons allemaal.Ik heb bij die mensen nog een uur gezeten. De ene heette Jozef maar men zei Sepp-Maler Sepp.De andere was Hans en de derde Georges. Ik zei mijn naam Etienne en dat dat het in Duits Stefan is. Een andere man kwam bij ons zitten en stelde zich voor als Achim. Die Achim is mijn aller beste vriend geworden.Hij was professor in de wetenschappen vroeger.Maar nu liep die rond met een band om de arm als bewijs dat hij practisch blind was. Hij vertelde me dat hij een boek geschreven had over de streek en wat de mensen vroeger deden om iedereen eens te laten lachen.Het boek heb ik gekocht en hij heeft een opdracht er voor mij ingeschreven.Hij moest en zou een weg vinden om ergens snel te komen. Die weg heeft zijn naam gekregen De Achim Holzweg en ergens op die weg staat een wegwijzer met een oude man met een hondje.Dit is ten zijne er er geplaatst na zijn heengaan naar de eeuwige wandeplaatsen. Een volgend verhaal voor een andere maal. veel leesgenot Tjenneke
Een goede morgen seniorennetters allemaal ik ben er weer maar met wat voor verhaal de eerste zinnen vandaag met prut in de ogen ik heb nochthans een goed geslapen gemogen een blauw-zwarte hemel met af en toe een wolk Het is herfst dat zie je zo,je voelt de gouden dolk Het moest toch rijmen hé mijn beste vrienden ik kon even op het moment niets anders vinden Ja dit is een goede daad,doe mij eens na vandaag misschien een beter gedichtje als ik heel graag De spanning is op ons lief snoetje te lezen de treintentoonstelling zal er heel rap wezen Drie dagen aan een stuk het vergt veel werk het is een heerlijke hobby treinen van elk merk Ik zou zeggen toto later en vergeet het nie de schattige groetjes van grappige big ietie big ietie
Ik heb voor mij persoonlijk een boek geschreven over de belevenissen tijdens mijn verlof in Bayern. Het plaatsje waar ik altijd kom sinds 1977 is een Markt-gemeinde.Het bestaat uit da samenvoeging van vier dorpen of zeg wel gemeentes.Schliersee is gevormd door Schliersee,Fischhausen,Neuhaus en het bergdorpje Spitzingsee. Ik heb dit boek geschreven in de Duitse taal om het nog beter te leren om mij verstaanbaar te maken daar.Ik wou het uitgeven,maar ik ben een beetje bang,nerveus op de taalfouten. Daarom ga ik regelmatig een hoofdstukje terug naar het Nederlands vertalen,zodat jullie kunnen mee genieten van die mooie streek. Schliersee ligt op ongeveer 60 km ten zuiden van Munchen in de streek van de vele binnenzeeen. De eerste keer dat ik in Schliersee kwam was in het jaar 1977.Ik was daar met mijn ouders en mijn invalide broer. We kwamen met de DB trein van 10.37 aan in het station Fischhausen-Neuhaus.We moesten een heel end wandelen tot aan ons pension. Dit werd door twee dames gerund.Het was een gesloten huis met een tiental kamers.We moesten allen op het zelfde moment te eten komen zoals elke gast die daar was. Later werd dit lokaal opgedoekt en moesten we een ander verblijf zoeken.We hebben er een gevonden op 10 minuten te voet van het station.Een cafee restaurant met gastenkamers.Waar ik nog altijd kom. de eerste keer zag ik daar een statige berg.De Wendelstein,waarop boven het hoogste zonnenobservatorium van Duitsland staat. In al die jaren heb ik daar veel rondgewandeld.De eerste keer was ik een beetje nerveus omdat ik niet wist hoe die mensen daar zijn. De laatste dag voor vertrek zei ik:Schliersee Ich komme zuruck.De mensen zeggen niet meer mijnheer tegen mij.Ik ben daar zo ingeburgerd dat ze me noemen zoals het daar een gewoonte is met voornaam Etienne.Iemand vroeg me eens wat die naam betekent in het Duits.Ik zei dat het KRANS is van het Lateinse stefanos.Af en toe noemen ze me in het Bayerisch Stefie od Stefan. Zo dat was het eerste deel.Ik ga er nog bijzetten maar dat is voor een andere keer.De meeste zijn anekdates die ik mee gemaakt heb. Tjenneke
Ja toen ik nog conducteur was,moest ik de omroep op de trein doen.Ik maakte zelden fouten. Maar ik heb ooit eenmaal een foutieve omroep gedaan.De reizigers hebben daardoor eens goed gelachen. reden:Ik kreeg een oproep via dienst-gsm dat door een ongeval met voorgaande trein de reizigers in de volgende halte moesten uitstappen en verder moesten met speciale autobussen. Ik deed de omroep. De foute schrijf ik nu maar de echte niet kun je ook eens lachen.
Dames en heren hier volgt een mededeling.Door een ongeval aan voorgaande trein,zal onze trein eindigen in station ......De rit zal verder gezet worden tot station......met speciale autobussen. U wordt verzocht vriendelijk uit te stappen en begeven naar de uitgang van het station.
het woord vriendelijk stond op een verkeerde plaats en dit door de snelle reactie van mij
Ik ben wat zenuwachtig.Het komt met de dag dichter.Onze tentoonstelling van nze treinclub. Ik weet natuurlijk niet of ik reclame mag zetten op de blog van mijn treinclub.Tijdens deze tentoonstelling is onze baan constant in werking.Er rijden dan vanaf 10..0 tot 18.00 ononderbroken treintjes Ho 1/87.Men kan ook zien op de website www.amra-modeltreinen.be . Hopelijk zal er veel bezoek zijn op het fort II van Wommelgen.Er zullen borden gezet worden hoe men moet gaan om ons te bereiken.ik mag dan vanaf nu medehelpen bij de bediening van de baan. Het leren bedienen neemt praktisch een half jaar in beslag omdat er drie bedieningspanelen zijn. Technische gegevens van de baan:lengte 1200 meter in twee grote zalen.Drie bedieningspanelen 1)Hoofdstation 2)Rangering 3)Schaduwstation-niet toegankelijk voor publiek is voor het afhalen defect materiaal. Ik hoop veel senioren te mogen ontvangen.De leden zijn te erkennen aan hun badge met naam erop. De bedieng van de stations een regelaar en twee bedieners. de vertrekken kunnen gebeuren in beide richtingen.De treinen rijden volgens het Belgische systeem.Links zoals in het echt en met Belgische seinen.Bediende in de stations en volgens autaomatische op het hoofdspoor. De baan heeft twee rotondes om de trein op een hoger niveau te krijgen. Er zijn speciale spoorverbindingen om de trein van de baan om te leiden naar andere stations langs verschillende wegen. Kom gerust af,het is de moeite waard.We kunnen de draaischijf misschien werking zien en ook de rangeerloods. Tjenneke
Ik ging wandelen en ik sloot de deuren Ik keek, zag mensen met bloemen sleuren Ze gingen stil naar het kerkhof hand in hand ze gingen binnen,een traan uit de oogrand ze bleven staan bij een graf en zette de pot neer het was zo stil,geen geluid bij dit mooie weer een stil gebed van liefde met heel veel hoop ze veegden de traan af die van het gezicht kroop ze spraken in gedachte met hun geliefde vriend het kon hun ouders zijn of hun enigste kind ze gingen hand in hand terug naar buiten deze dag heeft voor ieder veel te beduiden Toen ik deze mensen terug zag buiten gaan stopte ik met wandelen en bleef even stille staan big ietie
Nu met allerheiligen denk ik nog terug aan mijn oudste zus.Mijn ouste broer heb ik nooit gekend,die is gestorven vier maanden voor mijn geboorte.Hij was 21 maanden oud.Deze dag is nu een dag om aan hen te denken.Alhoewel ik hem niet ken enkel van fotos het blijft mijn broer . Het triestigste van dit verhaal is.Ja jullie weten ik was conducteur op de trein. Drie jaar geleden vroeg ik op mijn verjaardag om één dag verlof,geweigerd personeelstekort. Mij konden ze enkel vervangen door colegas uir de elite ploeg-zij die bevoegd waren voor de reeks Brusse-Amsterdam.In onze reeks waren dertien mensen die meemochten met de Beneluxtrein naar Amsterdam,om samen de controle te doen met NS-conducteurs. Op elf november moest ik ook werken,ik wou verlof om mijn toen op sterven liggende zus een laatste groet te kunnen brengen. Ik had de middagdienst-eerst naar-eerst naar Amsterdam en dan van Brussel terugkomen. Ik had gedaan om 20.55 en was thuis om 21.15. Ik was juist binnen toen mijn zus belde:Etienne een gelukkige verjaardag voor vandaag.Ge waart al vroeg weg.Ge moet nu niet komen want ik ga slapen,maar geef moeder nog eens ik wil ze voor de laatste keer spreken. Dit gesprek heeft een half uur geduurd.Ik zette de meeluister toets op,maar werd op vraag van mijn zus afgezet.Wat er gezegd is,mag moeder niet zeggen het is een belofte. De dag daarop moest ik weer naar Amsterdam. Voor ik doorging telefoon van schoonbroer.Hij zei tegen ons na het gesprek is zus in coma gevallen,ze had veel pijn,maar wou uit respect voor mij niet op mijn verjaardag te sterven.Ze is dan heengegaan op 54 jarige leeftijd op twaalf november. Ik kan van mijn zus het enigste zeggen.Zij was een moedertje voor al de jongste van het gezin.Ze was levendig,lachte graag,maakte graag grappen zoals ik.Maar de laatste dagen ja;;;;ik zeg het liever niet. Het is een november ik denk aan haar vandaag.Maar vergeet niet dat ik altijd aan haar denk. Ja ik denk aan de telefoon:Etienne kun je me komen halen om mee naar de shopping te gaan? Kun je me even komen helpen?en dergelijke van die vragen. Een ding we waren twee grappenmakers en nu ben ik nog alleen grappenmaker. Soms zeg ik:Emmy waarom zijt gij weg van ons. Tjenneke
De jongen van vijf wandelde met vader naar het bos en naar de rand van het water Daar bleven ze samen staan te dagdromen keken naar de grote oude kastanjebomen ze zagen de bladeren vallen op de grond ze vielen naast de kleine jongen in het rond de jongen keek er naar met een grote bliek en vroeg:Papa zijn de bomen vandaag ziek Neen mijn zoon zo moet het altijd zowaar het is de natuur die het doet ieder jaar. De bladeren moeten vallen ze zijn oud dan is er volgend jaar nieuw leven in het woud De jongen begreep deze woorden van vader en zal ze voortvertellen aan zijn zoon later. big ietie
Ze zit voor de pecé diep ineen gestoken triestig,ze heeft nog met niemand gesproken ze voelt zich door iedereen alleen gelaten ze denkt:Ik heb niemand meer,geen maten ze tokkelt wat op haar vriend het klavier ze wil vriendschap,vreugde en wat plezier zelfs de kinderen komen eens niet kijken zou ze voor die eenzaamheid bezwijken ze mommelt een heel zacht gebed om geluk zij had vroeger vriendschap en dat is nu stuk Ze zit daar en plots gaat de bel aan de deur ze staat op van de pece en haar dagelijkse sleur daar is iedereen die haar een verjaardag wensen ze is blij en niet meer alleen gelaten door de mensen big ietie
Mijn vader zei eens over verdriet ik ben een man en dat ken ik niet Voor mij is verdriet een deel van het leven Ge moet in blijdschap en leed kunnen geven Geven wat ge ooit van je ouders ooit kreeg vriendschap,liefde,leed,vermaak en verdriet dit is de enige ervenis van hen ,vergeet dat niet. Verdriet is heel erg omdat niemand het begrijpt Vreugde is een ander deel van liefde die rijpt. Zeg nooit ik ken geen verdriet en geen spijt want de oudervriendschap zijt ge zeker kwijt. Dinsdag komt mijn verdriet op de strooiweide dan leg ik een roosje en staat vader aan mijn zijde Dan voel ik zijn aanwezigheid eventjes daar dan ben ik gelukkig voor de rest van het jaar. big ietie
Ja wat is Axioma.Is dat een grap? Ik ging vroeger met vader zaliger op onze vrije dagen veel vissen. Wij hadden redelijk ons panneke vis.Normaal brachten wij de grote mee naar huis.Ik spreek van een grote kolblei.Ons viswater was bij ons het fort van Wommelgem om een tweehonderd meter van huis. Het was eerst van de staat.Nu is het van de gemeente. Ik ging mijn visvoeder of lokaas altijd bij dezelfde leverancier halen.Daar kenden ze mij al. Ik zat met mijn vader op een keer op onze vaste plaats,toen er een van colegas sportvissers bij ons kwam staan.Deze vroeg aan mijn vader:Zeg Cois,wat doet gij in uwe voeier.? Ons vader:Ik ken het niet zenne moor onze Tjen daar,mijn zoon weet het goed. Ik keek naar mijn vader die een grijns op zijn gezicht had. Die man vroeg mij:Zeg Tjenneke wat doet gij in uwe voeier? Ik glimlachte:Zeg tegen niemand niet zeggen hé.Het is AXIOMA en dat kunt ge alleen bij.....halen.Ik fluisterde de naam in zijn oor. Twee dagen later stonden wij buiten onze autos te wassen en die man kwam voorbij.Hij zei:Zeg ik heb mijn vrouw justekes naar de winkel gestuurd om Axioma. Een dag later stonden wij op het eind van de straat en die mn was er ook en boos dat die was.Hij vloeken dat wij hem zitten had omdat dat niet bestond.Axioma is iets uit de wiskunde. Komt daar toch een camion in de straat van de firma AXIOMA en ik zei:Hé zotteke en wat is dat dan? Die man is dan zelf naar de viswinkel gegaan. Resultaat noppes en wij hebben hem nooit meer gezien.De vrienden vissers tegen mij:Wij zijn al een jaar bezig om die grote pocher weg te houden van ons en gij doet op een week tijd. big ietie
Ik zag eens een roosje staan in de wei ik dartelde er op af en ik was zo blij Ik dacht bij me zelf ik heb het geluk Als deze roos eens voor moeder pluk Ik bleef eerst even naar de bloem kijken ik bewonderde het dat zalig prijken Zou ik het lukken voor in de bloempot ik keek eerst naar boven en dacht aan God Oh neen ik laat het roosje aan de struik staan kunnen we het ook bewonderen bij wandelen gaan
De tijd dat ik nog een jonge treinwachter-treinchef was,mochten we maximaal negen dagen van maximum 10 uurdienst,na mekaar werken.Nu mag dit niet meer. Op een keer had ik de lange dienst zoals we vroeger zeiden. Daarmee begint ge op vrijdag avond laat om dan met de laatste omnibus van Brussel naar Antwerpen kwam.Dit werd ook het weekendje omnibus genoemd omdat ge ook die zaterdag en zondag deze laatste trein had.Die kwam destijds toe in Antwerpen om 01.17.Je had gedaan om 01.32 met de vrijdag en zondagdienst.De zaterdagdienst eindigde om01.27 om geen zondaguur meer te betalen. De diensten die daaropvolgden vielen elke maal met de beginuur 13 uur later dan het einduur van de vorige dag.Nu is dat 14.00 interval.Dat ging zo de hele week,tot ge de laatste dag van die reeks van 9 dagen dus de zaterdag de morgend om 2.15 moest beginnen. Met deze dienst moest je eerst met een MA-trein naar Lier(MA-trein is een diensttrein om personeel van de late dienst naar huis te brengen).In Lier moesten we overstappen op een goederentrein tor Herentals.Daar deze trein maximaal 50 km per uur reed deden wij de afstand Lier-Herentals in 25 minuten. Aangekomen moesten we een trein klaarmaken met drie rijtuigen.Deze waren nog met houten bankjes.Om 04.30 kwam de diesellok ertegen en konden de rijtuigen verwarmd worden met stoom.Tegen 06.00 kwam de eerste trein uit Antwerpen er aan en de reizigers stapten over.Dan konden we vertrekken voor onze rit naar Turnhout en dit vier maal op en neer.Dan konden we een trein terug nemen naar Antwerpen Centraal om te stoppen. Geloof me of niet:Deze dienst duurde maar vijf minuten minder dan de toen toegelaten maximum dienst van 10 uur.Dat waren 8 treinen die ge deed als treinchef met een maximum bezetting van 60 reizigers.In de scholierentrein van deze reeks van acht trein zat ongeveer 40 reizigers.De andere twintig zaten op die zeven andere treinen. Ik was meestal op mijn werk bij deze dienst met de laatste tram en was ik een uur te vroeg. Andere colegas die van rond de kust waren,moesten met de laatste verbinding komen en waren meestal 2 uur in het station vooraleer te beginnen. Op een zaterdagmorgend kwam ik thuis om 11.45 van mijn dienst en ik moest mijn wagen nemen om boodschappen te gaan doen.Mijn vader wou zelf niet rijden. Ik was terug om 14.00 en ik wou gaan slapen daar ik al van vrijdag avond 22.30 wakker was.Maar ik mocht niet.Ik werd dan beledigd door iedereen voor slappeling.Ik ben dan maar die avond om 22.00 in mijn bed gegaan.Ik heb toen 12 uur aan een stuk geslapen. Die zondag heeft vader zijn verontschuldiging aangeboden om dat die vergeten was dat ik die week 85 uur gewerkt heb. Ik was die zondag rust maar ik moest dan weer voor een reeks van zeven dagen opkomen. Ik ben blij dat die regeling voorbij was.Maar maximum zeven dagen nu aan max 9 uur is ook veel.En toch trimestrieel zouden ze aan een gemiddelde komen van 38 uur per week. Maar als we die reeks hierboven voorbij waren konden we twee weken verlof hebben met maximaal vier dagen verlof vragen,daarbij achterstallen van compensatiedagen en rusten. tot blogs tjenneke
We gaan stilaan naar een november Dan ga ik naar de wijkbegraafplaats dan doe ik voor vader een remember leg ik een rode roos bij hem en zijn maats We hadden altijd ruzie en woorden toch mis ik hem voor al mijn vragen al ben ik nog zo oud hij blijft mijn vader Na al die ruzie denk ik nog alle dagen ik denk zo aan hem en zeg:Pa tot later Ik leg de roos dan neer,hij komt ze halen met deze boodschap die ik immer draag Schrijf over mij in je dagelijkse verhalen We vergeten die ruzies dan ook graag. big ietie
Een moeder troost haar kind dat ze haar leven lang bemint Ze houdt het vast in de armen om het met liefde te warmen bij ziekte zal ze het verzorgen vandaag en zeker ook morgen ze voedt het met leren te leven met de liefde die moeders geven nu is de moeder voorgoed gegaan het kind zal er nu alleen voor staan het bezoekt het graf met een tulp en vraagt moeder om laatste hulp en wordt zelf ouder van een kind en het is zo dat alles terug begint big ietie
Iemand is gekomen in ons leven, die heeft bij ons vertoefd,heel even. Iemand is terug op weg vanwaar die kwam er is een kloof geslagen een hele diepe dam. Iemand is nu heel gelukkig waar die nu is die laat ons achter met een groot gemis. Maar wij blijven aan iemand denken verdorie die is niet dood,die blijft eeuwig in onze memorie.
